به سردی یک نمایش ساده| بررسی اپیزود چهارم عنوان Game of Thrones

سری بازی‌های تل‌تیل مدت زمانی طولانی در دل هر گیمر داستان‌دوستی جایی گرم و نرم برای خود یافته بود. این محبوبیت از تازگی بیش از اندازه‌ی عناوین این کمپانی و کیفیت روایت داستان بسیار عالی آن‌ها نشأت گرفته بود. این تازگی، در بسیاری از مکان‌ها باعث می‌شد که چشمانمان را بر آن چیزهایی که در درون بازی‌هایشان بود و سبب ناراحتیمان می‌شد، ببندیم. حقیقت‌بین که باشیم می‌پذیریم که انصافا اغلب منتقدان و گیمران، زمانی که جلوه‌ی جذاب نقش داشتن در داستان یک بازی آن هم به آن دقت را مشاهده کردند، خیلی حواسشان به لودشدن یا نشدن تکسچرها، جذابیت گیم‌پلی از جهات مختلف و … نبود و فقط فرو رفته بودند در عمق داستانی “گرگی در میان ما” و “مرده‌ی متحرک”. حالا مدت‌ها گذشته است و تل‌تیل دیگر نمی‌تواند به خاطر تازگی ما را به سادگی جذب خود کند و باید فعالیت‌های بیشتری انجام دهد تا ما را راضی نگه دارد. این را هم در نظر بگیرید که هم‌اکنون این کمپانی رقبای بزرگی هم به خود می‌بیند و مانند گذشته یکه‌تاز این عرصه نیست. حال  زمانی که انتظارات ما از عناوین این سبک بالا و بالاتر می‌رود، وقتی که قسمت چهارم از سری بازی “بازی تاج و تخت” ساخته‌ی تل‌تیل را تجربه می‌کنیم، انتظار یک چیز عالی را داریم اما در اوج تاسف می‌بینیم که این اصلا آن چیزی نیست که دوست داشتیم… پیشرفت را رها کنید! این بازی حتی استاندارد و کیفیت‌های قبلی را هم ندارد..!

پسران زمستان از نغمه‌ی یخ و آتش فقط به آوای یخ گوش داده اند!

از همان لحظه‌ای که هر بار با امید و آرزو وارد یکی از عناوین ساخته شده توسط تل‌تیل می‌شویم، باز هم می‌بینیم در بسیاری موراد همان آش است و همان کاسه. تمام نقد این اپیزود را هم باید دقیقا از همین نقطه آغاز کرد، یعنی جایی که تل‌تیل بهبود، پیشرفت و این‌گونه چیزها را فراموش کرده است. چهار اپیزود می‌گذرد اما هنوز هم زمانی که وارد بازی می‌شوی، همه چیز به صورت دائم، گیر می‌کند. هنوز هم وقتی آغاز اپیزود چهارم را می‌زنی، تا ده ثانیه صدای شخصیت‌ها زودتر از تصویری آنچه گذشت به گوش می‌رسد. هنوز هم بازی در طول حرکت در محیط چندین و چندبار گیر می‌کند و متاسفانه هنوز هم وقتی به دیوارهای فلعه‌ها نگاه می‌کنی تسکچرها برخی لود می‌شوند و برخی در حال چشمک‌زدن هستند!

البته این نکات مربوط به قسمت چهارم این عنوان نیست، بلکه واقع‌بینانه باید بگوییم که این عیب‌های آزاردهنده همیشه در عناوین تل‌تیل با قدرت حضور داشته اند. اگر آن‌ها به چشممان نمی‌آمد از تازگی بیش از حد این عناوین و وجود نداشتن رقیبی برای مقایسه بود. البته فقط هم این نیست، باور کنید تل‌تیل قدرتمندانه پسرفت‌هایی را نیز تجربه کرده است. عناوین قبلی هم این مشکلات را داشتند اما باور کنید در GAME OF THRONES همه‌ی چیزها شدتی دوچندان یافته است. مشکل زمانی خیلی به چشم می‌آید که عنوان LIFE IS STRANGE را می‌بینیم که با همین سبک عرضه چه‌قدر روان و بی‌عیب ما را در دنیای مکس فرو می‌برد. مشکل زمانی چشمانمان را آزار می‌دهد که همین ماه‌های پیش RE REVELATIONS 2 را که عرضه‌شدن آن هم به صورت اپیزودیک بود اما با آن گیم‌پلی بسیار پیچیده‌ترش هیچ کدام از این مشکلات فنی را نداشت، تجربه کرده باشیم. (به اشتباه برداشت نشود که این دو عنوان کاملا بی‌عیب بوده و از شاهکارهای دنیای گیم به شمار می‌روند، به هیچ‌عنوان منظور نویسنده در این اشاره چنین چیزی نبود و فقط به روان بودن گیم‌پلی و عدم وجود مشکلات شایع در عناوین تل‌تیل در آن‌ها اشاره کرده است)

اولین مشکل “پسران زمستان” این است که هیچ‌کدام از مشکلات فنی موجود در قسمت‌های قبلی، در آن برطرف نشده اند و این بدان معناست که گویا سازندگان می‌خواهند به همین شکل، استوار و محکم! پیش روند و اصلا ککشان هم نگزد که این مشکلات دارد بازیکن را آزار می‌دهد!

یکی از نکات امیدوارکننده این است که این بار بازی درهایی را برایمان باز کرد که امید است در قسمت‌های بعدی چیزهای خوبی درونشان یافت شود

داستان در این قسمت نه آنقدر بی‌نظیر است که بخواهیم آن را در نکات مثبت جای دهیم و انصافا نه آنقدر ضعیف است که آن را نکته‌ای منفی در نظر بگیریم. در کل چیز بینابینی است! روایتش گاه‌گداری بسیار ضعیف و در بعضی سکانس‌ها هم در اوج به سر می‌برد. دیالوگ‌ها بعضی مکان‌ها بسیار سرد و آزاردهنده و در بعضی جاها نیز خوب و قابل قبول است. در کل تل‌تیل در این قسمت و در بخش داستانی آن یکی به نعل زده و یکی هم به میخ.

داستان در این قسمت دقیقا به مانند گیم‌پلی، شاید اتاق‌های بسیار زیبا و دل‌ربایی را نشانمان نمی‌دهد اما انصافا درهایی روبه‌رویمان باز می‌کند که باعث می‌شود تا قسمت بعدی امیدوار بمانیم که در داخل آن‌ها چیزهایی جذاب برایمان آماده شده باشد. از جهتی هم نباید فراموش کنیم که تل‌تیل همیشه در همه‌ی عناوینش، آن‌قدر پایان‌ها را برایمان خفن!!! رقم می‌زد که ما همواره آن عناوین در ذهنمان باقی می‌ماند و این طور که به نظر می‌رسد، تل‌تیل برای “بازی تاج و تخت” هم نقشه‌ی مشابهی ریخته و شاید اوج داستانش را در قسمت ۵ و ۶ برایمان تعریف کند. آن موقع است که متاسفانه این آدمی اهمیت‌دهنده به پایان! دیگر حرفی از خسته‌کنندگی فلان قسمت و نبود جذابیت در آن اپیزود و … حرفی نمی‌زند و به هر کس برسد بازی را به وی توصیه می‌کند. (مثال بارز این امر هم فصل دوم عنوان THE WALKING DEAD ساخته‌ی همین کمپانی که خیلی ساده برای رسیدن به محبوبیت کامل از موهبت استفاده از یک پایان فوق عالی بهره برد)

در اوح پرداختن به کلیشه‌ها باید گفت قسمت چهارم حداقل در داستان این عنوان حکم یک پل را دارد. (کلا این اواخر نویسندگان خیلی به معماری و در نوع تخصصی آن پل‌سازی علاقه‌مند شده اند) قسمت چهارم قرار نیست چیزی را از قبل به بعد وصل کند بلکه قرار است شخصیت‌هایمان را به شکلی که بعضا خسته‌کننده هم می‌شود از مسیرهای طولانی رسیدن به اهدافشان بگذراند، هدفی که این اپیزود در آن موفق عمل کرده است. آن چیزهای آزاردهنده‌ی داستانی هم تقصیر جاده‌هاست که به شدت طولانی هستند و در بسیاری موارد هم آراسته نشده اند. یکی از مشکلات بزرگ این قسمت چیزی نیست جز این که داستان در بخشی از آن که واقعا آنقدر جذاب نیست کش داده شده است و این موضوع حتی به محتویات خوب داستانی موجود در این اپیزود صدماتی را وارد می‌کند. انگار عیب اصلی این اپیزود را می‌توان در اوج سادگی بدین شکل بیان کرد: “هیچ اتفاق خاص و درگیرکننده‌ای در این قسمت روی نمی‌دهد و اگر هم روی می‌دهد انقدر عناصر دیگر داستانی ضعف داشته اند که روی آن سرپوشی قرار دهند. انگار تمام داستان این ایپزود به سردی یک نمایش ساده پیش می‌رود.”

یکی از نکات آزاردهنده‌ی داستانی نبود تطابق کامل مابین داستان بازی و سریال است که در بعضی مواقع خیلی روی اعصاب می‌رود. البته اگر منطقی هم باشیم باید بپذیریم که بهترین نویسنده‌ها هم شاید نتوانند این سکانس‌های نامتقارن را حذف کنند و این شیارهای داستانی واقعا قابل پرکردن نیستند. چرا که سریال بخش اعظمی از داستانش را روایت کرده است و همه می‌دانیم که HBO داستان را دقیقا عین کتاب نقل نمی‌کند و دست‌هایی در آن می‌برد. از طرف دیگر تل‌تیل هم به یک خانواده‌ای که اصلا داخل سریال نیست و در کتاب نقش خیلی زیادی ندارد بال و پر می‌دهد و بازهم عین کتاب قصه‌اش را نقل نمی‌کند و مقداری در آن دست می‌برد. خب نتیجه واضح است که این ۳ اثر با هم در بسیاری مکان‌ها ممکن است به تناقض بخورند و بهترین راه این است که هر کدام از آن‌ها را به صورت مجزا در نظر بگیریم و خیلی داستان بازی را به کتاب و سریال ارتباط ندهیم و حتی آن‌ها را مقایسه نکنیم.

گرافیک هنری بازی بی‌نقص است اما گرافیک فنی آن…

گیم‌پلی بازی در این قسمت در کل خیلی جذاب نیست اما در بعضی زمان‌ها هم چیزی بسیار جذاب و جذب‌کننده است. این موضوع در تمام بخش‌های موجود در گیم‌پلی این عنوان به خوبی حس می‌شود. در اغلب انتخاب‌ها شاید بازیکن خیلی استرس خاصی برای انتخاب یک دیالوگ نداشته باشد اما بازی در بعضی موارد انقدر خوب فضایش را می‌چیند که فشردن دکمه برای انتخاب حرفی که می‌خواهی بزنی واقعا سخت می‌شود. در بعضی قسمت‌های هرچند کم این قسمت، این موضوع واقعا قابل لمس است و موضوع تا حدی جدی می‌شود که چون عاقبت یک انتخاب را نمی‌دانی واقعا برگزیدن یک گزینه برایت غیرممکن می‌شود. این موضوع البته فقط مختص بخش انتخاب دیالوگ‌های بازی نیست بلکه حتی در گیم‌پلی عادی هم شما ۸۰ درصد اپیزود را احساس ایستایی می‌کنید و این موضوع برایتان آزاردهنده است اما در ۲۰ درصد از تجربه‌ی گیم‌پلی این اپیزود، چیزهایی را می‌بینید که ش اید دلتنگ آن‌ها هم شده اید و حتی بعضی از آن‌ها برایتان تازه و بسیار جذاب است. به طور مثال جلوه‌هایی بسیاربسیار کم از مخفی‌کاری‌هایی که که خیلی در این بازی تجربه نکرده ایم یکی از همین موارد را تشکیل می‌دهد. این درصدهای کم موجود در گیم‌پلی اصلی بازی که انصافا جذب‌کننده‌ی مخاطب هستند همان درهایی است که گفتم سازندگان باز کرده اند. یعنی می‌توان امید داشت در قسمت‌های بعدی از این بخش‌ها چیزهای بیشتری ببینیم تا بتوانیم یک گیم‌پلی هیجانی و عالی را هم تجربه کنیم.

از خوبی‌های گیم‌پلی و گرافیک هنری این قسمت، محیط‌های بسیار متفاوت و جذاب موجود در آن بود. انصافا این قسمت، در یک بخش هم حرف و حدیثی باقی نگذاشته باشد، همین بخش طراحی محیط‌ها است، محیط‌های مختلفی که هر کدامشان در اوج گرافیک هنری مخصوص تل‌تیل طراحی شده اند و میزان خوبی از خسته‌کننده شدن این قسمت کاسته اند و به آن جذابیت بخشیده اند. باید امید داشت که سازندگان در قسمت‌های بعدی هم به این اندازه، فضاسازی‌های خوبی را به ما نمایش دهند.

در رابطه با مشکلات گرافیکی هم، حرفی بیشتر از آنچه در بالا گفته شد نمانده است. باید دید آیا سازندگان بالاخره در دو قسمت پایانی راهی برای حل کردن آن مشکلات فنی آزاردهنده پیدا می‌کنند یا خیر…

یکی از همان قسمت‌های کوتاه اما بسیار جذاب گیم‌پلی این قسمت

در یک نگاه کلی می‌توان گفت صداگذاری در این قسمت خوب انجام شده است اما اگر حقیقت را بپذیریم به خوبی می‌دانیم که هنوز مشکلات قدیم را دارد. مشکلاتی فنی که به مانند بخش گرافیک به این بخش‌ هم صدمه‌های بسیاری وارد کرده است. همان گیر کردن‌های آزاردهنده‌ی گاه‌وبی‌گاه در بازیست که سبب می‌شود در بعضی قسمت‌ها هماهنگ نبودن صدا و تصویر به شدت آزارمان دهد. از این قسمت هم که بگذریم به ضعف موسیقی‌های بازی در اینق سمت میرسیم. متاسفانه یا خوش‌بختانه باید پذیرفت بازی هیچ موسیقی تازه و آن‌چنان فوق‌العاده‌ای به گوشمان نمی‌رساند و شاید جذابترین موسیقی موجود در این قسمت همان MAIN THEME اصلی Game of Thrones بوده باشد.

کلام آخر

اپیزود چهارم از سری بازی‌های بازی تاج و تخت در بخش‌های زیادی عیب‌های بزرگی دارد اما در بسیاری مکان‌ها هم چیزهایی نشانمان می‌دهد که ما را نسبت به آینده امیدوار می‌کند. حرفی نیست و فقط باید امیدوار بود سازندگان در قسمت‌های بعدی به فکر پیشرفت‌های شدید باشند.