جهانی از جنس دیگر | نقد و بررسی بازی The Outer Worlds

دوباره ماه های اکتبر و نوامبر از راه رسیدند و بازار بازی ها هم با آمدن این ماه ها بسیار داغ و هیجان انگیز شده است. دیگر تقریباً عادت کرده ایم که تابستان را به امید رسیدن پاییز و بازی های بی نظیرش سپری کنیم و دست بر قضا پاییز امسال هم پر است از بازی های مورد انتظار و درجه یک. از Call of Duty: Modern Warfare جدید گرفته که با بازگشت به ریشه هایش و دیدار دوباره با کاپیتان پرایس، قند در دل طرفداران این مرد انگلیسی سیبیلو آب کرده تا پروژه ی جدید نابغه ی بازی سازی، هیدئو کوجیما که تا چند روز دیگر با نام Death Stranding از راه می رسد و به سوالات و انتظارات پایان می دهد. اما در این میان بازی ای که شخصاً بسیار منتظر آن بودم، بازی جدید شرکت Obsidian Entertainment، یعنی The Outer Worlds بود. شاید اطلاع داشته باشید که ۹ سال پیش، این شرکت با بازی Fallout: New Vegas طرفداران بسیار زیادی برای خود دست و پا کرد و جای پای این سری را در میان بازی های نقش آفرینی بسیار محکم تر نمود. سبک نقش آفرینی در ده سال اخیر تغییرات بسیار گسترده ای به خود دیده است و طرفداران آن روز به روز بیشتر می شوند. این موضوع باعث شده تا اولاً استایل های مختلفی به وجود آیند، دوماً استانداردهای این سبک روز به روز بالاتر رود و ساخت یک بازی درجه یک نقش آفرینی سخت تر شود. برای مثال در همین چند سال گذشته، ویچر ۳، فال آوت ۴ و فاینال فانتزی ۱۵، همگی نمونه های موفقی از این سبک بوده اند که فرسخ ها در روایت داستان، پرداخت کاراکترها، حال و هوا و حتی انتخاب هایی که به بازیباز می دهند با هم تفاوت داشته اند. اما به نظر می رسد هیچ کدام از این سختی ها، مانعی بر سر راه Obsidian نبوده و این شرکت حالا با یک بازی بسیار روان، خلاقانه و هیجان انگیز برگشته است تا ثابت کند هنوز هم می تواند در میان سیلی از بازی های خوب، قد علم کرده و توجه مخاطبین را به خود جلب کند.

The Outer Worlds که در ادامه آن را برایتان نقد خواهم کرد یک بازی نقش آفرینی اول شخص خوش ساخت در دنیایی عجیب و متفاوت است که در تایم لاینی متفاوت رخ می دهد. رد پای New Vegas در جای جایِ این بازی دیده می شود و حتی بعید نیست که در قسمت هایی از بازی یادِ سری Borderlands یا Mass Effect هم بیفتید. کمپانی Obsidian پیش از این با خلق کردن دنیاهای New Vegas و Star Wars Knights if the Old Republic II ثابت کرده بود که می تواند مخاطب را ساعت های پی در پی سرگرم کند و اکنون در The Outer Worlds آن ها حرفه ای تر از همیشه، دنیایی را ساخته اند که شاید بتوان گفت بهترین کار آن ها تا به امروز است. همین ابتدای مطلب باید بگویم The Outer Worlds تقریباً تمام انتظاراتی که از آن داشتیم را برآورده کرده و بدون شک از بهترین اکشن نقش آفرینی های امسال است. در ادامه با نقد این بازی با من و گیمفا همراه باشید!

The Outer Worlds که در ادامه آن را برایتان نقد خواهم کرد یک بازی نقش آفرینی اول شخص خوش ساخت در دنیایی عجیب و متفاوت است که در تایم لاینی متفاوت رخ می دهد. رد پای New Vegas در جای جایِ این بازی دیده می شود و حتی بعید نیست که در قسمت هایی از بازی یادِ سری Borderlands یا Mass Effect هم بیفتید. با نقد و بررسی این بازی همراه گیمفا باشید.

داستان The Outer Worlds به این شکل است که در گذشته ای متفاوت از حوادث تاریخی شناخته شده رخ می دهد. طبق تاریخ، در سال ۱۹۰۱ رییس جمهور وقت ایالت متحده، ویلیام مک کینلی توسط آدمکشی به قتل می رسد و تئودور روزِوِلت رییس جمهور آمریکا می شود. اما در The Outer Worlds اوضاع جور دیگری است، ویلیام مک کینلی هیچ وقت کشته نمی شود و اداره ی کشور را بر دست می گیرد. او به کمپانی های بسیار بزرگ تجاری اجازه می دهد تا بر جامعه سلطه پیدا کنند و کاپیتالیسم همه ی زمین را فرا بگیرد. برخی از این کمپانی ها حتی کلون هایی به سیارات دیگر می فرستند تا بیزینس خود را گسترش دهند. در این میان سفینه ای به نام Faster Than Light (سریع تر از نور)، به قصد پیاده کردن کلون ها در دورترین نقطه ی کهکشهان از زمین خارج می شود، اما در میانه ی راه منحرف شده و تغییر مسیر می دهد و نهایتاً در گوشه ای از کهکشان رها می شود. اینجا نقطه ای است که بازی شروع می شود و مرد نسبتاً پیری با شکل و شمایل دانشمندها شما را از هایبرنیشن یا خواب طولانی مدت‌تان بیدار می کند و از شما می خواهد تا به او کمک کنید تا بقیه را هم از این حالت در بیاورید. پس از انتخاب کلاس، نام، قابلیت ها و چهره ی شخصیت خود، نهایتاً به سیاره ای جدید قدم می گذارید تا به دنبال حقیقت این غول های تجاری بروید و ببینید اصلاً جریان از چه قرار است و چه نقشه ای در ذهن سرمایه داران وجود دارد.

اولین چهره ای که در بازی می بینید. جالب است بدانید در این بازی به جز یک NPC همه می توانند بمیرند. یعنی شما این قابلیت را دارید که افراد دخیل در داستان را هم بکشید که البته کشتن آن ها پیامدهایی در بازی خواهد داشت.

داستان بازی هم تاریک است و هم رگه هایی از طنز و کمدی در جای جایِ آن دیده می شود و به قول خود سازنده ها، در آن از طنز تلخ یا دارک کمدی استفاده شده است. راست هم می گویند، با اینکه دیالوگ های طنزآلود زیادی در بازی می شنوید، اما The Outer Worlds هیچ گاه صرفاً برای خنداندن شما کاری نمی کند، بلکه پشت همه ی چیزهایی که می شنوید و می بینید معنای عمیق تری وجود دارد که به شکل زیبایی با داستان و تم بازی گره خورده اند. از آنجایی که The Outer Worlds المان های غلیظ نقش آفرینی دارد، دیالوگ انتخاب کردن یکی از اصلی ترین کارهایی است که در این بازی انجام خواهید داد. البته کاراکتر شما به شیوه ی کاراکترهای بازی های اول شخص دهه ی پیش لال است و هیچ حرفی نمی زند! این موضوع در The Outer Worlds اصلاً اذیت کننده نیست، زیرا سازندگان کل عناصر دیگر بازی را نیز جوری تنظیم کرده اند که مخاطب حس کند هر کاری که در بازی انجام می دهد، مال خودِ خود اوست و به عبارتی دیگر همه چیز در بازی شخصی سازی شده است.

از آنجایی که The Outer Worlds المان های غلیظ نقش آفرینی دارد، دیالوگ انتخاب کردن یکی از اصلی ترین کارهایی است که در این بازی انجام خواهید داد. البته کاراکتر شما به شیوه ی کاراکترهای بازی های اول شخص دهه ی پیش لال است و هیچ حرفی نمی زند! این موضوع در The Outer Worlds اصلاً اذیت کننده نیست، زیرا سازندگان کل عناصر دیگر بازی را نیز جوری تنظیم کرده اند که مخاطب حس کند هر کاری که در بازی انجام می دهد، مال خودِ خود اوست و به عبارتی دیگر همه چیز در بازی شخصی سازی شده است.

بنابراین این که کاراکتر شما حرف نمی زند شاید برای چند دقیقه ی اول بازی روی اعصاب باشد، اما هرچه در بازی بیشتر پیش می روید، بیشتر حس خواهید کرد که انگار خودتان داخل بازی هستید. این موضوع در دیالوگ ها و تاثیری که روی کاراکترهای دیگر می گذارید نیز به وضوح قابل مشاهده است. در هر دیالوگ شما قابلیت انتخاب چندین گزینه ی کاملاً متفاوت از هم را دارید که تا حد بسیار زیادی وابسته به کلاس، رویکرد و مهارت هایی است که در طول بازی انتخاب و یا کسب می کنید. انتخاب های شما در طول بازی بیشتر انتخاب میان «بد» و «خوب» هستند، اما اینکه کجا باید کار خوب را انجام دهید و کجا کار بد را، بخش پیچیده ی ماحرا است. گاهی اوقات انتخاب یک کار بدتر یا غیر اخلاقی تر، باعث خواهد شد در نهایت جان افراد بیشتری را نجات دهید، لذا همیشه پیش گرفتن رویکرد خوب موثر نخواهد بود. صداپیشگی کاراکترها نیز در جذابیت کل ماجرا تاثیر بسزایی داشته و تمام شخصیت های اصلی و فرعی، به شکل هنرمندانه ای صداگذاری شده اند. البته در این میان انیمیشن های صورت کمی تاریخ مصرف گذشته هستند و نمی توان آن ها را با استانداردهای ۲۰۱۹ در یک ظرف قرار داد. شاید اگر کمی زمان بیشتری روی این بخش صرف می شد، The Outer Worlds می توانست امتیاز کامل را در این قسمت دریافت کند. البته این را هم بگویم که این ضعف ها در مقابل چیزی که بازی ارائه می دهد بسیار ناچیز و جزئی هستند و داستان چند لایه ی بازی، سیستم هدفمند طراحی مراحل و طنز سیاهی که در تمام قسمت های بازی دیده می شود، جایی را برای شکایت باقی نمی گذارند.

طراحی کاراکترها و ماسک هایی که بر صورت آن ها می بینید، آدم را فوراً یاد Fallout: New Vegas می اندازد. حدود ۲۰ درصد از افرادی که روی New Vegas کار کرده بودند، در تیم ساخت The Outer Worlds هم حضور داشتند، بنابراین دیدن الگوهای آشنا طبیعی است.

در بخش گیم پلی، The Outer Worlds آنقدر غنی است که نمی دانم از باید کجا شروع کنم و برایتان بگویم! اول از همه به این نکته اشاره کنم که این بازی، Fallout 4 یا The Witcher 3 نیست که به شکل آزادانه همه جای نقشه را زیر و رو کنید. درست است که در The Outer Worlds آزادی عمل بسیار خوبی دارید و مراحل جانبی زیادی در گوشه و کنار نقشه منتظرتان هستند، اما این بازی خطی تر از عناوینی بود که از آن ها نام بردم. چینش مراحل بسیار هدفمندتر است و تمرکز اصلی بازی روی این است که داستان را پیش ببرید. بنابراین ساعاتی که برای به پایان رسیدن این بازی احتیاج دارید، چیزی مابین ۱۵ الی ۴۵ ساعت است و خبری از چند صد ساعت گیم پلی با محتواهای بسیار جزئی نیست. این موضوع برای برخی ها که حوصله ی صرف کردن چند صد ساعت در دنیای یک بازی را ندارند خوشحال کننده است، زیرا The Outer Worlds با وجود شباهت های زیادی که به سری Fallout دارد، در این زمینه جمع و جورتر و آسان تر است. البته آن هایی که دوست دارند چندین ماه در دنیای یک بازی غرق شوند هم چیزی را از دست نمی دهند، زیرا ارزش تکرار The Outer Worlds با همه ی کلاس ها، دیالوگ ها و انتخاب های گسترده ای که پیش رو دارید بسیار بالاست و اصلاً با یک بار تمام کردن نمی توان از آن دست برداشت!

این بازی، Fallout 4 یا The Witcher 3 نیست که به شکل آزادانه همه جای نقشه را زیر و رو کنید. درست است که در The Outer Worlds آزادی عمل بسیار خوبی دارید و مراحل جانبی زیادی در گوشه و کنار نقشه منتظرتان هستند، اما این بازی خطی تر از عناوینی بود که از آن ها نام بردم. چینش مراحل بسیار هدفمندتر است و تمرکز اصلی بازی روی این است که داستان را پیش ببرید.

گیم پلی The Outer Worlds در یک عبارت لذت بخش و خلاقانه است. این بازی همه ی چیزهایی را دارد که سری Fallout بخاطر آن ها مورد تحسین و توجه جامعه ی گیمرها قرار گرفته بود، اما به همین اکتفا نکرده و از همه جهت سعی در پیش بردن مرزها داشته است. سازندگان از تم علمی تخیلی بازی که به کتاب های این سبکیِ دهه ی ۸۰ و ۹۰ میلادی شباهت دارد، نهایت استفاده را برده اند تا دنیای عجیب و دوست داشتنی خلق کنند و تا حد زیادی موفق هم شده اند. سیارات Terra 1 و Terra 2 پتانسیل محیطی زیادی را برای روایت یک داستان هیجان انگیز و اجرای یک گیم پلی دوست داشتنی ایجاد کرده اند و سازندگان هم به هنرمندی تمام از آن استفاده نموده اند. این دو سیاره، در واقع مهم ترین سیارات بازی هستند که هر کدام چندین شهر دارند. برای سفر به این شهرها می توانید از شیوه ی سنتی و سالم (!) راه رفتن استفاده کنید، یا اینکه از Fast Travel کمک بگیرید. به جز Terra 1 و Terra 2، سیارات و ماه های زیادی هم برای فرود آمدن وجود دارند که هر کدام چند دشمن مختلف و مرحله ی جانبی خوب و متفاوت دارند. معماری در این سیارات با یکدیگر متفاوت است، اما سعی شده تم کاپیتالیستی بازی در تمام آن ها حفظ شود، به شکلی که انگار در هر لحظه این موضوع به شما چشمک می زند و می گوید «هی، ببین در چه دنیای کثیفی زندگی می کنی!». اختلاف طبقاتی چیزی است که The Outer Worlds روی آن تمرکز ویژه ای دارد و این تبعیض طبقاتی به سرعت به یکی از تم های اصلی بازی تبدیل می شود. در بازی از افرادی که شغل رسمی ندارند به عنوان monster با هیولا یاد می شود و حتی دینی جدید بر این سیارات حاکم است که به حکومت کمک می کند تا کاپیتالیسم را مقدس تر جلوه دهند. بیلبوردهای نئونی شرکت های بزرگ را در همه جا می توان دید و تقریباً هر چیزی که در بازی استفاده می کنید، برندی مخصوص دارد. این تم بازی به دیالوگ ها هم نفوذ کرده و برخی از افراد حتماً در حرف هایشان از محصولات شرکت خود هم تبلیغ می کنند. علاوه بر این، قوانین وضع شده بر این سیارات هم عجیب و غریب و خنده‌دارند و هرچه بیشتر در داستان پیش می روید، بیشتر با این قوانین آشنا می شوید. مَسکات ها، شغل های مضحک و تبلیغات طنزآلود، همگی در انتقال این حس خاص به شما موثر هستند. به همه ی این ها چینش مراحل فوق العاده ای را اضافه کنید که فکر کنم تا اینجا سه بار به آن اشاره کردم و مطمئناً دفعه ی آخرم هم نیست! دنیای The Outer Worlds جایی است که باید در آن غرق شد و زندگی کرد، Obsidian چنین دنیایی ساخته است!

اختلاف طبقاتی چیزی است که The Outer Worlds روی آن تمرکز ویژه ای دارد و این تبعیض طبقاتی به سرعت به یکی از تم های اصلی بازی تبدیل می شود. در بازی از افرادی که شغل رسمی ندارند به عنوان monster با هیولا یاد می شود و حتی دینی جدید بر این سیارات حاکم است که به حکومت کمک می کند تا کاپیتالیسم را مقدس تر جلوه دهند. بیلبوردهای نئونی شرکت های بزرگ را در همه جا می توان دید و تقریباً از هر چیزی که در بازی استفاده می کنید، برندی مخصوص دارد.

The Outer Worlds را با انتخاب یک کلاس و تعدادی از قدرت های ویژه مثل قدرت، سرعت، هوش و مانند آن شروع می کنید. بدیهی است که هر کلاس در تعدادی از قابلیت ها بهتر از سایر کلاس ها عمل می کند. منتها در The Outer Worlds با انتخاب کردن یک کلاس، از سایر قابلیت ها به شکل کامل محروم نمی شوید. بگذارید اینطور بگویم که دو راه برای پیشبرد گیم پلی دارید، اولی اینکه یک کلاس را انتخاب کنید و تا آخر تمرکزتان را روی ویژگی های آن کلاس بگذارید؛ برای مثال اگر کاراکتر شما در مبارزات دست بالا را دارد، تا آخر بازی بر قدرت او اضافه کنید و تمام امتیازهای مهارت را روی یکی دو ویژگی خاص سرمایه گذاری کنید. راه دوم شما این است که سبکِ بازی «همه فن حریف» را پیش بگیرید و از همه ی چیزها کمی بدانید. اتخاذ هر کدام از این شیوه ها نکات منفی و مثبت خودش را دارد، اما روش دوم به دلایلی منطقی تر به نظر می رسد. دلیل اول اینکه بازی حتی در درجه ی سختی متوسط هم آسان است و با شما را با چالش خیلی بزرگی روبرو نخواهد کرد. این به آن معنی است که شما با داشتن مهارت های متوسط در زمینه ی مبارزات هم می توانید بازی را پیش ببرید و لازم نیست که حتماً هر امتیازی دم دستتان می آید را خرجِ قدرت کنید! از طرف دیگر داشتن مهارت در زمینه های دیگر مانند Engineering باعث می شود تا مثلاً بتوانید روبات ها را هک کنید و آن ها را علیه دشمنان خود به کار ببرید که در نهایت همان اثری را خواهد داشت که با قدرت بالا قرار بود به دست بیاورید.

بدیهی است که هر کلاس در تعدادی از قابلیت ها بهتر از سایر کلاس ها عمل می کند. منتها در The Outer Worlds با انتخاب کردن یک کلاس، از سایر قابلیت ها به شکل کامل محروم نمی شوید.

دلیل آخر هم اینکه شما در بازی تنها نیستید و همراهانی دارید. این همراهان را خودتان می توانید از گوشه و کنار سیارات پیدا کنید و هر کدام از آن ها قابلیت و ویژگی های خاصی دارد که به پوشاندن ضعف های شما کمک می کند. به خصوص اگر از کلاس Leader یا رهبر استفاده کنید، می توانید با خیال راحت قابلیت های خود را در تمام زمینه ها افزایش دهید و برای مثال در یک مرحله که به مخفی کاری یا Stealth بالایی احتیاج دارد، از گروهی از همراهان خود با این قابلیت استفاده کنید. این ویژگی کلاس Leader آن را بسیار ارزشمند کرده است، اما ماجرا به اینجا ختم نمی شود و تقریباً همه ی کلاس ها قابلیت های این چنینی ای دارند که ارزش انتخاب کردن را داشته باشند. در The Outer Worlds، شش کلاس همراه مختلف وجود دارد که با توجه به ماموریت خود می توانید از افرادی با قابلیت متناسب استفاده کنید. اگر از تصمیماتی که یکی از همراهانتان می گیرد ناراضی هستید و فکر می کنید اوضاع دارد به ضرر شما تمام می شود، می توانید او را به شکل موقت به سفینه بازگردانید یا حتی به کلی اخراج کنید. همانطور که شما کارهای همراهانتان را قضاوت می کنید، آن ها نیز می توانند شما را قضاوت کرده یا به شما کمک کنند. علاوه بر این، می توانید از Inventory همراهانتان هم استفاده کنید و اسلحه ها و آیتم های بیشتری را با خودتان به میدان جنگ ببرید. همینطور می توانید اگر از اسلحه ی آن ها ناراضی هستید، اسلحه ای جدید به آن ها بدهید تا در مبارزات بیشتر به دشمن آسیب زده و کمک حال شما باشند.

از مسکات های معروف بازی که چهره ی او را به دفعات خواهید دید!

نکته ی دیگری که می خواهم به آن اشاره کنم، سیستم مهارت ها و قابلیت هاست که بسیار تمیز و استادانه پیاده سازی شده است. برای هر ارتقایی که در بازی انجام می دهید، به ۱۰ امتیاز مهارت (Skill Point) احتیاج دارید. ۱۸ مهارت مختلف در بازی وجود دارد که در ۷ دسته ی مجزا از هم مانند مبارزه، دفاع، رهبری، دیالوگ و … دسته بندی شده اند. تقریباً هیچ کاری در Outer Worlds وجود ندارد که بخواهید آن را بدون به دست آوردن مهارت ویژه اش انجام دهید. مثلاً اینطور نیست که راه بیفتید و همه ی قفل درها را بشکنید یا سیستم های کامپیوتری را هک کنید. برای همه ی این کارها به پیش بردن مهارت در همان زمینه احتیاج دارید، اما وقتی که پیشرفت می کنید، حس بسیار خوبی خواهید داشت. تفاوت تک تکِ Perkها را در بازی تان حس خواهید کرد و این موضوع عطش شما را برای پیشرفت در همه ی زمینه ها بیشتر می کند. اما در Outer Worlds سیستم دیگری هم قرار داده شده که Character Flaws یا ضعف های کاراکتر نام دارد. این سیستم اولاً بسیار ایده ی ناب و دست اولی است، دوماً تعادل بازی را بیشتر کرده. در بازی های نقش آفرینی معمولاً این مشکل وجود دارد که در اوایل بازی بسیار ضعیف هستید و در اواخر بازی سخت ترین دشمنان هم دیگر چالش خاصی برایتان محسوب نمی شوند، اما این ضعف ها در Outer Worlds باعث شده اند تا اواخر بازی هم مانند اوایل بازی برایتان هیجان انگیز باشد. نکته ی قابل توجه در این بخش این است که این ضعف ها با کاراکتر شما زاده نمی شوند و خودتان آن ها را به شکل اکتسابی به دست می آورید! برای مثال اگر از نوع خاصی از دشمنان چندین بار پشت سر هم شکست بخورید، نوعی فوبیا در کاراکتر شما به وجود می آید که کار شما را سخت تر می کند، تا وقتی که با یک Perk آن را بهبود دهید. در درجه سختی متوسط ۳ ضعف و در درجه سختی بسیار دشوار کاراکتر شما می تواند تا ۵ ضعف داشته باشد. همینطور در این درجه ی سختی، همراهان شما می توانند برای همیشه بمیرند، اما در درجات سختی دیگر پس از مدتی revive شده و به بازی برمیگردند.

تقریباً هیچ کاری در Outer Worlds وجود ندارد که بخواهید آن را بدون به دست آوردن مهارت ویژه اش انجام دهید. مثلاً اینطور نیست که راه بیفتید و همه ی قفل درها را بشکنید یا سیستم های کامپیوتری را هک کنید. برای همه ی این کارها به پیش بردن مهارت در همان زمینه احتیاج دارید، اما وقتی که پیشرفت می کنید، حس بسیار خوبی خواهید داشت. تفاوت تک تکِ Perkها را در بازی تان حس خواهید کرد و این موضوع عطش شما را برای پیشرفت در همه ی زمینه ها بیشتر می کند.

در بخش آخر می خواهم از سیستم مبارزات و دیالوگ بازی بگویم که بسیار روان و لذت بخش است. کاراکتر شما می تواند در سه زمینه ی بدن (چیزهایی مانند قدرت بدنی، سرعت و مقاومت)، ذهن (مانند هوش) و شخصیت (مانند کاریزما و محبوبیت) پیشرفت کند. وقتی در مقوله هایی مانند دیالوگ پیشرفت می کنید، می توانید با صحبت کردن از یک مبارزه قسر در بروید یا همراهان بیشتری را به تیم‌تان اضافه کنید. بنابراین فکر نکنید که دیالوگ ها فقط روشی برای روایت داستان هستند، بلکه بسیاری از آن ها تاثیر مستقیم در گیم پلی خواهند داشت. نکته ی جالب توجه، وجود کلاسی به نام Dumb (به معنای خِنگ) در بازی است که انتخاب های درخت دیالوگش بسیار عجیب و غریب است. هوش زیاد بالایی ندارد و کلاً زیاد توی باغ نیست! بازی با این کلاس نیز لذت های خاص خودش را دارد.

رنگ بندی محیط در برخی صحنه ها واقعاً عالی است.

The Outer Worlds در بخش مبارزات سنگ تمام گذاشته است. ۵ نوع اسلحه در بازی دارید؛ اسلحه های تک دستی، دو دستی، اسلحه ی سبک، اسلحه های دوربرد و سنگین که بیشتر همان اسلحه هایی هستند که در فواصل نزدیک می توانید از آنها استفاده کنید (مانند پُتک و گُرز). علاوه بر این ها، نوعی اسلحه ی خاص هم در بازی با نام Science Gun وجود دارد که تاثیرگذاری آن ها به مهارت های نشانه گیری و حمل سلاح شما ربط زیادی ندارد، در عوض رابطه ای مستقیم با مهارت های علمی یا Science Skill شما دارد. سازندگان می گویند این اسلحه ها را با الهام از باگ های بازی در مراحل اولیه ی ساخت بازی درست کرده اند و بخاطر همین است که از قانون خاصی پیروی نمی کنند! خوشحالیم که بازی در مراحل اولیه این باگ ها را داشته، چون سازندگان Obsidian توانسته اند به خلاقانه ترین شکل ممکن از آن ها استفاده کنند و از این موضوع خوشحال تریم که بازی نهایی تقریباً هیچ باگی ندارد و کاملاً روان و بدون افت فریم یا گیر کردن اجرا می شود.

The Outer World نتیجه ی تلاش صادقانه ی شرکت Obsidian برای خلق یک بازی بزرگ، لذت بخش و بدون باگ است که از یک داستان غنی نیز بهره می برد. درست است بازی اشکالاتی جزئی در برخی بخش ها دارد، اما نتیجه ی کار آن قدر عالی است که این اشکالات نیز به چشم نمی آیند. اگر می خواهید برای بازی های دو ماه آخر سال بودجه ای اختصاص دهید، The Outer Worlds را هم به لیست خریدهایتان اضافه کنید، چون این بازی محشر است.