بازگشت رامبو | نقد و بررسی Contra Anniversary Collection

نسل هشتم از خیلی جهات بهترین نسل برای بازی های کامپیوتری بوده است. پیشرفت بازی ها از نظر گرافیکی و داستان سرایی چیزی است که انتظار می رود در هر نسل اتفاق بیفتد و اتفاق تعجب آوری نیست، اما اینکه بتوانید بازی های نسل های گذشته را روی کنسول نسل کنونی خود بازی کنید خیلی ها را سر ذوق می آورد. این روشی است که باید از اول وجود می داشت، اینکه گیمرها بتوانند بازی مورد علاقه ی خود را از هر نسلی روی کنسول نسل فعلی خود اجرا کنند. این اول از همه به نفع خود بازی سازان است که می توانند با زمانی کمتر، به سودی قابل توجه دست پیدا کنند. فقط کافی است دستی به سر و روی بازی های گذشته خود بکشند و زحمت پورت کردن آن را به جان بخرند تا هم طرفداران خوشحال شوند و هم پولی به جیب بازی سازان برسد. در نسل هشتم این موضوع بهتر از همیشه مورد توجه قرار گرفت. خیل عظیمی از بازی های ریمستر شده یا بازسازی شده از نسل قبل وارد نسل فعلی شدند. حتی در بعضی از موارد شرکت ها پایشان را از نسل قبل هم فراتر گذاشتند و بازی های دو نسل یا سه نسل قبل را وارد نسل هشتم کردند. کپکام و رزیدنت اویل هایش نمونه ی بارز این موضوع هستند؛ از سری اصلی رزیدنت اویل، تنها شماره ای که هنوز به شکلی بر روی شبکه ی PSN قرار نگرفته، Resident Evil 3: Nemesis است که شایعه های ساخت نسخه ی بازسازی شده ی آن هر روز پر رنگ تر از دیروز می شود. در این خصوص هر شرکتی عملکرد و سیاست مخصوص خودش را دارد، یکی بازی هایش را ریمستر می کند، دیگری بازسازی را ترجیح می دهد، برخی دستی به سر و روی بازی کشیده و آن را به شکل HD منتشر می کنند و برخی دیگر هم به کلکسیون کردن بازی هایشان علاقه دارند.

پس از عرضه ی Castlevania Anniversary Edition که شامل چند نسخه ی مختلف از این سری بود، کونامی اکنون سری به یکی از محبوب ترین و شناخته شده ترین عناوین خودش، یعنی Contra زده و آن را روی کنسول های نسل امروزی و PC آورده است. این عنوان حتی برای کنسول نینتندو سوویچ هم که امروزها عملکرد خیره کننده ای دارد منتشر شده است تا طرفدار هیچ کنسولی از بازی کردن این بازی نوستالژیک جا نماند. اما به نظر می رسد کونامی باز در زمینه ی پورت بازی های قبلی به نسل فعلی کاملاً موفق عمل نکرده و وقت زیادی روی این کار نگذاشته است.

پس از عرضه ی Castlevania Anniversary Edition که شامل چند نسخه ی مختلف از این سری بود، کونامی اکنون سری به یکی از محبوب ترین و شناخته شده ترین عناوین خودش، یعنی Contra زده و آن را روی کنسول های نسل امروزی و PC آورده است. این عنوان حتی برای کنسول نینتندو سوویچ هم که امروزها عملکرد خیره کننده ای دارد منتشر شده است تا طرفدار هیچ کنسولی از بازی کردن این بازی نوستالژیک جا نماند. اما به نظر می رسد کونامی باز در زمینه ی پورت بازی های قبلی به نسل فعلی کاملاً موفق عمل نکرده و وقت زیادی روی این کار نگذاشته است. خیلی از بازی های کونامی، بازی هایی هستند که دهه ی هفتادی ها، شصتی ها و حتی شاید پنجاهی ها در ایران با آن ها خاطرات زیادی داشته باشند. Contra، کسلوانیا و سایلنت هیل را بعید است کسی به این زودی ها فراموش کند. چیزی که می خواهم بگویم این است که در خیلی جاها کونامی نسل فعلی قدر بازی های خودش را نمی داند و آن ها را به گونه ای که شایسته آن هستند منتشر نمی کند. البته Contra Anniversary Collection به هیچ وجه بد نیست، چون هرچه باشد همان کُنترای محبوب است، اما به عنوان انتقالی که از نسل های قبلی به نسل فعلی انجام شده، انتظاراتی در زمینه ی بهینه سازی و پورت صحیح آن وجود دارد دارد که در بیشتر جاها برآورده نشده است. در ادامه نگاهی به این سری، گیم پلی بازی و مشکلات آن خواهیم داشت. با من و گیمفا همراه باشید!

تجربه ی دو نفره ی این عنوان از بهترین تجربه های ممکن در کنسول های قدیمی بود.

سری Contra در سال ۱۹۸۷ روی کنسول های نسل خود کارش را آغاز کرد. کونامی یک بازی Run n’ Gun درجه یک ساخته بود که از بسیاری از بازی های مشابه بهتر بود و توانست کلی برای کونامی پول بیاورد. ابتدا بازی اول سری که با نام ساده ی Contra منتشر شد، یک بازی بر روی دستگاه های آرکید بود که با سکه می توانستید آن را ادامه دهید. سپس در سال ۱۹۸۸، یعنی یک سال بعد بازی اول Super Contra منتشر شد که علاوه بر دستگاه های آرکید، راه خود را از همان اول در میان کنسول های خانگی هم باز کرد تا هیچ گیمری از تجربه ی این سری سرگرم کننده باز نماند. این سری مانند هر سری معروف دیگری چندین بار روی کنسول های مختلف و برای مناطق جغرافیایی مختلف بهینه سازی شده و نسخه های بسیار متنوعی از آن وجود دارد. برای اینکه بدانید در این کلکسیون که به تازگی به بازار آمده با چه بازی هایی طرف خواهید بود، لیست این بازی ها را برایتان می آورم: اولین کنترا با نام (Contra (Arcade، بازی دوم و محبوب سری Super Contra، نسخه ی مخصوص ژاپن بازی اول، نسخه ی مخصوص آمریکای شمالی بازی اول، Super C، بازی سوم سری که آدم فضایی ها را وارد ماجرا کرد یعنی Contra III: Alien Wars، بازی های Operation C و Contra Hard Corps و نهایتاً دو بازی Super Probotector Alien Rebels و Probotector که فقط در اروپا منتشر شده بودند. علاوه بر بازی ها، بخشی به نام Bonus Book هم در بازی وجود دارد که حاوی تمام اطلاعات قابل توجه درباره ی سری است که علاقه مندان می توانند آن را مطالعه کنند.

سری Contra در سال ۱۹۸۷ روی کنسول های نسل خود کارش را آغاز کرد. کونامی یک بازی Run n’ Gun درجه یک ساخته بود که از بسیاری از بازی های مشابه بهتر بود و توانست کلی برای کونامی پول بیاورد. ابتدا بازی اول سری که با نام ساده ی Contra منتشر شد، یک بازی بر روی دستگاه های آرکید بود که با سکه می توانستید آن را ادامه دهید. سپس در سال ۱۹۸۸، یعنی یک سال بعد بازی اول Super Contra منتشر شد که علاوه بر دستگاه های آرکید، راه خود را از همان اول در میان کنسول های خانگی هم باز کرد تا هیچ گیمری از تجربه ی این سری سرگرم کننده باز نماند.

همانطور که می بینید، اولین چیزی که به چشم می زند، سیلی از عناوین تکراری است که اگر سختگیرانه نگاه کنیم فقط سه بازی و اگر با ارفاق نگاه کنیم پنج بازی در این کلکسیون به اصطلاح شامل ۱۰ بازی وجود دارد، بقیه همگی یا پورت های بین المللی بازی هستند و یا نسخه های کنسولی متفاوت. بسیاری از بازی های بهتر سری در این کلکسیون وجود ندارند که این موضوع واقعاً ناراحت کننده است، چرا که عناوینی مانند Contra: Shattered Soldier و Neo Contra که آن زمان برای Play Station 2 منتشر شده بودند، جایشان در این کلکسیون واقعاً خالی است و اگر کونامی از این فرصت عالی برای انتشار دوباره ی این عناوین استفاده نکرده، نمی دانم چه زمانی قصد دارد این کار را انجام دهد. اما بپردازیم به آنچه این کلسکیون از آن برخوردار است.

بسیاری از بازی های بهتر سری در این کلکسیون وجود ندارند که این موضوع واقعاً ناراحت کننده است، چرا که عناوینی مانند Contra: Shattered Soldier و Neo Contra که آن زمان برای Play Station 2 منتشر شده بودند، جایشان در این کلکسیون واقعاً خالی است.

اول از همه باید بگویم از دید یک منتقد من باید تمام جنبه های بازی و خوب و بدش را بی طرفانه توضیح دهم تا کسانی که قصد تهیه ی بازی را دارند راهنمایی کنم و کمک کنم تا بودجه شان را برای بازی های بهتر مدیریت کنند، اما به عنوان یک گیمر و کسی که عاشق بازی هاست، این کلکسیون واقعاً مرا سر ذوق می آورد و می دانم که افراد بسیار دیگری نیز هستند که همین حس را دارند. نسل خاصی از گیمرها می دانند که تا دم صبح پای کنسول نشستن و کُنترا زدن یعنی چه و وقتی کونامی چنین کلکسیونی منتشر می کند، در واقع فراخوانی برای بازگشت به آن روزهاست. چطور می توان آن را رد کرد؟!

نسل خاصی از گیمرها می دانند که تا دم صبح پای کنسول نشستن و کُنترا زدن یعنی چه و وقتی کونامی چنین کلکسیونی منتشر می کند، در واقع فراخوانی برای بازگشت به آن روزهاست. چطور می توان آن را رد کرد؟!

سری کنترا یکی از سریع ترین سری های اکشن دنیاست. وقتی بازی را شروع می کنید از همان لحظه ی اول آنقدر اتفاق های مختلف می افتد که فقط باید سرعت عمل و تمرکز بالا داشته و آن ها را یکی پس از دیگری رد کنید. دشمن های پیاده که از نزدیک می توانند به شما ضربه بزنند و از در و دیوار روی سرتان می ریزند، کماندوهایی مانند خودتان که در گوشه و کنار صحنه قایم شده و یا مستقیم با گلوله هایشان به سمت شما شلیک می کنند، اسلحه های خودکار که به دیوارها وصلند، پل هایی که کافی است پایتان را رویش بگذارید تا منفجر شوند، تانک هایی که باید تن به تن با آنها مبارزه کنید و حتی هلیکوپترهایی که بالای سرتان می چرخند و باید با مسلسل تان آنقدر به آن شلیک کنید که سقوط کند، تنها بخشی از این اکشن شلوغ و هالیوودی هستند. کُنترا از همان ابتدا به فیلم های رامبو با بازی سیلوستر استالونه شباهت زیادی داشت، شخصیت های اصلی که از آن ها مردانگی می بارد، جنگ در مناطق جنگلی، در آب، روی زمین و یک تنه به دل دشمن زدن و در یک کلمه «اکشن» به معنای واقعی کلمه. آهنگ های بازی نیز این حس اکشن را دائماً تشدید می کنند و جالب است که آهنگ های هشت بیتی آن زمان، هنوز هم می توانند چنین اثری داشته باشند!

وقتی بازی را شروع می کنید از همان لحظه ی اول آنقدر اتفاق های مختلف می افتد که فقط باید سرعت عمل و تمرکز بالا داشته و آن ها را یکی پس از دیگری رد کنید. دشمن های پیاده که از نزدیک می توانند به شما ضربه بزنند و از در و دیوار روی سرتان می ریزند، کماندوهایی مانند خودتان که در گوشه و کنار صحنه قایم شده و یا مستقیم با گلوله هایشان به سمت شما شلیک می کنند، اسلحه های خودکار که به دیوارها وصلند، پل هایی که کافی است پایتان را رویش بگذارید تا منفجر شوند، تانک هایی که باید تن به تن با آنها مبارزه کنید و حتی هلیکوپترهایی که بالای سرتان می چرخند و باید با مسلسل تان آنقدر به آن شلیک کنید که سقوط کند، تنها بخشی از این اکشن شلوغ و هالیوودی هستند.

یکی از ویژگی های دیگر این کلکسیون این است که می توانید پیشرفت این سری را در زمان ببینید. البته همانطور که گفتم نسخه های جدیدتر این سری در این کلکسیون قرار داده نشده اند، وگرنه این تغییرات محسوس تر بودند، اما هنوز هم حسی که از Contra یا Super Contra به شما منتقل می شود، با حسی که از Super Probotector Alien Rebel می گیرید یکی نیستند. هرچه بیشتر در سری پیش بروید، اکشن ها سرعتی تر و پر زد و خوردتر هستند و در دو بازی آخر، شخصیت شما دیگر کماندویی گولاخ (!) نیست و روبات ها جای شخصیت های انسانی را گرفته اند. از آنجایی که حوالی سال های ۸۰ و ۹۰، روبات ها موضوع بسیار محبوبی بودند، این موضوع کاملاً منطقی به نظر می رسد. در Probotector به شما حق انتخاب بین چند روبات مختلف داده می شود که از نظر ظاهری با هم بسیار متفاوت ولی از نظر کنترل یکی هستند.

آرت وورک های محبوب در دهه ی هشتاد و نود میلادی.

کُنتراها همیشه از سیستم مرگ دائمی استفاده می کردند، به این معنا که تا سه بار مرگ مجاز بود و بعد از آن هم اگر سکه داشتید می توانستید بازی را تا جایی ادامه دهید، اما از یک حدی به بعد بازی تمام می شد و باید از اول بازی شروع می کردید تا به جایی که بودید می رسیدید. به خاطر همین است که اگر از کُنترا بازان قهار بپرسید، احتمالاً شکل و شمایل هر مرحله را بهتر از قیافه ی اعضای خانواده شان می شناسند! خبر خوب اینکه در این کلکسیون، شما هر چقدر که بخواهید Credit یا اعتبار دارید و هرجا که باختید می توانید بازی را ادامه دهید. البته هنوز محدودیت تعداد دفعات حفظ شده و پس از چند بار استفاده از اعتبار اگر بمیرید بازی تمام می شود.

مشکل دیگری که در Contra Anniversary Collection وجود دارد، مشکل کنترل بازی است. اولاً شما از هیچ جا نمی توانید تنظیمات دسته را عوض کرده و تنظیمات دلخواه خود یا حداقل نوع دیگری از کنترل را اعمال کنید. تمام دکمه ها را باید با آزمون و خطا پیدا کنید و این آزمون و خطا شاید برای شلیک و پرش کار سختی نباشد، اما در منوی بازی احتمالاً مشکل خواهید داشت. در نسخه ی Play Station 4 که بازی را روی آن انجام می دادم، ترکیبی از صفحه ی لمسی دسته و Start را باید می زدید تا از منوی تو در توی بازی گذشته و بالاخره بازی را شروع کنید. همچنین دکمه ها خیلی جاها تنبل عمل می کنند و موجب باخت شما می شوند. برای مثال پرش گاهی اوقات آهسته است و نمی توانید استراتژی های خود را در بازی آن طور که برایش نقشه کشیده اید اعمال کنید، یا نشانه گیری بازی وقتی می خواهید پایین-راست یا پایین-چپ را نشانه بگیرید کاری طاقت فرساست. همچنین بازی Full Screen نیست که جای تعجب دارد. درست است که بازی پورتی از نسل قبل است، اما سازندگان حتی زحمت Full Screen کردن بازی را هم به خود نداده اند و بیشتر سطح صفحه سیاه است.

دکمه ها خیلی جاها تنبل عمل می کنند و موجب باخت شما می شوند. برای مثال پرش گاهی اوقات آهسته است و نمی توانید استراتژی های خود را در بازی آن طور که برایش نقشه کشیده اید اعمال کنید، یا نشانه گیری بازی وقتی می خواهید پایین-راست یا پایین-چپ را نشانه بگیرید کاری طاقت فرساست.

در کل، Contra Anniversary Collection یک کلکسیون خوب برای طرفداران قدیمی سری است و می تواند آن ها را با کنسول های نسل فعلی، به نسل قبلی ببرد. اما در اینکه کونامی اهمیت زیادی به بازی های محبوب طرفداران نمی دهد هنوز کمی اذیت کننده است. همانطور که نسخه ی HD شده ی سایلنت هیل ها بسیار ناقص بودند و همانطور که Castlevania Anniversary Collection از مشکلاتی رنج می برد که ناشی از بی حوصلگی کونامی بود، پتانسیل این کلکسیون نیز هدر رفته و نه بخش آنلاینی به بازی اضافه شده و نه تجربه ی تک نفره ی آن پیشرفتی نسبت به زمان گذشته داشته است. این کلکسیون تنها یک انتقال ساده از گذشته به حال است که بخاطر مغزهایی که در آن زمان پشت این بازی ها بودند، هنوز هم لذت بخش است.