حکایت غم‌انگیز و دردناک یک راوی بااحساس از مهم‌ترین دوره‌‌ تاریخ آمریکا، فراتر از هفت‌تیرکشی چند گاوچران است؛ با گیمفا همراه باشید تا ثابت کنیم چگونه Red Dead Redemption 2 مرثیه‌ای از مرگ مردان قدیم و افول غرب وحشی از بلندای غرورش است؛ و چگونه رد دد ردمپشن از نوشته‌های واقعی یک مرد بلندقامتِ احساسی پرده برمی‌دارد تا نگرانی را کنار بگذارد و به حقیقت عشق بورزد.

داچ وندرلیند هم بهانه‌های خاص خودش را برای ماندن در غبار غرب وحشی دارد. با آن ژست‌های سنگین که از پس ذهن‌های کوتاه اعضای گنگ می‌گذرد و سبک ایستادنش بالای سر کمپ و ایستادن‌های طولانی و بی‌حسابش. زندگی میان مستان آدم‌کش و آدم‌کشان مست با لهجه غلیظ بچه‌روستایی‌هایی که دود بی‌کلگی و ندانم‌کاری‌ چشمانشان را می‌سوزاند. از آن جهت، داچ برای مقابله با نوع نگاه جدیدی که بین مردم جاافتاده است، دست به دامان سنت می‌شود و دلایلش را هم از دل کتاب‌های لفظ قلمش در می‌آورد که کسی جز او معنایشان را درک نمی‌کند. این را می‌توان از نوع صحبت کردن و لباس پوشیدن مردم در شهری مثل «سنت دنی» دید. جایی که در آن مردان تمیز و عطرزدۀ کت‌وشلواریِ با ادب و زنانی با لباس‌های اتوکشیده و فاخر اروپایی حاضر می‌شوند و خبری از لهجه لاتی و رایحه گوسفند و گاو نیست.

در بلک‌واتر نه خبری از گنگ «پسران اودریسکول» است و نه قانون چاقوکِشی. بنابراین فردی مثل داچ با به‌خطر انداختن جانش برای صید آخرین ماهی‌های این رودهای آمریکایی، می‌تواند اندک اعتبار باقی‌مانده برای لفظ «گاوچران» را بخرد؛ اما نه با کتاب‌هایش، بلکه با ساده‌ترین کارهایی که از پس او برمی‌آیند. اعضای گنگ هم به صراحت مدام متذکر می‌شوند که دلیلشان برای اعتماد به داچ، نه الفاظ سنگین و کله‌گنده، بلکه اعمال نجات‌دهنده مهمی بودند که در شرایط سخت به‌وسیله او رقم می‌خوردند. «هوزه‌آ» متوجه شد که داچ یک دزد درجه‌یک است و می‌توانند به کمک یکدیگر بیشتر دزدی کنند. «شان مک‌گوایر» متوجه می‌شود که داچ و هوزه‌آ قبل از درگیری با او گلوله‌های تفنگش را خالی کرده‌ بودند. «خاویر اسکوئلا» داچ را هنگام دزدین چند مرغ پیدا می‌کند و آخرسر، آرتور مورگان و جان مارستون که بچه‌یتیمانی بودند دست‌به‌جیب و بااستعداد که توسط داچ و هوزه‌آ جمع و جور شدند.

آرتور جوان به همراه داچ و هوزه‌آ؛ نگاری از جنس چیزهایی که هرگز بازنمی‌گردند.

بانک‌داری، هنر قدیمی آمریکایی

این زندگی آزادانه در غرب وحشی که مدام از دهان داچ بیرون می‌آمد اما، در پس جلوه‌ رابین‌هود گونه‌اش، به زندگی‌های سرگردان آرتور و جان نوعی مسیر هرچند اشتباه می‌داد و خانواده‌‌‌ای که دیگر نداشتند و حالا با مهربانی هوزه‌آ و داچ خوش‌مشرب، همه این‌ها بازگشته بودند. برای فردی مثل «بیل ویلیامسون» هم ماجرا همین بود. بیلِ مست و گرسنه‌ای که به‌سبب رفتارهای غیرعادی‌اش از ارتش اخراج شده‌ بود و با یافتن داچ حالا زندگی کوتاهش هم رئیس داشت و هم مقصد. از بدبختی و فلاکت تا اقبال درکنار داچ، داستان زندگی اعضای گنگی است که چشم امیدشان به گرمای حنجره او گره خورده. از این جهت، دو پدر، آرتور بخت‌برگشته را بزرگ کردند و آرتور مانعی در پذیرفتن سبک زندگی این دو نمی‌بیند. حالا دیگر حرف‌های داچ هم خریدار دارند و می‌تواند هرچقدر که می‌خواهد درباره آمریکای نابود شده و تلاش برای بازگرداندن ایده‌آل‌های شخصی‌اش در سخنرانی‌های بلندش حرف بزند و از طرفی خانواده‌ای هم داشته باشد. اما معنای برخی از عبارات در حال تغییر هستند و القابی که زمانی مظهر مردان دشت و بیابان بودند اکنون در کلام ساکنین شهر و روستا توهین و ناسزا شمرده می‌شوند و مردمی که صراحتاً هرجا او را ببینند به داچ پشت‌پا می‌زنند. تا سال ۱۸۹۹، بسیاری از گروه‌های قدیمی بی‌قانون منحل، یا همگی کشته شده، و افسانه‌های هفت‌تیرکشی نیز یا بازنشست شده بودند و یا پشت درختان جنگل قایم می‌شدند. تنها تعداد کمی برای زنده ماندن تلاش می‌کردند که به لطف پینکرتون‌ها و مأموران قانون هر روز از مراکز تمدن دورتر می‌شدند.
روند از بین رفتن و انقراض این گونه حالا قدیمی از آدمی‌زاد، کم‌کم این ایده را به اعضای گنگ داچ می‌داد که یک‌بار برای همیشه با به جیب زدن پول کلانی که در بلک‌واتر می‌بینند، زندگی بی‌قانون را کنار بگذارند و در کالیفرنیا یا دوردست‌ها زمین‌های دست‌نخورده کشاورزی بخرند. نقشه دزدی در بلک‌واتر خوب پیش نرفت و تعدادی از اعضای گنگ به‌شدت زخمی یا دستگیر شدند تا خانواده وندرلیند آواره برف و کوهستان بشوند. داچ و گنگش که بالای کوه‌های سرد و استخوان‌سوز گریزلی به دنبال یک سکونتگاه گرم و آرام می‌گشتند، با گروهی از گنگ اودریسکول‌ و دشمنان قدیمی روبه‌رو شدند که از قضا دقیقاً همان برنامه را داشتند. تعهد شدید داچ به رسومات مرسوم غرب وحشی، جایی عیان می‌شود که در حتی بدترین شرایط ممکن، چشمش از «کولم اودریسکول» نمی‌افتد و با دنبال کردن نقشه دزدی او از قطار، به خیال خودش از او انتقام می‌گیرد. انتقام برای یک درگیری قدیمی که نتیجه‌اش کشته شدن نامزد داچ «آنابل» و برادر کولم شده بود. هوزه‌آ که اکنون مردی سال‌خورده و جهان‌دیده است با این تصمیم داچ به‌شدت مخالفت می‌کند و هشدار او مبنی بر حمله به قطار یکی از بزرگترین سرمایه‌داران آمریکایی بیهوده واقع می‌شود. این اتفاق به‌زودی پس از «قتل عام بلک‌واتر» مورد توجه پینکرتون‌ها قرار می‌گیرد و دورباطل داچ در رد دد ردمپشن ۲ در این نقطه حیاتی تازه آغاز می‌شود. به قول هوزه‌آ، «لویتیکِس کورنوال» شوخی نیست! تاجر نفت و شکر که راه‌آهن‌ها و قطارها جملگی به دستور او ساخته می‌شوند و نامش روی در و دیوار آمریکا نوشته شده؛ اما داچ، بی توجه به «آمریکا»، وجودِ کورنوال را به سخره می‌گیرد و برای اموالِ زیاد از حد کورنوال، دندان تیز می‌کند.

لویتیکِس کورنوال شوخی نیست.

وندرلیند اما، از آن‌هایی نیست که نداند کورنوال کیست. او هرروز با کورنوال زندگی می‌کند و دلیل مبارزه‌اش هم کورنوال است. از آن دیالوگ‌های استعاره‌ای داچ بگذریم، او خوب هم می‌داند با چه کسانی طرف است. قایم شدن داچ پشت‌سر پاسخ‌های نخ‌نما تنها شوخی‌های زننده‌ای هستند که از پس او برمی‌آیند. برای گذر کردن از قتل عمد داچ روی قایقِ بلک‌واتر و دختری که توسط او کشته می‌شود و برای گذر کردن از حقیقتی که به‌شدت او را ترسانده است. تا جایی که کارش به التماس و خواهش‌‌کردن از «آنجلو برانته» می‌رسد و دوران افول داچ کم‌کم در گذر از افرادی مثل برانته و کورنوال سر می‌رسد. جایی که او متوجه می‌شود همه‌جا برانته حاضر است و روی هر دیواری در سنت‌دنی نام کورنوال است. لویتیکِس کورنوال همان پُلی است که داچ مجبور است از آن بگذرد، مارک نوشته شده روی بطری آبی است که او می‌خورد و تاجر لوبیایی که او می‌پزد. لویتیکِس کورنوال، تاجر گوسفندان ولنتاین است و دست‌مزدرسان تک‌تک مردانی که با کشتنشان هم تمام نمی‌شوند. این کابوس ترسناک، زندگی هر روز و  هرشب وندرلیند می‌شود. ترسناک به اندازه تمام زندگی‌اش و سایه سرد افرادی مثل کورنوال گردن‌کلفت و تاجرانی از جنس او که مثل بختک به گلویش فشار می‌آورند. درنهایت هم، خانواده وندرلیند که در مقابل این، ترسناک‌ترینِ افراد برای آن‌ها ناتوان هستند و بار سنگین داچ که کم‌کم رقم سنش بالا می‌رود.

وقتی ستون‌های آمریکایی این‌طور عصبانی می‌شوند، نام‌شان را بلند فریاد می‌کشند.

لویتیکِس کورنوال، متاسفانه برخلاف انتظارات داچ، سهمش را با هیچکس شریک نمی‌شود. کورنوال از این‌که دزدی قطار در ابتدای بازی کار داچ بوده آگاه می‌شود و کارش هم اقتضا می‌کند که دست‌کج گنگ وندرلیند را بشکند؛ زیرا همین که وندرلیند نفس می‌کشد، یعنی داچ به دنبال اوست و طناب این کشمکش بلند میان گذشته و آینده دیگر پوسیده شده است. قیچی کورنوال اما، هیچ نیست به‌جز «آژانس تحقیقاتی پینکرتون» که مدام به دنبال فرصت است تا داچ را از این طناب جدا کند. داچ از آخرین مردانی است که سفت و محکم، طناب گذشته را گرفته و رها هم نمی‌کند. «مأمور میلتون» به‌عنوان نماینده کله‌گنده پینکرتون‌ها، قبل‌تر تعداد زیادی از این مجرمان بی‌قانون را به قتل رسانده یا دستگیر کرده است و حالا در لیست بلندبالای جان‌هایی که گرفته، تعدادی از اعضای سابق گنگ وندرلیند هم دیده می‌شوند. او در صحنه‌های مهم و حیاتی دزدی‌های گنگ وندرلیند حاضر بوده؛ چه قبل‌تر و در جریان دزدی از قایق بلک‌واتر، و چه پس از آن، در جریان دزدی از بانک سنت‌دنی. مشخصاً او می‌تواند به طرز شگفت‌انگیزی حرکات گنگ وندرلیند را پیش‌بینی کند و با ایجاد دام‌های بزرگی مثل «بانک سنت‌دنی» مهره‌های کلیدی گروه‌ را از بین ببرد. اما همه این‌ها، ممکن نبود مگر به واسطه یک مخبر و خائن تا جزئیات نقشه‌ها را در دسترس مأموران پینکرتون قرار دهد یا اینکه محل اسکان گنگ را هربار به دقیق‌ترین شکل ممکن مخابره کند. نقشه‌های سینمایی گنگ برای یک مشت دلار کار به جایی نمی‌برند. بازی با دو خانواده گرِی و بریثویت اصلاً نتیجه خوبی نمی‌دهد و به طرز مضحکی با کشته شدن شان مک‌گوایر شکست می‌خورد.

دعواهای قدیمی از جنس جدید.

مشکلات داچ به همین‌جا ختم نمی‌شوند. هرچقدر که او جلوتر می‌رود ریسک‌ها بیش‌تر می‌شوند. داچ با با تک‌تک آهن‌آلات و آجرهای ساختمان‌های دودی کورنوال و زباله‌های صنعتی «آنسبورگ» و کارخانه‌ها و دارایی‌های کورنوال دعوا دارد. مردان جدید کورنوال اکنون قدم‌های گِلی داچ را آهسته آهسته بو می‌کنند و با گوشه‌گیر کردن بیشتر آن‌ها فضای نفس‌کشیدن را از آن‌ها می‌گیرند. این حکایت زندگی مردانی مثل داچ است در دنیایی که دیگر آن‌ها را نمی‌خواهد. آمریکا به داچ و آرتور پشت می‌کند و حتی رویش را هم برنمی‌گرداند. گاهی آن‌ها را دنبال می‌کند و گاهی هم رویشان اسلحه می‌کشد. از این طرف هم، این حکایت آمریکاست. داچ هم به برکت خودشیفتگی عمیق و جدی‌اش، اکثر اوقات این جدال عاشقانه را تاب نمی‌آورد. حمله به عمارت «کاترین بریثویت»، نماد برده‌داری و نماد آن چیزهایی که در آن سرزمین معروف هستند، میل شدید داچ برای انتقام گرفتن را نشان می‌دهد که از مشکلات تصمیم‌گیری در شرایط سخت و جواب‌های عصبانی داچ تغذیه می‌کنند. درماندگی داچ البته اقتضا می‌کند که او دست به انجام چنین حرکاتی بزند، مخصوصاً پس از رفتارهای احمقانه اعضای گنگ که مثل روز روشن است مسبب این اتفاقات هستند. تا جایی که نقشه بازی دادن و سرکار گذاشتن دو خانواده ثروتمند شهر «رودز» کاملاً وارونه می‌شود و پس از مدتی، دو خانواده به همراه یکدیگر برسر داچ و دارودسته‌اش کلاه‌های درشت‌درشت می‌گذارند.

حالا که عمری داچ برای اعضای گنگ از سفر به جزایر دست‌نخورده تاهیتی می‌گفت، گوارما دقیقاً همان جزیره دست‌نخورده بود که در رویاهای گنگ دیده می‌شد. به لطف مشکلات جدید، سرزمین رویایی داچ در دستانش ذوب می‌شود. داچ آنقدر دیوانه می‌شود که دیگر متوجه نیست حتی پس از کشتن آن پیرزن راهنما، آخرین قطعه طلایش را برنداشته است. اینجاست که آرتور متوجه می‌شود که این مردان همگی دزد هستند و قاتل و کارشان هم دزدی و قتل است. این داچی که امروز دو دستی یک پیرزن بی‌دفاع را خفه می‌کند، چند ماه پیش یک دخترک بی‌گناه را به فجیع‌ترین شکل ممکن کشته بود.

ملاقات با سنت‌دنی، یکی از عجایب هفت‌گانه دنیا، نقطه عطف زندگی داچ است. داچ تمام شدن نفس آرزوهایش را در بلندای دودهای سمی شهر می‌بیند که سر ‌به‌ فلک کشیده‌اند. عملیات یافتن «جک مارستون»، داستان بچه‌روستایی‌هایی است که بین تمساح‌های مرداب گیر افتاده‌اند. داستان ملاقات با آنجلو برانته، بالغ‌ترین نماد عصر جدید حضور تاجران در ایالات متحده، درواقع شروع تمام شدن داچ است که با پس‌زمینه‌هایی از تردید همراهانش راجع به او همراه می‌شود. جایی که آرتور، داچ و جان برای یافتن جک، مجبور به ملاقات با ثروتمندترین مرد سنت‌دنی می‌شوند. آنجلو برانته یک «مجرم» است؛ یک مافیای ایتالیایی قدرتمند که در کمال تعجب حقوق پلیس‌های سنت‌دنی را پرداخت می‌کند! این دقیقاً همان شیوه و نوع نگاهی است که راک‌استار در تقلا برای نشان دادنش، دست به دامان تقابل دیالوگ‌ها بین شخصیت‌ها می‌شود. داچ و آنجلو برانته، هردو خوب می‌دانند که در عمل چقدر شبیه به هم هستند؛ اگر آنجلو برانته یک روز بچه معصومی را می‌دزدد، داچ دختر بی‌گناهی را به فجیع‌ترین شکل ممکن به‌قتل می‌رساند. اینجاست که داچ از بیخ و بن شکسته می‌شود و نفس‌هایش پاره‌پاره می‌شوند. آنجلو برانته تمام چیزی است که داچ همیشه از آن به بدی یاد می‌کرد و اکنون که می‌تواند او را به چهره ببیند، از درستی سخنانش درباره او وحشت‌زده شده و از درون، خون گریه می‌کند. کار به جایی می‌کشد که تا انتهای بازی، داچ همانی می‌شود که خودش همیشه از آن به بدی یاد می‌کرد. نقشه درگیر کردن ارتش و سرخپوست‌ها با یکدیگر، داچ را همان تاجر بی‌اصل و اساسی می‌کرد که برای صرفاً سود و انتقام، دست به هرکاری که می‌شد می‌زد. خراب شدن آرزوها و ایده‌های داچ، او را تبدیل به آن هیولایی می‌کرد که شاید همیشه بود. که دیگر برایش مهم نیست چه کسی بمیرد. هیولایی که روی پسرش اسلحه می‌کشد. او همان چیزی می‌شود که سال‌ها گنگ را از آن می‌ترساند. حالا دیگر او در دخمه‌های آدم‌کشان روانی زندگی می‌کند و نور به مغزش نمی‌رسد. آرتور هم که نمی‌خواهد جان تاوان ندانم‌کاری‌های چندین ساله‌اش را بدهد، با شنیدن زمزمه‌های سمی مایکا کنار گوش داچ، خودش را وسط می‌گذارد تا جان و خانواده‌اش و تعدادی از اعضای گنگ از این مهلکه نجات پیدا کنند.

دیدار با آمریکا

آنجلو برانته داچ را کودکانه بازی می‌دهد و در میهمانی شهردار، به ریش بچه‌روستایی‌های حمام نرفته می‌خندد و داچ مستأصل و نابود شده که در بازی بدی گرفتار شده است. برانته داچ را در یک دزدی خنده‌دار گیر می‌اندازد و دوباره به غرور بزرگ داچ برمی‌خورد. هوزه‌آ همیشه با مخالفت‌هایش، این ترازوهای فکری را متعادل نگه می‌داشت، اما پس از مدتی، دیگر توصیه‌های او خریدار نداشتند. داچ با حمله به عمارت بزرگ آنجلو برانته، به‌ خیال خودش انتقامی سخت از برانته می‌گیرد که منجر به ساخته شدن یکی از جالب‌ترین مکالمات بازی با آمریکا می‌شود. بالاخره آن زمان که همه منتظرش بودند فرا می‌رسد و داچ و «آمریکا» با یکدیگر در جدی‌ترین حالت ممکن صحبت می‌کنند.
مکالمه باشکوه داچ و «آمریکا» روی قایق، یعنی هرآنچه که تا دیروز، داچ با ترس از آن به خواب می‎رفت، اکنون زنده شده است و رو‌به‌رویش دارد صحبت می‌کند. گویی آمریکا با آن لباس‌های فاخرش و عمارت‌های زیبایش، روی قایق نشسته و از زبان آنجلو برانته، ذات خودش را محکم در صورت داچ وندرلیند مغرور می‌کوبد. داچ، اشتباهاً فکر می‌کند با غرق کردن آنجلو برانته، آمریکا را در آب غرق می‌کند و به تمساح‌های عصبانی پیشکش می‌کند؛ اما او خودش هم خوب می‌داند که آمریکای جدیدی که او دیده این‌طور از بین نمی‌رود. همان‌طور که در آخرین لحظاتش به جان مارستون این‌ درس‌های بزرگ را دیکته می‌کند. با غرق کردن آنجلو برانته، داچ هم غرق می‌شود و داچ می‌میرد و آرزوهای داچ هم می‌میرند؛ هرچند روح خودشیفته او توان اعتراف این حقیقت را نداشته باشد. او قبلاً دودهای سیاهِ بلند را دیده بود و مرگ خودش را خیلی زود احساس می‌کرد و حالا دیگر ابایی از انجام رفتارهای وحشیانه و غیرقابل توجیهش ندارد. چراکه آنجلو برانته گفت:

تو هیچی نیستی، تو هیچکاری انجام نمی‌دی، تو هیچ معنایی نداری، تو برای هیچی نمی‌جنگی. من؟ من یک شهر رو راه می‌اندازم… و وقتی قانون بهت برسه، تو مثل هیچی می‌میری. من این کشور هستم.تو… تو… تو اون چیزی هستی که مردم ازش فرار می‌کنند.

ایناهاش… یک شهر واقعی… آینده.

قسمت دوم:
آرتور مورگان

برای رد دد ردمپشن ۲، مسئله گاهی از تقابل چند دیدگاه عمده شخصی‌تر می‌شود؛ راک‌استار برای اثبات ادعاهای عمیقاً جدی‌اش، نه پشت داچ قایم می‌شود و نه پشت کورنوال و آنجلو برانته، این‌جاست که پای راوی بااحساس و رعنای قصه رد دد ردمپشن ۲ به زندگی بیننده باز می‌شود. همان‌طور که قبل‌تر در جریان رد دد ردمپشن، شاهد حضور یک راوی بی‌طرف مثل جان مارستون بودیم که دلیل حضورش در این دعاوی ناسالم و جنگ‌های قدرت، نجات خانواده‌اش بود. حالا آرتور مورگان، راوی جدید راک‌استار برای روایت داستانی است که از عمیق‌ترین لایه‌های زندگی آدم‌های مغرور، صادقانه‌ترین واکنش‌های احساسی را بالا می‌کشد. اینکه چگونه آرتور مورگان با آن دفترچه صاف و ساده‌اش، تا آخر بازی، هیچ‌وقت روحیات صمیمانه‌اش را در عین چهره خشکش از دست نمی‌دهد، باعث می‌شود آدم تعجب کند که چه‌گونه در چنین اثری که پر شده از شخصیت‌های همیشگی راکستار، می‌شود چنین چرخش‌هایی ایجاد کرد.

شاید رد دد ردمپشن ۲ درباره پشیمانی از اشتباهات گذشته باشد… شاید.

حقیقت این است که رد دد ردمپشن ۲ تا حد زیادی در ساخت و پرداخت آرتور مورگان از باقی شخصیت‌های سابقش فاصله گرفته. این مورد زمانی بیش‌تر مشخص می‌شود که بازیکن شاهد مکالمات و روابط این مرد با دیگر شخصیت‌های بازی باشد و مهم‌تر از این‌ها متوجه کلماتی باشد که صرفاً از طریق رفتارها و ناگفته‌های آرتور و حتی آن‌چه که در دفتر یادداشتش می‌نویسند بیان می‌شوند. کمااین‌که زندگی فردی مثل آرتور می‌تواند پر شده از این دست ناگفته‌ها باشد. مری بِث هم آرتور را واقعاً دوست دارد اما نمی‌داند زندگی درکنار یک مجرم چگونه است. در قسمتی از روزنامه‌های بازی داستان مردی را می‌خوانیم که زن و بچه‌اش را به قتل رساندند. پسرش «آیزاک» و همسرش «الایزا» به‌خاطر ۱۰ دلار به قتل رسیدند. بعدها آرتور در مکالمه‌ای با رئیس قبیله آن مرد را «آرتور مورگان» می‌نامد. اینکه چقدر آرتور حالا پس از این‌که داچ او را کنار گذاشت تغییر کرده و آن بیماری درون او چگونه درحال سوختن و آتش گرفتن است بر بیننده پنهان نیست. میان همه این‌ها، پشیمانی بخش بزرگی از بازی است. آرتور هم کلی آدم را دوست دارد و واقعاً خواسته قلبی‌اش در نهایت زندگی با مری است؛ اما می‌داند با همه کارهایی که او سابقاً در زندگی انجام داده بود، دیگر خیلی از خواسته‌هایش محقق نمی‌شوند. حتی بعد از این‌همه سال، هنوزهم تا مری را می‌بیند، صدای تپیدن قلبش از صفحه تلویزیون بیرون می‌زند اما در عین حال می‌داند که این‌ها خواب و رویایی بیش نیستند که به زودی تمام می‌شوند. مثل آن عصر قشنگی که با تماشای تئاتر کنار عزیزانش گذشت. آرتور می‌دانست که بعد از آن، باید در پشیمانی قدم بزند، در پشیمانی غذا بخورد، در پشیمانی صحبت کند و شاید در پشیمانی هم بمیرد؛ و این چیزی بود که بیشتر از همه از آن قلباً می‌ترسید.

عزیزان و خانواده آرتور یعنی زنگ تفریح آرتور پس از آن‌همه کار اشتباه درحالی که خودش هم می‌دانست سرانجام این شیوه زندگی به کجا می‌کشد؛ مثل زمانی که «پیرمرد کور» به آرتور می‌گفت: «تمام زندگی‌تان آقا! شما ستاره اشتباه را دنبال کردید.» اما آرتور هنوز هم در تنهایی‌اش پشیمان بود و این پشیمانی را بیننده می‌دید. صدای ناراحت‌کننده‌ای از یادگار اشتباهات که هنگام اسب‌سواری در دشت‌های الیزابت قلبش را می‌گرفت، بازتاب غم‌انگیزترین دردهای عمر آرتور می‌شوند و آن گذشتن روزها در نگاه آسمان است که دلهره و ترس آرتور را از گذشتن زمان نشان می‌دهد. بیماری آرتور، در مهم‌ترین دوران زندگی‌اش، باعث می‌شود تا بالاخره این‌همه اسب‌سواری‌های پشیمانی نتیجه بدهند. در مرحله A Fork In The Road، آرتور برای اولین بار متوجه می‌شود که به بیماری سل دچار شده؛ بخشی از پشیمانی‌های آرتور حالا اصواتی می‌شوند که از دل سوخته او بیرون می‌ریزند و برای مخاطب همراهش پخش می‌شوند و غم سوزناکی که با هر سرفه‌ صدا می‌کند. از اینکه احتمالاً او هیچگاه بخشیده نمی‌شود و این دانستن، حتی احساس ترحم خودش را هم جلب می‌کند. این همان دردی است که در دل نگاه‌های عاجزانه آرتور برای بخشش نسبت به خانواده‌هایی که قبل‌تر توسط گنگ آزار می‌دیدند شنیده می‌شود. همان آهوهایی که او در خواب می‌بیند و صدایش می‌کند.
آرتور شبیه‌ترین شخصیت به آدم‌های واقعی پر از حسرت است؛ نه از این جهت که موشن‌کپچرش خوب از آب درآمده، بلکه به این دلیل که او واقعی‌ترین احساسات یک آدم را در شرایط خاص زندگی شبیه‌سازی می‌کند. ترس از بیهوده تلف کردن زندگی، وحشتی که از دست رفتن معصومیت و پاکی صادقانه زندگی کردن و خوبی از دل آدم پدیدار می‌شود. آرتور پس از بیماری‌اش، شدیداً در فکر مرگ است و در اندک فرصتی که برای او می‌ماند، او همان مردی می‌شود که مطمئناً همیشه آرزویش را داشت. این را از چشمانش می‌توان دید و از دفترچه کوچکی که در آن بی‌تعارف آنچه را که می‌داند می‌نویسد. اینکه برای ساختن نوعی خاص از مهمات باید یکی‌یکی گلوله‌ها را زیر نور ماه با چاقو تراشید یعنی بازی از ما می‌خواهد تا با آرتور تنها باشیم؛ تا او و خودمان را بهتر ببینیم؛ تا آرتور را بهتر ببینیم.

راک‌استار با آن ادعاهای دهن‌پرکنش درباره دقت به جزئیات و واقع‌گرایانه بودن بازی و زنده بودنش، برخلاف قاعده مرسوم، تنها با انداختن چند حیوان وحشی به جان بازیکن یا ظاهر شدن هر یک دقیقه‌ای یک کوئست جدید بازی نساخته است. اتفاقاً بخش زیادی از محیط بازی خالی از سکنه، ساکت و به طرز عجیبی خالی از هرگونه شخصیتی است که بیاید و چپ و راست به بازیکن مرحله کمکی تقدیم کند. تازه بازی در قسمت دوم نقشه، که بخش اعظم نقشه رد دد ردمپشن است و پس از اتمام بازی آزاد می‌شود، از هرگونه مرحله جذابتر هم می‌شود. جان مارستون زودتر آن شهرهای بیابانی را ملاقات می‌کند اما آن‌ها جز چند ساختمان خالی و متروکه نیستند. مردمش مریض هستند و حتی کسی توانایی این را ندارد از جایش بلند شود چه برسد به اینکه برای شما یک مرحله آزاد کند؛ و حالا فقط بازیکن است که میان این دشت‌ها و درخت‌ها می‌چرخد. این دست‌آورد رد دد ردمپشن ۲ است که بازیکن را یک لحظه در قامت یک فرد واقعی نگاه کند و مثل بازی‌های دیگر دستش را نگیرد. بگذارد او برای خودش چرتکه بیندازد و به زندگی‌اش و به زندگی شخصیتی که در تلویزیون می‌بیند فکر کند. فکر کند زمانی که دیگر بازی‌ها تمام می‌شوند و این شخصیت‌ها می‌روند پی زندگی‌شان، آن موقع چه حرفی برای گفتن دارد؟
آرتور مورگان وقتی سفر می‌کند، فکرش مشغول می‌شود و دلش هزار راه می‌رود. یک‌بار به مریضی‌اش فکر می‌کند، یک‌بار به داچ، یک‌بار به مری و اینکه چقدر دلتنگ روزهای گذشته شده برای این‌که بتواند جبران کند. یک‌بار به هوزه‌آی بیچاره که جلوی چشمانش جان داد. دل‌مشغولی‌های آرتور به بازیکن عامدانه و صادقانه منتقل می‌شوند؛ برای اینکه بیننده طعم پشیمانی را بچشد؛ طعم نزدیکی به مرگ و آن حال و هوای فصل ششم که با یکی از  سرسخت‌ترین پروتاگنویست‌های تاریخ بازی‌های ویدئویی یکی‌به دو می‌کند؛ و از آن جهت آرتور مورگان کارشده‌ترین و برترین قهرمان راک‌استار است که دغدغه‌هایش تا حد زیادی نزدیک به واقعیت هستند. این احساسات آرتور، این خودخوری‌ها و سنگینی‌ها و وقتی آن آدمی که در کل او در آخر سعی می‌کند باشد. از این رو آرتور مورگان برای بازیکن روزمره خیلی تاثیرگذار و ملموس است. کسی هم فکرش را نمی‌کرد این پلات‌تویست‌ها ناگهان از روی این همه غباری که روی دل آرتور نشسته بودند این فضاهای دراماتیک را دربیاورد و آن روی آرتور مشخص بشود. او از گذشته‌اش به‌شدت هراس دارد و این ترس از رفتارهایش، مخصوصاً پس از بروز بیماری به چهره‌اش منتقل می‌شود. پشیمانی آرتور را می‌توان در چشمان ساده‌ترین مردمان شهر دید. گرفتار شدن آرتور میان افرادی که اصلاً او را نمی‌خواهند. طوری که نگاهش می‌کنند، داد می‌زند که این مرد حسرت خطا را با خودش حمل می‌کند.

در لحظه‌های شروع بازی پس از یک مرحله، همیشه آرتور را می‌بینیم که به‌یک جا تکیه داده و خیلی آرام به‌ همه‌چیز نگاه می‌کند؛ یا اینکه وسط یک دشت بزرگ ایستاده و به چیزهای  فکر می‌کند که خیلی آشنا هستند.

اساس برنامه رد دد ۲ این است که آرتور در زندگی‌اش پس از تمام مدتی که خودش را به آن راه زده بود، متوجه این حسرت‌ها و خطاها بشود. در روزگاری که باقی مردم احتمالاً زندگی را به شوخی و بازی گرفته‌اند، آرتور مورگان نتیجه بیماری‌اش را حتی اگر نصف و نیمه، اما متوجه می‌شود و از دوره‌ای به بعد، زمانی که آرتور شروع می‌کند فکر کردن به سرنوشتش، دغدغه‌‌های او درباره جبران خطاهای گذشته زندگی، هرچند دیر و دور اما نمایان می‌شوند.
آرتور خیلی سختش می‌شود خودش را در این حالت ببیند؛ احساس خجالت از آنچه هست و سوز عتابی که ریشه در جانش زده و او را می‌سوزاند. با هر سرفه‌‌ای که می‌کند، قلبش به یاد به گذشته می‌زند و بازهم درد می‌کشد و مدام به یادش می‌آید که قبل از این که بود. نمی‌تواند تحمل کند پس به‌سمت خانواده دَونز می‌رود و هربار در قلبش هزار التماس هست برای اینکه آن‌ها از این شهر بروند و اسباب خنده دیگران نشوند. از طرفی هم نگران داچ و اتفاقات اطراف گنگ است و حواسش به مایکا هست؛ به امید اینکه شاید داچ از این روش جدید خودش بازگردد. تا زمانی که یک نفر بلند فریاد بزند: «این مأمور ادگار راس است از آژانس تحقیقاتی پینکرتون.» و همه‌چیز دور سریع‌تری به خودش می‌گیرد.

شاید این یه نشونست آرتور… سعی کن… سعی کن کار خوب رو انجام بدی

از زمانی که او متوجه می‌شود سل گرفته و در بهت و حیرت این خبر، به همراه بازیکن در کوچه‌های خالی سنت‌دنی قدم می‌زند، تا تقلای آرتور برای بخشیده شدن توسط آن‌هایی که زمانی توسط گنگ آسیب می‌دیدند، مهم‌ترین لحظه‌های مشترک آرتور و بازیکن را می‌سازند. این تمنا برای آن‌که ای کاش من آدم بهتری بودم، خیلی در طول بازی با زبان بی‌زبانی تکرار می‌شود. در عین حال که او به‌سبب گذشته‌اش رنج می‌کشد، اما یک مسئله حالا دیگر برایش واضح‌تر شده؛ آرتور حالا همه‌چیز را به‌شکل واضح‌تری می‌بیند. چهره دیگر داچ را پیدا می‌کند، مایکا را از قلب سیاهش می‌بیند و گیر افتادن خانواده مارستون را احساس می‌کند. شاید او هرروز بگوید که آدم خوبی نیست یا به‌دنبال بخشیده شدن نیست، اما نگاهش داد می‌زند چقدر می‌خواهد بخشیده شود. در هر عمل آرتور التماس بخشش وجود دارد؛ چه وقتی به اعضای گنگ برای دررفتن از مهلکه بی‌فایده داچ و رفقایش کمک می‌کند و چه وقتی به خانواده آن آرتور دیگر سر می‌زند و مدام با بغض توی گلویش می‌گوید: «ببخشید، من معذرت می‌خوام، من واقعاً معذرت می‌خوام.» آخر سرهم می‌رود سروقت خانواده «دونز» که پدرشان را درحد مرگ کتک زده بود. اینجاست که او هرلحظه ممکن است بغض را بشکند؛ برای هرروزی که به این خانواده‌ها ضربه می‌زد.  آرتور پشیمان است و برای این پشیمانی هرروز رنج می‌کشد.

و در پایان، آرتور با پایان زندگی‌اش مواجه می‌شود. مثل شاه آرتور و شوالیه‌ها؛ مثل مردان قدیم که پیش‌تر از او با پایان زندگی‌شان مواجه شدند. داچ هیچ نگفت و از کنار آرتور گذشت چون چیزی نداشت که بگوید. آرتور هم در آن روزهای پایانی سعی کرد که لااقل به بقیه کمک کند از این مرداب بیرون بیایند.. درحالی که سل، آهسته آهسته ریه‌هایش را می‌خورد و نفس‌هایش آرام‌تر شده بودند.