بازی Splinter Cell نباید در قالب یک اثر Open World بازگردد

یکی از عناوینی که تا به امروز نیز بسیاری از بازی‌بازان، همچنان مشتاق دنباله‌ای برای آن هستند، بازی Splinter Cell است. حال این دنباله، ادامه‌ی داستان این سری باشد یا یک ریمستر یا ریمیک فرقی ندارد، فقط اسپلینترسل باشد. مسلماً بر هیچ کسی پوشیده نیست که مجموعه‌ی اسپلینترسل، یکی از برجسته‌ترین و مشهورترین بازی‌های تمام دوران‌ها است. ترکیب منحصر به فرد داستان جاسوسی – هیجان‌انگیز و مکانیزم مخفی‌کاری بی‌بدیل آن، که در کمتر عناوینی می‌توان مشابه آن را یافت، موجب شده است که تا به امروز نیز، اسم این سری شاهکار در کنار مجموعه‌هایی همچون سری Metal Gear Solid و Hitman بدرخشد.

اگر مجموعه‌ی Metal Gear Solid را کنار بگذاریم، می‌بینیم که اسپلینترسل، یک دهه‌ی بدون رقیب و چالش را پشت سر گذاشته است. شیوه‌ی طراحی سری Splinter Cell یک شیوه‌ی خطی بود و شما باید براساس یکسری الگوریتم از پیش تعیین شده، مرحله به مرحله‌ی بازی را طی می‌کردید تا به انتهای خط داستانی نزدیک‌تر شوید. این الگوریتم طراحی مراحل، امروزه فلسفه‌ای قدیمی به شمار می‌رود. شاید با خودتان بگویید که قدیمی بودن این سبک مشکلی ندارد (من هم با شما موافقم!)، اما با وجود شایعات فراوانی که هر روز در رابطه با نسخه‌ی جدید این مجموعه و تغییر فرم آن منتشر می‌شود، آیا امکان دارد که نسخه‌ی آینده‌ی این سری، یک عنوان جهان باز باشد؟

آیا حضور اسپلینتر سل در ژانر جهان‌باز ضروری است؟

در جواب سوال بالا، باید بگویم که به موارد زیادی بستگی دارد. جهان‌باز بودن اسپلینتر سل هم می‌تواند موفق واقع شود و هم می‌تواند همه چیز را پیچیده کند. شاید با نگاهی به سری اسپلینترسل، به این نکته پی ببرید که حضور او در این ژانر چندان هم ضروری نیست. اگر شما نگاهی به عوامل اصلی که باعث جذابیت بازی اسپلینتر سل شده‌اند بیندازید، می‌بینید که شاید تبدیل شدن نسخه‌ی بعدی این عنوان به یک اثر جهان‌باز، چندان منطقی نباشد.

به نظر می‌رسد داشتن راه‌های فراوان برای نفوذ به تأسیسات و همچنین داشتن دشمن‌های متعدد و متفاوت، می‌تواند ایده‌ی یک بازی جهان باز را بدهد؛ زیرا از نظر تئوری، هنگامی که شما راه‌ها و فضای بیشتری داشته باشید، گزینه‌های بیشتری هم برای به پایان رساندن مأموریت خود خواهید داشت. اما زیاد تند نرویم!

علاوه‌بر آنکه ساخت یک نسخه‌ی جهان باز در این سری، می‌تواند افتخاری را برای آن رقم بزند و برای اولین بار به بازیکنان قدرت انتخاب چگونگی به پایان رساندن مأموریت را بدهد، باید این مورد را هم مد نظر داشته باشیم، که هیچ‌کدام از مأموریت‌ها و اهداف اسپلینتر سل در حین پیمودن مسافت‌های عظیم، کاوش در چشم اندازهای وسیع یا سایر مواردی که تمایل دارید در بازی‌های جهان باز مشاهده کنید وجود ندارند.

چرا ژانر جهان‌باز برای Splinter Cell ضروری نیست؟

ساخت یک نسخه‌ی جهان باز از سری Splinter Cell، کاری بسیار بی‌دلیل و غیر ضروری است. چون شما در این بازی، صرفاً یکسری مأموریت‌ها و آبجکت‌های انگشت‌ شماری دارید که لزومی به وجود یک جهان بزرگ ندارند و در یک محوطه‌ی کوچک نیز می‌توان آن‌ها را پیاده سازی کرد.

منظور از این استدلال این است که چرا هنگامی که مأموریت ما صرفاً به داخل یک مرکز یا تأسیسات دشمن مربوط می‌شود و فقط در آنجا باید یکی را بکشیم و یا چیزی را بدزدیم، باید مایل‌ها و کیلومترها مساحت اضافه در اطراف آن داشته باشیم، در حالی که هیچ کاربردی جز گردش و چرخیدن ندارند؟ امروزه بسیاری از منتقدان و افراد صاحب قلم در حوزه‌ی بازی‌های ویدیویی بر این باور هستند که بازی اسپلینتر سل، پتانسیل‌ استفاده‌ نشده‌ی زیادی دارد.

جهان‌باز نبودن بازی، یکی از همین موارد است که اگر وجود داشته باشد، می‌تواند تأثیر مثبت به سزایی در رابطه با جذابیت بیشتر بازی داشته باشد. یکی از دلایلی که افراد معتقدند که باید بازی اسپلینتر سل جهان‌باز باشد این است که این بازی، محبوبیت زیادی دارد و ژانر جهان‌باز نیز طرفداران خاص خود را دارد و تلفیق این دو مورد، می‌تواند یک اثر شاهکار را خلق نماید. در اینجا باید اشاره کنیم که ترکیب کردن دو چیز صرفاً براساس اینکه خوب هستند، لزوماً نتیجه‌ی رضایت بخشی نخواهند داشت.

مقایسه‌ی Splinter Cell و Metal Gear Solid 5

البته با این اوصاف، بازی‌هایی نیز وجود دارند که دقیقاً همین راه را رفتند و موفق هم شدند. به طور مثال بازی Metal Gear Solid 5 یکی از همین عناوین به شمار می‌رود که برای اولین بار، پای ژانر جهان‌باز را به این سری باز کرد و از خطی بودن بازی دوری کرد و توانست موفقیت چشمگیری هم به دست بیاورد. علی‌رغم مشکلاتی که در داستان و سایر بخش‌های دیگر بازی Metal Gear Solid 5 وجود داشت، جهان‌باز بودن بازی، یکی از قوی‌ترین المان‌های آن به شمار می‌رفت و در واقعیت، مخاطبان درخواست همچین چیزی نکرده بودند و بسیاری از آنها (از جمله خودم) در ابتدا یکم گیج بودند.

صرف نظر از این، اضافه کردن آزادی در طراحی گیم‌پلی بازی Metal Gear Solid 5 چیز خارق‌العاده‌ای نبود. داشتن آزادی برای مخفیانه حرکت کردن در اطراف اردوگاه‌های دشمن از فاصله بسیار دور و مشاهده‌ی مسیرهای گشت دشمن، عمق بیشتری به تجربه‌ی بازی افزود و به نظر می‌رسد که اگر اسپلینترسل هم بخواهد از ژانر جهان‌باز بهره ببرد، دقیقاً مسیری شبیه به این را دنبال کند.

کدام حالت برای اسپلینترسل بهتر است؟

همانطور که گفته شد، مأموریت‌های بازی Splinter Cell ممکن است به اندازه‌ی برخی از مأموریت‌های بازی Metal Gear Solid 5 وسیع و طولانی نباشند. بسیاری از مأموریت‌های بازی اسپلینترسل به تصمیمات لحظه‌ای ختم می‌شوند، مثلا اینکه آیا همین حالا از کانال کولر خارج شود و یا مدتی بیشتر در آنجا بماند؟ آیا باید محافظی که در سر راه شما قرار دارد را بکشید و سایر نگهبانان با دیدن جنازه‌ی او، به دنبال شما بگردند یا راهی بهتر برای گذر کردن پیدا کنید؟ آیا باید سیستم امنیتی را که نگهبانان را خبر می‌کند خراب کنید و یا باید خودتان را در میان آنها بیندازید و شانس خودتان را امتحان کنید؟

تمامی مواردی که در پاراگراف بالا به آنها اشاره شد، جزو مواردی هستند، که می‌توانند لحظات بهتری را در بازی Splinter Cell برای ما رقم بزنند و واقعاً برای هیچکدام از آنها نیازی به وجود یک جهان بزرگ نیست. آنچه که برای بازی Splinter Cell نیاز است، یک دنیای واقع‌گرایانه‌ با طراحی خوب است که گزینه‌های قابل انتخاب بسیاری را برای شما قرار می‌دهد و هر گزینه هم عواقب و سرانجام متناسب با خود را دارد.

سخن پایانی

به عنوان نتیجه‌گیری پایانی، به نظر می‌رسد بهتر است که نسخه‌ی بعدی اسپلینترسل راه خود را دنبال کند و همان مسیر قبلی را طی نماید (البته اگر نسخه‌ی جدیدی قرار باشد که ساخته شود!!). همچنین بهتر است نکاتی را که قرار است از بازی Metal Gear Solid 5 به ارث ببرد کمتر از مواردی باشد که قرار است از Hitman به ارث می‌برد. هر دوی این بازی‌ها تعادلی بین خطی بودن و جهان‌باز بودن برقرار نموده‌اند و به نظر می‌رسد که اسپلینترسل هم در بهترین حالت می‌خواهد دقیقاً همچین تعادلی را برقرار نماید.

ارائه‌ی ویژگی غیرخطی به سم فیشر (Sam Fisher) برای پیشرفت از طریق گزینه‌ها و مسیرها و ابزارهای مختلف برای تغییر شرایط مختلف کاملاً ضروری است، اما جهان‌باز کردن بازی، موجب ایجاد یک ویژگی غیرضروری می‌گردد و شما را در یک فضای بزرگ و عمدتاً بلااستفاده قرار می‌دهد و این چیزی است که مخاطبان درخواست نکرده‌اند.

امیدوارم نسخه‌ی آینده‌ی بازی Splinter Cell چیزی باشد که شما آن را با عنوانی همچون Hitman مقایسه کنید تا با اثری همچون Grand Theft Auto. جهان‌باز شدن بازی Splinter Cell می‌تواند مانع تجربه تاکتیکی متمرکز و خطی بازی شود و مخاطب را در یک جهان بزرگ و بلااستفاده قرار دهد. همچنین از یک طرف، وقت گذاشتن بر روی طراحی یک جهان بزرگ و المان‌های یک عنوان جهان‌باز، زمان لازم برای توسعه‌ی بهتر عناصر اصلی بازی را نیز می‌خورَد و ممکن است که موجب شود آن تجربه‌ی جذاب و شاهکار قبلی را نتوانیم دوباره تجربه کنیم.