یک پارکور خوش رنگ و لعاب | نقد و بررسی بازی My Friend Pedro

همه چیز از ۵ سال پیش شروع شد. یک بازی عجیب تحت پلتفرم Flash Player در رسانه Adult Swim Games منتشر شد. این عنوان بیشتر از آن که تحسین بازیبازان را برانگیزد، حیرت آن‌ها را برانگیخت. تمرکز اصلی گیم‌پلی  بازی روی حرکات پارکور بود و شخصیتی که کنترل می‌کردیم مدام حرکات آکروباتیک در طول مراحل انجام می‌داد و چنین سبک و سیاقی آن هم برای یک بازی فلش کاملا جدید بود. همین الانش هم چند عنوان خطی می‌توانید نام ببرید که تمرکز اصلی آن روی حرکات پارکور باشد؟ قطعا تعداد آن بسیار کم است و از نمونه‌های برجسته آن می‌توان به Mirror’s Edge و Vector اشاره کرد. اما چه چیزی پشت آن بازی مرموز بود و از کجا سر دراورده بود؟

My Friend Pedro نام آن بازی متفاوت فلش و Deadtoast Entertainment هم سازنده آن بود. اگر بخواهیم قسمت دوم جمله قبل را ساده‌تر کنیم باید بگوییم سازنده آن فردی بود به نام Victor. بله! بازی تنها توسط یک نفر ساخته شده بود و اگر هنوز هم مورد عجیبی نمی‌بینید عجله نکنید. My Friend Pedro در تاریخچه و خود بازی‌اش چیزهای زیادی برای متعجب کردن شما خواهد داشت. بعد از گذشت مدتی از بازی فلش My Friend Pedro، استودیو Deadtoast Entertainment (یا همان Victor) تصمیم گرفت به بازی پر و بال بدهد و در مقیاس بزرگ‌تری آن را منتشر کند. زمان زیادی لازم بود تا بازی و ایده ناب Victor حامی پیدا کند و وظیفه انتشار بازی را بر عهده بگیرد. خوشبختانه Devolver Digital Entertainment بلاخره ناشر بازی شد و بازی خیلی کم سر و صدا برای تمام پلتفرم‌های موجود معرفی شد.

با وجود پیدا شدن ناشری کارکشته، Victor همچنان به عدم گسترش تیم توسعه اصرار داشت و معتقد بود به تنهایی از پس ساخت بازی با پیشرفت گرافیکی و گیم‌پلی بسیار چشم‌گیر برمی‌آید. ابن ادعا حتی برای کسانی که با سازنده بازی آشنا بودند هم سخت به نظر می‌رسید. ویکتور طراح مراحل سابق Media Molecule برای عناوینی چون Little Big Planet 2، Little Big Planet 3 و Tearaway بود; اما با وجود رزومه بسیار خوبش باز هم ساخت یک بازی کامل با ایده‌ای نو به تنهایی اصلا کار آسانی نیست و باالطبع باعث نگرانی‌هایی برای بازیبازان شد. حال بازی کامل My Friend Pedro مدتی است از انتشارش می‌گذرد و هم‌اکنون قصد نقد و بررسی آن را داریم. با گیمفا در بررسی بازی مورد انتظار My Friend Pedro همراه باشید.

My Friend Pedro

در ابتدا لازم می‌دانم نکته‌ای بسیار مهم را برای روشن سازی بیان کنم. بسیاری معتقدند بازی‌هایی که توسط تیم‌های کوچک و مستقل ساخته می‌شوند باید با لطافت بیشتری با آن‌ها برخورد شود. این مورد در عین درست بودن، حقیقتی مهم را فراموش کرده است: در نقد و بررسی یک بازی در عین توجه به نحوه ساخت آن باید به آن اثر به عنوان یک اثر هنری نگاه شود و بر اساس آن هم بررسی شود; یعنی در نهایت عدل باید تمام نقاط قوت و ضعف یک بازی بیان شود حال چه آن بازی توسط یک تیم بزرگ ساخته شده باشد یا یک نفر. نکته‌ای که اهمیت دارد این است که بعضی از ضعف‌ها برای یک بازی AAA در نتیجه‌گیری کلی از بازی هم اهمیت دارند، اما برای عنوانی ساخته شده توسط تیمی مستقل خیر. وظیفه رسانه گیمفا بیان و بررسی تمام جنبه‌های بازی است تا در نهایت انصاف بتوانیم به قضاوت نهایی شما کمک کنیم.

متاسفانه بازی با وجود پتانسیل برای روایت یک داستان، از هیچ داستان خاصی بهره نمی‌برد. در اوایل بازی اشاراتی مبنی بر قاچاقچی بودن کسانی که پروتاگونیست بازی را دزدیده‌اند و استفاده از یک قصابی به عنوان پوشش اشاره می‌شود و یک موز بامزه به نام Pedro در نابود کردن آن‌ها به شما کمک می‌کند. اما واقعا ادامه بازی به گونه‌ای نیست که حتی با نمادها و اشارات شخصیت‌ها هم بتوانیم داستانی را از دل آن دراوریم و باید بگوییم بازی به جز چند اشاره پراکنده به فعالیت‌های دشمنان که همان‌ها هم بسیار گنگ است، داستانی را روایت نمی‌کند. صدالبته که این مورد به عنوان یک ضعف بزرگ تلقی نمی‌شود; چون از همان ابتدای معرفی بازی هم تمام تبلیغات محدود بازی مربوط به گیم‌پلی نوآورانه و زیبایی آن بود. اما اگر حداقل یک داستان ساده و سرراست را در بازی شاهد بودیم، انگیزه بسیار بیشتری برای ادامه بازی و حتی انجام مجدد آن داشتیم.

قطعا اصلی‌ترین بخش بازی مربوط به گیم‌پلی هیجان‌انگیز آن است. اگر My Friend Pedro را به ۱۰۰ قسمت مساوی تقسیم کنیم; ۷۰ تکه آن را گیم‌پلی و از آن ۷۰ قطعه، ۶۵ تا حرکات پارکور خواهیم داشت. همانطور که احتمالا در تریلر بازی دیده‌اید، حرکات پارکور، Bullet Time و استفاده از محیط برای کشتن دشمنان اصلی‌ترین بخش‌های گیم‌پلی را تشکیل می‌دهند.

قطعا اصلی‌ترین بخش بازی مربوط به گیم‌پلی هیجان‌انگیز آن است. اگر My Friend Pedro را به ۱۰۰ قسمت مساوی تقسیم کنیم; ۷۰ تکه آن را گیم‌پلی و از آن ۷۰ قطعه، ۶۵ تا حرکات پارکور خواهیم داشت. همانطور که احتمالا در تریلر بازی دیده‌اید، حرکات پارکور، Bullet Time و استفاده از محیط برای کشتن دشمنان اصلی‌ترین بخش‌های گیم‌پلی را تشکیل می‌دهند. به محض شروع، بازی شما را با اصلی‌ترین کارتان در طول بازی آشنا می‌کند. بکش تا کشته نشوی! بدون استثنا، هر چیز و هر کسی که سر راهتان قرار می‌گیرد باید کشته شود و بازی هم برای این کار گزینه‌های زیادی پیش پای شما می‌گذارد. می‌توانید بپرید و همزمان با دو اسلحه دو نفر در دو نقطه کاملا متفاوت را بکشید، می‌توانید زمان را آهسته کنید تا کارتان ساده‌تر شود، می‌توانید مدام جاخالی دهید و حتی از یک ماهی‌تابه برای برخورد گلوله به سر دشمن استفاده کنید.

این قابلیت‌ها به طور جداگانه چندان برای شما کارامد نخواهد بود و اصل بازی را زمانی می‌فهمید که تمام قابلیت‌های کاراکتر را ترکیب کنید و اقدام به کشتن دشمنان کنید; آن موقع است که لذت اصلی بازی را درک خواهید کرد و شروع خواهید کرد به گرفتن ویدئو از گیم‌پلی‌تان و سعی خواهید کرد به زیباترین شکل ممکن دشمنان را از بین ببرید. واقعا باید بازی را انجام دهید تا لذت انجام آن را درک کنید و حتی با دیدن چندین باره ویدئهای گیم‌پلی بازی، نمی‌توانید به درستی آن را قضاوت کنید. کنترل کاراکتر بازی با کیبورد و ماوس بسیار خوب است و با توجه به دکمه‌های نسبتا زیادی که با آن سر و کار خواهید داشت  حتی گاها باید آن‌ها را با هم استفاده کنید، قطعا کیبورد گزینه بهتری برای بازی خواهد بود. متاسفانه کنترل بازی با دسته سختی‌های خاص خودش را دارد و با وجود بالا بودن تعداد دکمه‌های لازم، باز هم می‌شد استفاده از کنترلرها در بازی راحت‌تر و بهتر باشد; چیزی که اکنون شاهدش نیستیم.

در میان تمام ویژگی‌های ریز و درشت گیم‌پلی، نوآورانه ترین آن نشانه‌گیری‌های جداکانه با دو سلاح در دست در دو نقطه متفاوت است; بدین معنی که شما ابتدا نشانه اصلی را روی یکی از دشمنان نگه‌می‌دارید، سپس با کلیک راست دشمن دوم را علامت گذاری می‌کنید  در نهایت اقدام به تیراندازی می‌کنید. بدیهی است که در انجام این حرکت باید از قابلیت‌های دیگر کاراکتر هم به صورت همزمان استفاده کنید تا زنده بمانید.

به جز موارد ذکر شده، برای جلوگیری از خسته‌کننده شدن بازی حتی با وجود گسترده بودن طیف حرکات، مراحلی نظیر موتورسواری و مبارزه با دشمنان روی موتور، کشتن دشمنان با وسایلی خاص و انجام بازی‌هایی با Pedro، موز دوست‌داشتنی هراه شما، در بازی گنجانده شده است. روند بازی در یک سوم ابتدایی، یکنواخت است و اکثرا شاهد حرکات تکراری و مراحلی مشابه خواهید بود، اما خوشبختانه خیلی طول نمی‌کشد تا بازی در سراشبی هیجان و آدرنالین خالص بیافتد. در مراحل انتهایی بازی هم با توجه به طراحی خاص مراحل و اتفاقات، چندان قادر به انجام حرکات پارگور نخواهید بود که به خودی خود باعث یکنواخت شدن روند بازی می‌شود.

در میان تمام ویژگی‌های ریز و درشت گیم‌پلی، نوآورانه ترین آن نشانه‌گیری‌های جداکانه با دو سلاح در دست در دو نقطه متفاوت است; بدین معنی که شما ابتدا نشانه اصلی را روی یکی از دشمنان نگه‌می‌دارید، سپس با کلیک راست دشمن دوم را علامت گذاری می‌کنید  در نهایت اقدام به تیراندازی می‌کنید. بدیهی است که در انجام این حرکت باید از قابلیت‌های دیگر کاراکتر هم به صورت همزمان استفاده کنید تا زنده بمانید.

اما در کنار تمام ویژگی‌های خوب بازی، سیستم چک‌‌پوینت بد بازی و برخی باگ‌ها در گیم‌پلی، قطعا قابل چشم‌پوشی نیست. سیستم Checkpoint بازی، به گونه‌ای است که دقیقا قبل از آخرین درگیری(Encounter) که در آن کشته شدید، بازی به طور خودکار لود می‌شود. اما این سیستم دو ایراد مهم دارد: اول آن که کارکردش همیشه درست نیست و بسیاری اوقات، ناگهان در میانه Bullet Time و در حالی که در هوا هستید بازی لود شده و قطعا شروع بازی به این صورت برای هیچکس خوشایند نیست. دوم هم باعث آسان‌تر شدن بازی شده است. سیستم سیو Dead Cells را به یاد دارید؟ در آنجا بعد از هر باخت آن مرحله به کل از ابتدا روایت می‌شد. My Friend Pedro دقیقا نقطه مقابل آن است و خیلی راحت با مرگ شما کنار آمده. با وجود مناسب بودن درجه سختی دشمنان بازی، اما به دلیل سیستم بد چک‌پوینت بازی، درجه سختی بازی، حتی روی سخت‌ترین‌ها هم چندان برایتان چالشی نخواهد داشت.

ما در کنار تمام ویژگی‌های خوب بازی، سیستم چک‌‌پوینت بد بازی و برخی باگ‌ها در گیم‌پلی، قطعا قابل چشم‌پوشی نیست. سیستم Checkpoint بازی، به گونه‌ای است که دقیقا قبل از آخرین درگیری(Encounter) که در آن کشته شدید، بازی به طور خودکار لود می‌شود.

رنگ‌بندی عالی و طراحی هنری بسیار خوب به خوبی گرافیک بازی را توصیف می‌کنند. My Friend Pedro یک بازی پر از رنگ و لعاب‌های متفاوت که خوشبختانه به جز اندکی افت فریم در مراحل پایانی بازی، هیچ مشکلی در آن دیده نمی‌شود. انیمیشن‌های مختلفی که برای دشمنان و کاراکتر  اصلی طراحی شده در نوع خودش بی‌نظیر است. کیفیت بافت‌ها حتی از نزدیک هم اکثرا معقول است و کم پیش می‌آید که اثراتی چون تارشدگی و نور زیاد روی تکسچرها ببینیم.

یکی از حسرت‌های دیگر من در بازی نیز، عدم صداگذاری برای شخصیت اصلی بود. Pedro هم با اصوات بسیار نامفهمومی با پدرو صحبت می‌گند. موسیقی در بازی در حد عالی قرار دارد و با ریتم تند و هیجان‌انگیز خود در تمامی مراحل با شما همراه خواهد بود و در افزایش هیجان بازی نقش مهمی را ایفا می‌کند. موسیقی نیز یکی دیگر از عناصری است که تقریبا از اول تا انتهای بازی افتی نمی‌کند و همواره در سطح خوبی حتمقرار دارد. تعداد قطعات نیز راضی‌کننده است.

همینجوری بکششون و خیلی ریلکس به دوربین خیره شو

My Friend Pedro یکی از بازی‌هایی است که تجربه آن را قطعا به شما توصیه می‌کنم. اگر یک داستان مناسب هم برای آن وجود داشت، قطعا رضایت بازیبازان بسیار بیشتر از حالا می‌شد. این عنوان با وجود ایراداتی در گیم‌پلی خود، یک بازی کمیاب و نو در بازار امروز است. اگر تاکنون My Friend Pedro را بازی نکرده‌اید، حتما ۵ ساعت وقت برای آن خالی کنید.