سینما فارس: تحلیل و نقد فیلم Widows | سیاست‌زدگی

«بیوه‌ها» آخرین ساخته‌ی «استیو مک‌کوئین»، فیلمساز سیاه‌پوست بریتانیایی، فیلم بدیست. فیلمی با یک خط ایده و شروعی – نسبتا – مناسب که این توانایی را داشت به یک اثر متوسط و قابل‌قبول سینمایی بدل شود، اما حیف که نمی‌شود. دلیل این «نشدن» را از نظر بنده باید به طور کلی در سینمای امروز و فیلمسازان حال حاضر جستجو کرد. به شخصه فکر می‌کنم این سینمای نحیف بیشتر از آنکه به دنبال سینمای مطلوب باشد، در جستجوی شعارهای پرطمطراق و مُدِ روز است؛ شعارهای فمنیستی، نژادی و سیاسی. نوعی پُزِ سینماییِ مرسوم که در اکثر آثار، در حد همان پُز باقی می‌ماند و به سینما تبدیل نمی‌شود. این مشکل نیز به اینجا باز می‌گردد که فیلمساز با سینما زیست نمی‌کند و سوژه‌ی فیلمش را با سینما از نزدیک لمس نکرده‌است تا بتواند این تجربه را به تماشاچی منتقل کند. حداکثر کاری که این فیلمسازان انجام می‌دهند این است که برای شعارِ از پیش تعیین شده‌ی خود، قصه‌ای می‌تراشند که هرچند شاید کمی آن‌ها را به ماهیت سینما نزدیک کند اما باز هم راه را اشتباه رفته‌اند. راهِ درست این است که اولویت با شعار و پیام نباشد، بلکه ابتدا قصه نزد سینماگر حاضر شود و این قصه آنقدر در ناخوداگاه او قوام پیدا کند تا بعد بتواند از طریق تکنیک بر روی پرده بیاید. حال اگر حرف مهم و شعار جدی‌ای نیز بعد از این اتفاقات در نهایت از اثر خارج شد، چه بهتر. اینجا نیز مک‌کوئین معلوم است که از ابتدا شعارها را آماده کرده‌ و تلاشی نیز برای قصه تراشیدن می‌کند که این تلاش در قسمت‌هایی به چشم می‌خورد که به آن‌ها خواهم‌پرداخت. اما قاعده و اساس فیلم مبتنی بر این شعارهاست که سینمایی نمی‌شوند و پیشی گرفتنشان از قصه و منطق درونی فیلم به شدت به چشم می‌آید. دقیق‌تر به اثر می‌پردازیم تا مشکلات آن بهتر هویدا شود. شاید باعث شود نگاهمان به سینما کمی عمیق‌تر گردد.

ادامه نقد را از اینجا بخوانید.