جهنم سبز | نقد و بررسی Rising Storm 2 Vietnam

بدون شک هر چیزی که مربوط به جنگ ویتنام باشد زیباست. تعدادی از بهترین فیلم های تاریخ سینما مانند گروهان، غلاف تمام فلزی یا اینک آخر الزمان سعی در نمایش تنها بخش کوچکی از نبرد های این جنگ خانمان سوز را داشتند. علاوه بر فیلم ها، موسیقی های زیبایی نیز مربوط به این دوره تاریخی مهم و حساس نیز ساخته شده اند. اما به عنوان یک بازی باز همیشه جای خالی یک عنوان عالی برای ما احساس می شد. شاید عنوانی مانند محتوای دانلود شدنی Battlefield Bad Co 2 Vietnam تا حدی می توانست عطش ما را سیراب کند ولی به دلایل مشخصی، در دراز مدت عاشقان نبرد های ویتنام را سرگرم نکرد. اینبار Rising Storm 2 Vietnam با ترکیب تعدادی از المان های بازی های مختلف سعی دارد بعد دیگری از نبرد های ویتنام را برای ما به نمایش بگذارد.

شاید بتوان بیشتر بازی های اول شخص موجود را در دو دسته شبیه ساز ها و عناوین آرکید قرار داد. در دسته اول عناوینی مانند آرما و یا اسکواد قرار دارند و دسته دوم بازی هایی مانند ندای وظیفه و تا حدودی هم میدان نبرد را شامل می شود. دسته اول دارای کنترل های بعضا سخت و پیچیده ای می شود که یاد گیری آن ها سخت است در ضمن در این دسته از بازی ها باید علاوه بر کار تیمی بسیار سنگین، صبر و حوصله زیادی نیز داشته باشید و با پیروی مو به مو دستورات سر جوخه خود سعی در پیشروی داشته و شکست دشمن داشته باشید.

اما دسته دوم شامل بازی هایی می شود که تقریبا برای همه مناسب است. این بازی ها اکثرا دارای سطح نرخ فریم بالاتری می باشد که برای بازی های پر سرعت تر مناسب است. در این دسته بازی ها کار تیمی شاید مهم باشد ولی اهمیت عناوین شبیه ساز را دیگر ندارد. در ثانی نقشه های این دست از عناوین هر چه قدر هم بزرگ به نظر برسد، حتی به ابعاد بازی های شبیه ساز نزدیک هم نیست.

بازی های شبیه ساز هم اکثرا کنترل مجموعه کاملی از تجهیزات را به دست شما می سپارد ولی در هر بخش از نبرد از شما انتظار سطح مهارت بالا و کنترل خوبی بر روی وسیله نقلیه را دارد.  همچنین بر خلاف عنوانی مانند میدان نبرد که یک نفر کنترل همه اجزای یک وسیله نقلیه مانند تانک را بر عهده دارد، در این عناوین هر فرد تنها کنترل بخش خود را بر عهده دارد.

اما جدای از این بازی ها، دسته سومی نیز به عناوین بازی های میانه ای نیز وجود دارد که سعی کرده است ترکیبی از سختی های بازی های شبیه ساز را در ابعاد بازی های آرکید و با کنترل های راحت تر وسایل نقلیه به شما عرضه کنند. یکی از این عناوین بازی Rising Storm 2 Vietnam است.

RS2V عنوانی است که مانند تقریبا همه بازی های دیگر این روز ها فقط شامل یک بخش آنللاین رقابتی است و دیگر خبری از داستان سرایی در بازی به چشم نمی خورد. البته شاید در ابتدا این یک نقطه ضعف محسوب شود ولی با توجه به سختی کار ساخت یک بخش تک نفره که استدیو های مستقل توان ایجاد آن را به سبک بازی هایی که مرز بین پرده سینما و صفحه بازی، محو کرده اند را ندارند و همین طور قیمت ارزان تر این بازی نسبت به یک بازی کامل، قابل چشم پوشی است. البته RS2V به همین راحتی از کنار این قضیه رد نشده است. در طول مراحل بخش چند نفره هم به طرز زیبایی شاهد یک سری موسیقی با همان سبک و حال و هوای زمان نبرد ویتنام هستیم که زمزمه این موسیقی زبا در زمانی که زیر آتش دشمن هستید یا در حال بالا رفتن از تپه ای هستید که می دانید دشمنان تمام با سلاح های خود شما نشانه خواهند گرفت، حس ترس خوبی را در شما ایجاد می کند که واقعا کلمات از بیان آن عاجز هستند.

بازی شما را در نقش یک ویت کانگ یا سرباز تفنگ دار آمریکایی قرار می دهد و همین جا باید گفت که هر دو در یک جهنم با پوسته ای سبز رنگ در حال سلاخی کردن یکدیگر هستید. بازی به شدت بی رحم است. شما در اکثر مواقع با یک گلوگه خواهید مرد و حتی با وجود آن که پس از زخمی شدن می توانید خود را بانداژ کنید ولی باز هم توان بازیابی سلامتی از دست رفته را ندارید.

در بازی هر نفر می تواند عضوی از یک جوخه باشد که تنها مزیت آن امکان بازی هماهنگ تر با بخشی از تیم و امکان بازگشت به بازی در نقاطی نزدیک تر به صفحه نبرد اصلی است. در تیم ویتنام سر جوخه می تواند با مشخص کردن یک محل برای تونل، یک نقطه بازگشت به بازی در هر نقطه ای از نقشه که هنوز تحت کنترل تیم شما است ایجاد کند ولی در تیم آمریکا تمام اعضای جوخه می توانند بر روی خود سر جوخه به بازی برگردند. هر کدام از این دو حالت مزایا و معایب خود را دارند و به شکل زیبایی شاهد تعادل زیبایی در بازی هستیم. در یک سو تیم ویتنام از اسلحه های قدرت مند تر و با ظرفیت بالا تری استفاده می کنند ولی در سوی دیگر شاید سلاح اصلی تفنگداران یعنی M16A1 کمی ضعیف تر باشد ولی دقت کنترل به مراتب بهتری نیز دارد ولی خشاب های ۲۰ تیره این اسلحه خوشنام حتما شما را در یک نبرد بدون گلوله رها می کند.

بازی دارای چندین کلاس مختلف است که به طور قابل پیش بینی ای تنها تفاوت این کلاس ها فقط در سلاح قابل حمل است و به جز تعدادی استثنا تفاوت خاصی با یکدیگر ندارند. هر تیم شامل یک نفر به عنوان فرمانده ( که بعدا به طور اختصاصی به آن خواهیم پرداخت ) و دو نفر بی سیم چی است. هم چنین دارای تعداد محدودی از پرسنلی مانند دیدبان و تک تیر انداز و سایر پرسنل است. همچنین اعضای تیم ویتنام توانایی کار گذاری انواع تله از نارنجک متصل به سیم تا مین های ضد نفر را دارند ولی در تیم آمریکا دو نفر مکانیک توانایی شناسایی و نابود سازی این تله ها را دارند. هر تیم دارای ۲ نفر تک تیر انداز است که در واقع قوی ترین عضو هر تیم است و جدا از سایر کلاس های بازی، اگر به هر طریقی نتوانستید در یکی از کلاس های قرار بگیرید، آخرین چاره توان قرار گیری به عنوان یک سرباز پیاده نظام معمولی است. یکی از نکات جالب بازی توانایی شخصی سازی کاراکتر است. علاوه برآن که می توانید سلاح و حتی بعضا نوع خشاب و گلوله های شخصیت خود را عوض کنید، همچنین می توانید لباس سرباز خود را تا حدی نیز شخصی سازی کنید ولی برای بدست آوردن آیتم های بهتر باید بیشتر بازی کنید تا با افزایش سطح به این تجهیزات بهتر دست پیدا کنید که البته در اقع به جز یک تغییر شکل ظاهری چیزی دیگری ندارد.

اسلحه های بازی شامل همان سلاح های معمول زمان جنگ ویتنام مانند M16 M14 و خانواده AK47 و SKS و تعدادی سلاح قدییمی تر است و اعضای هر دو تیم توانایی انتخاب بین سلاح اتوماتیک و یا نیمه اتوماتیک را دارند. یکی از مهمترین نکات در RS2V همین است که مانند یک سرباز واقعی باید در اکثر مواقع سلاح خود را بر روی حالت نیمه اتوماتیک قرار دهید تا به دقت بالاتری در تیر اندازی خود دست پیدا کنید و در عین حال نیز بتوانید گلوله های خود را بهتر مدیریت کنید تا هیچ وقت دچار کمبود گلوله در یک نبرد نشوید. ولی در عین حال نیز در نبرد های نزدیک خیلی وقت ها همراه داشتن یک سلاح نیمه اتوماتیک معادل کشته شدن است.

یکی از مهمترین نقش های بازی که باید همیشه توسط پر تجربه ترین عضو تیم استفاده شود، فرمانده تیم است. فرمانده دارای توانایی های ویژه ای است که سایرین از آن بی بهره هستند. همچنین وظیفه فرمانده اجتناب از درگیر شدن مستقیم با دشمن است ولی در سوی دیگر باید با استفاده از توانایی های ویژه خود راه را برای هم رمزان خود باز کند.

فرمانده هر تیم نیز ویژگی های مختص به خود را نیز دارد. فرمانده آمریکا دارای توانایی هایی مانند فراخوانی هواپیمای شناسایی بر روی نقشه، بمباران مواضع و یا پرتاب بمب های ناپالم بر روی مواضع دشمن است. در سمت دیگر فرمانده تیم ویتنام نیز دارای توانایی بمباران مواضع دشمن و استفاده از پوشش هوایی است. اما فرمانده برای دسترسی به توانایی های ویژه خود باید به یک رادیو دسترسی داشته باشد و در حالت تنها ۲ رادیو در روی زمین برای فرمانده در دسترس است و برای استفاده از توانایی ای مانند بمباران مواضع دشمن باید به آن ها نزدیک باشد و اینجاست که نقش دو بی سیم چی نمایان می شود که باید همواره نزدیک به فرمانده حرکت کنند تا وی بتواند بیشترین تاثیر خود نمایان کند.

علاوه بر این هر دو تیم نیز از توانایی های مختص به خود استفاده می کنند. تیم ویتنام دارای تجهیزات محدود سنگین زمینی مانند مسلسل های کالیبر ۵۰ و راکت انداز های RPG7 معمول است و همان طور که اشاره شد نیز فرمانده ویتنام دارای قدرت ارسال موشک های ضد هوایی است. اما در سمت دیگر تیم آمریکا نیز دارای قدرت استفاده از آسمان است. در تیم آمریکا شاهد حظور انواع بالگرد ها از بالگرد های سبک شناسایی و تهاجمی تا بالگرد های تدارکاتی به منظور جابجایی نفرات هستیم. طرز کنترل بالگرد ها چندان سخت نیست ولی به کمی تمرین برای انجام آتش پشتیبانی و یا فرود آمدن بر روی نقطه مورد نظر نیاز دارد که در کمتر از ۱ ساعت به طور کامل قابل فراگیری است. در صورت به اتمام رسیدن مهمات بالگرد ها، شما باید در یکی از نقاط فرود مشخص شده فرود آمده و پس از مدتی بالگرد شما مجددا آماده پرواز است. همچنین بالگرد های بازی در برابر تقریبا همه نوع آتش دشمن حساس و آسیب پذیر هستند و شما به راحتی می توانید با یک سلاح معمولی خلبان های یک بالگرد را بکشید و یا حداقل به بالگرد آسیب برسانید.

البته بالگرد ها خصوصا AH1 چندان هم بی دفاع نیستند و با ترکیب یک خلبان ماهر با یک توپچی مسلط، می توان جهنم واقعی را بر سر نیرو های ویتنامی خالی کرد. خلبان توانایی کنترل یک مسلسل هم محور و ۲۱ راکت هایدرا و غیر هدایت شونده را دارد و توپچی نیز با نارنجک انداز و مسلسل مینی گان خود می تواند دشمنان بکشد و یا با ایجاد آتش پشتیبانی دشممن را مجور به عقب نشینی بکند.

یکی دیگر از مکانیزم های جالب بازی توانایی حرکت در میان تونل های زیر زمینی است که به صورت از پیش ساخته است و با تونل هایی که توسط سر جوخه های ویتنامی ساخته می شود تفاوت دارد. در این تونل ها به صورت واقعی حس ترس به شما منطقل می شود. در بعضی از این تونل ها نیرو های آمریکایی توانایی اصتفاده از سلاح اصلی خود را ندارند و مجبورند تنها به وسیله سلاح کمری خود نسبت به پاک سازی تونل اقدام نمایند و در سمت دیگر نیز هر دو تیم می توانند از این شبکه زیر زمینی برای رسیدن آسان و کم دردسر تر به مواضع دشمن استفاده کنند ولی تله گذاری های بی پایان نیرو های ویتنامی می تواند حرکت در تونل ها را برای نیرو های آمریکایی به یک کابوس تبدیل کند. البته یکی از مزایای تونل های بازی آن است که تقریبا امکان گم شدن در میان آن ها وجود ندارد و نهایت با انتخاب یک خروجی اشتباه به سرعت متوجه آن می شوید و می توانید مسیر خود را اصلاح کنید.

از نظر فنی نیز بازی کامل به نظر می رسد. تقریبا هیچ گونه باگ و یا ایراد خاصی در طول بررسی بازی مشاهده نشد که این مهم جای تبریک به سازندگان بازی دارد. در بخش گرافیکی نیز شاید بازی بهترین و زیباترین عناون ساخته شده توسط Unreal Engine 4 نباشد ولی هم در مناطق باز و کویری و هم در مناطق جنگلی زیبا به نظر می رسد. بازی بر روی سیستم های قدیمی تر به راحتی اجرا می شود و از این نظر هیچ خرده ای به بازی وارد نیست. در خصوص انیمیشن های حرکت و افکت ها نیز باید گفت که سازندگان به خوبی توانسته اند حس یک سرباز پیاده نظام واقعی را منتقل کنند.

در دپایان باید گفت که RS2V همان عنوانی است که تمام طرفداران نبرد های ویتنام، برای سالیان سال منتظر آن بودند. شاید در ابتدا بتوان به سبک خاص آن که چیزی در میانه بازی های دیگر است تا حدی خرده گرفت ولی به سرعت متوجه می شوید که این بازی سبک خود را دارد  نیاز به تقلید از دیگر بازی ها ندارد. در کل با توجه قیمت مناسب این بازی نسبت به سایر عناوین هم رده، تهیه و تجربه بازی به شدت وسوسه کننده است.