آنالیز: چگونه Uncharted 4 یک ماجراجویی بی‌نظیر را به تصویر کشید؟

چگونه عنوان تحسین شده‌ی Uncharted 4: A Thief’s End، یکی از بهترین ماجراجویی‌های تاریخ گیم را به تصویر کشید؟

بازی Uncharted 4: A Thief’s End، بدون شک یکی از برترین آثار اکشن ماجراجویی تاریخ، و یکی از بهترین بازی‌های نسل هشتم به شمار می‌رود. آنقدر عملکرد این عنوان شگفت‌انگیز بود که آثار مشابه دیگر، حتی نتوانستند به موفقیت‌های این عنوان نزدیک شوند. حال امروز در قالب این مقاله، به بررسی علل موفقیت این عنوان، در به تصویر کشیدن یک ماجراجویی شگفت‌انگیز و هیجان‌انگیز خواهیم پرداخت.

داستانی جذاب، بستری فوق‌العاده برای ماجراجویی

عناوین اکشن ماجراجویی، خصوصا آثاری که تمرکز عمیقی روی خود مفهوم Adventure و ماجراجویی دارند، در وهله‌ی اول نیازمند بستری مناسب برای رخ دادن اتفاقات و چینش حوادث هستند. آثاری مانند Uncharted یا Tomb Raider، همانطور که از نامشان نیز مشخص است، حول محور ماجراجویی برای یافتن آثار باستانی، گنج‌های کهن یا اشیا قدیمی جادویی می‌چرخند.

پس به صورت پیش‌فرض، بستر لازم را فراهم شده می‌بینند. اما تصمیم بزرگ نیل دراکمن برای نسخه‌ی چهارم Uncharted، تغییر تم و هسته درونی بازی بود. از ال دورادو گرفته تا مسیرهای نسخه‌ی سوم، ماجراجویی‌های نیتن دریک عموما ساختار فراطبیعی و Supernatural داشتند؛ اما در نسخه‌ی چهارم، نه خبر از تابوت نفرین شده است، نه شهر گمشده جادویی، بلکه بازی کاملا ساختاری واقعی دارد. تصمیم دوم دراکمن که البته تا به امروز نیز قابل بحث است، به پایان رساندن و به نوعی بازنشسته کردن نیتن دریک بود. مفهوم «ترک بازنشستگی» یا همان One Last Job، تنها یک بار می‌تواند استفاده شود و در صورت استفاده مجدد، دیگر ارزشی نخواهد داشت. پس قطعا، کار سری با تیتن دریک در مقام پروتاگونیست اصلی تمام شده است (دقت کنید شایعات ریبوت سری ارتباطی با این مورد ندارد).

نسخه‌ی چهارم Uncharted، که پایان یک دزد نام دارد، نه در مورد بزرگ‌ترین گنج دزد‌ان دریایی تاریخ یعنی گنج Henry Avery و نه در مورد انتقام، هیجان و آدرنالین است. A Thief’s End، فقط یک مفهوم کلی در بر دارد و آن هم خانواده است. در واقع، به شکل فوق‌العاده‌ای، نیل دراکمن ماجراجویی‌ای را به نگارش درآورده که فارغ از سکانس‌های جذاب، تعقیب و گریز‌های به یاد ماندنی و اکشن دلپذیر، خانواده را به عنوان هدف اصلی به مخاطب نشان می‌دهد. نیتن دریک، دیگر یک ماجراجوی کله‌شق نیست، بلکه یک شوهر و یک برادر است. حتی اگر در این راه مجبور شود دروغ بگوید و حقیقت را پنهان کند. می‌توان گفت کمک او به سم، فارغ از تلاش برای نجات دادنش، حکم رستگاری را برای او دارد. او سال‌ها مشغول ماجراجویی، سفر و اتفاقات مختلف بوده است و در همین حین، برادرش سم در پشت میله‌ها آب خنک می‌خورده است! در واقع، فارغ از دروغی که سم به نیتن گفت، نیتن شخصا این حس را داشت که به سم بدهکار است. حتی در پایان بازی، با وجود این که سم دوباره آنها را تنها می‌گذارد، نیتن نمی‌تواند به راحتی از او بگذرد؛ حتی اگر به قیمت به خطر انداختن جانش تمام شود.

از بستر کلی که عبور کنیم، به نگارش درآوردن حوادث و روایت بازی می‌رسیم که آن قدر جذاب و هوشمندانه صورت گرفته که گیم‌پلی به بهترین شکل ممکن، فرصت خودنمایی را پیدا می‌کند. از جست‌وجو در برج های ماداگاسکار گرفته، تا دشت‌های زیبای اسکاتلند، نیل دراکمن به خوبی با حوادث بازی می‌کند و بدون این که مخاطب حس فریب خوردن پیدا کند، به ادامه دادن این ماجراجویی‌ شگفت‌انگیز ترغیب می‌شود.
نکته‌ی قابل تحسین دیگر، استفاده‌ی مناسب و به اندازه از شخصیت‌های قدیمی سری مثل سالیوان و النا است. آن‌ها به طور صد درصدی در طول بازی حضور ندارند، اما آن قدر سیر اتفاقات منطقی و درست خلق شده است که در همان چپتر‌هایی که با نیتن همراه می‌شوند، اثرگذاری خود را به رخ می‌کشند. نسخه‌ی چهارم، از لحاظ شخصیت‌های همراه، تأثیر و عمق پرداخت آن‌ها، عملکرد قابل قبولی دارد. همانطور که قبل‌تر گفتم، Uncharted 4: A Thief’s End یک ماجراجویی برای رستگاری و خانواده است و نیتن دریک، در کنار بهترین دوستش، برادرش و همسرش، ناممکن‌ها را ممکن می‌سازد.

البته در کنار این موارد، نباید از پرداخت و ویژگی‌های جذاب شخصیت Rafe نیز چشم پوشی کنیم که از لحاظ باورپذیری، می‌توان گفت بهترین Villain سری به شمار می‌رود. جوان ثروتمندی که حسادت، رقابت و جاه‌طلبی برای خلق میراث، مهم‌ترین اهداف او محسوب می‌شوند. او به دنبال نابودی دنیا، ثروتمند شدن یا دستیابی به سلاحی مرگبار نیست، بلکه تنها هدف او، این است که ثابت کند بی‌عرضه نیست و موفقیتش وابسته به ثروت خانوادگی‌اش نبوده است. فراموش نکنید گذشته‌ی او با نیتن، به جذابیت رقابت و دشمنی این دو نیز افزوده است. البته از طرف دیگر شخصیت Nadine، رفتاری سینوسی دارد و هرچند پر واضح است با تفکرات خاص نیل دراکمن نوشته شده، اما تصمیم پایانی او در رها کردن نیتن دریک و Rafe، با عقل جور در نمی‌آید و شاید تنها نقطه تاریک داستان بازی به شمار آید.

طراحی مراحل خلاقانه، تضمین دهنده ماجراجویی‌ای بی‌نظیر

مهم‌ترین ویژگی یک اثر اکشن ماجراجویی، طراحی مراحل، محیط و ساختار کلی و جزئی آن است. بر خلاف اکثر آثار نسل هشتم، که وجود المان‌های نقش‌آفرینی را پذیرفتند و از آن استفاده کردند، Uncharted 4: A Thief’s End، نه استفاده‌ای از المان‌های نقش‌آفرینی می‌کند و نه حقیقتا نیازی به آن‌ها دارد. در واقع Uncharted همواره از سری‌ بازی‌هایی بوده که در آن، سفر از مقصد مهم‌تر و جذاب‌تر بوده است و نسخه‌ی چهارم نیز از این قاعده مستثنی نیست. اگر نگاهی به تک تک چپتر‌های بازی بیندازیم، به خوبی شاهد یک کلاس درس فوق‌العاده خواهیم بود. از بالانس بودن نسبی سکانس‌های مبارزه، پلتفرمینگ و معما‌ها گرفته، تا تنوع ظاهری و عملی مراحل بازی. در طول Uncharted 4: A Thief’s End، تقریبا شاهد تمام فعالیت‌های ممکن هستیم.

تعقیب و گریز‌های جذاب، سکانس‌های رانندگی، منطقه نیمه‌سندباکس و بزرگ، اکشن‌های پی در پی، محیط‌های گوناگون، سکانس‌های مخفی‌کاری و تقریبا هر چه که فکرش را بکنید را در این بازی انجام می‌دهید. البته باید بگویم بازی در زمینه تعداد سکانس‌های درگیری و رویارویی، کمی مشکل دارد و ریتم بازی خصوصا در یک سوم ابتدایی بیش از حد کند است، اما این دو ایراد را کنار بگذاریم، Uncharted 4: A Thief’s End، تقریبا در یکایک مراحلش ماجراجویی‌ای فوق‌العاده را ارائه می‌دهد. در واقع یک ماجراجویی بزرگ، از ماجراجویی‌ها و حوادث کوچک‌تر تشکیل شده، مشابه چیزی که در نسخه‌ی چهارم شاهد آن بودیم.

طراحی مراحل این بازی، آنقدر فوق‌العاده صورت گرفته که همچنان برخی مراحل آن، نقل صحبت محافل مختلف است. از مرحله‌ی Hidden in Plain sight و آن سکانس معروف تعقیب و گریز گرفته، تا چند چپتر پایانی که ریتم فوق‌العاده تند و جذابی داشتند. نکته‌ی تحسین‌برانگیز دیگر این است که بازی، در دل سکانس‌های شلوغ و اکشن خود که پر است از خرابی و انفجار و بارش گلوله، به روابط نیتن و نزدیکانش می‌پردازد و روابط آن‌ها را بسط می‌دهد. خصوصا در چپتر‌های پایانی که النا با نیتن همراه می‌شود، در میان باران گلوله و انفجار، دیالوگ‌های جذابی بین این دو رخ می‌دهد، مثل صحبت آن‌ها هنگام استفاده از آسانسور در چپتر Better or Worse.

خوشبختانه بازی در این بخش زیاده‌روی نمی‌کند و خبری از سکانس‌های متعدد و دیالوگ‌های پر تعداد بدون هدف نیست. در واقع این ویژگی بازی بسیار جذاب است، قرار نیست مدام شاهد دیالوگ‌های مختلف و تعامل شخصیت‌ها باشیم بلکه در بسیاری از لحظات، کارهایی که نیتن با دیگر همراهانش انجام می‌دهد (از فرار با ماشین گرفته تا حضور در مراسم حراج)، به نوعی روابط آن‌ها را به تصویر می‌کشد. در کنار این موارد، شخصیت‌های بازی و اتفاقات رخ داده، سعی می‌کنند در وادی حقیقت باقی بمانند و بازی به ندرت وارد بعدی فانتزی و غیرواقعی می‌شود (منظور از فانتزی، اعمالی است که شاید از منطق به دور باشند و حتی داستان را وادار کند از Plot Armor استفاده کند).

یک گان پلی تمام عیار

به شکلی حیرت‌آور، گان پلی بازی، با وجود عمری ۷ ساله، هنوز هم عملکرد بی‌نقصی دارد و حتی در مقایسه با بسیاری از آثار امروزی، بهتر است! همین چند وقت پیش بود که برای دریافت تروفی پلاتینیوم، پس از چند سال این بار روی PS5 به تجربه بازی پرداختم و از کیفیت، روانی و نرمی گان پلی بازی، متحیر شدم. واقعا ناتی داگ در این زمینه بی‌نظیر عمل می‌کند. جالب است که اگر به انیمیشن‌های حرکتی، فیزیک شخصیت‌ها، نبرد‌های تن به تن و پلتفرمینگ هم دقت کنیم، باز شاهد کیفیتی فوق‌العاده هستیم که بسیاری از عناوین فعلی آرزوی رسیدن به آن را دارند. در واقع گیم‌پلی بازی، جایی است که زحمت سازندگان در بخش داستان‌پردازی و طراحی مراحل جلوه پیدا می‌کند و خروجی‌ای درخور را به مخاطب ارائه می‌دهد.
حال این گیم‌پلی جذاب را در کنار گرافیک هنری فوق‌العاده بازی قرار دهید و از خروجی لذت ببرید! در واقع Uncharted 4: A Thief’s End، پکیجی کامل از بهترین چیز‌هایی است که می‌توانید در یک عنوان اکشن ماجراجویی‌ پیدا کنید. از داستان جذاب، شخصیت‌های دوست داشتنی و روایت مناسب گرفته، تا گان پلی نرم و روان و گرافیک هنری حیرت‌آور.

سخن پایانی:
بررسی عمیق‌تر طراحی مراحل Uncharted 4: A Thief’s End، مقاله‌ای مجزا طلب می‌کند، اما در این مقاله، به صورت خلاصه سعی کردم به بررسی علل موفقیت این عنوان، در خلق یک ماجراجویی شگفت‌انگیز بپردازم. چهارمین نسخه‌ی اصلی از سری Uncharted، نه تنها به شکلی شایسته‌ و بایسته نیتن را بازنشسته کرد و او را به رستگاری رساند، بلکه به شکلی مثال زدنی، یک ماجراجویی عمیق، لذت‌بخش و پر حادثه را، از صفر تا صد روایت کرد، آن هم در حالی که هم به گذشته‌ی سری وفادار بود و هم چیز‌های بیشتری برای عرضه ایجاد کرد.