از معدود گیمای تریپلیی که براش هایپم

با تشکر از آقای حیدری بابت نوشتن چنین مقاله پرباری
دوستانی که میخوان با دنیای وارهمر که بزرگترین و حماسی ترین دنیای علمی تخیلی رو داره آشنا بشید میتونید مجموعه مقالات وارهمرشناسی جناب آقای فربد آذسن رو بخونید ، که از نثر شیوا و روان و حماسی برخورداره و اینقدر عمق داره سبک نوشتنش که شما رو دیوانه دنیای وارهمر میکنه من وقتی این مقالات رو که به دوستانم که هیچ علاقه ای با این سری بازیها نداشتن یا اصلا چنین دنیای فانتزی رو دوست نداشتن ، پیشنهاد دادم بعد از مطالعه اش حسابی کیفور شده بودن .
این دنیا اینقدر گسترده و غنی هست که شامل کتابهای زیادی هست و به راحتی نمیشه همه شون رو تهیه کرد و مطالعه کنید مخصوص که توی ایران ترجمه نشدن اما مقالات وارهمرشناسی مثل یک قطره در دریای این جهان گسترده تاریک هستش که میتونه چراغ راه شما برای درکت بهتر این دنیای فانتزی پیچیده و حجیم کنه .

دیشب یه دموی جدید از گیم پلی این بازی گذاشتن که تو سایت نذاشتید کلا کم فعالیت شدید

خدارو شکر افلاین داره ایول این بازی هست که باید پول داد قانونی خرید چون همه جورش عشق حاله اگه قانونی باشه حتی به انلاینش هم دسترسی داری گیمایی که اینجوری هست قانونیش خوبه.اما ایول کمپین مد افلاین هم داره

گرچه سیستم کاور گیری گان پلی بازی انیمیشن اتک کلا گیرز اف وار هست.ولی کواپ خوش ساخت با کیفیت چشم نواز خوش دستی هست

شدیدا منتظرشم👍😊

اسپویل آخر بازی اول :

.

.

.

.

.

در آخر بازی اول تایتوس به اتهام اینکه ایمان قلبی به امپراتور ندارد و اینکه دستورات خارج از کودکس آستارتس را دنبال کرده توسط مفتشان عقاید امپراتوری همراه با ۶ نفر تمپلار سیاه بادیگارد دستگیر میشه که عملا حکمش مرگ و یا حتی بدتر از اونه و بنظر تصمیم جالبی نبود که تایتوس رو برگردونن حالا باید دید که چرا جون سالم بدر برده و این ۱۰۰ سال کجا بوده البته تو تریلر ها اشاره شد که مجازات روش انجام شده .
نکته دیگه اینه که ژن های پرایمارک بهش اضافه شده و به اصطلاح پریماریس شده که اون هم از لحاظ لور کمی عجیبه ، اولین نسل پریماس های چپتر آلترامارین ۳۰۰ نفرن که اونا هم حدود ۶ الی ۱۰ تا عملیات سخت داشتند تا بتونن استاندارد های پریماریس رو عمومی کنن و به نوعی تولید انبوه بشن که خب از لحاظ زمانی با بازی دوم اصلا با عقل جور در نمیاد .
در آخر اینکه اسکین پیشفرض تایتوس توی اسپیس مارین ۲ پشت دست راستش چند تا purity seal داره که این یعنی نوعی پیمان و قول دادن که فرد باید حتما انجام بده حالا شاید اینا رو مفتشان بزور بهش دادن شاید میخواد انتقام داداشی ش رو تو نسخه قبل بگیره شاید هم برای قشنگی زده .
البته همه اینا هایپ هستن متاسفانه بازی دوم به نظر نمیاد آنقدر روی پتانسیل داستان تمرکز کرده باشه و این بده به نظرم ، هیچ داستانی به نابی یونیورس ۴۰k نمیشه .‌

با تشکر از زحمات آقای حیدری برای مقاله می خوام بگم این بازی game of the year تو قلب من. امیدوارم اینقدر خوب عمل کنه که واقعا به این عنوان برسه. همه چیز نسبت به نسخه ۱ ارتقاع پیدا کرده به شدت، فضا سازی، گرافیک، گیم پلی و…. گیم مود های جدید و خفن و از همه مهم تر pvp و کاستومیاز که بتونی اسپیس مارینتو به هر چپتری که دوسش داری تغییر بدی. Gold edition رو pre order کردم نمیتونم ۷۵ روز صب کنم تا بازیش کنم.🥳🥳🥳🥳

هیچ وقت از پتانسیل این مجموعه توی سینما استفاده نشد

شوتر سوم شخصه بازیش یا استراتژیک؟؟؟

محمدرضا کجایی

سی اس گو یک موزیک کیت داشت موقع mvp میگفت اوجیماااااااااااا( تلفظش غلیظ بود فکر میکردی میگه کوجیماااااااااااااا)

خلاصه که همیشه ما یاد سلطانیم به خاطر متال گیر ۳ ای که ساخته 🙌🙌

مقاله نسبتا خوبی بود و اینکه داره باز این جور بحثا پاش به بحث های گیمینگ باز میشه اینجور که بوش میاد قراره بعد از چندین سال انفعال دوباره شاهد برگشتن گیمینگ به سمت آثار جدیدتر و خلاقانه تر و کارگردانای ساحب سبک تر باشیم درکل وضعیتی که گیمینگ داره به سمتش میره بشدت امیدوارکنندس البته اگه یه سری ارگان های خاص اجازه بدن و سنگ جلوی پای سازنده ها نندازن

شاته مربوط تاد چه سمه 😂👌
عکس های لو رفته از میتینگ گریبیردز و هاوارد برای پند گرفتن از ancient nords در جهت ساخت ES6

کارگردانی که یه بازی موفق میسازه و برای دنبالش یه سری ویژگی موفق از عنوان قبلی قرض می‌گیره و اونا رو بهبود می‌بخشنه و در کنارش المان های کاملاً جدید و لذت بخش به اون دنباله اضافه کنه و البته وقتی یه آی‌پی جدید میخواد بسازه از فرمول قبلی استفاده نکنه و توان ریسک داشته باشه مورد علاقه منه

تاد هاوارد از جمله کسانی است که تقریباً هیچگاه اثر تازه‌ای نساخته است.
البته درسته که شالوده اصلی و ساختار کلی الدر اسکرولز و به خصوص جهان سازی این سری ایده لاکشمن بوده اما هاوارد هم نوآوری های کمی نداشته البته در کنار طراح ها و دیزاینر های بتسدا.
یکی از مهم ترین آر پی جی های مدرن یعنی TES Oblivion و همچنین از مهم ترین آر پی جی های تاریخ که به نظر خودم اصلا بهترین آر پی جی تاریخ هست یعنی TES Morrowind ساخته تاد هاوارد محسوب میشن.
در اکثر مواقع، تنها اثر این کارگردانان که باید تجربه کنید همان اثر موفق و قرار گرفته در نقطه‌ی اوج کارنامه‌ی کاری آن‌هاست و پس از آن، خیالتان راحت است که تقریباً تمام آثار این کارگردانان را با همین یک بازی تجربه کرده‌اید.
درسته شما خودتون اشاره کردید که در اکثر مواقع این موضوع صدق می‌کنه نه همیشه اما باید گفت که منظور از موفقیت چیه؟ موفقیت تجاری؟ خب اسکایریم اوج موفقیت تجاری تاد هاوارد هست اما بهترین بازی تاد هاوارد نیست.
موفقیت در ایجاد تغییر مثبت در ویدیو گیم مطرح هست؟ خب باز هم اثر گذار ترین بازی تاریخ بتسدا TES Morrowind هست که کلا آر پی جی های سه بعدی رو در مسیر نویی قرار داد اما لزوما بهترین اثر هاوارد نیست.
تاد هاوارد سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۱ بیشتر شبیه میازاکی بود. نمیشد بهش گفت کارگردانی که بدون تغییر در فرمول موفق بازی عرضه می‌کنه البته الان قطعا تاد هاوارد بازی هاش رو با ایده های اشتباهی پیش میبره اما در گذشته اینطور نبوده.
شما اگه Morrowind, Oblivion و Skyrim رو با هم مقایسه کنید تفاوت های هر سه بازی کاملا مشهوده. فرمول بازی ها یکی هست اما خیلی فرق دارن. Morrowind یک آر پی جی کلاسیک غنی محسوب میشه.
Oblivion یک بالانس فوق العاده بین ادونچر و نقش آفرینی هست.
Skyrim هم یک جهان باز فوق العاده با المان های اکشن ادونچر محسوب میشه.
کاملا با هم فرق دارن فقط فرمول بازی ها یکسانه که حتی توجه به بخش های مختلف این فرمول هم کاملا با هم فرق دارن.
کلی از کوئست های Skyrim فچ کوئست محسوب میشن اما برای هر کوئست Oblivion وقت گذاشته شده.
از طرف دیگه هر سه بازی از فرمول یکسان لول آپ پیروی میکنن و همشون هم سیستم اسکیل هارو دارن اما کاملا متفاوت.
حتی Fallout 3 هم نوآوری فوق العاده ای داشت یعنی سیستم V.A.T.S که تونسته بود به خلاقانه ترین شکل ممکن کامبت نوبتی بازی های CRPG رو وارد یک بازی بتسدا کنه که نشون میده تاد هاوارد و تیم بتسدا در نسل هفت به طور کامل به دنبال ساخت یک آر پی جی نوآور و در عین حال شبیه به بازی های بتسدا بودن.
کلا میشه کارنامه تاد هاوارد رو به دو بخش تقسیم کرد.
سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۱ یک کارگردان که هر دفعه ساختار فرمول قبلی رو حفظ می‌کنه اما تغییرات بسیار زیادی در اون هم میده و میشه گفت هر بازی که می‌سازه داخل آر پی جی تأثیر گذاری زیادی داره. مثل میازاکی
از سال ۲۰۱۱ به بعد اما تاد هاوارد دلیل محبوبیت بازی های خودش رو فراموش کرد و ایده های جدیدی که داره در تناقض با آر پی جی های بتسدا هستن.

مقاله جالب و مفیدی بود. ولی حس میکنم لفظ 《فاجعه》برای نسخه ۲۰۱۴ lords of the fallen ظلم در حق این بازی هست.

خسته نباشید عالی بود
به نظر خودم میازاکی کمترین نشیب رو داره و همواره در حال فراز

فرمول بتسدا از Morrowind اینطور بود و سه بار موفق بود. البته F4 هم موفق بود. همچین چیزی نیاز به Evolution داره ولی اینکه بگیم فرمولش فقط توی اسکایریم موفق بود حرف عجیبیه

هرکدام ازین سبک های کارگردانی نقاط قوت و ضعف خودشو دارن و هیچ کدوم به دیگری برتری ندارن ولی سبک Miyazaki واقعا خاصه

یه سوال دارم بنظرتون تاد هاوارد توی عکس هفتم زیادی شبیه مسی نیست؟ (فصل ۲۰۱۱)

تشکر ، بله درسته در واقع کارگردان اون مسیریابی و هدایت و پرسپکتیو کار است در صنعت بازی حداقل و نقش مهمی دارد در پیشبرد گاهی دیده میشه کارگردانان ها خودشون جز تیم نویسندگان هم هستن نمونه اش زیاد بوده
کوری بارلوگ مثلا در گاد اف وار ۲۰۱۸ جز تیم نویسندگان بود
یا خود میرزایی قطعا ، نیل دراکمن و…کوجیما

بنازم اون عکس تاد هاوارد رو

سم هاوزر بهترین بازی ساز هست بدونننن شک

یه کارگردان بودن که خیلی بهش ظلم شد جان رومرو کارگردان فرنچایز doom و ولفشتاین که باعث شد محبوب ترین ژانر جهان خلق بشه و خیلی بیشتر از امثال میازاکی و کوجیما تو این صنعت تاثیر گذار بوده ولی متاسفانه به اونقدری که باید ازش تقدیر نمی شه

مقاله خوبی بود

الان جدی به بایوشاک ۲ گفتین فاجعه ؟ D‌:

البته تو بازی سازی مثل سینما اونقدر آزادی عمل و ابتکار عمل وجود نداره که مثلا یک کارگردان بتونه شق القمر کنه چیز جدید از خودش خلق ونه کاملا ، راسکتار مثلا تمام عناوین اش به نوعی همان ادامه عناوین قبلی خودش هستند یعنی اون موارد در بازی های بعدش میاره و یکسری جزییات اضافه میکنه بهش در مورد تاد هاوارد با شما موافقم بله هاوارد بیشتر درجا زده البته این مسئله به انجین داخلی بتسدا هم مربوطه چرا که این انجین کلمه هم واقعا نقص هاش نشون میده و اینکه حاضر نیستن با انجین جدید بازی بسازند طبیعتا دست. وبال شون محدود تر هم میکنه باری اینکه بخوان بازی های بتسدا بروز کنن چیزی که دیدیم با بالدر گیت ۳ امکان پذیره هنوزم تعریق روایت داستانی شاخه ای و تاثیر گذاری تصمیمات اساسی که یک‌جور زیر و رو می‌کرد تجربه بازی رو
در مورد کن لوین و بایوشاک به نظر من لوین در اینفینیتی به هدفش رسید و بازی اینفینیتی هم جز کارهای درخشان است اینکه اون زمان یک کاراکتر همراه اضافه کرد با اون محدودیت های سخت افزاری اون دوران خودش یک نقطه تحول شد برای لست اف اس که همزمان البته اومد و گاد اف وار ۲۰۱۸ … اینا وام گرفتن محیط و اتمسفر اینفینیتی واقعا زیبا و بکر بود بی انصافی است که بگیم چیزی اضافه نکرد اون اتمسفر زیر دریا و بی‌نظیر بایوشاک ارجینال حالا رفته بود به یک محیط رنگارنگ در آسمان و اون سیستم حمل و نقل … با اینکه مفهوم و لحن کلام اش همان بود

تو این جور پست هاست که میشه فهمید که عبدل چقدر اوررتیده.

یکی از نکات مثبت این پست اینکه از عبدل حرفی زده نشده.

یه لیست درمورد بهترین کارگردانای تاریخ ویدیوگیم درست کنید👍

چه مقاله ی باحالی بود

میازاکی واقعا نمیدونم این بشر چی تو کلشه👏👏

“فاجعه هایی مانند Bioshock 2 ؟؟؟ ”
دوست عزیز شما اکی هستین؟ بازی کردی بایوشاک ۲ رو؟ از امتیازش مطلعی؟ یا صرفا خواستی متنی نوشته باشی؟ حتی همون تاد هاوارد هم فکر نمیکنم فروش و امتیاز بازیاش کم بوده باشه! سطح بازیهای نقش آفرینی رو چند پله بالاتر برد با سری الدر اسکرولز!
من درکت نمیکنم ولی امیدوارم قبل از نوشتن مقاله یه زحمت به خودتون بدین و جهت گیرانه در راستای علایق خودتون ننویسین!

میازاکی عشق است

واقعیت اینه گیمر ها الان دیگه حوصله آنچنان ندارند،مثل معتاد یک چیزی می‌خوان که سریع باهاش فقط برن فضا…

شطرنج و منچ بازی کردن از گیمپلی بازی های CRPG جذاب تره
گیمای CRPG همون قدر هیجان دارن که نگاه کردن به یک دیوار خالی داره

کلا خود ژانر RPG تازه چند ساله تو ایران طرفداراش زیاد شدن. چ برسه ب زیر ژانراش مث CRPG، JRPG، ARPG

خودم ژانر RPG ژانر مورد علاقه و زیر ژانراشو هم خیلی دوس دارم. تعدادی از بهترین تجربه های عمرم رو بازیای CRPG مث Dragon Age: Origins یا Planescape: Torment یا سری Baldur’s Gate رقم زدن.

همچنین برای JRPG هم همین مورد صدق میکنه برای بازیای مث PERSONA 3&4، Sa of Satrs، سری Chrono، نسخه های کلاسیک Final Fantasy مث نسخه های X، VII، IX و Dragon Quest VIII&V.

ژانر ARPG رو ولی زیاد دوس ندارم.

صبوری از بین رفته
خودم بشخصه حال این بازی ها رو ندارم قبلا داشتم الان نه
ولی در کل سلیقه دیگه خیلی ها رو هم دیدم که خیلی با جزییات و ریزه کاری تو این بازی ها پیش میرن
ولی در کل به نظرم بازی های سرعتی از جمله هک اند اسلش جذاب تره

من به شخصه عاشق آر پی جی و همه ی زیر ژانر هاش به ویژه crpg ام شاید تنها ژانری باشه که اندازه ی استراتژی برام جذاب باشه تنها بخشیش که توش تنبلیم میاد شخصی سازیه اونم بعد از یه مدت چرخ زدن توی منو هاش دیوونه اش میشم
درباره ی اون بخش “خواندن دوست نداریم”، با منی که کشته مرده ی بازی های تکست محور و ویژوال ناول و گفت و گو محورم سر این چیزا بحث نکنید توی کَتَم نمیره😂

اتفاقد من crpg دوس دارم
نمیدونم شاید مشکل از منه

بنظرم دلیل اینکه بیشتره گیمرا از یه ژانری حالا بخواد همین CRPG باشه یا ژانر دیگه زده میشن اینکه تا یه استودیو یه بازی عالی مثلاً نقش‌آفرینی یا سرویس محور میسازه و حسابی غوغا به‌پا میکنه بقیه‌ی شرکتا هم میزنن تو همین سبک حالا حتی اگه چنان تخصصی توی این سبک نداشته باشن فقط چون میبینن حالا این ژانر مخاطب زیاد داره و پول سازه دنبالش میکنن و یجورایی سبکی که خودشون توش تجربه و استعداد دارن رو میزارن کنار و محصولی که تولید میکنن حتی ممکن استاندارد هم نباشه توی اون سبک و انقدر حجم این جور بازیا میره بالا که دیگه گیمر رو مجبور به روی آوردن به یک ژانر دیگه میکنه اگه یه تعادل خوب بین ژانرها داشتیم خوب میشد نه اینکه یه روز ببینی صنعت پر شده از بازیایAAA یه روز دیگه باز پر شده از بازیایAA

اتفاقا من همه ی اون چیزایی که گفتین رو دوست نداریم رو دوست دارم ولی تنها چیزی که دوست ندارم و نمیرم سمتشون “” UI “” و عوامل محیطی و شخصیت های بیش از حد شلوغشونه
و یه نکته هم که بهش اشاره نکردید اینه که “چون نوبتی دوست نداریم”.

مردم الان اینقدر حوصله ندارن در مورد زندگی خودشون فکر کنن،شما انتظار داری بیان درباره یه بازی فکر کنن

من ک خیلی دوست دارم. وقت گیره ولی لذت بخشه

1

1

بزرگترین مشکلش گیم پلی نوبتیشه

برای من به شخصه ازار دهنده ترین بخش crpg نوبتی بودن مبارزاتشه وگرنه باقی چیزاش اوکیه

من خودم با بازی Baldur’s Gate 1 و ۲ وارد سبک CRPG شدم
با وجود اینکه تمومشون نکردم اما به شخصه ازشون لذت بردم
تو این جور بازی ها خوندن متن ها و دنبال کردن ماموریت ها بر اساس quest log و سیستم مبارزات مبتی بر پارتی و دستور دادن به کاراکتر ها از اجزای مهم گیم پلی هست که ممکنه برای همه جذاب نباشه. مخصوصاً برای کسایی که به بازی های سینماتیک عادت کردن و نمی خوان مدام در حال خوندن متون و سر و کله زدن با npc ها و سر و کله زدن با استت ها و … باشن

CRPG هیچوقت هم نمیتونه محبوب تر از این بشه. دیگه نهایت محبوبیتی که یک CRPG می‌تونه داشته باشه رو بالدورز گیت ۳ بهش رسید و تنها راه محبوب شدن بیشتر CRPG اینه که المان های CRPG رو کم کنه و اینکه المان های اکشن ادونچر با المان های CRPG جایگزین کنه که در این صورت دیگه اصلا ربطی به سبک CRPG نداره. دقیقا مثل کاری که اسکایریم با آر پی جی های بتسدا کرد. Oblivion و Fallout 3 دیگه نهایت محبوبیتی که یک آر پی جی بتسدا میتونست بهش برسه رو کسب کردن اما اسکایریم اومد و کلا سبک بازی رو از آر پی جی به اکشن ادونچر جهان باز تغییر داد. دیگه فقط اسم RPG بتسدا رو یدک می‌کشید و سبکش فرق کرده بود اگه CRPG هم قراره به محبوبیت بیشتری از بالدورز گیت ۳ برسه فقط در این صورت امکان پذیره.

استریم لاین کردن برای جذب پلیرهای بیشتر؟ نه ممنون

با این کار همون پلیرای قدیمی رو هم از دست میدن. تقریبا هیچکدوم از استودیوهای cRPG ساز دیگه بودجه و تیم بزرگ Larian رو نداره که بخواد پلیرای جدید رو جذب کنه.

پلیرها هم به جای غر زدن بهتره مکانیک ها رو یاد بگیرن، به جای اینکه بخوان ژانر بخاطر ضعف اونا تغییر کنه

من که با divinity original sin بشدت حال کردم
سلیقست ولی نمیفهمم چرا بعضیا ارزش بازیو میارن پایین چون گیمپلی نوبتی داره :‌/

به شخصه نه با دیالوگ بازی های crpg مشکل دارم نه شخصی سازی
تنها مشکلی که با بازی های crpg دارم مبارزات نوبتی
اخرین بازی هایی که تونستم با این سبک ارتباط بگیرم بالدورز گیت ۳ و فاینال فانتزی ۱۳ بود (هرچند بالدورز گیت ۳ هم تموم نکردم )
به شخصه نمیتونم با مبارزات نوبتی کنار بیام
بالدورز گیت ۳ بخاطر دنیای فانتزی فوق العاده و شخصیت های دوس داشتنی و البته شخصی سازی عمیق …منو پای خودش نگهداشت ولی در اخر مبارزات نوبتی باعث شد فعلا کنار بزارمش

به شخصه سبک ARPG رو بیشتر میپسندم. مثل: Diablo، Last Epoch، path of exile ،سری سولز، hades

موضوع crpg این مدت خیلی باب شده و کمبود یه مقاله ازش حس میشد. الان یه بحثی شروع شده در مورد اینکه بازی هایی مثل بالدرگیت دارن استاندارد تعیین میکنن برای صنعت گیم یا اینکه علایق گیمر ها داره به سمت انتشار اینجور بازی ها (از لحاظ کامل بودن در زمان عرضه یا غنی بودن world building با کلی outcome متفاوت و خاص) و موافقان و مخالفان خودشو داره.
از مواردی که توی مقاله ذکر شده موضوع خوندن متن توی بازی های ویدویی هست که دوست دارم راجبش صحبت کنم: سال ۲۰۱۹ بود که دیسکو الیسیوم همون کاری رو با من کرد که واکینگ دد تلتیل با من کرد (اهمیت وحشتناک داستان سرایی) و اون این بود که خوندن متن توی بازی ویدویی ن تنها باعث کاهش علاقه بهش نمیشه و اگه کسی مثل من به مطالعه علاقه داشته باشه مجذوب این نوع روایت میشه تا اونجایی که در به در دنبال یه بازی نزدیک به دیسکو الیسیوم بودم و هستم.
حتی جدیدا یه زیرژانر مثل سولز لایک به اسم disco-like ایجاد شده که همین امسال و سال دیگه چندین بازی با همین زیر ژانر (طبق حرفای خود دولوپر ها) منتشر میشه. بالدرگیت و دیسکو به نظر خود من crpg رو یه جورایی دو بخش کردن و هرکدومشون بخش خودشون رو چندین لول ارتقا دادن…

من خودم فقط یه دلیل اونم به خاطر ضعیف بودن زبانم

یکی از ویژگی های که من خیلی تو بازی های crpg دوست دارم اینه که برای هر فایت باید پلن بچینی و هر حرکتت باید حساب شده باشه وگرنه فایت رو راحت می بازی. این ویژگی که بازی مجبورت می کنه فکر کنی و پلن بچینی رو من خیلی دوست دارم و اکثرا تو بازی های اکشن ادونچر امروزی این ویژگی زیاد دیده نمیشه و معمولا حفظ کردن چند combo و اسپم کردنشون کارتو راه می ندازه .

بهترین ژانر همین ژانره. تازه بعد از ۲۰ سال گیمری به اسن ژانر رو آوردم….

گیم پلی crpg ها بیش از حد پیچیده است و من دیدم آدمایی رو که فکر می کنن بازی هر چقدر پیچیده تر باشه عمق بیشتری داره ولی در حقیقت باید برعکس این باشه هر چقدر مکانیزم های یک گیم بیشتر یا پیچیده تر باشه گیج کننده تر میشه و احتمال اینکه مخاطب ازش خوشش بیاد کمتر می شه (اینکه یه بازی خاص پسند باشه به نظر من نکته منفیه)
مثل خوبی هم که نویسنده توی متن بهش اشاره کرده سری الدراسکرولز هست مکانیزم هایی که در عین سادگی و قابل فهم بودن آزادی عمل باورنکردنی در اختیار مخاطب قرار می دن در حالی که crpg برای نصف همون آزادی عمل باید خودشو تو هزار تا مکانیزم پیچیده خفه کنه
محبوبیت arpg ها هم از همین میاد مردم می بینن که لازم نیست برای داشتن یه تجربه فوق‌العاده اینقدر زمان بزارن و با یه گیمپلی ساده تر به تجربه عمیق تری دست پیدا می کنن

تبدیل به مردمی شدیم که فقط دنبال دوپامینیم.سریع نتیجه گرفتن گرفتن، یه امتیاز یا جایزه با یه کار ساده فقط دنبال اون حس خوبیم این میشه یکی از نتایجش

فک کنم علتش اینه که بازیکن های جدید به مبارزات و سیستم گیمپلی مستقیم عادت دارن برای همین براشون حوصله سر بر میشه ( سیستم این بازی ها نوبتیه)

“چرا بازی‌های CRPG را دوست نداریم”
خب برادر من سلیقست.
من عاشق این مدل بازی هام. مخصوصا مبارزات نوبتی! شاید علتش این باشه که اولین بازیایی که توی کامپیوتر تجربه کردم این سبک بود.
بنظرم داستان این سبک بازیها واقعا روش کار میشه و تقریبا هربازی توی این سبک تجربه کردم داستان جذابی داشته.بجای تمرکز روی گرافیک روی بخش روایی و داستانی کار میکنند و سرگرم کننده میشه.

خداییش بازی های مبارزه نوبتی اگه خلاقیت در نوع روایت داستان و گیم پلی جذاب گرافیک و رابط کاربری گیرا نداشته باشه اصلادنمی تونی یک لحظه بشینی پاش بالدر گیت سه رو واقعا باید تعظیم کرد جلوی کارگردانش تک تک سازنده هاش و وو یه و مهم استودیو لاریان که چنین سرمایه گذاری و ریسک بزرگی کرد این هزینه و موشن کپچر روایت سینمایی برای داستان و کات سین هاش شدیدا باعث جذابیت این بازی شد و همون اول کار دهن خیلی از اونا که متنفرن از این سبک بست بخاطر نبود این جذابیت ها و چه بسا عاشق این سبک هم کرد خود من یکی از اونا هستم واقعا وقتی دیدم این سبک بازی رو تبدیل به همچین بازی AAAکردن واقعا جز تقدیر تشکر تعظیم جلو لاریان چکار میشه کرد؟این ریسک هزینه زمان ساخت همیشه هر وقت بالدرگیت سه رو میبینم میگم چقدر شجاعت داشتن سبکی که هر کسی نمیره سراغش چون اولا طرفدار کم داره دو فرمول خاص همبرگری واقعا داره که کاردهر کسی نیست ساختش بری سمتش تازه این همه هرینه موشن کپچر سینمایی کار کنی هنرپیشه صدا موسیقی اینچ به اینچ جوری حرکت کنی همه اجزا در اون مقیاس بزرگ کنار هم قرار بگیرن مثل یک رهبر ارکستر فیلارمونیک برلین یا نیویورک وپاریس که اونهمه جمعیت رو از نوازنده ها منیج میکنن که همه تو یک مسیر حرکت کنن در عین متفاوت بودن نتها چیزی جز تشکر و تعظیم جلوی کارگردان و تهیه کننده عوامل فنی بازی میشه انجام داد؟میگن ریسک شاید احتمال شکست زیاد هم داشته باشه ولی ولی اگر از بکنه تو رو جوری به بالا میبرتت که از هر نظر پادشاهی کنی و خودت معیار استاندارد سبک بشی میازاکی با سبک سولز اینکارو کرد جلوی کلی هیتر و منتقد بخاطر سختی بیش از حد نوع روایت داستان بازی گرافیک بازی ایستاد گرچه امروز هم همچنان مخالفین سولز کم نیستن ولی اون زمان کجا الان میازاکی با اینهمه افتخارات کجا که سبکی رو اضافه کرد

چرا بازی های crpgرا دوست نداریم؟چون نوب هستید😁😁😁

من ژانر آر پی جی دوست ندارم ولی دلیل نمیشه بگم بده ! اتفاقاً خیلی بازی های خفنی هم داره

یادش بخیر
چقدر جذاب بودن 💔
چقدر صنعت گیم جذاب و غیر کلیشه ای بود

الان یسری کودک که ادعا دارن فری فایر بهترین گیم تاریخ دنیاست چیز کردن تو صنعت گیم

کسایی که میگن CRPG دوست ندارم کسایی هستن CRPG بازی نکردن

من یکی که به شدت حال میکنم
کلا با همه سبک ها حال میکنم

عاشق سولزبورنم 🤩

از اون دسته بازیا هستن که کلا اگه بدونه آگاهی یهو بازی کنی میتونن ذهنیتتو خراب کنن خودم همینجوری یهو رفتم فالوت ۲ بازی کردم اصلن هیچی نفهمیدم و کلا زده شدم

من فقط اینو می دونم هر گیم یا سبکی رو باید بری سراغش فارغ از اینکه بگی دوس دارم یا نه… وقتی تجربش کنی نظرت عوض میشه و میگی عجب چیز باحالیه…

cyberpunk 2020 هم یک CRPG بود که اگر ساخته نمی‌شد، ما شاید هرگز سایبرپانک ۲۰۷۷ را تجربه نمی‌کردیم.

جای یه همچین مقاله هایی تو سایت واقعا خالیه و باید بیشتر به ARPG توجه بشه
فقط امیدوارم Path of Exile 2 اون چیزی باشه که انتظارشو دارم و یه تکونی به این ژانر و ارزش واقعی PoE و GGG رو به همه نشون بده.

مقاله عالی بود.
دیابلو ۲ یک شاهکاره. اینقدر شاهکاره که هنوز استاندارد های ARPG رو تعیین می‌کنه.
skill tree این بازی به قدری گستردگی داره که می‌تونه صد ها بیلد مختلف برای پلی دادن ایجاد کنه و از همه مهم تر ساده هستن. صد ها اسکیل مختلف داخل بازی گذاشته نشده که هیچ تفاوتی با هم نداشته باشن و برای هر کلاس اصلی بازی میشه چندین بیلد فرعی ساخت. هنوز هم هیچ skill tree در کل ویدیو گیم نیست که هم مثل دیابلو ۲ ساده باشه و هم باعث گستردگی المان های گیمپلی بشه.
شاید چون جدیدا سبک ARPG داره از حالت کلیشه ای خودش دور میشه و بازی های این سبک دیگه چند تا کپی از دیابلو نیستن با نوآوری یک استودیو خلاق دیابلو ۲ جدیدی ساخته بشه.

بعد دیابلو ۲ که شاهکاری توی ژانر aRPG بود گیم های دیگه جای Diablo رو گرفتن.

از Torchlight 2 و Titan Quest گرفته تا Grim Dawn که از ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۳ بهترین aRPG ریلیز شده بوده. الان هم که Last Epoch ریلیز شد و بهترین تجربه ی aRPG رو ارائه میده. برعکس بلیزارد که کاری جز نابودی سری Diablo نکرده. متاسفانه چون D4 از همه ی گیم های دیگه توی سبک ش Production Value ی بالاتری داره، اکثرا همون رو پلی میدن ولی اگه دنبال یه گیم عمیق باشین سمت LE و GD برین بهتره. البته بنظر میرسه که Path of Exile 2 هم Production Value ی بالایی داره و براساس چیزایی که نشون دادن خیلی گیمپلی بهتری از D4 داره

دوستان عزیز من اولین بار تو گیم پس دیابلو ۴ رو بازی کردم و خیلی لذت بردم از بازی،از بین لیست این بازی های معرفی شده کدومش به دیابلو ۴ شباهت بیشتری داره؟

خسته نباشید

بی صبرانه منتظر پلی دادنشم

درباره زلدا نظری نمیدم ولی Hades II مبارزاتش زمین تا آسمون با نسخه قبل تغییر کرده. گیم پلی سریع و هک اند اسلش وار نسخه قبل حالا تبدیل ب ی گیم پلی تاکتیکال بر پایه استفاده از مجیک شده ک با وجود تعداد انمیای زیاد توی هر استیج گیمرو وادار میکنه ک با استراتژی درست از قابلیت ها و مجیک های ملینوئه استفاده کنه. قشنگ جوری طراحی شده ک منی ک نسخه قبل بازی کردم وقتی نسخه دوم رو بازی کنم حس تازه بودن بهم دس میده و تجربه ای ک از نسخه قبل داشتم باعث نمیشه ک گیم پلی این نسخه برام آسون و تکراری بشه.

همیشه گفتم و میگم اکثر منتقدا خیلی راحت به بازی های نینتندو نمره میدن .. اصلا شخصا مشکلی ندارم ولی شما برین چهارتا نظر بخونین از کسانی که بازی ها نینتندو رو نقد میکنن ..
مثال ساده استارفیلد اومد بحث ۳۰ فریم بودن (بله بعنوان کنسول قوی باید اون رو ۶۰ اجرا میکرد و غیره اما هیچ کسی اشاره نمی‌کرد) فقط این بود پادکست ها رو گوش میکردیم من نمیتونم بازی ۳۰ فریم پلی بدم بعد نگاه میکردی برای زلدا دست پنجه میشکست که اون ۳۰ فریم بود میرفتی ویدئو های قدیم نگاه میکردی میدی ۱۰ تا بازی برترش ۷ تاش بازی های هستن که هنوز ۳۰ فریم هستن مثل ردد۲ .(تمام اینها بازی شاهکارن شکی درش نیست اما اینکه میاد میگه من نمیتونم ۳۰ فریم بازی کنم تعجب داره واسه من ) …
سر استارفیلد اینطوری سر بازی جدید کپکام دارگون دوگما زمان نقدا افت فریم داشت ۶۰ فریم نبود و غیره کسی اشاره نمی‌کرد؟؟
فقط هم برای ایکس باکس نمیگم مثال زدم … سر بازی های سونی هم همین طوره الان این روزها بازی گوست سر زبون هاس برین نقد های اونو بخونین سر اینکه بامبو قطع نمیشه طرف نمره کم کرده ))
میگم منتقدان سر بازی های نینتندو بشدت چشم پوشی میکنن .. نسبت به دو برند دیگه

نینتندو چگونه اولتراهند (Ultrahand) در افسانه‌ی زلدا: اشک‌های قلمروی پادشاهی را طراحی کرد

چند سالی می‌شود که کانال یوتیوب جعبه‌ابزار بازی‌سازان (Game Maker’s Toolkit) در ویدئوهایی کوتاه و آموزنده به بررسی و توصیف جنبه‌های مختلف بازی‌های ویدئویی و مفاهیم مربوط به این حوزه می‌پردازد.  من تصمیم گرفتم محتوای این ویدئوها را با کمی تصرف و منطبق کردن آن با مدیوم نوشتار، به فارسی برگردانم. این سری مقالات برای کسانی که آرزوی بازی‌ساز شدن را در سر می‌پرورانند، یا صرفاً می‌خواهند بازی‌های ویدئویی را بهتر و عمیق‌تر درک کنند، بسیار مفید خواهد بود. با مجموعه مقالات «جعبه ابزار بازی‌سازان» همراه باشید

اولتراهند (Ultrahand) – که نام آن از یکی از اسباب‌بازی‌های مکانیکی نینتندو در دهه‌ی ۶۰ برگرفته شده – به شما اجازه می‌دهد وسایل نقلیه، هواپیما، سکوهایی برای پریدن، سازه‌های پشتیبان، ابزار حل پازل و – اگر خیلی حوصله داشته باشید – روبات‌های مکانیکی غول‌پیکر و ماشین‌های جنگی هسته‌ای بسازید.

سوال اینجاست که نینتندو چگونه موفق شد چنین مکانیزم گیم‌پلی دیوانه‌واری را بدون این‌که بازی خراب شود، طراحی کند؟ من تمام مصاحبه‌هایی را که اعضای استودیو درباره‌ی این بازی ارائه دادند خواندم و تماشا کردم تا به جزییات عمیق در این باره دست پیدا کنم و یافته‌هایم را با شما در میان بگذارم.

خوب اگه teara of kingdom این همه مشکل داره و تکراری و مپ خالی و کپی پیست قبلی است چرا انقدر در نقد ها موفق بود
ببخشید آیا ویژگی بزرگی مثل ultra hand یک ویژگی کاملا معمولی است چیزی که دنیای بازی و گیم پلی بازی کاملا زیر و رو می‌کند و می‌شود با ات همه چیز ساخت بزارید از اولترا هند بیشتر صحبت کنیم منصفانه نیست آنقدر راحت نینتندو را زیر سوال ببریم و اون به کارهای یوبی سافت تشبیه کنیم

کاملا مخالف شما هستم اتفاقا نیتندو برعکس بازیکن محدود نمی‌کند بلکه احساسات و آزادی عمل گسترش داده

نفس وحش (Breath of the Wild) تعداد زیادی ابزار در اختیار بازیکن قرار می‌داد تا با استفاده از آن‌ها، راه‌حلی برای مشکل پیش‌روی خود بیندیشد.

آیوناما گفت: «یکی از نکاتی که حین بررسی رفتار بازیکنان هنگام تجربه‌ی نفس وحش متوجه شدیم این بود که نسبت به دستاوردهای خود و پی بردن به سبک بازی خاص خود، حس افتخار داشتند.»

ولی با اولتراهند، گزینه‌های پیش‌رو بی‌نهایت هستند. در بازی قبلی، می‌توانستید با ابتکار عمل از کوه بالا بروید؛ در این بازی، می‌توانید با ساختن یک گلایدر شبیه به مال گرین گابلین، در عرض چند ثانیه خود را به قله‌ی کوه برسانید.

کاری که نینتندو انجام داد، این بود که قدرتی را که در اختیار خودش بود، به بازیکن واگذار کرد. در بازی‌های کلاسیک زلدا، رسم بر این بود که پازل‌ها یک جواب مشخص داشته باشند که سازنده از قبل تعیین کرده بود، ولی اشک‌های قلمروی پادشاهی موانعی با ساختار باز پیش روی بازیکن قرار می‌دهد که می‌توان به چند شکل مختلف آن‌ها را پشت‌سر گذاشت. نینتندو فقط ابزاری در اختیار بازیکن قرار می‌دهد و اجازه می‌دهد که خودش راه‌حل مشکل را پیدا کند.

از تاکوهیرو دوتا (Takuhiro Dohta)،‌ کارگردان فنی، نقل است: «برای ما اولویت ساختن بازی‌ای بود که بازیکن را تشویق کند تا دقیقاً همان کاری را که فکر می‌کند می‌خواهد انجام دهد، انجام دهد، نه این‌که آنطور بازی کند که ما می‌خواهیم بازی کند.»

این نقد صرفه کوبیدن tears of kingdom بدون در نظر گرفتن ویژگی بزرگ گیم پلی ات است صرف اینکه بازی در محیط متفاوتی طراحی بشود یا پوسته بازی عوض بشود به نظر من ویژگی بزرگی نیست وقتی میدونیم در بازی ها اکثر محیط ها کاملا استاتیک هستند و صرفا جنبه دکوری دارند و تزئینی و قرار نیست محیط خیلی تعامل پذیر باشه جز خیلی محدود وقتی تخریب پذیری هم تقریبا از بین رفته تو بازی ها و جای خودش داده به تکسچرهای با کیفیت تر و محیط های طبیعی و زیبا

زلدا با تمام نوآوری هایی که تو این نسخه آورد، ولی برای من اون جادوی نسخه اول رو نداشت. زلدای ایده آل برای من، ترکیب نسخه یک و دو هست. یکی از اصلیترین دلایل این موضوع هم دقیقا همون چیزی هست که تو این متن بهش اشاره شد؛ دنیای بازی اول و مکانیزم هاش در هماهنگی کامل همدیگه هستن و انگار هایرول جوری طراحی شده که بشه با اون مکانیک ها اون رو تجربه کرد. اما در بازی دوم با وجود پیشرفت ها و نوآوری های زیاد که قابل تحسینه، به خاطر تغییرات بنیادینش این هماهنگی و نظم رو از بین می‌بره. مثلا به خاطر قابلیت های پرواز، دیگه نیاز نیست مسیرهای دنیا طی بشه و صرفا میری بالا و یه چیزی چشمت رو میگیری و روش گلاید میکنی. درحالی که تو نسخه اول با کلی زحمت از یه کوه بالا میرفتی و اون پستی بلندی های نقشه برات معنی داشت. به نوعی مپ بازی از یه دنیا تبدیل به یه سری نقطه جدا از هم شده. قابلیت فیوز با وجود همه سختی و دردسری که سازنده ها برای اجرای درستش کشیدن، ولی از نظر من متعلق به این بازی نیست.
مورد دیگه هم کنار گذاشتن منطق داستانی بازی قبل هست. از دست دادن قدرت ها، ناپدید شدن شراین ها و برج های بازی قبل بدون هیچ توجیه منطقی و مواردی از این دست.
زلدای ایده آل برای من زلدای اولی هست، با این تفاوت که غارهای نسخه دو بهش اضافه شده، قابلیت درست کردن تیرهای قدرتی نسخه دوم رو داره (منطقا نیاز به فیوز نیست اینکار و میشه بدون فیوز هم این قابلیت رو اضافه کرد)، پختن غذاش خیلی گسترش پیدا کرده ولی نه بصورتی که تو نسخه دوم بود.

مثال بالارفتن موقع باران که میشه با لباس (که اشاره کردین) و پختن غذا حل کرد و از ویژگی های مثبت نسخه دوم بود که باعث باورپذیرتر کردن دنیاش میشه. اما من اونجا با بازی نقد دارم که ساخت وسیله نقلیه و پروازهای طولانی عملا باعث میشه جزئیات دنیا حذف بشه. مثل این میمونه که کلی زحمت کشیدی و یه راهرو درست کردی که تا مهمون ها از اوجا رد بشن بعد از روش پل زدی و دیگه همه اون زحماتت هدر رفته.

سوالی برای من به وجود اومده ، آیا شما واقعا تیرز اف د کینگدام رو بازی کردید ؟
شما چندین بار در مقاله اشاره میکنید که تیرز اف د کینگدام داره از مپ بازی قبلی استفاده می‌کنه درحالی که تمام زلدا ها داخل هایرول اتفاق میوفتن از طرفی شما دقیقا برعکس هرچیز و هرکاری که تیرز اف د کینگدام انجام داده رو دقیقا نوشتید
نوشتید تیرز اف د کینگدام هیچ اشاره ای به بازی قبلی نمیکنه درحالی که ما داریم تاثیرات کارهایی که داخل بازی قبلی کردیم رو به وضوح داخل بازی میبینیم مثلا ما داخل برث اف د وایلد ماموریتی داریم که به هادسون کمک میکنیم شهر بسازه و تاثیرش رو به خوبی داخل تیرز اف د کینگدام میبینیم یا ما با رهبر ییگا کلن ها مبارزه میکنیم و پرتش میکنیم داخل وسیله ارتباطی ما با اعماق زمین
شما عملا در این نقد به تیرز اف د کینگدام گفتید دنباله ضعیف برای اینکه از هیدیس تعریف کنید و تمام دستاوردهایی که داشت از قبیل التراهندی که ترسناک ترین کار ممکن رو انجام میده یعنی از اون فیزیک وحشتناکی که در بازی قبلی ساخته شد نهایت استفاده رو میکنه و به پلیر بی نهایت آزادی عمل برای رد کردن مراحل میده دقیقا همون کاری که زلدای برث شروعش کرد و فیوژی که میتونید با اون بینهایت سلاح بسازید و کامبت بازی رو به شدت غیر تکراری کرده و ریکال و اسند که ترکیب این دو میتونه موقعیت های بینظیری رو در گیم پلی ایجاد کنه نادیده میگیرید تا فقط از هیدیز ۲ تعریف کنید یعنی غیر حرفه ای ترین کاری که یک فردی که به خودش میگه ژورنالیست ویدیو گیم انجام میده

کل مقاله گفت که زلدا totk یک اثر و دنباله افتضاح هست و هیدیس ۲ یک شاهکاره در دنباله بودنه.
من که دو نسخه زلدا botw و totk تقریبا زمان عرضه و ساعت های طولانی بازی کردم اصلا با متن مقاله که بازی زلدا تیرز یک دنباله افتضاح با نقشه قدیمی و مپ آسمون خسته کننده و اعماق که ارزش گشت و گذار ندارن رو به هیچ وجه قبول ندارم و این متن با نفرت عجیبی از زلدا نوشته شده و مقایسه اون با هیدیس ۲ عجیب بود من هیدیس دو رو تجربه نکردم ولی کاملا به این بازی احترام میزارم اما مشکل من اینکه چرا روند و تصمیم‌گیری سازنده های این دو اثر که در هر حالتی چه از نظر گیم پلی و چه از نظر داستان بسیار متفاوت هستن با هم مقایسه شدن؟
هر سازنده ای ممکنه دلیلی برای کار خودش داشته باشه و دلیل سازنده های زلدا از همون اول معرفی بازی تیزر استفاده از تمام پتانسیل دنیای برث بود و حالا سازنده های هیدیس ۲ هدفی متفاوت تر داشتن نشون نمیده که نینتندو کار اشتباه یا خوبی انجام داده یا نه.
زلدا تیرز هم داستان متفاوتی روایت میکنه، کنجکاوی و مکان های زیادی برای گشت و گذار توی همون مپ قدیمی داره و خیلی بیشتر از برث به شما رو تشویق به گشت و گذار میکنه و پاداش های بهتری از برث به شما برای گشت و گذار میده. مبارزات و باس ها هم سخت و تر متنوع تر شدن و اعماق هم کارایی خودش رو داره دقیقا همون مثال های که شما برای بهتر بود هیدیس ۲ نسبت به هیدیس ۱ زدید برای برث و تیرز هم صادقه ولی تصمیم سازنده ها برای دنباله بودن متفاته.
زلدا totk فراموش شد و افتخارتی کسب نکرد؟ زلدا tot که یک سال از عرضش میگذره نمره ۹۶ متا و اوپن رو داره کاندید بازی سال بسیاری از سایت ها و مراسم ها شد و بیشتر از ۲۱ میلیون توی فقط یه سال فرخت و الان زلدا به موفقیت نرسید و افتخاری کسب نکرد؟ :-
کل مقاله با دید بد به زلدا و ستایش به هیدیس ۲ نوشته شده و این کاملا مشخصه. من نظری راجب هیدیس ۲ ندارم ولی می دونم بازی فوق العاده ای قرار باشه اما من به شخصه کسی که بیشتر از ۲۷۰ ساعت زلدا تیرز بازی کرده با کل ایرادات و انتقادات عجیبی که به زلدا تیرز کردید مخالفم و نویسنده متن کاملا یک جهته مقاله رو نوشته

هنوز بهتر از ۱ نیست ولی احتمالا در ادامه بشه همون نسخه اولشم یه بازی نزدیک بی نقص بود مثال مجوراز مسک خیلی مثال هوشمندانه ای بود اوکرینا با وجود داشتن یه سری نقص یکی از بهترین بازیای تاریخه که حتی یه سری بهترین هم میدوننش بخاطر هم شاهکار بودن بازی هم تاثیری که تو صنعت گیم گذاشت شایسته این لقب هم هست مجوراراز مسک به عنوان یه دنباله هرکاری که اوکرینا درست انجام دادو انجام داد و همزمان حس جدیدی به داد و یه بازی درحد همون ساخت که حس کاملا متفاوتیم میده توی لیست بهترین بازیای تاریخ هیچوقت جلوتر از اوکرینا نمیذارندش ولی فقط بخاطر تاثیرگذاری اون بازیه که الان خیلی بازیارو مدیون اونیم هیدس هم همینکارو تو مقیاس کوچیکتری برای یک ژانر یعنی روگ لایک و یه صنعت یعنی بازیای ایندی انجام داده و واقعا قابل تقدیره که استدیو کوچیکی مثل سوپرجاینت همچین کاریو کرده که خیلیا تو میلنگند بشخصه برای من همون نسخه یکم یکی از بهترین تجربه های عمرمه و حتی بازی مورد علاقم از ده سال گذشتس درباره گوتی شدن بعید میدونم امسال نامزد بشه چون بازی اولم حدود یک سال ارلی اکسس بود و وقتی نسخه کاملش منتشر شد نامزد گوتی شد ولی اگرم امسال نامزد شد ارزوی موفقیت میکنم نمیگم بهترین بازی امساله چون نه لایک ا دراگونو بازی کردم نه ریبرث ولی امیدوارم که برنده شه هرسالی که بود چون همون نسخه اولم لیاقت گوتی شدنو داشت ولی تو سال بدی افتاد که همه توجه ها روی یک بازی بود ولی بازم با این وجود به عنوان یه ایندی رتبه دوم شد که قابل تقدیره و یه راهیو برا استدیوهای کوچیکتر باز کزد که الان بالدرزگیت ۳ و ایت تیکز تو بتونند بیاند و یه سری از مهم ترین جوایز گیمینگو بگیرند

هیدیس اورریتد ترین ایندی عمرمه
Botw اورریتد ترین بازی نینتندو عمرم D:

ریسکی که تیرز اف د کینگدام هم کرد به نظر من کمتر از برث اف د وایلد نبوده اینا اومدن از داشته قبلی خودشون استفاده کرده ، چی داشتن ؟ یک دنیای بزرگ و پر جزئیات ، انمی هایی با هوش مصنوعی فوق العاده ، سیستم مبارزات جذاب و از همه مهم تر فیزیک هیولا
اینا اومدن تو تیرز چی گفتن ، گفتن چرا وقتی از همینا برای خلق مکانیزم های هیولا بازی بعدی استفاده نکنیم ما همچین فیزیک ترسناکی داخل بازی قبلی ساختیم حالا میایم یه قدرت براساس اون میسازیم به نام الترا هند که کلا براساس فیزیک جلو می‌ره ، پلیر با خلاقیت خودش میاد هرچی که دوست داره میسازه و فیزیک بینظیر بازی کار میکنه اینو تو قابلیت ریکال هم میبینیم چقدر اون قابلیت با جزئیات عمل میکنه
اینا از سیستم مبارزات فوق العاده نسخه قبلی هم استفاده کردن گفتن میایم یه مکانیزم جدید طراحی میکنیم به نام فیوژ ، سیستم مبارزات بازی قبلی خوب بود آزادی عمل زیادی به پلیر میداد حالا اینجا یه کاری میکنیم دیگه محدودیتی رسما باقی نمونه پلیرا هر کمبو دیوانه واری که دوست دارن بزنن ، به هر نحوی ، به هر شکلی که می‌خوان تو بازی مبارزه کنن
یه مپ بزرگ و پر جزئیات داریم چرا کاری نکنیم که تقریبا تا حالا هیچ بازی تو صنعت گیم نکرده ، بیایم سه لایه مپ بزاریم که برای ورود به هرکدوم کوچک ترین لودینگی وجود نداره و جزئیات داخلشون موج میزنه
اینم میزارم برای نویسنده عزیز و دوستانی که براشون سواله زلدای تیرز چه دستاوردی داشت ؟ بازی که داره از همون بیس بازی قبلی استفاده میکنه
ساده میگم ، بزرگترین دستاورد این بازی نهایت استفاده از پتانسیل دنیای برث و همون هدفی بود که با زلدای برث آغاز شد و با تیرز تکمیل شد : دادن نهایت آزادی عمل به بازیکن در یک دنیای اپن ورلد

با احترام به نویسنده عزیزم اینم بگم ، این مقاله به حدی پر ایراد بود که برای اصلاح کردن و نقض کردنش باید یک مقاله جدا نوشته بشه😑

آزادی عمل اسم خوبیه ولی آیا همیشه باعث میشه بازی بهتر بشه؟ جوابش نه هست. آزادی عمل باید به درستی و در موارد درست و به شکل درست به بازی تزریق بشه. مثال بخوام بزنم، فرض کنین تو زلدا میتونستی با اولترا هند همه چی رو از جمله خود شراین ها، برج ها، شخصیتای بازی رو برداری. یا آزادی عمل میداد هرکی رو خواستی بکشی. با اینکه باحال بنظر میرسه، ولی مثلا اگه همون اولش قبل دادن گلاید پورا رو میکشتی، کلا بازی ناقص میشد. پس باید اون کشتن ان پی سی درست پیاده سازی بشه.

پس این استدلال که چون آزادی عمل و حق انتخاب رو زیاد میکنه، پس به نفع بازی هست رو قبول ندارم.

اگه بازی ادامه قبلی نیست (که بازی رویکرد مشخصی اینجا نداره)، بهتر بود به جای سه تا مپ، یه مپ که مناسب اون قدرتا بود رو میدادن که نیاز نباشه دوباره از همون کوها بالا بری
اگه هم ادامه قبلی هست، پس خیلی از ایرادات دیگه مثل چیزایی که بالاتر اشاره کردم (ناپدید شدن شراین ها، برج‌ها، قدرتامون، حذف نشدن ماه خونین و…) رو نباید داشته باشه.
ایرادی که نویسنده اشاره کرده (ولی با ادبیات یا شاید ترجمه خیلی ضعیف) هم اینه که بازی تکلیف خودشو تو این بخش نمیدونه که دنباله هست یا نه

نقد رو یه نگاه گذرایی انداختم و متوجه شدم که دارید از totk ایراد می گیرید که شبیه نسخه قبل هستش و مپش کپی پیست نسخه قبله و ایده جدید چندانی بهش تزریق نشده. درسته که مپ همونه، اما منی که نسخه قبلی رو ساعات زیادی بازی کردم، با شروع این بازی نه تنها محیط ها برام تکراری نشد، بلکه سازندگان جوری طراحیش کردن که آدم بیشتر شیفته میشه به همون مکان های قبلی سر بزنه و ببینه چه چیزهای جدیدی دروشن گنجانده شده
در نسخه دوم همون طور که می دونید، تقریبا میشه گفت مهم ترین ویژگی اضافه شدن ultra hand هستش؛ که تو مبارزه هم تأثیر مستقیمش رو دیدم و با وصل کردن اشیا مختلفی که در دنیای پهناور بازی فراوانه، مبارزات لذت بخش تر شده. درسته که نسخه قبلی هم مبارزات تا حد زیادی شبیه همین نسخه بود، ولی این به هیچ عنوان نقطه ضعف نیست و اگه اینطوره بازی مثل ragnarok از نظر گیم پلی تغییرات جزئی نسبت به نسخه قبلی داشت، ولی واقعا گیم پلیش لذت بخش تر شده بود( با اینکه تغییرات جزئی بودن)
به دور از انصافه که این شاهکار رو با بازی های جهان بازی از یوبی سافت؛ که مپشون یک سوم این بازی هم غنی نیست مقایسه بشه. و اتفاقا وجود همچین بازی هایی این روزها مثل یه نعمت می مونه که انقدر وسعت و محتواهای غنی دارن و کمتر کسی بعد از سپری کردن ساعات طولانی احساس رخوت می کنه.
البته من hades رو تا حالا بازی نکردم، ولی به طور کلی درست نیست این جور مقایسه های بنی اسرائیلی.

بشخصه یکم داستانش برام ناامید کننده بود اونچنان خوشم نیومد ازش ایده خیلی قشنگ بود ولی روایتش یجورایی بود و بنظرم از نظر طراحی میشن و قدرتا و دانجنا نسبت به Botw افت هم کرده بود معروف ترینش مرحله توتریاله که خیلی ضعیف تر از بازی اولی بود مناطق آسمون و زمینم اونچنان قوی نبود درباره دانجنا بنظرم حتی برث آف د وایلدم دانجناش خوب نبود با استاندارداری یه زلدا ولی دانجنای totk با اینکه درهمون حده ولی بنظرم رو هم رفته پازلای botw بهتر بود چون قدرتاش منسجم تر بود نسبت به totk درکل بازی اول بهتره همجوره تا وقتی که اولترا هند میاد وسط و کلا ورقو برمیگردونه هرچند یه شمشیر دولبه بود بنظرم دستاورد بزرگیه این سیستم نه تنها برا نینتندو بلکه برای کل گیمینگ منتهی ای کاش متمرکز تر ازش استفاده میکردن الان بنظرم حیف شده بنظر یه چیز جدا از منطق دیزاین جهان بازی میومد بهار بود یه مپ و منطق گیم دیزاین متناسب باهاش خلق میکردن درکل بنظرم borw بهتر و تاثیرگذار تره

نگرفتی دوست من کل ن قضیه رو قشنگ با دقت بخونی توضیح دادم مثال زدم که طرف کسی که نقد کرده استارفیلد رو و ایراد گرفته از این که نمیتونه بازی ۳۰ فریم رو بازی کنه کل ن بعد سر بازی زلدا جشن برپا میکرد … (اشاره کردم بر اینکه که باید ۶۰ فریم اجرا کنه استارفیلد سری ایکس حتی سری اس چون استاندارد صنعت گیم الان ۶۰ فریم هستش اون بله خود منم ازش ایراد میگرفتم )
مثال دیگه بزنم شما یادتون نمیاد یک نسل قبل تر نینتندو اومد بازی های قبل تر رو همه رو ریمستر کرد و به قیمت ۶۰ دلار میفروخت یعنی مثلا گاد اف وار ۲۰۱۸ که پچ رایگان گرفت کیفیت بهتر و ۶۰ فریم اینا شد بیاد سونی دوباره ۶۰ دلار ازتون پول بگیره حتی اگه اون رو خریده باشین شما بگین من اشتباه میکنم ؟؟؟کاری که همسال سونی بکنن همه صداشون در میاد سر لست ریمیک دیدین که ..(که بازم من ناراحتم کار سونی توجع نداره)
نینتندو بله از لحاظ بازی سازی عالی هستش زلدا قشنگ چند لول صنعت گیم رو برده جلو اما نمیشه منکر اینم شد این استدیو اشتباه نمیکنه … برین نگاه کنید بازی های نینتندو رو خیلی کم پیش میاد بازی هاش تخفیف بخورن حتی بازی های چندسال پیش در صورتی که اگه چنین کاری رو سونی یا ایکس باکس انجام بدن ببین چقدر اعتراض برپا میشه

بین دو دنباله زلدا فاصله زیاد افتاد ۶ سال اما دلیل چه بود مشخصه مکانیزم های گیم پلی باید کامل و درست کار می‌کردن

فوجیبایاشی و همکارانش زمان زیادی را صرف این کردند تا بین دو عامل توازن برقرار کنند: آن‌ها می‌خواستند بازیکن آزادی کامل برای ابراز خلاقیت خود داشته باشد، ولی در عین حال، باید اطمینان حاصل می‌کردند که اشک‌های قلمروی پادشاهی همچنان به‌عنوان یک بازی کار کند.

در کل، اولتراهند یک ابزار بسیار مفرح است که:

امکان ابراز خلاقیت
طنز فیزیکی
آزادی عمل بسیار زیاد برای بازیکن
فراهم می‌کند. ولی نینتندو سال‌های طولانی را صرف کرد تا اولتراهند به مکانیزمی که در بازی نهایی می‌بینیم تبدیل شود. نینتندو این مکانیزم را دفعات بی‌شماری مورد بازبینی قرار داد تا استفاده از آن راحت شود و به‌شکلی معجزه‌آسا به یک فاجعه‌ی پر از باگ تبدیل نشود.

سوال اینجاست که نینتندو چگونه موفق شد این کار را انجام دهد؟ جواب ساده است؛ با استخدام جادوگران. نینتندو جادوگر استخدام می‌کند. تنها توضیحی که به ذهن می‌رسد همین است.

آفرین حق انتخاب و ازادی عمل

در کل آنالیز های حیدری خوبه حتی اگه مخالف باشیم نباید در بحث ببندیم باید علمی نقد کرد
من خیلی ازا ناله‌های آبشون قبول دارم ولی اینجام خالقی چون ایشون ویژگی های گیم پلی دنباله رو ندیده اولتراهند خودش یک تحول بزرگه

اصلا امکان نداشت دیگه اونجوری سنتی بشه رفت آسمان این ویژگی خیلی کاربردی است

من فقط می‌خواستم از اینکه در ترجمه کلمه Hades از غلط‌های مصطلح رایج استفاده نکردید، تشکر کنم.

بدترین مقاله زندگیم با اختلاف
نمیخوام جسارت کنم
ولی استاد حیدری یا زلدا را پلی ندادید که بعیده پلی نداده باشید و آمده باشید سراغ مقاله یا از بازی اصلا خوشتون نیومده که نظرتون محترمه ولی اینکه بیاید همچین مقاله بد با مقایسه دو بازی بی ربط ارائه کنید باعث میشه سطح مقاله های گیمفا هم پایین بیاد که این بده
یک چیزایی در مورد زلدا گفتید که منی که بازی را قورت دادم یه علامت تعجب بزرگ اومده رو سرم

شاید بپرسید: اگر «اشک‌های قلمروی پادشاهی» بازی‌ای است که در آن می‌توانید یک مکای موشک‌انداز بسازید و سوار بر آن به جنگ باس‌های بازی بروید، پس عنصر چالش چه می‌شود؟ اگر می‌توانید یک موتورسیکلت پرنده بسازید، دیگر جابجایی در یک محیط دنیاباز چه مزه‌ای دارد؟ با استفاده از این سازه‌های خلاقانه، می‌توانید بسیاری از محتواها و چالش‌های بازی را بدون هیچ زحمتی رد کنید.

پاسخ به این نگرانی این است: بله، هدف همین است!

در ویدیویی با عنوان «اشک‌های قلمروی پادشاهی از شما می‌خواهد که تقلب کنید»، کانال Darryl Talks Games توضیح می‌دهد که «اشک‌های قلمروی پادشاهی» فرقی اساسی نسبت به عناوین قدیمی‌تر مجموعه دارد، چون در عناوین قبلی، یک راه «از پیش‌تعیین‌شده» برای حل پازل‌ها وجود داشت، ولی در «اشک‌های قلمروی پادشاهی»، فقط راه‌هایی «از پیش در نظر گرفته‌شده» برای حل پازل وجود دارد.

به‌عنوان مثال، در یکی از زیارتگاه‌های بازی، می‌توانید یک موشک به سپرتان ببندید، با آن لینک را به هوا بفرستید و در هوا به سمت نقطه‌ی انتهایی پازل پرواز کنید. آیا می‌توانید ادعا کنید که پازل نهفته در این زیارتگاه را حل کرده‌اید، وقتی که کل چالش‌های آن را با یک حقه‌ی ساده با موشک رد کرده‌اید؟ پاسخ این سوال به شما بستگی دارد. ولی حقیقت این است که بازی این اجازه را به شما می‌دهد. اینطوری هم نیست که بازی از این حقه خبر نداشته باشد، چون در یکی از پازل‌ها، شما را تشویق به استفاده از آن می‌کند و در برخی پازل‌های دیگر، بازی دیوارها را می‌بندد و برای همین استفاده از آن غیرممکن می‌شود.

اگر موفق شدید اسلحه‌ی کشتار جمعی بسازید و با آن گابلین‌های بیچاره را نسل‌کشی کنید، یا اگر موفق شوید با کمک یک سری بالون که لینک را در هوا نگه می‌دارند، قسمت‌های سکوبازی بازی را به‌کل رد کنید‌، شما در حال تقلب کردن نیستید. اصلاً راه درست تجربه کردن بازی همین است. دهه‌ی قبل شعار بازیسازان این بود: «فلان چیز باگ نیست؛ یکی از قابلیت‌های بازیه». حالا این شعار به‌شکلی جدید در دهه‌ی جدید تکامل پیدا کرده است: «فلان چیز کد تقلب نیست؛ یکی از روش‌های درست تجربه‌ی بازیه

واقعا سازندگان skrim و witcher بازی هایی رو ساختن که تا سال ها مثلشونو نمیتونیم ببینم،یه چیزی فراتر از حماسه،با این بازی ها باید زندگی کنی،وقتی این دو بازی رو انجام میدی باید به خودت افتخار کنی،دستشون درد نکنه.

مقاله عالی بود. دقیقا بزرگترین مشکلات اسکایریم رو بیان کردید و نکات قوت حماسه ویچر ۳ هم گفتید.
به نظرم میشه به حماسه oblivion هم اشاره کرد که بیشتر تلنگری بود به داستان chosen one تا اینکه واقعا بخواد داستان یک فرد خاص رو روایت کنه. دقیقا chosen one آبلیوین اصلا کارکتر اصلی نیست! ما فقط کسی هستیم که قراره در مسیر chosen one واقعی یعنی مارتین به اون کمک کنیم و چقدر زیباست داستان این بازی؛ اما نسبت به کوئست های فرعی برای پلیر مهم نیست چون داستان پلیر نیست. دقیقا سرنوشت شخصیت پلیر هم داخل کوئست لاین های فرعی و دی ال سی ها مشخص میشه نه داستان اصلی. حماسه های کوئست های اصلی هم عالی بودن. کسی که اول بازی برای شکست دادن چند تا گابلین به مشکل می‌خورد و حتی نتونست از امپراتور محافظت کنه حالا باید به تنهایی با کل فاجعه آبلیوین مقابله کنه و از امپراتور جدید هم محافظت کنه. درسته پلیر همون اول بازی دروازه kvatch رو می‌بنده اما واقعا کوئست خیلی سختی هست برای اوایل بازی. به مرور زمان وظایف بزرگتر و بزرگتر میشن و در نهایت میرسیم به نبرد بروما و قهرمان داستان ما بعد از کلی سختی کشیدن و بستن دروازه های کوچیک باید وارد بزرگترین دروازه بشه. به تنهایی؛ اما همه این کار ها برای این بود که مارتین به فاجعه پایان بده و در نهایت هم این اتفاق افتاد. قهرمان داستان هم داخل کل تمریل شناخته شد اما قهرمان واقعی مارتین بود.
حماسه واقعی داخل دی ال سی shivering isles صورت میگیره موقعی که قهرمان عملا تبدیل میشه به شئوگراث. اما خب این حماسی بود؟ نه چون قهرمان دیگه قهرمان نیست. یا شاید هم هست اما عقل خودش رو از دست میده.
کلا داستان آبلیوین حماسی هست اما دقیقا همون نقطه از داستان که قراره حماسه به اوج خودش برسه با یک تلنگر بزرگ کل اون مسیر کوئست لاین حماسه خودش رو از دست میده. بر خلاف morrowind که یک حماسه شاهکار و کلاسیک داشت oblivion خواست حماسه های جدیدی برای الدر اسکرولز به وجود بیاره که موفق هم بود و یک داستان شاهکار رو داشت، خصوصا در داستان خود قهرمان داستان یعنی کوئست های فرعی؛ اما اسکایریم نه حماسه oblivion رو داشت و نه حماسه morrowind رو.

تشکر خیلی جذاب بود
اسپویل اسکایریم
.
‌
‌.
دقیقا یکی از مشکلات بزرگ اسکایریم همین بود که تا شما به بالاترین مقام در گروه های مختلف می رسیدید دیگه رسما هیچ کار خاصی برای کردن نداشتید
واقعا وقتی جادوگر اعظم شدم و دیدم که دیگه همه چی تمومه ضدحال خوردم حداقل میتونستن چندتا کوئست حماسی برای بعد از به مقام رسیدن بگذارن مخصوصا توی‌ فرقه ی برادرهود‌ با اینکه کوئست های پایانی عالی بودن ولی پایان خود کوئست لاین یک ضد حال محضه که بعد از رئیس فرقه شدن کار خاصی برای کردن ندارید

بازی های حماسی با این فرمول خیلی زیاده
حتی پرسونا و شین مگامی تنسه ها و کلی rpg و jrpg دیگه ای هم هست ولی دلیل نمیشه به همشون اشاره کرد

عجیبه به سری فال اوت مخصوصا نیو وگاس اشاره نکردید
نیو وگاس اول بازی به آرامی پیش میبره ولی این مقدمه چینی برای یه حماسه اس!
3 اش هم خوب بود بازی اولاش حماسه بود ولی وسطاش به مشکل بر می‌خورد ولی اخرا‌ش باز برمی‌گشت به حماسه بودن خودش!

متال گیر ۴ اون لحظه اخر بازی اسنیک با تلاش و مقاومت خودشو از اون تونل پر از اشعه رد میکنه تا به هدف برسه با اختلاف حماسی ترین لحظه گیمینگم بود موسیقیش اکت های دوستاش تلاش اسنیک واقعا بی نظیر بود…

من بازی اسکایریم رو میپرستم فقط بخاطر احترام به ماهایی که نمیتونیم اول شخص پلی بدیم و و سویچ دوربین گذاشت تا ازین شاهکار بی بهره نمونیم من سر تعظیم فرود میارم به سازندگان بازی هایی که این مورد رو درک میکنن و تنها بازی ای بود که بهش ۱۰ کامل دادم

پیشنهاد میکنم سرچ کنی : قالب ادبیات حماسی

حیدری دوست داریم حیدری دوست داریم

من با فلسفه‌ی «هرچه برگ‌تر، بهتر» که شرکت‌هایی چون یوبی‌سافت و بتسدا دنبال می‌کنند مشکل دارم. زیر محتواهای حجیم و ورم‌کرده‌ای که این شرکت‌ها می‌سازند، یک بازی خوب دفن شده، ولی تمام این عناصر وقت‌تلف‌کن که به بازی اضافه می‌کنند، آن جنبه‌های خوب را هم خراب می‌کنند.

وقتی من مشغول بازی کردن «کیش قاتلان ۳» (Assassin’s Creed 3) بودم، یادم می‌آید که از محتوای اصلی بازی لذت بردم. تجربه‌ی رویدادهای مهم انقلاب آمریکا از دید یک قاتل خفن بسیار هیجان‌انگیز بود. ولی در کنار این داستان اصلی، یک عالمه محتوای فرعی به‌دردنخور وجود داشت که من صرفاً به‌خاطر میلم به کامل کردن ۱۰۰ درصد بازی‌ها انجام می‌دادم. انجام دادن این محتواهای فرعی پس از مدتی به تجربه‌ای بسیار خسته‌کننده تبدیل شد، چون برای رسیدن به دستاوردی کوچک، باید یک عالمه کار انجام می‌دادید. پاداشی که از این مأموریت‌ها می‌گرفتید، تاثیر خاصی روی گیم‌پلی نداشت

سه گانه Mass Effect به یاد ماندنی ترین حماسه ای هست که بازی کردم.

فکر نمی‌کنم دیگه بازی در حد witcher 3 بیاد
هیچ بازی نتونسته منو اینجوری میخکوب کنه که روزی ۱۰ ساعت بازیش کنم ولی بازم دلم بخاد ادامه بدم

ویچر۴ چه شود
این بازی میترکونه ویچر۳هنوز داره میترکونه دگ چه برسه به ۴

این سری عشقه
نمیدونم بالای چند صد ساعت این بازی رو انجام دادم و هنوز هم سیر نشدم

فال اوت های بتسدا بیشتر داستان خودشونو پیش میگیرن تا اینکه بیان به لور اصلی بازی بپردازن و اونو جلو ببرن برعکس فال اوت های کلاسیک.
یکی از دلایل محبوب شدن سریالش هم این بود که علاوه بر پیش بردن داستانی جدید داشت به لور داستان هم یه چیزایی اضافه می کرد .

مقاله عالی بود. از منظر لور بازی رو بررسی کردید اما داخل مقاله چند بار اشاره شد که بتسدا اومد و فالوت رو دو بخش کرد. در واقع کلا wasteland به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شده و همین موضوع تمایز رو ایجاد می‌کنه. تمایزی که یک انتظار ایجاد می‌کنه و این انتظار خودش بزرگترین ایده برای فالوت بعدی هست. بعضی ها فکر میکنن که بتسدا با فالوت ۳ اومد و کل لور سری فالوت رو ریبوت کرد اما فالوت ۳ ریبوت نبود و در واقع فقط بخش های جدید رو به لور اضافه کرد و تمرکز رو از سمت غربی wasteland برداشت. بتسدا خواست جهان خودش رو بسازه. جهانی که پیوند عمیقی با جهان ساخته شده توسط اینترپلی داشت اما خیلی هم تفاوت داشت. فالوت های کلاسیک خواستن کل wasteland رو یک جامعه پر از انزوا و خشونت و رو به پسرفت نشون بده. کارکتر اصلی هم دقیقا همین انزوا رو داشت. هدف اصلی داخل همه فالوت ها از ابتدای بازی مشخصه اما یک شباهت و یک تفاوت کلی بین ساخته های اینترپلی و بتسدا وجود داره. داخل فالوت ۱ آنتاگونیست master بود. خب وقتی آنتاگونیست از بین بره یعنی پایان خوبی هست دیگه؟ همه دنیا نجات پیدا کرد و دیگه کسی قرار نیست سوپر میوتانت بشه؟ نه چون فالوت هست. کارکتر اصلی قهرمان شد ولی vault dweller باید والت رو رها می‌کرد. رفت اما حداقل دنیارو نجات داد. دیگه خبری از دنیای رو به پسرفت wasteland نباید باشه تا موقعی که فالوت ۲ عرضه شد و فهمیدیم که فرقی نکرده. یعنی خود امید به ناامیدی ختم شد و دوباره تضاد. فالوت ۲ هم تقریبا همچین داستانی داشت. هدف اول بازی رسیدن به G.E.C.K و نجات دادن قبیله بود اما آخر ختم شد به آنکلیو، یک گروه ویلن کاملا منفی با منطق عجیب و دوباره یک گروه منزوی که میخواد جامعه خاص خودش رو داشته باشه. حتی اگه به این معنی باشه که جز خودشون اصلا دیگه گروهی باقی نمونده باشه! هدف شاید بازسازی wasteland باشه اما مسیر رسیدن به هدف کامل اشتباهه و برداشت من این بود. پس باید از بین برن یا حداقل تضعیف بشن چون ویلن محسوب میشن. درسته؟ اما آیا این چیزی رو تغییر داد؟ احتمالا نه. این تضاد فالوت ۱ و ۲ بود. استدلال جوامع رو به پسرفت اون ها اشتباه بود و این استدلال های اشتباه حتی امید رو به متضاد خودش یعنی ناامیدی می‌رسونه.
فالوت ۳ چطور؟ دقیقا داخل مقاله اشاره شد که جوامع فالوت ۳ در عمق خودشون ناامیدی، تردید، شک و کلی نقاط ضعف دیگه داشتن اما دوباره یک قهرمان پیدا میشه و دوباره ادامه داستان اما این بار این جوامع حداقل چند تا استدلال درست دارن. این قهرمان شاید از دید مردم مگاتون تهدید حساب می‌شد اما بعد از مدتی بهش اعتماد کردن. بقیه هم همینطور بودن و در نهایت با رسیدن به هدف نهایی بازی یعنی تصفیه کردن آب حداقل تا مدتی به امید رسیدن. اینجا ناامیدی به امید رسید به خاطر چند تا استدلال درست.
این یک انتظار ایجاد می‌کنه و این انتظار بزرگ چیزی نیست جز رسیدن این جوامع wasteland شرق و wasteland غرب به همدیگه و رقم زدن بهترین داستان های ممکن. امیدوارم بتسدا از اعضای تیم سازنده فالوت ۱ و ۲ هم برای ساخت فالوت ۵ کمک بگیره.

واقعا خیلی دلم می خواد fallout 1 و ۲ بازی کنم و ببینم چطور بودن. یکی از چیزیایی که خیلی از اون دوتا بازی دوست داشتم شخصیت منفی و باس آخرشون بود. هیچ کارکتری مثل Master و Frank Horigan نه تنها داخل نسخه های بعدی فال‌اوت دوباره طراحی نشدند بلکه شبیهشون هم داخل هیچ گیمی ندیدم.( شاید فقط legate Lanius از نیوگاس شبیهشون بود) مخصوصا Master که با تکنولوژی و گرافیک اون زمان هم هنوز طراحی خیلی ترسناکی داره. یکی دیگه از مواردی که داخل فال‌اوت های قدیمی مخصوصا ۲ برام جالب بود، صدا پیشگی کارکترا بود که واقعا عالی دراومده بودن.

سری wasteland به کدوم دسته fallout ها شبیه هست؟ ۱ و ۲، یا فالاوت بتسدا؟

نمادین ترین فال‌اوت همون نسخه اولش بخاطر داستانش و شخصیت منفیش ( master ) و همچنین پایانش بود. دارک ترین و ترسناک ترین بازی سری هم بود تازه.

متاسفانه بازیشون نکردم

در حین پلی دادنشم اینروزا بیشتر خونه ام همش تو FALLOUT مرحله برادر هودها روتکمیل میکنم🤣

عشق حقیقی من
چهار سال پیش وقتی کامیپوتر خریدم رفتم سراغ فال اوت ۴ بعد از سالها اولین بازی ای بود منو تو دنیاش غرق میکرد ساعتها بازی میکردم از خوابم میزدم که بتونم بازیش کنم جوری که اصلأ حس نمی‌کردم ساعت میگذره
چند وقت پیش اولین بازی قانونی خودمو فال اوت ۷۶ خریدم ( با کلی پول جمع کردن 😅) و واقعاً ارزشش و داشت با آپدیت ها شده بود یه فال اوت کامل و درگیر کننده

تنها ایراد این سری یکسری باگ تو لور و منطق داستانی هست که نسخه های مختلف همدیگه رو نقض میکنن
مثلا تو فالوت ۱ fusion core گفته میشه منبع های انرژی ای هستن که تا صد ها سال انرژی یک پاور ارمور رو تامین میکنن
در حالی که تو فالوت ۴ یک Fusion Core بعد دو ساعت بازی کردن تموم میشد

تشکر عالی بود فقط اگه یک ویدئو کوچک هم درست کنید بخدا بد نیست همه اش مقاله نوشتاری است
یکم فیلم کوتاه و گلچین از فالوت ۳ و ۴
و فالوت ۱ و ۲
میکس بشه