نقد و بررسی قسمت چهارم بازی The Expanse: A Telltale Series

انتظارات از جدیدترین بازی استودیوی Telltale یعنی The Expanse بسیار بالا بود و باید بگویم قسمت چهارم این عنوان یکی از بهترین خروجی‌های تلتیل است.

تنهایی و مرگ…

«اینجا چیزی جز مرگ عایدمان نکرده است. مرگ همان چیزی است که به آن نیاز داریم». صدای ضبط شده یک دانشمند مرده این را می‌گوید؛ و نه فقط مرگ، بلکه تنهایی و سایه‌ آن، حالا همه نورها را کور کرده است. درامر تنها در فضا رها شده و کپسول اکسیژنش دیگر جوابگو نیست. مرگ در کمین است؛ چیزی که حالا شاید با اتفاقات قسمت سوم، پررنگ‌تر نیز جلوه کند. درامر در تونل‌های تنگ و بی‌انتهای سفینه‌ای که در آن گیر افتاده‌، معلق مانده است. کابوس‌ها به سراغش می‌آیند و وحشت غریبی بر فضا سنگینی می‌کند. حالا پالت رنگی بی‌روح بازی، که در قسمت‌های گذشته اشاره کردیم یکی از نقاط ضعف بازی به شمار می‌آید، بی‌آنکه در ذوق بخورد، حس افسردگی و به پایان رسیدن را تشدید می‌کند و ناگهان …

قسمت چهارم The Expanse در مورد مرگ است و در مورد تنهایی؛ و مهم‌تر، در مورد ادامه دادن با سوگی بزرگ در قلب.

همه چیز در خدمت هسته مرکزی اثر

هر چقدر قسمت‌های دوم و سوم ناامیدکننده بودند، تلتیل حالا دست پر برگشته است. البته به طرز عجیبی همان ایرادات قسمت‌های قبلی سرجایشان هستند؛ حتی در بعضی موارد، بدتر هم شده‌اند! مثلا در این قسمت هیچ خبری از تصمیم‌های حیاتی نیست؛ مطلقا هیچ تصمیمی! همچنان محیط‌های بازی همانی‌اند که بودند. گیم‌پلی تغییر خاصی نکرده، و بازی همچنان بیشتر از یک ساعت به طول نمی‌انجامد. تلتیل اما موفق می‌شود با تمام این «ایرادات» یکی از بهترین‌های خود را بسازد. قسمت چهارم عجیب خوب است. حتی می‌توانم به راحتی بگویم که چه خوب که هیچ تصمیم حیاتی خاصی در این قسمت وجود ندارد. این با منطق این قسمت خیلی جور در می‌آید و در خدمت کاری که می‌خواهد بکند، درآمده است. از این رو، مواردی که در بالا به عنوان ایرادات قسمت‌های قبلی برشمردیم، دیگر ایراد نیستند بلکه نکته مثبت آن‌ هستند، که همه با هم در خدمت هسته مرکزی این قسمت عمل می‌کنند. مانند همه بازی‌های فوق‌العاده و ماندگار، این قسمت یک هسته مرکزی دارد و آن تنهایی است و مرگ. حالا در این قسمت‌ است که تازه با آنتاگونیست اصلی بازی دیدار می‌کنیم و تکه‌های پازل آرام آرام کامل می‌شوند. تازه اینجا می‌فهمیم اتفاقی که در قسمت اول افتاده بود، چه ارتباطی با تم اصلی بازی دارد. تلتیل انگار به دنبال مخاطب صبورش گشته و ابتدا او را حرص داده و حالا اینجا، عظمت خود را به او نشان می‌دهد. کمتر عنوانی را به یاد دارم که این چنین توانسته باشد حس تنهایی و وحشت کیهانی را خلق کند.

در نقد قسمت‌های پیش گفته بودم که گیم‌پلی بازی یکی از مهم‌ترین نقاط قوت بازی به شمار می‌آید، هر چند که آنقدر هم نوآورانه و خاص نیست. اما چون در خدمت کلیت بازی در آمده است بسیار عملکرد مطلوبی دارد. گیمپلی بازی بر دو اصل بنا شده: یکی حس معلق ماندن در فضا و دیگری قصه‌گویی محیطی.

معلق ماندن در فضا

حس معلق ماندن در تونل‌های بی‌انتها بی‌شباهت به مراحل کابوس‌وار Max Payne نیست. فضا و زمان کش می‌آید و سرگیجه به دست می‌دهد. موسیقی بازی بسیار آرام، طوری که انگار شنیده نمی‌شود، حس تنهایی لحظه‌هایی که همراه با درامر در فضا معلقیم را تشدید می‌کند. و وقتی باز می‌گردیم، جسد مایا آنجاست. با چشمانی باز و خیره به جایی نامعلوم. اشاره کنم که قسمت چهارم با اینکه از نظر زمانی مانند همه قسمت‌های دیگر، نهایتا یک ساعت به طول می‌انجامد، اما به هیچ وجه کوتاه به نظر نمی‌رسد. و این دقیقا همان چیزی است که باید باشد. تلتیل بی‌آنکه خسته کند، زمان را برایمان کش می‌آورد تا نه حس کنیم که روده‌درازی کرده و نه کم گذاشته است.

قصه‌گویی محیطی

قسمت چهارم بازی The Expanse یک کلاس درس در قصه گویی محیطی در بازی‌های ویدیویی است. دستاوردی که تلتیل به آن رسیده است، واقعا مثال زدنی است. اغراق نمی‌کنم! اینکه تلتیل توانسته در این عنوان به این شدت کوچک که به نظر می‌رسید پتانسیل چندانی برای قصه‌گویی ندارد، اینچنین عالی قصه می‌گوید و اینچنین عالی فضا می‌سازد، واقعا دستاورد بزرگی است. محیط‌های بازی پر هستند از جزئیات و داستان‌هایی که تکه‌های پازل بازی را برایمان کنار هم قرار می‌دهند. و تلتیل بی‌آنکه کارش را بزرگ یا حتی مهم جلوه دهد، جزئیات ریز و درشت داستان را در محیط بازی گنجانده است.

این قسمت من را به یاد قسمت پنجم از فصل اول بازی The Walking Dead می‌اندازد. حس تنهایی هر دوی این قسمت‌ها با هیچ چیزی قابل مقایسه نیست. در هر دوی این قسمت‌ها، شخصیت اصلی دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد. و تلتیل به شکلی عالی، با فرمولی که مشخص نیست چطور به دست آمده، این حس را می‌سازد.

در زمانه‌ای که همه بازی‌ها به سوی طولانی شدن بی‌اندازه می‌روند و بی‌خودی کش می‌آیند و صدها ساعت محتوا دارند و حتی یک دقیقه‌شان نیز در خاطر نمی‌ماند، قسمت چهارم The Expanse یک گنجینه پربها محسوب می‌شود. این قسمت ارزش صبر را داشت.

این بازی روی PC تجربه و بررسی شده است