سینماگیمفا: نقد انیمیشن The Grinch؛ کلیشه‌ای افراطی

گرینچ (The Grinch)، تازه‌ترین اقتباس پویانمایی از آثار دکتر سئوز (Dr Seuss) با داستان‌سرایی شدیدا کلیشه‌ای‌اش شاید حرف تازه‌ای برای گفتن نداشته باشد و قالبی آشنا را برای پی‌ریزی داستانش برگزیند، اما به واسطه‌ی فضای شیرین و کودکانه‌ای که برای مخاطبانش می‌آفریند، این توانایی را دارد که گلیمش را تا حدودی از آب بیرون بکشد و به انیمیشن خوبی بدل شود. شکی وجود ندارد که ساخته‌ی استدیوی ایلومینِیشن (Illumination) در حد و اندازه‌ی لوراکس (Lorax)، اقتباس انیمیشنی پیشین از آثار دکتر سئوز (Dr Seuss) که از قضا محصول همین استودیو نیز بوده، نیست. اما نمی‌توان کوشش اثر برای رسیدن به آن سطح و کیفیت را نادیده گرفت.

گرینچ در واقع، برگرفته از مجموعه داستانک‌های کودکانه‌ای به قلم دکتر سئوز است که در دوران خود تحول بنیادینی در داستان‌سرایی کتاب‌هایی با این حال و هوا ایجاد کرد و با فضای شاد و خوش‌رنگ و لعابش، همانند کادوی عیدی تقدیم صنعت کتاب و کتاب‌خوانی شد. و در عین حال، تجربه‌ای تازه را برای برای دوست‌داران و علاقه‌مندان خود به ارمغان آورد، البته این خصوصیت بدون شک درمورد حد اعظمی از آثار دکتر سئوز چون گربه‌ی کلاه‌به‌سر (The Cat In The Hat) و لوراکس (Lorax) نیز صادق است. همان‌طور مطلع هستید، گرینچ درباره‌ی موجودی سبزرنگ است که از کریسمس تنفر عجیبی دارد و به همین خاطر دست به از میان بردن کریسمس و در نتیجه، خاموش کردن چلچراغ شادی و معرفت در وجود مردم می‌برد. اما رخداد‌هایی که مکررا در مسیر رسیدن او به قصد شومش بر سر راه وی قرار می‌گیرند به مرور چشمانش را به رو به حقیقت باز می‌کنند. شاید ایده‌ی تغییر و تحول آنتاگونیست داستان و سوق پیدا کردن او به سوی وجه مثبت شخصیتی، آشنا و شاید به همین واسطه خنده‌دار به نظر برسد.

ادامه مطلب را از اینجا بخوانید.