دوست کوچولو، تولدت مبارک | سالگرد تولد کنسول Playstation 1

کمتر کسی در ایران  پیدا می شود که تا به حال نام پلی استیشن را نشنیده باشد. همه ما خاطرات زیادی از این کنسول داریم و به جرات می توان گفت که هیچ کنسولی در ایران (و در کل دنیا) به اندازه پلی استیشن محبوبیت نداشته است. از این کنسول که تا سال ۲۰۰۳ تولید می شد طبق ادعای سونی بیش از ۵۰ میلیون دستگاه در سراسر جهان به فروش رسیده و بیش از ۷۰۰۰ عنوان بازی برای این کنسول منتشر شده است که در نوع خود بی سابقه است. پلی استیشن توانست شیوه بازی کردن و دید بازیبازها را به طور کلی دگرگون کند. هنگامی که  پلی استیشن وارد بازار شد صنعت بازی های ویدیویی گرفتار تولیدات پر هزینه و استانداردهای مختلف و ناسازگار بود که بازیگران اصلی این عرصه را دچار مشکل کرده بود.  پلی استیشن با توجه به این مشکلات در زمان کوتاهی توانست به موفقیت رسیده و به رقیب بلا منازع این صنعت تبدیل شود و این جایگاه را در نسل های بعدی نیز حفظ کند. شهریور ماه امسال بیستمین سالگرد تولد (همزمان با تاریخ عرضه ی جهانی کنسول) این دوست کوچولو است.

پلی استیشن در ۹ سپتامبر ۱۹۹۵ وارد بازارهای جهانی شد (این کنسول در ۳ دسامبر ۱۹۹۴ در ژاپن عرضه شده بود) و در عرض یک سال توانست از فروش بیشتری نسبت به رقبای دیگرش برخوردار شود. اما سونی که پیش از این هیچ تجربه ای در ساخت کنسول های بازی نداشت چکونه توانست رقبای قدرتمندی مثل نینتندو، آتاری و سگا را شکست دهد؟ برای  پاسخ به این سوال بد نیست با هم نگاهی به تاریخچه این کنسول بیندازیم.

شروع داستان پلی استیشن به زمان ساخت کنسول SNES (سوپر نینتندو) باز می گردد. نینتندو از زمان کنسول های ۸ بیتی، صنعت بازی های ویدیویی را در انحصار مطلق خود داشت. در نیمه دوم دهه ۸۰ نام نینتندو با کل دنیای بازی مترادف بود تا این که در ۱۹۸۹، سگا کنسول ۱۶ بیتی Genesis را با قدرت گرافیکی بالا وارد بازار کرد و جایگاه کنسول NES (میکرو) را به خطر انداخت (کنسول سگا در کشور ما از محبوبیت زیادی برخوردار شد). اما با ورود کنسول جدید سگا، نینتندو تا مدتی همچنان حاکم مطلق این صنعت بود و فروش NES همچنان برای نینتندو سود آور بود ولی نینتندو برای باقی ماندن در عرصه رقابت به یک کنسول جدیدتر و قویتر نیاز داشت. نینتندو تصمیم داشت تا کنسول جدیدش از هر نظر جذاب تر از Genesis باشد، به همین خاطر به جای بالا بردن قدرت پردازش، روی افزودن ویژگی های جدید و منحصر به فرد به کنسول جدید متمرکز شد.

کنسول SNES وارد بازار شد و با وجود اینکه از نظر سرعت پردازش نصف Genesis سرعت داشت اما افکت های تصویری پیچیده تر و زیباتری را ایجاد می کرد و تعداد رنگ های نمایش داده شده توسط این کنسول ۱۲ برابر بیشتر از تعداد رنگ های نمایش داده شده توسط کنسول رقیب بود. اما جالب ترین ویژگی SNES چیپ صوتی (DPS) آن بود که بزرگترین تحول در صدای کنسول های بازی محسوب می شد. این چیپ که هنوز هم به عنوان استاندارد کنسول های کارتریج دار مورد توجه است برای اولین بار صدای طبیعی را در بازی ها ممکن می کرد.

اما چه شرکتی این چیپ را ساخته بود؟

همانطور که احتمالا حدس زده اید این چیپ ساخت سونی بود. کن کوتاراگی که رهبری بخش سرگرمی و بازی در شرکت سونی را بر عهده داشت، تحت تاثیر موفقیت کنسول NES قرار گرفت و مدیران شرکت سونی را متقاعد کرد که وارد بازار کنسول های بازی شوند. خیلی ها عقیده دارند که چیپ صوتی به کار رفته در کنسول SNES راه این شرکت (سونی) را برای ورود به بازار کنسول های بازی هموار کرد (درست مثل مایکروسافت که در طراحی سیستم عامل کنسول Dreamcast با سگا همکاری کرده بود). اما همکاری سونی و نینتندو به همین جا ختم نشد. کنسول Genesis سگا و کنسول TurboGrafx-16 شرکت NEC دارای درایو سی دی مجزا بودند، در حالی که SNES همچنان از کارتریج استفاده می کرد. با وجود اینکه درایو سی دی یک استاندارد جدید محسوب می شد و گرانتر از کارتریج بود، اما سی دی ها با وجود ظرفیت بیشتر نسبت به کارتریج، ارزانتر بودند. نینتندو که نمی خواست بازار جدید را از دست بدهد با سونی جهت ساخت درایو سی دی برای SNES قرار داد بست. بر طبق این قرارداد سونی می توانست این درایو سی دی را به طور جداگانه به فروش برساند که دارندگان کنسول SNES می توانستند آن را به کنسول های قدیمی SNES متصل کنند.

SNES همراه با درایو سی دی

نینتندو هم یک مدل جدید از SNES را که دارای درایو سی دی داخلی بود را وارد بازار می کرد. علاوه بر این شرکت سونی تمام حقوق تولید و توزیع بازی های SNES مبتنی بر سی دی را در اختیار می گرفت. این بخش از قرارداد اصلا به سود نینتندو نبود، چون موفقیت این شرکت به واسطه بخش ساخت و توزیع بازی های این شرکت بدست آمده بود.

همان طور که پیش بینی می شد نینتندو این قرار داد را فسخ کرد و برای ساخت این درایو سی دی با شرکت هلندی فیلیپس وارد مذاکره شد. این معامله پر خطری برای نینتندو بود، چون در واقع تظاهر به همکاری با فلیپس می کرد تا بتواند با شرایط مورد نظر خود با سونی قرارداد دیگری ببندد، اما سونی شرکتی نبود که تحت تاثیر این ظاهر سازی قرار بگیرد و عواقب کار برای نینتندو اصلا خوشایند نبود. علاوه بر این، خیانت به یک شرکت ژاپنی به نفع یک شرکت اروپایی به اعتبار این شرکت در ژاپن لطمه زد.

بعد از ارائه کنسول جدید نینتندو، نام  CDi را برای آن انتخاب کرد اما فروش کنسول جدید CDi یک شکست کامل برای نینتندو بود، ولی نینتندو با زیرکی هر چی تمام تر کلیه حقوق تولید و فروش کنسول جدید و حقوق توزیع چند بازی فوق العاده این کنسول را به فلیپس واگذار کرد. در نهایت همه به جز نینتندو در این تجارب ضرر کردند. سونی که متوجه حقه نینتندو شده بود، سعی کرد با تجاربی که از نیتندو به دست آورده بود پروژه ساخت یک کنسول را برای خود ادامه دهد و نام آن را پروژه Super Disc گذاشت. مشخصات این کنسول فرق چندانی با مشخصات کنسول نینتندو نداشت! علاوه بر این کنسول Super Disc توانایی اجرای بازی های NES را دارا بود. شکست کنسول CDi و درایو سی دی جدا برای SNES، نینتندو را مجبور کرد تا دوباره با سونی وارد مذاکره شود (نیتندو هنوز برای ساخت چیپ صوتی کنسول SNES به سونی متکی بود).

همانطور که انتظار می رفت دو شرکت به توافق رسیدند و کنسول جدید که مخلوطی از طرح های دو شرکت بود با نام Nintendo Playstation معرفی شد، این کنسول می توانست تمام بازی های SNES و CDi را اجرا کند. یک دموی خیره کننده از بازی ۷th Guest روی این کنسول به نمایش در آمد که مورد تحسین همه قرار گرفت. اما تاخیر طولانی برای عرضه کنسول و اختلافات دو شرکت، آینده آن را به خطر انداخت و با توجه به این که کنسول Genesis سگا که مجهز به درایو سی دی بود نیز در بازار چندان موفق نبود، نینتندو به این نتیجه رسید که ساخت کنسول با درایو سی دی اصلا به صرفه نیست و کل طرح را متوقف کرد و Nintendo Playstation قبل از تولد مرد و اکثر بازی هایی که در حال ساخت برای آن بودند یا کاملا لغو شدند و یا برای کنسول های دیگر منتشر شدند.

کنسول خدا بیامرز Nintendo Playstation

این بار نینتندو با Silicon Graphics برای ساخت کنسولی ۶۴ بیتی با اسم رمز Project Reality که با اسم رمز Ultra 64 هم عنوان شده بود (نیتندو ۶۴) وارد مذاکره شد، اما نه سونی و نه فیلیپس به این طرح جدید علاقه ای نشان ندادند. تیم کوتاراگی طرح جدیدی ارائه داد: یک کنسول با توانایی فوق العاده برای اجرای بازی های سه بعدی که هیچ ارتباطی با طرح های قبلی نینتندو نداشت. این کنسول جدید به عنوان محصول اختصاصی سونی با نام PlayStationX معرفی شد. در دهم می ۱۹۹۴ سونی از کنسول نهایی با نام PlayStation پرده برداری کرد. یک پردازنده قدرتمند ۳۳ مگا هرتزی که به ادعای سونی می توانست ۵ میلیون چند ضلعی را در هر ثانیه پردازش کند. با وجود اینکه در عمل این مقدار کمی کمتر بود ولی پلی استیشن بسیار قدرتمند تر از سایر کنسول های موجود در بازار بود. در این کنسول چند نوآوری فوق العاده وجود داشت، برای مثال در جلوی کنسول ۲ پورت حافظه وجود داشت که امکان ذخیره اطلاعات ۱۵ بازی را روی هر کارت حافظه به بازیبازها می داد، در عین حال حافظه های مخصوص پلی استیشن قیمت بالایی نداشتند و به بازیبازها این امکان را می دادند تا مراحل ذخیره شده بازی هایشان را با هم مبادله کنند.

فقط میشه گفت: یادش بخیر!

در پشت کنسول یک پورت سریال وجود داشت که مثل GameBoy امکان اتصال دو دستگاه پلی استیشن را ممکن می کرد (به علت مشکلاتی که این سیستم داشت بازی های بسیار کمی از آن استفاده کردند). با این طرح سونی می خواست تجربه دستگاه آرکید را در خانه ممکن کند.

دسته های بازی این کنسول با اینکه کپی از دسته های SNES بود اما پیشرفت زیادی نسبت به طرح های نینتندو کرده بود. به جز شکل مخروطی دو طرف دسته ها که آن ها را از دسته های SNES متمایز می کرد یک تغییر اساسی دیگر نیز وجود داشت: دسته های پلی استیشن دارای ۴ دکمه R و L در قسمت پشتی بودند در حالی که دسته های سوپر نینتندو ۲ دکمه R و L داشتند. کوتاراگی به این نتیجه رسیده بود کنسولی که قرار است بازی های کاملا سه بعدی را اجرا کند به دکمه های بیشتری نیاز خواهد داشت. بعدا معلوم شد که این تصمیم چقدر عاقلانه بوده است. کنترل بازی هایی مثل Tomb Raider که برای کنسول های مختلفی منتشر می شدند با دسته های پلی استیشن بسیار راحت تر بود.

با وجود اینکه قدرت پلی استیشن خیلی بالاتر از سایر کنسول ها بود اما بازیباز ها هنوز در مورد آن تردید داشتند. بخش بازی سازی سونی شهرت زیادی نداشت و همه این شرکت را بخاطر محصولات الکترونیکی آن می شناختند نه کنسول بازی. مسلما یک کنسول هر چقدر هم از نظر سخت افزاری قوی باشد، بدون داشتن بازی های خوب موفق نخواهد شد. سونی این بار هم بسیار زیرکانه عمل کرد و با اعلام اینکه ۱۶۴ بازی در حال ساخت برای این کنسول است خیال همه را راحت کرد. Capcom یکی از اولین ناشرانی بود که از پلی استیشن حمایت کرد. وقتی ۴ دسامبر پلی استیشن وارد بازار ژاپن شد مورد استقبال چندانی قرار نگرفت.

سگا قبل از سونی، Saturn را در ژاپن عرضه کرده بود و تقاضای زیادی برای آن وجود داشت و با وجود اینکه فروش پلی استیشن چندان هم بد نبود اما برای شروع کافی نبود برای همین سونی قبل از سگا متوجه بازار آمریکا شد و در ۹ سپتامبر ۱۹۹۵ پلی استیشن در آمریکا معرفی شد. تبلیغ کنسول جدید در مراسم اهدای جوایز شبکه MTV انجام شد که اقدام مناسبی بود چون بیشتر بینندگان این شبکه را قشر جوان و نوجوان تشکیل می دهد (مایکروسافت نیز برای تبلیغ ایکس باکس ۳۶۰ از همین شیوه تقلید کرد).

شخصیت Polygon Man هم که برای تبلیغ تلویزیونی پلی استیشن طراحی شده بود از تبلیغات نیتندو و سگا جذاب تر بود و توانست به خوبی پلی استیشن را به بازیبازهای آمریکایی معرفی کند و علاوه بر این ها سونی با سرمایه زیادی که داشت توانست تبلیغات وسیعی به راه بیندازد.

کن کوتاراگی معروف به پدر پلی استیشن

با تمام این ها توزیع پلی استیشن بدون مشکل هم نبود. اولین مشکل قیمت ۲۹۹ دلاری این کنسول بود که از کنسول های قدیمی تر خیلی بیشتر بود. در ضمن این قیمت سیستم پایه بود و خریداران برای داشتن کارت حافظه و بازی باید ۸۰ الی ۹۰ دلار دیگر پرداخت می کردند. بازی های اولیه پلی استیشن مثل Jumping Flash و Ridge Racer از گرافیک بالایی برخوردار بودند اما به طور کلی نوآوری جدیدی محسوب نمی شدند و گیم پلی مناسبی نداشتند. اما کمی بعد وضع بهتر شد و بازی های خوبی برای این کنسول منتشر شد که تعداد زیادی از بازیبازها را مجذوب کرد. رقابت نسل جدید کنسول ها دیگر مثل رقابت بین Genesis و SNES یا کنسول Atari و Intellivision نبود. رقابت جدید بین سیستم های سه بعدی جدید با سیستم های دو بعدی قدیمی بود. کسانی که جزو بازیبازهای قدیمی بوده و به بازی های دوبعدی عادت داشتند تمایل زیادی به بازی های سه بعدی نشان نمی دادند و در مقابل، بازی های سه بعدی طرفداران خاص خود را پیدا کرده بود، حتی شایعاتی وجود داشت که سونی در ابتدای عرضه پلی استیشن ساخت بازی های دوبعدی را برای آن ممنوع کرده بود. با تمام مشکلاتی که سر راه پلی استیشن قرار داشت، این کنسول به سرعت بخش بزرگی از بازار را به خود اختصاص داد، حتی کنسول جدید نیتندو که از آن قویتر بود یعنی نینتندو ۶۴ هم نتوانست جلوی موفقیت پلی استیشن را بگیرد.

تسلط سونی بر بازار کنسول ها برای خیلی ها عجیب بود حتی کسانی که طرفدار این کنسول بودند انتظار موفقیت نهایی این کنسول را نداشتند، اما همه چیز برای موفقیت پلی استیشن فراهم بود. محبوبیت پلی استیشن فقط به  پشتیبانی این کنسول از سی دی محدود نمی شد، با وجودی که کارتریج ها گران تر از سی دی ها بودند و حجم کمتری داشتند اما بازی های SNES با قیمتی حدود ۲۰ الی ۳۰ دلار منتشر می شدند، البته برای بازی های جدید و معروف این مبلغ بیشتر بود.

نوستالژی!

در ابتدای عرضه پلی استیشن بازی هایی مثل Chrono Trigger و Fantasy Star IV حدود ۱۰۰ دلار قیمت داشتند. اما سونی به سرعت خود را با استاندارد بازار یعنی ۶۰ دلار برای هر بازی تطبیق داد. چندی بعد که فروش پلی استیشن از مرز میلیونی گذشت، سونی آمریکا قیمت بازی ها را به ۵۰ دلار کاهش داد. در سال ۱۹۹۷ سونی بخش تولید و توزیع بازی ها را افتتاح کرد. با شروع کار این واحد قیمت بازی ها به ۴۰ دلار کاهش پیدا کرد.هر چند سگا هم قیمت بازی هایش را به ۴۰ دلار کاهش داد اما رقابت با شرکتی مثل سونی بدون متحمل شدن ضرر ممکن نبود. نیتندو در سال ۱۹۹۶ کنسول نینتندو ۶۴ را عرضه کرد که همچنان از کارتریج پشتیبانی می کرد این اقدام نینتندو مورد انتقاد شدیدی قرار گرفت و جایگاه این شرکت را به خطر انداخت. بازی های این کنسول هم به علت حجم کمتر کارتریج نسبت به سی دی از دموها و موسیقی های پایین تری نسبت به بازی های پلی استیشن برخوردار بودند.

بازی خاطره انگیز Wipeout

قیمت بالای بازی های نینتندو ۶۴ فقط برای بازیبازها ناخوشایند نبود حجم کم و هزینه بالای تولید، بسیاری از شرکت های ناشر و سازنده بازی را که مدت ها برای کنسول های نینتندو بازی ساخته بودند فراری داد، بدین ترتیب شرکت های معروفی مثل Capcom و Acclaim برای بازی های بعدی خود، پلی استیشن را انتخاب کردند. بعد از ۱۰ سال، دیگر نام نینتندو در دنیای بازی مطرح نبود و دنیای بازی مترادف بود با دو کلمه یعنی: پلی استیشن. اما مشکلات نینتندو هنوز تمام نشده بود و هر چه این شرکت به مشکل بر می خورد به نفع سونی تمام می شد.

سال ۱۹۹۶ بدترین سال برای نینتندو بود چون دو شرکت Enix و Square Soft (که در آن زمان هنوز ادغام نشده بودند) تصمیم گرفتند تا مشهورترین بازی هایشان یعنی Final Fantasy و Dragon Quest را برای پلی استیشن منتشر کنند. بدین ترتیب همکاری طولانی این دو شرکت با نینتندو به پایان رسید که البته به نفع این دو شرکت تمام شد و شهرت و بازار بزرگتری را نصیب آن ها کرد. اما وضعیت سگا هم بهتر از نیتندو نبود.

کنسول Saturn به شدت از کمبود بازی رنج می برد و مثل نیتندو، شرکای اصلی سگا نیز، نظیر Working Designs با سونی وارد مذاکره شدند. با وجودی که پلی استیشن یک کنسول ژاپنی بود، شرکت های آمریکایی زیادی از آن حمایت کردند. وضع در اروپا هم بدین صورت بود و حتی شرکت انگلیسی Psygosis توسط سونی خریداری شد، این شرکت را حتما طرفداران کمودور ۶۴ و آمیگا به خوبی می شناسند.

Psygosis یک بازی مسابقه ای آینده نگرانه به نام  Wipeout برای پلی استیشن منتشر کرد که موفقیتی در حد F-Zero کنسول SNES داشت. انتشار نسخه جدید بازی های معروفی مثل Twisted Metal، Loaded، Spyro the Dragon و Syphon Filter برای پلی استیشن به فروش بیشتر آن کمک کرد (همه این بازی ها توسط شرکت های اروپایی و آمریکایی ساخته شده بودند). اما چه چیز باعث جلب توجه این همه شرکت به پلی استیشن شد؟

شرکت های رقیب سونی در مورد مضامین مطرح شده در بازی ها سخت گیرتر بودند، در حالی که سونی به شرکت های سازنده بازی اختیار بیشتری داده بود. چند سال قبل از ورود این کنسول، بازی هایی مثل  Mortal Kombat و Primal Rage جز خشن ترین بازی ها محسوب می شدند، اما با عرضه پلی استیشن برای اولین بار درجه M در بازی ها که توسط ESRB اعلام شده بود معنی پیدا کرد. از اولین نمونه های این بازی ها می توان به بازی فوق العاده Legacy of Kain: Blood Omen اشاره کرد. متاسفانه  این سیاست سونی علاوه بر صحنه های خشن، موارد غیر اخلاقی را نیز وارد بازی ها کرد البته این سیاست سونی به علت در اختیار گرفتن سهم بیشتری از بازار اتخاذ شده بود. در حالی که رقبای سونی هنوز به دنبال مخاطبین کودک ونوجوان بودند، سونی متوجه بازار بزرگتری بود. کسانی که در کودکی و نوجوانی با NES و Genesis بازی می کردند حالا بزرگ شده بودند اما هنوز به بازی کردن علاقه داشتند. با توجه یه این بازیبازهای بزرگسال، سونی توانست در بین همه گروه های سنی به محبوبیت برسد، بدین ترتیب وسعت صنعت بازی های کامپیوتری چند برابر شد و شرکت های بیشتری وارد این عرصه سود آور شدند. با وجودی که PS2 در سال ۲۰۰۰ معرفی شد اما سونی با عرضه مدل کوچکتر پلی استیشن با نام  PSOne و سازگار کردن PS2 با بازی های پلی استیشن عمر آن را افزایش داد. پلی استیشن توانست ۹ سال در بازار دوام بیاورد و موفقیت های کنسول های NES و Atari 2600 را پشت سر بگذارد (از این نظر فقط کنسول NeoGeo ساخت SNK از  پلی استیشن جلوتر است).

مدل کوچکتر پلی استیشن با نام PSOne

حال به بررسی کوتاه تعدادی از بهترین بازی های عرضه شده بر روی PSOne می پردازیم:

DRIVER

کنترل فوق العاده ماشین ها، تعقیب و گریز های نفس گیر با پلیس های دهه هفتاد در کنار گرافیک قابل قبول، Driver را هم تراز با عناوین برتر Open World دهه ۹۰ قرار می دهد. پس از گذشت سال ها هنوز هم تجربه عنوانی مثل Driver در San Francisco دهه هفتاد لذت بخش و جالب خواهد بود.

RAYMAN 2: The Great Escape

قهرمان خوشتیپ Ubisoft با پرش های بلند و حرکات هلیکوپتر مانند گوش هایش خنده را بر لب هایتان می نشاند. بی شک Rayman 2 با طراحی رنگارنگ و  پویایی محیط یکی از زیباترین بازی های PSOne به شمار می رود. R2 آنقدر زیبا و پرطرفدار بود که در سال ۲۰۰۱ بار دیگر برای کنسول محبوب PS2 منشر شد تا خاطرات PSOne را زنده نگه دارد. هنوز هم R2 همان حال و هوا را حفظ کرده است.

MEDIEVIL

پلتفورمینگ با پس زمینه شمشیر بازی در کنار شوخی های جالب انگلیسی ترکیبی ست که سازندگان Medievil به خوبی از پس آن بر آمده بودند. ماجراجویی های احمقانه ی Medievil هنوز هم یک سرگرمی شاد و مفرح است. از لحاظ تکنیکی بازی بسیار شلوغ بود. ولی جادوهای منحصر به فرد و خاص در Medievil مدت ها شما را سرگرم می کرد.

LEGACY OF KAIN: Soul Reaver

چه کسی است که دنیای بی نظیر و ناب LoK و شخصیت های تکرار نشدنی آن را فراموش کرده باشد. تمام بازی های این سری رنگ و روی جدیدی به سبک ماجراجویی بخشیدند. شاید دنیای Legacy of Kain برای جستجو گیج کننده به نظر برسد؛ ولی هنوز هم یک ماجراجویی جذاب و بی نظیر است.

TEKKEN 2

بی شک این عنوان، سری Tekken را به یکی از بزرگ نرین عناوین سبک Fighting در دنیا تبدیل کرد. بعد ها Tekken 3 با ادامه راه T2 فرمول کامل یک Fighting ناب را برای بازیبازها نمایان نمود؛ نکته قابل توجهدر رابطه با Tekken 2 این است که حتی پس از گذشت ۱۹ سال به طرز عجیبی جذابیت خود را از دست نداده و با سبک “یک کلید برای یک انگشت” هنوز هم لذت بخش به نظر می رسد.

TWISTED METAL

عنوان فوق العاده دیوید جفی روی PSOne تجربه ای جدید در سبک خود بود. خودروهای کارتونی با سرعت و عصبانیت بی حد و اندازه به سمت یکدیگر حرکت کرده تا با قابلیت های عجیب و غریب یکدیگر را از زمین مسابقه خارج کنند. مبارزه خودروها در نگاه اول شاید ایده جالبی به نظر نرسد؛ ولی برای طرفداران سبک Racing تجربه ای به یاد ماندنی خواهد بود.

SYPHON FILTER

Syphon Filter در رقابت با برترین عناوین مخفی کاری زیر سایه MGS قرار گرفت. اما ترکیب المان های مخفی کاری و شوتر در جای خود تحسین بر انگیز بود. پس از گذشت سالیان دراز Syphon Filter هنوز هم جذابیت خود را حفظ کرده است.

WIPEOUT

مسابقات جذاب و مفرح Wipeout از ابتدای کار با PSOne همراه بودند. نوآوری های خاص این بازی در کنار رنگ آمیزی مفرح، شاخه ای متفاوت از سبک Racing را برای بازیبازها نمایان کرد. Wipeout حدود ۲۰ سال پیش منتشر شده است و مسلما نسخه های جدید آن از ارزش بیشتری برخوردار هستند. اما برای کلاسیک بازها این بازی از ارزشتاریخی زیادی برخوردار است.

CRASH BANDICOOT 3

تا به حال از کارهای Naughty Dog قبل از انتشار سری Uncharted حیرت زده شده اید؟ آخرین و بهترین عنوان از سری بازی های Crash دوست داشتنی با ترکیبی متناسب از پرش و برخورد سریع پلتفرمر ناب در کنار خودروهای جالب و سرگرم کننده، تجربه ای تکرار نشدنی را برای بازیبازها رقم زد. CB3 با وجود اینکه شاید با استاندارد های امروز فاصله زیادی داشته باشد، اما هنوز هم یک پلتفرمر جذاب و خاص به شمار می رود و تجربه دوباره آن لذتی وصف نشدنی دارد.

ODDWORLD: Abe’s Oddysee

Oddworld: Abe’s Oddysee هنگام انتشار تجربه ای جدید و فراموش نشدنی را برای بازیبازها به ارمغان آورد. دنیای دو بعدی که در جهان سه بعدی بسط داده می شد. برخلاف قهرمانان اکثر عناوین، Abe از چهره جذابی برخوردار نبود و نمی توانست سریع حرکت کند؛ با این حال قهرمانی محبوب به شمار رفته و شما را با دنیای جدیدی از پازل ها و دشمنان آشنا می ساخت.

FINAL FANTASY VII

برای ایجاد صحنه های حماسی به کیفیت انیمیشن های Pixar و فن آوری های هالیوودی احتیاجی نیست! FFVII حدود ۱۸ سال پیش این نکته را به ما آموخت. عنوانی به عظمت بهترین بازی سال ۹۷ با کات سین های هیجانی و مملو از هنر که در برخی مواقع اشک هر گیمری را در می آورد. بدون شک صحنه های احساسی FFVII غمگین ترین لحظات برای بسیاری از بازیبازها به شمار می روند. لحظاتی که پس از گذشت ۱۸ سال هنوز جذابیت خود را حفظ کرده و FFVII را در کنار بهترین بازی های نقش آفرینی تاریخ قرار می دهند.

METAL GEAR SOLID

عنوان با شکوه MGS کماکان با افتخار پرچم عناوین مخفی کاری را بالا نگه داشته است. وسایل مخفی کاری فوق العاده، آیتم های بی شمار و گرافیک خلاقانه در آن زمان حداکثرتوان PSOne را به بازیبازها نشان داد. وقتی بحث از حداکثر توان می شود، نام کوجیما با خلاقیت های منحصر به فرد و انقلاب های تکرار نشدنی او در سبک مخفی کاری می درخشد. تاریخ و زمان هم نمیتواند تاثیری در اتمسفر و جو MGS داشته باشد. بدون شک پس از گذشت سال ها هنوز هم انجام بازی Metal Gear Solid برای طرفداران قدیمی این سری و طرفداران سبک مخفی کاری لذت بخش خواهد بود.

RESIDENT EVIL 3: NEMESIS

به نوعی میشه گفت Resident Evil 3: Nemesis سبک وحشت و بقا را دگرگون کرد و با گرافیک فوق العاده خود در آن زمان و همچنین گیم پلی و داستان درگیر کننده، به طور کامل بازیبازها را مجذوب خود کرد. عامل اصلی ترس در این قسمت از سری بازی Resident Evil موجودی به نام Nemesis بود که تنها با گفتن کلمه ی: استارز، لرزه بر اندام هر گیمری می انداخت! این بازی در ایران نیز از محبوبیت بالایی برخوردار است و هر بازیباز با تجربه ای حداقل یک خاطره از این بازی دارد. از همین جا باید از پدر این سبک، یعنی جناب شینجی میکامی تشکر کرد که چنین تجربه ی ترسناک و بی نقصی را برای ما بوجود آورد تا حداقل برای یک بار هم که شده، ترس واقعی را در یک بازی حس کنیم. بسیاری از بازیبازها نیز منتظر بازسازی این عنوان توسط کپکام هستند، ما نیز امیدواریم که این اتفاق هر چه زودتر رخ داده تا شاهد زنده شدن خاطراتمان (از این بازی) باشیم.

البته به غیر از این عناوین تعداد بسیار زیادی عنوان مشهور دیگر نیز مانند: Silent Hill ،Tomb Raider، Dino Crisis، Clock Tower و… برای پلی استیشن عرضه شدند که هر کدام انقلابی در سبک خود ایجاد کردند و تا سالهای سال در ذهن بازیبازها ماندگار شدند. اما دستاورد های پلی استیشن فراتر از این ها است. این کنسول نه تنها صنعت بازی های کامپیوتری را از نابودی حتمی نجات داد، بلکه آن را به یک صنعت مولتی میلیارد دلاری تبدیل کرد. پس هر چه که باشد، دنیای بازی برای همیشه مدیون پلی استیشن خواهد بود.

چهار برادر دوست داشتنی!

تولدت مبارک دوست کوچولو!