نقد و بررسی بازی Oxenfree 2: Lost Signals

نتفلیکس عرضه بازی Oxenfree 2: Lost Signals را برعهده داشته و نتیجه آن، دنباله‌ای بسیار ضعیف و ناامیدکننده است. با گیمفا همراه باشید تا به بررسی این بازی بپردازیم.

داستان بازی Oxenfree 2: Lost Signals پنج سال پس از وقایع عنوان اول، به وقوع می‌پیوندد. دو شخصیت به همراه کاراکتری که تنها صدایش را می‌شنوند، در صدد کشف امواج رادیویی عجیب در یک جزیره متروکه هستند؛ همان جزیره‌ای که بازی نخست نیز در آن جریان داشت. در بازی اتفاق عجیب و خارق‌العاده‌ای رخ داده است و به شدت واکنش شخصیت‌ها نسبت به این حادثه غیرقابل درک است. هیچ وقت متوجه نمی‌شوم که چرا وقتی اتفاقی تا این اندازه عجیب رخ می‌دهد، شخصیت‌ها واکنشی بسیار سرد دارند، انگار که اتفاق خاصی نیفتاده است. در واقع مشکلم با Oxenfree 2 این است که چرا تا این اندازه از شخصیت‌هایش دور می‌ایستد؟ این دور ایستادن به نحوی ناخودآگاه در سبک بازی نیز وجود دارد و آن را دوچندان می‌کند؛ ما چهره شخصیت‌ها را به خوبی نمی‌بینیم و دوربین، تصویری لانگ شات از آن‌ها به ما ارائه می‌دهد.

بازی Oxenfree 2 تمام تمرکز خود را بر داستان گذاشته و فراموش کرده که قرار است یک بازی ویدیویی در سبک ماجراجویی باشد. و عجیب است که در یک بازی داستان‌محور، عملا خبری از نزدیک شدن به شخصیت‌ها وجود ندارد. تنها راه نزدیک شدن به شخصیت‌ها، دیالوگ‌ها و زبان بدن آن‌هاست که هر دو ناامیدکننده‌اند. در واقع شاید می‌شد با استفاده از انیمیشن‌های بهتر، و دیالوگ‌هایی خلاقانه‌تر، به تصویری بهتر از شخصیت‌ها دست یافت اما مشکل اینجاست که بازی در این دو مساله نیز لنگ می‌زند و بسیار ناتوان است. متاسفانه هیچ تمهیدی برای نفوذ به عمق شخصیت‌ها و احساساتشان در بازی وجود ندارد و بازی هم در داستان و هم در شخصیت‌پردازی بسیار ضعیف عمل می‌کند.

مشکل جدی Oxenfree 2 اتکای کامل آن روی داستان است؛ آن هم داستانی که تا این اندازه ضعیف، بدون جذابیت و بدون هیچ‌گونه نوآوری روایت می‌شود.

مکانیزم‌های گیم‌پلی بازی به کلیک کردن و جا به جا شدن‌های مکرر میان ایستگاه‌های رادیویی خلاصه می‌شوند و هیچ جذابیتی ندارند. گاهی نیز پازل‌ها و معماهای کوچکی وجود دارند که بود و نبودشان هیچ تفاوتی ایجاد نمی‌کند و تنها برای آنکه بازی را پر کنند قرار داده شده‌اند. بازی حتی در همین اندک گیم‌پلی ناچیز خود نیز مشکلات عجیبی دارد؛ به عنوان مثال، یکی از مواردی که به بازی اضافه شده، استفاده از کلیک چپ برای راه رفتن است. بسیار پیش می‌آید که قصد دارید روی دیالوگ یا آیتم خاصی کلیک کنید، اما درست کار نمی‌کند و در عوض به سویش راه می‌روید.

مکانیزم انتخاب دیالوگ نیز در بازی بد است و به غیر از چند دیالوگ که در نهایت منجر به پایان‌های مختلفی خواهند شد، وجود باقی دیالوگ‌های انتخابی غیرقابل درک‌ هستند، چرا که بسیاری از آن‌ها فرقی با یکدیگر ندارند و نتیجه اکثرشان یک چیز است.

بازی از نظر گرافیکی نیز آنچنان موفق نیست. اکثر محیط‌های بازی شبیه به یکدیگرند و بارها و بارها باید به آن‌ها سر بزنید. افکت قابل توجهی نیز در بازی وجود ندارد و همان ذره جذابیتی که ممکن است به خاطر گرافیک هنری بازی، وجود داشته باشد، پس از سپری شدن یک ساعت از بازی، از بین می‌رود و از آن به بعد، همه چیز تکرار است و تکرار.

بازی حتی در بخش گرافیکی و فنی خود نیز دچار مشکل بوده و بسیار اذیت‌کننده ظاهر می‌شود. یکی از مشکلات جدی بازی لودینگ‌های آن است و قابل درک نیست که با توجه به حجم و گرافیک ساده بازی، چرا در بازی لودینگ وجود دارد؛ حتی اگر از بهترین SSDهای بازار هم استفاده کنید باز هم باید منتظر لودینگ‌های بازی بمانید تا بتوانید از یک منطقه به منطقه‌ای دیگر بروید و این مشکل در حالی وجود دارد که هر منطقه نیز بسیار کوچک است.

موسیقی بازی اما خوب و درگیرکننده است و بسیاری از قسمت‌های کسل کننده بازی را جبران می‌کند.

این نکته که با یک بازی «مستقل» طرف هستیم پس لطفا آسان بگیرید به هیچ عنوان قابل اعتنا نیست، چرا که بازی مستقل پتانسیل بیشتری در مبحث نوآوری دارد. باید خلاقیت یا ویژگی متمایزکننده‌ای داشته باشد که بتوان از همه کاستی‌های آن صرف نظر کرد. به عنوان مثال، بازی The Walking Dead از Telltale Games را به یاد بیاورید که چقدر درخشان است و چقدر همزمان نقص‌های زیادی دارد. حتی در آن بازی هم گیم‌پلی نقش مهمی ندارد، اما داستان آن به قدری تکان‌دهنده روایت می‌شود که هر مخاطبی را متوجه خود می‌سازد.

این بازی روی PC تجربه و بررسی شده است