بیوگرافی ناتالی پورتمن | از لئون تا دنیای سینمایی مارول

ناتالی پورتمن یکی از بازیگران زن توانمند سینمای هالیوود می‌باشد که از همان کودکی با ایفای نقش در فیلم لئون همه را حیرت‌زده نمود.

نتالی هرشلاگ در تاریخ ۹ ژوئن ۱۹۸۱ (۱۹ خرداد ۱۳۶۰) در اورشلیم و خانواده‌ای یهودی چشم به جهان گشود. نام نتالی برگرفته از واژه سنتی و عبری می‌باشد که البته بعدها به ناتالی پورتمن تغییر نام داد و در حال حاضر با این اسم شناخته می‌شود. بازیگر و تهیه‌کننده‌ای که تنها فرزند مشترک شلی و آونر می‌باشد.

خانواده‌ پدری وی تاریخچه‌ای عجیب در جنگ جهانی دوم داشته‌اند. از مادربزرگ و پدربزرگ خود گرفته که والدینشان را در جریان نسل‌کشی اردوگاه آشویتس از دست دادند تا یکی از اقوام پدری ناتالی که علی‌رغم ملیت رومانیایی اما به عنوان یک جاسوس یهودی برای سرویس اطلاعاتی کشور بریتانیا در جریان جنگ جهانی دوم خدمت می‌کرد.

او که به عنوان تنها فرزند مشترک والدینش شناخته می‌شود و مادرش به عنوان نماینده در کنار وی به کار مشغول است، زمانی که تازه به دنیا آمده بود، ابتدا به واشینگتن آمریکا مهاجرت کرده و سپس در کنتیکت که یکی از ایالت‌های نیو-انگلند آمریکا در شمال شرقی این کشور محسوب می‌شوند، تا سال ۱۹۹۰ ماندگار شده و در نهایت به جزیره لانگ آیلند نقل مکان کردند.

ناتالی از همان سنین کودکی و علی‌رغم آن که در کشور آمریکا زندگی می‌کرد اما بنا به تصمیم والدینش در مدرسه‌ای یهودی حضور پیدا کرد و در کنار تحصیل، رقص باله و هنرهای نمایشی در تئاتر را نیز جسته و گریخته دنبال نمود و بنا به صحبت‌های خود وی، از همان سنین کودکی برخلاف باقی هم سن و سال‌های خود می‌دانسته که به چیزی علاقه دارد و چه رشته‌هایی را باید دنبال نماید.

در سن ۱۰ سالگی و زمانی که ناتالی و خانواده‌اش در یک رستوران مشغول صرف پیتزا بودند، توسط مامور آژانس مدل به کار در حرفه مدلینگ کودکان دعوت شد. در حالی که او این پیشنهاد را رد کرد اما به مرور در کلاس‌های تئاتر حضور پیدا کرد تا در نهایت برای نخستین نمایش خود در آف برادوی تست بازیگری بدهد. تستی که او و بریتنی اسپیرز را به عنوان بازیگر ذخیره لورا بل باندی قرار داد.

۶ ماه پس از اجرای این نمایش و حضور ناتالی پورتمن به عنوان بازیگر ذخیره، او برای ساخته اکشن و درام لوک بسون یعنی Léon: The Professional (لئون: حرفه‌ای) تست بازیگری داد و برای ایفای نقش دختری به نام ماتیلدا برگزیده شد. نقشی که زندگی وی را برای همیشه تغییر می‌داد و او تصمیم گرفت تا برای حفاظت از حریم خصوصی خود و جلوگیری از سر و صدای رسانه‌ای، از نام “پورتمن” برای خود بهره ببرد که از آن سال به بعد تحت عنوان ناتالی پورتمن به شهرت رسیده است.

والدین ناتالی در ابتدا به دلیل صحنه‌های بزرگسالانه و خشونت‌آمیزی که دخترشان می‌بایست اجرا نماید، از حضور وی در فیلم Léon: The Professional امتناع کردند که لوک بسون آن صحنه‌ها را از نسخه نهایی حذف کرد و بنا به گفته‌های خود ناتالی، دیگر دلیلی برای مخالفت وجود نداشت و او در این ساخته با ژان رنو به همکاری پرداخت. اثری که واکنش‌های متفاوتی را نسبت به هنرنمایی این بازیگر ۱۴ ساله در پی داشت که البته با واکنش‌های مثبتی از سوی مخاطب عام مواجه شد و سریعاً به شهرت رسید.

پس از موفقیت فیلم Léon: The Professional و در حالی که ناتالی مشغول تحصیل در مدرسه‌ بود، با پیشنهادات کاری گوناگونی مواجه شد و تا سال ۱۹۹۸ به هنرنمایی در فیلم‌های Developing (پرورش)، Everyone Says I Love You (همه می‌گویند دوستت دارم) و Mars Attacks (مریخ حمله می‌کند) پرداخت. او همچنین در فرصتی طلایی موفق شد تا نقشی کوتاه در ساخته خاطره‌انگیز Heat (مخصمه) پیدا کرده و با نام‌های بزرگی همچون رابرت دنیرو، آل پاچینو و وال کیلمر به همکاری بپردازد.

در حالی که به سبب سن کم فرصت حضور در فیلم Romeo + Juliet (رومئو + ژولیت] را پیدا نکرد و نتوانست تا نقش مقابل لئوناردو دی‌کاپریو را ایفا نماید اما در سال ۱۹۹۷ نقشی به او پیشنهاد شد که بسیاری از بازیگران و ستارگان هالیوود آرزوی حضور در آن فرنچایز را در سر داشتند. جرج لوکاس که سه‌‌گانه جنگ ستارگان را بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۳ پدید آورده بود، در صدد ساخت پیش درآمد و ساخت سه‌گانه جدید برآمد که چگونگی تبدیل شدن آناکین اسکای‌واکر به دارث ویدر را بازگو می‌کرد.

در حالی که ناتالی پورتمن در شرف حضور در نخستین تجربه کاری بزرگ و پرهزینه خود بود اما هیچ شناختی از جهان جنگ ستارگان و شخصیت‌های آن نداشت، فرنچایزی که از طرفداران بسیاری در سراسر جهان برخوردار بوده و به مانند اثری فرهنگی برای مردم کشور آمریکا شناخته می‌شد. این مسائل سبب شد تا پیش از حضور در پروسه فیلم‌برداری، سه‌گانه نخست را تماشا کرده، شخصاً با جرج لوکاس صحبت کرده و از وی مشاوره گرفته و آثار بازیگران بزرگی همچون لورن باکال، آدری هیپبورن و کاترین هیپبورن را تماشا نموده تا از طرز رفتار و صحبت آن‌ها برای خود بهره بگیرد.

در حالی که پروسه فیلم‌برداری Star Wars: Episode I – The Phantom Menace (جنگ ستارگان: قسمت اول – تهدید شبح) برای ناتالی با دوره دبیرستان وی هم‌زمان شده بود و شرایطی عذاب‌آور را برایش رقم زده بود اما سرانجام شاهد اکران این فیلم در سال ۱۹۹۹ بودیم. پیش درآمدی که علی‌رغم دریافت نقدهای گوناگون اما موفق شد تا فروشی بالغ بر ۹۲۴ میلیون دلار را ثبت نماید که در آن زمان به دومین فیلم پرفروش تمام تاریخ بدل گشته و نام ناتالی پورتمن را به عنوان یک ستاره به سینمای جهان معرفی نماید.

اکران فیلم چهارم از فرنچایز جنگ ستارگان با فارغ‌التحصیلی ناتالی پورتمن از دبیرستان همزمان شد. برخلاف باقی هم‌تایان ناتالی، او به تحصیل و ادامه آن اصرار داشت و در همان سال ۱۹۹۹ مقاله‌ای را با برخی از دانشمندان حوزه آنزیم به نگارش درآورد که نه تنها به فهرست مقالات علمی راه یپدا کرد، بلکه در پذیرش وی توسط دانشگاه هاروارد نیز موثر بود و او بعدها یک مقاله دیگر را نیز به نگارش درآورد که شهرت بسیاری را در حوزه علم برایش به ارمغان آورد.

او همچنین در آن سال‌ها بر به تصویر کشیدن برخی از صحنه‌ها در فیلم‌های خود حساسیت داشت و به عنوان مثال هنرنمایی در Anywhere but Here (هر جا جز این‌جا) به کارگردانی وین وانگ را نپذیرفت و تیم تولید را مجبور کرد تا برخی از وقایع و سکانس‌ها را بازنویسی کرده تا بتوانند نظر مثبت این بازیگر جوان را جلب نمایند. اثری درام و خانوادگی که سوزان ساراندون نیز ناتالی را در این فیلم همراهی می‌کرد و این پروژه نخستین جایزه گلدن گلوب را برای وی به همراه داشت و نشان داد که می‌تواند جزو بازیگران توانمند نسل جدید لقب بگیرد.

از سال ۲۰۰۰ که دوران دانشگاهی ناتالی پورتمن در هاروارد و در رشته روان‌شناسی آغاز شده بود، او فرصت کمتری برای حضور در سینما پیدا کرد و تا سال ۲۰۰۲ تنها در آثاری به نام‌های Where the Heart Is (جایی که قلب آن‌جاست) و Zoolander (زولندر) و پروژه‌های تئاتری معدودی به هنرنمایی مشغول بود تا دوباره ایفای نقش پادمه آمیدالا را در فیلم Star Wars: Episode II – Attack of the Clones (جنگ ستارگان: قسمت دوم – حمله کلون‌ها) بر عهده بگیرد. دنباله‌‌ای که به سبب یک پرش زمانی، شاهد نسخه بالغی از پادمه بودیم که ناتالی پورتمن سعی داشت تا دختری را به تصویر بکشد که در بحبوحه جنگ کهکشانی، می‌تواند روی پاهای خود ایستاده و به کسی وابستگی نداشته باشد.

در حالی که دومین پیش درآمد جنگ ستارگان در کنار دریافت انتقادات شدید، با افت فروش نیز مواجه شد و تنها حدود ۶۵۰ میلیون دلار فروش کرد اما ستاره آن، ناتالی پورتمن روزهای مهم و پرمشغله‌ای را در دانشگاه سپری می‌کرد و شدیداً وقت خود را به انجام پروژه‌های علمی گوناگونی اختصاص داده بود زیرا اعتقاد داشت که ترجیح می‌دهد یک انسان باهوش باشد تا تنها یک ستاره سینما و در نهایت نیز در سال ۲۰۰۳ از دانشگاه با مدرک کارشناسی فارغ‌التحصیل شد و در فیلم درام Cold Mountain (کوهستان سرد) ایفای نقش یک مادر جوان را در جریان جنگ داخلی آمریکا بر عهده گرفت.

از سال ۲۰۰۴ شاهد حضور همه‌جانبه ناتالی پورتمن در سینما بودیم که با فیلم‌های درام، کمدی و عاشقانه Garden State (ایالانت گلستان) و Closer (نزدیک‌تر) آغاز شدند. آثاری که هر یک تحسین منتقدین را در پی داشته و با واکنش عمومی مثبتی نیز در گیشه سینما روبرو شدند تا ادامه‌دهنده سیر موفقیت ناتالی ۲۳ ساله باشند. او برای حضور در Closer توانست تا جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مکمل زن را از آن خود کرده و برای نخستین‌بار در جشنواره اسکار نیز نامزدی در همان بخش را تجربه نماید.

ناتالی پورتمن سال ۲۰۰۵ را با فیلم Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith (جنگ ستارگان: قسمت سوم – انتقام سیت) آغاز کرد تا این سه‌گانه نه چندان محبوب و منتقد پسند را در نهایت به اتمام برساند. فیلمی که در آن شاهد تبدیل آناکین به دارث ویدر بودیم، با فروشی بالغ بر ۸۴۸ میلیون دلار به کار خود پایان داد و به دومین فیلم پرفروش آن سال بدل گشت. او در همین سال ۲ فیلم دیگر را نیز به ارمغان آورد که هر یک تجربیات منحصر به فردی برایش رقم زده است.

نخست شاهد هنرنمایی او در قامت دختری یهودی/آمریکایی در فیلم Free Zone (منطقه آزاد) بودیم که وی را مجاب کرد تا به مطلعه فرهنگ و تاریخ کشور خود پرداخته و مسائل بسیاری را یاد بگیرد. آخرین فیلم او در سال ۲۰۰۵ نیز اثر پر سر و صدای جیمز مک‌تیگو به نام V for Vendetta (وی مثل وندتا) در ژانر اکشن و پادآرمان‌شهری بود که ماهیت سیاسی و آزادگی آن نظر مثبت ناتالی را جلب نمود و حاضر شد تا در یکی از سکانس‌های این فیلم تمام موهای خود را بتراشد تا نمایانگر رهایی و آزادی باشد. هنرنمایی وی در این فیلم به حدی با واکنش‌های مثبت روبرو شد که جایزه زحل را برای بهترین بازیگر زن به خود اختصاص داد.

در سال ۲۰۰۷ شاهد متفاوت‌ترین هنرنمایی ناتالی پورتمن در کارنامه هنری بازیگری‌اش بودیم. یکی از نقدهایی که تا آن زمان به وی وارد شده بود، بر عهده گرفتن نقش زنان و دخترانی بود که اصطلاحا “شاهزاده خانم داستان” بودند. او نقشی متفاوت و پر سر و صدا را در فیلم My Blueberry Nights (شب‌های بلوبری من) بر عهده گرفت و هنرنمایی متفاوت او سبب شد تا سیل تعریف و تمجیدها به سمتش روانه شود. اثری که بنا به گفته منتقدین، ناتالی پورتمن در قامت زنی بالغ و قدرتمند در مقابل دوربین حاضر شده و دوران جدیدی را در عرصه بازیگری‌اش به ارمغان آورده است.

تا سال ۲۰۰۸ شاهد هنرنمایی ناتالی در فیلم‌هایی همچون Paris, je t’aime (پاریس، دوستت دارم)، Hotel Chevalier (هتل شوالیه) و Mr. Magorium’s Wonder Emporium (فروشگاه عجیب آقای مگوریوم) و صداپیشگی در سریال انیمیشنی The Simpsons (سیمپسون‌ها) بودیم که هر یک واکنش‌های متفاوتی را از سوی منتقدین و مردم دریافت کردند تا این که در سال ۲۰۰۸ شاهد جنبه‌های جدیدی از موفقیت برای وی بودیم.

ناتالی پورتمن از یک سو شرکت تولیدی و تهیه‌کنندگی فیلم اختصاص خود را تاسیس نمود و سپس به عنوان یکی از داوران جشنواره کن سال ۲۰۰۸ در مقابل عموم ظاهر شد. او در همان سال نخستین تجربه کارگردانی خود را با فیلم کوتاه Eve (حوا) رقم زد و اثری حول محور ارزش‌های خانواده را به ارمغان آورد که از مادربزرگش برای یکی از شخصیت‌های این عنوان الهام گرفت. اثری که در جریان جشنواره فیلم ونیز به اکران درآمد و با واکنش خوبی از سمت حاضر روبرو شد.

در حالی که بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۸ شاهد اعتصاب گسترده نویسندگان هالیوودی بودیم، ناتالی پورتمن هنرنمایی متفاوتی را در فیلم درام Brothers (برادران) در سال ۲۰۰۹ با همکاری توبی مگوایر و جیک جیلنهال تجربه کرد که به سبب این اعتصاب بسیاری از سکانس‌ها بدون هیچ فیلم‌نامه‌ای ضبط می‌شد که ناتالی شرایط آن دوران را بسیار سخت و طاقت‌فرسا خطاب کرده است. همکاری او و رومن پولانسکی برای ساخت تبلیغ تلویزیونی یک عطر نیز سر و صدای زیادی به راه انداخت و تجربه جدیدی برای این بازیگر ۲۸ به شمار رفت.

در سال ۲۰۱۰ شاهد اکران ۳ فیلم از ناتالی پورتمن به نام‌های Hesher (هشر)، I’m Still Here (من هنوز این‌جا هستم) و Black Swan (قوی سیاه) بودیم.در حالی که ۲ فیلم نخست ادامه‌دهنده رویه همیشگی وی در بازیگری بودند اما همکاری او با دارن آرنوفسکی در فیلم Black Swan برخلاف تمام آثار وی در طی ۲ دهه گذشته جریان داشت و روایتی ترسناک و روان‌شناختی از دختری بود که تمام زندگی خود را وقف یادگیری رقص باله کرده است. ناتالی برای آماده‌سازی حضور در جریان‌سازترین فیلم کارنامه هنری خود روزانه بین ۵ تا ۸ ساعت را به تمرین رقص باله اختصاص داد و ۹ کیلوگرم از وزن خود را کاهش داد. سعی و تلاش قابل ستایش وی در نهایت جواب داد و فیلم Black Swan با اکران در سال ۲۰۱۰ حیرت و شگفتی مخاطبین را در پی داشت.

اثری که تنها با ۱۳ میلیون دلار بودجه تهیه شده بود، فروشی بالغ بر ۳۳۰ میلیون دلار را رقم زد و نه تنها به یکی از پرسوترین آثار کارنامه هنری ناتالی پورتمن تبدیل شد، بلکه جوایز هنری بسیاری را نیز برای وی به همراه داشت که مهم‌ترین آن، کسب جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره اسکار بود که موفقیتی بزرگ در زندگی وی محسوب می‌شود. با این حال به تصویر کشیدن صحنه‌های رقص باله با حواش بسیاری در آن سال روبرو شد و برخی عوامل ادعا کردند که وی تنها چیزی حدود ۵ درصد از این سکانس‌ها را شخصاً انجام داده و تبلیغات بر روی این موضوع تنها یک دروغ رسانه‌ای برای بزرگ کردن نام وی بوده است. حواشی که در نهایت واکنش دارن آرنوفسکی را در پی داشت و او این شایعات را بی‌اساس خطاب کرد و از بازیگر فیلم خود دفاع نمود. با وجود تمام حواشی و مسائل گوناگون اما Black Swan موجب شد تا ناتالی پورتمن در جریان یادگیری رقص باله، با معلم رقصی فرانسوی به نام بنجامین میلپید در سال ۲۰۰۹ آشنا شده و رابطه‌ای را با یکدیگر آغاز نمایند که از آن زمان تاکنون ادامه داشته و صاحب ۲ فرزند شده‌اند.

پس از تجربه نقشی سنگین و طاقت‌فرسا، ناتالی پورتمن در سال ۲۰۱۱ فیلم کمدی و عاشقانه No Strings Attached (بدون تعهد) با اشتون کوچر را به ارمغان آورد و علی‌رغم آن که یک بازیگری که تازه برنده جایزه اسکار شده، در چنین اثری به ایفای نقش بپردازد و این مسئله انتقاداتی را به سمت وی روانه کرد اما ناتالی اظهار داشت که برای رهایی از فشار ساخته دارن آرنوفسکی، به چنین اثری نیاز داشته تا بتواند شرایط روحی خود را بهبود ببخشد. او در همین سال روند ناامید کننده خود را ادامه داد و در ۲ فیلم Your Highness (عالی‌جناب) و Thor (ثور) به ایفای نقش پرداخت که هر یک واکنش‌های چنئان خوشایندی را از سوی مخاطبین و منتقدین دریافت نکردند.

در حالی که سال ۲۰۱۲ هیچ فیلمی از ناتالی پورتمن بر پرده سینما به نمایش درنیامد اما او به حدی محبوب و پرطرفدار شده بود که مجله فوربز نام وی را در فهرست ۱۰۰ چهره ارزشمند برای سرمایه‌گذاری مورد اشاره قرار داد. یک سال بعد در ۲۰۱۳ شاهد حضور دوباره او در دنیای سینمایی مارول با فیلم Thor: The Dark World (ثور: دنیای تاریک) بودیم تا باری دیگر شخصیت جین فاستر، معشوقه خدای رعد را به تصویر بکشد تا به یکی از پردرآمدترین بازیگران زن آن زمان بدل گردد.

از سال ۲۰۱۵ شاهد برنامه کاری شلوغ ناتالی پورتمنی بودیم که علی‌رغم برخورداری از مسئولیت‌های مادرانه اما قدرتمندانه‌تر از قبل در سینما حضور پیدا کرده بود. در سال ۲۰۱۵ شاهد ۴ فیلم از او به نام‌های The Seventh Fire (هفتمین آتش)، The Heyday of the Insensitive Bastards (اوج پست‌فطرت‌های بی‌احساس)، A Tale of Love and Darkness (قصه عشق و تاریکی) و Jane Got a Gun (جین دست به اسلحه می‌برد) بودیم که علی‌رغم آن که هیچکدام موفقیت‌های مالی چندانی را به همراه نداشتند اما در بعد هنری تحسین منتقدین را در پی داشته و شاید که مهمترین اثر او در آن سال به پنجمین فیلمی تحت عنوان Knight of Cups (شوالیه جام‌ها) بازگردد که برای نخستین‌بار با بازیگر بزرگی همچون کریستین بیل در اثری به هنرنمایی پرداخت که توسط ترنس مالیک کارگردانی و نویسندگی شده و جنبه‌های متفاوتی از زندگی یک انسان را به تصویر می‌کشید.

رویه حضور در آثاری که شباهتی به یکدیگر ندارند، در سال ۲۰۱۶ نیز تکرار شد و شاهد اکران فیلم‌هایی همچون Pride and Prejudice and Zombies (غرور و تعصب زامبی‌ها)، Jackie (ژکی) و Planetarium (افلاک‌نما) بودیم. Pride and Prejudice and Zombies هجویه‌ای کمدی و ترسناک از رمان مشهور غرور و تعصب به قلم جین استن بود که دنیایی آخرالزمانی را در قرن ۱۹م ویکتوریایی به تصویر کشیده و همین مسئله واکنش‌های متفاوتی را در پی داشت.

فیلم دیگر او که حسابی سر و صدا به راه انداخته بود، اثری بیوگرافی حول محور بانوی اول کاخ سفید در زمان ریاست جمهوری جان اف. کندی یعنی ژاکلین کندی اوناسیس بود. فیلمی که روایت‌گر زندگی پرتلاطم همسر رئیس جمهور آمریکایی بود که به شکلی جنجالی مورد ترور قرار گرفت و کشته شد. ناتالی پورتمن برای این که بتواند زندگی ژاکلین کندی را به نحو احسنت به تصویر بکشد، در پروسه تولید فیلم Jackie به مطالعه و تماشای آثار مستند و مقالات بسیاری روی آورد و حتی با یک مربی گویش نیز تمرینات گوناگونی را انجام داد تا بتواند طریقه صحبت ژاکلین کندی را به بهترین شیوه ممکن در نزد مخاطبین به ارمغان بیاورد. مسائلی که باعث شد تا هنرنمایی او در فیلم Jackie با تحسین منتقدین مواجه شده و شاهد نامزدی وی در بخش بهترین بازیگر زن جنشواره اسکار بودیم. با وجودی که ناتالی این‌بار در تصاحب جایزه ناکام ماند اما موفق شد تا در جنشواره فیلم منتقدین خوش درخشیده و جایزه‌ای را از آن خود کند.

پس از آن که الکس گارلند در سال ۲۰۱۴ با فیلم علمی تخیلی و روان‌شناختی Ex Machina (فرا ماشین) حسابی خوش درخشید و توجهات را به سمت خود معطوف نماید، انتظارات از ساخته جدید او به نام Annihilation (نابودی) به شدت افزایش یافت. مخصوصاً که ناتالی پورتمن نقش اصلی این پروژه را بر عهده گرفته بود. فیلمی که وی را در قامت یک زیست‌شناس قرار داده که همراه با گروهش وارد منطقه‌ای عجیب و غریب و مرموز شده و می‌بایست تا با مسائل ماورایی و روان‌شناختی بسیاری دست و پنجه نرم نمایند.

در حالی که فیلم Annihilation نسبت به Ex Machina نقدهای نسبتاً منفی‌ای دریافت کرد و چندان مورد توجه قرار نگرفت اما طرفداران ناتالی پورتمن از حضور وی در فیلمی اکشن و ماورایی که حول محور سر و کله زدن با موجودات عجیب و غریب است، شگفت‌زده شده و هنرنمایی وی را مورد تحسین قرار دادند. او در همین سال ۲۰۱۶ پروژه‌های دیگری نظیر The Death and Life of John F. Donovan (مرگ و زندگی جان اف. دونوون)، Vox Lux (وکس لوکس) و مستند Dolphin Reef (صخره دلفین) را نیز پدید آورد که در جلب نظر مثبت طرفدارانش، روندی موفقیت‌آمیز را طی نمود.

در حالی که پس از حضور در فیلم Thor: The Dark World در سال ۲۰۱۳، شاهد کناره‌گیری ناتالی پورتمن از دنیای سینمایی مارول بودیم اما یکی از سکانس‌های استفاده نشده آن فیلم با صداگذاری جدید در فیلم بزرگ و پر سر و صدای Avengers: Endgame (انتقام‌جویان: پایان بازی) مورد استفاده قرار گرفت. اثری که پایان‌دهنده حماسه بی‌نهایت MCU پس از ۳ فاز جذاب و هیجان‌انگیز بود و در نظر داشت تا مسیر جدیدی را برای شخصیت ثور با هنرنمایی کریس همسورث ترسیم نماید که ناتالی پورتمن را در قامت ابرقهرمانی جدید و غیرمنتظره به تصویر می‌کشید.

در کنار حضور افتخاری وی در فیلم Avengers: Endgame که به دومین فیلم پرفروش تمام تاریخ در آن زمان بدل گشت، شاهد هنرنمایی ناتالی پورتمن در فیلم Lucy in the Sky (لوسی در آسمان) نیز بودیم. اثری درام به کارگردانی نوآ هاولی که به سبب پروسه تولید پر فراز و نشیب، با شکستی تمام عیار در نزد منتقدین و مردم روبرو شد و جزو یکی از فراموش شدنی‌ترین آثار کارنامه هنری این بازیگر ۴۱ ساله به شمار می‌رود.

پس از آغاز همه‌گیری ویروس کرونا که تمام دنیا را به شوکی عظیم فرو برد، شاهد بازگشت ناتالی پورتمن در قامت جین فاستر بودیم. او در ابتدا صداپیشگی این شخصیت را در یکی از قسمت‌های سریال انیمیشنی What If (چه می‌شد اگر) در سال ۲۰۲۱ بر عهده گرفت و سپس همانطور که پیشتر اشاره کرده بودیم، در چهارمین فیلم ثور به نام Thor: Love and Thunder (ثور: عشق و تندر) شاهد تبدیل جین فاستر به مایتی ثور بودیم.

در حالی که Thor: Love and Thunder جزو بدترین ساخته‌های تاریخ دنیای سینمایی مارول قرار گرفت و با نقدهای بسیار ضعیفی روبرو شد که حتی هنرنمایی ناتالی پورتمن را نیز تحت تاثیر قرار داده بود اما طرفداران کمیک‌های مارول شاهد جلوه جذابی از مایتی ثور بودند که با پایانی دردناک، پرونده شخصیت جین فاستر را فعلاً در MCU بست و باید دید که آیا تهیه‌کنندگان این فرنچایز، در آینده به سراغ این شخصیت خواهند آمد یا خیر!

ناتالی پورتمن طی ۲۹ سال حضور در سینمای هالیوود نشان داده که به راحتی می‌تواند از پس هر نقش و شخصیتی برآمده و جزو معدود بازیگران زن این عرصه می‌باشد که با قدرت بازیگری‌ مثال‌زدنی در کنار هر بازیگر و ستاره‌ای، با قدرت می‌تواند تمامی توجهات را به سمت خود جلب نماید. یک هنرمند و مادر ۴۱ ساله یهودی که آثاری خاطره‌انگیز و فراموش نشدنی را برای سینماگران به ارمغان آورده و امید می‌رود که در سال‌های پیش‌رو نیز بتوانیم این روند مثبت را از وی همچنان شاهد باشیم.

منبع: گیمفا