کاتارسیس | نقد و بررسی بازی DOOM Eternal

در روانشناسی اصطلاحی وجود دارد به نام کاتارسیس (Catharsis) که به معنای تزکیه و تخلیص از طریق هنر و یا به کار گرفتن احساسات شدید برای رسیدن به این حالت «تخلیه‌ی روحی» است. اینکه پس از انجام یک بازی پر زد و خورد و خشن حس خوبی به شما دست می‌دهد و به قول خودمان «تخلیه» می‌شوید، دقیقاً به خاطر این موضوع است. فیلم، بازی و هر شاخه‌ی دیگری از هنر می‌تواند این حس را در شما ایجاد کند. در دنیای بازی‌ها برخی عناوین، این را موضوع را هدف اول خود قرار می‌دهند و محیطی ایجاد می‌کنند تا مخاطب تا هر جا که بخواهد می‌تواند وجود خود را از حس‌های منفی مانند خشم و عصبانیت خالی کند. اگر بخواهم کاتارسیس را در قالب یک بازی تعریف کنم، آن بازی DOOM Eternal است. احتمالاً هیچ گیمری نیست که با سری DOOM آشنایی نداشته باشد. DOOM از آن سری بازی هاست که همواره به ریشه‌هایش وفادار بوده و به قول معروف Old School باقی مانده است. یادم نمی‌آید تا به حال کسی از DOOM بد گفته باشد. البته این سری هم مانند هر سری دیگری مخاطبان خاص خودش را دارد، اما حتی مخالفان این عناوین هم نمی توانند گیم‌لی فوق‌العاده و تاکید می‌کنم فوق‌العاده لذت‌بخش این بازی را انکار کنند. اگر بازی‌هایی مانند Bioshock، The Witcher و Heavy Rain را اوج داستان سرایی در دنیای بازی ها در نظر بگیریم، DOOM اوج قدرت بازی‌سازان در ساخت یک گیم‌پلی رویایی و لذت‌بخش است. اکشن در DOOM کلاً معنای دیگری دارد. اکشن در DOOM یعنی همه چیز. یعنی یک جریان بی‌امان، سرعتی و لذت بخش که معنای واقعی جهنم را برای شما تداعی می کند. در دنیای بازی‌ها، یک سری از عناوین هستند که هویت و شناسنامه دارند. به قدری جای پایشان در دنیای بازی‌ها محکم است که حتی اگر چندین فرنچایز بد هم وارد بازار کنند، باز گیمرها آن ها را با خاطره ی خوب به یاد می‌آورند. اگر بگوییم سری DOOM نیز یکی از این بازی‌هاست، به هیچ وجه اغراق نکرده‌ایم. DOOM یک بازی عظیم است، نامی که هیچ گاه از ذهن هیچ گیمری پاک نخواهد شد و اگر روزی هم این اتفاق بیفتد، کافی است طرف سری به ویکی پدیا بزند تا ببیند ماجرای محبوبیت بازی‌های سه بعدی از کدام بازی شروع شده است. وقتی که همه‌ی بازی‌های دیگر به اپیدمی تکرار دچار شده بودند، این DOOM بود که چیزی کاملاً نو به بازار ارائه کرد. یک بازی اول شخص سه بعدی جذاب، با اسلحه‌های متنوع و دشمنان عجیب و غریب. در واقع DOOM، ولفنشتاین و Duke Nukem بودند که این بستر را برای بازی‌های سه بعدی اول شخص ایجاد کردند. در DOOM قانون ساده ای وجود دارد: یا بکش، یا در عرض یک چشم به هم زدن کشته شو!

حالا با بهترین بازی DOOM مواجه هستیم. بازی ای که به اعتقاد سازندگان آن، یک «بازی» DOOM نیست، بلکه «جهانی» از DOOM است. پس از چندین و چند ساعت تجربه ی این عنوان که اکنون با قاطعیت می توانم بگویم به یکی از بازی های مورد علاقه ام تبدیل شده است، باید بگویم سازندگان بازی اصلاً بی راه نگفته اند. هر آنچه در DOOMهای دیگر تجربه کرده اید، در DOOM Eternal آن را در سایز بزرگ تر، با سرعت بیشتر، طراحی خلاقانه تر و روان تر و لذت بخش تر از همیشه تجربه خواهید کرد.

حالا با بهترین بازی DOOM مواجه هستیم. بازی ای که به اعتقاد سازندگان آن، یک «بازی» DOOM نیست، بلکه «جهانی» از DOOM است. پس از چندین و چند ساعت تجربه ی این عنوان که اکنون با قاطعیت می توانم بگویم به یکی از بازی‌های مورد علاقه‌ام تبدیل شده است، باید بگویم سازندگان بازی اصلاً بی راه نگفته‌اند. هر آنچه در DOOMهای دیگر تجربه کرده‌اید، در DOOM Eternal آن را در سایز بزرگ‌تر، با سرعت بیشتر، طراحی خلاقانه‌تر و روان‌تر و لذت‌بخش‌تر از همیشه تجربه خواهید کرد. باید اعتراف کنم در لیست انتظار من برای بازی‌های سال ۲۰۲۰، DOOM Eternal جایگاه خیلی مهمی نداشت. می دانستم قرار است آن را تجربه کنم و از زمانم با این بازی لذت ببرم، اما فکر نمی کردم این بازی اینقدر خوب و خوش ساخت از آب در بیاید. اگرچه در اکثر جاها فرمول (DOOM (2016 عیناً تکرار شده و کمی آن را تکراری کرده است، اما تا وقتی این فرمول، فرمول تکرار نشدنی DOOM است، می توان تا سر حد مرگ از آن لذت برد. فرقی نمی کند همه ی بازی های DOOM را بازی کرده باشید یا اولین تجربه ی شما با این سری باشد، اگر یک بازی فوق خوش ساخت می‌خواهید، در ادامه با من، گیمفا و نقد و بررسی DOOM Eternal همراه باشید.

می‌توان گفت داستان در بازی‌های DOOM هیچ گاه از اهمیت خاصی برخوردار نبوده و اکثر کسانی که سراغ DOOM می روند به خاطر گیم‌پلی‌اش آن را بازی می‌کنند.  این سری همواره داستانی سرراست و ساده داشته که دلیلی برای کشتن این همه اهریمن دست و پا کند. البته در برخی از بازی‌های این سری مانند DOOM 3، این داستان کمی بیشتر مورد توجه قرار گرفته بود. در DOOM Eternal نیز قضیه کمی جدی‌تر از همیشه است. البته این جدی‌تر بودن به معنای پرداخت بهتر نیست، اما شخصیت‌های بازی کمی بیشتر شده‌اند و تعداد زیادی فایل نوشتاری در گوشه و کنار بازی قرار داده شده که هر کس علاقه داشته باشد می تواند آن‌ها را بخواند. متاسفانه برای شناخت کامل و سر در آوردن از داستان بازی، باید توصیفات کاراکترها و فایل های نوشتاری را بخوانید که کاری زمان بر است و با فرمول «بکش برو جلو»ی DOOM زیاد جور در نمی‌آید، اما از طرف دیگر همان‌طور که گفتم، این را هم باید در نظر گرفت که احتمالاً کسی DOOM را به خاطر داستانش بازی نمی‌کند!

اما خط داستانی DOOM Eternal از این قرار است که دو سال پس از اتفاقاتی که در نسخه ی قبل، یعنی (DOOM (2016 رخ داد، زمین مورد تهاجم نیروهای اهریمنی قرار گرفته است و طبق معمول این شخصیت ساکت و خفن بازی، یعنی Doom Slayer است که به تنهایی می خواهد کل مردم را نجات دهد. شصت درصد از کره ی زمین را این نیروها فرا گرفته‌اند و تعداد زیادی از مردم را هم کشته‌اند. حال Doom Slayer می‌خواهد سه قدیس را که در واقع خدمتگزار دشمن اصلی بازی، یعنی Khan Maykr هستند از پای در بیاورد. پس از کشتن اولین قدیس، دو قدیس بعدی به مکان‌های نامعلومی می‌روند و برای پیدا کردن آن.ها، Doom Slayer باید از میان سیلی از اهریمن‌ها عبور کند. همان طور که گفتم کاراکترهایی در بازی وجود دارند که اصلاً آن ها را نمی‌شناسیم و خیلی طبیعی است که هنگام بازی DOOM Eternal سردرگم شوید. اما بازی با همین داستان گنگ و عجیب هم می‌تواند شما در در اتمسفری که می‌خواهد قرار دهد. دشمن‌های شما واقعاً آن حرص را در شما ایجاد می‌کنند که هرچه زودتر بخواهید به پایان ماجرا رسیده و آن ها را هم مانند هزاران اهریمنی که در طول بازی سلاخی می‌کنید، به سزای اعمالشان برسانید. همچنین کاراکتر Doom Slayer بدون اینکه کلمه ای حرف بزند یا حرکتی از خود نشان دهد، همچنان یکی از خفن‌ترین یا به اصطلاح Badass‌ترین کاراکترهای طول تاریخ بازی های کامپیوتری است! کاراکتری که هر بار هم بازوهایش بزرگ‌تر می شود!

کاراکترهایی در بازی وجود دارند که اصلاً آن ها را نمی‌شناسیم و خیلی طبیعی است که هنگام بازی DOOM Eternal سردرگم شوید. اما بازی با همین داستان گنگ و عجیب هم می تواند شما در در اتمسفری که می‌خواهد قرار دهد. دشمن های شما واقعاً آن حرص را در شما ایجاد می‌کنند که هرچه زودتر بخواهید به پایان ماجرا رسیده و آن‌ها را هم مانند هزاران اهریمنی که در طول بازی سلاخی می‌کنید، به سزای اعمالشان برسانید. همچنین کاراکتر Doom Slayer بدون اینکه کلمه‌ای حرف بزند یا حرکتی از خود نشان دهد، همچنان یکی از خفن‌ترین یا به اصطلاح Badass‌ترین کاراکترهای طول تاریخ بازی‌های کامپیوتری است!

الان دیگر می‌رسیم به هسته ی اصلی بازی، چیزی که DOOM را DOOM می‌کند و چیزی که باعث می‌شود این بازی از بی‌نظیرترین شوتر اول شخص های تاریخ باشد، یعنی گیم پلی. آن قدر حرف در مورد گیم پلی DOOM Eternal وجود دارد که پیدا کردن یک نقطه ی شروع برای آن سخت است. بنابراین از قانون نانوشته ی بازی های DOOM شروع می کنیم. در DOOM Eternal هم مانند بازی های دیگر سری، ایستادن در یک نقطه مساوی است با مرگ. تقریباً غیرممکن است که در گوشه ای از نقشه بایستید و حتی در درجه ی سختی آسان هم بتوانید از Demonهای بازی جان سالم به در ببرید. حرکت کردن و شلیک کردن همواره باید همزمان اتفاق بیفتند. سرعت مبارزات در DOOM Eternal آن قدر بالاست که باید در کسری از ثانیه تصمیم بگیرید قدم بعدی شما چه خواهد بود. آیا می خواهید دشمن های بزرگ تر را اول از پا در بیاورید و بعد سراغ کوچک ترها بروید یا ترجیح می دهید اول کوچک ها را سلاخی کنید و بعد با تمرکز بیشتری حساب بزرگ ترها را برسید؟ از کدام اسلحه باید برای از پا درآوردن دشمنی که درست مقابل تان ایستاده استفاده کنید، از کدام زاویه وارد صحنه شوید که کمتر در گوشه ها گیر کنید و ده ها چیز دیگر که باید در کوتاه ترین زمان ممکن برای آن ها تصمیم بگیرید. اما می دانید قسمت لذت بخش ماجرا کجاست؟ اینکه DOOM Eternal امکان پیاده سازی هر تصمیمی را که می گیرید به شما می دهد. علاوه بر این، اندازه ی یک توپخانه به شما اسلحه و امکانات می دهد تا بتوانید کشت و کشتار را به لذت ترین شیوه ی ممکن انجام دهید. نه تنها این، بلکه هر کدام از این اسلحه ها هم حالت ها و آپگریدهای مختلفی دارند. در واقع DOOM Eternal آن قدر پر محتواتر و بزرگ تر از نسخه ی قبلی شده که حتی با وجود کمپین نسبتاً طولانی آن (نزدیک ۲۰ ساعت)، باز هم خیلی وقت ها یادتان نمی آید که من فلان اسلحه را هم دارم که می توانم از آن استفاده کنم!

در DOOM Eternal هم مانند بازی های دیگر سری، ایستادن در یک نقطه مساوی است با مرگ. تقریباً غیرممکن است که در گوشه ای از نقشه بایستید و حتی در درجه ی سختی آسان هم بتوانید از Demonهای بازی جان سالم به در ببرید. حرکت کردن و شلیک کردن همواره باید همزمان اتفاق بیفتند. سرعت مبارزات در DOOM Eternal آن قدر بالاست که باید در کسری از ثانیه تصمیم بگیرید قدم بعدی شما چه خواهد بود. آیا می خواهید دشمن های بزرگ تر را اول از پا در بیاورید و بعد سراغ کوچک ترها بروید یا ترجیح می دهید اول کوچک ها را سلاخی کنید و بعد با تمرکز بیشتری حساب بزرگ ترها را برسید؟ از کدام اسلحه باید برای از پا درآوردن دشمنی که درست مقابل تان ایستاده استفاده کنید، از کدام زاویه وارد صحنه شوید که کمتر در گوشه ها گیر کنید و ده ها چیز دیگر که باید در کوتاه ترین زمان ممکن برای آن ها تصمیم بگیرید. اما می دانید قسمت لذت بخش ماجرا کجاست؟ اینکه DOOM Eternal امکان پیاده سازی هر تصمیمی را که می گیرید به شما می دهد.

البته این دقیقاً جایی است که بازی می تواند کمی پیچیده شود. بحث این نیست که این مقدار از امکانات چیز بدی است؛ خب چه بهتر از اینکه بتوانید یک دشمن را از وسط نصف کنید، سینه ی دیگری را بشکافید، آن یکی را بسوزانید و بقیه را هم تکه تکه کنید؟ همه ی این صحنه ها بازی را جذاب تر می کنند و آن را از تکراری بودن نجات می دهند. بحث اینجاست که شاید این فرمول، مناسب ترین فرمول برای یک بازی DOOM نباشد. برای مثال نوعی از دشمنان هستند که با نوعی سپر به شما حمله می کنند و با استفاده از سلاح پلاسمایی، می توانید یه آن ها شلیک کرده و منفجرشان کنید. نوع دیگری از دشمن ها هستند که نقطه ضعفی مشخص دارند و بهتر است که ابتدا از دور با یکی از حالات اسلحه ی Heavy Cannon که به آن کارایی شبیه اسنایپر رایفل می دهد، آن نقاط ضعف را هدف قرار دهید تا راحت تر بتوانید آن ها را بکشید. برخی دیگر از Demonها نیز هستند که صرفاً سخت جان هستند و چند شلیک راکت لانچر می تواند آن ها را از پا در بیاورد. در کل هر دشمن، نسبت به یک اسلحه بیشتر واکنش نشان می دهد و استفاده از اسلحه ی درست یعنی اینکه مهمات بیشتری در جیبتان می ماند که در DOOM Eternal این موضوع مهم است، چون بعضی وقت ها گلوله کم می آورید. اما همین موضوع بعضاً می تواند باعث شود که دائم در حال عوض کردن اسلحه ی خود باشید و بازی از یک اکشن دیوانه وار و کلاسیک DOOM، به یک اکشن استراتژیک تر تبدیل شود. همچنین Doom Slayer روی شانه ی چپش یک سری اسلحه ی دیگر نیز دارد که برای مثال یکی از آن ها نوعی نارنجک پرتاب می کند، یکی دشمن را آتش می زند و دیگری باعث می شود یخ بزنند و چند ثانیه در همان حالت بمانند. این اسلحه ها به زمان شارژ احتیاج دارند و نمی توانید پشت سر هم چند بار از آن ها استفاده کنید. به همه ی این ها آپگریدهای زره مخصوص Doom Slayer و قابلیت های ویژه ی او را اضافه کنید تا کاملاً درک کنید چه می گویم. این حجم از امکانات واقعاً عالی و لذت بخش است. اضافه شدن هر کدام از این قابلیت ها مانند اضافه کردن ماده ای خوشمزه به غذایی است که همینطوری هم بسیار خوشمزه است، اما در عین حال در خاطر نگه داشتن همه ی این امکانات و یادگیری استفاده از آن ها زمان بر است. شاید اگر این قابلیت ها با فاصله های زمانی مناسب تری به گیمر داده می شدند، کمی بهتر بود. البته این را هم بگویم که شاید ایراد گرفتن به این موضوع کمی سخت گیری باشد، چون وقتی گیم پلی کلی یکی از بهترین گیم پلی های حال حاضر صنعت گیم است، دیگر این اشکالات جزئی به چشم نمی آیند، اما نمی خواهم چیزی از قلم بیفتد و در عین حال می خواهم بدانید این نسخه نسبت به نسخه ی ۲۰۱۶ بازی چه تغییراتی به خود دیده است.

در کل هر دشمن، نسبت به یک اسلحه بیشتر واکنش نشان می دهد و استفاده از اسلحه ی درست یعنی اینکه مهمات بیشتری در جیبتان می ماند که در DOOM Eternal این موضوع مهم است، چون بعضی وقت ها گلوله کم می آورید. اما همین موضوع بعضاً می تواند باعث شود که دائم در حال عوض کردن اسلحه ی خود باشید و بازی از یک اکشن دیوانه وار و کلاسیک DOOM، به یک اکشن استراتژیک تر تبدیل شود.

حالا کمی بیشتر به بخش مبارزات بپردازیم. هر صفت مثبتی را که برای یک بازی اکشن می شناسید در نظر بگیرید؛ DOOM Eternal همه اش را دارد. شاید بازی حتی بیش از چیزی که لازم باشد لذت بخش است. و صد البته که اصلی ترین علت لذت بخش بودن آن، بخاطر مبارزات نفس گیرش است. از همان اول که وارد بازی می شوید و باید چند تا زامبی ضعیف و کند را از پا در بیاورید تا مراحل آخر بازی که بازی هر دشمنی را که در طول بازی معرفی کرده سرتان می ریزد، همه ی مبارزات لذت بخش اند. اکثر مراحل DOOM Eternal را همین تشکیل می دهد. می کشید، می سوزانید، تکه تکه می کنید، منفجر می کنید، قصابی می کنید و چند قدم جلوتر، دوباره این کارها را تکرار می کنید. اما آیا بازی تکراری می شود؟ واقعاً نه. علیرغم علاقه ی شدیدم به نسخه ی قبلی، همواره به نظرم (DOOM (2016 کمی تکراری می آمد. به خصوص نیمه ی دوم بازی که بازی دیگر چیز زیادی برای ارائه نداشت و فقط با اضافه کردن بر تعداد دشمنان کار را برایتان سخت می کرد. درست است که همین فرمول در DOOM Eternal هم تکرار شده، اما همه چیز در این نسخه آن قدر روان تر، بهتر و رضایت بخش تر است که مخاطب را خسته نمی کند. چیزی که به مبارزات DOOM در نسخه ی قبل تنوع بیشتری می بخشید، انیمیشن های تمام کننده ای بود که بازی از آن ها به عنوان Glory Kill یاد می کرد. تنوع Glory Killها بیشتر از قبل شده و برای هر دشمنی در بازی، حداقل دو انیمیشن برای Glory Kill ساخته شده است. خنجری که Doom Slayer روی مچ خود دارد، این صحنه ها را خشن تر و خونین تر از قبل نیز کرده است. کافی است چند تا گلوله به سمت دشمن شلیک کنید تا به حالت Stun در بیاید. حالا شمایید و آن Demon بخت برگشته که وقتش رسیده و باید تکه تکه شود. محیط هایی که در آن با دشمنان می جنگید حداقل دو برابر شده است. علاوه بر این، کلی آیتم به گوشه و کنار محیط اضافه شده که مبارزات را چندین Level بالاتر از قبل برده اند. محیط پر از دایره هایی است که با رفتن روی آن ها کاراکتر شما پرشی بلند می کند، پر از میله هایی است که Doom Slayer می تواند مانند از آن ها کمک گرفته و مدت بیشتر روی هوا معلق باشد و موارد بسیار دیگری که مرحله به مرحله فرق می کند. نه فقط محیط، بلکه قابلیت های شخصیت شما نیز افزایش یافته است. Doom Slayer اکنون می تواند از قابلیت Dash یا حرکت با سرعت استفاده کند. همین یک مکانیزم و ترکیب آن با دابل جامپ و قابلیت های دیگر، کل بخش پلتفرمینگ را متحول کرده است. البته راجع به این بخش در ادامه صحبت خواهیم کرد، اما فعلاً همین را بدانید که راحتیِ حرکت و جابجا شدن از نقطه ای به نقطه ی دیگر، باعث شده DOOM Eternal واقعاً آن چیزی باشد که لیاقت و پتانسیل اش را داشت.

از همان اول که وارد بازی می شوید و باید چند تا زامبی ضعیف و کند را از پا در بیاورید تا مراحل آخر بازی که بازی هر دشمنی را که در طول بازی معرفی کرده سرتان می ریزد، همه ی مبارزات لذت بخش اند. اکثر مراحل DOOM Eternal را همین تشکیل می دهد. می کشید، می سوزانید، تکه تکه می کنید، منفجر می کنید، قصابی می کنید و چند قدم جلوتر، دوباره این کارها را تکرار می کنید. اما آیا بازی تکراری می شود؟ واقعاً نه.

به جز طراحی مرحله ی بی نظیر و همه ی قابلیت هایی که باعث شده اند مبارزات بازی به یاد ماندنی باشند، دو عامل مهم دیگر هم هستند که تاثیر مستقیم و انکارناپذیری روی این موضوع دارند. اولی، اسلحه های Doom Slayer هستند. برخی از این اسلحه ها از نسخه های کلاسیک DOOM و برخی دیگر از نسخه ی قبلی پا به DOOM Eternal گذاشته اند و برخی دیگر نیز برای اولین بار در همین بازی معرفی می شوند. از اسلحه ی مورد علاقه ام شروع می کنم که از کلاسیک های DOOM به شمار می رود و چیزی نیست به جز سوپر شاتگان. شاید بتوان گفت قدرتمندترین تفنگی که در اختیار دارید هم همین است. سوپر شاتگان را همه ی DOOMبازها از نسخه های قدیمی به خاطر دارند، اما در این نسخه حالتی به آن اضافه شده که می توانید در آن با یک زنجیر یکی از دشمنان را هدف قرار داده و خودتان را به سمت او بکشید و از نزدیک با یک شلیک شاتگان متلاشی اش کنید، DOOMتر از همیشه! اسلحه ی جدیدی که در این نسخه به بازی اضافه شده، Ballista نام دارد که طراحی اش شبیه به یک تیرکمان صلیبی (Crossbow) غول پیکر است. از تریلرهای بازی هم مشخص بود که قرار است این اسلحه یک اسلحه ی ویژه باشد و باید بگویم همین طور هم هست. لذت میخ کردن Demonها به در و دیوار و منفجر کردنشان با این اسلحه خارج از وصف است. اسلحه ی پلاسمایی که ظاهرش در این نسخه به بازی های قدیمی سری نزدیک تر شده نیز از به دردبخورترین اسلحه های DOOM Eternal است. در بازی دشمنان زیادی هستند که از سپرهای مخصوص استفاده می کنند یا زرهی دارند که نسبت به این اسلحه نقطه ضعف نشان می دهند. حالاتی که به این اسلحه استفاده می شود هم خیلی باحال هستند. مثلاً با یکی از این حالات می توانید وقتی اسلحه به اندازه ی کافی داغ شد، موجی از پلاسما آزاد کنید که تمام دشمنان اطراف را بسوزاند یا در حالتی دیگر روی یک دشمن قفل کنید تا او را کاملاً از پا در بیاورد. هر اسلحه ای در بازی دو حالت اصلی دارد که می توانید وقتی Weapon Mode کسب می کنید، آن ها را در جایگاه های مخصوص ارتقاء دهید. برای مثال، شاتگان معمولی شما، حالتی دارد که نارنجک پرتاب می کند یا راکت لانچرتان حالتی دارد که موشک را در هوا منفجر می کند. تعداد اسلحه ها به خودی خود برای یک تجربه ی عالی واقعاً کافی بود و این حجم از حالات مختلف فقط یک معنا دارد و آن هم اینکه DOOM Eternal به «عالی» بودن رضایت نمی دهد و باید بی نقص باشد!

کلی آیتم به گوشه و کنار محیط اضافه شده که مبارزات را چندین Level بالاتر از قبل برده اند. محیط پر از دایره هایی است که با رفتن روی آن ها کاراکتر شما پرشی بلند می کند، پر از میله هایی است که Doom Slayer می تواند مانند از آن ها کمک گرفته و مدت بیشتر روی هوا معلق باشد و موارد بسیار دیگری که مرحله به مرحله فرق می کند. نه فقط محیط، بلکه قابلیت های شخصیت شما نیز افزایش یافته است. Doom Slayer اکنون می تواند از قابلیت Dash یا حرکت با سرعت استفاده کند. همین یک مکانیزم و ترکیب آن با دابل جامپ و قابلیت های دیگر، کل بخش پلتفرمینگ را متحول کرده است. البته راجع به این بخش در ادامه صحبت خواهیم کرد، اما فعلاً همین را بدانید که راحتیِ حرکت و جابجا شدن از نقطه ای به نقطه ی دیگر، باعث شده DOOM Eternal واقعاً آن چیزی باشد که لیاقت و پتانسیل اش را داشت.

عامل دیگر، وجود دشمنان متنوع بازی هستند. تعداد این دشمنان تقریباً دو برابر شده است. درست مانند اسلحه ها، بسیاری از این دشمنان از نسخه ی قبلی و چند مورد هم از بازی های کلاسیک DOOM به DOOM Eternal آمده اند. برای مثال اهریمنی به نام Pain Elemental از DOOM II به این بازی اضافه شده که یکی از دشمنان پرنده ی بازی است. از همین بازی، Arachnotron با کمی تغییر ظاهر به DOOM Eternal آمده است. او مانند عنکبوت به همه ی سطوح عمودی و افقی می چسبد و اگر اسلحه ای که بالای سرش وجود دارد را همان ابتدا از کار نیندازید، در چند ثانیه جان شما را می گیرد. از دشمنان جدیدتر می توانم به Dread Knight و Whiplash اشاره کنم. Dread Knight از آن دشمن هایی است که کمی سخت جان هستند و سرعت بالایی هم دارند. اما Whiplash از جالب ترین دشمنانی است که تا به حال در این سری دیده ام. این Demon مانند یک مار کبری حرکت می کند و سرعت بالا و بدن لاغرش باعث می شود نتوانید خیلی دقیق به او تیراندازی کنید. به دشمنی دیگر به نام Marauder هم می خواهم اشاره کنم که از نظر قدرت تقریباً با کاراکتر شما برابری می کند و ظاهر خیلی خفن و متفاوتی هم دارد. در طول بازی به تعداد محدودی سر و کله اش پیدا می شود و باید کل تمرکزتان را برای از بین بردن او به کار بگیرید، او اصلاً شوخی بردار نیست.

از دشمنان جدیدتر می توانم به Dread Knight و Whiplash اشاره کنم. Dread Knight از آن دشمن هایی است که کمی سخت جان هستند و سرعت بالایی هم دارند. اما Whiplash از جالب ترین دشمنانی است که تا به حال در این سری دیده ام. این Demon مانند یک مار کبری حرکت می کند و سرعت بالا و بدن لاغرش باعث می شود نتوانید خیلی دقیق به او تیراندازی کنید. به دشمنی دیگر به نام Marauder هم می خواهم اشاره کنم که از نظر قدرت تقریباً با کاراکتر شما برابری می کند و ظاهر خیلی خفن و متفاوتی هم دارد. در طول بازی به تعداد محدودی سر و کله اش پیدا می شود و باید کل تمرکزتان را برای از بین بردن او به کار بگیرید، او اصلاً شوخی بردار نیست.

چیزی که در مورد دشمنان نسبت به نسخه ی قبل تفاوت اساسی داشته، این است که در DOOM Eternal در واقع هر دشمن چند مدل سه بعدی به جای یک مدل دارد. به هر نقطه از بدن این دشمنان که شلیک کنید، آن عضو یا قطع می شود یا آسیب می بیند و شما می توانید تشخیص دهید که حدوداً چقدر از جان هر کدام از این دشمنان باقی است. علاوه بر این، این موضوع قطع عضو به خشونت DOOM Eternal نیز اضافه کرده است که در مورد این بازی، یک نکته ی کاملاً مثبت به شمار می رود. طراحی کلی دشمنان کمی در این نسخه تمیزتر شده است. وقتی دشمنان DOOM Eternal را با دشمنان نسخه ی قبل مقایسه می کنیم، می بینیم در نسخه ی قبل کمی «کثیف»تر و چندش آورتر بودند و در این نسخه با وجود مدل سازی بهتر و نورپردازی بهتر، کمی بیشتر پولیش کاری شده اند. شخصاً مدل های بازی قبل را کمی بیشتر دوست داشتم، اما این موضوع کاملاً سلیقه ای است و می تواند فرد به فرد فرق کند. همانطور که بالاتر هم گفتم، در این نسخه برخی از دشمنان نقاط ضعف مشخصی دارند که هدف گرفتن آن ها و از کار انداختن‌شان، می تواند به شکل چشمگیری بر قدرت آن ها تاثیر بگذارد. اینکه همه چیز تخریب پذیرتر و خونین تر شده، DOOM Eternal را به یکی از زیباترین آثار بصری id Software تبدیل می کند.

چیزی که در مورد دشمنان نسبت به نسخه ی قبل تفاوت اساسی داشته، این است که در DOOM Eternal در واقع هر دشمن چند مدل سه بعدی به جای یک مدل دارد. به هر نقطه از بدن این دشمنان که شلیک کنید، آن عضو یا قطع می شود یا آسیب می بیند و شما می توانید تشخیص دهید که حدوداً چقدر از جان هر کدام از این دشمنان باقی است. علاوه بر این، این موضوع قطع عضو به خشونت DOOM Eternal نیز اضافه کرده است که در مورد این بازی، یک نکته ی کاملاً مثبت به شمار می رود.

DOOM Eternal فقط به مبارزات ختم نمی شود. در این نسخه سازندگان تصمیم داشته اند که بخش پلتفرمینگ و معماهای بازی را نیز هیجان انگیزتر کنند و این دو موضوع نیز کاملاً عالی پیاده سازی شده اند. مهم ترین عاملی که باعث می شود پلتفرمینگ در DOOM Eternal خیلی بهتر و با کیفیت تر از بازی قبلی باشد، تنبیهی است که این بازی برای سقوط شما در هنگام پلتفرمینگ در نظر گرفته است. در بازی قبلی هر بار که می افتادید می مردید و مجبور بودید صحنه ی طولانی لودینگ را تحمل کنید تا به بازی برگردید. در این نسخه هر بار که می افتید بازی مقداری از جان شما کم می کند و پلتفرمینگ را از ابتدا آغار می کنید. حالا اگر جان اضافه (Extra Life) هم داشته باشید، حتی موقع مردن هم باز از همان نقطه شروع می کنید. بنابراین پلتفرمینگ از یک بخش خسته کننده، تبدیل به یکی از نقاط قوت بازی شده است که دوستش خواهید داشت. قابلیت Dash و چسبیدن به برخی از دیوارها، پلتفرمینگ را کمی پیشرفته تر کرده است و برخی پرش ها حساب کتاب کاملاً دقیق می خواهند. در کنار این بخش، معماها نیز بیشتر شده اند و از روند منطقی تری هم تبعیت می کنند. بیشتر این معماها محیطی هستند و با اکثر با زمان بندی درست و استفاده ی به جا از قابلیت هایتان حل می شوند. گرچه هنوز هم برخی بخش های پلتفرمینگ و معماها کمی بی منطق هستند و خیلی وقت ها میدان دید ناکافی باعث می شود کمی در مراحل علاف شوید، اما در کل هر دو بخش بیشتر نقاط قوت بازی هستند تا نقاط منفی آن.

به جز بخش کمپین، بازی بخش آنلاین مختصر و خوبی هم دارد که می تواند علاقه مندان را مدت بیشتری مشغول کند. این حالت شامل چند بخش کوچک می شود که یکی از آن ها همان Team Death Match است که در نسخه ی قبل هم شاهد آن بودیم. البته این بار سازندگان کمی بیشتر خلاقیت به خرج داده اند و بخشی اضافه کرده اند که در آن یک Slayer با دو Demon روبروی هم قرار می گیرند. این Demonها می توانند از گروه های مختلف انتخاب شوند و هر کدام قابلیت ویژه ای دارند. برای مثال یکی سرعتی تر است، یکی سنگین تر است، یکی پرواز می کند و غیره. Slayer تمام اسلحه هایش را در اختیار دارد ولی در عوض تنهایی باید دو Demon را بکشد. بازی قوانین خاصی دارد که زیاد سخت نیستند به مرور آن ها را خواهید آموخت. البته خود سازندگان هم می دانند که اکثر طرفداران DOOM به خاطر بخش تک نفره به سراغ بازی می آیند، اما به هر حال بخش آنلاین هم خالی از لطف نیست.

به جز بخش کمپین، بازی بخش آنلاین مختصر و خوبی هم دارد که می تواند علاقه‌مندان را مدت بیشتری مشغول کند. این حالت شامل چند بخش کوچک می‌شود که یکی از آن‌ها همان Team Death Match است که در نسخه ی قبل هم شاهد آن بودیم. البته این بار سازندگان کمی بیشتر خلاقیت به خرج داده‌اند و بخشی اضافه کرده‌اند که در آن یک Slayer با دو Demon روبروی هم قرار می‌گیرند. این Demonها می‌توانند از گروه‌های مختلف انتخاب شوند و هر کدام قابلیت ویژه‌ای دارند.

بازی از نظر معماری زیباست و مراحل و محیط‌های بیشتری را نسبت به بازی‌های قبل تجربه خواهید کرد. طراحی جهنم گونه‌ی محیط‌ها در میان بازی‌های کامیپوتری تک است و واقعاً محیط‌ها استادانه خلق شده‌اند. برای بخش موسیقی نیز از قطعات متال استفاده شده و از خوانندگان چندین گروه متال برای ضبط این کارها کمک گرفته شده است. این قطعات واقعاً پر انرژی و عالی کار شده‌اند و شخصاً پس از هر مرحله دنبال نام آهنگ آن مرحله بودم!

روی هم رفته DOOM Eternal تقریباً تمام انتظارات را از یک بازی DOOM برطرف می‌کند. اشکالات بازی واقعاً جزئی هستند و در مقابل عظمت آن حرفی برای گفتن ندارند. اگر طرفدار یک اکشن دیوانه‌وار، نفس‌گیر، بی‌وقفه و هیجان‌انگیز هستید، به هیچ عنوان DOOM Eternal را از دست ندهید.