نقد و بررسی بازی ایرانی Satan’s Dungeon

در جریان دهمین دوره جشنواره ملی بازی‌های رایانه‌ای فجر، یکی از معدود عناوینی که از همان ابتدای امر توانست توجه‌ام را به خود جلب کند، عنوان زندان شیطان یا همان Satan’s Dungeon بود. بازی‌ای که شکل و شمایل متفاوتی نسبت به سایر آثار داشت و رگه‌هایی از خوش‌ساخت بودن در همان نگاه‌های اول در آن دیده می‌شد.

محمد سپهوند، بازی‌ساز ۲۱ ساله، این عنوان را به تنهایی و در عرض ۲ سال با استفاده از موتور بازی‌سازی آنریل انجین ۵ ساخته‌ است. طی گفت‌وگویی که با ایشان داشتیم، متوجه شدیم که تنها هزینه‌ای که برای ساخت این اثر شده، فقط ۹۰۰ هزار تومان و آن هم برای صداگذاری بوده. همچنین لازم به ذکر است که زندان شیطان اولین تجربه وی در ساخت یک بازی کامل بوده و تمام این نکات باعث شدند تا به تجربه این بازی معمایی بیش از پیش راغب شوم.

با شروع داستان و شنیدن صداگذاری فارسی، اتمسفر بازی از همان لحظات اول خودش را به خوبی نشان می‌دهد اما در ابتدای کار گیج‌کننده به نظر می‌رسد. در کل برای به پایان رساندن داستان به حدود ۴ ساعت زمان نیاز است اما از آنجایی که ۵ پایان مختلف در بازی گنجانده شده، می‌تواند برای بیش از ۱۰ ساعت شما را سرگرم کند. البته اگر بعد از به پایان رساندن داستان، انگیزه‌ای برای تجربه سایر پایان‌ها داشته باشید. به شخصه پایان به‌جایی برای خط داستانی‌ام رخ داد و از طرفی بر این اعتقادم که بازی کشش تجربه دوباره را تا حد زیادی پس از تکمیل از دست می‌دهد.

همانطور که از اسم بازی هم پیداست، داستان در دخمه‌های وهم‌انگیزی روایت می‌شود که پازل‌های گوناگونی در دل خود جای داده‌اند. اما برخلاف تصور اولیه‌ای که از زندان شیطان پیدا کرده بودم، بازی ما را به محیط‌های نسبتاً متنوعی می‌برد که هر کدام جنس ترس مخصوص به خود را دارند. برای مثال، در همان اوایل بازی به یک محیط راهرو مانند و تکرار شونده همانند بازی Silent Hills P.T بر می‌خوریم که به شخصه از طراحی‌های مورد علاقه‌ام در این عنوان بود و می‌خواستم بیشتر این مرحله از بازی را ببینم و تجربه کنم.

جدا از نورپردازی باکیفیت و طراحی محیط‌های نسبتاً خوبی که انجام شده، برخی از محیط‌های بازی بیش از حد تاریک هستند و متاسفانه خبری هم از تنظیمات نور و گاما و… در بازی نیست که بتوانیم کمی این ضعف را بهبود بخشیم. از لحاظ تنظیمات مختلف، از جمله موارد دسترسی‌پذیری و طراحی رابط‌ کاربری، با بازی کاربر پسندی روبه‌رو نیستیم و به شدت دست بازیکن در این زمینه بسته است.

تاریکی بیش از حد محیط‌ها گاهی باعث می‌شود پازل‌ها که بعداً به چالش بیش از حد آن‌ها می‌پردازیم، بیشتر و بیشتر باعث گیج شدن بازیکن شوند، چرا که راهنماهای بازی در قالب یک سری کاغذ در محیط قرار داده شده‌اند که البته راهنمایی چندانی هم به شمار نمی‌آیند، اما همین کاغذها هم به لطف تاریکی بیش از حد، خیلی از اوقات تا وقتی که به معنای واقعی در دو قدمی آن‌ها نباشید، دیده نمی‌شوند. متونی که در بازی جای‌گذاری شده‌اند، در منوی تعامل به زبان انگلیسی هستند اما متن موجود در تصاویر آن‌ها به صورت دست نوشته فارسی است. امیدوارم که زودتر بتوانیم تمامی متون بازی را به زبان فارسی هم مشاهده کنیم، چرا که جدا از بحث انتشار بین‌المللی آن روی فروشگاه استیم، با محصولی بومی برای تمامی بازی‌بازهای ایرانی روبه‌رو هستیم.

هرچند در تنظیمات بازی خبری از شخصی‌سازی کنترل، از جمله مقدار Sensitivity یا همان حساسیت حرکت موس یا پشتیبانی از کنترلر نیست اما در مجموع با کنترل روان و بدون اشکالی روبه‌رو هستیم. البته از آنجایی که بسیاری از پازل‌ها نیازمند گشت‌وگذار در محیط بازی هستند، سرعت کاراکتر می‌توانست کمی بیشتر باشد. آیتم‌هایی که در محیط بازی قرار دارند، اکثراً با جزئیات بسیار خوبی پیاده‌سازی شده‌اند، اما متاسفانه قابل تعامل نیستند و تنها با آیتم‌هایی می‌توانیم سروکار داشته باشیم که به پیشبرد مراحل کمک می‌کنند. این آیتم‌ها در Inventory به‌شدت ساده و جمع‌وجور ذخیره می‌شوند و هنگام استفاده از آن‌ها، ضعف رابط کاربری بازی به وضوح دیده می‌شود و ممکن است باگ‌های ریز و درشتی داشته باشد.

باید اعتراف کنم که در تجربه بازی‌های ترسناک چندان شجاع و قوی‌دل نیستم اما می‌توانم جامپ‌اسکرها یا همان صحنه‌های ناگهانی و ترسناک یک بازی را به خوبی قضاوت کنم و Satan’s Dungeon هم دقیقاً در دسته عناوینی قرار می‌گیرد که دارای جامپ‌اسکرهای درست و به جا است. چرا که هم از لحاظ روان‌شناختی اکثر محیط‌های بازی به خوبی روی بازیکن تاثیر می‌گذارند، هم ترس‌های ناگهانی‌ای دارد که چندین بار پلیر را زهره ترک می‌کنند!

درون مایه معماهای بازی به خودی خود جذاب بوده و با هوشمندی طراحی شده‌اند اما مسئله‌ این است که برخی از آن‌ها بیش از حد چالش‌برانگیز هستند و حتی راهنماهایی که پیش‌تر هم به آن‌ها به اشاره کردیم، کمک چندانی نمی‌توانند بکنند. همین موضوع ضربه جدی‌ای به ریتم داستان و حتی خود گیمپلی می‌زند. چرا که پس از گذراندن چند دقیقه دلهره‌آور و جذاب از جامپ‌اسکرهای متنوع و داستان مخوفی که روایت می‌شود، می‌رسیم به پازلی که ممکن است مدت زیادی ما را درگیر خود کند و دیگر آن دلهره‌ای که در دل بازیکن به وجود آمده بود وجود نداشته باشد و جای خود را به تلاش‌های خسته‌کننده بدهد.

در زمینه فنی، بازی تا حد زیادی پایدار است اما ۳ بار در کل تجربه بازی با باگ‌هایی مواجه شدم که مجبورم کردند تا بازی را مجدداً اجرا کنم. فیزیک و انیمیشن دشمنان بازی هم می‌توانست بهتر از چیزی که می‌بینیم باشند تا چندان حس مصنوعی بودن را القا نکنند و حرکت‌های خشک و غیرطبیعی نداشته باشند؛ اما این قضیه با توجه به منابع در دسترس سازنده و شرایط، می‌تواند برای برخی بازیکنان قابل اغماض باشد. البته که بازی همچنان در حالت دسترسی زودهنگام (Early Access) است و سازنده تایید کرده که قصد دارد تا چند ماه آینده روی پولیش باگ‌ها و نهایی شدن بازی تمرکز کند.

صداگذاری باکیفیت شخصیت اصلی، از نکات دلنشین تجربه Satan’s Dungeon به شمار می‌آید. اما در بخش‌های دیگر صداگذاری نیز ایراد خاصی وجود ندارد. جدا از بحث بصری، صداهای محیط و دشمنان و مابقی اصواتی که می‌شنویم، همه و همه به القای حس ترسی که بازیکن به دنبالش است کمک می‌کنند.

بازی ایرانی زندان شیطان از عناوینی است که می‌تواند ما را به آینده بازی‌سازی کشور امیدوار نگه دارد و وجود چنین آثاری نشان می‌دهد که چقدر تجربه یک عنوان ترسناک خوش‌ساخت ایرانی می‌تواند دلچسب باشد. امیدواریم طی ماه‌های آینده این عنوان مشکلات باقی مانده را برطرف سازد و در شکل و شمایل بهتری از حالت دسترسی زودهنگام خارج شود.

140

5