سینما فارس: تحلیل و نقد فیلم ۲۳ نفر | آئینگیِ سوژه

بعد از خارج‌شدن از سالن سینما و تماشای فیلم «۲۳ نفر» ساخته‌ی «مهدی جعفری» حس سبکی داریم؛ حسی برامده از تصویر و مدیومِ سینما که فکر نمی‌کنم تا مدت‌ها تواناییِ رهایی از آن را داشته‌باشیم. بنظرم نمی‌شود ایرانی بود و بعد از تماشایِ این فیلم، حسِ خوبی نداشت. شاید عجیب‌ترین و تحسین‌برانگیزترین مشخصه‌ی ۲۳ نفر نیز همین باشد؛ اینکه آن‌چنان فیلمساز درست و دقیق به سوژه‌ی خود نگاه می‌کند و آن‌چنان به اندازه مدیومِ خود – سینما- را بلد است که در نهایت، اثرش به یک جامعیت در جلب در نظرِ مخاطب و یک وضعیتِ راضی‌کننده برای همه‌ی مخاطبان فیلم می‌رسد. مهم نیست که نظر و حسمان راجع به مسائل مختلف چه باشد و اصلا طرفدار چه نوع نگاه و ایدئولوژی‌ای باشیم. بلکه همینکه ایرانی هستیم ابتدا به ساکن، ۲۳ نفر با ما کار می‌کند و غروری بر دلمان می‌نشاند. احتمالا این مسئله باید به این دلیل باشد که خودِ فیلم نیز قبل از هر ایدئولوژی و شعاری می‌ایستد و دست بر نقطه‌ی وحدت‌آمیز می‌گذارد. ۲۳ نفر، روایتگرِ داستانِ اسارتی معین از ۲۳ نوجوان ایرانی در جریان دفاع هشت‌ساله است که از واقعیت برگرفته شده و حال باید ببینیم فیلمساز با این سوژه‌ی مهم و جذاب چه می‌کند و از همینجا باید دقیق‌تر به اثر نگاه کرد.

ادامه نقد را در سینما فارس بخوانید.