یک توصیه: لطفاً به رده‌بندی سنی بازیها توجه کنید
روزهایی که در شبانگاه کودکی به رده‌بندی سنی بازیها توجه نمی‌کردیم نوشته‌هایی روی باد بودند.
این نوشته صاف و ساده است و کوتاه و روراست و صریح و زود هم تمام می‌شود. از این لحاظ، کسانی که احتمالاً می‌خواهند قید خواندن را بزنند، میتوانند اندکی تأمل کنند. چون میخواستم بگویم برای مدتی هم که شده، دور من جمع شوید رفقای خوب؛ می‌خواهم یک داستان کوتاه بگویم. داستانی دربارۀ «حبیب»؛ پسری که همیشۀ عمرش عاشق بازیهای ویدیویی بود. از همان کودکی و روزگارانی که نمی‌دانست چگونه دست‌هایش را بشوید ولی می‌توانست با چشم‌های بسته جای دکمه‌های دوال‌شاک ۲ را مشخص کند.
حبیب پسر خوبی بود؛ این را انصافاً می‌گویم. یک روز که حبیب کار اشتباهی انجام داد، سریع دوید و سراغ دفتر کوچکش رفت و یک تصمیم مهم گرفت. تصمیم گرفت تا کارهای خوبش را با علامت‌های ضربدر و مربع، و کارهای بدش را با علامت‌های مثلث و گاهی هم دایره یادداشت کند و تلاش کند تا براساس یک آمارگیری مسئولانۀ علمی، سطح کیفی اخلاقیاتش را به‌عنوان یک مرد افزایش دهد. اینطور بود که حبیب تقدم قلبی‌اش بر این بود که حقیقتاً در هر مسئلۀ ممکنی آدم خوبی باشد؛ آدم خوش‌قلبی باشد. قلب حبیب برای خیلی چیزها می‌تپید. به‌هرحال روزگار می‌گذشت و سال‌ها می‌رفتند و حبیبِ تک‌گنجشککِ کوچک، وقتی بزرگتر شد و از کارتریج تاینی‌تونز گذشت، فارغ از حال دنیا، درحالی که احتمالاً بازهم غروب‌هنگام، احدالناسی را نداشت که با او بازی کند، به دستگاه سونی سفید رنگِ مایل به نقره‌ایِ پر از خشی که داشت رجوع میکرد.
ولی در این میانۀ میانه‌ها، یک چیزی همیشه گوشۀ قلب حبیب را آزار میداد: حبیب همیشه از اینکه مجبور بود در بازیهای ویدیویی چیزهایی را ببیند که کودکان نباید میدیدند کمی دلهره و ناراحتی داشت. حتی یک روز صبح، با اینکه هیچ اجباری برای او نبود، او یکی از بازی‌هایش را که احساس میکرد با اصول اخلاقی و رفتاری و قلبی‌اش سازگاری نداشتند به سطل زباله انداخت. با این‌حال مثل اینکه نمیشد برای آن چارۀ خاصی اندیشید. بازیها بازی بودند و حبیب هم کودک بود و باید بازی میکرد. نمی‌دانست آن مربع کوچک گوشۀ بازیها چه می‌گفتند؛ نمی‌دانست.
وقتی حبیب بزرگتر شد و هنوز هم بازی میکرد و اتفاقات عجیب و غریب پیرامون دنیای سرگرمی‌های تعاملی را میدید، تجربۀ یک بازی به‌خصوص باعث شد تا گوشه‌ای بنشیند و نگاهی دوباره به بازیهای گذشته داشته باشد. وقتی با تاریخ ویدیوگیم آشناتر شد، این فکر به خاطرش خطور کرد که احتمالاً بازیهای زیادی را به‌علت فقط «بچه بودن» از دست داده؛ اینطور شد که به گذشته بازگشت. حبیب اما فکر میکرد که فقط بازیهای تجربه نشده‌ای که از کودکی روی دستش مانده بودند را از دست داده؛ کمی که گذشت، فهمید که حتی آن‌هایی را که بازی کرده بود، و چه‌بسا آن‌هایی را که تمام کرده بود هم با بزرگ شدن از دست داده. حبیب دیگر آن حبیب کوچک نبود؛ حبیب کوچک دکمه‌های دوال‌شاک را از حفظ بود اما واقعیات جهان را هیچ‌گاه از حفظ به‌قلب نسپرده بود. اینطور شد که حبیب، به‌اجبار فهمید که معنای واقعی بسیاری از بازیهای کودکی‌اش را نفهمیده و حقیقتاً که آنها را از دست داده است. بازیهای از دست رفته، حبیبِ مشوش، تأثیر عجیب بازیهای کودکی، نفهمیدن معنی‌ها، حبیب را دوباره گوشه‌ای کشاندند. او گوشه‌ای نشست. می‌دانست که احتمالاً خوش‌شانس است که برگشته؛ وگرنه خیلی‌ها بازی‌هایی که در کودکی بازی کرده بودند را هیچ‌گاه نمی‌فهمیدند.
حبیب جلوی اشک‌ها را گرفت؛ تصمیم گرفت که ببیند در بازیهای قدیمی‌تر برای پسربچه‌هایی که می‌خواستند مرد شوند چه باقی مانده بود. میخواست از بازیها بپرسد: «این‌همه مدت را که من را رها کرده بودید چه می‌گفتید؟» شب که شد، GTA San Andreas را اجرا کرد و فهمید که زمان نبودش، و زمان کودکی‌اش و زمان نفهمیدنش، سی‌جِی خیلی حرف‌ها زده بود که او نمی‌فهمید. سی‌جی خیلی تلاش میکرد که به او بفهماند ولی او نمی‌فهمید. وقتی زمانش نرسیده باشد، هیچ‌شخصی معنی واقعی بازیهای ویدیویی را نمی‌فهمد.
این داستان، داستان حبیب بود و آن‌چه که بر او در طی سال‌ها از ندانستن معنی و دلیل حضور «رده‌بندی سنی» گذشت. داستان خوبی است. به ما یاد می‌دهد که مسئلۀ رده‌بندی سنی، اصولاً مشکلش فقط محتوای خشونت‌آمیز یا محتوای بزرگسالانه نیست؛ مشکلش آن واکنشی است که مخاطب در قبال محتوای خشونت‌آمیز یا بزرگسالانه نشان می‌دهد. ممکن است البته شخصی هم به این نوع برداشت از رده‌بندی سنی ایراد بگیرد؛ بگوید که حالا کودک دوازده ساله چه واکنشی دارد که به خشونت نشان بدهد؟ یا حتی محتوای بزرگسالانه. ممکن است شخصی بگوید کودک که اصلاً مغز ندارد. با این‌وجود، حتی اگر شخصی دوست نداشته باشد که به این «دلایل فرعی» در باب رده‌بندی سنی توجه کند، پاراگراف و بخش پایانی داستان حبیب، به «دلیل اصلی» حضور رده‌بندی سنی می‌پردازد. یعنی: فهمیدن «معنی حقیقی» بازیها در زمان و مکان درست.
بازیهای ویدیویی جدی هستند؛ یعنی نیازی نیست که لزوماً آنها را هنر بدانیم تا متوجه این موضوع باشیم که بازیها حرف می‌زنند. بازیها حامل معانی و کلیدواژه‌ها و مضامین بزرگ‌سالانه‌ای هستند که برای شنیده شدن طراحی می‌شوند. طراح یک بازی ویدیویی، همیشه وقتی درحال طراحی بازی جدیدش، روی صندلی استودیو نشسته، به مخاطبی فکر می‌کند که قرار است این بازی دستش برسد. مخاطب، شخصی است که حرف‌های بازی را می‌شنود. اما حرف‌ها خیلی عجیب هستند. نکتۀ عجیب حرف‌ها، این است که تا جای درست را پیدا نکنند، آن‌جا نمی‌روند. حرف و خیال باطل سراغ قلب راستین و خوش و پرمحبت نمی‌رود چون آن‌جا جایی ندارد. سخن بیهوده بر زبان مرد صادق نمی‌نشیند چون آن‌جا استراحت‌گاه حرف حق است. بنابراین، حرف‌ها هم به‌قدر فهم و درک شنونده، و به‌قدر مکانی که شنونده برایش مشخص کرده شنیده می‌شوند.
حالا از چند جملۀ سابق، می‌شود اینطور برداشت کرد که اگر بازیها، احیاناً حرف خطا یا درستی بزنند، شخصی می‌تواند معنای واقعی نهفته در آن حرف‌ها را متوجه شود که قبلاً مکان و جایگاه‌های قلب و دل و زبانش را مشخص کرده و ساخته باشد. کودکان که هنوز مصالحش را ندارند و نوجوانان اما، هنوز در حال ساخت هستند. بنابراین، بسیاری از بازیهای با محتوای بزرگسالانه، اگر به‌سراغ کودکی بروند، احتمالاً هیچ جایی برای حرف‌شان پیدا نکنند و اگر سراغ نوجوانی بروند، میتوانند به‌سادگی آب خوردن در جایگاهِ نیمه‌ساختۀ اشتباهی بنشینند که نوجوان هنوز آن را کامل نکرده.
معادله ساده است: «بازیهای بزرگسالانه مخاطب بزرگسال می‌خواهند.» دلیلش این است که مخاطب بزرگسال بازی بزرگسالانه را می‌فهمد و می‌تواند در قبال محتوایی که می‌بیند، تصمیم مستقل بگیرد. تا پایان دهۀ دوم زندگی یا در موارد درست‌تری زودتر از آن، هر فردی که با اصل و اصول زندگی کرده باشد، به‌احتمال زیاد تصمیم خودش را دربارۀ راه زندگی‌اش گرفته است. پس از گذر از هجده سالگی، فرصت‌های تغییر کمتر و کمتر می‌شوند. نه اینکه فرصتی نباشد؛ فرصت هست اما دوران نوجوانی دوران مهم یادگیری هستند و ساختن انسانی که بتواند در دوران بزرگ‌سالی مقابل محتوایی که در جهان می‌بیند، پاسخ درست بدهد. فرد بزرگسال به‌این دلیل بزرگسال خطاب می‌شود که «جایگاه‌های قلبش را برای دریافت حرف‌ها» ساخته است. بزرگ شدن به این معنی است که فرد تصمیم بگیرد چه‌گونه زندگی می‌کند. شخصی که هنوز تصمیم نگرفته چه‌گونه زندگی کند، به‌واقع که هیچ‌گاه بزرگ نشده.
این تصویر مربوط به سال ۲۰۱۲ است؛ میانگین سنی بازیکنان بازیهای ویدیویی از آن سال تا هم‌اکنون، هنوز هم بین ۳۰ تا ۳۹ سال جابه‌جا می‌شود. برای مطالعۀ منبع به تصویر پایین رجوع شود.
به‌همین خاطر است که نوجوانی که هنوز ساختمان فکر و ذهنش را نساخته، احتمالاً مقابل محتوا عاجزانه تصمیم بگیرد یا اشتباه تصمیم بگیرد. ممکن است برخی بگویند که جناب محترم نگارنده از کجا می‌داند که کدام نوجوان مبانی ذهنش را ساخته و کدام یک نساخته؛ شاید اصلاً یک نوجوان بیشتر از سن خودش متوجه شده و زودتر از باقی افراد مراحل زندگانی‌اش را طی کرده باشد. اما این ضرب‌المثل قدیمی «من بیشتر از سن خودم میفهمم.» احتمالاً فارغ از صحیح یا غلط بودنش، توسط اغلب نوجوانان در طول تاریخ بشریت تکرار شده باشد. واقعیت آن است که سن و سال، ظرف رشد است و اگرچه هیچ محدودیتی برای علم‌اندوزی نیست، اما کماکان هر سنی و هر دوره‌ای، برای یک انسان معمولی از نوع انسان‌هایی که نمی‌دانند پشت‌سرشان چیست، دارای نوعی ظرف جداگانه است که به‌مرور زمان پُر می‌شود.
اگر نوجوان هستید، نباید نگران عقب ماندن از هم‌سن‌وسالان‌تان باشید؛ حدود ۷۶ درصد از بازیهای ویدیویی به افرادی بالای ۱۸ سال می‌رسند.
یک صحبتی که احتمالاً زیاد در این باب تکرار شود هم بازمی‌گردد به تفاوت یک سال و دو سال؛ فردی ممکن است بپرسد که «حالا فرق شانزده سال با هجده سال مگر چه‌قدر است که این‌همه سروصدا میکنی؟» چنین فردی احتمالاً به‌طرز غیرقابل‌تصوری هیچ‌گاه نوجوان نبوده. هر شخص خوش‌نیتی که نوجوانی را تجربه کرده باشد، می‌داند که در ایام نوجوانی، تفاوت یک سال و دوسال برای یک نوجوان، مثل تفاوت ده سال و بیست سال برای فرد بالغ است. برای یک نوجوان، دنیا ممکن است شنبه یک شکل باشد و چهارشنبه کلاً یک شکل دیگر. نوجوان ممکن است صبح یک روز یک آدم باشد و تا عصر همان روز تبدیل به یک آدم دیگر شود.
بنابراین توجه به این اصل و اساس زندگانی واقعاً شایستۀ اهمیت است هرچند میزان توجه به آن در اقشار عمومی نزدیک به صفر باشد. فارغ از همۀ این «تأثیرات مدیا» بر زندگی، نکتۀ اساسی اما آن است که بازیهای ویدیویی با این‌همه کمالات، دلیل بزرگسالانه بودن‌شان در بسیاری از مواقع آن است که نیازمند میزان قابل توجهی از دانش و اطلاع عمومی و در برخی از موارد مشخص، دانش آکادمیک و پژوهشگرانه هم هستند تا درست فهمیده شوند. اگر روزی یک پسربچۀ شانزده ساله داشتید، می‌توانید «بایوشاک» را به‌بهانۀ روایت‌گری عمیق و پردازش دقیق از حالات انسانی به‌عنوان هدیۀ تولد برایش بخرید و بعد هم افتخار کنید که در حال ساخت یک اندیشمند هستید؛ واقعیت اما آن است که احتمالاً پسر شانزده سالۀ شما چیز خیلی خاصی از بایوشاک نصیبش نشود و فرداروزی هم اگر آمد و وقتی بزرگ شد و دانش لازم را کسب کرد، دیگر حوصلۀ تجربۀ دوبارۀ یک بازی قدیمی را نداشته باشد. ضمن آن‌که بازیهای ویدیویی از شما اندیشمند نمی‌سازند؛ بازیهای ویدیویی فقط اشاره میکنند و کماکان لازم است که فردی به دیدگاه و مبانی مستقل خودش رسیده باشد تا بتواند تصمیم بگیرد کدام اشاره را دنبال کند.
حتی دیدن این فانوس دریایی در شب خودش به‌تنهایی آدم بالغ را می‌ترساند.
مشکل پاراگراف قبل زیاد پیش می‌آید؛ نباید این مسئله را که سرگرمی تعاملی توانایی ابراز و بیان عمیق دارد را با توانایی راهنمایی کردن در امورات زندگی اشتباه گرفت. بازیهای ویدیویی اگر شبیه به‌هرچیز باشند، میتوانند شبیه به «کاتالیزور» باشند در یک واکنش شیمایی. کاتالیزور آن ماده‌ای است که با اضافه شدن به واکنش شیمایی اولیه به آن سرعت می‌بخشد ولی نقشی در تعیین جهت واکنش ندارد.
اما برای آن دسته از نوجوانانی که این متن را می‌خوانند چه برای گفتن هست؟ فردی می‌پرسد که «ای محترم‌جان، اگر این‌همه دلیل آوردی که نوجوانان نباید بازیهای بزرگسالانه بازی کنند، پس شما بفرما بگو که این نوجوانان چه‌کار کنند؟»
پاسخ صمیمانۀ رفیقانۀ حبیبانه به دوستان نوجوان این است که: «نگران نباشید!» اگر روزی دیدید که بر سر یک بازی دعوا هست و ناگهان احساس کردید که چه‌قدر حیف که جزئی از آن مشاجره و دعواهای بیهوده و بی‌اساس و بی‌معنی نیستید، نگران نباشید. چراکه بازیهای خوب هیچ‌گاه تمام نمی‌شوند، دعواها هم احتمالاً حالا‌حالاها ادامه دارند و بازیهای ویدیویی واقعاً خوب، هیچ‌گاه و هیچ‌گاه تاریخ مصرف‌شان تمام نمیشود. اگر از یک بازی ویدیویی خوش‌تان آمد و گذرتان به یک نام مشهور خورد، مسئله‌ای نیست؛ نام بازی را در یک دفترچۀ یادداشت کوچکِ دوست‌داشتنی بنویسید، و تا آمدن روز مناسبش، بازی‌هایی که بهتر از همۀ زمانها، مناسب این زمان هستند را تجربه کنید. یادتان باشد؛ همۀ بازیهای خوب لزوماً بازیهای ردۀ سنی بزرگسال نیستند. بخش عظیمی از بزرگ‌ترین و بهترین بازیهای تاریخ ویدیوگیم همیشه مربوط به ردۀ سنی نوجوان بودند.
آرتور مورگان می‌داند که بچه‌ها نباید شاهد بعضی از اتفاقاتِ بد باشند؛ با این‌وجود در زندگی سخت مورگان و خانواده‌اش، فرصت‌های زیادی باقی نمانده بودند. بسیاری از گیمرها حالا این فرصت را دارند تا به کودکان‌شان چیزهایی را یاد بدهند که خود هیچوقت یاد نگرفتند.
می‌دانم که خیلی سخت است؛ اما باید باور کنید که ارزشش را دارد. یک بازی فوق‌العاده خوب و ارزشمندی مثل Red Dead Redemption 2 که حرف‌های خوبی هم راجع به معنا در زندگی آدمها می‌زند، اگرچه بازی خیلی شیک و دوست‌داشتنی و قابلی است، اما حقیقتاً ارزش واقعی تجربه‌اش را زمانی پیدا می‌کند که فردی در دوران لزوم به آن بپردازد. حتی اگر فردی در روز هجده سالگی‌اش هم به تجربۀ چنین اثر صمیمانه‌ای بپردازد، خیلی بهتر از آن است که در چهارده سالگی وقتش را با هفت‌تیرکشی‌های بیهوده بر سر بدبختان روستایی و کندن پوست گاوهای بیچاره تلف کند. همین موضوع با شدت بیشتری راجع به بازی‌هایی از قماش «بایوشاک» هم صدق می‌کند. فهمیدن معنای واقعی یک بازی ویدیویی فقط در ظرف زمانی مخصوص به‌خودش اتفاق می‌افتد. شاید حتی نیاز باشد که برای برخی از بازیها، علاوه‌بر مقولۀ سن، سطحی از پژوهش هم درنظر گرفته شود.
اگر هنوز هم باور ندارید، می‌توانید سال‌ها بعد از تجربۀ فعلی‌تان از بازی‌هایی این‌چنینی، بعد از بالغ‌‌تر شدن و فهمیده‌تر شدن به چنین آثاری بازگردید و از اینکه تاچه‌حد واقعیت موجود در بطن مسئله راجع به آنها تفاوت داشت تعجب کنید. آدمی که کمی سال‌خورده‌تر می‌شود، کم‌کم می‌فهمد که زمان از دست رفته، و مرگ بیهوده زمان یکی از بدترین حسرت‌های دنیا است که هیچ جایگزینی برای آن نیست. این‌روزها، شیوه‌های بازی‌سازی ناجوان‌مردانه و زوری و تبلیغاتی بیشتر از هر زمان دیگری در دنیای بازیهای ویدیویی تکرار می‌شوند ولی آدم‌های خوش‌قلب‌تر همیشه میتوانند انتخاب کنند.
خلاصه آن‌که: «هدیه‌ها را به‌موقع باز کنیم.»
مطالب مرتبط سایت
تبلیغات
پر بحث‌ترین‌ها
- بازیگر شخصیت اصلی Intergalactic نیل دراکمن را خدای بازیهای ویدیویی می‌داند و از همکاری با او هیجانزده است
- رکورد دیسلایک تریلر Concord توسط Intergalactic در یوتیوب شکسته شد
- رئیس ناتی داگ: تست بازیگری Intergalactic به اندازه انتخاب بازیگر نقش الی شگفت‌انگیز بود
- بازیهای انحصاری کنسولی بیشتری از پلی استیشن برای Xbox عرضه خواهند شد
- مدیرعامل ناتی داگ: Intergalactic دیوانهوارترین ماجراجویی ما است
- دیجیتال فاندری تریلر Intergalactic را از نظر بصری شگفت‌انگیز توصیف می‌کند
- سازنده بازی Black Myth: Wukong بابت برنده نشدن در مراسم The Game Awards 2024 گریه کرد
- گپفا ۲۶؛ مورد انتظارترین بازیهای شما در سال ۲۰۲۵
- مدیرعامل مایکروسافت: طرفدار Xbox بودن یعنی تجربه بازیهای آن روی تمامی دستگاهها
- این ۱۵ ویژگی منحصر به فرد GTA 6 را به یک تجربه خیرهکننده تبدیل خواهند کرد
تبلیغات
پربازدید
+ ادامه
نقد فیلم هفتاد سی | شکست بهرام افشاری 
بهترین دیالوگهای انیمیشن Spider-Man: Across The Spider-Verse 
نقدها و نمرات فیلم Sonic the Hedgehog 3 
کریستوفر نولان مقام شوالیه را دریافت کرد 
خداحافظی احساسی میلی بابی براون با اعضای سریال Stranger Things 
یکی از بازیگران Red Dead Redemption 2 و GTA 5 به حضور خود در GTA 6 اشاره می‌کند 
زمان اکران انیمه Attack on Titan: The Last Attack مشخص شد 
عنوان فیلم Peaky Blinders مشخص شد 
۱۰ طراحی کارکتر برتر انیمه One Piece 
آنا د آرماس به جمع بازیگران فیلم Avengers: Doomsday میپیوندد
- یکی از بازیگران Red Dead Redemption 2 و GTA 5 به حضور خود در GTA 6 اشاره می‌کند
معرفی ۱۶ از بهترین بازی های جنگی و شوتر ps4 
مدیرعامل ناتی داگ: Intergalactic دیوانهوارترین ماجراجویی ما است 
گپفا ۲۶؛ مورد انتظارترین بازیهای شما در سال ۲۰۲۵ 
بازیگر شخصیت اصلی Intergalactic نیل دراکمن را خدای بازیهای ویدیویی می‌داند و از همکاری با او هیجانزده است 
رکورد دیسلایک تریلر Concord توسط Intergalactic در یوتیوب شکسته شد 
گیمپلی Cronos: The New Dawn بیشتر شبیه بازیهای مدرن Resident Evil است 
بازیهای انحصاری کنسولی بیشتری از پلی استیشن برای Xbox عرضه خواهند شد 
پیشبینی یک شرکت تحقیقاتی: در نسل بعدی تنها یک کنسول توان رقابت با نینتندو را دارد 
فهرست بازیهای محبوب استودیو ناتی داگ در سال ۲۰۲۴
- نقد فیلم هفتاد سی | شکست بهرام افشاری
- بهترین دیالوگهای انیمیشن Spider-Man: Across The Spider-Verse
- نقدها و نمرات فیلم Sonic the Hedgehog 3
- کریستوفر نولان مقام شوالیه را دریافت کرد
- خداحافظی احساسی میلی بابی براون با اعضای سریال Stranger Things
- زمان اکران انیمه Attack on Titan: The Last Attack مشخص شد
- عنوان فیلم Peaky Blinders مشخص شد
- ۱۰ طراحی کارکتر برتر انیمه One Piece
- آنا د آرماس به جمع بازیگران فیلم Avengers: Doomsday میپیوندد
زمان آغاز فیلمبرداری فصل سوم سریال House of the Dragon تائید شد
نظرات
ولی با این حال تجربه بازی هایی مثل gta sa توی کودکی خیلی بیشتر بهم حال میداد
و قطعا خانواده ها به این نکته توجه میکنند و اجازه نمیدهند بچه های ۱۰ تا ۱۸ سالشون gta v بازی کنند!!!
ولی خانواده وقتی از خانه بیرون می روند سریعا تخته گاز به سمتش می روند.
اتفاقا برعکس من توی کودکی اوج لذتم ماشین دزدی، کد های تقلب عجیب مثل پرواز ماشین و منفجر کردن همه چیز بود
ولی سال ها بعد وقتی دوباره بازی کردم و شخصیت سی جی و زندگیش رو درک کردم اصلا یک لذت دیگه‌ای داشت
از کد تقلبی هم استفاده نکردم الکی هم کسی رو وسط خیابون نکشتم چون اینها دیگه برام بی معنا بودن، دنبال یک معنای دیگه‌ای توی بازی ها میگشتم
والا من هنوز هم گاها جی تی ای سن آندرس بازی میکنم هنوزم که هنوزه ادم میکشم😂😂😂 البته اول استفاده ابزاری میکنم بعد میکشم.
اون عکسی که گذاشتید اول مقالتون همون مردی که کنار دختر بچه نشسته چهرش بسیار شبیه نادر امرایی هستش😂
دقیقا اولین بار روی ps2 بازی کردم زبان انگلیسی هم هیچی بارم نبود مموری کارت هم نداشتم فقط راه میرفتم دیگه چیت زد پلیس هم میزدم میرفتم شهر های دیگه ،اما بعد چند سال روی کامپیوتر نسخه فارسی رو بازی کردم انصافا از بهترین تجربه های زندگیم بود !عشق ،خیانت ،بزن بزن ،مسولیت ،پاپوش ،اینا کلماتی که در رابطه با اون تجربه میتونم بگم !دقیقا مثل شما الکی کسی هم دیگه نمیکشتم 🌝
اون بیشتر بخاطر حس نوستالژیه.
یه اسم دقیق تر هم داشت که الان متاسفانه فراموشش کردم.
بااینکه الان جمعا ۱۵ سالمه ولی نه گیم پلی یه بازیه مثبت ۱۸ مثل سکیرو یا the last of us 2 برام دراون حد سخت نیستن ، هم کاملا تو این سن کاملا کاملا داستان بازی هارو میفهم و درک میکنم ، هم اینکه تحت تاثیر صحنه های خشن یه بازی میشم .
واقعا با اینکه ۱۵ سالمه ولی بازم بازی هایی مثل ردد ۲ و لست اف از ۱ و ۲ و خدای جنگ ۲۰۱۸ و رگناروک رو با درک کامل داستان و گیمپلی ، واسم مشکلی پیش نمیاد . گرچه که تو سن کودکی که gta v بازی کردم خیلی منو تحریک کرد و تحت تاثیر قرار داد ولی دیگه الان همچین مشکلی رو ندارم و میگم که اگه ۱۸ سالمم باشه زیاد در تجربه بازی واسه من تغییری نمیکنه چون اونقدری گیم از ۵ سالگی تا الان بازی کردم که دیگه فرقی در تجربه من با یه فرد ۱۸ ساله نیست یعنی اگرم ۱۸ ساله بشم هیچ تغییری تو تجربه من تو بازی نمیشه و اون بخش که باعث تحت تاثیری قرار میگره رو من تو ۱۲ سالگی رد کردم . البته که الان از این کار اصلا خوشحال نیستم و کاش که هر بازی رو با سن خودش بازی میکردم ولی دیگه چه کنم باید قبول کرد ولی به‌هرحال اون مرحله از زندگیم رو رد کردم و با خیال راحت بازی های مثبت ۱۸ رو تجربه میکنم .
ولی بازم بازی هایی مثل ویچر ۳ و سایبر پانک و gta v و حتی بازی قدیمی مثل گاد اف وار ۳ رو اجازه تجربه تا ۱۸ سالگی رو ندارم . چون به‌هرحال هرچی باشه اون دیگه بحثش جداست و باید باید تو سن خودش بازی کنم .
چون این قضیه نه داستان و نه گیم پلی و نه خشنونت که بگم به من تاثیری نمیزاره این مورد یجور دیگه به مغزم تاثیر میزاره که خیلی بد میشه و باید تو سن خودش تجربه بشه.
با این حال بازی هایی مثل ویچر و سایبر پانک رو من بازی نکردم و برادر بزرگم میگه که این بازی ها دارای محتواهای مثبت ۱۸ سال اجازه بازی نداری که به ذهنت تاثیر میزاره که البته خوشحالم که همچین بازیها رو از الان بازی نمیکنم که مثل اون gta v به ذهنم تاثیر بذاره .
ولی به این حال دلم میخواد زودتر به سن ۱۸ سالگی برسن که همچین شاهکار های بزرگی رو تجربه کنم
یه پیشنهاد دوستانه:
از این کامنت عکس بگیر و یه جایی نگه دار. جایی که سال‌ها بعد چشمت بهش بخوره و بتونی ببینی و دوباره بخونیش:)
عکس گرفتم ولی دلم خواستم بدونم به چه دلیل؟؟؟
چون یه چیز شگفت‌انگیز توی زندگی کشف میکنی… لحظه‌ای رو احساس میکنی که باورش عجیبه و، ارزشش هم داره:))
جمله سنگینی بود حاجی🗿🚬
گیگا چد بهت افتخار میکنه مرد🥹🙏
دقیقا میخواستم همینو براش بنویسم .
۱۸ سالش که بشه و این پیامو بخونه باز میفهمه هنوز خام بوده .
و از پیام ۱۸ سالگیش هم اسکرین بگیره و باز ۳ سال بعد بخونه باز میفهمه خام بوده و همینطور این داستان ادامه داره…
البته روی صحبتم با این دوست گلم نیست . این چیزیه که برای همه رخ میده و آدم هرچی به دو سه سال قبلش نگاه میکنه میبینه چقد خام بوده
بابا ابر گیمر همچین میگی ۱۵ سالمه انگار بقیه ۱۵ ساله ها هیچکدوم مثل تو نیستن و نمیتونن درک کنن اتفاقا تو این سن و سال آدم به اوج درک کردن و یادگیری اون میرسه
نگران نباش الان فهمیدیم ۱۵ سالته
از لحاظ ذهنی خودتو بزرگ میدونی
تا به اون سن نرسی نمیتونی قیاس کنی
با توجه به اینکه با این سن و سال بنده و شما،من نقش پدر جد شما را دارم،نصیحت میکنم که از سونی و بازی هایش دوری کنی
آره
اونم با Hot coffee ☕️:دی
خوب تو پلی دد اون صحنه هارو نداشت ولی اگر پی‌سی پلیر بودی این شیطنت هارو هم می کردی.
باورت میشه خوده راکستار این گزینه رو قبل از ریلیز بازی ب صورت رسمی داخل بازی جا داده بود؟
یعنی کارِ خودِ راکستار بوده
ولی خب ی سری از هکرهای عزیز با Hot coffee ☕️ روی PC این گزینه رو فعال کردن
حیف که ما کنسول فن ها Hot coffeeشما ها رو ندیدیم وگر نخ حوس می کردیم.
ما فقط صداش رو می شنیدیم.
الان فرشته ها میان روی شونه هام میگن به جهنم خوش اومدی.
از بچگی هر چی میومد بازار میزدم بر بدن . نه زامبی شدم ، نه هیولا
قرار نیست به همچین چیزی تبدیل شی……
کامنت ها منفجر شده .. 🥸
دقیقا
الان gta sa رو بهتر میفهمم
ولی مثل قدیم دوستش ندارم
اون دوران چیزی نمیفهمیدم و فقط رمز اسلحه و جون بینهایت و تحت تعقیب قرار نگرفتن(که اون دوران توی جمع های دوستانه و خودمونی به این رمز میگفتیم “پلیس نیاد” 😁) و جت پک میزدم و باهاشون کل جهان بازی رو پیمایش میکردم
هیچی هم از داستان و ماجرا ها نمیفهمیدم
اما از ته دل لذت میبردم
شاید بخاطر همینکه نچیزی نمیفهمیدم (:
حرف دلم رو زدین
لیست عناوینی که باید حتما قبل از تجربه به رده بندی سنی آن ها توجه کرد:
Killer is dead
Grand theft auto series
Dead or alive 6&5
Manhunt
God of war 1&2&3
hitman blood money
Max Payne 3
The Witcher 1&2&3
Dante’s inferno
Mortal kombat 9
Duke naukem forever
Cyberpunk 2077
اگه کسی مورد دیگه یادش هست بگه صرفا جهت یاد آوری
همیشه به شخصه توقع داشتم کسی وارد اتاق نشه،عهد همون موقع که نباید میومد داخل در عوض میومد داخل
البته این ماله اون زمان ما بود الان بچه پنج شیش ساله همه رو حفظه
لست ۲، این بازی اصلا برای افراد سن پایین مناسب نیست جدای از خشونت و صحنه هاش،داستانشم سنگینه و مخصوص بچه ها نیست
@Dark.Knigh
ممنون از یاد اوری واقعا لست ۲ چطور فراموش کردم بیارم تو لیست؟؟؟!!!
مخصوصا با اون شلیک شاتگان و قطع شدن دست انمی و ناله ها و فریاد هاشون توی لست ۲
و الان باز یادم اومد بازی punisher هم که تو ps2 بود فوق العاده خشونتش بالا بود و یک جایی خبر اومد تیم ناتی داگ و نیل دراکمن علاقه دارن به ساخت بازی پانیشر
اگه واقعا تحقق پیدا کنه چقدر خفن میشه…
این قضایا مثل خشونت قطعا مهم هستن ولی مهم تر از همه چیز اصل کلام استاد غزالی هست من عمیقا این رو حس میکنم مثل اینکه یک انسان زیبارویی رو ببینی اما زبانش رو بلد نباشی از زیباییش لذت میبری شاید حس خوبی بهت بده ولی اصلا نمیفهمی این آدم داره باهات حرف میزنه چی میگه حتی بعضا برداشت های اشتباهی هم از فلسفه داستان کردم
حالا من خودم نوجوان محسوب میشم ولی نسبت به بازی هایی که در سال های گذشته تجربه کردم و امروز هم تجربه میکنم بعضا دقیقا همین حس رو دارم و احتمالا چندین سال بعد هم دوباره همین اتفاق میفته
باور کن این لیستی که دادی یه کودک(برود اسموک مثلا)یادداشت میکنه میره همرو بازی کنه نا سلامتی ۱۳ سالش بیشتر نیست😹😹😹😹
همه گیمای لیست بالا رو ۲۰ سال پیش و اون زمان که بدنیا نیومده بودی تموم کردم😹😹😹😹
حتما لست رو هم ۲۰ سال پیش داشتی تلپورت می شدی به آینده بازی می کردی.🗿🗿
+سری اوت لست و کلا بازیای ترسناک
اساسینز کرید ۲ و برادرهوود
با توجه به تعاریفت و لیست گیمایی که گذاشتی احتمالا منظورت همون صحنه های غیر اخلاقی شونه.واسه این قضیه نیازی نیس لیستی درست کرد چون بعضی از سایتا عملا توشون توضیح میدن که فلان گیم چقدر صحنه غیراخلاقی داره و افرادی که جلوی خونواده میخوان بازی کنن مراجعه به این سایتا ضروریه😂من خودم سر این قضیه همش دور از چشم همه گیم بازی میکنم.
بازم مرسی بابت لیست رفیق🌹👌
@vitto corleone
بازی
Metro last light
هم اضافه کنید
کلا اگه میخواید فاز عرفانی و معنوی و خدایی داشته باشین برین سمت نینتندو کلا ۳+ بازی ها اکثرا
یکی از دلایل فروش خیلی بالای بازی های نینتندو هم همینه هر چند من خودم طرف دیدم ۶۰ سالش بود ماریو بازی میکرد پس سن و سال معنایی نداره به اون صورت البته از اون ور GTA هم داریم که بالا صد و خورده ای میلیون فروش داشته کلا به نظرم بگیرین با همه بازی ها حال کنین
بله +۳ هست اما سطح خیلی از گیم هاش +۲۰ ساله خیلی از این ها بشدت فکری یا سرعتی هستند که یه بچه توان انجم رو نداره
من یک فیلم دیده بودم طرف یک پیرمرد ژاپنی بود که چون می خواست بیماری آلزایمر نگیره دارک سولز تو پلی۲ بازی می کرد بسته به علایق شخصه.
من به نوبه خودم بازی هایی که بیشتر ترسناک محور و معمایی و در ضمن جهان باز دوست دارم منظورم جهان بازی که تو قرون بوق نباشه مثلا مثل ردد یا مافیا و اسکار فیس و سری جی تی ای رو من دوست دارم.
با اینکه مافیا و اسکار فیس خطی اند ولی هر از گاهی تو محیطش هی می چرخم تا بجای اینکه ماموریت انجام بدم.
nier automata و بقیه عناوین این سری …
نه صرفا به علت خشونتشون یا علاقه شخصیم …
به این علت که درک مضمون ، فلسفه ، هدف ، داستان و پیام آثار یوکو تارو ، به هیچ وجه در نوجوانی ممکن نیست ، ضمن اینکه تاثیر مخربی هم روی روح و روان فرد میذاره .
چون شخصا با اتمام نیئر اتوماتا از درون فروریختم …
اونموقع ۱۵ سالم بود و شرایط خاصی هم داشتم ( از لحاظ زندگی ، مشکلات درسی و خانوادگی ، بحران بلوغ و … )
حقیقتا حس پوچی و غمی عمیق گرفتم …
جدا از غم ، مصیبت ، سیاهی و پیام موجود در بازی ، آشنایی با اگزیستاناسیالیسم و فلسفه نیچه و سارتر و شوپنهاور ، برای من زیادی زود و بیش‌از حد سنگین بود …
و نهایتا منجرب شد به یک خو.د.کشی ناموفق …
و الآن که دوباره بهش فکر میکنم ، تازه میفهمم اون زمان چه قدر اشتباه بود ، و نیئر اتوماتا چه اثر عمیق و سنگینی .
مرسی که انقدر شهامت داشتی و حاضر شدی تجربه‌ات را به اشتراک بذاری.
😌😔
بچه بودم بازی manhunt رو تجربه کردم
دروغ چرا، روم تاثیر منفی گذاشته بود ی چن مدت
واقعا باید ب رده‌بندی سنی بازیها توجه بشه
خداوکیلی منهانت چیز خاصی نداشت نمیدونم چرا انقدر دربارش بحثه ریختم پلی دادمش واقعا چیز خاصی ندیدم توش
باید تو سن کم تجربه‌ش میکردی تا متوجه عمق قضیه و تاثیر منفیش رو روح و روان بشی!
صحیح
در مورد بازی ترسناک
که شاید فقط یخورده منو ترسوند اوتلست ۱ بود و فناف ۴
The last of us 2
Punisher
Hitman 2 و ۳
Doom
Wolfenstein
Last of Us 1،۲
Koei tecmo کلا هرچی ساخته پلی ندین تا که ۱۸ سالتون شد😂😂
Prototype 2
سری resident evil
سری outlast
سری the evil within
سری bioshock هم میشه گفت
Metro
سری god of war
سری gears of war
سری condemned
سری dying light
سری shadow warrior
سری shank
سری devil may cry
سری metal gear
بازی metal gear solid vengeance
سری farcry
سری fifa
سری pes
سری mario
😂😂😂 این اخریا که هیچی ولی بقیه انصافا صبر و تقوا پیشه کنید تا که سنتون به حد تصاب برسه و ظرفیتشون رو داشته باشید
ماها که اکثرا وقتی کوچیک تر بودیم ضربه خوردیم حالا برا بعضی ها دوز ضربه فرق میکنه ولی برای جوونترا میگم که مراقب باشید چی می‌بینید چی می‌شنوید چی بازی میکنید بعضا بعضی چیزا توی سن کم متوجهش نمیشید ولی توی ناخودآگاه میمونه و وقتی بزرگتر میشید خودشو بروز میده
دمتون گرم و از نویسنده محترم هم تشکر میکنم بابت این مقاله قشنگتون که تامل برانگیز بود
کالاف دیوتی:نخوندم.🗿🗿
انصافا موندم چرا ماریو یا Pes یا Fifaتو لیستت هست!؟
نسخه فانتوم پین متال گیر رو هم اضافه کن که انگار بجای انجام ماموریت رفتی توی مراحلHot coffeeجی تی ای.
داش خودش گفت سه تای آخری رو برای شوخی گذاشته
اووو.
من کلا چشام چپ بید.
Manhuntهم اضافه کن.
The darkness
resident evil 7
doom
doom eternal
Spec ups the line
(لیست دادیم به قول استاد یه کودک میره همرو بازی میکنه🤣)
همچنین سری بازی postal
بایوشاک هم میتونست باشه .
مکس پین ۳ یه چیزی به جز داستان و گیمپلی درونش داشت که واقعا نمیشه با کلمات توضیح داد،فکر کنم بحث همون سن و درک کامل باشه مثل آرتور مورگان که شخصیت خسته ای داشت.
کلمات، کلمات خیلی درک بالایی میخوان و جالب اینجاست هر چه زمان بسیار بگذره و دوباره یه کلمه بشنوی بیشتر از قبل درک میکنی.
یادش بخیر سال ۸۹ که ده سالم بود و پنجم دبستان بودم کلی با psp گاداوار چینز او المپوس بازی میکردم،یه جایی همون اولاش کریتوس باید یه جسد رو برمیداشت و روی یه پدال خاص میزاشت تا در باز بشه و بتونه بره….یه روز که اومدم خونه دیدم مامانم خیلی ناراحته،گفتم چی شده؟؟؟گفت مدیرتون امروز با عصبانیت به من زنگ زده و میگه:این پسر دیوونه ی شما یه بچه کلاس اولی رو عین یه گونی برنج انداخته رو شونش و داره دور حیات مدرسه میدوئه!!!!
😐😕🤨🙂😀😄😆😅😂🤣
این خیلی خوب بود😂😂
کریتوس زمانت رو بشناس
خب خدا رو شکر مینی گیم بعد از پادشاه ایرانی رو انجام نداده بودی و گرنه بجای مدیر مدرسه شاید همسایه ها بهتون زنگ میزدن😂🙌
جدا از شوخی(امیدوارم به دل نگیری)اکثر ما گاد فنا همچین کارایی کردیم مثلا خودم تمایل شدیدی به استایل کریتوس توی دویدن و حتی نشستن داشتم و همونا رو مشابها انجام میدم یا علاقه شدیدی به ساختن بلیدای کریتوس با گچ و سیمان داشتم که البته هیچوقت نتونستم😂😂
😂😂😂😂😂😂😂
این باید بره کامنت هفته 🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣
Wtf
😐این تو این دنیا قفل بود
درود بر آقای غزالی
برای تجربه کردن برخی از بازیها و درک بهتر داستان‌ها و جهان‌هایی که در آنها قرار دارند، به تجربۀ کافی از زندگی نیاز است.
من خودم یادمه یکبار از اول تا آخر GTA v رو زمانی که ۱۲ سالم بود تموم کردم
بعد توی ۱۷ سالگی به این فکر افتادم که آیا چیزی از این بازی فهمیدم یا صرفا به تیر اندازی و زیر گرفتن مردم اهمیت دادم
همین شد که تو ۱۷ رفتم زیرنویس بازی رو گرفتم و از اول پلی دادم. تازه فهمیدم چه داستان فوق العاده و خفنی داشته. چیزی که من توی ۱۲ سالگی متوجه ش نمی‌شدم.
واسه همین رده بندی سنی صرفا برای گفتن محتوای …. نیست. بیشتر برای درک داستانه.
(راستی مقاله تون هم عالی بود)
البته جی تی ای وی داستان به درد بخوری نداشت صرفا یه گیم اورریته البته این نظر بنده هست خیلی ها هم مخالفن.
والا منم باهات موافقم
رده بنی اتفاقا بیشتر به خاطر هموناست،داستان رو خلاصه هم تو نت میتونی بفهمی
داستان فوق العاده+کفش خونه.
هر داستانی هم که داشته باشه اتفاقا هنوز همین زیر گرفتن و رانندگیش هست که موندگار ترین و لذت بخش ترین بخش بازیشه. داستان تاریخ انقضا داره و یکبار مصرفه ولی گیم پلی یک gta هیچ وقت فراموش نمیشه. اینو باید با ذهن باز بهش نگاه کنی که چه گیم پلی خارقالعاده و بی رقیبی داره در عین نوآوری
متاسفانه تو کشور ما کسی به این چیزا دقت نمیکنه و یه گیمیو برا بچه هاشون میخرن که اصلا واسه سن بچه هاشون ساخته نشده و بعدم هر چی بد دیدن میندازن گردن ویدیو گیم و یچه هاشونو تحریم میکنن درصورتی که مقصر خودشونن و اون برچسب سنی واقعا مهمه
واقعا
“ این نوشته صاف و ساده است و کوتاه و روراست و صریح و زود هم تمام می‌شود. از این لحاظ، کسانی که احتمالاً می‌خواهند قید خواندن را بزنند، میتوانند اندکی تأمل کنند”
حقه زیبایی بود. وقتی داشتم نوشته شمارو میخوندم اصلا متوجه گذر زمان نشدم تا اینکه به خودم اومدم و مقاله بالا پایین کردم و دیدم چه مقاله پر و پیمونی بود. خسته نباشه استاد
استاد لهجتون کو پس😂
شهری وشده
ها تو چکار داشته بیدی؟ برره ای وقتی از ته دل از خودش حرف دروکنه دیگه لحجه برایش مهم نبید
بِندِه رِفتِ تو تِمرِکز.
بهت چی و‌شد؟
عادی وشدی😂
عه شیر فرهاد لهجت فرار وکرد؟😂
اینو کیانوش نوشته؟😂😂😂
آفرین. بالاخره یکی فهمید اکانت من دوتا قطب داره. یکی شیر فرهاد و اون یکی شیر کیانوش
ولی ما که از ۶،۷ سالگی بود که جی تی ای ها و تیکن و مخصوصا گاد اف وار ها و کلی بازی دیگه کردیم که همش زده بود بالای ۱۸😂
جناب غزالی مقاله بجا و خوبی بود، ای کاش برا استفاده از همه چیز یه رده سنی استفاده اون وسیله دقت میشد نه فقط گیم ،ماشین سواری ،موتور سواری و …
صد درصد با حرف آخرتون در مورد فهمیدن ارزش بیشتر آثار با بزرگتر شدنمون موافقم….خودم وقتی یازده سالم بود برای اولین بار بایوشاکو بازی کردم و خیلی دوستش نداشتم،ولی توی این دوازده سالی که ازون موقع گذشته هرچی سن و دانش و اطلاعاتم بیشتر میشه بیشتر و بیشتر دارم شیفته عظمت و حیرت انگیزی و عمقش میشم،الکی که بهش لقب بهترین بازی تاریخ رو ندادم
دست مریزاد آقای غزالی🌹👌
به نکات خیلی خوبی اشاره کردین و به شکل منطقی هم توضیح دادین که واقعا قابل تحسینه.
فکر میکنم شخصیت حبیب رو تا حد زیادی از خودتون الهام گرفتین چون خودم به شخصه با خوندن داستانی که درموردش نوشتین همذات پنداری کردم.اینکه حبیب با شناخت تاریخ ویدئوگیم متوجه میشه که خیلی بازیا رو از جمله حتی اونایی که بازی کرده رو در حقیقت از دست داده و باید دوباره تجربه شون کنه.این قضیه توی ایران خیلی بیشتر وانمود میکنه چون اکثر ما توی بچگی تسلطی به زبان نداشتیم و عملا چیزی از دیالوگا و داستان بازی رو نمیفهمیدیم ، چه برسه به مفهوم فرامتنی بعضی از آثار.
حس کردم بابام داره نصیحتم میکنه تو اون قسمت حبیب xD
جدای از شوخی کاملا کاملا کاملا موافقم،متاسفانه تو همین ایران خودمون انقدر بچه سال و بچه کوچک هستند که جی تی آی وی(آی میگن) بازی کردند و تموم کردند و چیزایی دیدند که نباید میدیدند،من خودمم از این شیطونیا میکردم ولی خب هر چی جلو تر میره ادم عوارضشو میفهمه.
اطرافیان هم اینکارو میکرد و گاد اف وار میزد(وقتی کودک بود) و خب خیلی بده و در اینده میفهمی تو چه منجلابی غرق شدی
ادم کلا تو اون دوره میخاره که بره سراغ این چیزا ولی واقعا نباید رفت، هر سخن جایی و هر نکته مکان و هر گیم زمانی دارد.
اون موقع تو محله من فقط ps2 داشتم و تازه گاد ۲ رو گرفته بودم بچه ها اومده بودن خونمون که ببینیم چطوره گیمش یادم نمیره اون اولاش که میری تو اون گرمابه بود چی بود همینجوری رندوم داشتم به دیوارا ضربه میزدم که یهو یکیشون شکست و اون دو زن رو دیدیم😂از ترس هی نگا میکردم که کسی نیاد
صفحه لودینگ gta v 💀
هون لحظه:ننه ها لنگ دمپایی.
حاضر.
آتش.
این قضیه که رده سنی مهم نیست واقعا حرف اشتباهیه که من خودم تو زندگیم این رو از راه سختش یاد گرفتم
یک مقاله هم برای بازی های زیر ۱۸ سال مناسب منتشر کنین
من چند تا بازی میشناسم
Crash و Spyro و Lego و NFS
برای کنسول های نسل ۸ و ۹ باشه بهتره
من خودم بازیهای مناسب سنم نمیرفتم ولی اون موقع ها بازی ها معلوم بود که بازی هستن ولی الان خیلی طبیعی شدن
جناب غزالی فرمایش شما متین هست، اما من به عنوان کسی که از کودکی یعنی ۱۹۹۰ مشغول ویدئو گیم هستم، به شما عرض می کنم که زبان انگلیسی و دیالوگ را من از همین بازیها یاد گرفتم. چرا که شوق دانستن و درک داستان بازی را داشتم. آن زمانها یک دیکشنری یک جلدی قطور روی میزم بود و آنقدر با شوق در میانه بازی آنرا ورق می زدم تا کلمه به کلمه دیالوگ را بفهمم که صفحاتش وارفته بود. هنوز دارمش و این خود به یک خاطره خوش از آن دوران را برایم تداعی می کند. بعد تر همین بازیها مرا وا داشتند تا C ، C++ ، دات نت و حتی اسمبلی را یاد بگیرم. از اولین روزی که آنریل انجین در اختیار عموم قرار گرفت روی آن کار کردم و به تبع آن کار با ابزارهای مدلسازی 3D و هوش مصنوعی در بازیها را یاد گرفتم. درست است که رده بندی سنی خوبست و بهتر است که رعایت شود، ولی به اعتقاد من خشونت بازی کسی را خشن نمی کند، این را از دید کسی می گویم که در روزگار اینترنت گردی اش نه سیستم کنترل محتوای نامناسب وجود داشت و نه دارک وب در عمق فرو رفته بود. همه چیز عیان بود لیکن برای نسل ما مشاهده و به عمق رفتنش صرفا جهت احصای حس کنجکاوی و آگاهی از جنایات واقعی بود و بس و یاد ندارم که پس از خروج از ابنترنت اکسپلورر یا نت اسکیپ چیزی از آن را در ذهن نگاه داشته باشم….
امروز هم هرگاه آشفتگی به سراغم می آید، این بازیها هستند که با بردن من به دنیای پر رمز و رازشان حال خوب را برایم به ارمغان می آورند. پس به نظر من نمی توان یک نسخه را برای همه پیچید، چرا که شاید کودکی آینده اش را در بازیهای ثقیل ببیند.
منم مثل تو انگلیسی رو از بازی یاد گرفتم
تا حد زیادی باهاتون موافقم و هم مخالف.
من خودم هم با اینکه خیلی از شما کوچیک ترم ولی تقریبا روند مشابهی رو داشتیم.واسه منم گیمی مثل گاد او وار توی بچگی خیلی بهم کمک کرد که توی زمینه زبان انگلیسی بدون هیچ کلاس و تشویقی، کار کنم و در کنارش مهارت هایی رو مثل ادیت زدن رو چه عکس و چه ویدئو رو یاد گرفتم،حتی حس میکنم که معما های بازی توی اون سن تا حد زیادی باعث به چالش کشیدن ذهنم و رشد کردنش شدن.
ولی از طرفی نکات منفی هم داشت که قابل چشم پوشی نیست. الان که به گذشته نگاه میکنم،عملا حس میکنم که کریتوس روی رفتار پرخاشگرانه ام تاثیر گذاشته بود.حتی بدترین ضربه ای که خوردم دیدن صحنه خراب شدن پل توی فیلم فاینال دستینیشن پنج بود که عملا وحشت شدیدی رو به جونم انداخت و به قدری پنیک شدم که حتی نفس کشیدن هم واسم سخت شده بود(همون لحظه بعدی که فیلم رو دیدم)جدا از اون به مدت یک سال همه اش شبا با خودم کلنجار میرفتم تا فراموشش کنم یا حین راه رفتن ازین میترسیدم که دکل مخابرات مون کنده بشه و نوکش صاف بره تو حلق من و بمیرم.این قضیه حتی تا همین امروز هم گریبان گیرم هست و وسواس شدیدی نسبت به بلایای احتمالی طبیعی پیدا کردم.من توی اون سن واسه پیام فیلم مبنی بر اینکه هر لحظه ادم ممکنه کشته بشه آماده نبودم و همچین تاثیری روم گذاشت درصورتی که خونواده ام میتونستن ازین اتفاق جلوگیری کنن.اینکه میگین تاثیرگذاری واسه افراد متفاوته کاملا درسته.شاید خیلیا مثل من اون فیلم رو توی بچگی دیده باشن ولی تاثیری روشون نگذاشته باشه ولی آیا این دلیل میشه که به همه بچه ها صحنه های نامناسب نشون بدیم تا ری اکت شونو ببینیم؟ قطعا خیر و تجربه اثار به صورت اصولی و توجه به رده سنی خیلی روش امن تره.ما با بازی های مناسب مون هم میتونستیم تاثیرای مثبت ویدئوگیم رو که گفتین داشته باشیم.🌹🙌
سلام و عرض ادب خدمت جناب آقای غزالی عزیز
حقیقتش من که وقتی با یه قد کوچولو موچولو تو دنیا میگشتم و هنوز اول ابتدایی نرسیده بودم، عجب عشق Age of Empires 3 رو تو دلم داشتم و فقط هم به دوتا حکومت (تو اون بازی و مجازاً!) می‌چسبیدم: عثمانی با دوستی ناپلئون بناپارت 😅. فقط و فقط همینا. از باقی حکومت‌ها اصلا خوشم نمیومد. حتی باوجود اینکه حکومت انگلیس تنها حکومتی بود که دیالوگ هاش دوبله فارسی شده بود، بازم خوشم نمیومد!!!
کلی هم عشق میکردم که وقتی روی کارگرا کلیک میکنم، میگه: سِلام. یا حتی یادمه می گفت بادمجون(که معناش چوب بود گمونم.) و منم کلی می‌خندیدم توی دلم! باوجود اینکه هیچی نمیفهمیدم از حرفا و برام فقط خنده‌دار یا لبخندگذار بود. حتی ادای شیوه حرف زدنشونو هم درمیاوردم!
اما گذشت. هعی! روزگار! بله. بزرگ شدم و بعد از کللللللللیییییییی سال بالاخره برگشتم. اما ای کاش به این بازی اصلا برنمی‌گشتم. چون دیدم آقا شدم صفر صفر😐… بی‌سواد بی‌سواد😳… یعنی واقعا هرچی دانش از Age of Empires 3 داشتم، نصفش یا کلش پر. 🤯🤯🤯 مجبور بودم به دانش زبان انگلیسیم تکیه کنم تا بفهمم کدوم دکمه رو بزنم، کجا برم، چیکار کنم. فقط هم یه تفاوت حس کردم؛ اینکه دیگه سطح سخت بازی برام سخت و آزاردهنده نبود و لذت بخش بود و تصمیم گرفتم آنلاین رو امتحان کنم که عجب فضای پراسترسی بود. فهمیدم هیچ وقت آنلاینش برام Joy بخش نیست!
پس برگشتم به همون آفلاین لذت بخش و نوستالژی؛ درحالی که گیج بودم و از خودم می‌پرسیدم: “من توی بچگی چطور بودم که خیلی از Age of Empires 3 رو بدون دونستن زبان می‌فهمیدم!؟ اما الان چی شده که فقط با تکیه بر زبان انگلیسی میفهمم؟؟؟” 😅
واقعا هنوزم برام سواله که چه جوری تو بچگی همه اینا رو بهتر بلد بودم. شاید به خاطر شکل و نقاشی های جذابش بوده. نمی دونم والا! ولی این بازگشت عجیب من به دوران کودکیم بود. به نظرم بعضی وقتا بچه‌ها از بزرگترا بیشتر، بهتر و عمیق‌تر میفهمن. خیلی چیزایی که ما اصلا شاید نفهمیم. ترس یه بچه از یه فیلم برا ما خنده داره چون فکر می کنیم درک نمیکنه و حالیش نیست و به سنش نرسیده؛ اما درواقع خیلی بیشتر از ما درک کرده که چیزی توش هست که مخربه.
شازده کوچولو درست همینو میگفت؛ اینکه برای بزرگترا باید همش توضیح بدی و…
ممنون بابت نوشتن این مقاله دلنشین‌تون و اینکه نظر طولانی منو خوندید. قلم شما همیشه آرامش بخشه.
سلامت و تندرست باشید استاد عزیز 🌹
سلام به آقای غزالی عزیز دل
مشکل من ازون طرف درک نکردن داستان بازی های بود که تو بچه گی تجربشون کردم و ازین طرف برام لذت نبردن از بازی ها مثل اون دورانه
واقعا حس عجیبیه هر چند شرایط زندگی که توش هستیم هم بی تاثیر نیست
ولی بازم با همه این اوصاف گیم برای ما بجز فهمیدن داستان و درک فلسفه ساخت یک بازی و لذت بردن از دنیای رنگارنگ این صنعت راهی برای فرار از هزاران مشکلات و درد حقایق تلخ و نا ممکن های زندگی واقعیه حداقل برای چند ساعت جایی هستیم که دوست داریم باشیم
مقاله تون مثل همیشه من رو غرق در نوستالژی های قدیم کرد و داستان حبیب مثل یه خاطره ای که انگار خودم داشتم از جلو چشمام رد شد و فقط میتونم دست تون درد نکنه شاد و سربلند باشید آقای غزالی❤❤❤
بیشترین موضوعی هست که باید به شدت در ایران فرهنگ سازی بشه
دختر ۸ میشناسم نشست جوخه انتحار آخری رو دید😑😑😑
مطمعنم خیلی هامون بدترشو دیدیم
هیتمن بازی کنه.
کالاف دیوتی.
مرتال کمبت.
من که بابام میشینه باهام فوتبال بازی می کنه.
مامانم که قدیما می گفت که بازی مرد علاقش سوپر ماریو بود اما الان کالاف می زنیم.🗿🗿
چه پدر پایه ای
چه پدر خفنی
البته فکر نکن که همیشه میاد.
برخی اوقات که حال داره میاد باهام بازی می کنه که همیشه یعنی یک دست یا دو دست رو بازی می کنیم مگر مهمون بیاد که کلا دسته ها این دست و اون دسته یعنی من و بابا و یا با عمو و دایی و … .
وگر نه خیلی کم با بابام بازی می کنم.
بازم خیلی خوبه
تو خارج توجه میشه چون بازی رو باید قانونی خرید و زیر سن قانونی نمیدن … اما اینجا به فکر سود بیشتر هستن
متاسفانه گیم هم بخوای بخری مثلا میگیم شاید مرتال کمبت ارزون تر از سک بوی باشه طرف که سواد محتوایی از ویدئو گیم نداره میاد می خره برای بچش بعد صحنه رو هم می بینه کنسول رو از جا دم از بچه می گیره و کلا میگه ویدئو گیم سمه.
کشور ما یکسری قاعده های به کلی غلط رو داره و همینطور به طور سنت که مثلا قدیم بزرگتر ها می گفتند که بازی برای بچه ها بده چشمو ضعیف می کنه بچه رو خشن می کنه و همینطور این به عنوان عقیده ای هنوز در ذهن این افراد هست در صورتی که کشور هایی مثل انگلیس و آمریکا دارن با بازی به بچه هاشون آموزش میدن و یک فیلم کوچکی هم دیدم که آموزششون رو از طریق ماینکرفت به بچه ها یاد می دادن.
حالا ما میام میگیم طرف معتاد می کنه و فلان در صورتی که استفاده درست و نحوه استفاده ازش رو به اندازه بلد نیستیم.
یه نکته دیگه هم که لازم دونستم ذکر کنم اینه که تعداد آثار خوب چه توی ویدئوگیم و چه توی فیلم و سریال و انیمه بشدت زیادن و این خودش یه حسرت میاره که چرا هنوز فلان اثر رو تجربه نکردم و یه حس عقب موندگی به آدم دست میده مخصوصا در مقابل افرادی که میبینیم شرایط بهتری نسبت به ما داشتن و آثار گسترده تری رو تونستن تجربه کنن.همین خودش باعث ایجاد تنش توی آدم میشه درصورتی که هدف اصلی این مدیوم ها سرگرم کردن مخاطبه و نه اینکه خودش باعث دغدغه بشه.جدا از خودم خیلی از دوستامو دیدم که همچین حسی رو پیدا کردن و این تفکر اشتباه نیاز به اصلاح شدن داره.
من خودم ازین مسئله خیلی اذیت میشدم تا اینکه بعد مدت ها به این خودشناسی رسیدم که حتی اگه تموم عمرمو بزارم هم بازم تجربه خیلی از اثار از دستم میره پس اصن لزومی نداره که حسرت بخورم و از طرفی با توجه به علایق و سلایقم تجربه آثار رو اولویت بندی کردم که خیلی مفید بود.و توی زمان فعلی هم با خیال راحت میشینم و گیمای نسل هفت و شیش رو روی پلی تیریم تجربه میکنم.🙌
واسه همین اگه درمورد این قضیه مشابه این مقاله توی رسانه بزرگ تون صحبت کنین ، قطعا واسه خیلیا مفید خواهد بود. 🌹
میدونی، به نظر من، اونقدرها هم اثر خوب توی فیلم و سریال و انیمه وجود نداره… از اینجایی که کامنتت رو درک کردم دارم میگم…
دورانی بود که به شدت نگران کتاب‌های زیادی که نخوندم و فیلم‌هایی که ندیدم و بازی‌هایی که انجام ندادم بودم؛ اما زمان که گذشت و چیزهای زیادی که دیدم، تجربه کردم و خوندم، فهمیدم دنیا چقدر اثر خوب کم داره… الان خیلی چیزها برام تکراری شدن؛ کتاب‌ها، فیلم‌ها، بازیها؛ خیلی کم پیش میاد واقعاً چیز جدیدی برای ارائه دادن داشته باشن و اگرم دارن، باب سلیقه ذهنی من نیستن…
و البته چیز دیگه‌ای هم هست؛ اونم اینکه از یه سنی به بعد آدم متوجه میشه که دیگه قرار نیست خیلی تغییر کنه. از یه جایی افکار ما سفت و محکم میشن و تمایلمون برای تغییرشون کمتر میشه… به همین خاطر کمتر حوصله می‌کنیم پای آثار حتی فاخر و تاثیرگذار بشینیم…
چقدر جالب🌹👌
به نکته خیلی خوبی اشاره کردین.
هنوز توی حوزه فیلم و سریال و کتاب به این حد نرسیدم ولی توی ویدئوگیم و انیمه بشدت این موضوع رو حس کردم مخصوصا توی آثاری که ژانر مشابهی داشتن.
حقیقتش من خودم هنوز گیمای نسل هفت و شیش رو پلی میدم که اکثرشون واقعا گیمای جذاب و خلاقانه این ولی خب این حس رو دارم که توی اینده دیگه این کشت و کشتارایی که توی گیمای هک اند اسلش هست،جذابیت اولیه شونو واسم از دست بدن (بخاطر تکرار)یا از طرفی وقتی اثر شاهکاری مثل سری گاد رو بازی کردم،دیگه لذت بردن از اثار معمولی هک اند اسلش واسم سخت تر شد(دانته اینفرنو رو به یه ساعت هم نکشید دلیتش کردم یا کسلوانیا ۲۰۱۰ واقعا بعضی از مراحلش روی مخ بودن) و فقط معدود آثاری مثل متال گیر رایزینگ و دویل می کرای یک و سه تونستن توی این ژانر جذبم کنن.
درمورد انیمه هم وقتی واسه بار اول اتک ان تایتان رو دیدم،فایتای بشدت تاکتیک محورشون واسم جذاب بود ولی الان که واسه بار سوم همچین موضوعی رو توی انیمه جوجو بیزر ادونچر میبینم دیگه جذابیت اولیه رو نداره و اگه همین روند ادامه پیدا کنه شاید کلا دیگه جذابیتش واسم از بین بره.
البته اینکه صنعت ها جدیدا بجای اینکه روی خلاقیت و هنر وقت بزارن،تمرکز شونو روی خلق اثار پول ساز میزارن شکی نیس و باید واقعا قدر اثار کم خلاقانه جدید رو دونست.
خیلی از دوستام هم به این قضیه اشاره کردن که بعد ۲۵ یا ۳۰ سالگی دیگه حوصله ادم کمتر میشه و شور و هیجان سابق رو نداره ولی به شخصه امیدوارم همچین اتفاقی واسه من نیوفته،حداقل قبل ازینکه گاد او وارای جدید رو پلی بدم😂🙌
متوجهم:)
میدونی، جدا از تکراری بودن، همونطور که اشاره کردی وقتی ذهنت به محتوایی تو یه سطح خاصی عادت کنه، براش سخته که لول‌های پایین‌تر رو تحمل کنه…
اما میتونم بهت بگم که اگه خودت بخوای میتونی به لول‌های پایین‌تر هم عادت کنی؛ اما آرزو میکنم هیچوقت اینطور نشه:)
راستی، اینم بگم که اگر چیز با کیفیتی وجود داشته باشه، تو سنین بالاتر و جایی که از خیلی محتویات دیگه زده‌شدی هم اتفاقاً ممکنه که به شدت لذت ببری!
به شخصه درسته الان (که خب باز هم سنی ندارم) نسبت به ۶ سال پیش کمتر چیزی نظرمو حلب میکنه، اما اگر یه اثر فاخر باشه من هنوزم با تمام وجود غرقش میشم…
پس، اگر بزرگتر شدی و گادهای جدید هنوز هم با استانداردهای ذهنیت همخوانی داشتن، اونوقت نگران نباش چون لذت میبری:))
پس انگار هنوز امید هست واسه آینده🤝
خیلی خیلی ممنونم بابت اینکه تجربیات خودتون رو درمیون گذاشتین چون بشدت واسم جالب و مفید بود🙏❤️
درود خدایان المپس و نورس بر شما دوست عزیز🌹
من از بچگی از ۸ ۷ ساگی همه بازیی هایی که درجه بندی سنی ۱۸ داشتن رو بازی کردم و واقعا هیچ اتفاقی برام نیوفتاد ! ریا نباشه ... من نسبت به هم سن و سالام واقعا بچه آرومتریم اینا همه از خالی کردن هیجانات تو گیم نشعت میگیره
تو دعوا هیچوقت من دنبال کتکاری نیستم فقط دنبال اینم که منطقی حرف بزنم
اونایی که همیشه در حال دعوان و میرن پشت مدرسه هزارتا کار میکنن همیشه تو کوچه خیابون ولن و هیچ سرگرمی ندارن این آدما واقعا برای جامعه مضر هستند زیرا یاد نگرفتن هیجانات خودشون رو تو تفریحات و سرگرمی های خودشون خالی کنن
درون گرا هم نیستم اصلا قبول ندارم که گیم موجب درون گرایی میشه ، از خشونت و هرچی که تو بازی هست هیچ ضربه ایی نخوردم … هیچوقت این خشونت رو من تاثیر نذاشته که برم مثلا رو کسی امتحانش کنم
من مشکلی که با درجه بندی سنی دارم اینه که تو باید تو ۱۸ سالگی گیمو پلی بدی
خب تو ۱۸ سالگی درس هات سنگین تر ، سربازی، کنکور و… چجور میخواد امونمون بده ؟
آقای غزالی شما واقعا قلم خوبی دارید ولی من مشکلی با درجه بندی سنی ندارم فقط در موارد محتوای +۱۸ قبول دارم که نظارت صورت بگیره زیرا برای سنین پایین هضمش خیلی سخته ولی واسه من نداشت برای بار اول ولی در طول زمان خودشو نشون داد
اگه خودم روزی بچه دار شم پا به پاش باهاش بازی میکنم و درس یاد میدمش خودم با اینکه تایم پلیم در روز ۳ ساعته معدلم شد ۱۹ و به بازی هایی که خشنونت کمتری دارم واسش میخرم ولی بازی هایی مثل gow 3 و gta v کا محتوای …دارن رو نمیخرم
فکر نکنم بشه از زندگی شخصی کسی به نتیجه خاصی رسید، نه شخصی مثل شما که تحت تاثیر نبودی قراره معیار باشه نه یه آمریکایی که تفنگ میگیره دستش و مدرسه رو به رگبار میبنده. این یه موضوع آماری به حساب میاد و به تحقیقات روان‌شناسی نیاز داره که مطمئناً توسط سازمان هایی مثل ESRB انجام شده.
بله کاملا حرف شما درسته من از بصر خودم به ماجرا نگاه کردم به هر حال انسان ها شبیه هم نیستند
آقای کریمی شما یه زمانی تو مجله دنیای بازی مقاله نمینوشتید ؟
شما فقط یه نفری و نمیشه از یه نفر به نتیجه قابل تعمیم رسید
حقیقتا اینه خشونت توی سنین پایین باعث پرخاشگری میشه
بازی هم یه رسانه بشدت تعاملیه و اینو تشدید میکنه اما همین خشونت توی سنین بالا تر فقط ادرنالین رو بالا میبره
پس بهتره به جای گفتن «من چیزیم نمیشه» به اون علامت کناری توجه کنی
اعتیادبه گیم بهترین اعتیا د در جهان است .💥 هرکیم میگه نه مضره .. معلومه تو زندگیش چیز بد ندیده ..
امثال تو موجب بد نام شدن گیم شدن
پس توهم از اونایی که چیز بد ندیدی .
شخص با شخص فرق داره روحیه ها متفاوته درسته من خودمم با اینکه کلی فیلم ترسناک و بازیایی که نباید تو اون سنی که داشتم تجربه میکردم و کردم همین حال و هوای شما رو دارم، ولی گاهی تو زندگیم حس میکنم که تاثیر داشتن و نباید نگا میکردم واسه یه انسان سالم بودن باید تموم جوانب رو رعایت کنی اینایی که محدودیت سنی هس واسشون الکی نیس طرف از جهت علمی اینا رو بررسی کرده دیده بله برا زیر ۱۸ خوب نیس
در واقع، درجه سنی تنها به محتوای خشونت آمیز و یا جنسی خلاصه نمیشود؛ درجه سنی به ساختار و پیچیدگی بازی ها هم اشاره دارد.
در بازی هایی که منحصر به کودکان باشد، نسبتاً همه‌چیز آسان و ساده سازی شده است و در بازی هایی که منحصر به نوجوانان باشد، نسبتاً شاهد ساختارِ دشوار تری خواهیم بود و در بازی های مختص به بزرگسالان، شاهد ساختار پیچیده و دشوار چه در گیم پلی و چه در داستان هستیم (این پیچیدگی و سختی نسبت به ژانر بازی هم میتونه متغیر باشه مثلا، ژانر سولز-لایک از سختی بیشتری برخورداره.)
با این حال، نمیتونم کتمان کنم، مورتال کامبت در دوران کودکی بهترین خاطرات من رو رقم زد.
استاد شما از چه نژادی بودین؟؟؟
گوربه سانان.
بازیهای ویدیویی از شما اندیشمند نمی‌سازند؛ بازیهای ویدیویی فقط اشاره میکنند و کماکان لازم است که فردی به دیدگاه و مبانی مستقل خودش رسیده باشد تا بتواند تصمیم بگیرد کدام اشاره را دنبال کند.
هدف مطلب چیز دیگه‌ای بود اما این جمله خیلی خوب به شکی که داشتم اشاره کرد. برام قابل درک نبوده که خیلی‌ها اظهار میکنن فلان بازی تاثیر زیادی روی اونها داشته دچار تلقین و جوزدگی شده بودن یا واقعا اشاره‌ی اون بازی همسو با دیدگاه‌شون بوده…
توصیه همیشگی من به کودکان و نوجوانان این سایت خوندن کامل این مقاله ست
اول خودت!
رو زمین میندازم و لچک شکار میکنم
مواظب باش شکار نشی عمویی
از طرفی هم با بالاتر رفتن سن دیگه شور واشتیاقی مثل دوران نوجوونی نیست وممکنه سراغ خیلی ازبازی ها نریم نمونش خود من ، زمانی که ps1 داشتم نزدیک ۲۰۰ تا دیسک بازی داشتم ولی الان …فقط یه فیفا ۲۳ روکنسوله 😂
مقاله خیلی شیک و اتو کشیده و درست هست، ولی نویسنده دنیای واقعی رو دیگه خیلی به فراموشی سپرده.
ما جوری بزرگ شدیم که هیچ چیز مثبت هیجدهی تو اطرافمون رعایت نمیشد و خشن ترین بازیها هم برامون حکم تفریح داشت…
و اینکه مگه چند درصد افراد تو ایران این شانس رو دارن که بازیها رو سر وقتش بازی کنن؟
همه که نویسنده ی سایت گیم نیستن تا بتونن با خیال راحت هدیه رو به موقع باز کنن.معمولا تو ایران به یه سنی که برسی باید روزی ۱۲ ساعت کار کنی که گرسنگی نکشی…
بعد از ازدواج هم که مشکلات زن و بچه و زندگی اضافه میشه…
دوران کودکی و نوجوانی تایم طلایی واسه اکثریت گیمرای ایرانی هست که میتونن با دل و جون به تجربه ی بهترین بازیها بپردازن.
بزرگ ترها تو ایران یا کلا وقت ندارن، یا آرامش و زمان کافی رو برای لذت بردن و فهمیدن بازیها ندارن.
نمیشه این دو دسته رو فراموش کرد و فقط برای اون دسته ی سوم که مشکلاتشون کمتره و هنوزم گیمرن یه “حبیب” دروغی ساخت و انتظار داشت باورش کنن.
بازی موبایلی وکتور هم همینطور
اون موقع نمیدونستیم برای چی گوشی از سرش انداخت از ساختمون پرید پایید شروع کرد فرار کردن
حالا فهمیدیم پیامش فرار از ماتریکس بود🥲
حقیقتا وقتی متن داشتم می خوندم یکسری جملات واقعا حس می کردم،پسر بچه ای را حس می کردم که Shadow of the Colossus و ico را تموم کرده بود حتی لذت خاصی هم از ico نبرده بود، اون بزن بزن شورش در شهر براش نداشت،پسر بچه ای را به خاطر دارم که هالک ۲۰۰۸ با دارک سولز ۱ عوض کرده اوج انگیزش هم یک کلَکل با همکلاسی بود تا ببینه بازی که دوستش ازش میناله اون می تونه تموم کنه یا نه.حتی اون پسر اصطلاحا بالغی که در ۲۰ سالگی روز عرضه بلادبورن خریده بود چون از آثار قبلی فرام سافتور و انحصاری های سونی لذت برده بود، در ذهنم گذر کرد،چقدر بی فایده و بی سرانجام بودن، اون پسر بچه چیزی از تفکرات مبتنی بر hermetist وRosicrucianism اوئدا نمی دونست، چیزی از دوگانه انگاری و نیهیلیسم و تفکرات حاکم بر بازی های میازاکی نمی فهمید چیزی از کشمکش های کن لوین و تلاشش برای انتقال مفاهیم در بایوشاک هم متوجه نشده بود
حالا که دارم به گذشته فکر می کنم چه تفاوتی در تجربه از بلادبورن بین فردی که کمی دست و پا شکسته تفکر بلده،برای درک این اثر کمی the fire from within خونده با اون پسر ۲۰ ساله علاقه مند به فرام سافتور وجود داره
این فرد الان می فهمه بازی inmost چقدر زیباس چقدر مفاهیمی که ارائه میده قابل تامل هستند به خصوص برداشتش از مفهوم keeper
در نهایت پس از تکمیل کردن ظرف سن برای تجربه آثاری خاصی که در بازی های ویدئویی موجود هستند شدیدا موافقم که باید یک تفکری در فرد شکل بگیرد حالا درست یا غلط، اون فرد باید قالبی به خودش گرفته باشه
حالا مسائل و محتواهایی بزرگسالانه هم به کنار. (دوست داشتم همسو با دیدگاهی که در مقاله به این موضوع پرداخته شده نگاه کنم و چند خطی بنویسم )
اگر بازم برمیگشتم عقب حتما این نکته رو رعایت میکردم
واقعا روی ادم تاثیر گذار هست
روزی بچه داشته باشم هم این رو براش در نظر میگیرم
واقعا دمتون گرم اقای غزالی به نظرم بهترین مقالتون همینه
خیلی حالم به هم میخوره وقتی میبینم ی بچه ۱۰ ساله داره rdr2 یا اساسینز کرید ۲ بازی میکنه
مثلا پسرعموی خودم
در کل به نظرم وقتی یه بچه یه بازی مثل کالاف دیوتی یا رد دد رو بازی میکنع اعتبار اون بازی میاد پایین
یا مثلا بایوشاک
سازنده ها دهنشون سرویس شد داستان به اون عمیقی خلق کنن بعد یه بچه ۱۰ ساله فقط میکشه میرع جلو هیچی هم از داستان نمیفهمه
کاملا مشخصه حرفت تا حدودی تعصبی هست مثلا خودمون تو بچگی gta sa بازی میکردیم ارزشش کم شد؟
اون که قضیش فرق داره:)
ناراحتی بچه داره لذت میبره ؟ خودت معنی رو بفهم بذار بقیه لذت ببرن
این بیشتر به درک طرف مقابل از جهان اطراف و بازی که میخواد بازی کنه برمیگرده
مثالی که در مقاله زده شد
چه تفاوتی بین یک فرد ۱۶ ساله با یک فرد ۱۸ ساله هست
ممکنه یک فرد ۱۶ ساله
وقتی رد دد۲ رو بازی میکنه
معانی عمیقی از بازی رو درک کنه
ولی وقتی به طور مثال بایوشاک رو بازی میکنه هیچ درکی از اون نداشته باشه
و صرفا به تجربه بازی و فهمیدن سطحی داستان ختم بشه
و بالعکس شاید تجربه رد دد به فردی که ۱۸ سال داره هم توصیه نشه
این بیشتر به خود فرد برمیگرده
یک بخش مقاله هم به این مورد اشاره کرد که شاید منظور و هدف بازی در بخش از ذهن نوجوان قرار بگیره که هنوز تکامل پیدا نکرده و منسجم نشده
به نظرم اون فردی ۱۶ ساله ای که میخواد بره یک بازی که رده سنی بزرگسال داره رو تجربه کنه باید به اون شناخت از خودش برسه که بدونه آیا توانایی درک این بازی رو داره یا نه؟
آیا ذهنش در مواردی که داستان بازی میخواد اونجا رو تحت تاثیر قرار بده به رشد و تکامل کامل رسیده؟آمادگی لازم برای درک معانی و مفاهیم بازی رو داره؟
در کل به نظرم رده بندی سنی یک رده بندی کلی هست و ممکنه یک بازی برای فرد در رده بندی ۱۸ سال قرار بگیره
برای فرد دیگه در رده ۱۶ سال
همه اینا به خود فرد و درک و فهم از خودش برمیگرده
نه چیز دیگه ای
“فهمیدن «معنی حقیقی» بازیها در زمان و مکان درست.”
یه نفرم یه زمانی می گفت:
The right man in the wrong place can make all the diffrences in the world
از همون پاراگراف اول،کاملا مشخصه که این مقاله به قلم یک هنرمنده🐔☕️
G-Man
Half life 2❤
من تو بچگی : رده بندی سنی رو نخوندم 🗿
همین رده بندی بود که باعث شد خیلی از عناوین خفن رو بازی کنم چون بچه بودم فکر میکردم هر چی بازی برای بزرگسال هست خفنه و هرچی برای بچه ها چرت .
همون اوایل که ماینکرفت اومد گفتم چرته برای بچه هاست بعد که دیدم ماینکرفت خیلی ازش تعریف میکنند رفتم سراغش و از همون دوران تا الان دارم ماینکرفت پلی می دم پس هیچ وقت فکر نکنیم که رده بندی سنی پایین برای بچه هاست و ویدیو گیم فقط برای رده بندی بزرگسال نیست .
“..تصمیم گرفت تا کارهای خوبش را با علامت‌های ضربدر و مربع، و کارهای بدش را با علامت‌های مثلث و گاهی هم دایره یادداشت کند..”
دقت به جزییات تون رو خیلی دوست دارم . درکل شد یکی از بهترین نوشته های آقای غزالی برای من. آدم حرف اضافه بزنه از ارزش این مطلب کم میشه پس من فقط یه تشکر میکنم ازتون♥️🌹 دمتون گرم همین جوری پر قدرت ادامه بدین
مقاله بسیار خوبی بود آقای غزالی فقط یه چیزی درباره کودکی خودم دارم که دوست دارم با شما به اشتراک بزارم
بنده از ۵ سالگی عاشق بازی کردن بودم پدرم کامپیوتر ضعیفی برای کار هاش تو خونه داشت و من می‌نشستم و بازی میکردم مثل خیلی از شما دوستان ولی خب در ۹ سالگی که آپارات تازه تشکیل شده بود یه کانال بود که داستان بازی هارو میگفت و مطالبی که در بازی ها بودند که بچه به خوبی نمی‌توانستند این مطالب رو درک کنند که شما هم ذکر کردید هم ایشون مطالب بازی هارو میگفت و واقعا من که ویدئو ایشون رو میدیدم واقعا برام چیز های جدیدی بودند و من اون موقع کلاس زبان هم میرفتم و از اون موقع سعی کردم به داستان بازی ها بیشتر دقت کنم و در ۱۰ یا ۱۱ سالگیم وقتی بازی میکردم با همه چیز های خشونت آمیز و جنسی آشنا بودم و برام چیز جدیدی نبودن اما من با اونا آشنایی کامل رو داشتم و بیشتر سعی میکردم به داستان بازی توجه کنم و واقعا چیز هایی که بچه ها از داستان درک نمیکردن من درک درستی از هربازی داشتم و بیشتر بازی هایی که انجام میدادم رده بندی بابای ۱۸ داشتن .
بعد مدت ها تو سن ۱۲ سالگی شروع کردم به یادگیری برنامه نویسی در صورتی که هم کلاسی هایم اصلا نمیدونستن چیه و واقعا بچه های همکلاسیم و هم سن خودم در اون موقع اصلا درک های که من داشتم رو نداشتن و واقعا برام عجیب بود و در کنار همه ی اینکار ها به درسم هم ادامه میدادم و بعد سراغ بازی سازی با یونیتی رفتم در سن ۱۳ یا ۱۴ سالگی و کدنویسی با برنامه های مختلف رو یاد میگرفتم و بعد ها در بین ۱۵ یا ۱۶ سالگی سراغ ارز دیجیتال رفتم و علمم رو در خصوص این موارد هی بیشتر میکردم و الان که ۱۷ ساله ام تصمیم میخوام بزودی تو ارز دیجیتال کارمو شروع کنم و بازی بسازم و یه تیم برای بازی سازیم بزنم.
سختی که در خصوص این مطلب دارم اینه که مسئله در مورد درک بچه هست نمیخوام از خودم تعریف کنم ولی تو ۱۲ ۱۱ سالگی درک بالایی از خیلی مسائل داشتم و بیشتر بچه ها به قول شما درک درستی از این موضوع ندارن ولی هرکی میتونه با فکر و کار های خودش یه درک درستی از بعضی مسائل داشته باشه.
راست میگه. یه چک بکنید ببینید برا خانواده ضرر داره یا نه
Bravo
این مشکل رو با بچه های فامیل دارم ، با ۱۰ سال سن دنبال کفش فروش تو gta v هستن:////
منی که از ۵ سالگی بازی های رده بندی ۱۸ سال رو بازی میکردم 🗿🗿🗿
راستش رو بگم رده بندی برام اصلا اهمیتی نداشته و نخواهد داشت ( البته که دیگه ۱۸ سالم شده ) و همینطور برای بچم هم آزاد میذارمش و محدودش نمیکنم
خسته نباشی حسین جان
مثل همیشه فوق‌العاده
بله کاملا درسته باید به رده بندی سنی بازی ها توجه کرد البته خودمونیم اگر بشه در دوران نوجوانی این حرفو به نوجوانان گفت و اونها هم بگن چشم :)) و کلی مسائل اینجا هست برای گفتن و یک کامنت طولانی 😁 اما خب بحث مقاله کاملا درسته توجه به رده بندی سنی بسیار توجه درستی هست و قطعا این حقیقتی هست که بعضی بازی ها درک کردنشون نیاز به سن بیشتر یا زیباتر بگم فهم و درک و تجربه بیشتر از زندگی داره برای مثال شما ممکن هست یک سکانسی در یک بازی رو در ۱۵ سالگی ببینید و یک برداشتی کنید اما ۱۰ سال بعد تازه بفهمید چی شد هر چند نوجوانی هستند که در نوجوانی هم اندیشمند هستند نمیدونم بگم خوش به حالشون یا اینکه بد به حالشون چون خیلی زود فهمیدن مسائل بعضی اوقات ضد حاله، خیلی بحث پر شاخ و برگی هست اما رعایت رده بنده سنی خیلی مهم هست خصوصا برای کودکان که این رو من خیلی تاکید دارم و باید سعی کرد تا میشه بهش توجه کرد.
به عنوان یه پدر گیمر، باید این رده‌بندی سنی بازیها رو واسه بچه‌هامون توضیح‌ش بدیم و مراقبشون باشیم
اینو میگم
چون خودم وقتی خیلی سنم کم بود، بدون هیچ اطلاعی میرفتم سراغ ی سری از بازی‌هایی که واسه نوجوانان و حتی بزرگسالان بودن!
من که از کودکی به درجه سنی توجه نمیکردم و خدا رو شکر روی من اونقدر هم تاثیر گذار نبود. مصداق بارزش اینه که من سری مورتال کامبت و جی تی ای رو وقتی زیر ۱۰ سال سن داشتم بازی کردم.
در مورد درجه سنی موافقم ولی در مورد متن نوشته شده کاملا مخالف. درسته درجه سنی مهمه ولی نه به خاطر دلایل نوشته شده در متن. دلایل تو متن بیشتر شبیه تلاش های یه گیمر برا تقدیس گیم با گفتن حرف هایی که در مورد همه چیز صادقه بود (منظورم از تقدیس این بود که تلاش کنی بگی گیم خیلی حرف برا گفتن داره و هر کسی نمیفهمه) کل ملاک رده بندی سنی بازیا همین محتوای بزرگسالانه و خشونت و این چیزاست نه اینکه وای این بازی چقد حرفای عمیقی داره یه بچه نمیفهمه. لیمبو برای مثال درجه بندی تین داره. ولی ایا یه نوجوان میتونه چیز خاصی از لیمبو بفهمه؟ یا سوالمو بهتر میپرسم. یه نوجوان میتونه برداشتی رو بکنه که یه ۲۰ ساله میکنه؟ قطعا نه. حتی ۲۰ ساله هم برداشت ۳۰ ساله و اونم برداشت ۴۰ ساله رو نداره. ادما به مرور با چیز هایی مواجه میشن که قبلا نشدن و تغییر میکنن. این تغییر به شکل تغییر عقاید و به تبع تغییر برداشت ها از محتواهای مختلف مثل گیم فیلم کتاب و کلی چیز میشه. اینکه برداشت الانت مثل برداشت ۲۰ سالگیت نباشه کاملا طبیعیه و ربطی به درجه بندی سنی نداره. برعکس کل هدف از درجه بندی سنی همین محتواست که گفتم. چیزای خشن و بزرگسالانه رو بچه تو اون سن تاثیر میذاره. هرچند بدون داشتن برداشت خاصی (مثل لیمبو) چون بازی این چیزا رو به اون شدت نداره میشه بدی دست یه نوجوان. به هر حال دلایل ذکر شده تو متن دلیل کافی و درست برا توجه به رده بندی سنی نیست. تو هر سنی باشی اینا روت صادقه و قرار نیست برداشت چن سال بعد و الانت یکی باشه.
ممنون بابت مقاله
واقعا آدم لذت میبره تنوع پست‌ها و مقاله‌های گیمفا رو میبینه
همین
درود 🤘
خود همین مطلب هم رده بندی عقلی (برای خوندن و فهمیدن منظور واقعی نویسنده) میخواست.
یادم میاد یه بار یه بازی بارده +۱۷ خریدم شانسن گیم به شدت سختی بود .
بعد از اون فکر میکردم اون رده سنی واسه درجه سختی و همیشه یا +۳ یا+۷ سال میخریدم
دنیا دو روزه بابا پلی بده بره،
شما نگاه کن هرچی سنت بره بالاتر گیم کمتر بهت حال میده.
درود اقای غزالی ، فارغ از بحث مهمی که پیش کشیدید و آزاد از منطق ذهنی ، از منطق دلی حرف زدید و مقصد پل رو به صورت غیر مستقیم به سمت استدلال واقعی پیش بردید….میخواستم بپرسم واقعا حبیب وجود خارجی داره؟😂 چون یادمه که ازش اسم برده بودید تو مقالات قبلیتون
ممنون بابت پست.خیلی مفید بود
خشن ترین بازی که کردم punisher بود
اونموقع ۶ یا ۷ سالم بود با بعضی صحنه هاش قشنگ اعصابم خورد میشد خصوصا جاهایی که با وسیله اون ادمارو میکشتی
خسته نباشی حسین:)
این یه نگاه متفاوت اما لازم بود؛ بخش زیادی از افرادی که بازیهای قدیمی و مهم رو در کودکی بازی کردن، هیچوقت نتونستن کامل اثر رو جذب کنن. شاید هیچکدومشون، هیچکدومون نتونستیم. بعد که بزرگتر شدیم هم خیلی سخته دوباره بریم پای بازیهای قدیمی و اگرم بریم، احتمال داره به خاطر اسپویل شدن، اون ضربه‌های ناگهانی (مثل حقیقت مرگ باس) رو نخوریم و تاثیر کامل رو نداشته باشه…
برای فهم خیلی چیزها، به گذر زمان نیازه…
حتخودم به شخصه، بعضی فیلم‌ها رو گذاشتم واسه سنین بالاتر دیدن؛ چون به تجربه دیدم که درکم از Godfather در ۱۸ سالگی و ۲۲ سالگی چقدر متفاوت بود…
خلاصه اینکه حیفه! «هدیه‌ها را به‌موقع باز کنیم.»
سلام امیرحسین عزیز ما. میدونم که به احتمال زیاد پاسخ ما رو می‌بینی. خواستم مثل همیشه ممنونت باشم.
واقعیتش درباره اسپویل امیرحسین.. میدونم چی میگی.. ولی واقعیتش اینه که برای بازی‌هایی که واقعاً ارزشمند هستند، واقعا قلبی هستن، به‌نظرم ضربه‌ها و غافلگیری‌های واقعی توی مضمون کار پیش میان. خیلی عجیب اما واقعیه. یه چیز جالب درباره رد دد ۲ این بود که برای خیلی‌ها اسپویل شد. اصلاً بازی طوری بود که حتی اگر یک نفر اصلاً اسپویل نمیشد، فقط با یک آشنایی نسبی با رد دد ۱ هم میتونست با یک حساب و کتاب ساده ویدیوگیمی منطقی، پایان رد دد ۲ رو به دسا بیاره. با این حال.. رد دد ۲ قوانین مستقل خودش رو داشت.
درباره سن هم.. آره واقعاً حرفی در این باره نیست. واقعاً نیست.
ببخشید خیلی حرف زدم رفیق. دستت دردنکنه که هوای ما رو داری.
سلام غزالی جان وقت بخیر. بعد از ظهر قسمتی از داستان_مقاله رو خواندم و الان هم بخش انتهایی رو…
یه اعتراف همین الان هر وقت وقت کنم برمی‌گردم بازی های قدیمی تر حتی اونایی که از ۲۵ سالگی به این ور تجربه کردم رو بازی میکنم و باید بگم بهتر متوجه مسایلی میشم که اون زمان نشدم یا توجهی بهشون نکردم.
داستان_مقاله ی جالب توجهی بود. خسته نباشی، منتظر سایر نوشته هات هستم.
والا تا الان که اهمیت نمیدادیم
فقط برای این درجه سنی رو نگاش میکردم که ببینم بازیه یانه
البته توی کشوری مثل ایران که درصد بالایی از تربیت کودکان و نوجوانان تا توی مدرسه هم نسبتاً بی در و پیکره و بچه از هزار راه “غیراصولی” چیزهایی که “باید” بیاموزه رو می‌آموزه به درد نمیخوره.
اون چیزی که روش وقت و سرمایه دارن هدر میدن مفت نمی‌ارزه و بچه‌ها فقط با یه سری ترس و عقده و دوگانگی بزرگ میشن.
اگر که یک برنامه‌ای برای رشد و بلوغ فکری و تعمیق نوع دیدگاه نسبت به دنیا و آموزش های درست و به موقع … برای سنین زیر ۱۸ سال بود که بجای تابوسازی به شکل منطقی برخورد کنن با این موضوع‌ها اونوقت خیلی چیزهای دیگر هم سرجای خودش قرار میگرفت.
Why are you crying? It’s just a game
من دیگه سنم گذشته ولی حتما به کودکم که هنوز به دنیا نیومده میگم 👍🗿
۱۰ سالم بود black ops ۱ رو بازی میکردم ۱۳ سالم بود gta میزدم
تازه هفت سالگی یه بازی بود اصلا به واسطه اون گیمر شدم اسمش اگه درست بنویسم igi 2 بود خیلی هم سخت بود بازی میکردم یک حالی میداد لامصب در کل رده سنی رو کلا خیلی رعایت کردم
واقعا که باید توجه کرد کسی که مواظب ما نبود و ما تو همون بچگی جی تی ای و… بازی کردیم😄ولی ما بعد ها به عنوان پدر و مادر حواسمون باشه 😊 من تا این سن هنوز ویچر رو بازی نکردم 😁 باید بازیش کنم 😊
“من تا این سن هنوز ویچر رو بازی نکردم”
چه وجه اشتراکی (:
😂👌🏻
حبیب قلبش برای خیلی چیز ها می تپید.
آدم ها را که نگاه میکرد ، هرکدام در رنگ های مختلف با هر نوع رفتاری را بر میداشت و کنج دلش می گذاشت.
به نظر او همه آدم ها زیبا بودند ، آنقدر زیبا که نمی توانست حد و حدود خود را با آنها مشخص کند، گاهی انتظارات بیشتری از آنها داشت و گاهی هم مدام از نامهربانی هایشان در گوشه و کنار خلوتش گلایه می کرد.
روز ها می آمدند و می رفتند اصلا چیزی را حس نمی کرد، تا اینکه روزی زندگی بار سنگینی به روی دوش او گذاشت، اجبار کرده بود که نگرشش را نسبت به آدمها تغییر دهد، هر روز مدام پتکش را بر می داشت و بر سر حبیب می کوبید.
حبیب گلایه می کرد هر روز ناراحت بود از نامهربانی های روزگار.
دوسال گذشت اما این دوسال مانند دوسال های دیگر نبود ، هرکس را میدید میگفت چه قدر زود گذشت ، چرا دوسال گذشت؟ مگر این دوسال ها با دوسال های سابق چه فرقی داشتند ، که هم انقدر زود گذشتند و هم انقدر دیر .
هیچکس او را درک نمی کرد مدام سرگذشتش را روی کاغذ های کوچک می نوشت و مدام دنبال قانونی توجیه کننده می گشت.
کاغذ ها را از چشم دیگران پنهان می کرد بی ارزش بودند اما برای او ارزش داشتند. بیشتر که در ذهن فقیر خود گشت نتوانست حکمت توجیه کننده ای برای این دوسال پیدا کند ، او آدم دیگری شده بود آدمی متفاوت تر .
شاید روزگار پتکش را بر سر او نکوبیده بود، شاید او با ناملایمی قصد داشت بذر ترقی اش را به خوبی روی زمین بکارد . شاید…
خسته نباشید آقای غزالی
خواستم بگم دیگه نمیخواد از کسانی که احتمالا قصد دارن قید مطالعه رو بزنن در خواست اندکی تامل کنید
متن های شما رو چه کوتاه و چه طولانی هر چه که باشه ما میخونیم هیچ منتی هم نیست
حتی اگر الان هم نخونیم هدیه های شما رو تو نشانک های گوگلمون نگه میداریم تا هر وقت حبیب بزرگتر شد بیشتر و بهتر فهمید هدیه هاتون رو باز کنه
ممنونتم فرید عزیز. همیشه ممنونتم بابت لطف و محبتی که داری و وسع اخلاق و مرامت. مطمئنم که شما لیاقت بهترین‌ها رو در زندگی داری فریدجان گل.