سومین سقوط بازی‌ها در آینده؟ چرا نگران آینده بازی های ویدیویی هستیم؟

هفته گذشته سقوط صنعت بازی‌ های ویدیویی را طی سال‌های ۱۹۷۷ و ۱۹۸۳ بررسی کردیم. در آن مقاله به صراحت مشخص شد که چرا این صنعت پررونق تنها طی چند سال دو بار با مشکلات عمده مواجه شد و حتی بازی های دوست داشتنی ما تا مرز خاموشی مطلق پیش رفتند.

شرکت‌های بزرگی مانند آتاری پس از آن دوران هرگز شکوه سابق خود را باز نیافتند و در دنیای امروز ما به خوبی متوجه هستیم که تاریخچه فناوری تا چه اندازه در گرو فراز و فرودهای لحظه‌ای است.

اکنون در اوایل نسل نهم بازی‌های ویدیویی، آمار برخلاف تیتر مقاله کنونی، نشان می‌دهند که هیچ نقطه دیگری در تاریخ این صنعت تا به حال به این اندازه روشن و پرفروغ نبوده است. بازی‌ها در اوج هستند و از آن بالا تمام دنیا را زیر پای خود می‌بینند. طبق پیش‌بینی‌ها تا سال‌های آینده انتظار می‌رود که برخی از ناشران مدعی این صنعت نیز به جمع شرکت‌های فناوری برتر دنیا بپیوندند. همه چیز خوب پیش می‌رود، خورشید بر فراز دریا می‌تابد و افق نیز آن دوردست‌ها را روشن می‌کند؛ این‌طور نیست؟

البته! ما در حال سپری کردن انفجاری تاریخی از کیفیت و محبوبیت گسترده در این شکل از سرگرمی هستیم. ولی همان‌طور که اشاره شد، تاریخ فناوری با فراز و فرودهای لحظه‌ای عجین شده است. زمانی نه چندان دور شرکت‌هایی بر بازارحکمرانی می‌کردند که اکنون عموم مردم حتی نام آن‌ها را نیز به یاد ندارند.

جدای از آتاری، چه کسی می‌تواند سقوط نوکیا را فراموش کند؟ پیش از آن دیوو را داریم که زمانی مدعی حکمرانی بر بازار تمام کشورهای دنیا و حتی قبل از مطرح شدن نام مایکروسافت و گوگل به دریدن رکوردهای مختلف مشغول بود. به یاهو و دیگر رفقای قدیمی‌مان نیز باید اشاره کنم یا هنوز آن‌ها را فراموش نکرده‌اید؟

در حال حاضر از آن شکوه و عظمت نام‌های چندان بزرگی باقی نمانده اما چه کسی می‌داند؛ شاید روزی این شرکت‌ها نیز به عرصه رقابت‌های تعیین کننده بازگردند و شاید هم ما در دهه آینده با نام‌های کاملاً جدیدی مواجه شویم که جایگاه گوگل، مایکروسافت، اپل و آمازون و دیگر شرکت‌های بزرگ جهان را تصاحب کرده‌اند.

اشاره به سطرهای بالا احتمالاً تمسخرهای زیادی را در پی خواهد داشت. به‌گونه‌ای که کتاب‌های آسمانی هم با وجود تمام شگردهای بازاریابی‌شان نمی‌توانند اراده مردم را در این باره تغییر دهند! ما نیز چندان جریان بالا را پیگیری نمی‌کنیم و ماجرا را به صنعت بازی‌های ویدیویی محدود خواهیم کرد. آیا روند نزول تدریجی می‌تواند درون این صنعت نیز تکرار شده و فعالان آن را با مشکلات جدی مواجه سازد؟

دو رکود بزرگ در سال‌های ۱۹۷۷ و ۱۹۸۳ عوامل فوق‌العاده روشنی را برای ما ترسیم کردند. ما اکنون می‌توانیم رد پای این عوامل را در دنیای امروز نیز پیگیری کنیم. ردپایی که شاید و تنها شاید در آینده‌ای نه چندان دور، صنعت بازی‌های ویدیویی را دگرگون ساخته، متحول کرده و یا کاملاً نابود کند. اکیداً پیشنهاد می‌شود که پیش از مطالعه مقاله پیش‌رو، قسمت اول این مقاله را که هفته گذشته منتشر شد و در خط نخست به آن اشاره کردیم، مطالعه کنید؛ چرا که در مقاله پیش‌رو ما شما را با بازگشت به گذشته، به سفری در آینده خواهیم برد. 

افزایش بازیگران حاضر در صنعت بازی

یکی از دلایل سقوط بازار بازی‌های ویدیوی در سال ۱۹۸۳ اشباع کنسول‌‌های بازی و حضور شرکت‌های بی‌شماری بود که به غیر از کپی از دیگران، ایده خاصی نداشتند. آن‌ها اغلب ویژگی‌های سخت‌افزاری دیگر دستگاه‌ها، طراحی کنترلر، بازی‌ها و حتی نام‌ها و عناوین را نیز کپی می‌کردند!

اکنون تقریباً چنین وضعیتی بر بازار ما حاکم نیست و حتی شرکت‌های اصلی حاضر در این عرصه نیز تقریباً بهترین شرایط تاریخ خود را تجربه می‌کنند. شرکت‌های تولید کننده کنسول و کنترل کنندگان بازار رایانه‌های شخصی در تلاش هستند که استراتژی متمایزی را برگزینند و آن را ادامه دهند.

اما سرویس‌های بازی حرف دیگری می‌زنند و پیرو شرایط ذکر شده نیستند. این سرویس‌ها یکی از مواردی تلقی می‌شوند که از چند سال پیش تفکرات متفاوت و عواقب غیرقابل انکاری را کلید زده‌اند و ما حتی هنوز قادر به تصور صحیح آن‌ها نیز نیستیم.

سرویس‌های ابری باز‌ی‌های ویدیویی اگر مانند دیگر رقابت‌های دنیای فناوری عمل کنند، این صنعت با مشکل بزرگی روبه‌رو خواهد شد. شرکت‌های تاثیرگذار دنیای فناوری معمولاً با معرفی یک پدیده، به سرعت توسط دیگر شرکت‌ها مورد تقلید قرار می‌گیرند.

بنابراین تا مدت‌ها حضور کلون‌های مختلف از یک پدیده مشخص حداقل به اشکال گوناگون دیده می‌شود. شبکه‌های اجتماعی، اپلیکیشن‌ها، بازی‌ها و دیگر محصولات محبوب دنیای فناوری همه و همه چنین فرایندی را کم‌وبیش سپری می‌کنند. کپی، شکست، کپی و نهایتاً پیروزی! همان‌طور که استیو جابز با الهام از پیکاسو می‌گوید «هنرمندان خوب کپی می‌کنند، ولی هنرمندان عالی می‌دزدند»؛ این‌طور نیست؟

ظاهراً اکنون در ابتدای نسل نهم دقیقاً در شروع این جریان آشنای تاریخ فناوری برای سرویس‌های ابری قرار داریم. افزایش ارائه دهندگان چنین سرویس‌هایی می‌تواند بازار را در کنار تولید کنندگان سنتی کنسول‌های خانگی اشباع کند. بگذارید یک سوال دیگر مطرح کنم: علاوه بر کنسول‌های خانگی چه چیز دیگری در دهه ۷۰ و ۸۰ درون بازار بازی‌های ویدیویی قابل مشاهده بود و منجر به افزایش تراکم بازار شد؟ دستگاه‌های آرکید! دستگاه‌های آرکید محبوبیت خود را داشتند و بازار را برای مدت کوتاهی به دو تکه تقسیم کرده بودند.

سرویس‌های ابری نیز می‌توانند بازار را در نقش دستگاه‌های آرکید چند دهه گذشته، به دو جبهه کاملاً اشباع تقسیم کنند. دو جبهه که شدیداً از شرکت‌های بزرگ و کوچک اشباع می‌شود و تاریخ نشان داده که اشباع بیش از اندازه آن هم در دو قطب از یک رویداد، هیچ وقت نتایج خوبی را در پی نخواهد داشت.

کاربران با گزینه‌های پرتعدادی مواجه می‌شوند و تمرکز روی محصولات مشخص به حداقل حالت ممکن می‌رسد. رقابت تا نقطه‌ای کاملاً به سود کاربران به پایان خواهد رسید اما زمانی که شرکت‌ها با چندین رقیب مختلف به رقابت بپردازند، تکه تکه قبر خود را حفر می‌کنند. رقابت آن‌ها را به جایی می‌کشاند که عملاً برای به دست گرفتن بازار باید به سمت عرضه رایگان محصولات میل کنند. البته سناریوهای ممکن در چنین بازاری بسیار گوناگون و پرجزئیات است اما بسیاری از آن‌ها روی عواقب نامناسب چنین شرایطی تاکید دارند.

افزایش کمیت بازی‌ها نسبت به کیفیت

اکنون بازی‌های زیادی به بازار عرضه می‌شوند اما تنها کافی است که میانگین امتیازات و بازخوردها نسبت به آن‌ها را با دو نسل گذشته مقایسه کنید. پیش‌تر در محدوده شروع و پایان دوره‌هایی که ما آن را نسل‌ ششم و هفتم می‌خوانیم، بسیاری از عناوین با ایده‌های بزرگ و خلاقانه، نام خود را با قدرت وارد تاریخ می‌کردند اما اکنون به سختی می‌توان کیفیت و ایده‌های به کار رفته را با آن بازه مقایسه کرد.

روزی نیست که ما اخبار را چک کنیم و خبر تغییر رویه یک استودیو بازی‌سازی را نبینیم. بازی‌سازهای مستقل و حتی بعضی از استودیوهای بازی‌سازی فعال در ژانرهای تک نفره و داستانی، طی یک اعلامیه رویه خود را تغییر می‌دهند و به سمت دیگری هجوم می‌برند.

طی این فعل و انفعالات، مجموعه بازی‌های قدیمی به حال خود رها می‌شوند تا مجموعه‌های جدیدتر که با فرایند محبوب روز بهتر تطبیق پیدا می‌کنند، توسعه یابند. استودیوها ژانر خود را به سرعت تغییر می‌دهند تا بازار فقط با یک دسته از بازی‌های شبیه به هم لبریز شود. همه به دنبال سود جستن از شرایط هستند اما اگر به سطح اشباع برسیم، دوباره جریانی تکرار خواهد شد که چند خط گذشته برای کنسول‌ها و سرویس‌های ابری آینده شرح دادیم.

ما قصد داریم برای افزایش کیفیت تجربه بازیکنانمان، در عوض بازی‌های خطی، بازی‌های جهان باز توسعه دهیم. بنابراین افزون بر آن، در همین راستا یکی دیگر از بازی‌های بعدی ما نیز یک اثر کاملاً آنلاین و چند نفره خواهد بود. ما سعی می‌کنیم که بخش آنلاین بسیار خوبی را برنامه‌ریزی کنیم، به این سان داستان مشخصی در پس‌زمینه وجود ندارد.

متن بالا که حتی متعلق به یک استودیو مشخص نیست و طی چند ثانیه آن را نوشتم، چقدر برای شما آشناست؟ روز به روز بر تعداد استودیوهایی که به سمت ساخت بازی‌های مشابه، یکسان و محبوب مطابق شرایط پیش می‌روند، افزوده می‌شود و متنی مشابه نوشته بالا را بیش از پیش مشاهده می‌کنیم. اغلب این توسعه‌دهندگان در ژانرهای دیگر تخصص دارند اما به تدریج تمام دستاوردهای پیشین خود را رها و همه وقت‌شان را روی چیزی صرف می‌کنند که تا سال‌های آینده بازار را از این هم بیشتر اشباع خواهد کرد.

بازاری مملو از عناوین مشابه که بسیاری از آن‌ها صرفاً کپی‌های جدیدی از عناوین دیگر هستند. این روند همین حالا نیز در ابعاد بسیار کوچک نسبت به فاجعه‌ای که در ذهن ما شکل گرفته، رخ داده است.

اگر رویدادهای منجر به سقوط این صنعت در سال ۱۹۸۳ را دوباره بررسی کنیم، عوامل حاضر در آن زمان را، عیناً در آینده‌ای نه چندان دور می‌توان ترسیم کرد. افزون بر اشباع بازار از شرکت‌های زیاد و مدعیان متعدد، بازی‌های بسیاری که در عوض کیفیت، تنها کمیت زیاد و المان‌های تکراری دارند، می‌توانند مشکلات زیادی را از ناکجا آباد وارد این صنعت کنند.

استودیوهای بازی‌سازی بزرگ که به ساخت عناوین به شدت با کیفیت و جریان‌ساز شهره هستند، از مدت‌ها پیش در گیر «اضافه‌کاری» یا همان کرانچ شده‌اند. این استودیوها به مدت چندین سال کارکنان خود را تحت فشار می‌گذارند تا ایده‌های جدید و کیفیتی استثنائی را برای کاربرانشان خلق کنند.

در سمت مقابل این استودیوها نیز توسعه‌دهندگان دیگری حضور دارند که گاه با ساخت عناوین باب روز، در شرایط آسان‌تر، درآمد و مزایای بیشتری کسب می‌کنند. در این حین نیز عنصر اضافه‌کاری حذف می‌شود و فشارهای وارد بر استودیو از بین می‌رود.

به این ترتیب استودیوهایی مانند ناتی داگ، راک‌استار و برخی دیگر، چرا باید پس از این تاریخ چنین فشارهایی را به گردن بگیرند؟ آن‌ها هم می‌توانند به جمع بازی‌سازان اشباع بازار افزوده شده و مشکلات اضافه‌کاری و بعضی از دیگر دغدغه‌های موجود را با پیروی از روند روز پشت سر بگذارند.

این فرایند وجوه اشتراک زیادی با اتفاقی دارد که آتاری در دهه ۸۰ با آن روبه‌رو شد. تکرار ساخت فجایعی مانند E.T. از سازندگانی که در ساخت Pong افسانه‌ای دست داشتند، گویا دوباره تکرار خواهد شد و ما آن روزهای ناخوشایند را هر چند اندک مشاهده خواهیم کرد.

پیش‌تر درون یک مقاله دیگر، «کم رنگ شدن المان‌های هنری در بازی‌های ویدیویی» را تنها از منظر احتمالات بررسی کردیم که شما می‌توانید آن را از این لینک مطالعه کنید. در آن مقاله عواقب پیش رفتن به سوی چنین بازی‌هایی را بررسی کردیم. بنابراین بیش از این به بررسی بخش مربوطه نمی‌پردازیم و به سراغ موارد دیگر می‌رویم تا از موضوع دور نشویم.

بازی‌ها هم می‌توانند مضر شناخته شوند

در سقوط دهه ۷۰ بازی‌های ویدیویی، این صنعت چندان به جد گرفته نمی‌شد و همچنین بحث‌های زیادی درباره تاثیر بازی‌ها بر کاربران وجود نداشت. بعدتر تا اواخر دهه ۸۰ که این صنعت دوباره از خاکستر خود زاده شد، هیچ‌کس نمی‌توانست پتانسیل‌های بالای آن را انکار کند. با این حال در آن سال‌ها نیز تاثیر بازی‌های ویدیویی روی کودکان یک دغدغه عمومی نبود.

روزها یکی پس از دیگری به تاریخ پیوستند تا نینتندو دقیقاً در اواسط دهه ۹۰ بهانه‌های لازم را فراهم کرد. کنسول Virtual Boy به عنوان اولین هدست واقعیت مجازی مطرح تاریخ این صنعت که با ابعاد گوناگون بازاریابی و عرضه شد، والدین را با این ترس روبه‌رو کرد که فرزندانشان با بازی کردن، آسیب‌های جدی را تجربه می‌کنند.

این کنسول سردردهای زیادی را موجب می‌شد. نحوه طراحی آن امکان تجربه بازی‌هایش را تنها در مدت بسیار کمی ممکن می‌کرد و همین مدت کوتاه نیز یک دنیای نه چندان جذاب تماماً سیاه و قرمز را در اختیار بازیکن قرار می‌داد. ژاپن به عنوان زادگاه نینتندو بیشتر از هر منطقه دیگری با Virtual Boy تهاجمی برخورد کرد. ژاپنی‌ها از امنیت و سلامت فرزندان خود هراسان شده بودند و حقیقتاً هیچ‌کس دوست ندارد که عزیزانش آسیب ببینند.

دامنه این برخوردها با آغاز تحقیقات گسترده درباره بازی‌های ویدیویی در سال‌های بعد در غرب نیز ادامه یافت. هیچ کدام از تحقیق‌ها هرگز نتوانستند اثبات کنند که بازی‌های ویدیویی خطر بالقوه و یا حتی ریسک‌های کوچکی را متوجه کودکان و نوجوانان و حتی بزرگ‌سالان می‌کنند.

به این شکل حداقل ما اکنون به صورت ضمنی باور داریم که بازی‌های ویدیویی منجر به ایجاد خشونت، تغییر رفتار و بروز عادت‌های مضر در ابعاد گسترده نمی‌شوند اما آیا این خود حقیقت است؟ به راستی چیزی در این دنیا وجود دارد که روی ضمیر ناخودآگاه ما تاثیر نگذارد؟

بیایید علاقه شدیدمان به بازی‌ها را برای لحظه‌ای فراموش کنیم (محض رضای خاطر نویسنده!)؛ اگر بازی‌های ویدیویی مانند تمام پدیده‌های دیگر تمدن مدرن، تاثیراتی مضر را بر رفتار، کردار و اعمال بازیکن تحمیل کنند، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟ شاید از نگاه ما، به معنای واقعی کلمه هیچ فرقی نداشته باشد ولی ابداً نباید بگذاریم که دانشمندان، نظریه‌پردازان تئوری‌های توطئه و از همه مهم‌تر والدین متوجه آن شوند! نتیجه تحقیقات همین حالا نیز اندکی به سمت مخالف حرکت کرده‌اند.

یک بار آلفرد هیچکاک در پاسخ به سوالات مربوط به تاثیرات ناخوشایند فیلم‌هایش گفت:

یک نفر مدتی پیش سه زن را به قتل رسانده است؛ او گفته که پیش از به قتل رساندن سومین زن،‌ فیلم Psycho من را تماشا کرده است. خب می‌خواهم سوال کنم که او پیش از به قتل رساندن زن دوم چه فیلمی را تماشا کرده است؟ زن اول چه؟ شاید پیش از به قتل رساندن زن اول، یک لیوان شیر خورده است. بنابراین به این خاطر باید شیر خوردن را ممنوع کنیم؟

بنابراین شاید بازی‌ها بازیگر اصلی برخی از هنجارهای اجتماعی نباشند اما اگر در کنار دلایل اصلی رده‌بندی شوند، قضیه به قسمت‌های تاریکی پا می‌گذارد و ما نیز باید مانند هیچکاک دلایلی کاملاً روشن را در برابر یک طیف بزرگ ارائه دهیم. زمانی که چنین شرایطی رخ دهد و عموم مردم به انتقاد از بازی‌ها بپردازند، حقیقت شکل دیگری به خود می‌گیرد. همان‌طور که گفته‌اند: «تاریخ را فاتحان می‌نویسند.» به این شکل نباید ذره‌ای تردید داشت که اکثریت می‌تواند روشنایی را تاریکی و تاریکی را چیز دیگری جلوه دهد.

بشر زمانی دختران را زنده به گور می‌کرد و در برهه‌ای از تاریخ برخی از هم‌گونه‌های خود را تنها و تنها به خاطر رنگ پوست به بردگی می‌کشید. هزاران مورد دیگر نیز وجود دارد که ما از انجام آن‌ها به وسیله نیاکانمان احساس افتخار نمی‌کنیم.

به همین شکل شاید در آینده‌ای نه چندان دور قسمت بزرگی از باورهای کنونی ما توسط آیندگان به سخره گرفته شود و ما همانند هیولاهای بزرگی ترسیم شویم که دست کمی از نیاکان جاهل خود نداریم. بازی کردن می‌تواند حتی به اشتباه به عنوان یک سرگرمی نامناسب شناخته شود و ما را وارد طیف اقلیت کند.

هم‌اکنون نیز ما در جلب توجه مثبت افکار عمومی، در شرایط خوبی به سر نمی‌بریم. برای مثال یک نوجوان از این موضوع شکایت می‌کند که والدینش به بازی کردن او حساسیت بالایی نشان می‌دهند؛ چرا؟ چون او روزانه ۶ ساعت به بازی کردن می‌پردازد. او برای بازی کردن به کنسول، لوازم جانبی و بازی‌های زیادی نیاز دارد که هزینه همه‌شان به عهده والدین است ولی مشکل اصلاً این نیست. پس چه چیزی صدای این والدین را بلند می‌کند؟

مشکل این است که نوجوان ماجرای ما ۳ ساعت از مجموع زمان تجربه خود را از ساعت ۰۲:۰۰ الی ۰۵:۰۰ بامداد انجام می‌دهد؛ به این ترتیب او به خاطر بازی کردن خواب عادی خود را مختل می‌کند، به تحصیلاتش آسیب می‌زند، با غریبه‌ها معاشرت می‌کند و نهایتاً پدر و مادر به این نتیجه می‌رسند که در حال صرف پول برای چیزی هستند که آینده فرزندانشان را نابود می‌کند. آن‌ها هر بار که با نام بازی‌های ویدیویی مواجه می‌شوند، این پیام را در ذهنشان می‌بینند:

به ما پول بدهید تا فرزندان شما را نابود کنیم، رفتارشان را تغییر دهیم و هر چیزی که مربوط به تحصیلات است از آن‌ها بگیریم. ما آن‌ها را شب بیدار نگه می‌داریم و با انواع و اقسام غریبه‌ها، دزد‌ها، قاتلان سریالی و طرد شدگان جامعه روبه‌رو خواهیم کرد! فرزند عزیز خود را به دست ما بسپارید تا از او یک روانی بسازیم! کاملاً تضمینی!

اگرچه به هیچ عنوان، ابداً و هرگز در بیشتر شرایط این‌گونه نیست و نحوه بازی کردن افراد نیز بسیار متفاوت است اما شواهد برای جمع زیادی از والدین حتی با ملاحظات مناسب، دقیقاً این‌گونه است. آن‌ها نمی‌توانند چیز دیگری را مشاهده کنند.

بسیاری از والدین دوست ندارند که جنبش هیپی‌های دهه‌های گذشته باری دیگر آن هم درون خانه آن‌ها تکرار شود! جامعه با چیزی مواجه شده‌ که خانواده، آموزش‌های لازم را برای بهره‌وری صحیح از آن دریافت نکرده است. شاید مدرسه بتواند این موضوع را برای دهه‌های آتی جبران کند ولی سیستم‌های آموزشی تاکنون در جبران چند درصد از دغدغه‌های اجتماعی موفق عمل کرده است تا ما بازی‌ها را نیز به آن‌ها بیفزاییم؟

رقیبی ناشناخته و جدید؟

در دهه ۸۰ وضع اسفناک بازی‌های ویدیویی و اشباع بازار از کنسول‌های مختلف به تنهایی موجب سقوط بازار نشدند، بلکه حضور قدرتمند رایانه‌های شخصی با قیمت رقابتی‌شان بود که این صنعت را قبضه کرد.

در آن زمان رایانه‌ها بیش از آن که نقشی در بازی کردن ایفا کنند، امور روزمره و کسب‌وکار را نظم می‌بخشیدند. بازی کردن تنها یکی از مزایای بسیار آن‌ها در کنار دیگر فوایدشان بود. اکنون رایانه‌های شخصی گیمینگ در قیاس با کنسول‌های بازی قیمت بسیار بیشتری دارند و حداقل برای کاربران کژوال اصلاً وارد رقابت نخواهند شد. همچنین رایانه‌ها در ابعاد گوناگونی به پیشبرد صنعت بازی‌های ویدیویی کمک می‌کنند و نه تنها رقیب این صنعت محسوب نمی‌شوند، بلکه یکی از ارکان مهم آن هستند.

رسانه‌های دیگر مانند سینما و موسیقی نیز جایگاه کاملاً متمایزی دارند و معمولاً تداخلی با بازی‌های ویدیویی ایجاد نمی‌کنند. اما همان‌طور که بازی‌های ویدیویی از جرقه‌های ذهنی کوچک شکل گرفتند و پیش از زاده شدن اولین بازی، بشر حتی نمی‌توانست به یک شکل جدید از سرگرمی تفکر کند، اکنون نیز شاید ما در برهه مشابهی باشیم.

چه کسی می‌تواند تضمین کند که رسانه، سرگرمی و صنعت تازه دیگری به این جهان پای نخواهد گذاشت؟ شما را نمی‌دانم اما من مسلماً از آینده خبر ندارم و علوم مختلف نیز تاکنون در پیش‌بینی آینده ناکام بوده‌اند و حتی گاه عنوان می‌شود که زمان کاملاً نسبی است و چیزی به نام گذشته و آینده وجود ندارد. به هر حال اگر صنعت جدیدی وارد رقابت شود، تنها طی چند سال می‌تواند توجه عموم را جلب کرده و بازی‌ها و یا دیگر بازارهای سرگرمی را تحت تاثیر قرار دهد.

حال در نظر بگیرید که این شکل جدید از سرگرمی، نگرانی‌های والدین را هم با اسناد معتبر حل کند و راه حل‌های بهتری برای دغدغه‌ها و مشکلات کنونی شکل‌های مختلف سرگرمی ارائه دهد. در این صورت بازی‌ها به سختی می‌توانند از میدان رقابت، جان سالم به در ببرند. این پدیده جدید می‌تواند نقش رایانه‌ها را در دهه ۸۰ باری دیگر به عهده بگیرد و بازار را به سمت سقوط، برای ظهوری جدید بکشاند.

اما این ظهور جدید احتمالاً مربوط به بازی‌ها نخواهد بود. بازی‌های بی‌کیفیت و تکراری پر از لوت باکس‌ها و … که بوی چندانی از هنر نبرده‌اند و وابستگی بسیاری به پول دارند، در کنار اشباع بازار از رقبای بسیار، روز به روز می‌توانند نگرانی‌های بیشتری را ایجاد کنند؛ نگرانی از این که چاره دیگری نیست ولی باید گوش به زنگ بود. این موارد زمینه را برای ظهور یک شکل جدید از سرگرمی و جایگزینی با چیزی که اکنون بازی‌های ویدیویی می‌خوانیم، آماده می‌کنند.

این عوامل همان چیزی هستند که ما را از سقوط احتمالی بازی‌های ویدیویی در آینده‌ای نزدیک هراسان می‌کنند. المان‌هایی که اکنون در بازار بازی‌های ویدیویی به عنوان طیف قدرت و دلیل محبوبیت برای اکثریت شناخته می‌شوند و خیل عظیمی از بازیکنان نیز آن‌ها را دنبال می‌کنند، می‌توانند روزی ما را به طیف اقلیت مطلق برانند.

در آن روزگار یک اکثریت جدید شکل خواهد گرفت که مانند تمام تاریخچه زمین و کیهان به دنبال روند محبوب روز است. در آن بازه بازی‌های ویدیویی بیش از آن که متوجه شویم، تیشه بر پایه‌های خود زده است و دیگر قادر به ارضای نیازهای زودگذر روز نیست. اقلیت احتمالی ما در آینده نمی‌تواند دلایل خود را بر کرسی بنشاند. در آن تاریخ شاید متوجه شویم که هنر چیست و چه کاربردی دارد. شاید هنر همان چیزی است که تاریخ را تعریف می‌کند و زمان را بی‌اثر می‌سازد تا ما به دام چیزی که «ترند» می‌خوانند نیفتیم.

شاید به همین دلیل است که ما به وجود هنر در بازی‌های ویدیویی اصرار داریم. شاید اگر هنر پیوسته وارد بازی‌ها شود، ارزش آن‌ها فراتر از روندهای محبوب روز قرار بگیرد و مانع از فروپاشی رویدادهایی شود که ما آن‌ها را به راستی دوست داریم. همچنین هزاران شاید دیگر نیز وجود دارند که من گاه جوابی برای آن‌ها ندارم و گاه جواب به قدری تلخ و حقیقی است که دوست دارم جوابی برایشان نداشته باشم.

اگر قرار است روزی شاهد سقوط این صنعت روی افتخارات گذشته باشیم پس چه بهتر است که اکنون نهایت لذت را ببریم و خود را برای یک شروع جدید آماده کنیم. برای شروعی جدید حاضر نیستید؟ پس از پایان جلوگیری کنید؛ عوامل بالا تمام چیزی بود که می‌دانیم و بازگو کردیم. بقیه آن بازگو کردنی نیست؛ خودتان باید متوجه‌اش شوید. به افتخار بازی‌ها و به افتخار بازیکنانی که هنر را فراموش نکرده‌اند. به افتخار نسلی که که گذشته را تکرار نخواهد کرد؛ به افتخار بازی‌بازان.