افسارگسیخته | نقد و بررسی بازی Dangerous Driving

خیلی وقت است که دیگر بازی های مسابقه ای آرکید مانند گذشته ساخته نمی شوند. بسیاری از بازی های مسابقه ای مانند بازی های سبک های دیگر طرف دنیای آنلاین رفته اند و الآن فقط یک نام است که به شدت در این سبک می درخشد و آن هم فرنچایز Forza است و بس. اما همیشه که لازم نیست برای لذت بردن از ماشین سواری همه چیز آن ماشین از لوگو گرفته تا کمک فنر سمت چپ چرخ عقب دقیقاً شبیه سازی شده باشد. چه کسی می تواند لذتی که از Need for Speed: Most Wanted بردیم را فراموش کند؟ چه کسی سری Burnout را می تواند فراموش کند؟ البته احتمالاً بسیاری از کسانی که این مقاله را می خوانند سنشان به زمانی که Burnout برای خودش غولی بود قد نمی دهد، اما کسانی که این بازی را تجربه کرده اند می دانند که چقدر نوآورانه و کم نظیر بود. من به شخصه از کسانی هستم که از بازی های آرکید سبک مسابقه ای بیشتر لذت می برند تا بازی های واقع گرایانه تر و شبیه سازی شده تر، چون قبل از اینکه ماشین دوست داشته باشم، بازی دوست دارم و بازی هایی مثل Burnout بدون هیچ زحمتی می توانند آدرنالین خون مرا بالا ببرند و مرا ساعت ها به شکل حریصانه پای کنسول بنشانند تا «فقط یک مرحله ی دیگر» بازی کنم و کنسول را خاموش کنم. اما همه مان می دانیم که اصلاً وقتی کار به «فقط یک مرحله ی دیگر» می رسد، یعنی تا کمر در باتلاق آن بازی فرو رفته ایم و حالا حالا ها کار داریم. حال سازندگان Burnout و یکی از فرنچایزهای Need for Speed که شخصاً عاشقش بودم، یعنی Hot Pursuit، با یک بازی دیگر پا به میدان گذاشته اند که پیکره ی این بازی جدید که رانندگی خطرناک یا Dangerous Driving نام دارد، دقیقاً ترکیبی از دو بازی نامبرده است، البته با شباهت بیشتر به Burnout. در واقع خیلی ها Dangerous Driving را حتی قبل از عرضه ی بازی، ادامه ی سری Burnout می دانستند و الآن با قاطعیت می توان گقت همه ی آن حرف ها درست بوده اند. البته Dangerous Driving به اندازه ی Burnout 3: Take Down که در سال ۲۰۰۴ عرضه شد نوآورانه نیست و همچنین بودجه ی زیادی برای ساخت آن اختصاص داده نشده است (که خودش جای تاسف دارد)، اما نتیجه ی کار همچنان یک بازی سرعتی، نفس گیر و لذت بخش است. در ادامه نقد بازی Dangerous Driving را مطالعه خواهید کرد، پس با من و گیمفا همراه باشید تا گپی کوتاه درباره ی آخرین ساخته ی شرکت Three Fields Entertainment داشته باشیم.

با نقد و بررسی بازی Dangerous Driving همراه گیمفا باشید!

بازی های مسابقه ای معمولاً داستان خاصی ندارند و معمولاً در بازی های آرکیدتر یک داستان کلیشه ای به اول و آخر بازی می چسبانند تا عریضه خالی نماند، اما Dangerous Driving خودش را از این جریانات رهانیده و کلاً داستان را بی خیال شده است. این موضوع نه تنها برای بازی بد نشده که باعث می شود کل توجه شما به خود بازی جلب شود. بازی حتی رابط کاربری خیلی درست و حسابی هم ندارد و به یکباره داخل بازی پرت می شوید. نه بخش آموزشی، نه آموزش دکمه های بازی، نه هیچ چیز دیگر. سازندگان مطمئناً فکر این را نکرده اند که اگر بازی شان، اولین تجربه ی یک بازیباز در سبک مسابقه ای باشد چه؟ فرد باید حتماً به بخش تنظیمات بازی برود تا از کنترل بازی خبردار شود؟ در کل، منوی بازی و صفحه های لودینگ آن هم لخت و بی روح کار شده و هیچ جذابیتی برای مخاطب ایجاد نمی کند. اما خب می دانیم که بازی با بودجه ی کمی ساخته شده، بنابراین منطقی هم نبوده روی منوی اشرافی کار کنند. اگر دنبال جذابیت در طراحی هنری و رابط کاربری هستید، یا از بازی داستان می خواهید، باید بگویم Dangerous Driving برای شما چیزی ندارد، اما اگر گیم پلی می خواهید، بهترین نوعش را در این بازی پیدا خواهید کرد.

پس از Burnout و Danger Zone، حالا نوبت Dangerous Driving است که با رانندگی بی پروایش آدرنالین خونمان را بالا ببرد!

در Dangerous Driving سر جمع ۶ ماشین دارید که با هر کدام از آن ها مراحل مختلف را باید طی کنید. می دانم که فکر می کنید ۶ تا ماشین برای یک بازی خیلی کم است و راست هم می گویید، با استانداردهای امروز ۶ ماشین تعداد خیلی کمی است، بخصوص اینکه به جز عوض کردن رنگ، هیچ تغییر دیگری در این ماشین ها نتوانید بدهید. هر ماشین به شکل پیش فرض سه چهار تا حالت دیگر هم دارد. برای مثال ماشین اولی که Sedan نام دارد، ۴ حالت معمولی، پیشرفته، پروتوتایپ و تیون شده دارد که هر کدام با دیگری کمی فرق می کند. برای مثال سرعت حالت پروتوتایپ بیشتر است، اما زودتر به تصادفات واکنش نشان می دهد و از میدان به در می شود. ماشین های دیگر را با به پایان رساندن چالش های ماشین قبلی آنلاک خواهید کرد و بعد از Sedan که یک ماشین معمولیِ مرحله اولی است، SUV آنلاک خواهد شد و به همین ترتیب به تدریج به سوپرکارها و هایپرکارها و ماشین فرمول یک در مرحله ی آخر دست پیدا خواهید کرد. در قسمت Ladderboards بازی هم که مسابقه می دهید تا در جدول رده بندی بالا بروید.

ماشین فرمول یکی که آخرها سر و کله اش پیدا می شود.

در طول حالت اول که Dangerous Driving Tour نام دارد، از ماشین های مراحل بعدی هم استفاده خواهید کرد، اما به شکل محدود و در حد یک مسابقه و بدین ترتیب مسابقه با فقط یک ماشین خسته کننده نمی شود. چیزی که بازی واقعاً کم دارد یک حالت آنلاین خوب است که طرفداران Burnout بتوانند دور هم جمع شوند و با هم مسابقه دهند، کاری که در زمان عرضه ی آن بازی قابل انجام نبود. همچنین یک حالتی که بتوانید به شکل محلی آن را با دوستانتان بازی کنید باید به این بازی اضافه می شد که خبری از آن نیست. در دنیایی که تقریباً همه ی سازندگان دوست دارند به نحوی بخش چندنفره و آنلاین خوبی را در بازی بگنجانند، عجیب است که سازندگان Dangerous Driving که اتفاقاً بازی شان چنین بخشی را می طلبد، حتی از گذاشتن اساسی ترین بخش های آنلاین هم صرف نظر کرده اند. البته باز هم فکر می کنم به خاطر کمبود بودجه بوده باشد، اما بخش آنلاین معمولاً از نظر مالی به نفع شرکت تمام می شود.

بازی پر از صحنه های سینماتیک مانند این است.

در قسمت Dangerous Driving Tour بخش های مختلفی است که باید یکی پس از دیگری از سد آن ها بگذرید تا بتوانید یکی از مدال های برنز، نقره یا طلا را از آن خود کنید. البته اگر آن مرحله را زودتر از زمان خواسنه شده به پایان برسانید و بخش قابل توجهی از زمان شما باقی مانده باشد، ممکن است مدال پلاتینیوم هم به شما برسد. از بخش هایی که گفتم، می توانم به Road Rage اشاره کنم که نامش هم مستقیماً از روی Burnout برداشته شده و در آن با ۵ ماشین دیگر باید تا آخر راه مسابقه دهید. خود مسابقات و ماشین سواری نیست که در این بازی خیلی لذت بخش است، بلکه لذت بیرون کردن حریفانتان از زمین مسابقه است. وقتی حریفتان را به سمت گاردریل هل می دهید که به آن برخورد کند، بازی یک انیمیشن کوتاه پخش می کند که تا آخر بازی هیچ گاه تکراری نمی شود و اینجا تشابهات بازی به نیاکان خود را می توانید ببینید. این لذت از جاده بیرون کردن چیزی بود که در Burnout به وفور وجود داشت و اصلاً نام بازی سوم این مجموعه Take Down بود. در بخش دیگری که Face Off نام دارد بایدفقط با یک حریف دیگر مسابقه دهید و روی او را کم کنید. این بخش در واقع فرق خاصی با مسابقه ی ۶ نفره ندارد و حریفی که با شما مسابقه می دهد معمولاً خیلی قوی تر از شما نیست که بخواهد با حالت Road Rage تفاوتی ایجاد کند. در بخش Pursuit بازی دقیقاً شبیه به Need for Speed: Hot Pursuit می شود که بازی شما را از وسط جاده با یک ماشین پلیس به دنبال یک یا چند خلافکار می اندازد که باید ماشین آن ها را خراب کنید. نوار سلامت این ماشین ها در بالای آن ماشین به نمایش در می آید و مانند ماشین های دیگر نابود کردن آن ها راحت نیست.

لذت به زیر کشیدن رقبا!

البته در واقع هیچ ماشینی را در این بازی نابود نمی کنید و پس از کوبیدن ماشین حریف به در و دیوار، در عرض سه چهار ثانیه به مسابقه بر می گردند، اما هر بار که آن ها را موقتاً از مسابقه بیرون می اندازید Heatwave یا همان توربوی شما به شکل کامل پر می شود. وقتی صحبت از کامل پرشدن توربو در Dangerous Driving می کنم، همه ی تصوراتتان را درباره ی این موضوع در بازی های دیگر دور بریزید، چون این بازی در پر کردن توربوی شما بسیار سخاوتمندانه عمل می کند و عملاً هیچ گاه بیشتر از چند ثانیه منتظر پر شدن نوار توربو نمی مانید و وقتی هم که پر می شود، خالی شدنش به این راحتی ها نیست! معمولاً توربو به عنوان یک المان کمکی در بازی های دیگر وارد مکانیزم بازی می شود اما در Dangerous Driving این قابلیت یک چرخ محرک برای لذت بردن بیشتر است. درست است هنگامی که توربو را به کار می اندازید سرعت شما جمعاً ۲۰،۳۰ مایل بالا می رود، اما حسی که بازی به شما منتقل می کند بسیار متفاوت است.

وقتی تصادف می کنید می توانید با تغییر زاویه ی ماشین خود، ماشین های پشتی را هم درگیر تصادف کنید تا همگی با هم به باد فنا روید!

در بخش دیگری از بازی که Heatwave نام دارد باید پس از فشار دادن دکمه ی Heatwave آن را رها نکنید چرا که اگر آن را مداوم نگه دارید تا آخر راند توربوی بی نهایت خواهید داشت. بازی همچنین در باز کردن اچیومنت ها هم خیلی سخاوتمند است و برای من که آن را در PS4 انجام می دادم، هر چیزی یک تروفی داشت و حتی گرفتن تروفی طلایی هم در این بازی اصلاً سخت نیست. در بخش آخر بازی هم که باید مسیر را در زمان خواسته شده طی کنید که سخت ترینِ این بخش هاست، به دو دلیل: اولاً بازی در مورد برخورد با در و دیوار خیلی خوب عمل نمی کند و گاهی اوقات با سرعت با یک ماشین شاخ به شاخ می شوید و اتفاقی نمی افتد، گاهی خیلی آرام به آن برخورد می کنید و بازی انیمیشن مخصوص به تصادفش را پخش می کند و این یعنی چهار پنج ثانیه ای عقب خواهید افتاد. برخورد به موانع گاهی اوقات فقط بخاطر طراحی مرحله ی نامناسب است که نورپردازی یا پیچ جاده ها نمی گذارد شما درست و حسابی مسیرتان را ببینید و گاهی اوقات سر پیچ، دو ماشین دو لاین را اشغال کرده اند و ندیدن آنها مساویست با یک تصادفی حتمی و عقب افتادن. دلیل دوم سختی این بخش هم به خاطر زمان بندی نامناسب برای هر مدال است. برای مثال اگر در زیر ۲:۳۰ دقیقه تمام کنید مدال طلا می گیرید و اگر زیر ۲:۴۰ دقیقه باشد، مدالتان برنز است. بعد از ۲:۴۰ هم که دارید وقتتان را تلف می کنید چون هیچ مدالی در کار نیست. معمولاً اصولی ترش این است که فاصله ی مدال اول و آخر کمی بیشتر باشد، وگرنه ۱۰ ثانیه دردی را دوا نمی کند!

طراحی هنری بازی در برخی مراحل خوب و در برخی مراحل دیگر زیادی ساده است. البته با توجه به اینکه ۷ نفر بر روی این بازی کار کرده اند نباید زیاد خرده گرفت و بازی برای آنچه که هست خوب است. گرافیک بازی کمی تاریخ مصرف گذشته بوده و افکت های دود و آتش تعریفی ندارند. موسیقی بازی هم در منو بسیار گیرا و زیباست، اما به پای موسیقی های متن Burnout نمی رسد که به داشتن قطعه های خفن شهرت داشت.

تنوع آب و هوایی و محیطی خوب است، اما این گرافیکی نیست که دوست داریم در یک بازی خوب ببینیم. بخش بصری یک آچارکشی اساسی می خواهد.

در کل Dangerous Driving یک عنوان فوق العاده لذت بخش است که کم باگ و ایراد ندارد، اما تجربه ی آن و گیم پلی اش به قدری شما را سر حال نگه می دارند که خیلی اشکال ها اصلاً به چشمتان نمی آیند یا شما را اذیت نمی کنند. من موافق این نیستم که برای هر قسمت از بازی که خوب نبود نمره ای کسر شود و به نظرم این تجربه ی بازی است که خوبیِ آن را نشان می دهد و Dangerous Driving هم یک بازی عالی در سبک خودش است. تجربه ی آن را به شما پیشنهاد می کنم.