بنّا، مبارز، ماجراجو | نقد و بررسی Dragon Quest: Builders 2

ایده ترکیب ماینکرفت با یک دنیای فانتزی با داستان بسیار طولانی و المان‌های RPG به گوش کسی بخورد، آن‌قدری عجیب هست که در نگاه اول هر کسی بگوید که امکان ساخت بازی موفقی با این ترکیب وجود ندارد. با این وجود، Dragon Quest Builders 2 ساخته شده است تا نشان بدهد که هر چقدر هم یک ایده پیچیده و عجیب و غریب باشد، باز هم امکان ساخت یک بازی موفق از روی آن وجود دارد. در ادامه به بررسی این عنوان می‌پردازیم تا ببینم سازندگان آن تا چه حد موفق به عملی کردن این ایده شده‌اند.

Dragon Quest: Builders 2

از آن جایی که تا به حال در نقد نسخه‌های قبلی سری Dragon Quest به تاریخچه آن تا حدودی اشاره کرده‌ایم، در این نقد خیلی به تاریخچه کامل این سری نمی‌پردازیم و صرفاً در مورد نسخه قبلی سری Builders توضیحاتی را ارائه می‌دهیم. نسخه اول Dragon Quest Builders در اوایل سال ۲۰۱۶، برای پلتفرم‌های PS3، PS4 و PSVita منتشر شد. نسخه اول این سری نیز با هدف وارد کردن داستان و دنیای بزرگ سری Dragon Quest به محیطی شبیه دنیای ماینکرفت عرضه شد و تا حد خوبی نیز توانست در این زمینه موفق بوده و میانگین نمرات ۸۳ از ۱۰۰ را کسب کند. اوایل سال گذشته نیز این عنوان برای Nintendo Switch عرضه شد. از نظر فروش نیز این عنوان با توجه به این که یک عنوان فرعی از سری Dragon Quest محسوب می‌شود، توانست فروش نسبتاً خوبی را تجربه کند و در کمتر از یک سال یعنی تا ماه نوامبر ۲۰۱۶، بیش از ۱٫۱ میلیون نسخه به فروش رساند.

بعد از این معرفی کوتاه از نسخه قبلی، به خود Dragon Quest Builders 2 می‌پردازیم. این بازی در خط زمانی بسیار گسترده‌ این سری، از نظر زمانی حدوداً بعد از نسخه دراگون کوئست ۲ به وقوع می‌پیوندد. در این بازی گروهی تحت نام فرزندان ‌هاراگون (Children of Haragon) قصد دارند تا انتقام کشته شدن اربابان شیطانی خود یعنی هاراگون و مالروث (Maltroth) را از نوادگان اردریک (Eredrick) بگیرند. اردریک و نوادگانش در اکثر نسخه‌های سری دراگون کوئست، به نوعی نقش اصلی سری هستند و همواره جهان را از شر موجودات اهریمنی نجات می‌دهند. در ابتدای بازی شما در نقش یک بنّا (Builder) ظاهر می‌شوید که به همراه بنّاهای دیگر توسط گروه فرزندآن‌هاراگون روی یک کشتی زندانی شده‌اند. بنّاها افرادی هستند که امکان ساخت سازه‌های مختلف را به صورت بلوکی (مشابه همان چیزی که در بازی‌هایی مانند ماینکرفت دیده‌اید) دارند. به هر شکلی که هست، بنّایی که شما کنترل آن را بر عهده دارید، از کشتی فرار کرده و به جزیره‌ای به نام جزیره بیداری می‌رسد. در آن جا او با فردی به نام مالروث روبه رو می‌شود که ظاهراً از نوادگان همان ارباب شیطانی نسخه‌های قبلی است ولی حافظه خود را از دست داده و بنابراین تصمیم می‌گیرد تا به شما کمک کند.

بعد از این شروع، کم‌کم شخصیت‌های مختلفی وارد بازی می‌شوند و باعث می‌شوند به تدریج داستان بازی جذاب‌تر و پیچیده‌تر شود. شاید داستان بازی نسبت به بسیاری از عناوین امروزی ساده‌تر به نظر برسد اما با این وجود با داستانی جذاب و گیرا طرف هستیم که به شکلی جادویی شما را جذب خواهد کرد تا آن را ادامه دهید. در این میان شخصیت‌های مختلفی که با روحیات مختلف به بازی اضافه می‌شوند نیز در بهتر کردن روند داستانی بازی نقش مؤثری ایفا می‌کنند. البته در کنار همه این‌ها باید این نکته را نیز اضافه کنیم که بازی همانند اکثر عناوین سری دراگون کوئست، روند شروع نسبتاً کندی دارد و باید حدود پنچ-شش ساعت تحمل کنید تا بازی وارد جریان اصلی خود بشود و البته پس از آن هم برای تمام کردن بازی به مدت زمان نسبتاً زیادی نیاز خواهید داشت. پس از همین الآن باید بدانید که اگر حوصله عناوین خیلی طولانی را ندارید، احتمالاً این عنوان مناسب شما نیست.

در طول داستان بازی با هیولاهای عجیب و غریبی رو به رو خواهید شد.

با وجود همه این موارد، شاید عجیب‌ترین نکته‌ای که از نظر داستانی حائز اهمیت است این باشد که همه این داستان پیچیده در محیطی به شکلی بلوکی شبیه عناوین ماینکرفت روایت می‌شود و تنها شخصیت‌ها و موجودات زنده هستند که شکل بلوکی ندارند و بقیه سازه‌های موجود در محیط، تمام به شکل بلوکی طراحی شده‌اند. نکته عجیب ماجرا این جاست که پیش از تجربه بازی، احتمالاً مدام از خود سؤال می‌پرسید که در چنین محیطی چگونه می‌توان مأموریت‌های داستانی مختلف را جای داد. این موضوع، از جمله مواردی است که اگر به خوبی پیاده سازی نمی‌شد، قطعاً بازی به یک شکست کامل تبدیل می‌شد اما هر چه قدر هم که دور از ذهن به نظر برسد، سازندگان توانسته‌اند خط داستانی جذابی را وارد این دنیا کنند و نه تنها داستان اصلی، بلکه مجموعه بسیار گسترده‌ای از مأموریت‌های فرعی نیز در بازی قرار داده شده‌اند که بیش از پیش به داستان بازی کمک می‌کنند.

با تمام این‌ها، می‌توان از بعد داستانی به بازی نمره قبولی داد. در حالی که کمتر کسی انتظار این را دارد که بتوان با سبک و سیاق ماینکرفت، عنوانی با گیم پلی داستانی چند ده ساعته به دست آورد، اما سازندگان به خوبی توانسته‌اند این موضوع را به انجام برسانند و در عین حال داستانی جذاب را به بازیکنان ارائه بدهند.

امکان انجام بازی به صورت Co-op نیز وجود دارد

بعد از داستان نوبت به گیم پلی می‌رسد. اصلی‌ترین عنصر بازی که آن را از سایر عناوین دراگون کوئست متمایز می‌کند، قطعاً سیستم ساخت و ساز بازی است که شبیه عنوانی نظیر ماینکرفت طراحی شده است. در این عنوان، به جز شخصیت‌ها و بعضی موارد نظیر سلاح‌ها و بعضی ابزارها که با گرافیک سه بعدی معمولی طراحی شده‌اند، تقریباً بیش‌تر اجزای دیگر به صورت مکعبی (اصطلاحاً Voxel Art) هستند. همین که بخش‌هایی از محیط به شکلی مکعبی طراحی نشده‌اند و شکل سه بعدی معمولی خود را دارند، باعث می‌شوند بازی از لحاظ بصری نسبت به عناوین مشابه نظیر ماینکرفت و کلون‌های آن تنوع بیش‌تری پیدا کند و زیباتر به نظر برسد. درست مانند عنوان ماینکرفت می‌توانید به تخریب آن‌ها بپردازید و به تخریب هر بخش، مصالح استفاده شده در آن بخش را به دست بیاورید. از این مصالح می‌توان برای ساخت سازه‌های جدید استفاده کرد و یا این که آن‌ها را در سیستم Crafting بسیار غنی بازی به کار بست و ابزارهای مختلفی از آن‌ها تولید کرد. چنین سیستمی، شاکله اصلی عنوانی نظیر ماینکرفت است که در طول این سال‌ها، عناوین زیادی سعی کرده‌اند از آن تقلید کنند اما بسیاری موفق به پیاده سازی عمیق آن نشده‌اند و یا در حد یک تقلید صرف باقی مانده‌اند. با این وجود، این بازی در عین پیاده سازی عمیق این سیستم‌ها، آن‌قدر عناصر جدید به این سیستم اضافه کرده است که دیگر نمی‌توان به آن لقب یک سیستم تقلیدی را داد.

یکی از مهم‌ترین مواردی که به این سیستم اضافه شده است، سیستم مأموریت‌ها در بازی است. در عنوانی مثل ماینکرفت، تقریباً شما هیچ هدف خاصی ندارید و آزادید که هر کاری دلتان خواست بکنید. چنین سیستمی هر چند برای بعضی از بازیکنان جذاب است اما خیلی از بازیکنان نیز به دلیل نبود تقریباً هیچ نوع هدف مشخص در این عنوان، آن را کنار می‌گذارند؛ اما در دراگون کوئست، جریان به گونه دیگری است. در این بازی همان طور که می‌توانید آزادانه مشغول کارهای خودتان شوید، سیستم مأموریت و داستان بازی نیز وارد ماجرا شده و به خوبی برای پیشبرد داستان، شما را وادار به کشف کردن مکانیزم های مختلف بازی و استفاده از روش‌های خلاقانه می‌کند. مثلاً ممکن است شما یک مأموریت بگیرید تا برای بخش خاصی، یک آشپزخانه طراحی کنید. در این هنگام باید وسایل خود را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و سعی کنید با استفاده از آن‌ها، یک آشپزخانه و موارد مورد نیاز آن نظیر بخش پخت و پز و… را طراحی کنید تا مأموریت به خوبی انجام بگیرد. چنین سیستمی در کنار داستانی که در پشت مأموریت‌ها قرار دارد، باعث می‌شود که رفتارهای شما در بازی هدفمند بشوند و افرادی که نمی‌توانند با بازی بدون هدف کنار بیایند بتوانند از این بازی لذت ببرند. ضمن این که بعد از چند ساعت اولیه بازی، تا حد زیادی دستتان باز خواهد بود تا اگر می‌خواهید فارغ از مأموریت‌های بازی به انجام کارهایی که خودتان مد نظر دارید بدون پیگیری هدف خاصی که از جانب بازی به شما داده شده باشد، بپردازید.

بیشتر اجزای محیط به صورت بلوک هستند که با نابود کردنشان، می‌توانید آن‌ها را به دست آورده و برای ساخت و ساز خود استفاده کنید.

نکته دیگر مربوط به ساخت شهر خودتان می‌شود. در طول بازی شما می‌توانید مکان ابتدایی که هستید را گسترش داده و کم‌کم آن را به یک شهر و قصر برای خودتان تبدیل بکنید. برای این کار هم باید به تدریج افراد مختلفی را با انجام مأموریت‌هایشان به خدمت بگیرید تا به بخش‌های مختلف شهر شما اضافه شوند و برای شما کار کنند. علاوه بر این، باید مهارت‌های مختلفی نظیر مزرعه داری، آهنگری و… را نیز یاد گرفته و بعد از یادگیری آن‌ها با پیاده سازی بستر لازم برای اجرایشان در شهر، وظایف انجام آن‌ها را به افرادتان بسپارید و بدین ترتیب یک جامعه واقعی برای خودتان در طول بازی شکل بدهید. این موضوع شهرسازی و استخدام نیروها به هیچ وجه در عنوان ماینکرفت و کلون‌های آن به این شکل عمیقی وجود ندارد و بیش از پیش باعث منحصر به فرد و خاص شدن این بازی می‌شود.

در کنار این باید این را هم اضافه کنید که سازندگان معماهای فیزیکی مختلفی را هم به بازی اضافه کرده‌اند. در بخش‌هایی از بازی برای پیشروی و به دست آوردن آیتم مد نظر، باید معماهای فیزیک خاصی را حل کنید. بعضی از این معماها –نظیر معماهای مربوط به آهنرباها- مستقل از مکانیک‌های ساخت و ساز بازی هستند و بعضی نیز بر اساس همین مکانیک‌ها طراحی شده‌اند و باید با استفاده از این مکانیزم‌ها اقدام به حل این معماها بکنید.

علاوه بر این موارد، سازندگان به انتقادات بازیکنان نسبت به برخی موارد دست و پاگیر نسخه قبلی نیز گوش کرده و مواردی که بی‌دلیل باعث اذیت بازیکنان می‌شدند را حذف کردند. یکی از این موارد مربوط به سیستم جا به جایی در بازی می‌شود که در نسخه قبلی فقط امکان راه رفتن کند وجود داشت و در این نسخه سازندگان با معرفی یک سیستم استقامت، امکان دویدن به مدت محدود را نیز برای شخصیت اصلی فراهم کرده‌اند. در کنار این برخلاف ماینکرفت و حتی نسخه قبلی سری، سلاح‌ها در این بازی در اثر استفاده ضعیف نشده و از بین نمی‌روند تا شما را مجبور به انبار کردن سلاح‌های گوناگون و مختلف که برای روز مبادا نگهداری می‌شوند نکنند. در این بازی هر وقت که به سلاحی واقعاً قوی‌تر از سلاح خود برخورد کردید، می‌توانید با خیال راحت سلاح قدیمی‌تان را کنار بگذارید و از سلاح جدید بدون نگرانی از بین رفتن آن استفاده کنید. همچنین سیستم Fast Travel نیز به بازی اضافه شده تا نیازی نباشد که فواصل خیلی طولانی را پیاده طی بکنید. امکان تجربه بازی به صورت اول شخص نیز در این عنوان مهیا شده است. در نسخه قبلی تنها امکان بازی به صورت سوم شخص وجود داشت اما سازندگان امکان انجام آن به صورت اول شخص را نیز در این عنوان برای بازیکنانی که به این سیستم در عنوان ماینکرفت و عناوین مشابه عادت کرده‌اند، فراهم آورده‌اند. همچنین مواردی نظیر کار کردن در زیرزمین و زیرآب که در نسخه قبلی وجود نداشتند، در این نسخه به بازی اضافه شده‌اند تا آن را بسیار کامل‌تر بکنند.

امکان پرواز در هوا مشابه عنوان The Legend of Zelda: Breath of the Wild نیز وجود دارد.

علاوه بر مواردی نظیر دویدن، امکانات دیگری نیز برای جا به جایی در بازی وجود دارند. یکی از این موارد که به وضوح با الگوبرداری از عنوان The Legend of Zelda: Breath of the Wild در بازی قرار گرفته است، چتر نجات است که با استفاده از آن می‌توانید با خیال راحت از ارتفاعات به پایین پریده و در طول راه با استفاده از چتر نجات، مسیر خود را عوض کنید. استفاده از این سیستم برای پرواز روی قلعه وسیعی که خودتان ساخته‌اید، به شدت بر جذابیت ساخت و ساز سازه‌های بزرگ و مرتفع در بازی می‌افزاید.

تنها بخشی از گیم پلی که عملکرد بازی در آن تا حدی ضعیف است مربوط به سیستم مبارزات می‌شود. مبارزات بازی به خاطر شکل کلی آن، نسبت به عناوین دیگر سری و به طور کلی عناوین نقش آفرینی بسیار ساده‌تر هستند. در بیش‌تر اوقات شما صرفاً باید به دشمن چند ضربه وارد کرده، از او دور شوید تا انیمیشن حمله‌اش تمام شود و دوباره چند ضربه وارد کنید. طبیعتاً این بخش از نظر کلی برای کسانی که به مبارزات عمیق نوبتی عناوین اصلی سری دراگون کوئست عادت دارند چندان خوش نخواهد آمد؛ اما باید قبول کرد که اگر سیستم نوبتی مانند آن عنوان در این بازی پیاده سازی می‌شد، تا حد زیادی بازی از ریتم می‌افتاد و با توجه به روند هم‌زمان ساخت و سازها در بازی، حضور مبارزات نوبتی به نوعی باعث دوگانگی شدید در روند گیم پلی می‌شد؛ اما به هر حال نمی‌توان منکر این شد که سیستم هم‌زمان فعلی، عمق کافی را تا حد زیادی ندارد و هر چند در حدی نیست که شما را از بازی زده کند ولی از نظر کیفی به هر صورت در حد و اندازه سایر قسمت‌های بازی ظاهر نشده است. با این وجود در کنار سطحی بودن مبارزات، ممکن است همچنان در اول بازی تا حدودی سیستم مبارزات آن با توجه به ضعیف بودن شخصیت اصلی، دشوار و سخت به نظر برسد که خوشبختانه سازندگان برای این موضوع نیز فکر خوبی اندیشیده‌اند و شخصیت مالروث که شما را همراهی می‌کند، در همان ابتدا به خوبی از شما حفاظت می‌کند تا در اوایل کار که هنوز کاملاً با بازی آشنا نشده‌اید، به خاطر سختی ابتدایی مبارزات آن را کنار نگذارید. علاوه بر این خوشبختانه باس فایت های بازی نیز طراحی نسبتاً خوبی داشته و علاوه بر مبارزه، برای شکست تعدادی از آن‌ها نیازمند استفاده از سیستم‌های ساخت و ساز هستید و به همین دلیل، باس‌های بازی از نظر کیفیت طراحی مبارزات و تنوع، در سطح کاملاً بالاتری نسبت به سایر نبردهای این عنوان قرار می‌گیرند.

کیفیت باس فایت‌های بازی نسبت به سایر بخش‌های مربوط به مبارزه بالاتر بوده و برای شکست دادن بعضی از باس‌ها نیازمند استفاده از مکانیک‌های مرتبط با ساخت و ساز نیز خواهید بود.

مورد دیگری که باید به آن اشاره بکنیم سیستم Crafting در بازی است. این سیستم تا حدودی شبیه عنوان ماینکرفت طراحی شده است و متناسب با چینش آیتم‌های مورد استفاده و تعداد آن‌ها، امکان ساخت موارد گوناگون مختلفی در بازی وجود دارد. خوشبختانه سازندگان نیز این سیستم را به اندازه کافی عمیق و زیبا طراحی کرده‌اند و با توجه به مدت زمان بالای بازی همواره موارد مختلفی برای کشف کردن در این سیستم وجود دارند. ضمن این که مواردی نظیر سیستم آشپزی کردن نیز در زیرمجموعه این بخش قرار می‌گیرند که خود شامل مجموعه گسترده از دستورالعمل‌های مختلف برای ساخت غذاهای گوناگون هستند.

دیگر مشکل بازی که البته خیلی مشکل جدی‌ای نیست، یکسری مشکلات کوچک در سیستم کنترلی بازی است. جای گیری دکمه‌های انجام دادن بعضی کارها خیلی خوب نیست و ممکن است باعث ایجاد مشکلاتی برای بازیکن در زمان‌های مختلف بشود. بارزترین نمونه آن، مربوط به دکمه جا به جایی میان ابزارها و صبحت کردن است. کلید این دو کار مشترک است و بسیاری از اوقات که در کنار یک نفر دیگر ایستاده‌اید و سعی دارید ابزارتان را عوض کنید، به اشتباه شخصیت شما اقدام به حرف زدن می‌کند. چنین موضوعی شاید خیلی مهم نباشد اما در طولانی مدت تا حدودی آزاردهنده می‌شود.

نکته دیگری که باید به آن اشاره کنیم، انجام بازی به صورت Co-op است. این امکان در نسخه قبلی وجود نداشت و در این نسخه به بازی اضافه شده است و بین ۲ تا ۴ نفر می‌توانند به صورت Co-op با یکدیگر به انجام بازی بپردازند. البته باید توجه کنید که در اوایل بازی این امکان وجود ندارد و حداقل باید چندین ساعت را بازی کنید تا امکان بازی چندنفره فعال شود. ضمن این که این حالت نیز برای مراحل داستانی بازی دردسترس نیست و فقط برای بخش‌های مربوط به گشت و گذار آزاد و ساخت و ساز در دسترس است. در کل این بازی هرچند بخش چندنفره دارد، اما تأکید اصلی آن بر روی این بخش نیست و برای همین رفتن به سراغ این عنوان فقط به خاطر بخش چندنفره چندان توصیه نمی‌شود.

همچنین هر چند تا حدودی شبیه عناوین نقش آفرینی است اما اکثر المان‌های نقش آفرینی آن به خاطر سیستم خاص بازی، تا حدی سطحی شده‌اند. این موضوع شاید به مذاق طرفداران قدیمی سری خیلی خوش نیاید اما به هر حال باید توجه داشت که هدف گذاری مخاطبین بازی نیز برای طرفداران سرسخت سبک نقش آفرینی نبوده است و از اول هم قرار نبوده که با یک نقش آفرینی خیلی سنگین طرف باشیم.

کارهای جانبی نظیر مزرعه داری نیز در بازی وجود دارند.

با همه این مواردی که گفتیم، در مجموع Dragon Quest Builders 2 از لحاظ گیم پلی عنوانی است که تا حد زیادی توانسته به وعده‌های خود عمل کند. این عنوان به خوبی مکانیزم ساخت و ساز بلوکی عنوانی نظیر ماینکرفت را با داستان و مأموریت‌های سری دراگون کوئست ترکیب کرده است و در کنار آن، بسیاری از درخواست‌های طرفداران در مورد نسخه قبلی نیز در این بازی به شکل بسیار خوبی پیاده سازی شده‌اند. هر چند در نهایت مخصوصاً مشکلاتی در زمینه مبارزات دیده می‌شود، اما در کل می‌توان بازی را از لحاظ گیم پلی موفق دانست.

بعد از گیم پلی نوبت به گرافیک بازی می‌رسد. در زمینه طراحی هنری هیچ کدام از بازی‌های دراگون کوئست تا به حال نقص چندانی در این زمینه نداشته‌اند و همچنان با طراحی‌های جالب و خوش رنگ و لعابی برای قسمت‌های مختلف محیط و دشمنان عجیب و غریب و بعضاً بامزه سری رو به رو هستیم. در کنار این از بعد فنی طبیعتاً با توجه به ساختار کلی بلوکی (Voxel Art) بازی نمی‌توان انتظار گرافیک بالایی از آن داشت. با این وجود به هر شکل پیشرفت بازی به خصوص در زمینه بافت‌ها و جزئیات محیطی نسبت به نسخه قبلی بسیار مشهود است و با وجود این که بسیاری از اجزای محیط از بلوک‌های مختلف تشکیل شده‌اند، شاهد گرافیک بسیار خوبی برای این بلوک‌ها هستیم. علاوه بر این بخش‌هایی از محیط که به صور بلوکی طراحی نشده‌اند نیز با توجه به سبک و سیاق کلی بازی، گرافیک بسیار خوب و قابل قبولی دارند. از لحاظ پرفورمنس، این بازی بر روی Switch به صورت ۳۰ فریم بر ثانیه و بر روی PS4 به صورت ۶۰ فریم بر ثانیه اجرا می‌شود که طبیعتاً به خاطر سخت افزار قوی‌تر PS4 پایداری آن تا حدی نسبت به Switch، در نسخه Switch گاهی اوقات ممکن است با افت فریم‌های اندکی رو به رو باشید که تعداد این موارد روی PS4 تا حد خوبی کمتر از نسخه Switch است. خوشبختانه بازی از آن عناوینی نیست که نرخ فریم بالاتر خیلی روی زیبایی گرافیکی بازی تأثیر چشمگیری داشته باشند و می‌توان روی هر دو کنسول فارغ از نرخ فریم و موارد این چنینی، تا حد خوبی از بازی لذت برد.

شخصیت مالروث با وجود این که از نوادگان یکی از اربابان شیطانی نسخه‌های گذشته این سری است، اما حافظه خود را از دست داده و در طول بازی کاملاً یاری‌رسان شما خواهد بود.

در نهایت نوبت به موسیقی و صداگذاری بازی می‌رسد. در زمینه موسیقی، سری دراگون کوئست همواره جزو عناوین موفق بوده است و در این نسخه نیز با موسیقی‌هایی مشابه عناوین قبلی رو به رو هستیم. بسته به صحنه بازی شاهد موسیقی‌های حماسی، آرامش بخش یا هیجان آور مختلفی رو به رو خواهید بود. هر چند همچنان در بخش‌هایی از بازی، احساس خواهید کرد که موسیقی‌های بازی تا حدی الکترونیکی هستند. این مشکلی است که در عنوان Dragon Quest IX نیز وجود داشت و با وجود این که موسیقی بازی توسط یک ارکستر عظیم ضبط شده بودند، به صورت فایل‌هایی که تا حدودی شکل الکترونیکی دارند در بازی قرار گرفته بودند و از حس ارکسترال بودن آن‌ها تا حدی کاسته شده بود. با این وجود همچنان موسیقی‌های بازی کیفیت بالایی دارند. در زمینه صداگذاری، همانند بسیاری از عناوین ژاپنی اکثر شخصیت‌های بازی تقریباً صداگذاری خاصی ندارند؛ اما در سایر زمینه‌های مرتبط با صدا نظیر افکت‌های محیطی کیفیت بازی قابل قبول بوده است.

نتیجه‌گیری نهایی:

Dragon Quest Builders 2 عنوانی است که به خوبی توانسته سبک ساخت و ساز بلوک محور را با داستان سری دراگون کوئست ترکیب کرده و در عین حال با ارائه سیستم‌های ساخت و ساز غنی و گیم پلی متنوع، پتانسیل سرگرم کردن بازیکنان را برای ساعت‌های بسیار طولانی دارد. همچنین اگر از افرادی باشید که با وجود علاقه به ساخت و ساز، به دلیل نبود هدف عنوانی نظیر ماینکرفت را کنار گذاشته‌اید این بازی می‌تواند جایگزین بسیار خوبی برای آن باشد. با تمام این‌ها اگر به هیچ وجه نمی‌توانید با گیم پلی ساخت و ساز محور عنوانی نظیر ماینکرفت کنار بیایید، احتمالاً این بازی نیز نظر شما را جلب نخواهد کرد. با تمام این تفاسیر، تجربه این بازی به تمامی دوستداران عناوین مبتنی بر ساخت و ساز بلوکی و همچنین دوستداران سری دراگون کوئست اکیداً توصیه می‌شود.