سخت‌ترین تروفی های پلاتینیوم پلی استیشن؛ طعمه‌های شکارچی

در این مقاله به بازی‌هایی خواهیم پرداخت که با برخی از سخت‌ترین تروفی ها، مهارت و صبر پلیر را در راستای پلاتینیوم (پلات) کردن به چالش می‌کشند.

اگر در سه نسل اخیر حداقل از یکی از کنسول‌های پلی‌استیشن برخوردار بوده باشید به خوبی با سیستم تروفی‌های سونی و روند اعتیاد آور پلات کردن بازی‌ها آشنایی دارید. این سیستم از سال ۲۰۰۹ روی کنسول PS3 به طور گسترده کار خود را آغاز کرد به طوری که همه‌ی بازی‌هایی که روی این کنسول عرضه می‌شدند باید از تروفی‌ها نیز برخوردار می‌بودند و در حالی که کنسول‌های Xbox نیز از چنین سیستمی بخوردار هستند اما سونی با معرفی تروفی‌های پلاتینیوم و تعبیه‌ی سیستمی عمیق‌تر حول محور آن باعث شد مخاطبان رغبت بیشتری به تلاش برای بدست آوردن تروفی‌ها و اچیومنت‌ها روی کنسول‌هایش بکنند.

از آن پس این سیستم آن قدر مورد توجه گیمرها قرار گرفت که توانست یک جامعه‌ی اختصاصی که بیشتر نام شکارچیان تروفی‌ها را با خود یدک می‌کشند حول محور خود تشکیل دهد که به کنسول‌های Xbox نیز راه پیدا کردند. طی سال‌ها سازندگان توانستند بیشتر این سیستم تروفی را به بخشی گسترده از بازی‌های خود تبدیل کنند و به راستی آن را به عنوان محرکی موثر در راستای به چالش کشیدن پلیر به کار بگیرند.

عموما در محافل گیمینگ زیاد این موضوع مورد بحث قرار می‌گیرد که کدام بازی تروفی‌های سخت‌تری داشته و در همین راستا اخذ تروفی پلات آن نیز چالش برانگیزتر است از همین رو امروز تصمیم گرفتیم به برخی از بازی‌هایی بپردازیم که در طول زندگی این سیستم روی کنسول‌های پلی‌استیشن برخی از چالش برانگیزترین تروفی‌ها را ارائه داده‌اند.

Max Payne 3

عنوان Max Payne 3 از نظر من یکی از برترین آثار اکشن نسل هفتم محسوب می‌شود که در حالی که کمتر از دو نسخه‌ی قبلی مجموعه از آن صحبت و یاد می‌شود اما قطعا یک تجربه‌ی اکشن با دوز بالایی از آدرنالین را ارائه می‌داد که هرگز فراموش نخواهد شد. یکی دیگر از خصوصیات این بازی که هرگز فراموش نخواهد شد روند به شدت چالش برانگیز و طولانی پلات کردن آن است که باعث می‌شود به یکی از سخت‌ترین و نادرترین تروفی‌های پلات بدل شود.

در بین تروفی‌های بازی چندین مورد وجود دارد که به راستی توان و حوصله‌ی پلیر را می‌سنجند و در صورت عدم آمادگی بعضا به شدت او را تنبیه می‌کنند. ابتدا شما باید برای گرفتن تروفی “Serious Payne” یک بار بازی را روی درجه سختی Hard تمام کنید، نباید خیلی سخت و غیر معقول باشد درست است؟

اما این تنها شروع کار است چرا که پس از آن درجه سختی Hardcore در دسترس پلیر قرار می‌گیرد که در راستای آنلاک کردن تروفی “Payne In The Ass” باید آن را به پایان برسانید، نامی که به خوبی حس شما حین تلاش برای گرفتن آن را توصیف می‌کند. همچنین پلیر با به پایان رساندن بازی روی درجه‌ی سختی Hard یک مود به نام New York Minute را آنلاک خواهد کرد که در واقع او را وادار به اسپید ران کردن بازی کرده و دو چالش نه چندان خوش‌آیند را به شما تحمیل می‌کند.

شما با به پایان رساندن این مود تروفی “A New York Minute” و همچنین درجه‌ی سختی Hardcore را برای این مود باز خواهید کرد که سخت‌ترین تروفی این بازی نیز پشت همین درجه‌ی سختی قرار گرفته است.

تروفی “The Shadows Rushed Me” نیازمند آن است که بازی را روی درجه سختی Hardcore در مود New York Minute به پایان برسانید که در واقع باید به طور بی‌وقفه، بدون مرگ و البته تحت تاثیر محدودیت زمانی بازی را به پایان برسانید؛ بدترین بخش قضیه آن است که اگر اشتباه کرده و به هر دلیل یکی از موارد ذکر شده را نقض کنید حتی اگر چند لحظه با پایان بازی فاصله داشته باشید مجبور هستید دوباره از ابتدا آن را تجربه کنید که دقیقا همان تنبیه شدید بازی است که به آن اشاره کردم.

Tetris Effect: Connected

عناوین Tetris همیشه یکی از تاثیرگذارترین، آرامش‌بخش‌ترین و سرگرم کننده‌ترین آثار صنعت گیمینگ محسوب می‌شدند و عنوان Tetris Effect نیز به بهترین شکل این خصوصیات را در خود جای داده است اما اگر جزو آن افرادی هستید که دوست دارید هر بازی را پلات کنید یا اینکه طرفدار پروپاقرص Tetris هستید باید بگویم متاسفانه با یکی از سخت‌ترین و عذاب‌آورترین تروفی‌های تاریخ این سیستم در این بازی روبه‌رو خواهید بود.

تروفی “Seriously? Seriously” از پلیر می‌خواهد که در هر جایی که امکانش وجود دارد رنک SS دریافت کند و این بدان معناست که شما باید رسما به یک استاد کامل در این بازی و هر بخش تعاملی آن تبدیل شوید تا بتوانید تمام چالش‌های آن را بدون هیچ نقصی پشت سر بگذارید که اصلا و ابدا کار راحتی نخواهد بود. در حال حاضر تنها ۰.۱ درصد از پلیرهای این بازی روی کنسول‌های پلی‌استیشن توانسته‌اند این تروفی را اخذ کنند که نشان می‌دهد کسانی که این اثر را پلات کرده‌اند از صبر ایوب، هوشیاری بالا و میزان بسیار زیادی از مهارت برخوردار بوده‌اند.

شخصا مدت‌ها بود که می‌خواستم این اثر را تجربه کنم و مدتی پیش به لطف سرویس PS Plus Extra توانستم به آن دسترسی پیدا کنم و باید بگویم به راستی یکی از سرگرم‌کننده‌ترین و آرامش‌بخش‌ترین بازی‌هایی است که امروزه می‌توانید آن را تجربه کنید. علاوه بر این خصوصیات بازی از میزان قابل توجه‌ای از چالش نیز برخوردار است که به خوبی می‌تواند باعث شود چندین بار یک مرحله را تکرار کنید از همین رو به خوبی می‌توانم حدس بزنم که چقدر پلات کردن این بازی می‌تواند زمان بر باشد.

Call Of Duty: Black Ops

عناوین Call of Duty جزو آثاری بودند که تقریبا از همان ابتدای شکل گیری سیستم تروفی‌های سونی از آن پیروی می‌کردند و تا به امروز نیز همگی تا حد زیادی تروفی‌های پلات چالش برانگیز و زمان‌بری را به نمایش گذاشته‌اند اما بین تمام این آثار بین اعضای هاردکور جامعه‌ی تروفی هانترها نام یک نسخه به عنوان سخت‌ترین قسمت این مجموعه برای پلات تکرار می‌شود و آن Call of Duty: Black Ops است.

تروفی‌هایی از جمله “Black OP Master” از پلیر می‌خواستند بازی را روی درجه سختی Veteran به پایان برسانند که به نوبه‌ی خودش یک تجربه‌ی چالش برانگیز بود اما این نسخه یک بخش کاملا تازه داشت که فضای جدیدی را برای سازندگان در راستای خلق تروفی‌های تازه و البته بسیار سخت‌تر و پیچیده‌تر فراهم می‌کرد و آن بخش چیزی نبود بجز مود Zombies.

یکی از دشوارترین تروفی‌های این بازی “See Me, Stab Me, Heal Me” بود که انجام تعدادی اعمال خاص را در مود مذکور از پلیر طلب می‌کرد. شما برای دریافت این تروفی قبل از هر چیزی ابتدا به یک چاقوی بالستیک نیاز داشتید که پیدا کردن آن تنها از طریق خرید اسلحه از جعبه‌های Mystery میسر بود که همانطور که احتمالا می‌دانید در سرتاسر مپ بازی پخش بودند. همچنین همانطور که از نامش نیز پیداست نوع اسلحه‌ای که از این جعبه بدست می‌آورید نیز کاملا رندوم و تصادفی است بنابراین ممکن است بار اول آن را بگیرید یا اینکه حتی در بار صدم هم موفق به دریافت آن نشوید!

حال فرض کنید توانستید چاقوی مورد نظر را دریافت کنید، حالا باید آن را در دستگاه Pack A Punch ارتقا دهید که خود نیازمند هزینه‌ای مشخص برای استفاده بود. پس از ارتقای چاقوی خود حالا به بخش پایانی کار می‌رسیم و آن هم پرتاب کردن آن به سمت هم تیمی خود در حالی که روی زمین افتاده و به اصطلاح در حالت Downed قرار دارد که باعث احیا شدن او می‌شد. مسئله این است که حین انجام تمام این اعمال دائما بازی در حال پیش‌روی است، تعداد زامبی‌ها افزایش می‌یابد و احتمالا تا زمانی که به مرحله‌ی پایانی تروفی برسید کار بسیار سختی در راستای انجام بخش پایانی آن در پیش خواهید داشت.

Wolfenstein 2: The New Colossus

عنوان Wolfenstein 2: The New Colossus شرایطی مشابه با Max Payne 3 دارد و شاید در نگاه اول به لیست تروفی‌های آن، به نظر برسد که با یک لیست بسیار معقول روبه‌رو هستید که لزوما چالش سخت و طاقت‌فرسایی جلوی پایتان نمی‌گذارد و تا حد زیادی هم درست فکر می‌کنید. این اثر همچون بسیاری دیگر از بازی‌ها یک لیست استاندارد تشکیل شده از جمع‌آوری آیتم‌های مخفی، شکست دادن باس‌ها، گذراندن مراحل و… است اما در این بین یک تروفی است که می‌تواند تجربه‌ی این بازی را به یک جهنم تبدیل کرده و آن را به شما تحمیل کند.

“Mein Leben” نام تروفی‌ای است که درباره‌ی آن صحبت می‌کنیم؛ این تروفی یک بار تجربه‌ی بی‌وقفه‌ی بازی را بدون امکان مرگ و همچنین روی بالاترین درجه‌ی سختی که هم نام این تروفی است را از پلیر می‌طلبد که اصلا خوش‌آیند نخواهد بود. مرگ در درجه‌ی سختی Mein Leben منجر به ری‌استارت شدن کامل و شروع دوباره‌ی بازی از ابتدا می‌شود بنابراین هیچ جای اشتباهی برای پلیر وجود ندارد و البته بازی نیز اجازه نفس کشیدن به او را نمی‌دهد. در نهایت این مسائل همگی تروفی‌ای را به ارمغان می‌آورند که نه از لحاظ جسمی بلکه از لحاظ روحی و عصبی نیز پلیر را تحت فشار قرار داده و خورد می‌کند.

شخصا از چنین تروفی‌هایی که به اصطلاح Permadeath هستند متنفرم چرا که به نظرم صرفا در راستای اذیت و آزار پلیر در لیست تروفی‌ها قرار گرفته و چالش کاذب و پوشالی است که شخصا برای من به تجربه‌ی بازی لطمه وارد می‌کند. چنین تروفی‌هایی لزوما خلاقیت و نوآوری خاصی در آن‌ها به خرج داده نشده است بنابراین در حالی که لزوما پلات کردن یا تروفی گرفتن هرگز جزو اولویت‌های من محسوب نمی‌شود اما اگر در لیست تروفی اثری چنین موردی را مشاهده کنم به کلی فکر پلات کردن آن را از سرم بیرون می‌کنم.

به نظر من درجات سختی می‌توانند با برخی پیچش‌های بسیار جالب مهارت‌های پلیر را به چالش بکشند که در عین سخت بودن تلاش برای دستیابی به آن‌ها سرگرم کننده و جذاب است تا اینکه حدود شش ساعت تجربه‌ی کلی بازی را صرفا به خاطر یک بار مردن به بازیکن تحمیل کنند.

Crash Bandicoot 4

به طور کلی فرنچایز Crash Bandicoot از همان ابتدای ظهورش جزو بازی‌های چالش برانگیز اما به شدت جذاب محسوب می‌شد که تمرکز زیادی بر تنوع مراحل و چالش‌های آن، گیم‌پلی بسیار سرگرم کننده و همچنین ارائه‌ی یک روند سخت اما لذت بخش بود. تمام این توصیفات باعث می‌شود این مجموعه به یک کاندید برجسته در راستای خلق تروفی‌های مشکل و سخت تبدیل شود و قسمت چهارم آن این مسئله را به خوبی به نمایش گذاشت.

شما برای رسیدن به تروفی پلات این اثر باید بازی را به درصد تکمیل ۱۰۶% برسانید و سخت‌ترین تروفی آن یعنی “OVER-Overachiever” را بدست آورید که تقریبا اکثریت تروفی‌های دیگر این بازی زیر مجموعه‌ی این مورد قرار می‌گیرند. در این راستا شما باید تمام مراحل بازی را بدون مردن پشت سر گذاشته و تمامی آیتم‌های مخفی یا به اصطلاح Collectibleهای موجود در این مراحل را بدست آورید که خود به تنهایی باعث می‌شود گاها یک مرحله را چندین بار تکرار کنید.

اگر این مسئله کافی نبود شما باید تمامی Platinum Time Trial Relicها را نیز دریافت کنید که برای این کار باید مراحل را حداقل یک بار به پایان رسانده و بار دوم در زمان بسیار کوتاهی آن را طی کنید، بد نیست اشاره کنم ۳۸ مورد از این چالش‌ها در این بازی وجود دارد و این بدون در نظر گرفتن صدها آیتم مخفی است که باید آن‌ها را دریافت کنید و تمام این موارد از طریق انجام مراحلی به دست می‌آیند که سخت‌تر و طولانی‌تر از هر نسخه‌ی دیگری در تاریخ این سری هستند!

Street Fighter 5

به عنوان یکی از طرفداران پروپاقرص ژانر مبارزه‌ای، به خوبی می‌دانم که هر کدام از این آثار تعداد بی‌شماری از پلیرهای به شدت هاردکور و مصمم را در خود جای داده‌اند که روزانه ساعت‌های متوالی زیادی را در بخش تمرینی مشغول به ساخت کمبو، تمرین و پرورش مهارت‌های خود هستند و حتی خود من هم در قسمت‌های مختلف Tekken از جمله نسخه‌ی هفتم یکی از همین افراد محسوب می‌شدم و البته بارها و بارها هم توسط چنین افرادی خرد شدم بنابراین می‌توان گفت افراد زیادی وجود دارند که در بخش آنلاین این بازی‌ها می‌توانند رسما شما را به خاک و خون بکشند.

حال فکرش را بکنید که سازندگان یکی از این بازی‌های مبارزه‌ای یکی از تروفی‌های بازی‌اش را بر اساس رسیدن به یکی از برترین لیگ‌ها و گروه‌های مهارتی بازی‌اش قرار دهد که دقیقا نیازمند سروکله زدن با همین قشر از جامعه‌ی آن اثر است؛ عنوان Street Fighter 5 دقیقا همین کار را انجام می‌دهد!

یکی از تروفی‌های این بازی “!Let’s Fight Someone Strong” نام دارد که نیازمند آن است که شما با برترین پلیرهای این بازی در رنک‌های بسیار بالا به مبارزه پرداخته و آن قدر مهارت پیدا کنید که بتوانید به لیگ طلایی این بازی راه پیدا کنید، به زبان ساده‌تر این تروفی نیازمند آن است که تبدیل به یکی از برترین پلیرهای این عنوان شوید! برخی از این پلیرها صدها و حتی بعضا هزاران ساعت را صرف کسب مهارت در این بازی کرده و از همین رو حتی قدیمی‌ترین طرفداران این فرنچایز نیز بعضا از پلات کردن این عنوان منصرف شدند.

به طور کلی گردآوری یک لیست تروفی منطقی و استاندارد برای بازی‌های مبارزه‌ای کار دشواری است چرا که عموما آثاری هستند که به شکل صد در صدی بر مهارت‌های پلیر وابسته هستند و از همین رو در مواردی همچون Street Fighter 5 ممکن است بسیاری از پلیرها قادر به پلات کردن آن نباشند. از طرف دیگر عنوانی همچون Tekken 7 به نظر من گوشه‌ی دیگر ماجرا را نشان می‌دهد که آن چنان تروفی‌های چالش برانگیزی نداشته و شخصا هم روی PS4 و هم روی PC آن را بدون دردسر پلات کردم.

Devil May Cry 5

شهرت و بدنامی این مورد در زمینه‌ی تروفی‌ها احتمالا به گوش همه‌ی شما خورده است چرا که در یک دهه‌ی اخیر به جرات می‌توان گفت Devil May Cry 5 یکی از سخت‌ترین لیست‌های تروفی و در همان راستا نادرترین تروفی‌های پلات را به خودش اختصاص داده است که افراد معدودی آن را بدست آورده‌اند. همانند بسیاری دیگر از بازی‌ها مخصوصا آثار کپ‌کام، Devil May Cry 5 هم از تنوع زیادی در زمینه‌ی درجات سختی مختلف و خصوصیات اختصاصی آن‌ها برخوردار است و این درجات سختی هسته‌ی بسیاری از تروفی‌های این بازی را تشکیل داده‌اند.

بالاترین درجه‌ی سختی این اثر Hell And Hell است که خصوصیت برجسته‌اش آن است که شما تنها با برخورد یک ضربه از سوی دشمنان کشته خواهید شد و از آن جایی که قابلیت سیو خودکار نیز غیر فعال است مجبور هستید آن چپتر را به کلی از ابتدا آغاز کرده و تجربه کنید! شما با به پایان رساندن بازی روی این درجه‌ی سختی تروفی “Highway To Hell” را دریافت خواهید کرد اما این تمام آن چیزی نیست که DMC 5 در راستای سنجش مهارت شما در چنته دارد.

تروفی دیگر این بازی “Worthy of Legend” نام داشته و از شما می‌خواهد تمام مراحل را روی تمام درجات سختی بجز Heaven Or Hell با رنک S به پایان برسانید و انجام این کار روی درجه‌ی سختی Hell And Hell با تمام توصیفاتی که از آن داشتیم رسما یک کابوس خواهد بود که قطعا به ساعات متوالی و متعددی از تلاش‌های مجدد ختم خواهد شد.

شخصا بارها اظهار داشتم که ژانر هک اند اسلش یکی از ژانرهایی است که علاقه‌ی شدیدی به آن داشته و فرنچایز DMC نیز به طور کلی جای بسیار خاصی در قلبم دارد از همین رو زمانی که نسخه‌ی پنجم عرضه شد بسیار مصمم بودم که آن را پلات کنم و نیمه‌ی بیشتر راه را نیز طی کردم اما حقیقتا واقعا نمی‌خواستم در راستای این کار خودم را شکنجه کرده و تجربه‌ی لذت بخش آن را به یک جهنم برای خودم تبدیل کنم.

سخن پایانی

به طور کلی سیستم تروفی‌ها نه تنها در کنسول‌های پلی‌استیشن بلکه هر پلتفرمی که به نوعی از آن برخوردار است می‌تواند تاثیرات مثبت متعددی روی تجربه‌ی گیمرها داشته باشد و دلایل بیشتری برای تجربه‌ی چندین باره‌ی یک بازی به آن‌ها بدهد. اگر این تروفی‌ها خلاقانه، چالش برانگیز و منطقی باشند قطعا تلاش در راستای به دست آوردن آن‌ها نیز لذت بخش خواهد بود و در نهایت حس پیروزی خاصی را به ما منتقل خواهد کرد و همچنین دلیلی به ما می‌دهند که وقت بیشتری در بازی‌های مورد علاقه‌مان بگذرانیم و خودمان را به چالش بکشیم.

اما در گوشه‌ی دیگر تروفی‌هایی را داریم که صرفا «سخت» و بعضا غیر منطقی هستند که باعث می‌شود تجربه‌ی یک بازی بیشتر به یک شکنجه بدل شود و حتی عاشق‌ترین طرفداران یک آی‌پی نیز نمی‌توانند با آن کنار بیایند. شخصا اعتقاد دارم اگر پلات کردن یک بازی باعث می‌شود که تجربه‌ی آن بیشتر به یک روند آزار دهنده و اعصاب خورد کن تبدیل شود صرفا به خاطر آن که می‌خواهیم یک آیکون را کنار بازی خود داشته باشیم و به دیگران نشان دهیم باید از این کار خودداری کنیم.

تروفی هانتینگ همچون سیاه چاله‌ای است که شما را در خودش می‌کشد و می‌تواند بسیار اعتیاد آور باشد به طوری که بعضا برای برخی از افراد تجربه‌ی یک بازی صرفا در پلات کردن آن خلاصه شده و به کلی لذت بازی و وجوه مختلف آن نادیده گرفته می‌شود.

و اما در نهایت دوست دارم بدانم شما کاربران چه خاطراتی از پلات کردن بازی‌های دشوار دارید؟ آیا هیچ یک از عناوین نام برده را پلات کرده‌اید؟