نقد و بررسی مینی سریال Secret Invasion
کمپانی مارول استودیوز پس از موفقیتهای گسترده در ساخت فیلمهای ابرقهرمانی، از سال ۲۰۲۱ شروع به ساخت مینی سریالهایی با محوریت شخصیتهای جدید خود کرد. سریال “تهاجم مخفی” جدیدترین اثر مارول محسوب میشود که براساس کمیک بوکهایی به همین نام و البته با تغییرات گسترده در ۶ قسمت ۴۰ دقیقهای ساخته شده است.
نیک فیوری از تهاجم مخفیانه گروهی از اسکرالها (موجوداتی با توانایی تغییر شکل) به زمین مطلع میشود. او با کمک متحدانش، تلاش میکند تا تهاجم قریبالوقوع اسکرالها را خنثی کند و بشریت را از این خطر بزرگ نجات دهد.
وقتی سخن از یک اثر کمیک بوکی به میان میآید معمولا ۲ دسته مخاطب متفاوت داریم. یک دسته کسانی هستند که آن کمیک بوکها (که از روی آنها فیلم/سریال اقتباس شدهاست) را خواندهاند و حالا با آشنایی کامل با آن داستان و فضا و با انتظارات خاصی به تماشای اثر مینشینند. دسته دوم هم مخاطبان سینما هستند که به چشم یک اثر سینمایی آن را تماشا میکنند. همین ابتدا باید بگویم که بارها شده است که نظرات این ۲ دسته کاملا متفاوت از یکدیگر باشد. سهگانه بتمن کریستوفر نولان را میتوانیم بهترین مثال در این مورد بدانیم که اکثر مخاطبان سینما آن را یک شاهکار تماشایی توصیف میکنند و از طرفی طرفداران دو آتشه کمیک بوکهای بتمن، این سهگانه را متوسط میدانند! به شخصه قرار است در این نقد و بررسی از دید یک نویسنده سینما این اثر را تحلیل کنم نه از دید یک خواننده کمیک بوکهای “تهاجم مخفی”.
وقتی نگاهی به پوسترها و تریلر فیلم میانداختیم متوجه میشدیم که “تهاجم مخفی” یک اثر متمایز از مارول است. چرا که تقریبا تمامی آثار این کمپانی مدتهاست که آثاری کمدی و غیرجدی هستند. کمدی بودن به خودی خود نه اتفاق منفیای است و نه اتفاق مثبتی. این فضای داستان و کاراکترها هستند که تعیین میکنند که اثر، باید با چه لحن و حالوهوایی ساخته شود. متاسفانه در آثار اخیر سینمای ابرقهرمانی، اغلب شاهد آثاری در سبک کمدی هستیم که حتی بعضا داستانی دارک و جدی دارند. این تکرار بیش از حد فضای کمدی به وضوح باعث شده است که مخاطبان سینما از زیرژانر ابرقهرمانی فاصله بگیرند و دیگر آن شور و اشتیاق قبلی را به این آثار نشان ندهند. (البته که یکی از اصلیترین دلایل افت آثار ابرقهرمانی، فیلمنامههای ضعیف و آبکی است. ولی تکرار بیشازحد لحن کمدی، خودش مزیدی بر علت است.)
بنده به عنوان کسی که سالهاست فیلمهای ابرقهرمانی را دنبال میکنم و از مخاطبین همیشگی این آثار بودهام و هستم وقتی متوجهشدم که فضای این اثر جدیتر از بقیه آثار مارول است واقعا خوشحال شدم. به نظرم هرچقدر هم که بتوان از این اثر ایرادهای ریز و درشتی گرفت، از نظر اتمسفر خوب کار کرده است و “علی سلیم” (کارگردان) و روسای مارول تصمیم درستی در این زمینه گرفتند.
مسلما کست این فیلم یکی از اولین چیزهایی است که به چشم ما میخورد و ما را امیدوار میکند. در طول این مینی سریال هم بازیهای تمام بازیگران از جمله “امیلیا کلارک”، “دان چیدل” و… خوب است. “اولیویا کولمن” در نقش یک زن رده بالای MI6 به شدت کاریزماتیک و جذاب ظاهر میشود. نحوه اعتراف گرفتن او و در کل شیوه کاری او کاملا خاص است و بازی او با آن لهجه بریتیشش واقعا یکی از کاراکترهای جذاب این مینی سریال را خلق میکند. و البته که “ساموئل ال. جکسون” به عنوان نقش اصلی در این مینی سریال باز هم میدرخشد. وقتی حرف از بازیها میشود نمیتوان از بازی خیلی خوب “کینگزلی بن-ادیر” در نقش ویلن اصلی چیزی نگفت. بازی او واقعا خوب است و کمک زیادی به ملموستر شدن این کاراکتر میکند.
به نظرم کاراکتر “گراویک” با بازی “کینگزلی بن-ادیر” ویلن خوبی است. در طول داستان انگیزههای خوبی به او داده میشود و با توجه به فلشبکهایی که از گذشتهاش میبینیم تا حد خیلی خوبی هدفش را درک میکنیم. همچنین به نظرم کارگردان توانستهاست یک ویلن کاملا تهدیدآمیز،مصمم و قدرتمند را به تصویر بکشد؛ طوری که شاید حتی از او متنفر شویم ولی انگیزههایش را به عنوان یک شخصیت غیر کاریکاتوری میفهمیم. یکی از روشهایی که “علی سلیم” و نویسندگان فیلمنامه برای شخصیتپردازی “گراویک” انجام دادهاند این است که کارهای اشتباه قهرمان داستان ،نیک فیوری، را هم در چشم ما میکوبند و از “نیک فیوری” یک اسطوره نمیسازند. (در طول داستان متوجه میشویم که نیک فیوری و کارول دانورز نتوانستهاند به قولشان در قبال اسکرالها عمل کنند.) همین مورد باعث میشود شخصیتهای این مینی سریال از سیاه و سفید بودن در بیایند و تا حد خوبی خاکستری شوند.
یکی از نکات برجسته این مینی سریال تم معمایی-جاسوسی آن است. اسکرالها موجوداتی هستند که میتوانند خودشان را به شکل هر آدمی در بیاورند. بنابراین تشخیص آنها از روی ظاهر عملا ممکن نیست و همین نکته جذابیت و هیجان خاصی به این داستان اضافه میکند و بیننده در برخی مواقع دودل میشود که آیا این کاراکتر یک انسان است یا یک اسکرال؟! البته باید بگویم در این مینی سریال به طور کامل از این پتانسیل استفاده نشده است و جا داشت که لحظات مهیّج و درگیرکننده بیشتری در این اثر وجود داشته باشد. سازندگان میتوانستند از این طریق بیننده را خیلی بیشتر غافلگیر کنند که البته کوتاه بودن این سریال یکی از مهمترین دلایل از دست رفتن چنین پتانسیلی بود. (به نظرم زمان سریال واقعا کم بود و این داستان میتوانست در قالب یک سریال طولانیتر، در خیلی جنبهها بهتر عمل کند.)
باید بگویم که اکشنِ اثر واقعا خوب است و ما چندین سکانس اکشن با کیفیت را در طول این سریال شاهد هستیم. (سکانس عظیم نبرد در جادّه، سکانس مهیّج انفجار در روسیه و یا آن سکانس حمله ناگهانی به خانه نیک فیوری) حیف است راجع به سکانسهای اکشن صحبت کنیم و سکانس درگیری داخلی اسکرالها را فراموش کنیم. کمی قبل تر اشاره کردم که شخصیت پردازی اسکرالها در این اثر واقعا خوب انجام شده است. کمتر اثری در سالهای اخیر وجود دارد که ما بتوانیم با موجودات ضدّ انسانی همذاتپنداری کنیم. اما این سریال نژاد اسکرالها را برای ما میسازد. ما دغدغههایشان را درک میکنیم و به آنها حق میدهیم. اسکرالها را از یکدیگر تفکیک میکنیم. در یک سکانس اکشن شورش اسکرال علیه اسکرال شاهد هستیم که قطع به یقین یکی از سکانسهای خاص محسوب میشود.
یکی از زیرلایههای “تهاجم مخفی” نقد سیاست است. در طول این اثر میبینیم که واقعا چقدر انسانها از یکدیگر دور هستند. شاید این حرف جدیدی نباشد ولی هر چقدر هم تکرار شود، تکراری نمیشود. سیاستمداران هر کشور انقدر غرق در قدرت نمایی هستند و فقط به پیشبرد اهداف خود فکر میکنند که فراموش کردهاند همه ما فارغ از هر ملیتی انسان هستیم. این موضوع در پراکنده بودن انسانها حتی مقابل یک دشمن مشترک (اسکرالها) کاملا به چشم میآید به گونهای که خود اسکرالها برای ضربه زدن به انسانها از اختلافات پایانناپذیر بین آمریکا و روسیه استفاده میکنند.
کمی راجع به تیتراژ و موسیقی متن “تهاجم مخفی” هم صحبت میکنم و پس از آن به پایانبندی به شدت ضعیف اثر میپردازم. نکته جالبی که شاید برخی ندانند این است که تیتراژ سریال “تهاجم مخفی” به طور کامل توسط هوش مصنوعی ساخته شده است! تیتراژ همانطور که “علی سلیم” هم گفته بود با داستان کاملا هماهنگ است. باید بگویم طراحی هوش مصنوعی واقعا جذاب بوده و در کنار موزیک حماسی و شنیدنی “کریس بوئرز” یک تیتراژ دیدنی را به وجود آورده است که میتوانم بگویم در کنار مینی سریال “لوکی” بهترین تیتراژهای کل سریالهای MCU را دارند. میتوان حتی یک متن جدا راجع به این تیتراژ نوشت و آن را تحلیل کرد. در کل موزیک متن این مینی سریال هم بسیار خوب است و به خصوص در لحظات اکشن و حماسی کمک بزرگی به این اثر کرده است. تم اصلی موسیقی هم واقعا شنیدنی است.
در پایان اما باید از بزرگترین نقطه ضعف مینی سریال صحبت کنم. ضعفی که به هیچ وجه قابل چشمپوشی نیست و برای مخاطبان این سریال افسوس به جا میگذارد. سریالی که میتوانست به راحتی یک سریال خیلیخوب و درگیرکننده لقب بگیرد؛ با پایان بندی بسیار ضعیفش خیلیها را ناامید کرد به طوری که نگاه مخاطبان بعد از قسمت آخر به شدت منفی شد و “تهاجم مخفی” هیتهای بسیاری را دریافت کرد. البته مخاطبان حق هم دارند چون هر چه این سریال بافته بود به یکباره در این قسمت پنبه شد! بالاتر هم اشاره کردم که زمان کم سریال، سازندگان را تحت فشار قرار داد و آنها نتوانستند از برخی پتانسیلهای این داستان استفاده کنند. ولی این موضوع زمان، در پایانبندی توی چشم میزند! در قسمت آخر به یکباره همه چیز سرهمبندی میشود. پایانبندی این سریال جوری است که اگر این سریال ساخته هم نمیشد تغییر ویژه ای در دنیای MCU اتفاق نمیافتاد! چهچیز از این بدتر! همینطور نبرد آخر واقعا میتواند یکی از ضعیفترین نبردهای MCU لقب بگیرد! من در اواسط مقاله از شخصیتپردازی نسبتا خوب “گراویک” (ویلن) تعریف کردم ولی در قسمت پایانی به یکباره همهچیز دود میشود! کاراکتر او به طرز احمقانهای کودن و ضعیف میشود. قدرت گرفتن “گایا” (امیلیا کلارک) به هیچوجه جذاب نیست و هیچچیز در قسمت آخر سر جایش نیست و به شدت ناامیدکننده است. حداقل انتظار یک نبرد عظیمتر و نقش پررنگتری از “نیک فیوری” داشتیم.
در کل باید بگویم که اگر قسمت پایانی را در نظر نگیریم؛ “تهاجم مخفی” یک سریال متفاوت، درگیر کننده و جذاب از سوی کمپانی مارول است که اگرچه ضعفهایی در خود دارد ولی داستان، کست، موسیقی متن و اکشن جذابی دارد و میتواند شما را سرگرم کند. البته که در آخر همه ما را با پایانبندی خود ناامید میکند و آب سردی بر پیکرمان میریزد.
پر بحثترینها
- فوری: سونی در حال مذاکره برای خرید کمپانی مادر FromSoftware است
- نامزدهای بهترین بازیهای سال مراسم The Game Awards 2024 مشخص شدند
- نقدها و نمرات بازی STALKER 2 منتشر شدند
- ۱۰ بازی سینماتیک که میتوانند با بهترین فیلمهای سینمایی رقابت کنند
- پلی استیشن برای ۱۰ سال متوالی نمایندهای برای بهترین بازی سال داشته است
- شایعه: حالت پرفورمنس بازی STALKER 2 روی Xbox Series X به خوبی اجرا نمیشود
- بازی Death Stranding Director’s Cut دومین بازی پرفروش ایکس باکس شد
- بدون اشتراک پلاس، امکان انتقال فایل سیو بازیها از پلی استیشن ۵ استاندارد به پرو وجود ندارد
- رسمی: شرکت مادر FromSoftware پیشنهاد خرید از سوی سونی را تایید کرد
- بازی GTA V با این هدف ساخته شد که از هر نظر بهتر از GTA IV باشد
نظرات
بنده خدا امیلیا کلارک هر سریالی میره پایان بندیش بد میشه 😂😂😂
حق ناب
سلام و خسته نباشید خدمت شما برای نقد خوبتون
سریال به هیچ عنوان به هدفش نرسید و در مواردی مثل اکشن و جاسوس بازی اصلا متعادل نبود و حتی ضعیف عملکرد
درباره سرهنگ ستودنی و درباره سران عالی فقط مثل نسیمی امد و رد شد
نبرد حماسی پایان فیلم هم اصلا نزدیک حس حماسی بودن رو هم القا نمیکرد و این صبای بدساخت بودنشه
این سریال میتونست اون حس اینکه هر کسی ممکنه جاسوس باشه رو القا نمیکنه در صورتی که سریال های دیگه ای با حتی دراختیار نداشتن شخصیت های تغییر شکل دهنده این کار رو عالی انجام میدن که این ممکنه حاصل همون چیزی باشه که فرمودید،زمان.
اما خب واقعا یکی از موارد برجسته شخصیت سرهنگ رودز بود که هم خوب روش کار شده بود که با اشکار شدن هویت واقعی اون باعث ایجاد سوالاتی جدی در مغز دنبال کننده گان این جهان شد
«رودی واقعی در چه وقایعی واقعا حضور داشت»
یکی دیگر از دست اورد های این سریال معروفی شخصیت های تماما انسانی جذاب به دنیای درحال پژمردگی مارول بود
در کل ساده بود سریال
یه سوال چرا الان قهرمان ها هیچ کاری نکردن
به قول نیک فیوری این یکی شخصی بود .
اره خب فیوری با اینا استوریه دیرینه داشت
فیلمی که باید تو فاز ۳ با حضور شخص تونی استارک ساخته میشد . اصلا میتونست یه فیلم مستقل از اونجرز باشه
با این حال خوب بود ولی در پایان ….. 🤦🏻
در کل معمولی بود
درکل سرگرم کننده بود
قسمت اخر هم میشد جاسوسی و جنایی باشه تا اینکه فقط همو بزنن
به نظرم امیلی کلارک به جای بری لارنسون میتونست کاپیتان مارول بشه .
عجیب ترین مقاله سینمایی بود که امسال خوندم این سریال هیچ چیزش قابل دفاع نیست
اول : اینکه مردم نیک فیوری رو میشناسن هرجا عکسش رو ببینند میگن عه من اینو میشناسم! معنیش این نیست که باید بریم سریال اختصاصی نیک فیوری رو بسازیم!
دوم : سریالی که اندازه اونجرز و جاستیس لیگ بودجه داره نباید انقدر افتضاح سی جی ای بشه
سوم : کارکتر زن فیوری وکارکتر گایا رو از سریال خذف کنید نقششون رو بدید همون فیوری یا لن مندلسون عملا هیچ اتفاقی نمیافته زن نیک فیوری هر قسمت میاد یک اشاره به حلقه ازدواج میشه با کم حرف زدن ادای مرموز بودن در میاره ولی توخالی ترین کارکتر داستان هست چهارم: مثلا رییس جمهور اامریکا که نه شخصیت پردازی شد نه هیچ کاریزمایی بازیگرش داره چرا باید ازکیلف هنگر مثلا کلیف هنگر(!) خشکمون بزنه؟؟ پنجم : سکرت وارز بدون هیچ عضو اونجرز ؟؟؟؟واقعا؟؟
بیشتر شبیه یک سریال ا حال و هوای جو بلک لایوز مترز و فمنیسم روزمره فعلی بود تا یک سریال کاملا میشه اشاره به سیاهپوست ها و مسلمانان مهاجر رو داخلش دید خصوصا اینکه این سریال در اوج شورش های BLM تایید شد حتی روی انتخاب عوامل سریال کاملا موثر بود
ششم : دعوای و دوستی فیوری و بن مندلسون واقعا انگار ییک نوسنده اماتور خلق کرده چقدر بد بود چقدر بد بود
ایرج ملکی >>>>علی سلیم
تنها چیز خوب این سریال همون تیتراژش هست و بس.
” یک دسته کسانی هستند که آن کمیک بوکها را خواندهاند” از کی تا حالا کمیک خواندنی شده🤣🤣🤣 یه طوری نویسنده نوشته خواندنی انگار داره از کتابهای درجه یک ادبیات صحبت میکننه.
اولا سریال سیاسی بود چون روسیه رو به شدت بد نشون داد ، فرازمینی های بد و خبیث توی نیروگاههای هستهای روسیه زندگی می کردند ، ضمنا می گفت روسیه خیلی نیروگاههای متروکه خطرناک هسته ای داره که دنیا ازش بی خبره ؟؟؟؟
دوم اینکه در بین سران کشورهای دنیا و قدرت های بزرگ کشور روسیه جایگاهی نداشت ؟؟؟
سوم اینکه کدوم انسان عاقلی می تونه عاشق یک زن اسکرول فرازمینی بشه و شب پیشش بخوابه و نترسه ؟؟؟ برعکسش تا حدودی قابل هضم بود که مثلا زن اسکرول عاشق مرد انسان بشه چون ما انسان ها خودمون رو زیبا تر می بینیم و می دانیم ،
حالا برفرض که فیوری عاشق یک خانم رنگین پوست مثل خودش شده که اسکرول فرازمینی هستش ، چرا اون هنرپیشه خانم پیر و زشت رو انتخاب کردند ؟؟؟ سیاه پوست دو رگه قشنگ تر از اون تو هالیوود نبود ؟؟؟