درباره پدرها در بازی های ویدیویی
صادقانهترین محبتهای دوستداشتنی و قلبهای عزیز در اشتیاق پارههای تن و عزیزان دل؛ پدرها در بازی های ویدیویی هم کم و هم زیاد هستند.
صدای عزیز پدر بودن در بازیهای ویدیویی بلند است و شیوا و رسا؛ و در این قیاسبازی فصیح، آنچه مشهود است کارکرد بزرگ این نمای خانوادگی محبتآمیز است در قالب سرگرمی تعاملی و نمایشنامههایی که نیازمند اشارۀ انگشتان دست تماشاچیها هستند. قلبهای صادق، قلبهای عزیز، تمناآمیزترین آرزوهای پدرانه برای پارههای تن و عزیزان دل، دیدن رنگهای چشم خود در چشمهای دیگری و پوست دست خود در دستان دیگری، این مهم از داراییهای بشری یعنی خانواده را –شاید هم با اندکی تقصیرات دیجیتال– میرساند بههرحال. و چنین میشود که ستایشنامۀ دیگری نوشته میشود در وصف پدرهای خوب در بازیهای ویدیویی. شاید نه از آن جهت که ترسیمات دیجیتال توانسته باشند واقعاً اصل مطلب را تشریح کنند؛ بلکه از آن جهت که مخاطب آنها توانسته باشد اصل مطلب را با تکههای باقیمانده از قلبش تشریح کند؛ و دلنوشتۀ دیگری بنویسد از باب خوبی و لطف و صداقت.
حاشیۀ مولف: حسین غزالی نویسندۀ قدیمی گیمفا، بازمیگردد تا بعد از مدتی طولانی، به سبک سابق نوشتنش رجوع کند و بهجای آنکه از بازیها بگوید، از شخصیتهایش بگوید و یکبار برای همیشه تغییری ببیند در برداشتش از بازیهای ویدیویی و اینکه بداند نمیشود پدرها را رتبهبندی کرد. بنابراین او تصمیم میگیرد تا بهشکلی پراکنده از پدرهای ویدیویی بنویسد و بعد از آن دوباره برود. تقدیم به دوستان خوب.
حالا باید به خانه برگردم.
در جایی که هنوز آدمهایی با دلباختگیهای سادهلوحانه نشستهاند، در جمع حصیری و صاف و ساده و بیشیلهپیلۀ رفیفانۀ صرف، در جایی که داستانهایی از ماجراهای ویدیویی تعریف میشوند، میشود هنوز مردی را پیدا کرد که پس از سالها همانجاست و هنوز با همان قلب قدیمی در دست از بازیهای ویدیویی میگوید و از اینکه چهگونه میشود یکبار برای همیشه از بازیهای ویدیویی یاد گرفت. این رسم قدیمی، یعنی رسم یاد گرفتن از بازیهای ویدیویی برای زندگی واقعی و بعد از آن بازگشتن به زندگی واقعی پس از بازیهای ویدیویی برای او در گیمفا خلاصه میشد و چنین شد که وقتی هفت سال از نقطۀ آغازینش گذشت، تصمیم گرفت تا از آن بگوید.
از آن و از همۀ آدمهای دیگری که مثل او این رسم را بلد بودند و این داستان را تجربه میکردند. از بررسیها و اولین نگاهها و پیشنمایشها و تحلیلیها و نظرها و داستانها و شرحها و گفتهها. از نقلقولها و تصویرها و ویدیوها و خبرها و اسمها و رسمها تا بچههای خوب و بچههای بد؛ از اول تا آخر ماجرا. از دوستان قدیمی و دوستان جدید و از گیمفا. این خانۀ چوبی با فرشهای قدیمی طرحدار و این پسرچهای که کمکم دوران نوجوانیاش را در دستانش میگیرد و آنجا نشسته و خودش میداند که روزی باید برود. چشمانش خیره به افق، معصومیت کودکانهاش موجود در چشمانش، دستهایش خیره به چشمانش، باد در موهایش و پارچهای سالخورده در دستانش، میداند که وقتی ارقام سنین جلوتر بروند، و پسربچهها مرد شوند، از دست رفتن بیهودۀ زمان گرانتر تمام میشود و حسرت فرصتهای رفته اشکال تلختری بهخودشان میگیرند. اینجاست که قدر دانستن زمان، و فهمیدن حرف دل این پسربچه در داستان مهمتر میشود و آدم را دوباره میرساند به هفت سال بعد از آن و کودکانی که این پسربچۀ نوجوانی که عمیقاً غرضهای صمیمی و صادقانه دارد را به باد استهزاء میگرفتند؛ با این وجود، او هنوز غرق در تمنای خوبی موجود در خانۀ واقعی –در گذر از همۀ خانههای دیجیتالی– حواسش جای مهمتری بود.
اولین کلمۀ موجود در قلب پدرهای کمحرف بازیهای ویدیویی خانه است؛ همان موضوعی که احتمالاً هیچوقت در خلال مکالماتشان به آن اشاره نمیکنند. از قبیل مسائلی که گفته نمیشوند. و در این سکوت همچنین، مسائل نهفتۀ دیگری هم هست. بههمین دلیل پدرهای ویدیویی، عموم گفتههایشان را میخورند تا به خانه برسند. وقتی به آنجا میرسند میتوانند دیالوگهای مختلفالشکل و ظواهری مثل «از خوابهای بد متنفرم» بگویند. گرههای دل پدرهای ویدیویی در خانه باز میشوند؛ جایی که عزیزان دل آنجا هستند. شاید این سرنوشت پدرانه اینطور رقم خورده باشد؛ مثل تکجملههای کوتاهِ الانِ من در زمانی که میدانم پدرهای ویدیویی زیر سایههای سایهای کنار مهتابی نشستهاند. مثل طرز نشستن «مورگان» روی زمین گِلی در غروبگاه عصرانۀ بارانی و ابری که گویی او نخستین پدری است که نامش در این نوشته میآید. بعد از او بوکِر و بعد از او جوئل و بعد از او چندین نفر دیگر.
ولی از باب احتیاط، آغازگر شدن آرتور مورگان در این داعیه برای بازگویی آنچه ما در این نوشته پدرهای ویدیویی خواندیم، چنان با کلیدواژۀ پدرانه اول همسو است که بهنظر نمیرسد از باب تصادف باشد. منحصراً به این دلیل که آرتور همان پدری است که حرفهایش را سهواً و عمداً قورت میدهد و تا ماجرا جدی میشود شروع میکند به بداههسراییهای مهمل و ارجاع به غیر. اینگونه او نخستین تریپ پدرانۀ ویدیوگیمی را نشان میدهد و از همان ابتدای بازی اگر دقت شود، فهمیدن این نکته که چیزی زیر زبانش گیر کرده بعید نیست. با این اوصاف، آرتور صبر میکند تا مطمئن شود که بازیکن –که شخصی است پشت تلویزیون– رفیق خوبی برای شنیدن گذشتۀ ناهموارش شده و بعد دربارۀ «الایزا و آیزاک» حرف میزند.
و دوباره در تکرار، شاید گفتن آنکه چیزی زیر زبان آرتور جا خشک کرده تبدیل شود به چیزی که در حلقش افتاده و تکان نمیخورد. در آهسته راه رفتنهایش با اسب و در نشستنهایش روی زمین و تکیه به درختان تنها یا غیرتنها؛ خدا میداند که در قلب آرتور چه میگذرد. و این اتفاق مهمترین اتفاق بازیاش است؛ نه از آن جهت که انعکاس سوسوهای بعیدی از نگرانیهای ماندگار پدرانه است بلکه از این باب که این بازی ویدیویی، میفهمد که پدرهای ویدیویی و شخصیتهای اینچنینی باید نفس بکشند. و این بازیاش، تنها اثری نیست که برای هموم و غبارهای قلبی شخصیتهایش مجال باز میکند اما مشخصاً اثری هست که بهشکلی واضح آرزوی نمایش ریزهکاریهایش را دارد. با هر انیمیشنی که بعد از باز شدن دوبارۀ بازی پس از بستن سابق بازی بهنمایش درمیآید، آرتور مورگان یکبار برای همیشه زندگیاش را از ابتدای ایام مرور میکند؛ یک بازخوانی پدرانۀ پدرانه.
مثل آن پدری که بود؛ یعنی مثل آن پدری که قبل از آنکه همسر و فرزندش را از دست بدهد بود. مثل پدری که احتمالاً همیشه در دل باقی میماند و در سکوت شبهای سفر با خودش حمل میکند. مورگان ولی، تنها پدری نیست که اینچنین در دنیای ویدیوییاش، بهشکل جسورانهای نام فرزندانش را به غریبهها نمیگوید.
و در اینجا، نویسندۀ عزیز دوست داشت تا به مورگان بگوید که برای قلبهای واقعی، درمان شکستگیهای شیشهای قلب در جایی است که بعضیها دوست ندارند ببینند. و نویسندۀ عزیز کماکان دوست داشت که ادامه دهد و از این بگوید که بارهای سنگین پدرانه هم با فهمیدن بعضی چیزها سبک میشوند. ولی او در مقطعی پشیمان میشود. او فقط یک پدر ویدیویی دیگر است که خارج از ویدیو کارکردی ندارد و بعد از ساعات موجود در گیمپلی، دیگر شخصیتش هیچ تغییری نمیکند. او به احتمال قوی برای همیشه بعضی جملهها را روی زمین میاندازد، و به احتمال قوی برای همیشه همینطور میایستد و همینطور مینشیند و همینطور راه میرود. ولی پدرهای واقعی.. پدرهای واقعی اینطور نمیشوند؛ آنها فهمیدهتر از این حرفها هستند.
در دنیای بازیهای ویدیویی، پدرهای ویدیویی همیشه میتوانستند نقش محافظ شخصی را بازی کنند تا مشکلات گیمپلی درست شوند؛ تکیهگاههایی که نه بر اساس عواطف شخصی بلکه بر اساس حلال ضعفهای ساختاری بازی استفاده میشدند. یعنی این نوع از مظلومیت پدرانه احتمالاً در بازیهای ویدیویی هم رسوخ کرده بود. با این وجود پدرهای ویدیویی موجود در این نوشته به استثنای جک بیکر از رزیدنت ایول ۷ و مردی که چندین دهه با فرزندان خودش مبارزه میکرد، از این دست استفادههای مغرضانه –لااقل در نسخههای اصلی و اولیۀ بازی– بهدور هستند. برای آنها خانواده فقط تکههایی از مدلهای رندر شده نیستند که باید در حین حضور بازیکن، برای آنها نقش بازی کنند تا آسیب نبینند.
پدرهای ویدیوییِ ما زندگی خودشان را دارند و خانوادههایشان هم همینطور؛ عزیزترین تکههای قلبشان، آدمهایی که در گذشته جا گذاشتند یا حتی گم کردند. برای مورگان هم این مسئله که خانوادهاش را یکبار از دست داده حسابی تأثیرگذار است هرچند اگر به زبان نیاورد. و من میدانم که مطمئناً به زبان نمیآورد؛ همانطور که صدبار و صدبار زمان نشستن روی علفزارهای روبهروی دشتها و دیدن برکههای پر از صدای خلوت چیزی نمیگفت اما میتوانستی حدس بزنی که واقعاً چیزی میگوید. در دلش، در زمانی که از همۀ آن ماجراها بهدور است. اینطور شد که صدای حرفهای آرتور در چهرۀ سادهاش شنیدی. آرتور یک خانوادۀ دیگر را میبیند که پدر ندارند و لحظهای چهرۀ ساده و سنگینش را برمیگرداند به آنطرف؛ احتمالاً به ابرهای سایهانداز بر دشتهایی که همیشه نگاه میکرد.
و بعد این مسئلۀ خانواده برای او چرخش خیلی تکاندهندهای میگیرد در اواخر حضورش. وقتی که توخالی بودن حقیقتی بازیهای قدرتپرستانه را میبیند و بعد از آن داچ را میبیند که چهگونه برای مدتزمانی طولانی رازهای ناآرامی در قلبش پنهان کرده بود. او نمیتوانست ببیند که خانوادۀ دیگرش یکبار دیگر در چرخهای خودپرستانه باقی بمانند و از دستش بروند. نمیتوانست چنین سرنوشتی را برای افرادی مثل مارستون و فرزند و همسرش و رفقای معصومی مثل تیلی و بث تصور کند. بنابراین آرتور، درست در زمانی که لازم بود به خانوادهاش گفت که آن اتفاقی که در اواخر مسیر برایش افتاد، جداً باعث شد تا زندگی را باز بهشکل درست سابق ببیند و بازگردد؛ و یکبار برای همیشه طور دیگری باشد و یکبار برای همیشه قلبش را نشکند.
و اینطور شد که برای پدرهای ویدیویی، عزیزان دل و رفیقان قلب و خانواده چنین در نظرشان بعد از دلشکستگیهای مسبوق به سابق فرصت فکر کردن راجع به چیزها روشن میشد و گاهی پدرها میفهمیدند و گاهی بچهها. مثل مارستون.. که حالا بعد از فهمیدن اینکه هفتتیرکشی روی سر بیچارههای سرراهی فایده ندارد و روزگار آدم را سیاه میکند، کمکم میفهمید که در قلب مورگان چه قایم شده بود. «جان» اگرچه مثل خیلی از پدرهای دیگر نمیتوانست دقیقاً احساساتش را راجع به فرزندانش بگوید، اما معصومیت موجود در لحن جملههایش و تلاشهای صادقانهاش برای ماهیگیری با جک خیلی خوب حکایتگر همۀ احساسات موجود در قلبش بودند. مارستون خانوادهاش را دوست داشت و اگرچه شاید هیچگاه مثل مورگان نتوانست به ابرهای سایهانداز بر دشتهای دوردستی نگاه کند و بیشتر به لولههای وینچستر نگاه میکرد، فهمید که حالا میتواند با باز شدن دربهای طویله تا زمانی که جک زنده است، بدون اینکه یک کلمه گفته باشد ثابت کند که پدر بودنش از صمیم قلبش واقعی است و دوران جدیدی شروع شده.
در اینجا، و بازهم دوباره نویسندۀ عزیز میخواست تا از آنچه بگوید که میداند لازم است گفته شود؛ اما در زمان نوشتار این نوشته جا ماند. هرچه که نباشد، اینها شخصیتهای ویدیویی هستند و خیلی چیزها را درست نمیفهمند.
پر بحثترینها
- ادعای مدیر سابق Sweet Baby: استودیوها سراغ ما میآیند تا داستان بازیهایشان را بهبود دهیم
- مشخصات کامل سختافزار پلی استیشن ۵ پرو فاش شد
- مدیرعامل پلی استیشن: طرفداران باید انتظارات خود را کاهش دهند، PS5 Pro یک کنسول نسل بعدی نیست
- سازنده سابق راکستار: مردم سالها از واقعگرایی GTA 6 صحبت خواهند کرد
- ۷ بازی مخفیکاری با پیشرفتهترین هوش مصنوعی دشمنان
- ادعای سازنده Concord: اثری ساختیم که تجربه فوقالعادهای را به گیمرها ارائه میدهد
- شمار بازیکنان همزمان Dragon Age: The Veilguard در روز عرضه به بیش از ۷۰,۰۰۰ نفر رسید
- Horizon Zero Dawn Remastered در زمان عرضه روی استیم تنها ۲.۵ هزار بازیکن فعال داشته است
- تهیهکننده Final Fantasy: اسکوئر انیکس میخواهد بازیهای آینده را همزمان روی Xbox منتشر کند
- شرکت Sweet Baby نقشی در پروسه ساخت Dragon Age: The Veilguard نداشته است
نظرات
عالی بود اقا حسین عالی
ادوارد نیگما ؟ یک معما بگو برام
من با ادوارد اشتباه گرفتی عزیزم من انیگما دوتا ۲ هستم قدرت بلک هول دستمه
چیز دیگه ای دستت نیست؟
hand of midas این البته دستکشه اگه میخوای درش بیارم برای تو
خخخ نه نگهش دار انیگما نیازش داره واسه فارم
اها.ببخشید XD
نمیدونم کار خوبیه یا نه ولی خیلی دلم میخواست با تبر کریتوس به عنوان یه پدر نمونه بزنم اترئوس رو شقه کنم…
تا حالا کار به این خوبی ندیده بودم 👹
کار خوبی میکنی خیلی حرف میزنه
Perfect 😂
داداش این حرکتو روی ابی توی لست اف اس بزن 😂🙏
نه دادا نگو الان ابی فن ها میان میزننمون
ابی مگه فن هم داره آخه ؟
good ending
اصلا این حس پدرانه رو میبینم اشک تو چشام جمع میشه
پدر شاید خیلی سختی هارو بکشه ، خیلی ناراحتی هاشو ، غم هاشو نشون نده و خودشو یکی نشون بده که واقعا همه جوره توی سختی ها مقاومه ، یا بعضی وقتا رفتارش شاید تند باشه یا محبتش رو نتونه خیلی نشون بده ولی از درون دلش همیشه واسه خانواده خودش قلبش دریاست و همیشه خوبی رو واسشون میخواد
اگه هنوزم کنارتونن واقعا خودش یه نعمت خیلی بزرگه ، از بزرگی پدر هرچی بگیم کمه …
توی دنیای بازی هم که واقعا نمونه های خیلی خوبی رو همه دیدیم که آقای غزالی هم اسم بردن مثل جول ، آرتور و جان و خیلیای دیگه
از آقای غزالی هم بابت این مقاله واقعا ممنونم ، زحمت کشیدین ♥️
❤❤❤
البته ارتور پدر نبود ولی پدر ویدیو گیم بود
چرا داداش ارتور یه زمانی پدر بوده و زنو بچه داشته که هردوشونم میمیرن
البته اینم هستش ولی در کل محبوبیت بدلیل پدری ارتور نبود در واقع بدلیل شخصیت عمیق و جذاب ارتور بود
داداش ارتور که نگو دلم میگیره
باری که روی دوش یه پدره رو حتی بزرگترین وزن بردارها هم نمیتونن بلند کنن.
اون نگاه شکست شون اون دستای پینه بسته شون اون صدای گرفته شون باهیچ چیز قابل مقایسه نیست
جوئل و کریتوس نمونه کامل این نوشتههامن
کریتوس زیادم قیافه اش شکسته نیستا ماشاالله فکر کنم تو خود دنیای بازی حدود ۱۵۰ سال اینا داشته باشه الان باید کل پوستاش چسبیده بود به استخوان هاش
کریتوس هزار شصت سالشه تو بازیای جدید :xd
حضرت نوح نیست؟
بنظر گیمفایی های عزیز بهترین پدر های صنعت گیم کین ؟ من بخوام ۳ تارو بگم جوئل جان و گرالت رو میگم درمورد گرالت با اینکه سیری بچه واقعیش نبود اما دیدیم که چه فداکاری هایی کرد
۱:جوئل
۲:کریتوس
۳:جان مارستون
جان کسی بود که تا لحظه آخر از خانواده اش حفاظت کرد کل هدف بازی همین بود کم پیش میاد که اینقدر شخصیت پردازی یه کاراکتر عمیق باشه 👌🏻
بهترین پدر صنعت گیم لی هست از the walking dead که هیچ قدرت یا تخصص خاصی در مبارزه نداشت ولی تا آخرین نفسش هم تمام تلاشش رو کرد که کِلِم رو سالم نگه داره
دقیقا خیلی از وقتی که بازی رو تموم کردم می گذره کامل لی رو یادم رفته بود واقعا مخصوصا اون قسمتی توی فصل ۴ که دوباره میومد و با کلمنتاین صحبت می کرد هییی
سلام منم همینا تو ذهنمه
ولی گرالت و جوئل اصلا به حدی خوب و واقعی ان که انگار نه یک کارکتر گیم بلکه یک آدمی که در یک دنیای واقعی وجود داره رو آدم تو ذهنش تصور میکنه
👌🏻👌🏻
گرالت و کریتوس اگه نباشن صنعت گیم رو باید یتیم اعلام کرد.
اون پدره تو بازی من زنده ام به هر دری زد تا به خوانوادش خودش برسونه
دم سونی گرم با بازی لست خاطره ساخت برامون ❤❤❤
و همینطور ماکروسافت با بازی هیلو
….
به احترام شخصیت هایی شبیه جوئل 👏👏👏
عالیی بود خیلی خوب شد که به بایوشاک بیکران اشاره شد
اره دقیقا
واقعا پدر مثل ستون زندگیه کل زندگی آدم به اون تکیه کرده
ممنون آقای غزالی از مقاله عالیتون
دو تا از بهترین پدرها
جوئل
بوکر دویت
جالبه گه صداپیشه هردو هم تروی بیکر عه 👌🏻
خسته نباشید آقای غزالی
متن زیبایی بود ❤️🌹
🫠🔥👌🏼
خسته نباشید آقای غزالی عزیز خوشحالم که هنوز در کنار ما هستین
سلامت باشی سامیجان گل. اختیار داری رفیق
بابا سر کاره ، بابا فکر مائه
بابا قهرمانه ، آره بابا قهرمانه
اسپویل :
رابطه جوئل و سارا شاید خیلی در بازی کوتاه بود ولی تاثیر احساسی خیلی زیادی میذاشت . اون ساعت قدیمی شکسته … لعنتی …
که بعد ها رابطش به عنوان پدرخوانده الی و حامی اون هم به همون محکمی بود
تو لست اف اس پارت ۲ اون سکانسی که الی تو مهمونی هست و جوئل میاد ازش دفاع کنه و الی رفتار بدی از خودش نشون میده :
? joel : you right kiddo
? elli : what is wrong with you
joel : he had no right
? elli : and you do
i don’t need your fuck*ing help joel
… joel : right
الی بیشتر از این که از قاتل جوئل کینه داشته باشه از خودش کینه داشت بابت رفتاری که با جوئل کرد … ( ظرافت متن و فیلمنامه عجیب قوی هست )
پ ن : بحث پدرها شد یادی کنیم از ” لی ” واکینگ دد که شاید پدر واقعی کلمنتاین نبود اما به خوبی براش پدری کرد و اون صحنه تلخ … هیچوقت از یاد نمیره !
آقای غزالی خسته نباشید ممنون بابت مقاله.
بنظر من بهترین پدر های صنعت گیم جوئل و بوکر هسستن که معنای واقعی پدرر بودن رو به ما نشون دادن.
زیبا بود!
هرجا بحث عشق و علاقه هست اسم the last of us هم هست
پ.ن فقط فاز اون کسی که دیس داده
منم یاد د لست اف اس ۲ میوفتم صحنه مرگ جوئل و از اون ور مرگ عمو بن پیتر پارکر که حکم پدرشو داشت
تو زندگی همیشه سختی هایی که مادر تحمل میکنه رو میبینم اما تا زمانی که وارد شغلی نشیم نمیفهمیم پدر چه زحمتی میکشه درود میفرستم به تمامی پدران دلسوز اللخصوص پدر خودم که حاضره همه سختی های دنیا رو به جون بخره تا یک خار کوچک تو دست بچه هاش نره❤️.
سنگین ، عمیق ، زیبا
آقای غزالی بیشتر بنواز که خوب نواختی
چه شخصیت هایی نشان دادید ، شاخصه اصلی همشون فداکاری و از خود گذشتگی
پدر،کسی که همیشه اولویتهای خودش رو بر اساس خانواده درنظر میگیره
افسوس که انحرافاتی در جامعه امروز بشری باعث شده کودکانی بدون این نعمت بزرگ بشن
اخی یاد بازی من زنده ام افتادم
عالی بود جناب غزالی👌🏻
والا بی احرامی نباشه، ولی چرا وقتی بحث بازی ها مفهوم میشه من فقط یا لست او اس میبینم یا رد دد…والا بقیه غیر گیمر ها فک میکنم بقیه بازی به جز این دوتا هیچ مفهوم عرفانی ندارن…ما داریم از واکینگ دد داستان محور تا شوتر ها اول شخص تا اکشن ادونچر ها ژاپنی مثل nier تا ادونچر ها غربی مثل ویچر که درمورد موضوعی مثل پدر بوده چرخیده(و خیلی موضوعات دیگه)
حرفت کاملاً درسته ، و تنها دلیلی که براش میبینم ، ویوو خوردن مقاله میتونه باشه
فاز اینایی که دیس دادن چیه به پست؟؟
فک کنم فمنیستن
خسته نباشید آقای غزالی
لذت بخش بود خوندن متنتون
جوءل عزیز
شخصیت هایی مثل کریتوس،جول و بوکر واقعا توی صنعت گیم اسطوره ان.دیشب ویچر۳ رو دان کردم،حالا بببنم گرالت و سیری میخوان چه کار کنن،البته قبل بازی اول میخوام سریالش رو ببینم.
تشکر بخاطر مقاله .
لطفا یک مقدار از ثقیل بودنِ ادبیاتتون کم کنید ، که هم مخاطبان کم سن و سالتر راحتتر بتونن با نوشته هاتون ارتباط برقرار کنن و هم مخاطبان کم تحملتر بتونن تا آخر مطلب همراهیتون کنن .
تمامی مقالات شما باب دل و حرف دل نسل گیمرهایی مثل بنده ست .
زنده باد پدر🦸 و سلامتی همه کسانی که پدرشون رو از دست دادن🥀
بنظر من بهترین پدرها ایتن داخل رزیدنت اویل۸ کریتوس وجوئل هستن
البته گرالت و لی هم میشه اضافه کرد
تا وقتی هست قدرش رو بدونید. بعدش دیر میشه
دیر شده عزیز
غم گرفتم کامنتتو دیدم سهند…
بازی endling extinction is forever هم درمورد همین موضوع هست، البته اون درمورد پدر نیست، مادرشونه، ولی بعید میدونم کسی بازی کرده باشه
من بیشترین حس پدری رو تو dishonored از کوروو گرفتم، حقیقتا از وقتی امیلی رو گروگان گرفتن رسما به یه هیولا تبدیل شدم، به وحشیترین شیوه ممکن همهشون رو کشتم
با تشکر
عالی بود
Lee Everett در واکینگ دد ، معنای واقعی کلماتی مثل پدر ، عشق ، مهربانی ، صبوری ، از خودگذشتگی ، بخشش ، و در آخر تلخی (مرگ) رو به من فهموند … . ، جاش تو این مقاله بدجور خالی بود
I miss you Lee 😢
وقتی مقالتوم رو میخونم حالم خیلی خوب میشه
ممنونم ازتون انشالا مقاله های دیگه
من رابطه ی بین رابرت کندو و دخترش اما رو تو resident evil 2 remake خیلی دوست داشتم خیلی احساسی بود مخصوصا اونجاش که دخترش داره تبدیل به یه زامبی میشه
خسته نباشید به آقای غزالی 🌹
از نظر من بهترین پدر تو ویدیو گیم ها لی از بازی the walking dead بود
با اینکه لی پدر خونی کلمنتاین نبود اما واقعا براش پدری کرد و انسانیت رو توش نگه داشت
لی مثل جوئل یه قاتل حرفهای نبود و نمیتونست مثل جوئل مبارزه کنه لی مثل کریتوس نبود که یک عالمه تجربه داشته باشه لی مثل جان مارستون نبود که یک آدم badass باشه
واسه همین لی رو بهترین پدر تاریخ ویدیو گیم میدونم
ایتن وینترز هم خیلی پدر خوبی بود
خیلی زیبا بود
عمو بن اسپایدی حکم پدر رو براش داشت🥺😢😭
چقدر سطحی…
آقای غزالی لطفا بیشتر مقاله بنویسید. مثل همیشه لذت بردیم
گیمفا به بهترین نویسنده ش بیشتر احتیاج داره ; )
خیلی ممنونم واقعاً
یادی هم کنیم از پدر غمناک بازی های ویدیویی یعنی مکس پین که بار سنگینی رو به دوش می کشید
اسپویل شدید لست ۲ !!!!!!!
از نظر من واقعا جول یه پدر واقعی بود آخرشم الی قدر نشناسی کرد تو لست ۲ بد جول رو ضایع کرد و بعد از مرگ جول خودش فهمید چه قلطی کرده اینجوری افسرده شد😪
دم آقا حسین هم گرم همچین مقاله ای نیاز بود👌