نقد و بررسی بازی Hotel Transylvania: Scary-Tale Adventures؛ هتلی در باتلاق

اکثر اقتباسات بازی‌های ویدئویی از روی انیمیشن‌ها یا آثار سینمایی خوب از آب در نمی‌آید؛ اما وضعیت بازی Hotel Transylvania چگونه است؟ با گیمفا همراه باشید.

اگر بخواهم آثاری از دنیای بازی‌های ویدیویی نام ببرم که هم نامشان در هنر هشتم یا صنعت انیمیشن وجود دارد و هم موفق هستند، احتمالاً انگشتان دست زیاد بیاید. با این حال، وجود بازی‌های نسبتا خوبی مثل تن تن، ما را به آثار اقتباسی از روی انیمیشن‌ها امیدوارتر از هم‌نوعان سینمایی‌ خود می‌کند. برای عرضه‌ی ناگهانی بازی هتل ترانسیلوانیا هم چنین حسی را داشتم و فکر می‌کردم با عنوانی راضی‌کننده حداقل برای طرفداران این انیمیشن مواجه هستم؛ نتیجه کاملا برعکس بود.

کلیشه و دیگر هیچ!

نوشتن نقد و بررسی برای بازی Hotel Transylvania: Scary-Tale Adventures بر خلاف تجربه‌کردنش چندان هم سخت نیست. نه با اثر مستقلی طرف هستیم که بخواهیم نسبت به مشکلاتش آسان بگیریم، نه عنوانی است که با نقاط قوت محکم خود، ما را نسبت به نقاط ضعفش دچار تردید کند. این بازی برخلاف انیمیشن محبوبش، سراسر مشکل است و در ادامه به طور کامل‌تری به جنبه‌های مختلف بازی Hotel Transylvania: Scary-Tale Adventures خواهم پرداخت. سازنده‌ی بازی Darkhar Studios و ناشر آن Outright Games است و در سبک پلتفرمر سه بعدی قرار دارد.

از داستان بازی هتل ترنسیلوانیا شروع می‌کنم. از نام بازی مشخص است که قرار نیست با یک داستان یکپارچه و دنباله‌دار سر و کار داشته باشیم. در همان شروع بازی شما باید بین ۳ قصه‌ی پیشنهادی (که یکی از آن‌ها قفل است) یکی را انتخاب کرده و شروع به ماجراجویی کنید. هر کدام از این قصه‌ها نهایتاً دو ساعت از وقت شما را می‌گیرند و متاسفانه کوچک‌ترین هم‌ذات‌پنداری را با کاراکترهای آن برقرار نمی‌کنید. در این سه قصه در نقش شاگرد Drac و Mavis قرار می‌گیرید و باید یک ماموریت خاص را دنبال کرده و به نتیجه برسانید.

داستان شاگرد Drac از این قرار است که باید سه الماس ارزشمند را از سه نگهبان قدرتمند پس بگیرد و آن را به Forty Thieves برساند. داستان میویس حتی از این هم کلیشه‌ای تر است و صرفا باید با یک نیروی شیطانی بدون هیچ شخصیت‌پردازی خاصی مبارزه کنید و داستانش را به سرانجام برسانید. واقعا داستان بازی بیش از این حرفی برای گفتن ندارد و بهتر است به سراغ بعد اصلی بازی هتل ترانسیلوانیا، یعنی گیم‌پلی برویم.

هتل ترنسیلوانیا، عنوانی به شمار می‌رود که گروه سنی کودکان را هدف قرار داده است. این را از همان آموزش بازی هم متوجه می‌شویم؛ اما فکر نکنید با یک بازی ساده و بی‌چالش مواجه هستیم. اتفاقاً بازی یک آنتاگونیست بی‌رحم دارد که در هر لحظه با شما است و مدام روی اعصابتان راه می‌رود. آنتاگونیست این بازی «سیستم کنترل» شخصیت اصلی است. این سیستم آن‌قدر مشکل دارد که احتمالاً بعد از یک ساعت از بازی سیر شوید و به سمت حذف کردن آن بروید. کافی است بخواهید مسیر حرکت شخصیت را تغییر دهید و مثلاً از جلو به سمت عقب حرکت کنید، خواهید دید شخصیت اصلی دچار چالش شده و دو سه بار دور خودش چرخ می‌زند و بعد متوجه‌ی دستور شما می‌شود. این مشکل روی سکوهای کوچک چند برابر اذیتتان می‌کند و مدام از همه جا می‌افتید و باید چندین بار یک صحنه را تکرار کنید.

نام این عنوان به جای ماجراجویی قصه‌های ترسناک، می‌توانست ماجراجویی قصه‌های تکراری هم باشد. فرقی نمی‌کند به جای دراک بازی کنید یا میویس، تمام کاری که باید بکنید پیدا کردن کلید یا کشتن چند دشمن فوق تکراری و بدون تنوع برای رفتن به مرحله‌ی بعدی است. این موضوع در تمام گیم‌پلی ۵ ساعته‌ تکرار می‌شود و این وسط چند قدرت هم به تدریج به شما داده می‌شود تا در مبارزات با حشرات مشابه تنوع ایجاد شود. جالب اینجاست که تمام کردن بازی بدون این قدرت‌ها هم کاملاً ممکن است و بیشتر جنبه‌ی تزئینی دارند.

اگر فکر می‌کنید فقط با یک گیم‌پلی تکراری و با کنترل پولیش نشده مواجه هستید و مشکلات بازی همین‌جا به پایان می‌رسد، سخت در اشتباهید. درست وقتی به سختی یک سکوبازی را به پایان رسانده‌اید، آنتاگونیست دوم بازی سر و کله‌اش پیدا می‌شود تا بازی را برای شما دشوارتر کند: و این آنتاگونیست چیزی نیست جز باگ! باگ‌های بازی بسیار زیاد هستند و در طول تجربه چندساعته‌ام از بازی پنج بار با باگ‌های Gamebreaking روبه‌رو شده و مجبور به ریلود چک‌پوینت شدم! این تعداد باگ مشکل‌ساز برای یک عنوان جهان‌باز ۶۰ یا ۷۰ ساعته هم قابل قبول نیست، چه برسد به این بازی که پنج الی شش ساعت گیم‌پلی دارد!

درست است که مخاطب بازی کودکان هستند؛ اما آیا این منصفانه است که به شعور این دسته از مخاطبین توهین کنیم و برچسب ۴۰ دلاری (!) روی چنین بازی کوتاه و بی‌محتوایی بگذاریم؟ واقعا وقتی قیمت بازی را دیدم چند بار صفحه را ریلود کردم؛ اما چیزی که می‌دیدم درست بود و بازی نه چهار دلار، بلکه چهل دلار قیمت داشت. شاید اگر بازی رایگان بود یا قیمت بسیار کم‌تری داشت تا این حد روی مشکلات بازی حساس نمی‌شدم.

گرافیک کهنه و موسیقی‌های تکراری

گرافیک بازی هتل ترنسیلوانیا چیز خاصی برای ارائه ندارد. گرافیک بازی از جمله انیمیشن‌‌های آن بسیار ضعیف‌ است و در حد عناوین متوسط نسل هفتم عمل می‌کند. کیفیت تکسچرها هم چنگی به دل نمی‌زند و از نزدیک چندان جالب نیستند. انیمیشن مبارزات و ضربه‌های شخصیت اصلی کاملاً تکراری هستند و کلا شاید چهار یا پنچ انیمیشن در مبارزات و سکوبازی‌ها مشاهده کنید. تنها نقطه‌ قوت بازی در این بخش نرخ فریم ثابت است.

موسیقی بازی هتل ترانسیلوانیا خیلی زود به تکرار می‌رسد. موسیقیِ متن و منوی بازی در اوایل جالب است؛ اما آن‌قدر تکرار می‌شود که در اواخر بازی صدای بازی را خواهید بست و واقعا تحمل افکت‌ها و موسیقی‌هایی که مدام تکرار می‌شوند، بسیار سخت خواهد شد. اگر همان آهنگ منو را دانلود کنید بسیار کار عاقلانه‌تری است.

این بازی بر اساس کد ارسالی ناشر و روی ایکس باکس سری اس تجربه و نقد شده است