نقد و بررسی فیلم Blink Twice

فیلم Blink Twice با نام فارسی «دوبار چشمک بزن» به تازگی با بودجه‌ای ۲۰ میلیون دلاری به روی پرده سینما رفت. این فیلم در ژانر تریلر-روانشناختی به دلیل موضوعش، حضور چنینگ تیتوم، زوئی کراویتز و آدریا آرجونا به فیلمی نسبتا پر سر و صدا در سال ۲۰۲۴ تبدیل شد.

شناسنامه فیلم:

• نام فیلم: Blink Twice (دو بار چشمک بزن)
• سال ساخت: ۲۰۲۴ میلادی (۱۴۰۳ هجری شمسی)
• کشور سازنده: ایالات متحده آمریکا
• زبان: انگلیسی
• ژانر: تریلر روانشناختی، رازآلود
• درجه سنی: R (بزرگسال)
• ران تایم: ۱۰۲ دقیقه
• بودجه: ۲۰ میلیون دلار
• فروش باکس آفیس: ۴۶ میلیون دلار
• کارگردان: زوئی کراویتز
• نویسنده: زوئی کراوتیز و ای تی فایگنباوم
• بازیگران: نائومی آکی (فریدا)، چنینگ تیتوم (اسلیتر کینگ)، کریستین اسلیتر (ویک)، سایمون رکس (کودی)، آدریا آرجونا (سارا)، هالی جوئل آزمنت (تام)، کایل مکلاکلن، جینا دیویس، عالیه شوکت (نقش جس)
• تهیه‌کنندگان: بروس کوهن، زوئی کراویتز، چنینگ تیتوم، گرت لویتز، جردن هارکینز، استیسی پرسکی
• آهنگساز: چاندا دنسی
• مدیر فیلمبرداری: آدام نیوپورت- برا
• تدوین‌گر: کاترین جی. شوبرت
• طراح لباس: کریستن هارگرودر
• کمپانی سازنده: متروگلدوین مایر (Metro Goldwyn Mayer)، آمازون ام. جی. ام. استودیوز (Amazon MGM Studios)
• نمره IMDb : 6.5
• نمره Rottentomatoes: 74%
• نمره Metacritic : 66%
• نمره Letterboxd : 3.4 / 5

سه‌خطی: فیلم درباره یک پیشخدمت به نام فریدا است که شیفته یک غول فناوری میلیاردر به نام اسلیتر کینگ می‌شود. اسلیتر کینگ او را به یک تعطیلات مجلل در جزیره خصوصی‌اش دعوت می‌کند. او در جستجوی پاسخ و حقیقت به اسرار تاریک جزیره پی می‌برد و باید برای نجات خود تلاش کند.

فیلم «دوبار چشمک بزن» اولین تجربه کارگردانی زوئی کراویتز، بازیگر ۳۵ ساله آمریکایی، محسوب می‌شود. زوئی کراویتز در دهه اخیر با نقش آفرینی در فیلم‌های Mad Max: Fury Road (2015)، X-Men: First Class (2011)، The Batman (2022)، Kimi (2023) و چند اثر دیگر، نامی نسبتا آشنا برای اهالی سینما به شمار می‌آید. حال او در اولین تجربه کارگردانی خود، نویسندگی فیلمنامه را هم به طور مشترک با ای. تی. فایگنباوم برعهده دارد که خود فایگنباوم هم اولین تجربه نویسندگی یک اثر سینمایی را پشت سر گذاشته است.

فیلم با متنی آغاز می‌شود:

Trigger Warning: Blink Twice is a psychological thriller about the abuse of power. While this is a fictionalized movie , it contains mature themes and depictions of violence – including sexual violence. This may be upsetting or triggering for some viewers.

هشدار! «دوبار چشمک بزن» یک فیلم تریلر روانشناختی درباره سوء استفاده از قدرت است. در حالی که این یک فیلم غیرواقعی است، اما حاوی مضامین بزرگسال و تصاویر خشونت – از جمله خشونت جنسی است. این ممکن است برای برخی از بینندگان ناراحت کننده یا آزار دهنده باشد.

همین متن ابتدایی کافی است تا متوجه شویم با فیلمسازی بی‌تجربه طرف هستیم! ارائه متن در ابتدای فیلم، اتفاقی نادر است. در اکثر موارد هم متن در فیلم‌های تاریخی به کار برده می‌شود تا اطلاعاتی کلّی از آن دوره تاریخی و وقایعی که قرار است به تصویر کشیده شود به بیننده بدهد. این اقدام از سوی فیلمساز، واضحا برای جذب مخاطب صورت گرفته است و اقدامی خام می‌باشد. این خامی و بی تجربگی -که از همین متن اولیه پیداست- در طول اثر هم بار‌ها دیده می‌شود و در ادامه به آن اشاره خواهم کرد.

فیلم با قابی از یک قورباغه آغاز می‌شود و با یک کات قابل توجه به سراغ شخصیت اصلی داستان (فریدا با نقش آفرینی نائومی آکی) می‌رویم که در حال گذران وقت در اینترنت و فضای مجازی است. او ویدئویی از فردی مشهور و بسیار ثروتمند به نام اسلیتر کینگ (با نقش آفرینی چنینگ تیتوم) می‌بیند و مسحور او می‌شود. سپس در یک نمایشگاه، فریدا اسلیتر کینگ را ملاقات می‌کند و پس از کمی صحبت و آشنایی، اسلیتر کینگ از او و دوستش (جسی با نقش آفرینی شوکت) دعوت می‌کند تا با او برای تعطیلات به جزیره خصوصی‌اش سفر کنند.

فیلم «دوبار چشمک بزن» جزو آن دسته از فیلم‌هایی است که به شکلی کامل از ساختار سه‌پرده‌ای بهره برده است. در ساختار ۳ پرده‌ای، هر فیلم دارای ۳ پرده (اکت) است. در فیلم «دوبار چشمک بزن» هم حدود ۱۰-۱۵ دقیقه ابتدایی همان پرده اول را شکل می‎‌دهد که مقدمات چیده می‌شوند تا کاراکتر اصلی (فریدا) وارد جزیره خصوصی کینگ شود. این پرده به شکلی قابل قبول پیش می‌رود. با اینکه شخصیت پردازی دقیقی اتفاق نمی‌افتد اما بیننده با کاراکتر‌ها به خوبی آشنا می‌شود. نکته برجسته‌ای که در پرده اول و در تمام طول فیلم وجود دارد؛ سینماتوگرافی قابل توجه فیلم است. زوئی کراویتز و تیمش، در طول فیلم به خوبی از پالت رنگی و طراحی صحنه استفاده کردند و این موارد را نه خارج از محتوا و قالب فیلم که اتفاقا در راستای اتمسفر فیلم به کار برده‌اند. از همان سکانس نمایشگاه، نوع رنگ‌بندی به کار رفته توجه مخاطب را به خود جلب می‌کند. استفاده از رنگ سفید (رنگ غالب) با میز‌های قرمز رنگ ترکیبی قابل توجه ساخته است که نه فقط از منظر بصری، که از نظر محتوایی حرفی برای گفتن دارد. رنگ سفیدی که به منظور نماد پاکی، معصومیت و بی‌آلایشی فریدا به کار رفته است (که در پرده دوم هم زنان لباس سفید به تن می‌کنند) رنگ غالب محسوب می‌شود؛ با رنگ قرمز که هشداردهنده است ترکیب شده است و حسّ هشدار را به بیننده منتقل می‌کند. این رنگ‌بندی‌های جذاب و درست در ادامه فیلم هم به چشم می‌خورد و کار فیلمساز در این زمینه قابل توجه و قابل تحسین است. برای مثال در پرده دوم رنگ قرمز به وفور به چشم می‌خورد. از رنگ خانه‌ها گرفته تا سکانسی که در آن فریدا جعبه‌های قرمزرنگی را در اتاق اسلیتر کینگ می‌یابد.

علاوه بر موارد بصری، فیلمساز بازی‌گردانی خوبی انجام داده است و شاهد بازی‌های خوب و قابل قبولی از تمام بازیگران فیلم هستیم. ستاره فیلم نائومی آکی است که علیرغم نداشتن زیبایی‌های تیپیکال هالیوودی، به خوبی بیننده را با خودش همراه می‌کند. واضحا فیلمنامه در بحث شخصیت پردازی عملکرد خوبی نداشته است و همین موارد به پاشنه آشیل فیلم در پرده سوم و رساندن پیامِ فیلمساز هم تبدیل شده است. اما نقش آفرینی خوب نائومی آکی این ضعف را تا انتهای فیلم پوشش می‌دهد و بیننده تا لحظات آخر درگیر کاراکتر فریدا و آینده او است. آکی به خوبی توانسته حسّ ترس، شک، خوشحالی و خشم را به تصویر بکشد و در این بین استفاده قابل توجه از نما‌های کلوز-آپ یاری‌رسان بوده است.

همچنین نقش آفرینی چنینگ تیتوم که به تازگی پرکار شده است (در همین سال در فیلم‌های Fly Me to the Moon و Deadpool & Wolverine هم ظاهر شده است) در نقش اسلیتر کینگ باورپذیر است. او از همان لحظه اول، وایبی شک‌برانگیز از کاراکتر ثروتمند و پرقدرتش ارائه می‌دهد که تا دقایق آخر فیلم، بیننده را سردرگم نگه می‌دارد. همچنین آدریا آرجونا که با فیلم Hitman (2023) نامی برای خود دست و پا کرد هم در این فیلم نقش آفرینی قابل قبولی دارد.

اما نقطه قوت اصلی فیلم، فضای وهم‌آلود و مرموزی است که جریان دارد. فیلمساز با کمک سینماتوگرافیِ درست و نقش‌آفرینی‌های خوب بازیگران، موفق شده است اتمسفری رازآلود بسازد که بیننده را درگیر می‌کند. حوادث به گونه‌ای رقم می‌خورد که بیننده از همان ابتدا به این جزیره و اتفاقاتش مشکوک است و در تمام طول پرده دوم (بهترین پرده فیلم) بیننده و کاراکتر اصلی معلق مانده‌اند که همین موضوع باعث ایجاد تعلیق در لحظات مختلف می‌شود. فیلمساز به خوبی توانسته فیلمی قابل قبول در ژانر Mystery بسازد و به قواعد ژانری به درستی پایبند بوده است. در طول پرده دوم سوالات فراوانی برای بیننده مطرح می‌شود که اشتیاق گرفتن پاسخ برای این شبهات بیننده را تا انتهای فیلم سرگرم نگه می‌دارد. «دوبار چشمک بزن» به لطف اتمسفر مرموزی که می‌سازد فیلمی بسیار سرگرم‌کننده است و از ریتم خوبی هم برخوردار است.

اما همه چیز در پرده سوم (پس از آشکار شدن قضایا) به بدترین شکل ممکن پیش می‌رود. پرده سوم نمایشگر ناپختگی نویسندگان فیلمنامه و کارگردان است. فیلمنامه‌ای که در پرده دوم به شکلی قدرتمند، سوالات فراوانی برای بیننده به وجود می‌آورد و فضایی وهم‌آلود می‌سازد به یکباره در پرده سوم، به یک آبکش تبدیل می‌شود که پر از حفره است! پرده سومی که می‌بایست حداقل پاسخ سوالات روایی را می‌داد به پرده‌ای شتابزده تبدیل می‌شود که نه تنها به اکثر سوالات مطرح شدۀ روایی پاسخ نمی‌دهد، که با پایان‌بندی شعارزده و بدش، باعث می‌شود انگیزه‌های کاراکتر‌ها از انجام کار‌های مختلف در این ۱۰۰ دقیقه هم به هیچ وجه درک نشود و بیننده در انتهای فیلم احساس پوچی کند!

کارگردانِ زن، همانطور که در متن ابتدایی هم اشاره کرده بود، ظاهرا قصد داشته است فیلمی انتقادی درباره خشونت علیه زنان و حتی سوءاستفاده از قدرت بسازد؛ اما فیلم نه تنها به هیچ وجه در این زمینه موفق نبوده است که حتی در پرده سوم از منظر روایی و قالب داستان میستریِ خودش هم فرو می‌پاشد! لازمۀ ساخت فیلمی انتقادی این بود که در ابتدا شخصیت پردازی‌ها به شکلی جزئی و دقیق به تصویر کشیده شود و انگیزه تک تک کاراکتر‌ها درک شود. چرا که در آن صورت باید با فیلمی روانشناختی طرف می‌بودیم. اما شخصیت پردازی‌ها اصلا در حدی نیست که فیلمساز بتواند چنین مضمونی را ارائه کند و جالب این است که فیلمساز تمامی اهتمامش را در پرده دوم هم برای ساخت سرگرمی و ایجاد تعلیق به کار می‌گیرد و او به هیچ وجه تلاشی در راستای عمق دادن به کاراکتر‌هایش نمی‌کند! بنابراین فیلم در این زمینه به اثری شعارزده تبدیل می‌شود که نمی‌تواند پیامش را منتقل کند. اما نکته عجیب ماجرا این است که فیلمسازِ بی‌تجربه حتی همان سرگرمیِ رواییِ خوبی را که ساخته بود هم در پرده سومش به دلیل شعارزدگی و شتابزدگی از بین می‌برد!

در پایان باید گفت فیلم «دوبار چشمک بزن» به عنوان اولین کارگردانی زوئی کراویتز فیلمی سرگرم‌کننده در ژانر Mystery و Pyschological Thriller محسوب می‌شود. فیلمساز به خوبی موفق می‌شود کاراکتر اصلی (با نقش آفرینی خوب نائومی آکی) را به فضایی مرموز ببرد که در هر لحظه شبهات مختلفی برای بیننده و فریدا پیش می‌آید. کراویتز با استفاده درست از رنگ‌ها، بازی‌گردانی خوب و ساخت فیلمی درگیرکننده، نشان می‌دهد می‌تواند به کارگردانی قابل توجه تبدیل شود. اما او باید بداند که سینما مسیر سخت و پرپیچ و خمی است و نمی‌توان در گام اول موضوعاتی مثل سوءاستفاده از قدرت و خشونت جنسی علیه زنان را به تصویر کشید و برداشتن چنین لقمۀ بزرگتر از دهانی باعث می‌شود تا با یک پایان‌بندی شعاری بسیار بد طرف باشیم و فیلمی که به سادگی می‌توانست جزو آثار سرگرم کننده خوب و قابل دفاع سال باشد؛ هدر برود!

نمره نویسنده به فیلم: ۵.۵ از ۱۰