سینما فارس: نقد فیلم Taxi Driver| تنهایی…

نوشتن برای راننده تاکسی کار سختی می‌نماید؛ پیرامون آن بسیار گفته و نوشته‌اند و همین موضوع آدم را می‌ترساند که به ورطه ی تکرار بیفتد و در عین حال بسیاری از نکات از دستش در برود. پس باید احتیاط کرد؛ اما جز با بدیهیات و تکرار مکررات، راه دیگری برای شروع به نظرم نمی‌رسد.

پیش از همه چیز، باید اذعان داشت که راننده تاکسی فیلمی شخصیت محور است و تماما از آن تراویس بیکل شده و اگر نکته‌ی دیگری در فیلم باشد، یا به او ختم شده یا با او آغاز می‌گردد. بنابراین عمده بررسی ما باید پیرامون همین شخصیت باشد: باید دید فیلم چگونه شخصیت خود را می‌سازد و با او پیش می‌رود.

و اما تراویس؛ این کاراکتر متناقض نما، تنها، صادق وغریب کیست؟ در فیلم‌ها به علت ایفا شدن نقش توسط یک بازیگر ثابت که تا به انتها بخش اعظم وجود خود را در نقش خود وا‌می‌گذارد، نادیده گرفتن بازیگر اشتباه است. پر واضح است که هر فرد دیگری به غیر از دنیرو، تراویس را بازی می‌کرد، فیلم تا این اندازه محبوب نمی‌شد. خنده‌ها و میمیک غریب و بانمک دنیرو، کنترل شده تر و فوق‌العاده تر از همیشه، در این فیلم نقش عمده ای ایفا می‌کند و بخش جداناپذیر بازیگری او شده است. به واقع تنها دنیرو می‌توانست در آن دورهمایی تبلیغاتی لبخندی ملیح بزند و در عین حال تا این اندازه در نظر عجیب جلوه کند‌؛ یا هنگام گوش دادن به آن مسافر دیوانه اش، آنگونه بخندد و همزمان نگاهی مشوش به چهره داشته باشد؛ یا مهم تر از همه، در آن سکانس کشتار، دستان خونین خود را به سر نشانه رفته و در کمال آرامش لبخندی تلخ بزند. باید پذیرفت که دنیرو در این نقش بی‌نقص ظاهر شده است؛ و حتی میتوان گفت که خود اوست! دنیرو در دنیای واقعی نیز تا این اندازه عجیب است و عاصی؛ و تنها او می‌تواند از نو تراویس شود و بگوید: F… trump و همچنان شیرین بخندد و تا این حد جسور باشد.

ادامه نقد را در اینجا بخوانید.