حکایت‌های جالب صنعت گیمینگ؛ حقیقت یا افسانه؟

صنعت گیمینگ در طول تاریخ خود پر از حکایات و افسانه‌هایی بوده است که توسط پلیرها دست به دست شده است که در این مقاله قصد داریم به برخی از این موارد بپردازیم.

آیا به یاد دارید زمانی که هنوز اینترنت به یک «باید» در زندگی‌هایمان تبدیل نشده و هنوز بسیار محدود بود، دوره‌ای وجود داشت که بسیاری از اطلاعات ما از دنیای پیرامون و در این بحث، صنعت گیمینگ بیشتر از تجربیات و اطرافیانمان سر چشمه می‌گرفت؟

در آن دوران حرف‌های زیادی بین گیمرها درباره‌ی عناوین مختلف و برخی خصوصیات آن‌ها دست به دست می‌شد که برخی از آن‌ها صرفا برگرفته از اطلاعات اشتباهی بودند که فردی آن را پخش کرده بود اما آنقدر جمع گسترده‌ای از افراد را در بر می‌گرفت که به نوعی افسانه تبدیل می‌شد و لزوما کسی نبود که به قطع آن را تایید یا رد کند.

پس از ظهور اینترنت نیز این قضیه ادامه پیدا کرد و هر از چندگاهی یک سری داستان‌هایی از گوشه و کنار این جامعه‌ی بزرگ به گوش می‌رسد که نه تنها بسیار عجیب هستند بلکه به سرعت بین گیمرها پخش شده و هر کسی درک شخصی خودش را از آن بازگو می‌کند که باعث می‌شود به یک افسانه تبدیل شود که لزوما درست یا غلط بودن آن برای مدت‌ها مشخص نمی‌شود.

از طلسم شده بودن برخی بازی‌ها گرفته تا خصوصیات مخفی یا کدهای تقلبی که هرگز وجود نداشتند؛ البته در این بین از این حکایات متعدد و معروفی که بین ما گیمرها پخش می‌شدند چند مورد واقعی هم پیدا می‌شد. امروز قصد داریم طی این مقاله به برخی از همین حکایات و افسانه‌های دست به دست شده توسط گیمرها بپردازیم و ببینیم آیا واقعیت داشتند یا صرفا یک حکایت جالب اما بی‌پایه بودند.

یک Bigfoot در جنگل‌های GTA San Andreas پرسه می‌زند!

بگذارید مقاله را با یک مورد بسیار معروف آغاز کنیم که حتی تا همین امروز هم بسیاری اعتقاد دارند این افسانه واقعی بوده و حتی راکستار پس از شهرت بسیار زیاد این افسانه، در عناوین دیگر خودش از جمله محتوای اضافه‌ی the Undead Nightmare عنوان Red Dead Redemption و یا حتی GTA V با قرار دادن یک Bigfoot در بازی به نوعی به این حکایت طرفداران پاسخ داده است.

به جرات می‌توان گفت این مورد یکی از بحث‌برانگیزترین و معروف‌ترین افسانه‌های دهه‌ی ۲۰۰۰ محسوب می‌شود؛ همه چیز از مدتی پس از عرضه‌ی این عنوان آغاز شد، زمانی که عکس‌هایی از یک موجود پشمالوی بزرگ در جنگل‌های اطراف San Andreas در فضای اینترنت پخش شد که بسیاری را به این اعتقاد رساند که سازندگان بازی یک Bigfoot را در این اثر قرار داده‌اند اما با این وجود هیچ‌کس موفق به پیدا کردن او نمی‌شد.

در حالی که بسیاری با استفاده از مادها این موجود را در بازی قرار داده و از آن عکس گرفتند اما با این وجود بسیاری همچنان اعتقاد داشتند که این موجود واقعا در GTA San Andreas وجود داشته و از همین رو سالیان سال پلیرها سعی داشتند به نوعی Bigfoot را پیدا کنند. این موضوع بین جوامع گیمینگ دائما مطرح و دست به دست می‌شد به طوری که برخی با قاطعیت از وجود آن صحبت کرده و حتی می‌گفتند خود نیز در بازی‌شان او را پیدا کردند با وجود آن که ثابت شده بود تصاویر منتشر شده از این موجود با استفاده از ماد گرفته شده است!

حتی با وجود آن که راکستار تا حدودی وجود این موجود را در این بازی به کلی رد کرد اما همچنان بسیاری از گیمرها بودند که وجود این موجود در این بازی اعتقاد دارند و به جست‌وجوی خود د راستای یافتن او ادامه دادند.

Fallout 3 یک فاجعه‌ی بزرگ را پیش‌بینی کرده است

Fallout 3 یک اثر بسیار انعطاف‌پذیر و سرگرم‌کننده در ژانر نقش آفرینی محسوب می‌شد که مملو از ایستراگ‌ها یا موارد مخفی جذاب بود اما چطور ممکن است یک بازی بتواند اتفاقات آینده را پیش‌بینی کند؟ داستان از این قرار است که دو سال پس از عرضه‌ی این بازی یک سکوی نفتی به نام Deepwater Horizon در خلیج مکزیک منفجر شد در نتیجه‌ی آن یک لکه‌ی نفتی بزرگ در خلیج مکزیک شکل گرفت که باعث شد این واقعه یکی از بزرگ‌ترین حوادث صنعتی و محیط زیستی تاریخ نام بگیرد.

پس از این اتفاق حکایاتی از برخی گیمرها به گوش می‌رسید که عنوان Fallout 3 زمان و حتی ساعت دقیق این حادثه را پیش‌بینی کرده است! Pipboy در نسخه‌ی سوم این فرنچایز بعضا به عنوان رادیو نیز عمل می‌کرد و علاوه بر موسیقی و توضیحات مراحل بازی، به گفته‌ی بسیاری سری اعدادی را نیز به حالت کد مورس پخش می‌کرد و این داستان نیز به همین کد مورس گره خورده بود. بسیاری از پلیرها اعتقاد داشتند این کد مورس در واقع تاریخ و ساعت دقیق انفجار سکوی نفتی Deepwater Horizon بوده است.

در نهایت پس از مدتی مشخص شد که هیچ کد مورس یا اعداد رمزگذاری شده‌ای وجود نداشته و این بازی نیز هرگز نقش نوستراداموس را ایفا نکرده بود.

بازی آرکید Polybius و مردان سیاه‌پوش

نام بازی آرکید Polybius و حکایات حول محورش احتمالا به نوعی به گوشتان خورده است، یک بازی آرکید بسیار مرموز که حتی پس از گذشت دهه‌ها به قطع وجودش ثابت نشده اما در عین حال رد هم نشده است. دستگاه آرکید Polybius در اوایل دهه‌ی ۸۰ میلادی و زمانی که بازی‌های آرکید به شدت در حال محبوب شدن بودند به صورت بسیار محدود در حوالی شهر پورتلند در ایالت اوریگان کشور آمریکا عرضه شد اما طولی نکشید که به شکلی بسیار مرموز و بی‌سروصدا از این مراکز آرکید جمع‌آوری شد!

نام Polybius برای اولین در سال ۲۰۰۳ و در مجله‌ی GamePro برده شد که به روایت داستان این دستگاه آرکید مرموز می‌پرداخت اما وجود آن را غیر قطعی خطاب کرده بود. ظاهرا این بازی حالتی به شدت اعتیادآور داشته است به طوری که بازیکنان بر سر تجربه‌ی آن وارد دعوا می‌شدند!

همچنین گفته می‌شود بسیاری از بازیکنان پس از تجربه‌ی این بازی از عوارض جانبی از جمله بی‌خوابی، فراموشی و یا حملات عصبی ناگهانی رنج می‌بردند اما چیزی که این حکایت را بسیار جالب‌تر می‌کند آن است که به گفته‌ی بسیاری، مردانی با پوشش سیاه چیزی شبیه به ماموران سرویس مخفی در بازه‌های مختلف به سراغ این دستگاه آمده و دیتای آن را استخراج می‌کردند و آن طور که به نظر می‌رسد تقریبا یک ماه پس از عرضه‌ی این بازی، دستگاه‌های آرکید Polybius برای همیشه مفقود‌الاثر شده‌اند.

بسیاری اعتقاد دارند Polybius بخشی از یک آزمایش محرمانه‌ی دولت آمریکا در راستای انجام آزمایشات عصبی روی پلیرها و استخراج نتایج آن بوده است در حالی که بسیاری دیگر به کلی وجود چنین دستگاه آرکیدی را به کلی نقض می‌کنند. Brian Dunning نویسنده‌ی آمریکایی معتقد است که منبع الهام این افسانه در سال ۱۹۸۱ و زمانی است که دو پلیر هنگام تجربه‌ی بازی‌های آرکید Tempest و Asteroids در شهر پورتلند به ترتیب دچار سردرد و دل‌درد شدید شدند.

پس از این واقعه FBI به چندین مرکز آرکید در این شهر هجوم برده و دستگاه‌های آن‌ها را مورد بررسی قرار می‌دهد. Dunning اظهار داشته است که چند سال پس از این اتفاق و احتمالا در سال ۱۹۸۴ این افسانه برای اولین بار شکل گرفته است. با این وجود هیچکس با قطعیت نمی‌داند که دقیقا چه اتفاقی در دهه‌ی ۸۰ افتاده است؛ شخصا فکر می‌کنم اگر دولت آمریکا سعی بر انجام چنین آزمایشی داشته است قطعا پیش از آن از عدم مطلع شدن عموم و رسانه‌ای شدن آن اطمینان حاصل کرده‌اند و این شاید یکی از دلایلی باشد که امروزه هیچ مدرک رسمی مبنی بر وجود Polybius در دسترس نیست.

دهه‌ی ۸۰، دهه‌ای منزوی از لحاظ تکنولوژی محسوب می‌شد که خرافات و افسانه‌های زیادی در آن شکل گرفت بنابراین بعید می‌دانم هرگز با قاطعیت بتوان گفت که آیا هرگز بازی به نام Polybius در سال ۱۹۸۱ وجود داشته است یا خیر.

اولین نسخه‌ی Mortal Kombat از باس‌های مخفی برخوردار است

یکی از دلایل جذابیت آثار و تجربه‌های گیمینگ دهه‌ی ۹۰ میلادی آن بود که بازی‌ها چالش برانگیز بودند و زمانی که عملکرد مطلوبی از خود به نمایش می‌گذاشتید به راستی احساس می‌کردید بازی‌ها نیز به خاطر عملکرد مطلوبتان به شما پاداش می‌دهند. نمونه‌ی این مسئله اولین نسخه‌ی Mortal Kombat بود؛ در آن دوره که اینترنتی وجود نداشت که پلیرها با یک سرچ ساده تمام اطلاعات، خصوصیات، ایستراگ‌ها و… عناوین مختلف را مشاهده کنند عموما از طریق دست به دست شدن حرف‌ها بین پلیرها جامعه‌ی گیمینگ از برخی قابلیت‌های بازی‌ها با خبر می‌شدند که سازندگان به آن‌ها اشاره نمی‌کردند.

کمی پس از زمانی که عنوان Mortal Kombat عرضه شد آرام آرام صحبت‌هایی مبنی بر وجود یک باس‌فایت پنهان در این اثر بین گیمرها پیچید اما چون بسیاری نمی‌دانستند چگونه می‌توان به آن دسترسی پیدا کرد بنا را بر این می‌گذاشتند که این مسئله نیز یکی دیگر از حکایات و افسانه‌های غیر واقعی این صنعت است در حالی که کاملا در اشتباه بودند! اولین قسمت این فرنچایز دوست‌داشتنی کاراکتر Reptile را به عنوان یک باس‌فایت پنهان در خود جای داده بود که برای دسترسی به آن باید اعمالی را به ترتیب انجام می‌دادید که یکی از آن‌ها به دست آوردن Flawless Victory در استیج Pit بود.

پس از انجام اعمال مورد نیاز باس‌فایت مخفی Reptile برای شما فعال می‌شد. این خصوصیت نسخه‌ی ابتدایی این مجموعه آن هم در آن دوره به شدت جذاب جلوه می‌کرد و دسترسی به آن نیز کار راحتی نبود اما تصور کنید در یک بعد از ظهر تابستانی در سال ۱۹۹۲ در اتاق خود نشسته‌اید و برای ساعت‌ها مشغول تجربه‌ی این اثر هستید و حالا احساس می‌کنید مهارت مناسبی در این بازی کسب کرده‌اید که ناگهان به صورت تصادفی اعمال مورد نیاز را انجام داده و یک باس‌فایت کاملا مخفی را باز می‌کنید که می‌دانید روح هیچ‌کدام از دوستانتان از آن خبر هم ندارد، چقدر آن حس می‌تواند خالص و جذاب باشد.

این مورد با وجود آن که یک حکایت کاملا واقعی بود اما همانطور که اشاره کردم در آن دوره به دلیل محدودیت دسترسی به اطلاعات و همچنین نیازمندی مهارت بالا در راستای دسترسی به این باس، بسیاری به این اعتقاد رسیدند که وجود باس‌فایت مخفی در این عنوان چیزی جز یک دروغ نیست!

فوت کردن کارتریج‌ها باعث برطرف شدن مشکلات آن‌ها می‌شود

این مورد نیز یکی دیگر از سری اطلاعات غلطی است که بسیاری از ما برای مدتی طولانی به آن‌ها اعتقاد داشتیم. تا قبل از فراگیر شدن فرمت دیسک برای کنسول‌های خانگی بسیاری از آن‌ها از فرمت کارتریج پیروی می‌کردند که از قضا این مورد از اطلاعات غلط اما جالب حول محور همین کنسول‌ها می‌چرخد. اگر به یاد داشته باشید زیاد پیش می‌آمد زمانی که می‌خواستید کارتریج خود را درون کنسول گذاشته و شروع به بازی کنید کنسولتان بازی را اجرا نکند.

در آن دوره به شدت بین گیمرها ردوبدل می‌شد آن بود که اگر بازی شما اجرا نمی‌شود کافی است کارتریج را از کنسول خود خارج کرده، درون آن فوت کنید و دوباره آن را داخل کنسول بگذارید و منطق پشت این عمل نیز آن بود که با فوت کردن داخل لبه‌ی کارتریج گرد و غبار از آن خارج شده و کنسول می‌تواند آن را اجرا کند. اگر راستش را بخواهید این مسئله بسیار منطقی جلوه می‌کرد و بسیاری با انجام این کار موفق به اجرای بازی خود می‌شدند اما چرا این حکایت کاملا غلط بود؟

فوت کردن داخل کارتریج نه تنها مشکل را حل نمی‌کرد بلکه می‌توانست به کارتریج بازی شما آسیب نیز برساند و آن قدر این کار بین گیمرها رایج شده بود که کمپانی‌هایی همچون نینتندو روی کارتریج‌های کنسول N64 خود متذکر شده بود که داخل کارتریج‌ها فوت نکنید چرا که می‌تواند به کانکتور کارتریج آسیب وارد کند! حال سوالی که پیش می‌آید آن است پس چرا گاها با انجام این کار می‌توانستیم بازی خود را اجرا کنیم؟

پاسخش بسیار سادست، اگر اولین بار کارتریج به درستی پین‌هایش با درگاه در تماس نباشند کنسول توانایی اجرای بازی را ندارد بنابراین زمانی که شما کارتریج را خارج می‌کردید تا در آن فوت کنید صرفا یک دور بازی را در آورده و دوباره درون کنسول می‌گذاشتید و با این کار پین‌ها اتصالشان برقرار و بازی شما اجرا می‌شد و در این بین فوت کردن یک عمل کاملا اضافی بود که حس اطمینان خاطر بیشتری به ما می‌داد.

ارواح شکنجه شده گرفتار درون Excel 95

تا اینجا بیشتر به روایات حول محور کنسول‌ها و بازی‌هایشان پرداختیم اما این مورد مخصوص پلیرهای PC است. زمانی که مجموعه‌ی Office 95 عرضه شد صحبت‌هایی از گوشه و کنار جامعه‌ی گیمینگ کامپیوترهای شخصی که در آن دوره آن چنان گسترده نبود به گوش می‌رسید که ظاهرا مایکروسافت یک بازی پنهان مشابه به Doom را درون برنامه‌ی Excel 95 پنهان کرده است. مسلما بسیاری می‌گفتند این امر غیر ممکن است و آن را یک داستان بی‌پایه و اساس نامیدند اما در طرف دیگر افرادی بودند که پیگیر این مسئله شده و پس از مدتی مدتی متوجه شدند که این داستان واقعی است!

پس از رفتن به ردیف ۹۵ام برنامه و انجام مراحلی که در این لینک ذکر شده است، یک بازی به نام The Hall Of Tortured Souls باز خواهد شد که از چندین اتاق مختلف تشکیل شده است و عکس و نام توسعه دهندگان این برنامه در آن جا وجود دارد. پس از فراگیرتر شدن این بازی پنهان در برنامه‌ی Excel 95 بسیاری از افراد شروع به متهم کردن مایکروسافت و شخص Bill Gates به قرار دادن محتوا و سمبل‌های شیطانی در محصولات خود کردند!

اما این اولین باری نبود که مایکروسافت تجربه‌های تعاملی را درون برنامه‌های خود پنهان می‌کرد؛ قبل از Office 95، ما شاهد وجود محتوای مخفی درون برنامه‌های Office 4.3 یا MS Access 1.0 بودیم و پس از ۹۵ نیز مایکروسافت به این عمل ادامه داد و حتی یک بازی شبیه ساز پرواز درون مجموعه‌ی Office سال ۱۹۹۷ تعبیه کرد!

عنوانی که خودش را حذف می‌کرد!

یکی دیگر از آثار تعاملی عجیب و غریب صنعت گیمینگ که افسانه‌اش به گوشه و کنار این صنعت رسیده است و حسابی شهرت پیدا کرده بازی Killswitch است، یک عنوان وحشت ماجراجویی که توسط کمپانی Karvina Corporation واقع در چک‌اسلواکی ساخته و در سال ۱۹۸۹ عرضه شده است. شباهت این بازی با عنوان Polybius عرضه‌ی محدود آن است به طوریی که تنها پنج هزار نسخه از این عنوان منتشر شد، اما چه چیزی باعث مشهور شدن این بازی شده است؟

این حکایت از این قرار است که ظاهرا Killswitch یک تجربه‌ی یک بار مصرف بوده است به طوری که پس از آن که بازی را به اتمام رسانده یا در طی تجربه‌ی آن شکست بخورید Killswitch به صورت خودکار خودش را از روی سیستم شما حذف می‌کرد و دیگر امکان تجربه‌ی دوباره‌ی آن وجود نداشت. همچنین طبق اطلاعات پخش شده این بازی از دو کاراکتر قابل بازی برخوردار بوده است، یک کاراکتر مونث به نام Porto و یک هیولای نامرئی به نام Ghast.

لازم به ذکر است که از آن جایی که پلیر تنها امکان یک بار تجربه‌ی این بازی را داشت نمی‌توانست با هر دوی این کاراکترها بازی کند و تنها امکان تجربه‌ی یک بار بازی با یکی از آن‌ها را داشت.

این خصوصیت خاص بازی باعث شد Killswitch در بین گیمرها به شهرت زیادی دست یابد و برخی نیز ادعا می‌کردند که یک بازی با قابلیت حذف خودش را تجربه کردند اما از آن جایی که تنها یک بار توانستند آن را بازی کنند هیچ مدرکی برای اثباتش ندارند. پس از چند سال مشخص شد که این داستان ظاهرا برگرفته از داستانی در کتاب  The Melancholy of Mechagirl نوشته‌ی Catherynne M. Valente بوده است با این وجود مخاطبان گیمینگ و ذهن خلاقشان هیچوقت آرام نمی‌گیرد و از همین رو بسیاری از طرفداران دست به کار شده و بازی‌های مختلفی بر اساس Killswitch ساخته‌اند.

سخن پایانی

صنعت بازی‌های ویدیویی مملو از داستان‌ها و افسانه‌های مختص به خودش است که در طول تاریخ آن توسط اعضای این جامعه‌ی خلاق بازگو شده‌اند. برخی از این حکایات صرفا داستان‌هایی هستند که عده‌ای آن را پخش کرده، به سرعت توسط مخاطبان جذب شده و برای سال‌ها و بعضا نسل‌ها بازگو شدند و برخی دیگر به راستی داستان‌ها یا اتفاقاتی واقعی بودند که توسط افرادی محدود کشف شده و به دنیا معرفی شدند. همچنان بسیاری دیگر از این حکایات و روایات وجود دارد که می‌توانیم به آن‌ها بپردازیم بنابراین ممکن است در آینده طی قسمتی دیگر دوباره مروری بر این افسانه‌های جالب داشته باشیم.

نظر شما درباره‌ی موارد ذکر شده چیست؟ آیا در گذشته با این موارد برخوردی داشته‌اید یا خیر؟