نقد و بررسی Fort Solis؛ گمشده در بحران بی‌هویتی

بازی Fort Solis، قرار بود تجربه‌ای جذاب داستانی و ترسناک را ارائه دهد و مخاطبان را غافلگیر کند، اما آیا نتیجه خروجی با وعده‌های سازندگان همخوانی دارد؟

گاهی اوقات، به عنوان یک مخاطب، آثاری را تجربه می‌کنید که حتی پس از اتمام آن‌ها، نمی‌توانید به خوبی هدف سازندگان از ساخت آن بازی را درک کنید. حال ممکن است دلیل این امر بی‌هویتی آن اثر باشد، یا سردرگمی ساختاری آن بازی و رویکرد عجیب و غریبش در قبال عناصر مهم و حیاتی یک بازی؛ از مبارزات گرفته تا داستان سرایی و پایان بندی.

بازی Fort Solis، بدون شک یکی از عجیب‌ترین آثاری است که در چند سال اخیر تجربه کرده‌ام و متاسفانه این جمله به معنی عملکرد مثبت سازندگان نیست چرا که این بازی، در تک تک بخش‌های بزرگ و کوچک خود، مشکلات و کمبودهای مختلفی را به خود می‌بیند.

داستان بازی، پیرامون دو مهندس فضایی در سیاره مریخ روایت می‌شود. در یکی از روز‌ها، هشداری از سمت Fort Solis دریافت می‌کنند و برای چک کردن آن‌جا، Jack (با صداپیشگی راجر کلارک) راهی آن منطقه می‌شود تا علت این هشدار امنیتی را بررسی کند. از طرف دیگر همکارش یعنی Jessica، به طور همیشگی با او در ارتباط است و وضعیت را مدیریت می‌کند.

با ورود Jack به Fort Solis، او به سرعت متوجه می‌شود که شرایط اصلا و ابدا عادی نیست و این هشدار امنیتی و در پی آن Lockdown کامل Fort Solis، به علت باگ امنیتی اتفاق نیافتاده و خطری بزرگ‌تر در سایه کمین کرده است. پس از یافتن جنازه‌ی یکی از افراد شاغل در Fort Solis، او به بغرنج بودن شرایط پی می‌برد، اما به جای این که مانند یک انسان عاقل، از آن جا خارج شود و صرفا ماجرا را به مرکز مدیریت در مریخ گزارش دهد، تصمیم می‌گیرد به کاوش و اکتشاف ادامه دهد و دنبال سرنخ‌های بیشتر برود! دقت کنید؛ مهندسی بدون سلاح و امکانات، به جستجوی عامل مرموز که در Fort Solis پرسه می‌زند، می‌رود! موردی که شخصا آن را اولین حفره‌ی بزرگ داستان بازی در نظر می‌گیرم. در طول بازی، که سه تا چهار ساعت بیشتر طول نمی‌کشد، باید قسمت‌ها و بخش‌های مختلف Fort Solis را بررسی کنید، قفل‌ها و مناطق ممنوعه را باز کنید و دسترسی لازم برای محیط‌های مختلف را به دست آورید.

روایت بازی، کاملا بر پیام‌های صوتی موجود در Fort Solis و پیام‌های ویدیویی کامپیوتر‌های این منطقه وابسته است و در قالب حرف‌هایی که ساکنین Fort Solis زده‌اند، می‌توانید به حقایق نزدیک شوید و پشت پرده اتفاقات را بهتر درک کنید. اما مشکل روایت بازی این است که بدنه‌ی داستان و اتفاقات بازی، بسیار خالی و پوچ است. کل بازی، حول محور سه شخصیت کلی رقم می‌خورد و آن چنان تعامل و پرداخت خاصی را شاهد نیستیم. از طرف دیگر همانطور که اشاره کردم، رویکرد احمقانه و عجیب شخصیت Jack که بی مهابا به سمت خطر می‌رود، بسیار سوال‌برانگیز و عجیب است، خصوصا از آن جایی که بازی، هیچگونه سلاح یا ابزار دفاعی را نیز در اختیار مخاطب قرار نمی‌دهد.

البته باید اذعان کنم به واسطه‌ی شروع قابل قبول داستان، ابتدای بازی با تعلیق خوبی مواجه خواهید شد، چرا که به دنبال کشف راز و رمز‌ها هستید و Fort Solis، حس مرموزی را در خود جای داده است. اما هر چه پیشروی می‌کنید، آن حس تعلیق، به جای افزایش، کاهش می‌یابد.

مشکل اصلی بازی Fort Solis، این است که اصلا مشخص نیست چه هدفی را دنبال می‌کند. هنگام معرفی و در کمپین‌های تبلیغاتی، از این بازی به عنوان یک تجربه‌ی داستانی ترسناک یاد می‌شد، اما حقیقتا پس از تجربه‌ی بازی، نمیتوانم درک کنم چه عنصر دلهره‌آور یا ترسناکی در بازی وجود داشت! نه شاهد جامپ اسکر خاصی در بازی هستیم و نه Stalker خاصی ما را در Fort Solis تعقیب می‌کند. در واقع Fort Solis، به شکل بدی ساکت، بی تحرک و پوچ است و وسعت زیادش، تنها برای طولانی‌تر کردن مدت بازی بوده است‌. نکته‌ی خنده‌دار این است که بازی، قابلیت دویدن را در اختیار مخاطب قرار نمی‌دهد و باید آرام کل مکان‌های بازی را طی کنید! در واقع اگر بازی قابلیت Sprint یا دویدن داشت، می‌توانستیم بازی Fort Solis را ظرف کمتر از دو ساعت تمام کنیم!

موضوع ناامیدکننده‌ی بعدی، ساختار بازی و طراحی مراحل آن است. بازی عملا یک شبیه ساز پیاده روی است و هیچ گونه مبارزه، پازل یا تعامل خاصی در بازی وجود ندارد. چند صحنه‌ی انگشت شمار مبارزات تن به تن نیز اکثرا سینماتیک هستند و به فشار دادن یک دکمه خاص خلاصه می‌شوند. نهایت چیزی که بتوان به آن پازل یا معما گفت، کاری مثل پیدا کردن رمز کامپیوتر است که بسیار ابتدایی و ساده صورت گرفته است.

همین خشکی و سادگی گیم‌پلی بازی، در کنار خالی بودن مسیر داستان از اتفاقات جذاب و هیجان انگیز، باعث می‌شود تجربه‌ی Fort Solis، فوق‌العاده خسته کننده رقم بخورد و واقعا بازی، به مقوله‌ی سرگرم کنندگی و جذاب بودن بودن اهمیتی نداده است. در واقع بازی‌های تعاملی یا داستان محور سال هاست که در مدیوم بازی‌های ویدیویی وجود دارند و غالبا گیم‌پلی ساده و ابتدایی را ارائه می‌دهند، اما در عوض در بخش داستان، شخصیت‌ پردازی و داستان پردازی جذاب و موفق عمل می‌کنند. اما Fort Solis نه تنها در بخش گیم‌پلی و ساز و کار مربوط به آن افتضاح عمل می‌کند، بلکه آن چنان داستان خاصی برای روایت ندارد و صرفا به یک روایت کلی و کلیشه‌ای بسنده کرده است.

به همین دلیل ایت که می‌گویم بازی از بی‌هویتی و سردرگمی ساختاری رنج می‌برد. بازی خود را اثری داستان محور و ترسناک در نظر می‌گیرد، اما نه المان Horror یا اضطرابی در دل خود جای داده و نه داستانی قوی و عمیق را به مخاطبان ارزانی می‌دارد.

بزرگ‌ترین نقطه‌ی قوت بازی، بدون شک گرافیک و جلوه‌های بصری بازی است که بسیار چشم‌نواز و خیره کننده هستند. در واقع به نظر می‌رسد تمام توان و تمرکز سازندگان روی این بخش صورت گرفته چرا که بازی از لحاظ نورپردازی محیط، کیفیت بافت‌ها، طراحی چهره‌ها و جلوه‌های گرافیکی، بسیار چشم‌نواز است. اما شخصا باید بگویم ذره‌ای ارزش برای جلوه‌های گرافیکی قائل نیستم، چرا که یک بازی ویدیویی، در وهله‌ی اول باید وظیفه‌ی سرگرم کنندگی‌اش را انجام دهد و سپس بخش‌های اصلی و حیاتی مثل داستان، شخصیت‌ پردازی، محتوا و طراحی مراحل را در اولویت قرار دهد، وگرنه گرافیک چشم نواز، ارزش و اهمیتی نخواهد داشت.

بازی از دو صداپیشه‌ی مشهور دنیای گیم، راجر کلارک و تروی بیکر نیز بهره می‌برد که در کمپین‌های تبلیغاتی نیز مانور زیادی روی آن‌ها صورت گرفته بود. هر دو کار خود را به شکل فوق‌العاده‌ای انجام داده‌اند، اما حقیقتا با هیچکدام از شخصیت‌های بازی نمی‌توان ارتباط عاطفی و احساسی برقرار کرد. اول اینکه کوتاهی بازی باعث می‌شود شخصیت‌ها به خوبی پرداخته نشوند و در وهله‌ی بعدی، شاهد اتفاقات و وقایع مورد نیاز برای پرداخت شخصیت‌ها نیستیم.

گالری اختصاصی گیمفا:

این بازی بر اساس کد ارسالی ناشر (Publisher) و روی PS5 بررسی شده است