دل نوشته های یک گیمر خسته؛ امان از Open World های تکراری!

با سلام خدمت گیمفایی‌های عزیز و دوست داشتنی! امیدوارم جیبتون پر پول، لبتون خندون و کنسول یا پی‌سی شما همیشه پر باشه از بازیای جدید.
یه پنج‌شنبه دیگه از راه رسید و با یه قسمت دیگه از دل نوشته‌های یک گیمر خسته در خدمت شما عزیزان هستیم. این هفته موضوعمون چیه؟ سوال خوبیه. این هفته رفتم سراغ بازیای اپن ورلد یا به قول خودمون جهان آزاد! آثاری که شاید هشتاد درصد بازیای هر ساله رو تشکیل می‌دن و اکثر خاطرات دوران گیمری ما متعلق به این بازیاست. از ماجراجویی تو دشتای Novigrad گرفته تا غارها و دخمه‌های Skyrim، بازیای Open World برای ما لحظات فوق‌العاده‌ای رو رقم زدن …
اما (همیشه یه اما هست!) متاسفانه این فقط یه طرف ماجراست. طرف دیگه ماجرا چیه؟ الان بهتون میگم!

طرف دیگه ماجرا، بی‌کیفیت‌ شدن بازیای Open World

قبلا می‌گفتن هر کی با پدر و مادرش قهر می‌کنه و از خونه می‌زنه بیرون خواننده می‌شد، الان باید گفت هر کی با پدر و مادرش دعواش می‌شه می‌ره روی یه بازی جهان آزاد کار می‌کنه. روال کارم اینه طرف یا استودیو، نود درصد بودجه رو می‌ذاره یه تریلر برگ ریزون سینماتیک از دنیای بازیش می‌ده. مثلا یه نفر داره توی یه دنیای جادویی قدم می‌زنه، برگای درخت همینجوری روی زمین ریختن، بعد تریلر پر از افکت فوق‌العاده است که آدم کف می‌کنه. یه فایت معمولا خفن هم می‌بینیم. بعد که همه خوب هایپ شدن و انتظارات رفت بالا، یهو یه بازی در پیت با مبارزات ده سال پیش و گرافیک بیست سال پیش قالب می‌کنن و بعد که صدای همه در میاد می‌گن ما داریم روی به‌روزرسانیای بعدی کار می‌کنیم تا باگا کمتر بشن!
از اونجایی که بازیای Open World خیلی محبوبن، الان از شرکتای بزرگ تا استودیوهای چند نفره همین جوری چپ و راست بازی جهان آزاد دارن می‌سازن و عرضه می‌کنن. یسریاشون خب هم سرگرم کنندن، هم جذاب‌. اما بقیه تقریبا داغونن و تا حد زیادی کپی پیست از بازیای دیگه هستن. موقعیت و به قول خارجیا Setting بازیا از چند حالت کلی خارج نیست. یا حالت قرون وسطی یا همون Medieval دارن، یا تو مایه‌های ارباب حلقه‌ها هستن و پر جادو و الف و کوتولن، یا کلا آخرالزمانی هستن و اکثر نقشه‌ی دنیا به خاطر یه اتفاق آخرالزمانی به خاک رفته!
بعضیا از زیاد شدن بازیای اپن ورلد ممکنه استقبال کنن چون بازیای اپن ورلد حداقل پنج شیش برابر بازیای خطی محتوا دارن و طولانین، اما نظر من اینه همه چیز کمیت نیست، بلکه کیفیت هم مهمه.
بذارین یه مثال بهتر براتون بزنم. یوبی‌سافت یکی از پرکارترین شرکتای بازی‌سازی دنیاست. انتقادای زیادی بهش وارد می‌کنن ولی خب از حق نگذریم بازیاش با این که عالی نیستن، ولی سرگرم کنندن. اما مشکل این‌جاست خط مشی یوبی‌سافت توی ساخت بازیای اپن ورلد، از یه طرف باعث شده یسری IP‌های قدیمیش کلا خبری ازشون نباشه و هم اینکه فقط از لحاظ کمیت به بازیاش توجه کنه. یعنی چی؟ یعنی مثل این ساندویچیا که میان دو کیلو سوسیس می‌ریزن توی ساندویچ و یسری هم خوشحالن که حجمو نگا حاجی! ولی خب حقیقت اینه وقتی یه ساندویچ دو‌ کیلیویی پنجاه هزارتومنی می‌خورین، قشنگ معلومه اون سوسیس کیفیتش افتضاحه! بازیای اپن ورلد یوبی‌سافت هم همینن و از لحاظ محتوا فوق‌العاده بزرگ و وسیعن. اما اگه دقیق بشیم اکثرا تکراری، کپی پیست شده و خسته کننده هستن. هنوز یادم نمیره سر بازی Assassin’s Creed Odyssey یه مدت حالم از تموم بازیای نقش‌آفرینی‌ بهم می‌خورد! یعنی فقط اومده بودن یه میلیون راهزن یا همون Bandit ریخته بودن تو نقشه بازی. راهزن توی کوه، راهزن توی دشت، راهزن توی غار راهزن توی زهرمار! حتی اون NPC‌هایی که بهمون مأموریت می‌دادن و اصطلاحا اون Quest Giver‌ها هم کپی پیست همدیگه بودن! ۹۰ ساعت اون بازی رو بازی کردم، هفتاد ساعت داشتم فقط راهزن می‌کشتم. البته در کل بازی بدی نبود و به نقش‌آفرینی خوب بود، ولی از لحاظ مراحل فرعی و تنوع مأموریت به شدت ضعیف بود.
این مشکل کلا توی تموم بازیای اپن ورلدی یوبی‌سافت هست. یعنی ماموریت‌ها و Quest‌های زیاد ولی با تنوع و کیفیت فوق‌العاده پایین. البته Valhalla تا حد زیادی این مشکل رو برطرف کرد ولی خب من چشمم آب نمیخوره در آینده یوبی‌سافت تغییر کنه.
فقط مشکل یوبی‌سافت نیست، شرکتای دیگه هم همین کارو می‌کنن. چون می‌خوان یه بهونه موجه داشته باشن ۶۰ یا ۷۰ دلار از مخاطبا بگیرن، میان می‌گن نگاه کنین بازی ما ۱۰۰ ساعت محتوا داره! در حالی که نظر شخصی من اینه یه اپن ورلد اگه ۴۰ ساعت محتوا داشته باشه اما تنوع مراحل و کیفیت کلی بازی مطلوب باشه، به مراتب بهتر از اینه ما ۱۰۰ ساعت همش بریم راهزن بکشیم و یا یه کار ثابت رو تکرار کنیم! آدم خسته میشه از یکنواختی. حق هم داره.
البته من انتظاراتم غیر منطقی و یا بیش از حد بالا نیست. انتظار ندارم همه بتونن ویچر سه بسازن که مراحل فرعیش از مراحل اصلی جذاب‌تر باشه و در عین حال ۱۰۰ ساعت محتوا ارائه بده! نه اصلا این‌جوری نیست. ولی یه پیام دارم برای سازنده‌های عزیز، لطفا تو رو جون هر کی دوست دارین حداقل چهارتا Objective مختلف بذارین توی مراحل. همش یه کار کردن بخدا آدم رو دیوونه می‌کنه! درسته سعی دارین بازیتون رو کامل و پر و پیمون جلوه بدین، ولی همون جوری که مثال زدم، از این سوسیسای بی‌کیفیت استفاده نکنین. آدم مسموم می‌شه! یکم روی مراحل فرعی و محتوای جانبی وقت بذارین.
این مسأله توی بازیای نقش‌آفرینی‌ بیشتر به چشم میاد چون ذات بازیای نقش‌آفرینی‌ لول آپ کردن و فارم کردنه و اکثرا مراحل فرعی رو انجام می‌دن. اون جاست که تکراری بودن مراحل، یکنواخت بودن مبارزات یا ساختار ضعیف نقشه بازی به شدت توی ذوق می‌زنه! آهان یه چیز مهم یادم اومد که پاراگراف بعدی می‌گم!

خواهشا الکی نقشه‌ها رو بزرگ نکنین!
هیچ وقت درک نمی‌کنم چرا بعضی سازنده‌ها میان یه نقشه بزرگ و عریض و طویل می‌سازن و پز می‌دن که وسعت نقشه ما چمیدونم از فلان بازی هم بیشتره! خب برادر من، خواهر من، عزیز من، هر چقدرم دنیای بازی بزرگ باشه اگه محتوای داخلش کم یا بی کیفیت باشه به چه درد می‌خوره؟! خیلی وقتا بوده بازیای اپن ورلد بازی می‌کنی و فقط ده دقیقه داری توی جنگل یا دشت یا بیابون حرکت می‌کنی، دریغ از یه Point of Interest یا یه اتفاق خاص! البته یوبی‌سافت دمش گرم در این زمینه خوب عمل می‌کنه انصافا. هر چند تکراری هستن فعالیتا ولی بازم نقشه بازی خالی و بی‌روح نیست!
ولی خب می‌شه گفت اینم یه تکنیک تبلیغاتیه که نگاه کنین چقدر دنیای ما بزرگه!
در کل جالبه اکثر وقتا گیمرا توی همین بازاریابی گول می‌خورن و اغفال می‌شن. چون با وعده‌های خوش رنگ و لعاب مواجه می‌شن و از طرف دیگه همون تریلری که اول مقاله گفتم هم مزید علت می‌شه که باور کنن با یه اپن ورلد محشر طرف هستن!

تبدیل بی‌دلیل بعضی بازیای خطی به جهان آزاد
دست روی دلم نذارین که خونه! بعضی وقتا بازیای خطی تبدیل به نیمه خطی یا حتی جهان آزاد می‌شن و اتفاقا موفق هم از آب در میان مثل گاد او وار یا مترو. اما خیلی وقتا هم هست نتیجه این تغییر نابود شدن هسته‌ی اون بازی یا فرنچایزه. بدترین بازی جهان آزادی که من دیدم و تجربه کردم و تا الان هم نمی‌دونم چرا جهان آزاد بود، بازی Metal Gear solid 5 بود. آره می‌دونم چی می‌خواین بگین. اینو استاد کوجیما ساخته، متای ۹۳ داره، بازی فوق‌العاده‌ای بود و از این حرفا. ولی یه لحظه عینک تعصب رو بردارین شاید خوشتون اومد. دقیقا چرا این بازی اپن ورلد شد؟! کل نقشه بازی ده تا Outpost داشت و یسری حیوون. همین!!! هیچی دیگه نداشت نقشه‌ی بازی. تموم مراحل فرعی هم باید می‌رفتی توی این Outpost‌ها و مثلا یه چیزی می‌دزدیدی یا یه نفرو نجات می‌دادی! و از اونجایی که تعداد این پایگاه‌ها کم بود، یادمه برای ده تا مرحله مختلف رفتم به یه پایگاه ثابت! حتما اینم از کرامات کوجیمای کبیر بوده! بگذریم که مراحل جدید هم حاضر نشده بود طراحی کنه و باید برای پیشبرد داستان مراحل قبلی رو بازی می‌کردی! دیگه بالاخره هنر کوجیما رو که نمیشه زیر سوال برد!
خلاصه‌ی کلامم اینه، اگه نمی‌تونین بازی جهان آزاد خوب بسازین، به بازیای خطی خوب دست نزنین و بذارین همینجوری که هستن باشن خواهشا!

کلام آخر
من به عنوان کسی که عاشق بازیای اپن ورلد و خصوصا نقش‌آفرینیای کلاسیک هستم، به شدت امیدوارم روز به روز بازیای این زیر سبک جذاب‌تر، پر محتوا‌تر و سرگرم کننده‌تر بشن. اما حقیقتی که هست اینه که تا جامعه‌ی گیم به اپن ورلد‌های سطحی راضیه، سازنده‌ها هم تکونی به خودشون نمی‌دن!
با حرفای من موافقین یا مخالف؟ نظرتون رو حتما در میون بذارین و خدا رو چه دیدین، شاید یه بحث داغ توی کامنتا داشته باشیم.

297

36