نقد و بررسی بازی Metal Slug Tactics

بسیاری از گیمرهای قدیمی و حتی جدید، با سری بازی‌های نوستالژیک Metal Slug و نسخه‌های متعدد این فرنچایز در ژانر Run and gun آشنایی دارند. بازی‌هایی که با مبارزات سریع و شلوغ خود می‌توانستند گیمرها را چندین ساعت پای کنسول‌های خانگی بنشانند. سبک‌های Run & Gun و Beat ’em up در نسل‌های جدید محبوبیت سابق خود را ندارند اما همچنان نمی‌توان منکر ذات سرگرم‌کننده آن‌ها شد.

اما آیا اگر Metal Slug با آن گیمپلی سریع و هیجانی را تبدیل به یک اثر استراتژی نوبتی با المان‌های روگ‌لایک کنیم، می‌توانیم ترکیب خوبی به‌دست آوریم یا خیر؟ در Metal Slug Tactics با تمام المان‌های بصری و محیط‌های آشنای این سری روبه‌رو می‌شویم که در ابتدا با یک بخش آموزشی خسته‌کننده، حجم زیادی از اطلاعات را می‌خواهد به بازیکن ارائه دهد. تا جایی که حتی اگر با سبک عناوین نوبتی هم آشنا نباشید و بخواهید المان‌های گیمپلی را یاد بگیرید، احتمالاً اواسط بخش آموزشی آن را رد خواهید کرد.

بعد از گذراندن این بخش شلوغ و حوصله سر بر، به پایگاه اصلی بازی می‌رسیم. جایی که در آن می‌توان با استفاده از قسمت‌های مختلفی که تعبیه شده، به ارتقای شخصیت‌ها، اسلحه‌ها و غیره پرداخت. همچنین قبل از شروع هر راند از بازی، شخصیت‌هایی که می‌خواهیم با خود ببریم را از همینجا انتخاب می‌کنیم. بعد از انتخاب شخصیت‌ها، به نقشه‌ای وارد می‌شویم که ماموریت‌ها را به ما نشان می‌دهند. بنابراین آزادی در انتخاب مراحل می‌تواند قبل از شروع نبرد هم بازیکن را در موقعیت تصمیم‌گیری استراتژیک قرار دهد تا مرحله‌ای که بهینه‌تر است را انتخاب کند.

از همان ابتدا حال و هوای همیشگی سری را در تمامی جنبه‌های بصری و صوتی می‌توانیم ببینیم که البته کمی هم آزاردهنده بود؛ زیرا با دیدن این موارد دائم دلم برای هیجان و سلاخی دشمنان در نسخه‌های پیشین تنگ می‌شد اما حالا با یک بازی که به فکر کردن و صبوری نیاز دارد روبه‌رو بودم. در Metal Slug Tactics می‌توانیم استایل هنری پیکسلی و نوستالژیک را زیباتر از همیشه در نمای ایزومتریک ببینیم و در مبارزات بازی که حالا دیگر ریتم آرام و نوبتی به خود گرفته‌اند، زیبایی افکت‌های انفجار و شلیک بیشتر به چشم می‌آیند.

اگرچه جلوه‌های بصری ساده نمی‌توانند ضامن این موضوع باشند که در بازی با مشکلات فنی روبه‌رو نخواهیم شد. در نسخه ایکس باکس سری اس، برخی مواقع با استفاده از قابلیت‌های ویژه شخصیت‌ها، بازی کرش می‌کرد که چنین اتفاقی در یک بازی روگ‌لایت نوبتی به هیچ عنوان خوشایند نیست.

در این بازی، تیمی از قهرمانان در اختیارمان قرار می‌گیرند و با استفاده از آن‌ها ماموریت داریم دونالد موردن (Donald Morden)، شخصیت منفی داستان را که بار دیگر در حال شرارت در شهر سیروکو (Sirocco) است، متوقف کنیم.

نقشه‌های بازی هرچند کوچک هستند اما علاوه بر این که بازی روگ‌لایت است و بالاخره چندباری مراحل را تکرار خواهید کرد، شامل اهداف فرعی در کنار ماموریت اصلی نیز می‌شوند که می‌تواند انگیزه تکرار مراحل را بالاتر هم ببرد. این اهداف فرعی شامل به پایان رساندن مرحله با تعداد مشخصی از نوبت‌ها، کمترین آسیب دیدن افراد تیم یا دیگر موارد است که اکثراً جوایز مناسبی به بازیکن می‌دهند.

اما این انگیزه کمکی به جلوگیری از تکراری شدن محیط نمی‌کند. هرچند که مراحل بازی از مناطق مختلفی مانند صحرا و جنگل تشکیل شده اما بعد از مدتی و با تکرار ماموریت‌ها، احتمالاً احساس خستگی کنید، چرا که نقشه هر مرحله چندان بزرگ نیست و مپ‌هایی که در مناطق یکسان هستند، شباهت بیش از اندازه‌ای به یکدیگر دارند.

جدا از این بحث، این که جوایز انتهای هر مرحله به صورت شانسی در نظر گرفته می‌شوند کمی عجیب است. شانسی بودن دستاوردهای هر مرحله هیجان بازی را بالا می‌برد زیرا نمی‌دانیم با چه چیزی طرف هستیم و می‌خواهیم خوش شانس باشیم اما می‌تواند تجربه بازی را از تعادل خارج کند؛ در مقطعی ممکن است با دریافت آپگریدهای قدرتمند برخی مراحل را به آسانی بگذرانیم و بعد از آن، با بدشانسی روبه‌رو شویم و مراحل بیش از حد چالش‌برانگیز شوند.

همچنین قابل ذکر است که هدف هر مرحله تنها نابودی تمامی دشمنان نیست. ممکن است که در یک مرحله تنها هدف‌هایی خاص را لازم باشد از بین ببرید یا تیمی که به مبارزه آورده‌ایم را با حداقل ۲ نفر به انتهای نقشه برسانیم. همچنین استفاده از المان‌های محیطی و ماشین‌های جنگی معروف این فرنچایز، از نکات مثبتی هستند که باید به آن‌ها اشاره کنم. از آنجایی که DNA بازی‌های Metal Slug در همین موارد خلاصه می‌شود، با این تغییر سبک می‌بایست حفظ شوند تا تیم سازنده بتواند استفاده از نام Metal Slug را توجیه کنند.

بعد از اتمام مراحل هر منطقه، نوبت به رویارویی با باس‌فایت‌ می‌رسد، جایی که هیجان‌انگیزترین و بهترین مبارزات بازی رقم می‌خورند. جدا از این که هر باس‌ طراحی منحصربه‌فرد و جذابی دارد که باید استراتژی‌های مختلفی را برای شکست دادن آن به کار بگیرید، موسیقی‌های نوستالژیک Metal Slug Tactics اینجا هم به مانند مراحل عادی، خودی نشان می‌دهند. هرچند برخلاف طراحی باس‌ها، ظاهر دشمنان به هیچ عنوان طراحی مطلوبی ندارند و به همین دلیل است که در همان مراحل ابتدایی و بعد از چند راند، تکراری می‌شوند.

خوشبختانه تیم سازنده از این که مهارت‌های مختلف و شخصیت‌های گوناگون یکی از ارکان اصلی بازی‌های نوبتی هستند، به خوبی آگاه بودند. در ابتدا ۳ کاراکتر در اختیار بازیکن قرار می‌گیرد اما تعداد کل آن‌ها به ۹ می‌رسد که در میانشان چهره‌های آشنایی از جمله Marco و Eri دیده می‌شود. هر کدام از کاراکترها از ۲ سلاح مختلف استفاده می‌کنند که دور برد، نزدیک برد، انفجاری و غیره هستند. در کنار این حملات گوناگون، مجموعه‌ای از مهارت‌های محتلف را نیز داریم که برخی از آن‌ها فعال هستند و نیاز است خود بازیکن از آن‌ها در زمان مناسب استفاده کند و برخی دیگر به صورت غیرفعال یا Passive در بازی حضور دارند که نیاز به فعال‌سازی آن‌ها به صورت دستی نیست و تاثیر خود را همیشه می‌گذارند. با پیشرفت در بازی، به مرور هر ۹ شخصیت در دسترس قرار می‌گیرد.

یکی از ویژگی‌های جالبی که در گیمپلی بازی به کار گرفته شده، فرندلی فایر (Friendly Fire) است که می‌تواند چالش مبارزات را بیش از پیش کند. برای مثال، اگر یکی از سه نفری که با خود به میدان نبرد برده‌ایم در میان راه دشمن قرار داشته باشد و بخواهیم به دشمن شلیک کنیم، گلوله‌ای که شلیک کرده‌ایم باعث آسیب به هم‌تیمی نیز خواهد شد. قابلیت حمله همزمان که با نام Sync Attack در بازی معرفی می‌شود، این امکان را می‌دهد که در صورت حمله به دشمنی که در تیر راس یک یا چند کاراکتر دیگر حضور دارد، آن‌ها نیز بدون استفاده از نوبت بازی به او حمله کنند.

البته این رویکرد جدا از جذابیت‌های پیرامون آینده‌نگری‌، ممکن است کمی باعث دردسر شود. تصور کنید که دشمنی در تیر راس یکی از کاراکترهاست که از سلاح انفجاری با محیطی قابل انفجار استفاده می‌کند. در این صورت، فعال شدن Sync Attack می‌تواند حتی باعث کشته شدن خود آن شخصیت شود، چرا که او به صورت خودکار به دشمن مذکور حمله کرده و آتش انفجار سلاحش گریبانش را گرفته است.

یکی دیگر از المان‌های جذاب گیمپلی، آدرنالین است که از طریق حرکت کردن شخصیت و برخی از مهارت‌های Passive بدست می‌آید. این پارامتر به بازیکنان اجازه می‌دهد تا از توانایی‌های ویژه هر کاراکتر استفاده کنند که در مواجهه با ماشین‌های جنگی بسیار پرکاردبرد هستند.

هرچند که بازی دارای جلوه‌های بصری زیبا و نوستالژیکی است و موسیقی‌های آن جای هیچ بحثی ندارند، اما با عنوان چندان بی‌نقصی روبه‌رو نیستیم. جدا از بحث فنی و باگ‌های انگشت شمار اما مخرب، این بازی برای کسانی که برای اولین بار می‌خواهند یک عنوان نوبتی روگ‌لایک را تجربه کنند به هیچ عنوان توصیه نمی‌شود، زیرا آموزش‌های بازی در ابتدا بسیار گیج‌کننده هستند و ریتم مراحل ابتدایی هم چندان باب میل این افراد نخواهد بود. بنابراین اگر از عاشقان این ژانر هستید می‌توانید Metal Slug Tactics را در لیست بازی‌های خود قرار دهید، زیرا تجربه همچین عنوانی در دنیای نوستالژیک Metal Slug در نوع خود جالب است.

این بازی روی ایکس باکس سری اس تجربه و بررسی شده است