نقد و بررسی بازی Open Roads

Open Roads جدیدترین ساخته استودیوی Fullbright، سازنده بازی Gone Home، به تازگی عرضه شده است. با گیمفا همراه باشید تا به بررسی آن بپردازیم.

استودیوی فول‌برایت در Gone Home به همگان ثابت کرد که بازی‌های ویدیویی می‌توانند تنها با استفاده از عناصر محیطی، قصه‌گویی و تجربه‌ای خاص و مثال زدنی خلق کنند که نمونه‌اش را در هیچ مدیومی جز بازی‌های ویدیویی نتوانیم پیدا کنیم. آن‌ها حالا در ساخته جدید خود، دوباره با استفاده از قصه‌گویی محیطی و با استفاده از عناصری همچون تلفن همراه، یادداشت‌ها، پوسترها، وسایل شخصی و… به تعریف داستانی خانوادگی و نسبتا مرموز می‌پر‌دازند.

Open Roads بازی کوتاهی است. برای تکمیل صد درصد آن، حدودا دو و نیم ساعت زمان نیاز خواهید داشت که حتی می‌توان در مدت زمانی بسیار کوتاه‌تر نیز آن را به سرانجام رساند. Open Roads به رابطه مادر و دختری به نام تس و اپال می‌پردازد که به بهانه حل معمایی خانوادگی، و از طریق سفری جاده‌ای، به یکدیگر نزدیک می‌شوند.

آن چیزی که در وهله نخست، بیش از هر چیز، نظرمان را به خود جلب می‌کند، توجه دقیق و وسواس‌گونه به جزئیات است. سازندگان، با توجه‌ای مثال زدنی، تکه‌های داستان خود را در محیط دیدنی بازی پخش کرده‌اند و اگر با دقت محیط بازی را بگردیم، متوجه بسیاری از ابعاد پنهان آن خواهیم شد. بازی با عکسی سه نفره از تس، شخصیت اصلی و مادر و مادربزرگش که در مرکز تصویر ایستاده، آغاز می‌شود.

در خانه مادربزرگ تس هستیم و باید در نقش تس، وسایل خود را از آنجا جمع‌ کنیم. هر کدام از وسایل، داستانی برای گفتن دارند. گاهی با صدا زدن مادر، می‌توانیم از او بخواهیم تا داستان‌شان را برایمان بگوید. نقش تس و اپال را به ترتیب کتلین دیور و کری راسل ایفا کرده‌اند و از این نظر، عملکرد آن‌ها عالی است؛ اما متاسفانه به دلیل سبک خاص انیمیشن‌های بازی، که در آن تنها چند کلمه ابتدایی از حرف‌های کاراکترها همگام با حرکت لب شخصیت‌هاست و بقیه حرف‌هایشان انیمیت نشده، آنقدر که باید و شاید صدای این دو بازیگر مشهور سینما، اثرگذار نیست. انگار که حرف‌هایشان ناقص زده می‌شود و جایی در میان این سبک خاص انیمیشن، حس شخصیت‌ها از دست می‌رود. البته اشتباه نکنید، دیالوگ‌نویسی و نحوه بیان آن بسیار خوب و قابل قبول است؛ اما بازی از نظر بصری، نمی‌تواند به درستی ارتباط میان دو شخصیت‌ را ترسیم کند.

به غیر از این مشکل، بازی علی‌رغم کوتاه بودنش، لطیف و دوست داشتنی پیش می‌رود. در جای جای مکان‌های بازی، خاطرات خودنمایی می‌کنند. مادربزرگ تس، از دنیا رفته اما گویی در تمام وسایل خانه‌اش، می‌توان روح او را دید و لمس کرد. او علاوه بر اینکه یک نویسنده روزنامه بوده، سفالگری نیز می‌کرده و حتی می‌توانیم برخی از کارهای او را در خانه مشاهده کنیم. یکی از این ظروف سفالی، که در پایان عمر مادربزرگ ساخته شده، به طرز غم‌انگیزی کج و کوله است. تصویر این ظرف، در کنار داستانی که اپال از آن می‌گوید، بسیار به یادماندنی و زیباست. در واقع Open Roads اساسا بر همین موارد کوچک و به ظاهر بی‌اهمیت اما غنی و پر از داستان، بنا شده که در عین حال که داستان آن چندان مرموز نیست، اما به خوبی می‌تواند روابط میان شخصیت‌ها را برایمان بسازد و تعریف کند و از این نظر باید گفت که عملکرد بازی در شخصیت‌پردازی عالی است.

یکی از شخصیت‌هایی که حضور بسیار اندکی در بازی دارد اما در یادمان می‌ماند، پدر تس است. او و اپال، چند سالی است که از یکدیگر جدا شده‌اند و هنگامی که تس با مادرش در ماشین نشسته، صحبت از او می‌شود. رابطه هر سه آن‌ها برایمان به خوبی تعریف شده و سپس در مکالمه‌ای کوتاه، از طریق چند پیامی که تس با پدر خود رد و بدل می‌کند، با پدر تس نیز آشنا می‌شویم. در واقع یکی از نقاط قوت Open Roads در شخصیت‌پردازی کاراکترهایی است که به طور ضمنی در بازی حضور پیدا نمی‌کنند؛ اما با استفاده از نشانه‌ها و ردپاهای آن‌ها در بازی، می‌توانیم به شناختی نسبی از آن‌ها دست پیدا کنیم.

گیم‌پلی Open Roads به واسطه روند یکنواخت و بدون خلاقیت، کمی خسته کننده می‌شود و آنقدر که باید و شاید به آن پرداخته نشده. البته، شاید تنها راهی که بازی می‌توانست اینگونه با جزئیات، داستان خود را بگوید از طریق همین گیم‌پلی خسته کننده بوده و شاید هر نوع دیگری از آن، نمی‌توانست در خور داستان شخصی آن باشد. در واقع، گیم‌پلی بازی، بیش از آنکه بر مکانیزم‌های مختلف بنا شده باشد، بر محیط و عناصر تکراری و موتیف‌وار تکیه دارد؛ مانند هر بار که مادر را صدا می‌زنیم تا برایمان قصه بگوید، یا هر بار که چیزی را برمی‌داریم و به بررسی آن می‌پردازیم. از این نظر، یعنی از نظر طراحی محیط، بازی فقط قابل قبول نیست؛ بلکه فوق‌العاده است! باز هم می‌گویم، بازی بسیار کوچک است، غافلگیری خاص داستانی ندارد؛ اما با این حال، طراحی هنری محیط بازی و داستان پشت آن، به قدری خوب است که همچون Gone Home می‌تواند ما را درگیر خود کند و تا مدت‌ها در یادمان بماند.