نقد و بررسی بازی The Last Case Of Benedict Fox

بازی The Last Case Of Benedict Fox از جمله عناوین مترویدوانیایی مورد انتظار سال ۲۰۲۳ به حساب می‌آمد. اما آیا توانسته است در حد انتظارات ظاهر شود؟

The Last Case Of Benedict Fox از جمله بازی‌های مورد انتظار سال ۲۰۲۳ به حساب می‌آمد که حالا چند روزی از عرضه‌ آن می‌گذرد. سازنده‌ بازی، استودیوی Plot Twist، اولین بازی مهم خود را در روز عرضه روی سرویس گیم پس (Game Pass) قرار داد تا توجهات بیشتری را به خود جلب کند؛ عنوانی که سبک پازل و پلتفرمر مترویدوانیایی دارد و با اضافه کردن المان‌های کارآگاهی به خود، سعی دارد متمایز از آثار هم سبکش ظاهر شود.

ساخت بازی یا فیلم در دنیایی لاوکرافتی، واقعا ریسکی و چالش‌برانگیز است. چنین آثاری به ندرت موفقیت‌های بزرگ کسب می‌کنند و معمولا به دلایل مختلف از جمله عدم موفقیت در داستان‌گویی، ضعف در به تصویرکشیدن المان‌های این دنیا و شخصیت‌پردازی‌های عجیب و غریب، شکست سنگینی را تجربه می‌کنند. اگر در اینترنت هم چنین عناوینی را جست‌وجو کنید، آثار موفق و بزرگ کمی را مشاهده خواهید کرد. متاسفانه The Last Case Of Benedict Fox هم سرنوشت مشابه‌ای پیدا کرده و با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند.

داستان بازی، در مورد یک کاراگاه جوان به نام Benedict است که بعد از جنگ جهانی دوم یک زندگی نسبتا آرام را می‌گذراند. زندگی آرام او با مرگ پدرش که از قضا اصلا هم رابطه‌ صمیمی با او ندارد، کاملا دچار تحول و تشنج می‌شود. حال او باید راز پشت مرگ پدرش را فاش و مهم‌تر از آن، به اسرار مرموز زندگی پدرش دست پیدا کند. کار تا جایی پیش می‌رود که او حتی به هویت خود، پدرش و مکانی که در آن سال‌ها زندگی کرده است شک می‌کند و با دریایی از سوالات بی‌پاسخ مواجه می‌شود. حال، شما باید به پاسخ این سوالات دست پیدا کنید.

داستان بازی در ساعات ابتداییجالب است و روایت خوبی هم دارد. شاید در یکی دو ساعت اولیه کمی سردرگم شوید؛ اما بعد از گذشت چند ساعت، هیجان‌انگیز می‌شود. اما متاسفانه این روند جذاب داستان، فقط برای مدت کوتاهی ادامه دارد و نهایتا داستان بازی بعد از ۵ ساعت خسته‌کننده شده و افت وحشتناکی پیدا می‌کند؛ تا جایی که در اواسط بازی عملا چیز خاصی برایتان مهم نیست و فقط به دنبال انجام کوئست‌های به ظاهر معنادار بازی خواهید بود و شاید فقط به واسطه‌ طراحی مراحل خوب بازی از آن دست نکشید.

شخصیت‌پردازی کاراکترها و روند منطقی داستان در یک عنوان کاراگاهی بسیار مهم است؛ اما The Last Case Of Benedict Fox آنقدر می‌خواهد ادای عناوین پیچیده و مرموز لاوکرفتی را دربیاورد که باید در بین این اداها به دنبال منطق اتفاقات باشید که نهایتاً به یک تجربه بسیار خسته‌کننده و حوصله سربر تبدیل می‌شود. به عنوان مثال، از ابتدای بازی یک صدا شما را همراهی می‌کند و قدرت‌هایی به واسطه‌ آن به دست می‌آورید، اما تا یک سوم پایانی بازی که این عنوان اجازه تجربه‌اش را به من داد (به دلیل یک باگ Game Breaking موفق به اتمام بازی نشدم) هیچ سرنخی از منبع این صدا و قدرت‌های کاراکتر اصلی به شما داده نمی‌شود. شخصیت‌ها هم می‌آیند و می‌روند و شما هیچ ایده‌ای از ریشه‌ وجودی و انگیزه‌ آن‌ها نخواهید داشت.

سراغ گیم‌پلی بازی می‌رویم که از ابتدا به عنوان نقطه‌ی عطف و وجه تمایز این عنوان با دیگر بازی‌های کاراگاهی شناخته می‌شد. گیم‌پلی بازی به صورت موازی در خانه‌ پدری شما و برزخ جریان دارد. با پیشروی در برزخ، قسمت‌های مخفی خانه باز و اسرار فاش می‌شوند. این ایده یکی از نقاط قوت گیم‌پلی محسوب می‌شود و به خوبی تغییرات خانه با پیشروی در برزخ و توجه به جزئیات در این امر را مشاهده می‌کنید.

این بازی یک عنوان پازل پلتفرمر مترویدوانیایی با تم کاراگاهی و پیش‌زمینه‌ لاوکرفتی است. هر یک از کلمات سبک بازی را بررسی می‌کنیم و در نهایت به یک جمع‌بندی از گیم‌پلی می‌رسیم. تمرکز اصلی بازی روی معماها و پازل‌ها است. معماهای بازی اکثرا طراحی خوب و لذت‌بخشی دارند و چالش مناسبی برای شما به ارمغان خواهند آورد. بیشتر معماها به صورت پیدا کردن کد یا سمبلی برای باز کردن یک در هستند که پاسخ آن‌ها در برزخ بازی پیدا می‌شود. با وجود طراحی کلی یکسان معماها، تغییرات جزئی در طراحی آن‌ها، از تکراری شدن بازی جلوگیری می‌کند.

با این حال، مشکلات بازی در زمینه‌های دیگر گیم‌پلی، بخش مثبت آن (پازل‌ها) را نیز گریبان‌گیر کرده است. کنترل بازی یکی از مشکلات عجیب آن است که حتی قابلیت شخصی‌سازی و Button Mapping در آن وجود ندارد! چه با PC بازی را تجربه کنید چه با Xbox Series X، مشکلات مختلفی با کنترل آن خواهید داشت. در Xbox دکمه‌ جاخالی به طرز عجیبی جایگاه بدی دارد و در مبارزات کاملا مزاحم است. همچنین نشانه‌گیری و تیراندازی بسیار ضعیف بوده و تقریبا انجام نشانه‌گیری برای تیراندازی‌ها کاری غیرممکن محسوب می‌شود. در بعضی معماها نیز به دلیل دکمه‌های تعاملی بد، حرکت روی پدال‌ها و دکمه‌های درها و اشیاء، حرکت روی این وسایل خشک و سخت است و حل برخی معماها را دشوارتر هم می‌کند.

پلتفرمینگ و سکوبازی این عنوان لذت چندانی ندارد. قابلیت‌هایی چون پرش بلندتر با نگه‌داشتن دکمه‌ A یا دابل جامپ، کارکرد مشخصی ندارند. به طرز عجیبی فقط در بعضی اوقات می‌توانید از دابل جامپ استفاده کنید و هرگاه بازی نخواهد اجازه‌ی این کار را به شما نمی‌دهد. این موضوع گشت و گذار در جهان بازی را بسیار یکنواخت می‌کند و سبب خسته‌کننده شدن آن می‌شود. احتمالا هم هیچ‌گاه نحوه‌ کارکرد دقیق و منطق بازی در استفاده از قابلیت‌های پریدن را درک نخواهید کرد.

گفتیم بازی سبک مترویدوانیایی دارد. یکی از نقاط قوت بازی، قابلیت انتخاب درجات سختی مختلف برای قسمت‌های گوناگون آن است. برای مبارزات، راهنمایی در محیط مترویدوانیایی بازی و پازل‌ها می‌توانید به صورت جداگانه درجات سختی انتخاب و یک بازی متناسب با علایق خود را تجربه کنید. اگر مبارزات سخت و گشت و گذار ساده با معماهایی متوسط می‌خواهید، بازی این امکان را به شما می‌دهد.

بازی در خلق جهان مترویدوانیایی خود بسیار سینوسی عمل کرده است. اتمسفر بازی و طراحی ماموریت‌های اصلی و فرعی آن متناسب با جهان بازی بوده و بسیار هنرمندانه صورت گرفته است؛ اما بعضی از المان‌های این سبک در آن به چشم نمی‌خورد. برای مثال، در یک بازی با این سبک، نباید جایگاه دشمنان و نوع آن‌ها و نحوه‌ حرکاتشان در هر مبارزه کاملا یکسان و بدون ذره‌ای تغییر باشد. در این سبک شما مدام به مکان‌های تکراری می‌روید و عدم وجود RNG در بازی بسیار عجیب و غیرمنطقی است. در واقع جهان بازی به دلیل اتفاقات یکنواختش، برای این سبک بیش از حد از پیش تعیین‌شده و اسکریپت شده است.

محیط‌های بازی طراحی متنوعی دارند و از رنگ‌بندی گرفته تا طراحی سکوها، معماها و مبارزات از تنوع خوبی برخوردار هستند. با این حال، دشمنان بازی تنوع خوبی ندارند و کمبود تنوع در طراحی‌ها و الگوی حملاتشان به چشم می‌خورد. همچنین تعادل بین درجات سختی وجود ندارد. درجه سختی متوسط بازی حکم سخت بازی‌های دیگر را دارد و درجه‌ سختی آسان آن بیش از حد آسان و دم‌دستی است. بازی به شدت نیازمند یک آپدیت جهت متعادل‌کردن درجه‌های سختی است.

تم کاراگاهی تا اواسط بازی به خوبی روی آن می‌نشیند اما از جایی به بعد به جای کاراگاه، انگار در نقش یک فیلسوف قرار گرفته‌اید و بازی آنقدر به حاشیه کشیده می‌شود که انگار ماموریت اصلی خود را فراموش می‌کند و وارد ژانر وحشت می‌شود! به طور کلی اگر جذابیت نیمه‌ اول بازی در نیمه‌ دوم آن هم وجود داشت، به مراتب گیم‌پلی جذاب‌تری را شاهد بودیم.

باس‌فایت‌های بازی بسیار چالش‌برانگیز هستند و از نقاط مثبت بازی به شمار می‌آیند. باس‌ها فازهای مختلفی دارند و به سادگی شکست نمی‌خورند؛ در مبارزه با باس‌ها باید استراتژی داشته باشید و به خوبی هم خود را تقویت کنید. متاسفانه مشکلات گرافیکی، گلیچ‌ها، باگ و لگ‌های وقت و بی‌وقت، در Parry کردن و جاخالی دادن‌ها مشکل ایجاد می‌کنند و حتی ممکن است به دلیل این مشکلات، در اواخر مبارزه با یک باس کشته شوید و حسابی اعصابتان خرد شود.

و اما به گرافیک و کیفیت فنی و هنری بازی می‌رسیم. گرافیک هنری بازی، رنگ‌بندی‌ها و ویژگی‌هایی چون دورنماها و View Distance به خوبی پیاده‌سازی شده و طراحی هنری بازی نیز بسیار چشم‌نواز است. تکسچرهای بازی کیفیت خوبی دارند و بازی به مانند یک بوم نقاشی باکیفیت در بخش بصری جلوه می‌کند. انیمیشن‌ها نیز به خودی خود قابل قبول هستند؛ اما وقتی پای کیفیت فنی وسط می‌آید، با انبوهی از مشکلاتی مواجه می‌شویم که زهر خود را به تمامی بخش‌های دیگر بازی هم می‌ریزد.

مهم‌ترین مشکل تکنیکال بازی، افت فریم‌های ناگهانی و بدون دلیل و باگ‌های بسیار زیاد و بازی‌خراب‌کن آن هستند. نرخ فریم بازی در حالت Performance هم پایدار نیست و اصلا عملکرد خوبی ندارد. گاها در محیط‌های شلوغ کاملا ثابت است و بعضی اوقات در محیط‌های خلوت هم به طرز عجیبی نوسان دارد. این مشکل در مبارزات بسیار بیشتر آزاردهنده می‌شود که نمونه‌ای از آن را در مبارزه با باس‌ها اشاره کردیم. حال فریم‌ریت ناپایدار در مبارزات را با کنترل سخت بازی ترکیب کنید تا ببینید چه آش شعله قلم‌کاری در انتظارتان است.

باگ‌های بازی آنقدر مشکل‌ساز هستند که می‌توانند شما را از ادامه‌ بازی منصرف کنند. یکی از همین باگ‌ها باعث شد یک آیتم کلیدی هیچ‌گاه برای من ظاهر نشود و در نهایت نتوانم بازی را ادامه دهم. باگ‌های دیگر همچون فرو رفتن وسایل در محیط، بسته بودن یک راه اصلی بدون دلیل، عدم بازیابی سلامتی بعد از استفاده از آیتم آن و … نیز از دیگر باگ‌های دست و پاگیر بازی هستند. باگ و لگ از مشکلات اصلی گرافیکی بازی به شمار می‌روند.

صداگذاری بازی عالی است و در سطح حرفه‌ای دارد. صداگذاری تمامی کاراکترهای اصلی و فرعی به خوبی انجام شده و کیفیت بسیار خوبی دارند. همچنین صداگذاری راوی و محیط و دشمنان نیز به خوبی انجام شده است. موسیقی در بازی بسیار باکیفیت بوده و ساندترک بازی یکی از قوی‌ترین بخش‌های آن محسوب می‌شود.

این بازی روی Xbox Series S تجربه و بررسی شده است