بررسی پورت PC بازی Final Fantasy VII Rebirth و عملکرد فنی آن

طی این مقاله پورت PC عنوان Final Fantasy VII Rebirth را بررسی خواهیم کرد که به تازگی در دسترس کاربران قرار گرفته است.

سرانجام پس از گذشت حدود یک سال از عرضه‌ی عنوان Final Fantasy VII Rebirth روی PS5، شاهد انتشار آن برای پلتفرم PC هستیم که می‌توان گفت روند یک سال فاصله بین نسخه کنسولی و PC را ادامه می‌دهد و خوش‌بختانه به نظر نمی‌رسد دیگر همچون FFXV، نیاز باشد دو سال منتظر عرضه‌ی پورت PC این عناوین باشیم. اگر هر یک از پورت‌های PC عناوین Final Fantasy از جمله FFXIII و مخصوصا بازی‌های اخیر را تجربه کرده باشید، احتمالا می‌دانید که تمامی آن‌ها در ابعادی کمبود داشته‌اند و یا پس از آپدیت‌های مختلف به یک ثبات مطلوب رسیده‌اند، بنابراین شخصا مشتاق بودم که ببینم آیا Final Fantasy VII Rebirth نیز گرفتار همین روند خواهد شد یا خیر.

در حالی که نمی‌توان پورت PC این عنوان را بی‌نقص توصیف کرد، اما با توجه به سابقه‌ی Square Enix در پورت‌های PC می‌توان گفت قطعا با یک قدم رو به جلو مواجه هستیم.

در حالی که هدف اصلی این مقاله بررسی پورت PC این عنوان و موارد مرتبط با آن است، اما بد نیست یک سری توضیحات کلی از بازی ارائه دهیم و سپس به سراغ مبحث پورت و عملکرد آن برویم. البته لازم به ذکر است که سال گذشته نقد و بررسی کامل و جامع این بازی توسط یوسف قربانی انجام شده که اگر قصد دریافت اطلاعات دقیق و کامل از ابعاد مختلف این اثر را دارید، حتما آن را مطالعه کنید، چرا که به شکلی عالی به تمامی ابعاد و جزئیات این بازی پرداخته است.

همانطور که احتمالا می‌دانید، Final Fantasy VII Rebirth ادامه‌ Final Fantasy VII Remake بوده و در واقع حدودا پارت دوم و میانی نسخه‌ی اورجینال را پوشش می‌دهد. پلیرها مجدداً کنترل Cloud را به دست می‌گیرند در حالی که همچنان به کمک همراهانش سعی بر نجات دنیایی دارند که در بین دو نیروی اهریمنی در حال نزدیک شدن به نقطه‌ی انفصال خود است؛ از یک طرف Sephiroth حالا محرک و خطر بسیار بزرگی برای دنیا محسوب می‌شود و از طرف دیگر نیز کمپانی Shinra همچنان به سرعت در حال سرکشیدن Mako و در راستای آن نابودی دنیاست.

Rebirth از آن جایی که در واقع یک دنباله‌ی مستقیم برای ریمیک محسوب می‌شود، از همان ابتدا تعلیق بهتر و بهینه‌تر خودش را به رخ کشیده و در واقع می‌توان گفت که حالا نه تنها رویکرد بسیار مستقیم‌تری به روایت خود دارد، بلکه به طور مشخص سعی می‌کند تعلیق روایی را به منظور انتقال بهتر ابعاد رواییِ این چپتر مهم از بازی اصلی، بهبود ببخشد. کاراکترهای دوست‌داشتنی FFVII نیز همچنان در این نسخه سکان‌دار روایت و تجربه‌ی کلی هستند و از آن جایی که دیگر از معرفی‌های ابتدایی در نسخه‌ی ریمیک عبور کردیم، حالا به وضوح سازندگان فضای بیشتری برای پرداختن به این کاراکترها در اختیار داشتند.

سیستم مبارزات Final Fantasy VII Rebirth را نیز می‌توان یک پیشرفت مستقیم و محسوس نسبت به Final Fantasy VII Remake تلقی کرد؛ شخصا به دلیل علاقه‌ی بسیار زیادی که به آثار JRPG کلاسیک دارم، به طور کلی علاقه‌ی بیشتری به بُعد نوبتی و استراتژیک آن‌ها دارم. از طرف دیگر، در چندین سال اخیر بازی‌های اکشن نقش آفرینی زیادی عرضه شدند که در زمینه‌ی مبارزات به شدت سطحی عمل می‌کردند اما Final Fantasy VII Remake از همان ابتدا سیستم مبارزات خودش را به شکلی هیبرید و دوگانه ارائه داد، به طوری که فکر می‌کنم تا به امروز یکی از بهرین رویکردهایی است که نسبت به یک اثر JRPG/ARPG اتخاذ شده و حالا Rebirth بیش از پیش بر پایه‌ی این سیستم مبارزات خودش را گسترش داده و بهبود می‌بخشد.

دستورات همچنان بخشی حیاتی از سازوکار استراتژیک مبارزات هستند، در حالی که رویکرد استاندارد بازی‌های اکشن نقش آفرینی و مبارزات Real Time نیز مکمل بسیار مهمی برای آن محسوب می‌شوند. ترکیب این موارد در این دو ریمیک، به شکلی عالی انجام شده، با این تفاوت که Rebirth حالا با اعمال برخی تغییرات، این سیستم را بهینه‌سازی کرده و با اضافه کردن مکانیک‌های تازه از جمله قابلیت‌های Synergy یا حرکات گروهی، جنب‌وجوش بیشتری به روند مبارزات تزریق کرده و ابزار بیشتری به این سیستم افزوده است.

به طور کلی می‌توان گفت Final Fantasy VII Rebirth یک بهبود همه جانبه و دنباله‌ای تمام عیار برای ریمیک سال ۲۰۲۰ محسوب می‌شود که نه تنها تجربه‌ای پر بارتر را ارائه می‌دهد، بلکه بهبودهای مختلف در تعلیق روایی و مبارزات خود اعمال کرده و در نهایت فرقی ندارد که مخاطب اثر اورجینال بوده‌اید یا خیر، چرا که این عنوان به شکلی بسیار عالی تجربه‌ای قابل هضم را برای مخاطبان مدرن بوجود آورده است. این بهبودها در حالی رخ داده‌اند که همچنان اولویت بازی مخاطبان اثر اورجینال و ادای احترام به آن‌هاست. در کنار این موارد، طراحی مراحل عالی و همچنین موسیقی فوق‌العاده‌ی این بازی که به عنوان مکمل برای آن عمل می‌کنند، به راستی شما را در خود غرق خواهند کرد.

تولدی دوباره روی پلتفرمی انعطاف‌پذیر؟

و اما وقت آن رسیده به سراغ مبحث اصلی این مقاله یعنی پورت PC، کیفیت بهینه‌سازی، امکانات ارائه شده و دیگر مسائل مربوط به آن برویم و ببینیم آیا Square Enix توانسته تجربه‌ای شایسته به مخاطبان کامپیوترهای شخصی ارائه دهد یا خیر؟

قبل از هر چیزی باید گفت که Final Fantasy VII Rebirth بهینه‌سازی بسیار خوبی داشته و با توجه به سیستم مورد نیاز اعلام شده برای بازی، به نظر می‌رسد به راحتی توانایی ارائه یک تجربه‌ی مطلوب در این طیف از کانفیگ‌ها را دارا است. همانطور که در ابتدای مقاله نیز اشاره کردم شخصا به غیر از سایه‌ها (Shadows) تمامی موارد گرافیکی دیگر را روی بالاترین حد خود قرار داده و به راحتی نرخ فریم بالای ۶۰ دریافت می‌کردم.

همچنین به دلیل وسعت این تجربه ما شاهد آپشن Dynamic Resolution Scaling نیز هستیم که همانطور که از نامش پیداست، به صورت پویا و در نقاط مختلف می‌تواند میزان Scaling رزولوشن را تغییر داده تا فریم ریت مناسبی ارائه دهد. این آپشن دارای یک حالت کمینه و یک حالت بیشینه بوده که به پلیرها اجازه می‌دهد با توجه به مشخصات سیستم خود، آن را شخصی‌سازی کنند تا به بازه فریم مطلوب خود برسند.

با این وجود، لزوما نمی‌توان عملکرد این آپشن را بی‌نقص توصیف کرد چرا که شما امکان مشخص کردن میزان دقیق مقادیر را نداشته و از همین رو، باید از انتخاب‌های پیش‌فرض بازی استفاده کنید. به عنوان مثال، شخصا حالت Maximum را روی ۱۰۰% و Minimum را روی ۶۶% تعیین کردم و مسئله‌ی جالبی که وجود دارد آن است که اگر نرخ فریم حال حاضر شما پایین‌تر از میزان سقف مشخص شده باشد، بازی به طور دائمی رزولوشن را بر اساس حالت کمینه رندر می‌کند که تا حد زیادی مفهوم «پویا» این تنظیمات را زیر سوال می‌برد! بنابراین بهتر است هر دو آپشن را روی مقادیر مشابه قرار دهید تا در هنگام تجربه شاهد جهش‌های آزاردهنده رزولوشن نباشید.

اما از این مورد که عبور کنیم، باید گفت متاسفانه پورت PC بازی FF VII Rebirth انتخاب‌های متعدد و یا آپشن‌های مختلف گرافیکی ارائه نمی‌دهد و با استانداردهای پورت‌های PC شاید بتوان این عنوان را در این زمینه جزو آثار سطحی تلقی کرد. تنظیمات گرافیکی در این بازی بسیار کلی بوده و انعطاف‌پذیری چندانی به منظور شخصی‌سازی و بهینه‌سازی ابعاد ظاهری و گرافیکی بازی به پلیر ارائه نمی‌دهد.

همچنین عدم وجود عمق چندان در تنظیمات گرافیکی و نبود برخی تنظیمات قابل توجه همچون Ray Tracing باعث شده است تا لزوما مخاطب نتواند بهینه‌سازی چندانی انجام داده و یا بازی را آن طور که می‌خواهد شخصی‌سازی کند. بنابراین می‌توان گفت اگر PC شما ضعیف‌تر از مشخصات پیشنهادی بازی است، لزوما فضای بهینه‌سازی چندانی با استفاده از تنظیمات بازی برایتان فراهم نیست که به شدت رویکرد عجیبی است.

از طرف دیگر، مواردی همچون DLSS نیز تا حد زیادی «کُلی» پیاده‌سازی شده و انتخاب‌های کیفی مختلفی را فراهم نمی‌آورد، البته لازم به ذکر است که عملکرد DLSS در این عنوان بسیار مطلوب است اما لزوما انتخاب چندانی به منظور شخصی‌سازی درجه و نوع اعمال آن ارائه نمی‌دهد. مورد سوال برانگیز دیگر، مخصوصا با توجه به بازار GPU امروز و انتخاب‌های متعددی که ارائه می‌دهند، عدم وجود ابزار FSR یا XeSS است که به کلی در این بازی تعبیه نشده و بسنده کردن اسکوئر به DLSS رویکردی بسیار عجیب است.

در این بین بد نیست راجع به محدودکننده‌های فریم در این بازی نیز صحبت کنیم که در راستای آن کات‌سین‌های سینماتیک روی ۳۰ فریم و کات‌سین‌های معمول بازی روی ۶۰ فریم قفل شده‌اند و امکان برداشتن این محدودیت نیز وجود ندارد. این مورد از آن دست مواردی است که شاید ده سال پیش در پورت‌های PC مشاهده می‌کردیم! از همین رو، وجود سه دسته قفل فریم مختلف در این بازی باعث می‌شود جابه‌جایی بین این کات‌سین‌ها و بازی اصلی تا حدی آزار دهنده جلوه کند.

همچنین بازی از آپشن Fullscreen برخوردار نبوده و صرفا دو انتخاب windowed و borderless fullscreen را ارائه می‌دهد که تا حدی خنده‌دار است، زیرا این دست از محدودیت‌های اجباری سال‌هاست که در بین آثار PC منسوخ شده محسوب می‌شوند و توسعه‌دهندگان از این دوران سیاه درس گرفته‌اند، اما به نظر می‌رسد اسکوئر همچنان در نسل هفتم پورت‌های PC گیر کرده است! Frame Cap نهایی این بازی نیز ۱۲۰ است که مجددا علامت سوال‌هایی را بوجود می‌آورد، که چرا یک پورت مدرن باید انتخاب برداشتن Cap فریم را از پلیر بگیرد؟ با توجه به این مسئله، اگر شما هم مثل من از یک مانیتور با Refresh Rate یا همان نرخ تازه‌سازی 144Hz به بالا برخوردار هستید، متاسفم چرا که امکان استفاده از پتانسیل کلی مانیتور خود را در این بازی نخواهید داشت.

با وجود تمام این صحبت‌ها، از آن جایی که شخصا در حال تجربه‌ی بازی روی سیستمی مطلوب بودم، لزوما مشکل چندانی نداشتم اما صحبت‌های پیشین همچنان انتقاداتی هستند که به یک پورت PC مدرن وارد است و المان «انعطاف‌پذیری» که یکی از خصوصیات اصلی پلتفرم PC است را نادیده می‌گیرد. با گذر از این مسئله باید گفت که Final Fantasy VII Rebirth قطعا به زیبا‌ترین و بهترین فرم ظاهری خود روی پلتفرم PC دست می‌یابد و حالا پتانسیل‌های بصری و فنی بازی به طور کامل می‌توانند خودشان را به نمایش بگذارند.

تعمیم کنترل‌های بازی به موس و کیبورد به شکلی مطلوب انجام شده است و می‌تواند تسلط مناسبی بر ابعاد مختلف بازی ارائه دهد، اما با این وجود همچنان می‌توان گفت استفاده از یک کنترلر Dual Sense به دلیل وجود امکانات اختصاصی و همچنین تسلط نسبی بیشتر بر مبارزات یک انتخاب قابل تامل بوده و حتی Steam نیز در هنگام اجرای بازی به شما پیشنهاد استفاده از یک کنترلر را می‌دهد.

Final Fantasy VII Rebirth یک اثر اکشن نقش‌آفرینی فوق‌العاده است و پورت PC این بازی قطعا بهترین راه تجربه‌ی آن محسوب می‌شود و اجازه می‌دهد تا خصوصیات برجسته‌ی ظاهری بازی با نهایت عمق و جزئیات خود به تصویر کشیده بشوند و همچنین از لحاظ عملکردی حداقل در ابعاد تکنیکال تجربه‌ای برتر نسبت به کنسول به شمار می‌آید، اما متاسفانه در دورانی که توسعه‌دهندگان سعی دارند تا بیشترین امکانات و تنظیمات گرافیکی را به پلیر خود ارائه دهند، اسکوئر انیکس به حداقلی‌ترین حالت ممکن بسنده کرده و به همین خاطر نمی‌توانم آن را حداقل در زمینه از بین بردن محدودیت‌های تجربه، «بسیار» فراتر از نسخه‌ی PS5 قرار دهم، زیرا به شکل عجیبی اسکوئر اجازه نمی‌دهد که کاربران PC به شکلی بهینه از تمامیت پتانسیل سیستم‌شان بهره ببرند.

این بازی روی PC و بر اساس کد ارسالی ناشر (Square Enix) تجربه و بررسی شده است