نه این که کسی از مدام عرضه شدن ریمیک و ریمسترها ناراحت باشد، ولی اتفاقا نکته همین است که ناشران فهمیده‌اند ما ناراحت نمی‌شویم (تازه خوشحال هم می‌شویم) و به همین خاطر دارند پشت سر هم هر چه بازی خوب داشته‌اند، با یک دهم زحمت و یک صدم ریسک ساخت یک بازی جدید، ریمستر و ریمیک می‌کنند و پول حسابی هم در می‌آورند، چون ما عاشق تجربهی عناوینی که برایمان نوستالژیک هستند، با کیفیت و تکنولوژی روز دنیا هستیم. این برای منتقدها هم صدق می‌کند و روی نمره‌ای که می‌دهند هم تاثیر می‌گذارد. حتی کار به جایی رسیده است که مهمترین و برترین بازی لانچ یک کنسول جدید، یک بازی ریمیک است! البته کاش همهی ریمیک‌ها مثل آن باشد! بگذریم؛ می‌دانید چه‌قدر سخت‌تر بود اگر الکترونیک آرتز می‌خواست Dead Space 4 را بسازد؟ می‌دانید چندبرابر کارش سخت‌تر و چه‌قدر ریسکی‌تر بود؟ ولی خب می‌آید بازی اول که همه چیزش تحسین شده است و همه از داستان و … آن رضایت داشته‌اند و کلی خاطره‌ی خوب از آن داریم را ریمیک می‌کند تا ریسک و هزینه را کلی کمتر کند. باز هم می‌گویم، من عاشق این هستم که ریمیک و ریمستر بازی کنم و خیلی وقت‌ها تجربهی این عناوین از بازیهای جدید برایم بسیار جذاب‌تر است، ولی فکر میکنم دیگر مقداری بیش از حد داریم در دو نسل ریمیک و ریمستر می‌بینیم. تازه باز ریمیک خوب است. سازندگان عزیز فقط بازی قدیمی را ۱۰۸۰ کرده و با همان مشکلات قدیمی‌اش منتشر می‌کنند و والسلام! کلی هم پول به جیب می‌زنند. فکر میکنم اگر قرار است عنوانی ریمیک و ریمستر شود باید چیزی مثل Demon’s Souls Remake باشد که همه چیز و کل تجربهی شما را به چند سطح بالاتر ارتقا می‌دهد و معنای واقعی یک بازی نسل نهمی است. من شخصا از نسخه‌ی ریمیک Dead Space چنین انتظاری دارم و حالا که سراغ بازی جدید سری نرفته‌اند، باید تجربهی بازی اول را در همهی زمینه‌های ممکن چند برابر ارتقا دهند و بهتر کنند.
کمپانی‌های بزرگ وقتی می‌خواهند ریمیک و ریمستر بسازند، باید کارهایی مثل Demon’s Souls Remake را الگو قرار دهند و مشکلات بازی اصلی را رفع کنند و تجربهی آن را ارتقا ببخشند.
اگر به صورت پایه‌ای و کلی بخواهیم جواب این سوال را بدهیم و این سوال را بشکافیم که چرا در این سال‌ها این‌قدر ریمیک و ریمستر می‌بینیم، می‌توانیم دست روی این موارد بگذاریم.
- کم و کمتر شدن ایده‌های جدید برای خلق یک بازی کاملا تازه و نو.
آن‌قدر سازندگان ایندی زیاد شده‌اند و آن‌قدر بازی ساخته و منتشر می‌شود که روز به روز دارد تعداد ایده‌های جدید برای ساخت عناوین خلاقانه کم و کمتر می‌شود. تازه ایده‌های جدید و دیوانه‌واری هم که به ذهن می‌رسند، خیلی کار سختی دارند برای راضی کردن کمپانی‌های بزرگ ناشر که روی آن‌ها برای ساخت یک بازی AAA هزینه کنند و اکثر این ایده‌ها در عناوین کوچک پیاده می‌شوند. برای بازیهای بزرگ، کمپانی‌ها سعی می‌کنند بروند سراغ ایده‌های جواب‌پس‌داده. تازه ایده‌ی جواب‌پس‌داده که خوب است! کمپانی‌های بزرگ با ریمستر و ریمیک کردن عناوین موفقشان، پایشان را از استفاده از “ایده‌های جواب‌پس‌داده” فراتر می‌گذارند و مستقیم می‌روند سراغ “بازیهای جواب‌پس‌داده” به جای “ایده‌های جواب‌پس‌داده”. چون این کار ریسکش هم خیلی کمتر است. دنیا طوری شده است که اگر از همان ایده‌ی موفقی که نسخه‌های قبلی یک فرنچایز بزرگ داشته در نسخه‌های بعدی استفاده کنند، منتقدین می‌گویند “ای بابا این که خلاقیت و نوآوری ندارد”؛ اگر هم بیایند در نسخه‌ی جدید یک سری، بازی را تغییر دهند، همین منتقدین می‌گویند “ای بابا این که دیگر از ریشه‌هایش دور شده است”.
- بالا رفتن هزینه‌ی ساخت بازیهای بزرگ و سنگین‌تر شدن شکست‌های مالی در صورت ریسک کردن و جواب ندادن یک بازی جدید.
یک زمانی بود کمپانی‌هایی مثل کپکام و کونامی پشت سر هم و بدون ترس، عناوین AAA اعم از رزیدنت ایول و سایلنت هیل و متال گیر می‌دادند و ناگهان می‌دیدیم طی ۴ سال ۳-۴ نسخه از این فرنچایزها به بازار می‌آمد، اما امروز هزینه‌ی ساخت یکی از این بازیهای بزرگ بسیار بالا رفته است و فاکتورهای خطر هم خیلی بیشتر شده‌اند، بنابراین خیلی وقت‌ها کمپانی‌ها تصمیم می‌گیرند راه ساده‌تر را بروند و با ریمستر و ریمیک کردن یک بازی با هزینه‌ای بسیار کمتر از یک بازی جدید از آن فرنچایز، با ریسک کمتر پولی بیشتر به جیب بزنند. در واقع هدف نهایی تمام این کمپانی‌ها در نهایت پول است و وقتی می‌شود با ریمستر و ریمیک کردن عناوین جذابشان پول زیادی به جیب بزنند، هیئت مدیره‌ی هیچ شرکتی مخالفت نخواهد کرد، چون کسی از پول بدش نمی‌آید!
جدا از کار کمتر و هزینه‌ی کمتر برای ساخت یک بازی، “ریسک فاکتور” کمتری هم از نظر نقد و نمرات برای عناوین ریمیک و ریمستر نسبت به یک شماره‌ی جدید از یک فرنچایز غول وجود دارد.
- پررنگ شدن شدید نقش انواع و اقسام تحلیل‌گران و منتقدین گیم اعم از حرفه‌ای و کاملا تعطیل که هر کدام نمره‌ی عجیب و غریب خود را می‌دهند و چیزی به نام متا به وجود می‌آید که راحت می‌تواند شکست یک بازی را تضمین کند، مخصوصا با توجه به این که در سال‌های اخیر، بازیهای بزرگ شکست‌خورده در متا را خیلی بیشتر از بازیهای جدید بزرگ با متای بالا دیده‌ایم.
در نسل‌های پنجم و ششم، دنیای بازیها و وضعیت اینترنت و سایت‌های تحلیلی و … بسیار بسیار متفاوت‌تر از امروز بود. متفاوت که چه عرض کنم. اصلا کلا یک دنیای دیگر بود، ولی امروزه وضعیت خیلی فرق کرده است، زیرا آن زمان نام بازی و بزرگی آن کافی بود برای خریدنش، ولی امروز متاکریتیک و ده‌ها فاکتور دیگر خیلی راحت می‌توانند باعث شکست بزرگ‌ترین نام‌ها شوند. دیگر همه منتقد و تحلیل‌گر شده‌اند و یک پلتفرمی دارند برای ابراز نظر خود. اتفاقا اهمیت این نظرها (که راستش را بخواهید از نظر من اکثرشان کاملا اشتباه و حاصل جوگیری و تاثیرپذیری از برخی افراد سایت‌های بزرگ هستند) هم خیلی بیشتر شده است و وای به روزی که یک جو بدی علیه یک بازی یا کمپانی به راه بیفتد؛ دیگر کارش تمام است.
در نسل‌های پنجم و ششم، نام بازی و بزرگی آن کافی بود برای خریدنش، ولی امروز متاکریتیک و ده‌ها فاکتور دیگر خیلی راحت می‌توانند باعث شکست بزرگ‌ترین نام‌ها شوند.
- یاد گرفتن روش سوءاستفاده از جیب بازی‌بازان توسط کمپانی‌های بزرگ، به واسطه‌ی تکیه بر حس نوستالژی بازی‌بازان و خاطرات خوبی که از یک بازی دارند.
انگار که چند بار فروختن یک بازی و کلی پول به جیب زدن از خاطرات خوب گیمرها تبدیل به یک پلن اقتصادی شدیدا سودآور برای کمپانی‌های بزرگ و کوچک شده است و خوب این روش را یاد گرفته‌اند. می‌دانید که ما انسان‌ها کلا اسیر نوستالژی هستیم و مدام ورد زبانمان است که یادش به‌خیر قدیم بازیها خیلی بهتر بود. جالب است که در واقعیت اصلا آن بازیها بهتر نبوده‌اند، بلکه ما خودمان بهتر بوده‌ایم! ما آن زمان الکی سخت‌گیر نبوده‌ایم و برای لذت بردن از یک بازی نگاهمان به نمره‌ی فلان نفر نبوده است!
ولی به هر حال این حس نوستالژی برای بازی‌بازان خیلی خاص است و به همین خاطر هم وقتی می‌شنویم که قرار است فلان بازی که کلی خاطره‌ی عالی از آن داریم را دوباره با کیفیت بالاتر تجربه کنیم، کلی خوشحال می‌شویم و حتما آن نسخه را می‌خریم. نتیجه‌اش هم می‌شود سود بالای کمپانی‌ها از یک بازی که قبلا فروخته‌اند و باز دوباره و سه‌باره هم آن را ریمستر و ریمیک می‌کنند و می‌فروشند و ما هم که اسیر نوستالژی و می‌خریم.
ما انسان‌ها کلا اسیر نوستالژی هستیم و مدام ورد زبانمان است که یادش به‌خیر قدیم بازیها خیلی بهتر بود. جالب است که در واقعیت آن بازیها بهتر نبوده‌اند، خودمان بهتر بوده‌ایم! الکی سخت‌گیر نبوده‌ایم و برای لذت بردن از یک بازی نگاهمان به نمره‌ی فلان نفر نبوده است!
- کار و ریسک بسیار کمتر ولی سود بسیار بالا از عنوانی که یک بار فروخته شده و تکیه بر عنوانی جواب پس‌داده.
بالاخره این کمپانی‌ها کلی کارمند دارند که باید روی ساخت یک بازی جدید وقت بگذارند و ناگهان بعد از چند سال زحمت و هزینه برای یک بازی جدید، آن بازی شکست بدی می‌خورد و تبدیل به یک ضرر هنگفت می‌شود. پس چه چیزی بهتر از این که با وقت و ریسک و هزینه‌ی بسیار کمتر، سود بیشتر به جیب بزنند؟
نتیجه‌ی این هم می‌شود ده‌ها ریمیک و ریمستر. البته این مورد که نوشتم، در واقع یک‌جورهایی ترکیبی از تمام موارد قبلی است که در این مقاله مطرح کردم و در نهایت خلاصه و چکیده‌اش می‌شود این که: “وقت و ریسک و هزینه‌ی بسیار کمتر، سود بیشتر.”
می‌دانید چه قدر سخت‌تر بود اگر الکترونیک آرتز می‌خواست دد اسپیس ۴ را بسازد؟ ولی خب می‌آید بازی اول که همه چیزش تحسین شده است و کلی خاطره‌ی خوب از آن داریم را ریمیک می‌کند تا ریسک و هزینه را کلی کمتر کند.
- آسان‌تر گرفتن منتقدین به بازیهای ریمیک و ریمستر، زیرا در نهایت خود آن‌ها هم گیمرهایی هستند که از این بازیها کلی خاطره‌ی خوب دارند.
امروزه خبر شکست یک بازی جدید غول خیلی خیلی بیشتر از موفقیت آن می‌فروشد و دیدن شکست و به حاشیه رفتن یک بازی برای مخاطبین خیلی جذاب‌تر شده و نفرت به طور عجیبی در دنیای بازیها ریشه دوانده است (البته مثل همه چیز دیگر در دنیای امروز). منتقدین هم که ماشالله همه حرفه‌ای و نمراتشان هم کاملا درست و واقعی! همهی سایتها صبر می‌کنند تا نقد دو سایت بیاید و بعد سریعا نمراتشان را که خیلی اوریجینال و حاصل فکر خودشان است می‌ریزند در متاکریتیک!
خیلی از کمپانی‌های بزرگ که می‌بینند وضعیت این‌طور است، تصمیم می‌گیرند ریمیک یا ریمستر از بازیهای بزرگ خود که قبلا نمرات و بازخوردهای خوبی گرفته‌اند را منتشر نمایند تا منتقدین به عنوان یک ریمستر و ریمیک با آن رفتار کنند و موفقیت قبلی آن بازی یا خاطرات خوبی که از تجربهی آن داشته‌اند، روی آن‌ها تاثیر بگذارد و خیلی جدی و سخت‌گیرانه آن را نقد نکنند. در واقع جدا از کار کمتر و هزینه‌ی کمتر برای ساخت یک بازی، “ریسک فاکتور” کمتری هم از نظر نقد و نمرات برای عناوین ریمیک و ریمستر نسبت به یک شماره‌ی جدید از یک فرنچایز غول وجود دارد.
ناگهان بعد از کلی سال زحمت و هزینه برای یک بازی جدید، آن بازی شکست بدی می‌خورد و تبدیل به یک ضرر هنگفت می‌شود. پس چه چیزی بهتر از این که با وقت و ریسک و هزینه‌ی بسیار کمتر، سود بیشتر به جیب بزنند؟
نتیجه‌گیری:
به صورت کلی این‌ها مواردی بودند که وقتی می‌خواهیم به سوال اصلی این مقاله پاسخ دهیم، به ذهن خطور می‌کنند و حاصل جمع این موارد به طور کلی، تبدیل به عاملی شده است که در یکی دو نسل اخیر بیشتر از بازی جدید بزرگ، بازی ریمستر و ریمیک بزرگ می‌بینیم و حتی همان‌‌طور که ابتدا گفتم کمپانی‌ای مثل سونی، یک نسل را با تکیه بر یک عنوان ریمیک عظیم آغاز می‌کند و اتفاقا جواب هم می‌گیرد.
امروز و در این مقاله بحث ما این نبود که آیا این که این‌قدر ریمیک و ریمستر می‌بینیم خوب است یا بد است، زیرا این خودش یک بحث مجزا است و جوابش هم اصلا ثابت نیست و یک موضوع کاملا Subjective است که هم کلی مزیت دارد و هم کلی نکته‌ی منفی. امروز تنها در مورد دلایل این که چرا این‌قدر ریمیک و ریمستر می‌بینیم صحبت کردیم و در یک مقاله‌ی مجزا در مورد خوبی‌ها و بدی‌های این موضوع هم صحبت خواهیم کرد.
اما در مجموع یک چیز مشخص است و آن هم این است که کمپانی‌های بزرگ وقتی می‌خواهند عناوین بزرگ و خاطره‌سازشان را ریمیک و ریمستر کنند، باید لااقل پروژه‌هایی مثل Demon’s Souls Remake و Shadow of the Colossus Remake و Final Fantasy VII Remake را الگو قرار دهند و مشکلات بازی اصلی را رفع کنند و تجربهی آن را ارتقا ببخشند، نه این که آن را ۱۰۸۰ کنند و با همان کیفیت و همان باگ‌ها و مشکلات دوربین و … ، دو نسل بعد بدهند بیرون!
با تمام این حرف‌ها و توضیحات و تحلیل‌هایی که در مورد پاسخ این سوال که “چرا این‌قدر ریمیک و ریمستر می‌بینیم” مطرح کردیم، یک پاسخ ساده و کوتاه هم برای این سوال وجود دارد. می‌دانید پاسخ چیست؟ پاسخ، یک معادله‌ی دو دو تا چهارتای ساده است. بازیهای ریمستر و ریمیک برای کمپانی‌ها می‌صرفند، بدجوری هم می‌صرفند. شک نکنید ما هم اگر مدیر یک کمپانی صدها میلیون دلاری بودیم و کلی بازی معرکه در نسل‌های قبل داشتیم، همهی آن‌ها را یکی یکی ریمستر و ریمیک می‌کردیم. چه کسی از پول بدش می‌آید، آن هم با ریسک کمتر.
نظر شما عزیزان در مورد عناوین ریمیک و ریمسترد و تعداد آن‌ها در دنیای امروز بازیهای ویدیویی چیست؟ آیا با این موضوع موافق هستید یا خیر؟ یا این که موافق هستید ولی فکر می‌کنید دیگر تعدادشان خیلی زیاد شده است؟ نظر خودتان را مثل همیشه در بخش کامنت‌ها با ما در میان بگذارید تا از خواندن نظرتان در این مورد بهره‌مند شویم و دیدگاه‌های جذاب شما را نیز در این خصوص شاهد باشیم.
نظرات
چرا ۲ نسل است مدام ریمیک و ریمستر.. از نظر من اینکه خلاقیت و ایده پردازی کم شده کلا ..
دقیقا. برای همینه الان منتقدا بیشتر ب بازی های ایندی نمرات خوبی میدن چون با اینکه کیفیت بازی های AAA رو ندارن ولی نوآوری و خلاقیت بیشتری دارن
بهترین ریمیک تاریخ :
demon’s souls – final fantesy 7
متین جان اینکه بگیم بهترین ریمیک تاریخ یکم شخصی میشه نظر
اما میتونیم بگیم که شخصی که کنسول پلی‌استیشن داشته باشه مجموعه‌ی فوق خفنی از ریمیکا و ریمسترا انتظارشو میکشه
از فاینال۷ و دیمون‌سولز و شدو اف کلوسس و ریمستر گاد۳ و کالکشن آنچارتد و..اما در کنار اینا یه ریمیک داریم مثل اویل۲ و حتی مافیا یک
اویل ۲ریمیکش واقعا شاهکار بود
مافیا۱هم خوب بود واقعا ولی خوب جهان بازیش بدرد نمیخوره چون هیچ کاری نمیتونی توش انجام بدی.
ببخشید ولی RE 2 کشکه
دایی اگه با منی خدمتت عرض کنم که اون ریمیکو ریمسترای انحصاری بودن
توو مولتیا هم شاهکارشون اویل۲ رو گفتم و مافیا یکم خوبه
نگو که بخاطر اینکه واسه سونین نوشتی…
سونی پر افتخارترین بازی تاریخ ، و بالاترین نمره برای یه بازی ریمیک رو داره و بدون شک بلوپوینت که متعلق به سونی است بهترین ریمیک و ریمستر ساز تاریخ است میگی نه شدو آف کلوسوس و دیمون سولز رو بازی کن
منبع می دهی که بلوپوینت مال سونی هست.
بلوپوینت متعلق به سونی هست؟؟کی خریدش ما خبر نداشتیم
کاری نکنید قضیه کوجیما واسه ماست تکرار بشه.
دیگه خیلی ضایع بود
معلومه تصاحب شده
یه همچین اشتباه مسخره ای بکنن؟
بیان بگن ما بلوپوینت و هوسمارک رو خریدیم بعد سریع پاکش کنن!!
معلوم بود که میخواستن یه وقت دیگه بگن که همه غافلگیر بشن اما دیگه سوتی دادن
به نظرم بهترین ریمیک نسل هشتم Resident Evil 2 هست و بعدش Final Fantasy VII. این دوتا کُلاً بازی اصلی رو کوبیدن و از نو ساختن.
سونی توروخدا blood borne رو ریمیک کن
به جای ریمیک مینوشتی ریمستر بهتر بود
سلام رفقا ببخشید . برای بازی نسخه های بایوشاک باید کدوم نسخه اول بازی بشه ارتباطی بینشون هست چون من میخوام اول قسمت سوم رو بازی کنم ممنون میشم کمک کنید
نسخه های اول و دوم به هم مربوطن ولی نسخه سوم کلا جداست پس مشکلی نداره اگه اول نسخه سوم رو بازی کنید.
ریمیک خوبه مثلا من پرفک دارک رو بازی نکردم وقتی بیاد واقعا لذت بخشه برام
نثل گیمرهای جدیدی هم اومده که ۹۰ درصد بازیای نسل ۷ رو بازی نکردن برای اونا هم عالیه ولی متاسفانه ایده جدید چیزیه که تو بازیای بزرگ رسیده به سالی یک بازی
مثلا برای تمام بتسدای به این بزرگی ایده جدید ۱۵ سال طول کشیده
میشه گفت آخرین ایده جدیدشون دیسهانرد بوده اونم دو نسل ازش میگذره
نسخه جدید میاد ولی همون ایدست هیلو.گاد.گیرز.هورایزن.
اما یه ایده کاملا جدید سالی یکی هم برای کل استودیوهای سونی.یا کل استودیوهای مایکرو نیست.همین امسال هیچ کدوم یه بازی با ایده جدید نداشتن
سال دیگه شاید یکی سال بعدم شاید یکی
مثلا بازی دس استرندینگ با اینکه سلیقه خودم نیست ولی از تمام ریمیک و ریمستر هایی که اومدن بیشتر تحسینش میکنم چون متفاوته
ممنون از اقا سعید بابت مقاله.
ریمیک‌ها که کلا بهثشون جداست. ولی در رابطه با ریمسترها به نظرم اگه شرکتها نمیخوان هیچ تغییری در بازی ایجاد کنن کلا بهتره اسم ریمستر روی بازی نذارن (برای مثال نسخه های نسل هشتمی رزیدنت اویل چهار و پنج و شش با اینکه رزولوشن و فریم ریت ارتقا یافته دارن ولی توی اسم بازی کلمه ریمستر نیست.) اگه همه شرکتها این کار رو بکنن بحث کردن راجب به اینکه این ریمسترها خوبن یا بد خیلی ساده تر میشه. فقط شرکتها بگن این بازیها رو قراره دوباره عرضه کنیم.
یه سری از ریمسترها هم که چیزی رو بهتر نمیکن و تازه بعضی چیزهارو هم بدتر میکنن واقعا نباید وجود داشته باشن (دارک سولز ریمسترد، اساسینز کرید سه ریمسترد و…)
سعید جان شما مقاله رو بیشتر بر اساس دیدگاه گیمرهای قدیمی نوشتی که خب قطعا نوستالژی توش حرف اول و آخر رو میزنه، ولی یه بخش مهمتر ماجرا گیمرای جدیدی هستن که عنوان اصلی رو تجربه نکردن و با تعریف هایی هم که از قدیمی تر ها شنیدن احتمالا یه ریمیک یا ریمستر خوب رو از دست نمیدن.
بنظر من تعداد ریمیک ها و ریمسترها مهم نیست، مهم اینه که بتونه هر دوی گیمرهای قدیمی و جدید رو راضی نگه داره. مثلا انقدر تغییرات گرافیکی داشته باشه که هم کسی که نسخه ی قبلی رو بازی کرده بگه واوووو چقدر خفن شده، هم سلیقه ی نسل جدید که با گرافیک همین نسل بزرگ شدن رو در بر بگیره مثل Shadow of the colossus که واقعا یه بازگشت عالی تو نسل هشتم داشت.
و کار دیگه اینه که یسری تغییرات تو نسخه ی ریمیک ایجاد کنن که برای کسایی که نسخه ی اصلی رو بازی کردن هم سورپرایزهایی وجود داشته باشه مثل رزیدنت اویل ۲ ریمیک.
وقتی این دو عامل رعایت نشه، واقعا اون ریمیک یا ریمستر ارزشش پایین میاد و شاید حتی بره رو اعصاب.
کاملا موافقم :yes:
درود
تشکر از مقاله. بسیار عالی بود جناب آقابابایی. حقیقتاً چه موضوع جذابیه. دقیقاً الان زمانیه که باید به این بحث پرداخته بشه
هر چه که باید گفته می‌شد درون مقاله ذکر شد و نیازی نیست دوباره ذکر کنیم
فقط جا داره تمجید کنیم از بعضی ریمیک‌های که واقعاً خوبن و حتی عیار سری رو بالاتر میبرن. مثلاً Resident Evil 2 Remake فوق‌العاده عالی بود و مکانیزم‌ها و روایت جذاب سری رو دوباره زنده کرد. FFVII Remake هم دقیقاً به همین صورت نشون داد که میشه حتی داخل یه اثر بازسازی شده، حتی از ۹۰ درصد بازیهای اصلی سری هم بهتر کار کرد
عرض سلام و خسته نباشید خدمت آقای آقابابایی
مشکلی که من با طرز نگرش شما دارم،نگاه کاملا منفی به سایت متاکریتیک و دیدن نیمه ی خالی اونه.شما نیمه ی پر لیوان رو هم درنظر بگیرید!!!!
در نسل جدید،انواع و اقسام بازی ها با قیمت ۷۰ دلار روی کنسول سونی منتشر می شوند و گیمر باید بین اینهمه بازی تعداد محدودی را انتخاب کند(چه بسا بسیاری در طی سال فقط توان خرید دو بازی را دارند)،پس نیاز به منبعی برای اطمینان و سنجش ارزش بازی داشته و یک منبع واحد از نظر من اصلا درست نیست!!
همون طور که میدونین سلیقه های افراد و منتقدها متفاوته و همه ی نقدها یکسان نیستن پس وجود وبسایتی به نام متاکریتیک لازمه تا نقدهای سایت های مختلف رو قرار بده و بازیکن رو از کیفیت اون مطلع کنه
شما میگین که متاکریتیک میتونه خیلی از بازی های خوب رو زمین بزنه ولی عوضش خیلی از بازی های خوب رو بالا میبره!!!تا حالا شده بازی متای بالای نود داشته باشه ولی بی ارزش بوده باشه؟یا بازی بوده که متای بالای ۸۵ داشته ولی حقش کمتر بوده؟اگر بودند تعدادشون چقدره؟؟
وقتی دارک سایدرز۳ رو به عنوان یک بازی مثال میزنین که متا اون رو پایین کشید،هیدیس هم مثال بزنید که متا اون رو بالا کشید.متا به خیلی از بازی های ایندی خدمت بزرگی کرده و باعث معروف شدنشون شده.وقتی یه کارگردان خلاق یه بازی ناشناخته ولی باکیفیت میسازه متا کریتیک،اون رو تبلیغ میکنه و خیلی از بازی های با کیفیت محبوبیتشون رو مدیون متاکریتیک هستند.
اگه سایتی به نام متاکریتیک وجود نداشت خیلی از استودیوها با عرضه بازی های بی کیفیت و سوء استفاده از نام یک سری،سر مردم کلاه میذاشتن!!!.حداقل قبل از خرید یک بازی،باید منبعی برای ارزیابی کیفیتش داشته باشیم وگرنه خیلی راحت گول کاور و تریلرهای پرزرق و برق بازی رو میخوردیم و چه سایتی بهتر از متا که سایت های زیادی میتونن به نقد بازی بپردازند؟
از نظرمن هم خیلی از بازی ها توسط متا پایین کشیده شدن ولی وجود چنین سایتی الزامیه،چیزی که باید تغییر کنه اینه که متاکریتیک در آینده ملاک های بهتری برای انتخاب سایت های نقدکننده داشته باشه نه اینکه سایتی به اسم متاکریتیک وجود نداشته باشه
به نظر من دیدن گیمپلی از یوتیوب و اینستاگرام مرجع بهتری نسبت به سایت متاکریتیک هستش . درسته که امتیاز بازی و نقد سایتها هم میتونه تاثیر مثبتی در انتخاب یه بازی داشته باشه ولی نباید تبدیل بشه به مهمترین پارامتر برای خرید یه بازی . چون بازی یه چیز سلیقه ایه .و اول اینکه خیلی از سایتها دنباله رو چند سایت بزرگ و معروفن و دوم اینکه معلوم نیس منتقد اون چند تا سایت بزرگ چه سلیقه ای داره و بر چه اساسی نمره میده . به عنوان مثال در مورد این قسمت از فرمایشتون …تا حالا شده بازی متای بالای نود داشته باشه ولی بی ارزش بوده باشه؟ …. باید بگم بحث ارزش نیست ، بحث سلیقه و لذتبخش بودن یه بازی برای هر فرده . بازیهای zelda breath of the wild با متای ۹۷ و bloodborne با متای ۹۲ انقد با ذائقه من ناسازگار بودن که بعد از یه ساعت بازی ازشون دست کشیدم و پشیمون شدم از خریدشون. ولی برعکسش از بازی the order 1886 با متای ۶۳ بسیار لذت بردم و بازی رو نگه داشتم.
دیدن گیم پلی برداشت تقریبا سطحی از بازی رو نشون میده،مثلا ممکنه یه نفر گیم پلی فالوت۷۶ رو ببینه و خوشش بیاد و بره بازی رو بخره در حالی که خبر نداره که اون گیم پلی در طول زمان دچار تکرار میشه و در بطن خودش ضعف های عمیقی داره!!!
مهم ترین پارامتر ابتدا علاقه شخص به سبک اون بازیه،بعد باید بره سراغ نمره متا و گیم پلی و…
من هم همون اول گفتم که بهتره چندتا منبع داشته باشین!!اگه متای یک بازی به اندازه موردنظر شما نبود،بررسی های سایت هایی مثل گیمفا و نظرات مردم رو هم مطالعه کنین
متا کارش اینه که کیفیت بازی رو تعیین کنه ، نه چیز دیگه
وقتی بدون توجه به سبک بازی بری سمتش معلومه احتمال اینکه خوشت نیاد هست
وقتی یه بازی فایتینگه ولی تو دوست نداری فایلینگ ، خود خدا هم بسازه تو خوشت نمیاد
سبک هر بازی در متاکریتیک نوشته شده
نگرفتی
منظورم اینه که متا کیفیت هر بازی تو سبک خودش رو مشخص میکنه ( کنه مطلب این بود:-D)
من با ریمیک موافقم .
این نسل ریمیک بسیار زیبای فاینال فانتزی ۷ رو شاهد بودیم و یه بازی قدیمی مربوط به سه نسل قبل رو با گرافیک نسل هشتی تجربه کردیم . میشه بازیهای خیلی قدیمی که چند نسل ازشون گذشته رو برای نسل جدید ریمیک کرد.
ولی با ریمستر مخالفم .
ریمستر نهایتا برای بازیهای یک نسل قبل جواب میده و نه بیشتر . مثلا این نسل god of war 3 و the last of us یا uncharted collection ریمستر شد که اگرچه تفاوت خیلی زیادی نکرده بود ولی کسانی که نسل قبل تجربه نکرده بودن تونستن اونا رو با کیفیتی قابل قبول در این نسل بازی کنن . ولی در کنار این بازیها ما ریمسترهای بیخود زیادی از نسل شش رو هم داشتیم که بدون ارتقای گرافیکی با همون چندضلعیهای محدود و فقط در حد افزایش رزلوشن یا تبدیل به اچ دی عرضه شدن . نمونه این کار تو عکسی از اونیموشا مشخصه . چند تا از این ریمسترهای فاجعه رو من دیدم که به صورت فیزیکی و با قیمت یه بازی نسل هشتی به فروش رسیده . اگه به این کار میگن ریمستر من کاملا مخالفم .