نقد و بررسی فیلم The Black Phone | تماس با ارواح

The Black Phone نام جدیدترین اثر اسکات دریکسون می‌باشد. کارگردانی که آثاری مثل Doctor Strange را در کارنامه خود دارد اما بخش بیشتر کارنامه هنری او مربوط به آثار ترسناک و سینمای وحشت می‌باشد.

اسکات دریکسون پیش از The Black Phone آثار دیگری را در ژانر ترسناک ساخته بود. آثاری مثل Sinister و The Exorcism of Emily Rose و Deliver Us from Evil از مهم‌ترین آثار او هستند. اما در کارنامه او بیش از هر اثر دیگری شاید فیلم Sinister شناخته‌شده‌ترین و حتی بهترین اثر او باشد.

در فیلم Sinister نیز مانند فیلم The Black Phone اسکات دریکسون با اتان هاوک به عنوان بازیگر نقش اصلی خود همکاری داشته است. Sinister اثر ترسناک موفقی به حساب می‌آمد و می‌توان گفت از بهترین فیلم‌های سینمای وحشت در قرن ۲۱ است.

حال ۹ سال پس از انتشار Sinister اسکات دریکسون بار دیگر اثری ترسناک را با کمک اتان هاوک ساخته است. آیا The Black Phone نیز مانند Sinister اثری موفق در ژانر خود تلقی می‌شود؟

همانطور که گفته شد به نظر می‌رسد اسکات دریکسون در این سال‌ها مسیر کلی فیلمسازی خود را پیدا کرده و تبدیل به کارگردانی صاحب سبک در ژانر ترسناک شده است.

فیلم The Black Phone اما کمی متفاوت‌تر از آثار قبلی او است و شاید بتوان گفت متفاوت‌ترین فیلم او می‌باشد. در The Black Phone خیلی از سبک و جنس ترسی که در آثاری مثل Sinister تجربه کردیم، خبری نیست.

در آثاری مثل Sinister اسکات دریکسون علاوه بر ساخت خوب فضای مرموز و دلهره‌آور، از جامپ اسکر استفاده کرده است و به سمت این چنین سبکی از ترس رفته است. در The Black Phone اما بیشتر دلهره وجود دارد و تمرکز بر روی ساخت مکانی استرس‌‌زا است.

The Black Phone بیشتر از آن که یادآور آثار ترسناک به معنای کلاسیک خود باشد، یادآور آثار جنایی مثل Prisoners است. این فیلم از نظر سبک روایت و قصه بیشتر به سمت آثار جنایی و معمایی می‌رود اما با یک تفاوت، تفاوت آن در این است که قصه از زاویه دید شخصی که زندانی شده روایت می‌شود.

دقیقا انتخاب همین سبک روایت است که این فیلم را در بین آثار ترسناک و دلهره‌آور قرار می‌دهد. تصور کنید که قصه از زاویه دید بیرون از ماجرا روایت می‌شد. در آن صورت شاهد اثری کارآگاهی و پلیسی بودیم که عده‌ای در تلاش برای پیدا کردن افراد گم شده بودند. اما در The Black Phone قصه از درون ماجرا و از دید کودکی که ربوده شده روایت می‌شود و مخاطب را به دل اتفاقات می‌برد.

داستان فیلم The Black Phone قصه کودک ۱۳ ساله‌ای است که توسط یک آدم‌کش ربوده شده و در زیرزمین خانه او حبس شده است و در تلاش و تقلا برای خروج از آنجا است. در همین بین او تماس‌هایی از طریق یک تلفن سیاه در زیرزمین دریافت می‌کند. تماس‌هایی که از طرف قربانیان سابق این آدم‌کش هستند.

بر خلاف آثار ترسناک دیگر در The Black Phone خبری از ارواح خبیث نیست. در این قصه ارواح تبدیل به دوستان شخصیت اصلی داستان می‌شوند و سعی دارند به او کمک کنند تا از این مخمصه خلاص شود.

قصه با معرفی چند شخصیت که عموما دانش‌آموزان یک مدرسه هستند، آغاز می‌شود. خیلی سریع سروکله یک ون سیاه پیدا می‌شود و اولین کودک گم می‌شود. در نهایت نوبت به شخصیت اصلی قصه یعنی فینی می‌رسد و او توسط این قاتل ربوده می‌شود.

اولین موضوعی که درباره The Black Phone توجه را به خود جلب می‌کند، ایده خوب آن است. ایده روایت یک قصه ذاتا جنایی، از درون اتفاقات که آن را به فیلمی دلهره‌آور تبدیل می‌کند و برای کمک به شخصیت اصلی تقریبا پلیس هیچ کاری نمی‌کند و او بیشترین کمک را از قربانیان قبلی قاتل می‌گیرد.

نقطه قوت و ضعف این فیلم اما هر دو به فیلمنامه برمی‌گردند. در بعضی از موارد مربوط به فیلمنامه فیلم خوب عمل می‌کند و در بعضی موارد ضعف دارد.

فیلم در بیان قصه و پایه‌گذاری اتفاقات مهم و اصلی فیلم موفق عمل می‌کند و سعی می‌کند نوعی ارتباط علت و معلولی در قصه خود ایجاد کند. در بیان قصه تقریبا اکثر موارد به یکدیگر مربوط هستند و یا همانند اتفاقات پایان فیلم در نهایت به یکدیگر ربط پیدا می‌کنند. بازی با تجربیات قربانیان قبلی بسیار خوب است. این تجربیات و راهنمایی‌ها در پایان فیلم در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند و همه با هم منجر به کمک به فینی می‌شوند. در نهایت می‌توان گفت در بیان و پایه‌ریزی قصه کلی فیلم موفق است.

اما فیلمنامه در همینجا رها شده است. در فیلمنامه فیلم علامت‌سوال‌های زیادی وجود دارد و فیلم خیلی علاقه‌ای به پرداخت به آن‎‌ها ندارد. در فیلمنامه فیلم توجهی به موارد خارج از خط داستانی نشده است. اطلاعاتی از قاتل و آدم‌ربای قصه وجود ندارد. او کیست؟ چرا این کار را انجام می‌دهد؟ چه گذشته‌ای داشته است؟ آیا اتفاقات گذشته او را به چنین آدمی تبدیل کرده است یا او صرفا یک بیمار روانی است؟ نقش برادرش در زندگی او چیست؟ او چگونه شخصیتی دارد؟

سوالاتی مانند این و بیشتر از این موارد درباره فیلمنامه The Black Phone وجود دارد. تمام تمرکز فیلم بر روی تعریف کردن قصه است و همانطور که گفته شد در این بخش موفق است و از نقاط قوت فیلم به حساب می‌آید. اما فیلمنامه تا همینجا پیشرفت کرده است. در واقع فیلمنامه در پرداخت به شخصیت‌ها و اتفاقاتی که فراتر از قصه‌ی در جریان فیلم می‌باشد، کوتاهی کرده است.

فیلمنامه فیلم در واقع وارد عمق بیشتری از قصه خود نمی‌شود و در سطح باقی می‌ماند و تنها بر روی خط داستانی خود باقی می‌ماند و به شخصیت‌های خود نیز بعد خاصی نمی‌دهد.

تمام تمرکز فیلم The Black Phone بر روی بخش سرگرمی است. حقیقتا بی‌انصافی است اگر بگوییم که در این امر موفق نبوده است. The Black Phone سرگرم‌کننده است و ریتم خوبی دارد که برای یک اثر دلهره‌آور بسیار مناسب است.

اما به دلایل نقاط خالی که در فیلمنامه وجود دارند ممکن است مخاطب بعد از اتمام فیلم حس معلق بودن داشته باشد و در نهایت حسی ناآشنا نسبت به فیلم داشته باشد. اگر فیلم به همان میزان که در بیان قصه موفق است کمی بیشتر به این موارد می‌پرداخت به فیلم خیلی بهتری نیز تبدیل می‌شد.

جدای از بحث فیلمنامه فیلم تقریبا در سایر موارد موفق است. در نورپردازی و فضاسازی کاملا حس زندانی شدن و ترس موجود در کاراکتر حس می‌شود و فیلم از نظر تیم بازیگری نیز بازی‌های قابل‌قبول و خوبی دارد. شاید بازی‌های شاهکاری نباشند اما این فیلم شاید به بازی شاهکار نیازی هم ندارد. همین سطحی که بازیگران ارائه می‌دهند کافی و به اندازه است.

در بخش کارگردانی نیز فیلم نمره قبولی می‌گیرد و کارگردان در اثر خود قاب‌های خوب و درستی می‌بندد. گرچه همانطور که گفته شد فیلم خیلی به معنای کلاسیک خود ترسناک نیست و با آثار قبلی اسکات دریکسون متفاوت است. اما در خلق دلهره کارگردان موفق عمل می‌کند. او در لحظاتی موفق می‌شود دلهره و حتی تعلیق بسازد. مانند سکانسی که فینی سعی دارد تا از خوابیدن قاتل استفاده کند و از خانه فرار کند.

کارگردانی همچنین لحظات بسیار خوبی در اجرا دارد. مثل سکانسی که فینی در حال آموزش دیدن برای ضربه زدن به صورت قاتل با استفاده از تلفن است. آن سکانس از نظر کارگردانی اجرای بسیار خوبی دارد و برای من به شخصه از تصاویر به یاد ماندنی فیلم بود.

در پایان می‌توان گفت The Black Phone اثری دلهره‌آور و سرگرم‌کننده با ایده‌ای جذاب است. فیلمی که در آن ارواح، ترسناک و خبیث نیستند بلکه سعی در کمک کردن دارند. فیلمی با قصه‌ای فکر شده و با هدف، اما کم‌کار در عمیق‌تر کردن فیلمنامه و شخصیت‌های خود.

فیلمی که تمام تمرکز خود را بر روی سرگرمی و کیفیت قصه خود گذاشته و در آن نیز موفق است اما ممکن است عده‌ای از مخاطبین را با ندادن یک سری اطلاعات اذیت کند.

The Black Phone کارگردانی، فیلمبرداری و بازیگری خوبی دارد و در مجموع اثری مناسب برای تماشا است و قطعا در ژانر خود در دسته خوب‌های امسال قرار می‌گیرد. The Black Phone قطعا ارزش تماشا کردن را دارد و حتی بعضی آثار مشابه می‌توانند از شیوه روایت آن یاد بگیرند.

اسکات دریکسون همچنان نشان می‌دهد که راه ساختن فیلمی دلهره‌آور و سرگرم‌کننده با قصه‌ای خوب را بلد است. اما کاش در آثار آینده خود کمی توجه بیشتری به موضوعات فراتر از قصه‌ی در جریان فیلم بکند.