نقد فیلم Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore

Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore در عین ایرادات فیلمنامه‌اش، از الگوهای محبوب Harry Potter برای خلق دو ساعت و نیم فیلم سرگرم‌کننده استفاده می‌کند.

پیش از هر چیز باید بدانیم که Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore به عنوان فیلم میانی از پنج فیلم این مجموعه، چه جایگاهی دارد. The Secrets of Dumbledore یک داستان مفصل است، یک نقطه‌ی عطف. جایی که می‌توان داستان این مجموعه را بر اساس آن تقسیم‌بندی کرد؛ پیش از این فیلم و پس از آن. چنین جایگاهی کم‌و‌بیش شبیه هری پاتر و جام آتش است، یعنی هنگامی که ولدرمورت به جسم فیزیکی خود باز می‌گردد. مبارزه‌ی هری و ولدرمورت پس از این اتفاق، وارد پرده‌ی جدیدی می‌شود. و در اینجا نیز، نبرد دمبلدور و گریندل‌والد پس از اتمام The Secrets of Dumbledore وارد مرحله‌ی تازه‌ای می‌شود. مرحله‌ای خشن‌تر از قبل.

بزرگ‌ترین ایرادی که به The Secrets of Dumbledore می‌توان گرفت، ایفا نکردن درست نقشی است که برایش نوشته شده است. می‌دانیم که گریندل‌والد می‌خواهد نبردی را علیه انسان‌ها شروع کند. و همچنین می‌دانیم که برای شروع چنین نبردی، نیاز به متحدانی دارد. پس در ابتدا به سراغ به دست آوردن قدرت سیاسی می‌رود. و قدرت سیاسی در دنیای تخیلی جی.کی.رولینگ یعنی رهبری سرزمین جادوگران.

اما فیلمنامه‌ی The Secrets of Dumbledore خود را درگیر خرده‌ داستان‌هایی می‌کند که اگرچه جذاب هستند، اما مسئله‌ی اصلی فیلم و برگزاری انتخابات را در حاشیه قرار می‌دهد. انگار بیش از آنکه به قدرت رسیدن یا نرسیدن گریندلوالد به عنوان هدف شخصیت‌ها مهم‌ باشد، صرف تلاش کردن آن‌ها اهمیت دارد.

در نتیجه ما با یک گریندل‌والد بی‌خیال و یک انتخابات بی‌اهمیت روبرو هستیم. شخصیت گریندل‌والد برخلاف فیلم پیشین، نه توسط جانی دپ که توسط مدس میکلسن اجرا شده است. بازیگری که با گریمی مشابه هانیبال لکتر و با کمترین شباهت به شمایل شخصیت‌های جهان جادوگران، اجرایی تکراری را به نمایش می‌گذارد.

اما اگر بخواهیم به The Secrets of Dumbledore به عنوان یک فیلم مستقل نگاه کنیم، به جمع‌بندی رضایت‌بخش‌تری خواهیم رسید. فیلم از الگوهای آشنای داستان‌های هری پاتر، چه در شیوه‌ی روایت خود و چه در شخصیت‌ها استفاده می‌کند. داستان بر اساس یک ساختار سه‌پرده‌ای و با کدگذاری‌هایی آشنا برای هواداران این مجموعه شروع می‌‌شود، ادامه پیدا می‌کند و به پایان می‌رسد. مثل گذشته، شروع دقیق قصه با عزیمت از محل زندگی است، مغازه کوالسکی. شروعی که یک سفر است و تمامی حوادثی که به دنبال دارد. و در پایان باز به این مغازه، برمی‌گردیم.

دامبلدور و گریندل‌والد، دو قطبی هری و ولدرمورت را ادامه می‌دهند. در اینجا افزون بر دو قطبی همیشگی قهرمان/ضد قهرمان، یادگارهایی از شخصیت‌پردازی هری پاتر وجود دارد؛ دامبلدور واقعا یک قهرمان نیست، و گریندل‌والد هم نه تجسم شر مطلق که انسانی خاکستری – و حتی منطقی – است.

مسئله‌ای که در عین تغییر کامل بازیگران و تاریخ فیلم نسبت به مجموعه‌ی هری پاتر، همچنان نشانی از آن را در خود حفظ کرده است. و بر اساس این نشانه‌ها، می‌توان گفت که هنوز رولینگ می‌داند چگونه داستان خود را در عین توجه به ریشه‌های آن بسط دهد.

فیلمنامه‌ی فیلم متشکل از چند خط داستانی است، داستان نیوت و برادرش، داستان کوالسکی، داستان یوسف و داستان گریندل‌والد/دامبلدور. این خطوط داستانی در ابتدا به موازات هم پیش می‌روند، در فواصلی به هم می‌رسند و از هم جدا می‌شوند و در نهایت در مغازه‌ی کوالسکی به یک اتحاد نهایی ختم می‌شوند.

تنوع خطوط داستانی قدرت پویایی را به فیلم می‌دهد و فیلم نیز به خوبی از این قابلیت جابجایی در مکان و زمان، برای خلق موقعیت‌های جذاب بهره می‌برد. حضور دیوید یاتس به عنوان کارگردان پنج فیلم از مجموعه‌ی هری پاتر و دو فیلم پیشین جانوران شگفت‌انگیز هم به این معناست که این موقعیت‌های جذاب مسیری هموار برای تبدیل شدن به فیلمی سرگرم‌کننده‌ دارند.

دنیای جادوگری رولینگ تکراری نشده است، یا حداقل هنوز این اتفاق نیفتاده. بزرگ‌ترین توانایی رولینگ خلق شخصیت‌های جدید و گذشته‌های منحصربه‌فردی برای هر کدام است. نکته‌ای که می‌توان درباره‌ی The Secrets of Dumbledore هم بیان کرد. تفاوت اما اینجاست که شخصیت‌های این فیلم در عین توانایی برای برخورداری از بک‌استوری‌های پیچیده، سطحی رها می‌شوند. شاید اگر موفقیت‌های تجاری هری پاتر و تضمین باکس آفیس جانوران شگفت‌انگیز وجود نداشت، با کاراکترهایی پخته‌تر طرف بودیم. در مجموع The Secrets of Dumbledore مشخصا توانایی بهتر شدن را دارد، اما همچنان ارزش دیدن دارد.