سینما فارس: تحلیل و نقد فیلم Love in the Afternoon | عشق به همراهت!

سینمای کلاسیک را که مرور می‌کنیم، به روزی امیدوار می‌شویم که نگاهمان به عقب برگردد و این گنیجنه‌ی آثار بی‌نظیر سینمایی را مورد توجه قرار دهیم. آثارِ – غالبا – ساده و بی‌ادعا که اولا سینمایند و ثانیا باعث می‌شوند که آرام بگیریم. شاید این رجوع به کلاسیک‌ها، کمی چشممان را بهتر به سینما و هنر باز کند و در نتیجه نگاهمان به آثار امروز سینما نیز دقیقتر شود. گاهی با مقایسه بین کلاسیک‌ها و آثار امروزی حیرت می‌کنیم از میزان کج‌سلیقگی، نابلدی و پرمدعائیِ فیلمسازان معاصر که چیزی در چنته جز ادعا ندارند. سراغ هر مضمونی که می‌روند، چون اهل سینما نیستند و زیست کافی با سوژه نداشته‌اند، آن را هدر می‌دهند. کافیست نگاهی به آثار دهه‌ی اخیر با محوریت مضمون «عشق» بیندازیم و در مجالی نیز سراغ فیلم‌های عاشقانه‌ی کلاسیک برویم تا ببینیم تفاوت ره از کجاست تا به کجا. در این نوشته به یکی از این آثار بی‌نظیر و تکرارنشدنیِ تاریخ سینما خواهیم‌پرداخت؛ فیلمی مطبوع، ساده، عمیق و سرخوش که ورایِ ظاهرِ بشدت ساده، کوچک و دلپذیرش، به شدت انسانی، بزرگ و دگرگون‌ساز است؛ «عشق در بعدازظهر» ساخته‌ی فیلمسازِ کاربلدِ امریکایی، «بیلی وایلدر»، که بیشتر او را با کمدی‌های استثنائی‌اش همچون «بعضی‌ها داغش را دوست دارند» یا «آپارتمان» می‌شناسند. این بار سراغ یکی از بهترین کمدی-رمانتیگ‌های وی می‌رویم تا ببینیم یک فیلمساز کاربلد چگونه به سینما و مضمون عشق می‌نگرد و یک سینمای ساده اما مطلوب با تماشاچی چه می‌کند.

ادامه نقد را از اینجا بخوانید.