ماریو کارتِ جدی | نقد و بررسی بازی GRIP: Combat Racing

گیمرها، قشری تشنه‌ی آدرنالین اند. به آن ها اسلحه، ماشین یا چند تا سکو برای بالا رفتن بدهید و تا ابد مشغول خواهند شد. نمی دانم ایده ی ترکیب دو عنصر مسابقه و تیراندازی برای اولین بار توسط چه شرکتی و با چه بازی ای پایه گذاری شد، اما باید بگویم یکی از آدرنالین ساز ترین ایده های دنیای بازی بود. بازی هایی مشابه GRIP: Combat Racing که نقدش را در ادامه خواهید خواند، کمتر تولید می شوند، نه الآن، که از اول چنین بازی هایی کم تولید می شدند و بخاطر همین طرفداران این گونه بازی ها باید هر بار مدت زیادی منتظر بمانند که بازی بعدی در این سبک منتشر شود و دعا کنند هر چه که هست بازی خوبی از آب در آید! در کشور ما هم این سبک کم طرفدار ندارد و از آنجایی که اکثر گیمرهای ایرانی با هر چیز کارتونی و غیرجدی مشکل دارند و کنسول های نینتندو هم جای پایشان در این جا بسیار سست است، ماریو کارت برای اکثر ما فقط یک نام است و آن را بازی نکردیم. اگر تجربه ی ماریو کارت را تا الان از دست داده اید، ورژن جدی ترش همین GRIP است که تا سه روز دیگر به شکل جهانی عرضه خواهد شد. از طرفی سبکی که در ایران از آن به عنوان “ماشین جنگی” یاد می کنیم، سبکی بسیار نوستالژیک برای خیلی از ماهاست. به هر حال، سخن را کوتاه کنیم و به جدیدترین ساخته ی شرکت Caged Element بپردازیم.

اگر بخواهم گیم پلی بازی را در چند کلمه خلاصه کنم، آن چند کلمه “سرعت”، “قدرت” و “جنون” خواهند بود … و البته “باگ”! آنچه بازی در اختیار شما قرار می دهد، بازه ای از ماشین هایی با تایرهای بزرگ، محیط هایی نسبتاً متنوع، اسلحه هایی با کاربری لذت بخش و جاده هایی پر پیچ و خم است. حال بیایید این المان ها را زیر ذره بین بگذاریم و بررسی کنیم.

سرعت، سرعت و سرعت!

سرعت: سرعت در GRIP: Combat Racing کاملاً حس می شود. شاید حس سرعتی که بازی به شما می دهد را کمتر جایی تجربه کرده باشید. گاهی اوقات ماشین (تانک؟!) شما آن قدری سرعت می گیرد که سرگیجه می گیرید. این موضوع پتانسیل این را داشت که به یک نکته ی منفی تبدیل شود، اما نشد، چون کنترل انعطاف پذیر بازی به کمک آن شتافته است. هر چقدر که سرعت تان زیاد باشد، بسته به ماشینی که سوار آن هستید، تسلط کافی را نسبت به شرایط بازی دارید. و وقتی می گویم سرعت، این را بدانید که در این بازی همه چیز برای افزایش سرعت شما طراحی شده. نشانه های سبز روی زمین که سرعت شما را افزایش می دهد، نوار نیتروژن و یکی از گجت های بازی به نام Firestorm که کارش غراندن موتور ماشین شما و به فشار انداختن آن برای سرعت هرچه بیشتر است. از طرفی این سرعت با محیط های پر پیچ و خم بازی ترکیب شده و باعث می شود هیچ دو ثانیه ای از یک راند برای شما مثل هم نباشد و دائماً شش دانگ حواستان را برای برخورد نکردن به در و دیوار و موانع جمع کنید. ماشین های شما در GRIP قابلیت پشت و رو شدن یا همان Flip دارند، یعنی فرقی نمی کند وقتی از یک مانع می پرید، روی کدام طرف فرود می آیید؛ چیزی به نام چپ کردن در بازی وجود ندارد. این را داشته باشید و این را هم اضافه کنید که تایرهای ماشین شما قدرت چسبندگی دارند، یعنی می توانید روی سقف و دیوار و موانع حرکت کنید. بازی پر از محیط هایی مانند تونل است که شما عملاً می توانید روی هر وجه آن حرکت کنید. ترکیب این موضوع با سرعت بی نهایت زیاد بازی، همیشه چیزی را در دل شما قلقلک می دهد و باعث عرق کردن کف دستانتان می شود. اینجاست که می توانید جلوی “ترشح آدرنالین” یک تیک بزنید.

نمونه ‌ای از صفحه لودینگ که به شکل کامیک کار شده. گاهی اوقات در این صفحات خیلی معطل می مانید.

قدرت: اما همانطور که گفتیم، بازی فقط سرعت نیست. سرعت نصف بازی است، نصف دیگرش قدرت است. ماشین هایی که در اختیار دارید، ترکیبی از تانک و ماشین های مسابقه ای هستند. اندازه ی تانک محکم و اندازه ی ماشین های مسابقه ای پر سرعت. وقتی چنین قیافه ای در بازی می بینید، متوجه می شوید که بازی به سرعت ختم نمی شود! اما بازی المان قدرت را چطور پیاده سازی کرده؟ GRIP یک سری آیتم روی زمین دارد که شبیه گوی های سبز رنگ هستند. هنگامی که از روی آن گوی ها رد می شوید، بازی به شما گجت می دهد. به جز Firestorm که یک گجت برای سرعت است، بقیه آنها، اسلحه هستند. اسلحه هایی مثل EMP که با میدان مغناطیسی، چند ثانیه ماشینی را که هدف قرار داده اید از کار می اندازد و آن را متوقف می کند. موشک های تکی و چندتایی که استفاده از آن ها در طول بازی، یکی از لذت بخش ترین کارهایی است که می توانید انجام دهید و رگبار که باعث می شود از پشت به حریف خود آسیب زده و از او جلو بزنید. شما در بازی، دو جا برای حمل اسلحه دارید و تا وقتی از اسلحه های خودتان استفاده نکردید، نمی توانید اسلحه ی دیگر را بردارید. نکته ی دیگر این که اسلحه ها یکبار مصرف هستند. این موضوع به بالانس بازی کمک شایانی کرده است، چرا که در مسابقات بخش آنلاین ممکن بود هر کس اسلحه ای را که با آن راحت است بردارد و تا کسی از او سبقت گرفت او را بزند، اما اکنون این گونه است که اسلحه را بر می دارید و پس از استفاده از آن، اسلحه از Inventory شما حذف می شود.

میدان جنگ.

مراحل و حریف‌ها: بازی چند بخش دارد. در بخش Campaign، شما باید در طی تورنومنت های مختلف حریف ها را به نحوی شکست دهید. این که می گویم “به نحوی”، منظورم این است که اول شدن در مسابقه کافی نیست. شما می توانید در یک بازی از همه زودتر به خط پایان برسید ولی نفر اول این مسابقه نشوید و یا در یک مسابقه مثلاً به عنوان نفر پنجم به خط پایان برسید ولی اول شوید. این موضوع بر جذابیت مسابقات اضافه می کند. در هر تورنومنت باید کار جدیدی انجام دهید که نفر اول تورنومنت شوید. برخی مسابقات، کلاسیک هستند و باید خوب برانید و همه را جلو بزنید، در برخی دیگر باید در یک محیط به رقیبان تان بیشتر آسیب بزنید تا اول شوید. این مُدها را بیشتر بررسی خواهیم کرد.

بخش دیگر بازی Single Player است که با Campaign تفاوت دارد. در واقع اولی، رانندگی آزاد و شرکت در مُد دلخواه است، دومی یک سری تورنومنت برای افزایش لیگ. شما می توانید از بخش Split Screen تا سه نفر از دوستانتان را دعوت کنید تا با هم مسابقه دهید. بخش آنلاین هم که هنوز فعال نشده ولی دو حالت مسابقه‌ی خصوصی و شرکت در مسابقات باز برای آن در نظر گرفته شده که در بخش Private یا خصوصی می توانید به شکل مشخص با دوستان تان بازی کنید و در حالت دیگر بازی به شکل رندوم حریفان شما را انتخاب می کند. باید این بخش فعال شود تا دید تا چه حد می تواند از پتانسیل های بازی استفاده کند یا حتی به آن اضافه کند.

از ماشین های خفن بازی !

اما از قلم نیاندازم که هوش مصنوعی حریفان تان بسیار خوب طراحی شده. وقتی Campaign یا Single Player بازی می کنید خیلی حس نمی کنید که حریف های شما کامپیوتر هستند. در واقع این حریف ها نه آن قدری احمق هستند که حوصله تان را سر ببرند، نه آن قدری قوی که در اوایل بازی توی ذوقتان بزنند. وقتی عقب می افتند درست مانند خود شما از اسلحه های خود استفاده می کنند تا حریف را متوقف کنند و خودشان جلو بیفتند، و قسمت خوب ماجرا این است که مانند خیلی بازی های مسابقه ای دیگر، اینطور نیست که حریف هایتان با شما خصومت شخصی داشته باشند! حتماً در بازی های دیگر دیده اید که حریف هایتان همه ی اسلحه ها و امکانات شان را جمع می کنند تا شما جلو بیفتید و همه اش را روی شما خالی کنند! اما گیم پلی GRIP: Combat Racing منطقی است و هوش مصنوعی حریفان را جوری طراحی کرده که جوانمردانه بازی کنند. از این جهت از مسابقات لذت خواهید برد.

اما بازی در این بخش ایراداتی هم دارد. بزرگ ترین ایراد بازی باگ هایی است که گاه و بیگاه در جریان گیم پلی اتفاق می افتند و بعضی وقت ها GRIP را غیر قابل بازی می کنند. گاهی اوقات با سرعت به یک قطعه سنگ برخورد می کنید و ماشین شما در آن فرو می رود و تنها راهی که در اختیار خواهید داشت، رفتن به منو و شروع مجدد بازی است. گاهی اوقات هم نیازی به خروج از بازی نیست ولی آن قدر باید ماشین را جلو و عقب و پشت و رو کنید تا بالاخره بتوانید از مخمصه نجات پیدا کنید. ایراد دیگری که وجود دارد این است که بازی در عین جذابیت هایی که دارد، کمی لخت و کال است. پتانسیل بازی بیشتر از این حرف ها بود. اگر بازی بخش تیونینگ درست و حسابی برای ماشین هایش طراحی می کرد، یا شخصی سازی ماشین ها کمی بیشتر از تغییر رنگ و چند تا استیکر بود، هم مسابقات جذاب تر می شدند و هم ارزش تکرار آن بیشتر می شد. این موضوع باعث شده بازی علیرغم گیم پلی جذاب و سرعتی خود، در طی چند ساعت بازی پیاپی خسته کننده باشد و تکراری به نظر بیاید. چون تنها کاری که می کنید راندن ماشین در جاده هایی است که مدام تکرار می شوند.

محیط های بازی متنوع هستند.

مُدهای بازی: اما بپردازیم به اینکه متنوع بودن مُدهای بازی که بالاتر مطرح کردم به چه نوع است. اگر بخش Single Player را انتخاب کنید، می بینید مسابقات به سه دسته تقسیم می شوند: Race، Arena و Carkour. بخش Race “همان همیشگی” است. ۵ مُد مختلف زیرمجموعه ی آن هستند که در آن ها عمدتاً مسابقه می دهید و کمتر مبارزه می کنید. از مُدهای جذاب آن به Elimination و Speed Demon اشاره می کنم. در بخش Elimination، شما و حریفان تان با هم مسابقه می دهید، و هر ۳۰ ثانیه یک بار، فردی که از همه عقب تر است از دور مسابقه خارج می شود، این روند آن قدر ادامه پیدا می کند تا فقط یک ماشین باقی بماند و آن ماشین برنده ی مسابقه است. مُد Speed Demon هم شما را با گجتِ Firestorm و جاده تنها می گذارد تا از سرعت دیوانه وار بازی لذت ببرید. اما دسته ی دوم، یعنی بخش Arena بیشتر روی مکانیزم های قدرتی و جنگی بازی تمرکز کرده است و سه زیرمجموعه دارد. بخش Steal and Smash که تقریباً مثل بخش حمل پرچم بازی های اکشن است. بخش Deathmatch نیز دقیقاً همان Deathmatch خودمان است، فقط به شکل ماشینی، و بخش دیگر هم The Bomb است که باید از ماشینی که به آن بمب وصل است دوری کنید. دسته ی سوم مسابقات، پارکور ماشینی یا به قول بازی Carkour است. در این بخش باید مهارت های رانندگی خود را به چالش بکشید و با ماشین از در و دیوار و ساختمان بالا بروید. همه ی این مدها در بخش Campaign هم هستند، ولی به شکل غیرانتخابی. GRIP: Combat Racing در این زمینه بسیار قوی ظاهر شده و مُدهای بسیار متنوعی را ارائه کرده که هیچ کدام هم لوس یا غیر قابل بازی نیستند.

بخش Carkour پر از مانع است.

کمی هم از گرافیک بازی بگوییم. مسابقات در محیط های متفاوتی انجام می شوند و تنوع آب و هوایی و روز و شب در بازی خوب است. صحنه های اطراف شما خیلی پر جزئیات نیستند ولی خب واقعیت این است که اگر پر جزئیات هم بودند، سرعت بازی اجازه نمی داد که بتوانید به تماشای آن بنشینید. طراحی ماشین ها بسیار خوب است، بخصوص اگر مثل من از ماشین های باکلاس و شهری خیلی خوشتان نیاید و طرفدار Hot Rod و ماشین های دست ساز و هیکلی باشید، طراحی های این بازی شما را راضی نگه خواهد داشت. در کل گرافیک بازی خارق العاده نیست، اما برای این سبک کاملاً کافی و راضی کننده است.

موسیقی GRIP نیز با اینکه مانند اجداد سبک خود، یعنی بازی Rollcage خیلی حرفی برای گفتن ندارد، اما در حدی هست که بخواهید بازی را با هدفون بازی کنید. بخصوص اینکه صدای موتور ماشین ها، مغز هر ماشین بازی را می خاراند.

حرف آخر اینکه GRIP: Combat Racing، ادامه ی راهی است که بازی Rollcage در سال ۱۹۹۹ آن را آغاز کرد و مطمئناً خاطرات زیادی را برای گیمرها زنده خواهد کرد. درست است که ضعف قسمت شخصی سازی ماشین ها و باگ های موجود در گیم پلی، باعث می شود که در سطح بازی های عالی قرار گیرد، اما آن قدری لذت بخش هست که بخواهید برای آن وقت بگذارید و آدرنالین خون تان را بالا ببرید.