نقد و بررسی بازی Flashback 2

Flashback 2 یکی از پرباگ‌ترین بازی‌هایی است که تا به حال تجربه کرده‌ام؛ عنوانی که هیچ ظرافتی ندارد و تنها چیزی که عایدتان می‌کند به هم ریختن اعصابتان است.

اگر از پیش می‌دانستم Flashback 2 تا به این اندازه فاجعه‌بار است، اصلا آن را تجربه نمی‌کردم. این بازی را حتی نمی‌توان پس از بارها و بارها بارگذاری کردن و ادامه دادن و شلیک کردن‌ به دیوار و آدم‌ فضایی‌های نامرئی، به سادگی به پایان رساند. گویی خود سازندگان نیز می‌دانستند که بازی‌شان بسیار ناقص است و برای آنکه ناقص بودنش را بپوشانند، دست به دامان باگ‌هایی شده‌اند که شما را از ادامه بازی منصرف می‌کنند. می‌توان گفت که به هر حال چیزی که در بازی‌ها بسیار رواج دارد، وجود باگ‌های متعدد است و چرا تا به این اندازه روی باگ‌های Flashback 2 تاکید دارم؟ در پاسخ باید گفت که اگر یک بازی آنقدر باگ داشته باشد که نتوان آن را حتی ادامه داد چه؟ و بدتر، اگر یک بازی به غیر از باگ‌های خنده‌دارش، هیچ مشخصه جالب توجه‌ای نداشته باشد، آن وقت چه می‌توان گفت؟

مشکل Flashback 2 وجود چند باگ ساده نیست و وضعیت وخیم‌تری دارد. به نظر می‌رسد سازندگان حتی بازی خود را تجربه نکرده‌اند، چرا که وجود این همه باگ در بازی قابل توجیه نیست.

یکی از ویژگی‌های Flashback 2، دو و نیم بعدی بودن آن است. گاهی حتی می‌توان مانند یک بازی ایزومتریک، در هر سه بعد، حرکت کرد. ممکن است ایده جالبی به نظر برسد، اما آنقدر بد در بازی پیاده‌سازی شده که هیچ جای دفاعی باقی نمی‌گذارد.

اگر در حین دویدن Ctrl را بفشارید، مانند بازی‌های دیگر، شخصیت روی زمین می‌لغزد. اما اگر در همان حین، اسلحه خود را به همراه داشته باشید، تنها می‌بینید که در یک آن، شخصیت انگار تلپورت می‌کند و به جلو رانده می‌شود، بی‌آنکه هیچ انیمیشن خاصی در بازی وجود داشته باشد. برای همین، یک توصیه کوچک دارم. اگر به سرتان زد که Flashback 2 را تجربه کنید،در مواقعی که باید بپرید یا بنشینید، به هیچ عنوان سلاحتان را در دست نداشته باشید.

اگر در بازی بمیرید، با دو گزینه عجیب رو به رو می‌شوید: Resume و Continue. هر دو یکی نیستند؟ نه، نیستند! اگر Continue را انتخاب کنید، باید یکی از فایل‌های ذخیره خود را بارگذاری کنید. اما اگر Resume را انتخاب کنید، به طرز عجیبی، نوار سلامتی‌تان پر می‌شود و از آن‌جا باید بازی را ادامه دهید.

گفت و گوهای بازی نیز بسیار خنده‌دار در آمده‌اند. تنها عکس چهره شخصیت‌ها می‌آید و حرف‌هایشان به صورت زیرنویس درج می‌شود. صادقانه بگویم طراحی شخصیت‌ها مانند تصاویر تولید شده توسط یک هوش مصنوعی مولد به نظر می‌رسند و خالی از روح هستند. طرز ادای دیالوگ‌ها نیز به شدت مصنوعی و بد از آب در آمده و برخلاف نسخه اول که شخصیت اصلی کم‌حرف‌تر و باوقارتر به نظر می‌رسید، حالا سر هر چیزی وراجی می‌کند و این حرف زدن‌های بی‌امان را اگر با باگ‌های متعدد بازی ترکیب کنید، با سر درد خاصی مواجه خواهید شد که تا به حال آن را تجربه نکرده‌اید.

خیلی از اوقات در دیوار گیر می‌کنید. می‌خواهید بدوید تا بلکه بازی زودتر تمام شود، ناگهان شخصیت به دیوار می‌خورد و آنقدر خنگ است که همینطور به دویدن ادامه می‌دهد بی‌آنکه به جلو پیش برود. بازی اصلا صیقل نخورده است.

ممکن است به دلیل تم سایبرپانکی بازی، و پالت رنگی زیبایش، گاهی از جلوه‌های بصری آن لذت ببرید. واقعا هم بازی از نظر بصری زیباست اما متاسفانه این فقط ظاهر آن است و عملکرد فنی، همه زیبایی‌اش را از بین می‌برد. افت فریم‌های وحشتناکی در بازی وجود دارند که با توجه به جلوه‌های بصری معمولی آن، به هیچ عنوان قابل توجیه نیستند.

بازی به واقع بسیار تلاش می‌کند تا عناصر مختلفی را در خود داشته باشد. شاید اگر کمی گرافیک بهتری داشت، حتی سازندگان به ایزومتریک و دو و نیم بعدی بودن بازی قانع نمی‌شدند و بخش‌هایی از آن را اول شخص نیز می‌کردند. البته بازی واقعا متنوع هم هست. به مانند ۹۹ درصد بازی‌های امروزی، دیالوگ‌های انتخابی زیادی دارد، حتی در قسمت‌هایی از بازی می‌توانید موتورسواری کنید! که البته واقعا ابتدایی است و مانند یک بازی موبایل در سال ۲۰۱۰ به نظر می‌رسد. مشخص نیست چرا این همه عناصر مختلف در بازی گنجانده شده است و چرا همه آن‌ها تا این اندازه ناقص و ابتدایی‌اند؟! حتی قسمت‌های مخفی‌کاری نیز در بازی وجود دارند که بهتر است راجع به کیفیت افتضاح آن‌ها صحبت نکنیم.

گالری گیمفا

این بازی روی PC تجربه و بررسی شده است