نقد و بررسی بازی Alan Wake Remastered؛ عاجزانه به دنبال نور

یازده سال پیش بود که با Alan Wake، نویسنده رمان‌های جنایی-تخیلی در دنیای بازی‌های ویدئویی آشنا شدیم. شاید در آن زمان نمی‌دانستیم چقدر او و ماجراهایش برایمان خاطره‌انگیز خواهد شد و حتی تجربه ماجراجویی‌های او بعد از ۱۱ سال هم برایمان خوشایند خواهد بود. در سال ۲۰۱۰ بود که یک بازی Survival Horro بسیارمتفاوت و باکیفیت به نام Alan Wake عرضه شد. عنوانی که انحصاری مایکروسافت بود و طرفداران پلی‌استیشن از تجربه یک بازی ناب محروم ماندند. شاید گیمرهای نسل جدید سازنده بازی را نه با آلن ویک که با عنوان جدیدترشان، کنترل بشناسند؛ بازی‌ای که اگر تجربه کرده باشید، تا حدودی با اتمسفر Alan Wake هم آشنا هستید. حالا بازی ریمستر شده و تحت نام Alan Wake Remastered روانه بازار شده است.

نسل هشتم، نسل ریمسترها و ریمیک‌ها بود و ریمیک‌های بی‌نظیری چون Reident Evil 2 و Shadow Of Clossus را تجربه کردیم و البته ریمیک‌های نه چندان خوبی مثل Resident Evil 3 هم بازی کردیم. در میان ریمسترها هم می‌توان به Crysis Remasterd به عنوان یکی از ریمسترهای خوب این نسل اشاره کرد. اما سوال اصلی اینجاست: Alan Wake Remasterd در کدام دسته قرار می‌گیرد؟ عنوانی است که قرار است بعد از تجربه آن تفاوت چندانی را با نسخه اصلی‌اش احساس نکنیم و حتی مانند ریمستر مافیا ۲ از خریدش پشیمان شویم یا با بازی و ریمستر خوبی طرف هستیم؟ در نقد بازی Alan Wake Remastered در گیمفا پاسختان را دریافت می‌کنید.

گمشدن در تاریکی مطلق

آلن ویک نویسنده توانایی است که یکی از مهم‌ترین عناصر زندگی‌اش را از دست داده است: قدرت نوشتن. از دست دادن این توانایی به معنای عدم داشتن ایده نیست بلکه مشکل او فراتر از این‌ها است. او حتی عنوان داستان جدیدش را هم چندین ماه است که انتخاب کرده و کلیات داستان و حتی شخصیت‌های منفی را در ذهنش دارد، اما نیرویی عجیب اجازه نوشتن به او را نمی‌دهد و به محض شروع رشته افکارش را به هم می‌ریزد. همسرش آلیس تصمیم می‌گیرد برای تجدید قوای آلن، او را به منطقه‌ای خوش آب هوا به نام Bright falls ببرد تا بلکه با گذران زمان و آزادکردن افکارش بتواند شغلش را از سر بگیرد.

ایده داستان بازی روی کاغذ بسیار خوب به نظر می‌رسد و مطمئنا فکر می‌کنید با یک داستان مرموز و پیچیده مواجه هستید؛ باید بگویم درست فکر می‌کنید. ما با عنوانی روبه‌رو هستیم که از Twin Peaks و Shining و رمان‌های استفن کینگ الهام گرفته، پس پیچیده بودن داستان بازی اصلا عجیب نیست؛ این را زمانی بیشتر متوجه می‌شوید که کمی بیشتر از داستان بازی بگویم. در مواقعی پیش می‌آید که داستان بازی کاملا برایتان عجیب و غریب و نامفهوم می‌شود، اما با یک سکانس یا یک فلش‌بک در حد چند ثانیه ابهامات شما تا حد زیادی برطرف می‌شود (دقیقا مثل فیلم‌های دیوید لینچ).

آلن بعد از رسیدن به ویلا با سورپرایز عجیبی روبه‌‌رو می‌شود: همسرش برای او یک ماشین تایپ گرفته تا داستانش را مجددا بنویسد. این کار باعث عصبانیت ویک می‌شود و از خانه بیرون می‌زند. کمی بعد متوجه می‌شود همسرش ناپدید شده و بعد از شنیدن فریادهای همسرش به درون آب می‌پرد اما در حالی بیدار می‌شود که تصادف کرده و هیچ اثری از آن منطقه زیبای قبل نیست. ویک بعد از مدتی گشتن متوجه می‌شود او در یکی از داستان‌های خودش، داستانی که تنها عنوانش انتخاب شده و هرگز نوشته نشده بود، گیر افتاه است و تنها راه نجات خود و همسرش به سرانجام رساندن آن است! تمام چیزی که ویک و همسرش می‌خواستند یک تعطیلات ساده دونفری بود؛ اما عدم قدرت نوشتن او حالا ممکن است به قیمت زندگی‌شان تمام شود.

شخصیت‌پردازی مثل یک الماس در بازی می‌درخشد. پروتاگونیست و آنتاگونیست داستان بازی، بدون شک یکی از بهترین شخصیت‌پردازی‌های بازی‌های داستان‌محور را دارند و تک به تک اعمالی که انجام می‌دهند با دلیل و منطق در بازی مشخص می‌شود؛ البته همانطور که گفتم به دلیل الهامات زیاد از آثار دیوید لینچ، ممکن است دلیل بسیاری از موارد داستان و اتفاقات را ساعت‌ها بعد متوجه شوید، اما مطمئن باشید در دقیقه‌ای که بازی به پایان می‌رسد هیچ ابهام بزرگی در بازی باقی نمی‌ماند. با جرئت می‌توانم بگویم تنها چیزی که در بازی Alan Wake Remastered اصلا کهنه نشده، همین داستان و شخصیت‌پردازی بی‌نظیرش است.

ترکیب خوب ترس و اکشن در Alan Wake Remastered

از داستان عالی بازی که گذر کنیم، به گیم‌پلی بازی Alan Wake Remastered می‌رسیم. اگر چندان گیمر سخت‌گیر و معتقد به مکانیسم‌های مدرن بازی‌‌ها نباشید، گیم‌پلی بازی برایتان لذت‌بخش است. آلن ویک یک Survival Horror و Third Person Shooter است به خوبی از عهده ترساندن و ایجاد تجربه لذت‌بخش تیراندازی برمی‌آید. اتمسفر بازی واقعا ترسناک است و سرتاسر Bright Falls پر است از موجوداتی که توسط تاریکی تسخیر شده‌اند و باید با تمام قوا به دنبال نور باشید و در مناطق روشن پناه بگیرید. قدم به قدم که در بازی پیش می‌روید، ترس از اینکه ممکن است توسط یکی از دشمنان وحشی بازی قلع و قمع شوید در وجودتان است و یکی از دلایل آن هم دور بودن چک پوینت‌‌های بازی از یکدیگر است که هنرمندانه طراحی شده است.

یکی از نقاط قوت بازی طراحی محیط‌ها و لول‌دیزاین است. همانطور که گفتم در بازی مدام باید دنبال منبعی از نور باشید تا با استراحت در آن‌جا هم نوار سلامتی خود را پر کنید هم به یک چک پوینت برسید. این منابع نور طوری در محیط قرار داده شده است که می‌توانید چشم‌انداز آن‌ها را از فواصل دور هم ببینید (به خصوص وقتی به یک منبع نور می‌‌رسید، چشم‌انداز مقصد بعدی کاملا مشخص است)، این مورد باعث می‌شود بدون هیچ نقشه‌ای کاملا مسیر بعدی را بدانید و مصمم به سمت آن حرکت کنید. البته طبیعی است به خاطر ذات سبک بازی و برخی معماها سردرگم شوید، اما واقعا نمی‌توان به لول‌دیزاین خوب بازی خرده‌ای گرفت.

حرف از معما شد، یکی از ایرادات گیم‌پلی بازی همین کمبود معماها است. محیط بازی و طراحی عالی‌اش واقعا پتانسیل چند معمای سخت و چالش برانگیز را داشت، اما با وجود آن که بازی خالی از معما نیست اما چندان چالش برانگیز نیستند و فقط یک معمای سخت در بازی وجود دارد. اگر Remedy برای طراحی معماهای بازی کمی بیشتر وقت می‌گذاشت، واقعا سطح گیم‌پلی بازی چند درجه افزایش پیدا می‌کرد.

ترس روانشناسانه چیزی است که این روزها کم پیدا می‌شود و خوشبختانه در Alan Wake Remastered به خوبی آن را می‌بینیم. ترس در این بازی اصلا از نوع جامپ اسکر و ترس‌های آنی و فراموش‌شونده نیست؛ بلکه ترسی است که مدام دلهره را در خود حس می‌کنید و همیشه از چیزی که ممکن است پیش آید می‌ترسید. حال ممکن است برای دقایقی اصلا اتفاقی نیفتد اما شما از فکر کردن به آینده و نگاه کردن به محیط و اتمسفر وحشت‌آور بازی مدام می‌ترسید! این بهترین نوع ترس، یعنی ترس روانشناسانه است و شاید بتوان گفت وقتی کمی به سنین بالاتر می‌رسید تنها این نوع ترس است که ممکن است کمی شما را وحشت‌زده کند و Alan Wake Remastered هم به خوبی از پس وظیفه‌اش برآمده است.

قسمت تیراندازی و گان‌پلی بازی جایی است که مشکلات بازی کم‌کم نمایان می‌شوند. اشتباه نکنید، این قسمت اصلا در دسته‌بندی ضعیف قرار نمی‌گیرد و اتفاقا لذت‌بخش است. اما مشکلاتی در این بخش وجود دارد که قابل چشم‌پوشی نیست. HUD بازی قدیمی شده و از ویژگی‌های مدرنی چون Incoming Attacking Meter بهره نمی‌برد. بسیار پیش می‌آید که شما در حال دویدن یا راه رفتن هستید یا از مبارزه‌ای فرار می‌کنید، اما دشمن از پشت سر به شما ضربه سنگینی می‌زند و می‌میرید. در این اوقات باید نشانه‌ای از چنین حمله خطرناکی به شما داده شود تا بتوانید جاخالی دهید یا مسیرتان را عوض کنید. همچنین بازی از Quick Turn هم برای چنین اوقاتی بهره نمی‌برد و دست و بالتان در این مواقع واقعا بسته است.

یکی دیگر از مشکلات گیم‌پلی بازی اتمام غافل‌گیری‌های آن در نیمه بازی است. در واقع گیم‌پلی بازی بعد از نیمه خود چیز جدیدی برای عرضه ندارد و هرچه برگ برنده دارد در همان نیمه اول خود رو می‌کند و بقیه می‌شود تکرار مکررات. همین مورد سبب می‌شود بازی از جایی به بعد حس تکرار به خود بگیرد و صادقانه بگویم اگر داستان عالی بازی در کار نبود، تحمل میزان تکراری‌شدن بازی در اواخر آن واقعا کار طاقت‌فرسایی می‌شد. اگر سازندگان در Alan Wake Rematered حداقل یک یا دو مکانیزم و دشمن جدید به بازی اضافه می‌کردند، لطف بزرگی در حق مخاطبین این بازی انجام می‌دادند.

از مشکلات قسمت شوتینگ بازی که بگذریم باید از نقاط قوتش هم بگوییم. تنوع اسلحه در بازی بسیار خوب است و با وسایل نوری زیادی می‌توانید به جنگ دشمنان بروید. سلاح اصلی شما در بازی یک چراغ قوه است. وقتی نور این چراغ قوه را به صورت دشمنانتان بتابانید، تاریکی وجودشان از بین می‌رود و نابود می‌شوند. البته باید بدانید که شارژ این چراغ قوه محدود است و باید در محیط بازی به دنبال باطری هم برای آن باشید، همچنین سلاح اصلی دیگرتان Flare Gun است که با نور حاصل شده از انفجار آن‌ می‌‌توانید در مبارزات شلوغ شانس برنده‌شدن داشته باشید.

تنوع دشمنان در بازی مناسب است و هر چیزی ممکن است دشمن شما باشد. از پرندگان تاریکی گرفته تا تراکتوری که تسخیر شده و تشنه خون شماست تا دشمنان انسانی بسیار زیاد بازی! این را هم بگویم که Alan Wake Remastered بازی سختی محسوب می‌شود و حتی ممکن است روی درجه Easy هم بازی آسانی نباشد؛ به همین دلیل اگر گیمر کم‌حوصله‌ای هستید و حوصله یا مهارت زیادی برای مبارزه با دشمنان سرسخت بازی ندارید، شاید Alan Wake Remastered بازی خوبی برای شما نباشد. این بازی در کنار نیاز به زبان انگلیسی خوب برای فهمیدن کامل داستانش، به مهارت خوبی هم برای مبارزاتش نیاز دارد‌ (به خصوص در درجه‌های سختی بالا).

بهبود گرافیک؛ اما نه به اندازه کافی

در نهایت به گرافیک بازی می‌رسیم که دلیل اصلی ریسمتر شدن بازی بوده است. گرافیک بازی در نسخه اصلی در سال ۲۰۱۰ هم کمی فراتر از بازی‌های هم‌سبک خودش بود و واقعا از کیفیت بصری راضی‌کننده‌ای بهره می‌برد. اما حال بعد از ۱۱ سال وقتی به گرافیک ریمسترشده آن نگاه می‌کنیم متوجه می‌شویم کمی تاریخ مصرفش گذشته است. البته این نتیجه را در همان نگاه اول نخواهید گرفت؛ زیرا ظاهر بازی و کیفیت تکسچرها و محیط بازی خوب به نظر می‌رسند و رزولوشن بازی به خوبی افزایش یافته است. همچنین چهره آلن به خوبی بازطراحی شده و جزئیات بسیار بیشتری دارد. اما چیزی که توی ذوقتان می‌زند نه کیفیت تکسچرها که موارد دیگری از گرافیک بازی است.

شاید منطق بعضی از سازندگان مثل رمدی برای ریمستر کردن یک بازی، صرفا افزایش رزولوشن و نرخ فریم است. بازی Alan Wake Remastered با نرخ فریم ۶۰ و با رزولوشن 4K روی PS5 و با رزولوشن 1080p و ۳۰ فریم به صوت کاملا روان روی PS4 اجرا می‌شود و در این مورد سازندگان به خوبی وظیفه خود را انجام داده‌اند. اما متاسفانه در موارد دیگر مانند سایه‌زنی‌ و نورپردازی و همچنین طراحی انیمیشن‌های بدن و صورت کاراکترهای فرعی اصلا خوب عمل نکرده‌اند. کیفیت نورپردازی بازی چندان راضی‌کننده نیست و سایه‌ها هم با توجه به قدرت کنسول‌های نسل نهمی می‌توانستند از تعداد پیکسل‌های بیشتری بهره بگیرند. با این حال بازی سیستم مورد نیاز بسیار پیشرفته‌تری را نسبت به نسخه اصلی طلب می‌کند.

از دیگر مشکلات این بخش انیمیشن‌های بد صورت و بدن شخصیت‌ها است که در بعضی اوقات بسیار خشک و بدون انعطاف هستند. این مورد کمی عجیب است چون تا جایی که یاد دارم انیمیشن‌های بازی در نسخه اصلی هیچ‌گاه تا این حد خشک ظاهر نمی‌شدند! به هر حال شاید رمدی در آینده برای این مشکلات آپدیتی را عرضه کند، اما بازی در وضعیت فعلی‌اش از انیمیشن‌های خوبی بهره نمی‌برد. کات‌سین‌های بازی هم گاها دچار باگ می‌شوند و مواردی مثل Sound Skipping برایشان پیش می‌آید.

کیفیت بالای صداگذاری و موسیقی

صداگذاری بازی همانند نسخه اصلی است و هیچ تغییری نکرده است که البته نیازی هم به تغیر نبوده. صداگذاری کاراکترها و دشمنان و محیط به بهترین شکل ممکن انجام شده و کوچک‌ترین ضعفی در آن دیده نمی‌شود. موسیقی بازی از قطعات اورجینال بسیاری بهره می‌برد و موسیقی Main Theme بازی برایتان بسیار خاطره‌انگیز می‌شود. یکی از مواردی که بازی را به تجربه سینمایی نزدیک می‌کند، موسیقی‌ای است که در ابتدای هر اپیزود و در بخش آنچه گذشت پخش می‌شود و به نوعی شما را تشویق به ادامه تجربه بازی می‌کند.

بازی Alan Wake Remastered یکی از بهترین بازی‌های Survival Horror نسل هشتم و نهم است که می‌توانید آن را تجربه کنید. اگر نسخه اصلی را بازی نکرده‌اید، با وجود همه مشکلات بازی، این عنوان کاملا ارزش تجربه را دارد. اگر هم نسخه اصلی را بازی کرده‌اید، باز هم قدم گذاشتن جای پای آلن ویک واقعا ارزش تجربه ۳۰ دلاری را با همه بسته‌های الحاقی‌اش دارد. اگر از طرفداران سبک ترس و بقا و به خصوص ترس روانشناسانه هستید، این بازی را اصلا از دست ندهید.