شاهکاری گمنام | نقد و بررسی بازی Valfaris

ترکیب موسیقی با بازیِ خوب، همیشه ترکیبی تضمینی برای موفقیت یک بازی بوده است. از بازی های بزرگ مانند The Last of Us و Devil May Cry گرفته تا بازی های کوچکتری مانند فلورنس، بخشی از موفقیت خود را مدیون قطعات بسیار زیبایی هستند که آهنگسازهای آن ها برایشان ساخته اند. سبک های موسیقی هر کدام کاراکتر مخصوص به خود را دارند. اکشنِ بی امان دویل می کرای سبکی مانند راک و متال را می طلبد و گاد آو وار، با توجه به داستان افسانه‌ای اش، قطعات حماسی و کلاسیک تری را لازم دارد تا مخاطب را هرچه بیشتر در ماجرا غرق کند. سبک های هارد راک و هوی متال که در دهه های ۸۰ و ۹۰ میلادی از محبوبیت بسیار زیادی برخوردار بودند، سبک هایی هستند که به انرژی بالا، متن های جدی تر و موسیقی سرعتی تر، تکنیکی تر، خشن تر و تاریک تر معروف هستند. اکثر این ویژگی ها را می توان در بازی های کامپیوتری هم دید. خشونت که بخش جدایی ناپذیر بازی هاست، انرژی بالا و اتمسفر تاریک هم عواملی هستند که باعث شده اند به بازی هایی مثل دویل می کرای و دارک سایدرز علاقه مند شویم. کاراکتر و هویت هوی متال، بسیار با کاراکتر سبک های دیگر موسیقی تفاوت دارد. در هوی متال، موضوعاتی از قبیل جنگ و خونریزی، مرگ و موضوعات تاریک تر مانند درد و افسردگی بیشتر از بقیه ی موضوعات دیگر مطرح می شوند. همچنین می توان گفت نسبت به سبک های دیگر، هوی متال سبکی نمایش محورتر است، یعنی اجراهای زنده ی گروه هایی که این موسیقی را می نوازند، همواره بسیار پر جنب و جوش، مهیج و سینماتیک است و سعی در ایجاد یک تصویر ذهنی درباره ی داستان سرایی هایی دارد که در متن آهنگ به آن ها اشاره شده. و خب یک موسیقی غنی به همراه قابلیت بالا در داستان سرایی، باعث شده تا این سبک قدرت فوق العاده ای در فضاسازی داشته باشد. در نتیجه، لغت Metal، رفته رفته به عنوان صفت هم در زبان انگلیسی مورد استفاده قرار گرفته است. برای مثال وقتی می خواهیم به چیزی اشاره کنیم که خفن، جدی و خشن است، می گوییم فلان چیز «متال» است. همه ی این ها را گفتم، چون بازی ای که در ادامه ی متن نقد آن را خواهید خواند، یک بازی «متال» است. سازندگان در توضیحات خود این موضوع را روشن کرده اند که بازی با الگو برداشتن از مشخصه های سبک متال ساخته شده است. Steel Mantis که با عنوان قبلی خود، یعنی Slain: Back From Hell، تا فینال مسابقات Unity رفته بود، اکنون با عنوانی حتی خوش ساخت تر و مهیج تر با نام Valfaris بازگشته است. با اینکه مدت بسیار زیادی است که نسل بازی های دو بعدی و گرافیک های ۱۶ بیتی به پایان رسیده، اما هنوز سازنده های خوش ذوقی پیدا می شوند که با این سبک و سیاق بازی می سازند و هر ساله شاهد موفقیت این بازی ها نیز هستیم. Valfaris یکی از بهترین و موفق ترین نمونه بازی های اکشن دو بعدی است که در سال های اخیر دیده ام. حتی بدون تعارف می توانم آن را در سبک خود یک «شاهکار» بشمارم، زیرا Valfaris تقریباً بی نقص است. در ادامه با من و گیمفا همراه باشید تا چرایش را برایتان بگویم.

Steel Mantis که با عنوان قبلی خود، یعنی Slain: Back From Hell، تا فینال مسابقات Unity رفته بود، اکنون با عنوانی حتی خوش ساخت تر و مهیج تر با نام Valfaris برگشته است. با اینکه مدت بسیار زیادی است که نسل بازی های دو بعدی و گرافیک های ۱۶ بیتی به پایان رسیده، اما هنوز سازنده های خوش ذوقی پیدا می شوند که با این سبک و سیاق بازی می سازند و هر ساله شاهد موفقیت این بازی ها نیز هستیم. Valfaris یکی از بهترین و موفق ترین نمونه بازی های اکشن دو بعدی است که در سال های اخیر دیده ام. در ادامه با نقد این عنوان همراه ما باشید.

Valfaris به سبک بازی های ۱۶ بیتی و دو بعدی قدیمی ساخته شده و کل تمرکز آن روی یک فضاسازی متفاوت و بی رحم و همچنین گیم پلی ای جذاب است، بنابراین عدم وجود داستان عمیق و قوی یک نکته ی منفی در این بازی نیست. ماجرای کلی این است که شما به عنوان یک هیولاکُش حرفه ای و «متال»، روی سیاره ی والفاریس فرود می آیید و از همان اول دشمنان پذیرایی گرمی از شما به عمل می آورند. دیالوگ های بازی بسیار محدود هستند و اکثراً بین شخصیت اصلی و موجودی که با او در ارتباط است جریان دارند. همه چیز در Valfaris سرراست است. این بازی یک اکشن خالص و بی مغز است، نه انتظار المان های نقش آفرینی داشته باشید، نه دیالوگ های طولانی که حوصله تان را سر ببرند و نه هیچ چیز دیگری که مانع پیشروی گیم پلی سریع و خشن بازی شود. Valfaris مانند یک دویل می کرایِ دو بعدی است؛ مهیج، دیوانه وار، درگیرکننده و مهندسی شده. به همه ی این ها قطعات سنگینِ متال را اضافه کنید و از بخش تنظیمات، فیلتر CRT را روشن کنید تا کاملآً حس تلویزیون های دهه ی ۹۰ به شما دست دهد و در فضای متال بازی غرق شوید.

همه چیز در Valfaris سرراست است. این بازی یک اکشن خالص و بی مغز است، نه انتظار المان های نقش آفرینی داشته باشید، نه دیالوگ های طولانی که حوصله تان را سر ببرند و نه هیچ چیز دیگری که مانع پیشروی گیم پلی سریع و خشن بازی شود. Valfaris مانند یک دویل می کرایِ دو بعدی است؛ مهیج، دیوانه وار، درگیرکننده و مهندسی شده.

گیم پلی Valfaris یکی از لذت بخش ترین گیم پلی هایی است که آن را تجربه کرده ام. معمولاً نگاهی که به بازی های دو بعدی می شود این است که این بازی ها اندازه ی بازی های سه بعدی مهم نیستند و خیلی باید زحمت بکشند تا به چشم بیایند. جدای از اینکه این زاویه ی دید به نظرم اصلاً منطقی نیست و بازی های دو بعدی زیادی هستند که می توانند بسیار جذاب تر از اکشن های پرهزینه ی اول شخص و سوم شخص باشند، Valfaris یکی از بهترین تجربه های شخصی من در سال اخیر بود. یک گیم پلی روان، سرعتی، سخت و خشن که به معنای واقعی کاتارتیک است.

دریاچه ی اسید، کبرای غول پیکر که از دهانش آتش بیرون می دهد، اسلحه های فانتزی و محیطی وحشی. این فقط یک صحنه از والفاریس است!

بگذارید از طراحی مراحل شروع کنیم. کلاً Valfaris نسبت به سبکش بازی طولانی ای است و انتظار نداشته باشید در یک نوبت بتوانید آن را تمام کنید. علاوه بر این، مراحل بازی واقعاً «سخت» هستند و فقط یک درجه ی سختی در بازی وجود دارد. بنابراین اگر فکر می کنید تکرار چند باره ی یک صحنه قرار است برایتان طاقت فرسا باشد، سراغ این بازی نروید. گرچه، همین سخت بودن بازی دلیلی است که بیشتر با آن ارتباط برقرار کردم، چون به نظرم سختیِ بازی مانند تندیِ غذا می ماند؛ اگر فلفل کم باشد غذا نمی چسبد، اگر خیلی زیاد باشد هم مزه ی آن را از بین می برد، اما اگر به میزانی باشد که غذا تند شود ولی در عین حال بتوان از آن لذت برد، عالی است. سازندگان Valfaris به این نکته واقف بوده اند و با اینکه برخی باس فایت ها را باید بالای ده بیست بار تکرار کنید، اما همه ی آن ها به قدری لذت بخش و متفاوت از یکدیگر ساخته شده اند که فقط لذت خواهید برد. در Valfaris تقریباً هر چالشی را که باید در یک عنوان اکشن پلتفرمر با آن روبرو شوید پشت سر می گذارید. از دریاهایی که البته در این بازی با اسید و لاوا پر شده اند و باید حواستان را جمع کنید در آن ها نیفتید، مراحلی که در آن سوار چیزی هستید و دشمن از در و دیوار روی سرتان می ریزد و باید زمان خود را جوری تنظیم کنید که سر موقع جابه‌جا شوید و از آن جسم متحرک جا نمانید، جایی که لاوا بالا می آید و باید با سرعت هر چه بیشتر از سکوها بالا بروید و در این حین ماهی های پرنده ای که مانند کنه به صورتتان می چسبند را قطعه قطعه کنید، باس فایت های متعدد و جذابی که بیشتر درباره ی آن ها توضیح خواهم داد و نهایتاً پیدا کردن Metal Blood که در این بازی برای ارتقاء اسلحه هایتان به کار می رود.

مراحل بازی واقعاً «سخت» هستند و فقط یک درجه ی سختی در بازی وجود دارد. بنابراین اگر فکر می کنید تکرار چند باره ی یک صحنه قرار است برایتان طاقت فرسا باشد، سراغ این بازی نروید. گرچه، همین سخت بودن بازی دلیلی است که بیشتر با آن ارتباط برقرار کردم.

بخش دیگر و بخش اصلی گیم پلی، بخش مبارزات آن است. همان طور که بالاتر هم توضیح دادم، دنیای متال، دنیایی جدی، خشن و بی رحم است، بنابراین در Valfaris انتظار چنین گیم پلی ای را داشته باشید. این بازی فقط در انتخاب قطعات موسیقی خود به سراغ متال نرفته، بلکه از پوشش کاراکتر اصلی گرفته تا موهای بلندش و سختی بازی و مبارزات خونین، همه چیز در این بازی متال است! شما در بازی سه نوع اسلحه دارید، اسلحه ی گرم معمولی، اسلحه ی گرم سنگین و شمشیرتان که از همه ی اسلحه های گرم خفن تر است! درست مانند دویل می کرای، قدرت شمشیر، چند برابر قدرت اسلحه ی گرم‌تان است، اما اینجا نمی توانید همیشه به دل دشمن بزنید و همه را با شمشیر از پا در بیاورید. مراحل دقیقاً جوری طراحی شده اند که شما «باید» از هر سه نوع اسلحه استفاده کنید تا بهترین نتیجه را بگیرید. البته اسلحه ی سنگین شما از نوار انرژی‌تان استفاده می کند و به شکل محدود می توانید از آن استفاده کنید. اما واقعاً می توانید فرق را بین این اسلحه و اسلحه ی سبک‌تان مشاهده کنید و این محدودیت بی دلیل نیست. در طی بازی چندین اسلحه ی مختلف به شما داده می شود که در هر چک پوینت اجازه ی تعویض آن ها را دارید. اسلحه ی اولیه ی شما یک پیستول ساده است که یک گلوله شلیک می کند. با ارتقاء این پیستول تعداد گلوله ها و قدرت آن بالا می رود. سپس سلاحی دیگر به شما داده می شود که می تواند به شکل مداوم شلیک کند (البته دقیقاً نمی دانم چه چیزی شلیک می کند، اما هر چه که هست متال است!). سلاح های گرم نیز چیزهایی مثل شاتگان، موشک انداز و موارد مشابه هستند. اما هیچ چیز لذت قطعه قطعه کردن دشمن با شمشیر نمی شود. یک ضربه کافیست تا چند دشمن ساده را با هم از بین ببرید و انیمیشن های بازی نیز به گونه ای ساخته شده اند که از این حرکت، لذت بسیار زیادی خواهید برد.

در بازی سه نوع اسلحه دارید، اسلحه ی گرم معمولی، اسلحه ی گرم سنگین و شمشیرتان که از همه ی اسلحه های گرم خفن تر است! درست مانند دویل می کرای، قدرت شمشیر، چند برابر قدرت اسلحه ی گرم‌تان است، اما اینجا نمی توانید همیشه به دل دشمن بزنید و همه را با شمشیر از پا در بیاورید. مراحل دقیقاً جوری طراحی شده اند که شما «باید» از هر سه نوع اسلحه استفاده کنید تا بهترین نتیجه را بگیرید.

مبارزات پر از خون و افکت های تکه تکه شدن، ذوب شدن و له شدنِ دشمنان هستند. همان اول بازی، کاراکتر شما با سفینه اش روی سر تعدادی از موجودات سیاره فرود می آید و همه شان را له می کند. از یک بازی که به این شکل شروع می شود، انتظار نداشته باشید که نرم تر شود، چون این اتفاقی نیست که می افتد، بلکه تا آخر بازی، قضیه فقط خشن تر می شود! در مبارزات Valfaris باید سرعت عمل بالا و حواس جمعی داشت. در برخی از صحنه ها چندین نوع دشمن همزمان به شما جمله می کنند که نوع حمله ی آن ها به کلی با هم فرق دارد. برخی از آن ها از هوا روی سرتان گوی های آتشین می اندازند، برخی دیگر از نزدیک حمله می کنند و برخی دیگر هم از دور خدمتتان می رسند. مدیریت همه ی این ها با هم می تواند کار سخت و در عین حال بسیار هیجان انگیزی باشد. مبارزات Valfaris به گونه ای هستند که شما را به لبه ی صندلی می کشانند و فاصله ی هر چک پوینت تا چک پوینت دیگر، مانند معجونی از هیجان، آدرنالین و تخلیه ی حرص و عصبانیت است.

در مبارزات Valfaris باید سرعت عمل بالا و حواس جمعی داشت. در برخی از صحنه ها چندین نوع دشمن همزمان به شما جمله می کنند که نوع حمله ی آن ها به کلی با هم فرق دارد. برخی از آن ها از هوا روی سرتان گوی های آتشین می اندازند، برخی دیگر از نزدیک حمله می کنند و برخی دیگر هم از دور خدمتتان می رسند. مدیریت همه ی این ها با هم می تواند کار سخت و در عین حال بسیار هیجان انگیزی باشد.

دشمنان شما نیز موجوداتی احمق، کریه المنظر و درنده هستند که هیچ حس ترحمی در شما به وجود نمی آورند. طراحی دشمنان، یکی دیگر از چندین نکته ی مثبت Valfaris است. در مرحله ی اول با گرگ هایی روبرو می شوید که زره آهنی دارند، جلوتر دشمنی را می بینید که شبیه Quan Chi از سری مورتال کامبت است، سپس هیولای تک چشمی، حشرات غول پیکر، ماهی های پرنده و سربازان تا بن دندان مسلح را خواهید دید. می خواهم بگویم سازندگان در طراحی و ساخت دشمنان هیچ چیزی کم نگذاشته اند و با دست و دلبازی تمام دشمن هایی درست کرده اند که هم از جهت طراحی با تم کلی بازی کاملاً سازگارند و هم هر کدام استراتژی حمله ی خاص خود را دارند که باعث می شود حس تکراری بودن به مخاطب دست ندهد. این موضوع در زمینه ی طراحی باس ها هم وجود دارد. برای مثال، اولین باسی که می بینید یک هیولای تک چشمی است که در میان آت و آشغال زندگی می کند، دومی کبرایی است که از دریاچه ی اسید بیرون می آید و از دهانش آتش می دهد و سومی موجودی مثل زنبور وحشی است. هر کدام از آن ها قلق خاصی برای شکست دارند که شاید بعد از ده بار شکست خوردن کاملاً بر آن تسلط پیدا کنید و هر کدام نیز جذابیت خاص خود را دارند. برای مثال در مبارزه با کبرا، باید مواظب باشد تا در دریاچه ی اسید نیفتید، در مبارزه با هیولای اولی باید جاگیری مناسبی داشته باشید و زمان خود را برای زدن ضربه، خوب تنظیم کنید و بسیاری چیزهای دیگر که دست به دست هم داده و Valfaris را به یک شاهکار تبدیل کرده اند.

سازندگان در طراحی و ساخت دشمنان هیچ چیزی کم نگذاشته اند و با دست و دلبازی تمام دشمن هایی درست کرده اند که هم از جهت طراحی با تم کلی بازی کاملاً سازگارند و هم هر کدام استراتژی حمله ی خاص خود را دارند که باعث می شود حس تکراری بودن به مخاطب دست ندهد.

با اینکه در کل متن حرف از موسیقی متن بازی زده شد، اما بار دیگر می خواهم اشاره کنم که Valfaris قطعات سنگین و انرژی بخشی دارد که به خوبی با بازی پیوند خورده اند. در بخش موسیقی این بازی نمره ی کامل را می برید و ادعای آن در مورد اینکه بر پایه ی سبک هوی متال ساخته شده، کاملاً به جاست و حق مطلب را ادا کرده است. همچنین گرافیک بازی و طراحی متنوعِ محیط، در انتقال تم و حال و هوای بازی کاملاً دخیل بوده اند. جنگل های تاریک، لاوا، آتش، یخ، خون، اسید، برق و تمام چیزهای کشنده ی دیگر، و محیطی که در هر مرحله از نظر بصری تغییر می کند، از Valfaris یک عنوان تقریباً کامل ساخته اند.

اگر طرفدار سبک هوی متال، اکشن پلتفرمر دو بعدی، گرافیک ۱۶ بیتی یا در کل، اگر طرفدار بازی هستید، Valfaris را از دست ندهید. این بازی، از سری بازی هایی است که ثابت می کنند یک گیم پلی لذت بخش و خوش ساخت، فارغ از داستان، گرافیک و تعداد بُعدهای بازی، چقدر می تواند سرگرم کننده و جذاب باشد.