آیا Red Dead Redemption 2 در داستان مجموعه نقص ایجاد می‌کند؟

داستان Red Dead Redemption 2، خلاها و سوالات متعددی در مورد داستان نسخه‌ی اول ایجاد می‌کند. در این مقاله قصد داریم تا به بررسی برخی از این نقص‌ها بپردازیم.

این مقاله حاوی مواردی است که محتوای داستانی بازی‌های Red Dead Redemption و Red Dead Redemption 2 را فاش می‌کند

بازی Red Dead Redemption 2 بیش از دو سال است که به عنوان پیش‌درآمد داستانی نسخه‌ی ابتدایی مجموعه‌ی خود عرضه شده است. این بازی به عنوان پیش درآمد، داستان گروه Van der Linde را روایت می‌کند که در بازی Red Dead Redemption تنها اشاره‌های جزئی‌ای به آن شد. بنابراین، تعجبی ندارد که چندین و چند خلا داستانی بین این دو عنوان بیابیم.

در واقع، Red Dead Redemption 2 باعث می‌شود تا نقص‌های روایی در نسخه‌ی اول ایجاد شود که احتمالاً بسیاری از بازی‌بازان تاکنون برخی از آن‌ها را یافته‌اند. با این وجود، ممکن است راه‌هایی بیابیم که به‌گونه‌ای برخی از این خلاها را پر کنند و باعث شوند تا محتوای داستانی Red Dead Redemption 2 و Red Dead Redemption بیش از پیش مطابقت داشته باشند.

محو بودن آرتور مورگان در Red Dead Redemption

جک: آرتور… او ما را نجات داد، نه؟ ابیگیل: بله، او ما را نجات داد. اگر آرتور نبود هیچ کدام یک از ما امروز اینجا نبودیم. اما پدرت دوست ندارد تا صحبتی در مورد او بیان شود.

روبرو شدن با این واقعیت که در Red Dead Redemption هیچ نشانی از آرتور مورگان وجود ندارد، برای بازی‌بازانی که تنها نسخه‌ی دوم را تجربه کرده‌اند عجیب است. البته، طرفداران این مجموعه بیش از سایرین از این موضوع ضربه خوردند و از همان ابتدای شروع Red Dead Redemption 2 و در دست گرفتن کنترل آرتور مورگان، مرگ وی در انتهای بازی را به درستی حدس زدند. با این حال، مرگ آرتور در این نسخه اصلاً دلیل خوبی برای محو شدن کامل او در ادامه‌ی ماجراهای این مجموعه نیست.

در واقع، این بازی هیچ‌گاه روشن نمی‌سازد که با وجود نقش پر رنگ آرتور در زندگی جان مارستون و فراری دادن خانواده‌اش از دست گروه Van Der Linde، چرا جان یا ابیگیل در ادامه‌ی ماجرا حتی به نامش نیز اشاره نمی‌کنند. البته، در پایان بازی Red Dead Redemption 2 سعی می‌شود که دلیل غیبت آرتور مورگان در Red Dead Redemption توضیح داده شود. طی یک مکالمه که بین جک و ابیگیل رد در خانه‌ی خانواده‌ی مارستون رد و بدل می‌شود، جک مارستون از ابیگیل سوالات زیر را در مورد آرتور می‌پرسد.

جک: آرتور… او ما را نجات داد، نه؟

ابیگیل: بله، او ما را نجات داد. اگر آرتور نبود هیچ کدام یک از ما امروز اینجا نبودیم. اما پدرت دوست ندارد تا صحبتی در مورد او بیان شود.

در ابتدا، ممکن است که این روش برای توجیه غیبت آرتور در نسخه‌ی ابتدایی کمی عجیب و مسخره به نظر برسد. از جهاتی دیگر، با در نظر گرفتن این موضوع که جک و ابیگیل همواره در Red Dead Redemption تحت نظارت دادگاه هستند احتمالاً این راه برای توجیه این غیبت را منطقی جلوه دهد. اما چیزی که نقطه‌ی مقابل منطق تلقی می‌شود، این است که چرا مامورین دادگاه از جمله ادگار راس که همواره در پی گروه Van Der Linde در حال جست و جو هستند، هیچ‌گاه نامی از آرتور مورگان بر زبان نمی‌آروند.

برخی از اعضای گروه Van Der Linde شرایطی مشابه با آرتور دارند

آرتور تنها عضو گروه Van Der Linde نیست که در نسخه‌ی اول بازی هیچ نام و نشانی از آن‌ها وجود ندارد و تقریباً تمامی اعضای گروه Van Der Linde به جز بیل ویلیامسون، خاویر اسکوئلا و داچ فن در لینده شرایط مشابه‌ای را تجربه می‌کنند.

با در نظر گرفتن رویدادهای مهم هر دو بازی، آرتور نه تنها از خط داستانی جان مارستون، بلکه گویی از جهان Red Dead Redemption به طور کلی حذف و محو شده است. همچنین، آرتور تنها عضو گروه Van Der Linde نیست که در نسخه‌ی اول بازی هیچ نام و نشانی از آن‌ها وجود ندارد و تقریباً تمامی اعضای گروه Van Der Linde به جز بیل ویلیامسون، خاویر اسکوئلا و داچ فن در لینده شرایط مشابه‌ای را تجربه می‌کنند.

البته، بیشتر اعضای این گروه پیش از آغاز داستان Red Dead Redemption به صورت کامل از بین رفته‌اند و زمانی که داستان این مجموعه را به عنوان ملاک قرار می‌دهید، به این نتیجه خواهید رسید که چرا عدم حضور آرتور مورگان در نسخه‌ی اول بازی کاملاً منطقی است. در واقع، Red Dead Redemption به مکانی برای گذراندن باقی عمر اعضای نجات یافته‌ی گروه Van der Linde تبدیل شده است. البته، Red Dead Redemption 2 هرگز سال‌های طلایی که همواره داچ فن در لینده برایشان نقشه می‌کشید را به تصویر نکشید.

از طرفی دیگر، این نقشه‌ها پس از ماجرای سرقت از بلک واتر به نابودی کشیده شد و باعث شد تا چندین تن از اعضای گروه نیز از بین بروند. حتی سرقت‌های موفقیت آمیز این گروه نظیر سرقت از قطار کورنوال باعث می‌شود تا بعدها مشکلاتی بین اعضای گروه Van Der Linde ایجاد شود. علاوه بر این، در آخرین لحظات بازی و طی تجدید دیدار جان، سیدی ادلر و چارلز برای کشتن مایکا بل در ماموریت American Venom نیز دلایلی برای عدم حضور این افراد در نسخه‌ی اول بازی ارائه می‌شود. این سه نفر طی این ماموریت با جسد یخ زده‌ی هدف خود روبرو می‌شوند که لحظات تراژیک انتهایی بازی Red Dead Redemption را تداعی می‌کند.

داچ فن در لینده در Red Dead Redemption

داچ: ما نمی‌توانیم تا ابد با طبیعت و ذات خود بجنگیم. جان، ما نمی‌توانیم جلوی تغییرات را بگیریم. نمی‌توانیم با جاذبه مبارزه کنیم. ما دیگر توان مبارزه را نداریم. من تمام زندگی‌ام را صرف مبارزه کردم اما هیچ کدام یک از آن ها باعث نشد تا ذاتم تغییر پیدا کند. من نمیتوانم با ذات خودم مبارزه کنم.

اگر تمامی سخنرانی‌ها و نقشه‌های داچ را دور بریزیم و بخواهیم تنها یکی از صحبت‌های وی را به عنوان مهم‌ترین نطق وی در مجموعه‌ی Red Dead Redemption انتخاب کنیم، باید به سراغ نسخه‌ی اول برویم. او در کنار یک صخره و در مقابل جان ایستاده است و خطاب به او می‌گوید:

ما نمی‌توانیم تا ابد با طبیعت و ذات خود بجنگیم. جان، ما نمی‌توانیم جلوی تغییرات را بگیریم. نمی‌توانیم با جاذبه مبارزه کنیم. ما دیگر توان مبارزه را نداریم. من تمام زندگی‌ام را صرف مبارزه کردم اما هیچ کدام یک از آن ها باعث نشد تا ذاتم تغییر پیدا کند. من نمیتوانم با ذات خودم مبارزه کنم.

بله، این ذات داچ فن در لینده بود که گروهش را به نابودی کشاند. او همیشه به دنبال یک قطار یا بانک دیگر برای سرقت بود و همواره می‌گفت که این آخرین مورد است. رویاهای او برای گذراندن دوران بازنشستگی در تاهیتی به طور مستقیم به نقشه‌های باچ کسیدی برای فرار به بولیوی اشاره می‌کند. کسانی که نسخه‌ی اول این مجموعه را تجربه کرده باشند، متوجه خواهند شد که نقشه‌های افرادی که قصد دارند همانند قهرمان ایفای نقش کنند، همگی نقش بر آب خواهد شد.

مطمئناً، گروه Van der Linde سرانجام در دل جهان Red Dead محو خواهند شد؛ چه تا زمان مرگ جک و چه پس از گذشت چندین و چند سال. اما داچ طی این دیالوگ به چند اصل اساسی در جهان یعنی طبیعت، تغییر و جاذبه اشاره می‌کند و زمان را از قلم می‌اندازد. بنابراین، می‌توان چنین استنباط کرد که وی قصد دارد تا ذهن بازی‌بازان را آماده‌ی اتفاقات بازی دوم کند تا عدم وجود شخصیت‌ها در بازی اول را به فراموشی به دلیل گذر زمان نسبت دهد.

البته، سل و شخصیت پردازی باعث می‌شوند تا آرتور هیچ‌گاه چنین سکانس‌های عمیق و دیالوگ‌های متبحرانه‌ای را در توصیف خود تجربه نکند. او پس از ویزیت توسط پزشک، خودش را در جهانی پوچ و رنگ پریده می‌بیند و به نوعی هیچ امیدی به آینده ندارد. در عین حال و در زمانی که راکستار (Rockstar) با این سکانس سعی دارد به بازی‌بازان بفهماند که آرتور به انتهای داستان خود در جهان Red Dead رسیده است، سر و کله‌ی گوزنی پیدا می‌شود که نماد بی‌گناهی و معصومیت است. در نتیجه، او تلاش می‌کند تا روزهای آخر عمر خود را صرف کارهای خوب کند و این روش جدید را با اعتراف گناهان خود به یک راهبه آغاز می‌کند.

اما علیرغم دانش نیهیلیستی که سرنوشت تمام هم‌دستان داچ را با مرگ گره می‌زند، آرتور باز هم سعی می‌کند که در روزهای سخت در کنار داچ باشد و همراه او مبارزه کند. همین موضوع باعث می‌شود که این تمایل برای مفید بودن، سرآغاز یک دوگانگی درونی برای آرتور باشد که البته لحظات ابتدایی تلقین این حس دوگانه با لحظات انتهایی زندگی او مصادف می‌شود تا در نهایت، در ادامه‌ی ماجرا و طی بازی Red Dead Redemption هیچ نام و نشانی از آرتور باقی نمانده باشد.

در نهایت، غیبت آرتور در Red Dead Redemption نشان‌دهنده‌ی پذیرفتن مرگ و فراموشی است که داچ هیچ‌گاه قصد تسلیم‌شدن در برابر آن‌ها را ندارد. همین موضوع باعث می‌شود که وی در ناامیدی کامل و بدون تسلیم شدن به خودکشی وادار شود. بیزاری جان مارستون از شنیدن نام آرتور مورگان شاید در نگاه اول راه حلی سطحی و عجیب برای توجیه غیبت او در بازی Red Dead Redemption به نظر برسد، اما به خوبی ماهیت شخصیت آرتور را نمایان می‌کند. همچنین، ناپدید شدن بسیاری از اعضای گروه Van Der Linde در بازی نخست نیز لزوماً به معنای نقص در روایت داستان نیست و می‌تواند نشان‌دهنده‌ی سرنوشت داچ در انتهای بازی اول اشاره داشته باشد.