مومیایی | نقد و بررسی بازی The Mummy Demastered

در بین شاخه های هنری مختلف، شاید هیچ کدام از آن ها به اندازه ی فیلم و بازی به یکدیگر مرتبط و وابسته نباشند. هر دو هنرهای بصری هستند، هر دو کارگردان و نویسنده و تهیه کننده نیاز دارند، هر دو بازار داغی دارند و کلی پول برای سازنده های خود به ارمغان می آورند و چیزهای دیگر. اما نکته ی جالب این است که ترکیب این دو هنر در اکثر مواقع نتیجه ی جالبی نداشته است. البته سخن از ترکیب غیرمستقیم، مانند وقتی که از صحنه های سینماتیک در بازی ها استفاده می شود نیست؛ این سری از ترکیب ها همواره به زیباتر شدن هرچه بیشتر بازی ها و فیلم ها کمک کرده اند، منظور از ترکیب مستقیم است، یعنی هنگامی که سازندگان تصمیم می گیرند فیلمنامه ی یک فیلم را قرض بگیرند و از روی آن بازی بسازند. البته این کار تا حدودی آسان است، زیرا دیگر لازم نیست برای روند تولید بازی، از نوشتن داستان گرفته تا طراحی مرحله و چهره ی کاراکترها، محل انجام بازی و سایر ریزه کاری ها انرژی زیادی صرف شود، چون همه چیز معلوم است و هدف سازنده فقط تبدیل یک تجربه ی یک طرفه به یک تجربه ی دوطرفه است. با اینکه این قانون نانوشته در بیشتر جاها صدق می کند که «بازی ساخته شده از روی فیلم و فیلم ساخته شده از روی بازی زیاد چنگی به دل نمی زنند»، برخی بازی ها هستند که توانسته اند از این دره عبور کنند و حسابی در دل مردم جا باز کنند. معمولاً همه ی این بازی ها یک صفت را در اشتراک دارند و آن هم وفادار نبودن به خط داستانی فیلم است. خودمانیم، وقتی از اول بازی می دانید آخر بازی بر اساس فیلم چه اتفاقاتی قرار است رخ دهد دیگر انگیزه ای برای بازی کردن نمی ماند! آخر داستان از اول آن برایتان اسپویل شده است.

The Mummy از بازی هایی است که لذت بخش و جالب است و اقتباسی بودن آن به آن ضربه نزده است. با من و گیمفا همراه باشید تا نگاهی اجمالی بر این بازی داشته باشیم!

چندی پیش تام کروز در فیلمی به نام The Mummy بازی کرده بود که خیلی هم فیلم موفقی نبود و گوجه های زیادی به شکل مجازی به این فیلم پرتاب شدند، اما از طرف دیگر کافیست تا نام تام کروز روی یک فیلم باشد تا برخی آن را بی چون و چرا قبول کرده و تماشا کنند.  به دلیل همین The Mummy نسبتاً خوب فروخت و چیزی هم که خوب بفروشد، مطمئناً یا با شماره های جدیدتر باز می گردد یا برای سود هرچه بیشتر محصولاتی از قبیل کتاب و بُرد گیم و بازی آن تولید می شود. البته این بار بازی ای که ساخته شده اصلاً به بازی ای نمی خورد که اقتباسی باشد، زیرا کمتر پیش می آید یک بازی از گرافیک ۱۶ بیتی استفاده کند تا یک فیلم را روایت کند، اما نتیجه ی کار استودیوی Way Forward Technologies یک بازی از همین نوع است. یک بازی ۱۶ بیتی خوش ساخت پر از اکشن و اسلحه و دود و انفجار. شاید کلمه ی Demastered هم در عنوان بازی به خاطر همین عمل عجیب آن ها در ۱۶ بیتی ساختن بازی بوده باشد. به هر حال The Mummy از بازی هایی است که لذت بخش و جالب است و اقتباسی بودن آن به آن ضربه نزده است. با من و گیمفا همراه باشید تا نگاهی اجمالی بر این بازی داشته باشیم!

باید در نظر بگیرید این است که در بازی مرگ وجود ندارد و هر بار پس از مردن به شکل زامبی به دنیا بر میگردید تا بتوانید روح خود را شکار کرده و دوباره اسلحه به دست گرفته و به بازی ادامه دهید.

خط داستانی اصلی بازی مانند خط داستانی فیلم مومیایی است، اما فقط در نگاه اول؛ اینکه وارد معبدی می شوید و موجودات خبیثی از زیر زمین بلند شده و به سراغ شما می آیند و از این کلیشه هایی که همه‌تان در فیلم های اکشن مشاهده کرده اید. بعد از آن بازی راه خود را پیش می گیرد و به یک اکشن ۱۶ بیتی نوستالژیک تبدیل می شود. شما کاپیتانی در یک لباس تمام تنه هستید که یک عالمه تفنگ و بسته در سر راهش قرار گرفته تا بتواند موجودات افسانه ای عجیب و غریب را از پا در بیاورد. چیزی که در اینجا خاص است و باید در نظر بگیرید این است که در بازی مرگ وجود ندارد و هر بار پس از مردن به شکل زامبی به دنیا بر میگردید تا بتوانید روح خود را شکار کرده و دوباره اسلحه به دست گرفته و به بازی ادامه دهید.

این را در نظر داشته باشید که The Mummy اصلاً بازی ساده ای نیست و همه ی این کارها به دقت و مهارت احتیاج دارد. بنابراین یک باس فایت می تواند مدت زیادی طول بکشد و حسابی خسته تان کند. این بدون شک بزرگ ترین و تنها مشکل اساسی بازی است.

از این ها که بگذریم، مکانیزم مردن کاراکتر شما در بازی یکی از منحصربفردترین سیستم های موجود در بازی هاست که اوایل با آن حسابی حال می کنید و پس از مدتی کوتاه (معمولاً پس از دیدن باس اول!) کاملاً روی اعصابتان می رود. پس از باس دوم و سوم واقعاً باید صبر بالایی داشته باشید تا اعصاب خود را کنترل کرده و چیزی را به اطراف پرت نکنید! تصور کنید در حال مبارزه با یک هیولای چند برابر خودتان هستید و با همه ی چیزهایی که در طول بازی جمع آوری کرده اید دارید حسابش را می رسید، تا اینکه اشتباهی کرده و می میرید. بازی از اتاق قبل باس فایت آغاز می شود و شما به عنوان زامبی باید روح کاراکتر خود را پیدا کنید تا به زندگی برگردید، وقتی هم برگشتید نوار سلامت تان کم خواهد بود پس باید دنبال بسته های کمک های اولیه باشید تا این نوار را پر کنید. گویی که انگار کافی نباشد، بعد از این مکافات باید یک سری موجود کوچک را قبل از رسیدن به باس بکشید. این را هم در نظر داشته باشید که The Mummy اصلاً بازی ساده ای نیست و همه ی این کارها به دقت و مهارت احتیاج دارد. بنابراین یک باس فایت می تواند مدت زیادی طول بکشد و حسابی خسته تان کند. این بدون شک بزرگ ترین و تنها مشکل اساسی بازی است.

خوشبختانه The Mummy با مشکل عدم پیشروی در بازی و خسته کننده شدن مکانیزم اولیه مواجه نیست و بازی تا آخر برای شما چیزهای جدیدی دارد که شما را سرگرم نگه دارد.

گیم پلی The Mummy از طرف دیگر واقعاً جذاب است. در یک بازی دو بعدی ۱۶ بیتی مانند این که تنها کارهایی که انجام می دهید پرش و شلیک و گاهاً حل معماست و برای اینکه این روند تا آخر بازی جذاب نگه داشته شود، سازندگان باید فکری برای حس پیشروی بازی کرده باشند. خوشبختانه The Mummy با مشکل عدم پیشروی در بازی و خسته کننده شدن مکانیزم اولیه مواجه نیست و بازی تا آخر برای شما چیزهای جدیدی دارد که شما را سرگرم نگه دارد. اسلحه های بازی زیاد و متنوع اند، از مسلسل و شاتگان گرفته تا آتش افکن و راکت لانچر و نارنجک های مختلف مانند نارنجک معمولی و آتشزا و غیره گرفته در بازی وجود دارند که کم کم به شما داده می شوند تا عشقش را ببرید! به جز این ها بسته های متنوعی در طول بازی دریافت خواهید کرد که هر کدام حاوی یک قدرت جدید مثل دابل جامپ یا مانند آن است که در نواحی مختلف بازی به کارتان خواهد آمد. فقط در این قسمت جهت گیری ۸ طرفه ی بازی است که در طراحی آن ظرافت خاصی به کار نرفته و وقتی دشمنان زیاد می شوند و روی سرتان می ریزند، این موضوع را حس خواهید کرد. باس فایت ها به جز مواردی که بالا ذکر کردم می توانند جذاب باشند؛ شما دائماً باید جاخالی داده و به آن ها شلیک کنید که این کار گاهی اوقات هیجان زیادی دارد. محیط هم در بازی The Mummy بی تاثیر نیست. هم از جهت اینکه می توانید از آیتم های موجود در گوشه و کنار آن به نفع خود استفاده کنید، هم باید گاهی اوقات از زباله های سمی روی زمین هم مانند دشمنان دوری کنید. دشمن های بازی هم چیزهایی هستند که انتظار دارید در یک بازی مومیایی ببینید. موجودات مرموزی که خوب طراحی شده اند و تنوع آن ها بالاست. خلاصه The Mummy در بخش گیم پلی عالی عمل کرده است.

باس فایت ها به جز مواردی که بالا ذکر کردم می توانند جذاب باشند؛ شما دائماً باید جاخالی داده و به آن ها شلیک کنید که این کار گاهی اوقات هیجان زیادی دارد.

در بخش طراحی مرحله و گرافیک، باز The Mummy نقاط قوت زیادی دارد. در بازی یک نقشه ی بسیار بزرگ در اختیار شما قرار داده می شود که از یک طرف شروع می کنید به قلع و قمع کردن دشمنان تا به طرف دیگر آن برسید. کلید رفتن به مرحله ی بعد یا یک آیتم قیمتی است یا باید باس را شکست دهید تا به مرحله ی بعد بروید. به دلیل وجود محیط های بسیار متنوع و اسلحه های متنوع تر، این کار اصلاً خسته کننده نیست و اتفاقاً باعث می شود بیشتر از ریتم و اکشن بازی لذت ببرید. محیط های بازی شامل جنگل، مقبره، فاضلاب، تونل و سایر محیط های مربوط به یک بازی مومیایی می شوند. طراحی کاراکتر هوشمندانه است و یک جورهایی کاراکترتان به مستر چیف شباهت دارد! معماهای خوبی در گوشه و کنار بازی قرار داده شده که همگی آن ها از منطق خوبی برخوردارند و با وجود کلیشه ای بودن باز لذت بخش هستند. طراحی ۱۶ بیتی بازی هم مطمئناً به همه ی این حال و هوا کمک کرده و حس نوستالژی بسیاری را زنده خواهد کرد. موسیقی های بازی هم مانند گرافیکش نوستالژی هستند و در این بین قطعاتی هست که تا یک مدت پس از بازی کردن در ذهن تان تکرار خواهد شد!

محیط های بازی شامل جنگل، مقبره، فاضلاب، تونل و سایر محیط های مربوط به یک بازی مومیایی می شوند.

روی هم رفته The Mummy Demastered یک بازی بسیار خوب دو بعدی است که می تواند برای طرفداران فیلم مومیایی یا برای کسانی که عشق بازی دوبعدی و گرافیک ۱۶ بیتی هستند فوق العاده باشد. برای بقیه ی افراد هم که دنبال یک بازی با داستان سبک و گیم پلی جذاب می گردند باز این بازی را پیشنهاد می کنم. آن را دست کم نگیرید، از The Mummy لذت خواهید برد!