نقد و بررسی بازی !South Park: Snow Day

دو عنوان اول از مجموعه بازی‌های South Park یعنی The Stick of Truth و The Fractured But Whole را می‌توان از جنجالی‌ترین، عجیب‌ترین و بهترین بازی‌های نقش آفرینی نوبتی دانست. عناوینی بسیار سرگرم کننده، غنی و جالب توجه که سخت می‌شود از یاد بردشان! اخیرا بازی جدیدی از این مجموعه عرضه شده است به نام !South Park: Snow Day که برخلاف The Stick of Truth، توسط استودیوی خوش‌نام Obsidian ساخته نشده و استودیوی کمتر شناخته شده‌ای به نام Question، ساخت آن را بر عهده داشته. سبک دو بعدی و نقش آفرینی نوبتی جای خود را به یک بازی سوم شخص اکشن ماجراجویی داده که منجر به ایجاد تفاوتی چشمگیر با دو بازی محبوب اول شده است. آیا این تغییرات بنادین در بازی، توانسته‌اند یک بازی خوب و قابل قبول درخور نام این مجموعه را ایجاد کنند یا خیر.

یکی از چیزهایی که دو بازی The Stick of Truth و The Fractured But Whole را بسیار جالب توجه و دوست داشتنی کرده بود، وفاداری به سبک گرافیکی مجموعه انیمیشن‌های South Park بود. علاوه بر آن، محتوای بزرگسالانه و بی‌پرده این مجموعه حفظ شده بود و Obsidian با خلاقیت خاص خود توانسته بود تجربه‌ای غنی از این بازی فراهم آورد. پس از معرفی South Park: Snow Day در آگوست ۲۰۲۳ که دنباله‌ای مستقیم بر دو عنوان نام برده بود، انتظارات از این بازی بسیار بالا رفت.

هر چقدر که دو عنوان نخست حس بودن در یک اپیزود از مجموعه انیمیشن‌های South Park را القاء می‌کردند، بازی جدید تجربه‌ای کاملا متفاوت به شمار می‌رود. سه بعدی بودن این بازی و مبارزات همزمان آن، فرسنگ‌ها با سبک نقش آفرینی نوبتی دو بعدی دو عنوان نخست، فاصله دارند. از دلایلی که سازندگان بازی برای سه بعدی کردن عنوان جدید نام بردند، به تجربه چند نفره بازی برمی‌گردد. آن‌ها در صدد آن بودند که شما و دوستانتان در قامت چهار شخصیت این بازی قرار بگیرید و به کمک یکدیگر، دشمنانتان را شکست دهید. پیاده کردن چنین ایده‌ای در یک بازی دو بعدی، تقریبا غیرممکن به نظر می‌رسد، از این رو، آن‌ها بازی را سه بعدی ساختند.

دو بازی نخست، توانسته بودند تعادلی مناسب میان گیم‌پلی، داستان و گرافیک ایجاد کنند که سبب می‌شد ساعت‌ها در دنیای آن‌ها غرق شویم. اما حالا، بازی South Park: Snow Day رویه‌ای کاملا متفاوت را پیش گرفته و متاسفانه دیگر شاهد یک داستان غنی و جذاب نیستیم. همچنان کلمات زننده و بزرگسالانه در بازی وجود دارند، اما هیچ خلاقیتی در استفاده از آن‌ها وجود ندارد. گویی سازندگان خواسته‌اند بازی را پر از فحش و ناسزا کنند تا شاید بتوانند به دو بازی نخست نزدیک شوند، اما غافل از آن که نه خود این کلمات، بلکه خلاقیت، جسارت پشت آن‌ها و الهام از انیمیشن‎ها باعث شده بود تا آن دو اثر جذاب شوند.

بازی بسیار جالب و امیدبخش آغاز می‌شود. برف شدیدی در South Park آمده و کارتمن قبل از خواب، دعا می‌کند که بارش برف آنقدر ادامه داشته باشد تا مدارس تعطیل شوند. صبح که بیدار می‌شود، اخبار اعلام می‌کند که برف هولناکی در این منطقه آمده که منجر به یخ زدن مردم و ایجاد خسارات زیان‌باری به شهر شده است. در نهایت، اعلام می‌شود که مدارس تعطیل شده‌اند و کارتمن با خوشحالی، آماده می‌شود تا به بیرون از خانه برود. او حالا می‌تواند حسابی در دنیای بازی ماجراجویی کند و شاد باشد. لحظات ابتدایی بازی به مانند مجموعه انیمیشن‌های South Park، دو بعدی است و دقیقا حس دنیای آن را به همراه دارد. لحظه گذار از دو بعدی به سه بعدی، بسیار خلاقانه و جالب توجه انجام می‌شود. کارتمن از خانه بیرون می‌آید و همراه با بیرون آمدن او، جهان دو بعدی بازی جای خود را به جهانی سه بعدی می‌دهد که در مواجهه نخست، بسیار زیبا و خلاقانه به نظر می‌رسد. کارتمن به کودکی که تازه وارد South Park شده، بشارت (!) یک روز برفی تمام عیار را می‌دهد و به او می‌گوید که بدون درنگ، آماده شود. کنترل این کودک تازه‌وارد به ما سپرده می‌شود. با استفاده از بخش طراحی کاراکتر، او را شخصی‌سازی کرده و بلافاصله پس از آن، به ماجراجویی در شهر می‌پردازیم.

در South Park: Snow Day برخلاف دو بازی گذشته، می‌توانیم به کمک همراهی دوستانمان، این بازی را تجربه کنیم که باید گفت با توجه به تم شوخ و شنگ بازی، ایده بسیار هیجان‌انگیزی است. و اگر بخواهیم به تنهایی بازی را ادامه دهیم، جای آن‌ها را سه NPC یا هوش مصنوعی می‌گیرند. بازی شامل سلاح‌های سرد، سلاح‌های دوربرد و جادوها می‌شود که تفاوت اندکی در سبک بازی، ایجاد می‌کنند. مهم‌ترین مشکل بازی در تکراری شدن مبارزات و تنوع پایین سلاح‌های آن‌ است. حس پیشرفت اندکی در بازی وجود دارد و مبارزات حس و حال خوشایند دو بازی قبل را ندارند.

متاسفانه در طراحی مبارزات بازی، خلاقیت اندکی به کار گرفته شده که باعث می‌شود پس از مدتی، بازی روندی تکراری به خود بگیرد. البته، چیزهای بامزه‌ای هم طی تجربه وجود دارند؛ مثلا استفاده از دستمال توالت به عنوان نرخ ارز (!) که در نوع خود بانمک است اما متاسفانه، این نوآوری‌ها، فقط در مواجهه نخست بامزه به نظر می‌رسند و پس از چند ساعت که از تجربه بازی می‌گذرد، تکراری خواهند شد و دیگر به آن‌ها نمی‌خندید. این سبک از گیم‌پلی مناسب South Park نیست و نمی‌تواند به خوبی شوخی‌های خاص آن را ارائه دهد. سبک نقش آفرینی نوبتی، بهترین سبک برای South Park است؛ چرا که به واسطه قابلیت‌های خاص خود و همچنین کری خواندن‌ها، جزئیات دیوانه‌وار در مبارزات و شخصیت‌پردازی‌ها، بهتر می‌توانست ما را به دنیای مجموعه انیمیشن‌های South Park ببرد.

برخی از کات‌سین‌های بازی که به مانند دو بازی پیشین هستند، بسیار جالب از آب درآمده‌اند. بسیار حیف شد که این کات‌سین‌های درگیرکننده که حالا در سبک سه بعدی، بازآفرینی شده‌اند، به واسطه مبارزات Real-Time بازی، نمی‌توانند به درستی با آن عجین شوند.

طراحی محیط بازی زیباست و گشت و گذار در South Park حالا از دید سه بعدی، جالب توجه است اما مشکلات خاص خودش را هم دارد. به طور کلی، چند محیط مستقل از یکدیگر را در بازی می‌بینیم که برخی از آن‌ها به طرز چشم‌گیری زیبا هستند و برخی نیز، بسیار کوچک به نظر می‌رسند. برخی از جزئیات مربوط به محیط‌های بازی آنقدر که باید و شاید پرداخت کافی را نداشته‌اند و همین سبب می‌شود تا دنیای South Park: Snow Day چیزی میان زیبا و تهی توصیف شود.

شخصی‌سازی بازی، آنطور که باید، غنی نیست و اشکالات متعددی دارد. متاسفانه سازندگان بازی، بسیاری از لباس‌ها و تجهیزات را به صورت DLC یا خریدهای درون برنامه‌ای (MTX) قرار داده‌اند.

مدت زمان کمپین بازی، بیشتر از پنج ساعت به طول نمی‌انجامد و این پنج ساعت روندی خسته کننده و تکراری دارد و مهم‌تر از آن، پرداخت داستانی چندان نوآورانه و جنجال‌برانگیز نیست. در تمام مدت بازی، شخصیت‌ها در مورد قوانین بازی با هم بحث و جدل می‌کنند یا آنکه مدام به دو بازی قبلی، ارجاع می‌دهند که به نظرم چندان جذاب نیست. بحث‌ها و تنش‌های میان شخصیت‌ها، بسیار کلی است و چندان پرداخت دقیقی به آن‌ها نشده و همین هم باعث می‌شود تا آن حس و حال خاص انیمیشن‌های South Park القا نشود.

این بازی روی پلتفرم PC تجربه و بررسی شده است