نقد و بررسی بازی The Lord of the Rings: Gollum

بعد از تاخیر‌های متوالی، The Lord of the Rings: Gollum منتشر شد و اگر دوست دارید با یکی از بدترین بازی‌های ساخته شده توسط بشر آشنا شوید، تا انتهای این نقد و بررسی همراه گیمفا باشید.

معمولا، در مورد نوشتن مقدمه برای نقد و بررسی‌ها، سعی می‌کنم تا احساسی که از سوی بازی دریافت کرده‌ام را به شکل متن در بیاورم، اما برای نقد و بررسی The Lord of the Rings: Gollum آنقدر حالم بد است، که نمی‌دانم چگونه آن را توصیف کنم!

یادتان می‌آید که دامبلدور برای خوردن زهر داخل جام برای رسیدن به هولکراکس چه زجری می‌کشید و هربار که سعی می‌کرد نوشیدن زهر را متوقف کند، هری به او دلداری می‌داد و در عین حال مجبورش می‌کرد تا ته آن جام لعنتی را سر بکشد؟ تک تک لحظاتی که در Gollum تجربه کردم به مانند همان زهر بود و انگار باری که بر دوشم قرار گرفت، من را مجبور می‌کرد تا انتهای آن را سر بکشم، دریغ از آن که عمیقا باور داشتم قرار نیست به هیچ گردنبندی در انتهای آن برسم و صرفا دارم عذاب می‌کشم!

بله، The Lord of the Rings: Gollum به قدری بد است که آثاری چون ردفال و بعضا حتی عتیقه‌‌جاتی چون عنوان سریع و خشن اکتیویژن در برابرش کاندید‌های برترین بازی سال به شمار می‌روند! اگر هنوز هم ذره‌ای ته وجودتان فریاد می‌زند که ممکن است این بازی آنقدرها هم بد نباشد، این متن را تا انتها مطالعه کنید.

The Lord of the Rings: Gollum، همانطور که از اسمش مشخص است، شما را در نقش یکی از منفورترین کاراکترهای فانتزی ارباب حلقه‌ها قرار می‌دهد و قرار است در طول مدت‌ زمانِ شدیدا طولانیِ ۲۰ ساعته‌اش، از زندگی فلاکت‌بار و مزخرف گالم برایمان بگوید.

بازی سعی دارد تا داستان خود را خیلی جدی نشان دهد، اما وقتی قیافه‌ احمقانه‌ Gollum، گاندالف و اورک‌های بازی را می‌بینید، به طور کامل قید داستان را می‌زنید. برخی از قسمت‌های داستان به صورت کاتسین و برخی دیگر توسط راوی‌ها و نقاشی‌ها و نوشته‌هایی که در طول مسیر پیدا می‌کنید فاش می‌شود که واقعا حوصله‌ سر بر هستند و ذره‌ای احساس نمی‌کنید که به مطالعه‌ آن‌ها احتیاج پیدا خواهید کرد.

شاید در این بین، به دنبال راه فرار بگردید و بگویید که خب مشکلی نیست، کات‌سین‌ها را رد می‌کنیم و صرفا از گیم‌پلی بازی به عنوان یک تجربه‌ پلتفرمر لذت می‌بریم؛ اما باید بگویم که کور خوانده‌اید و هیچ راه فراری از طلسم این بازی وجود ندارد!

گیم‌پلی بازی حتی برای نسل پنج افتضاح بوده و آش شله‌ قلمکاری از بدترین ماموریت‌های خلق‌شده در تاریخ ‌بازی‌های ویدیویی تا به امروز به شمار می‌رود. از فلان تپه و صخره و کوه بالا برو، فلان آیتم‌ها را که در محیط پنهان شده‌اند پیدا کن و در نهایت از آن جایی که موجودی نی‌قلیانی هستی و توان مبارزه نداری و به سختی روی پاهایت ایستاده‌ای، دشمنانت را تا دم درب خانه‌شان تعقیب کن و به شکلی پست و حقیرانه از پشت بهشان خنجر بزن و یا دیالوگ‌های نه چندان مهمشان را گوش کن.

اصلا نگران گیر افتادن در چنگال دشمنان نباشید چرا که هوش مصنوعی بازی نیز به مانند چهره‌ ذلیلانه و البته اندکی معصوم (!) گالم بدبخت، به شکلی شدیدا بد طراحی شده و خیلی کاری به کار شما ندارند! بازی یک سری پازل در خود جای داده که گویی طراحان آن ذره‌ای وقت رویشان نگذاشته‌اند و به شکلی کاملا سطحی و در حد مراحل درجه‌ چندم بازی‌های نقش‌آفرینی معمولی آن‌ها را خلق کرده‌اند.

فلان حیوان را عصبانی کن تا دنبالت کند و در نهایت آن‌ را داخل یک قفس ببر تا با کشیدن ضامن درب قفس، او را زندانی کنی، اما امان از این حیوان فلک‌زده که جوری برنامه‌نویسی شده که به دنبال پروانه‌های نامرئی بازی می‌رود، اما میل چندانی به یافتن شما ندارد و باید بارها و بارها به او سیخانک بزنید تا شاید هوس کند به شکار یک هابیت طلسم شده نه‌چندان خوشمزه بپردازد.

فیزیک بازی نیز سطح کیفی‌ای فراتر از سایر قسمت‌‎های بازی ندارد. این بخش هم به مانند باقی بخش‌ها طراحی شده و کافی است تا همان ابتدا دکمه‌ اسپیس را فشار دهید تا گالوم قصه‌ ما ۷ یا ۸ متری به پرواز در بیاید و در کمال تعجب، قابلیت برایتان باز شود که با نگه‌داشتن دکمه‌ی شیفت، یک ۷، ۸ متر ناقابل دیگر روی ارتفاع قبلی گذاشته و عملا پرواز کند!

جالب است بدانید که بخش پلتفورمینگ بازی نیز به دلیل فیزیک منزجر کننده‌اش، شدیدا خسته‌کننده بوده و قرار نیست ثانیه‌ای شما را سرگرم کند. حماسه‌ فیزیک بازی تمامی ندارد و ممکن است خیلی عالی و ریلکس به راه خود ادامه دهید و ناگهان داخل زمین فرو رفته و سر از محیط انجین بازی در بیاورید که برای یک سفر علمی می‌تواند هیجان‌انگیز ظاهر شود!

از طرفی، انیمیشن‌های کشته ‌شدن شما همگی لایق تمشک طلایی خواهند بود! فرضا اگر به دستان یک اورک اسیر شوید، او به شکلی خسته یک چماغ را به سرتان می‌کوبد و هنوز انیمیشن کوبیده شدن گرز به کله‌ گالم تمام نشده، عبارتی برای آن که شما اسیر یا کشته شدید روی صفحه نمایش داده می‌شود.

حتی اگر از روی بلندی به زمین بیفتید، کاراکتر بازی به شکلی شل و ول پهن زمین می‌شود و در کل، اگر دوست داشتید تا کلکسیونی از حالت‌های خنده‌دار گالم را مشاهده کنید، بهتر است روش‌های جدیدی برای کشتن او و رفتن به صفحه گیم‌اور بازی پیدا کنید.

شاید تنها نکته‌ مثبتی که در کل نیمه‌ ابتدایی نقد بتوانم پیدا کنم، نحوه‌ شخصیت‌پردازی خود گالم باشد. صداگذار این کاراکتر به خوبی توانسته تا هویت دو شخصیتی او را به تصویر بکشد و انصافا صداگذاری او قابل قبول و تا حدی باورپذیر انجام شده، اما اگر خیال کرده‌اید که قرار است حداقل از دیالوگ‌ها و سخنان گالم در طول راه لذت ببرید، باید گفت که اگرچه کیفیت صداگذاری این کاراکتر به خوبی انجام شده، اما دیالوگ‌های او در کنار باقی کاراکترهای بازی شدیدا لوس، احمقانه و بعضا کودکانه نوشته شده و بارها و بارها شاهد دیالوگ‌هایی هستیم که ده‌ها بار در طول بازی با ادبیاتی مختلف تکرار می‌شوند.

در محیط راه بروید و به صحبت NPC‌های بازی گوش فرا دهید. امکان ندارد که هر ۱۰ متر دیالوگ: «این چه موجود زشتی است؟ نکند گابلین باشد؟ نه شاید هم یک هابیت است» را به شکلی متفاوت بشنوید که بعضا خنده‌دار و در طولانی مدت عذاب‌آور است!

البته در قسمت‌هایی از بازی نیز، میان دو کاراکتر گالم یعنی Sméagol و گالم مشاجره‌هایی پیش‌ می‌آید که میان آن دو داوری خواهید کرد و به حرف یکی از آن‌ها گوش خواهید داد که بعضا جالب بوده، اما این ویژگی در میان سیل عظیمی از اشکالات مختلف غرق خواهد شد.

در بخش هنری اما، بازی اندکی قابل قبول می‌شود و رگه‌هایی از امید را می‌توان در طراحی middle earth جهان Gollum پیدا کرد. سنگ‌های آتش‌فشانی و سیاه‌چال‌های پر شده از بردگانی که تحت کنترل ارتش ساورون هستند نشان از آن دارند که تیم سازنده‌ بازی حداقل کتاب‌های تالکین را خوانده و یا سری فیلم‌‎های ارباب حلقه‌ها را تماشا کرده است و البته تماشای این مناظر به افسوس‌هایی حول پتانسیل‌های از دست رفته منجر می‌شود.

در واقع اگر از موجودات زنده‌ بازی فاکتور بگیریم، middle earth این بازی که سعی در خلق آن شده می‌تواند قاب‌های زیبایی را تحویل مخاطب دهد. سازندگان می‌توانستند حتی در همین دنیایی که خلق‌کرده‌اند، یک تجربه‌ به مراتب سرگرم‌کننده‌ را تحویل مخاطب دهند که واقعا نمی‌فهمم چرا در نهایت به ساخت یک بازی پلتفرمر از گالم رضایت داده‌اند.

از بحث دور نشویم، به قسمت فنی می‌رسیم که در نهایت تیر خلاص را به من منتقد زد و تصمیم گرفتم که هرچه سریع‌تر از شر این بازی خلاص شوم! مهم نیست چه سیستم و یا کنسولی دارید؛ مهم نیست که rtx 4090 داشته باشید و یا از یک کنسول نسل نهمی استفاده کنید، بازی در هر حالتی افت‌فریم خواهد داشت و شما را با باگ‌ها و کرش‌های ناگهانی‌اش شکنجه می‌کند.

بازی، روی فریم ۶۰ قفل می‌شود و با کوچک‌ترین تغییری در دوربین به ۵ فریم افت می‌کند و دوباره بعد از گذشت کسری از ثانیه‌ روی ۶۰ فریم قفل می‌شود. گالم باگ دارد و در درب و دیوار گیر خواهید کرد؛ این تجربه‌ نفرین شده کرش می‌کند و با ارورهای پی‌درپی خود، به شما می‌فهماند که سریعا این اثر را از روی سیستم خود حذف کنید!

موسیقی The Lord of the Rings: Gollum بد نیست، اما آنقدری تاثیر گذار ظاهر نمی‌شود که بتواند حس و حال شما را تغییر دهد و راستش را بخواهید، خاموش و یا روشن بودن آن تغییر خاصی در احساس شما نسبت به بازی ایجاد نخواهد کرد و صرفا هست تا بازی خالی از موسیقی نباشد!

این بازی روی PC تجربه و بررسی شده است