نقد و بررسی بازی Wanted: Dead

آیا بازی Wanted:Dead که در تریلر‌های خود نوید عنوانی جذاب و سرگرم کننده را می‌داد، موفق شده است تا در واقعیت نیز عملکرد خوبی داشته باشد؟

در میان عناوین بزرگ و پرهزینه، گاهی اوقات شاهد عرضه‌ی عناوین کوچک‌تری هستیم که با تبلیغ بخش یا قابلیت خاصی از خود، سعی در جذب مخاطب دارند. عنوان Wanted: Dead یکی از همین عناوین بود که از همان نمایش‌های اولیه خود، روی سیستم قطع عضو، مبارزات مرگبار، گیم‌پلی سرعتی و فینیشرهای خود مانور می‌داد.

حال پس از تجربه‌ی بازی و بررسی آن، باید بگویم آواز دهل شنیدن از دور خوش است و در واقعیت، مواردی که در تریلر‌ها شاهد آن بودیم، به مانند سراب، وجود خارجی نداشتند! با نقد و بررسی بازی همراه ما باشید.

داستان Wanted: Dead، حول گروه و Squad ویژه‌ای در هنگ کنگ می‌چرخد که نقش ضد زامبی دارند و در طول اتفاقات بازی که در یک هفته رقم می‌خورند، باید از دسیسه‌های مختلفی پرده‌برداری کنند. ما نقش یکی از اعضای گروه، یعنی Stone را بر عهده می‌گیریم؛ مأموری تعلیم دیده و ماهر که هم در استفاده از سلاح‌های سرد مثل شمشیر تبحر دارد و هم از انواع سلاح‌های گرم، از کلت گرفته تا سلاح‌های اتوماتیک استفاده می‌کند.

داستان بازی، به معنای واقعی کلمه ساده و سطحی است و کل بستر روایی آن، در کشتن دشمنان در یک اتاق یا منطقه و پیشروی کردن خلاصه می‌شود. نه خبری از سوپرایز‌های داستانی هست، نه خبری از رشد شخصیتی کاراکتر‌های بازی. داستان و روایت Wanted: Dead، یادآور قصۀ برخی عناوین دو دهه پیش است که هیچ پیچش و عمق خاصی نداشته و صرفا به پیشروی صرف خلاصه می‌شدند.
در کنار هدف‌های داستانی تکراری، ماموریت‌های یکنواخت و قصه‌ای سطحی، صداگذاری ضعیف شخصیت‌های بازی، خصوصا خود Stone که شخصیت اصلی بازی است، یکی دیگر از عواملی به شمار می‌رود که بازی را برای شما غیر قابل تحمل‌تر می‌کند. نه تنها صداگذاری شخصیت‌ها ناامیدکننده و ضعیف صورت گرفته، بلکه معمولا همخوانی خوبی با چهره آن‌ها نیز ندارد.

در کل باید بگویم داستان بازی Wanted:Dead، یکی از ناامید کننده‌ترین بخش‌های بازی به شمار می‌رود، اما به شکل حیرت‌انگیزی، در میان مشکلات و ضعف‌های دیگر بازی گم می‌شود! سازندگان بازی، پیش از عرضه، از Wanted:Dead به عنوان ترکیبی از Cyberpunk 2077 و Ninja Gaiden یاد و بازی خود را به عنوان مخلوطی از مبارزات نزدیک و دور تبلیغ می‌کردند. اما حقیقت این است که این مقایسه و این نوع معرفی کردن بازی، یک توهین به عناوین نام برده شده و شعور مخاطبان است!

گیم‌پلی و مبارزات بازی، به صورت ترکیبی و تلفیقی هستند و از المان‌های مختلفی استفاده می‌کنند. از یک طرف شاهد سیستم کاورگیری و استفاده از سلاح‌های گرم مختلف مثل SMG و AR هستیم و از طرف دیگر، Stone از فاصله‌ی نزدیک، با شمشیر خود به سراغ دشمنان می‌رود. اما مشکلی که وجود دارد این است که گیم‌پلی بازی، بی‌نهایت سردرگم و بلاتکلیف است. در هر سکانس مبارزه، دشمنان پشت کاور قرار گرفته و به تیراندازی مشغول می‌شوند و شما و اعضای تیمتان نیز همین کار را می‌کنید، اما سی ثانیه بعد، کاملا همه چیز به هم می‌ریزد. دشمنان جای‌گیری عجیبی انجام می‌دهند، هم‌تیمی‌های شما به وسط مهلکه می‌روند و خود شما نیز از یک طرف به طرف دیگر خواهید رفت. سیستم کاورگیری بازی کمی مشکل دارد و به خاطر این که کاملا خودکار است، برخی لحظات عملکرد بدی بر جای می‌گذارد و برخی اجسام را به عنوان کاور و پوشش شناسایی نمی‌کند.

از طرف دیگر، معمولا به سرعت گلوله‌های شما تمام می‌شود و می‌بایست از فاصله نزدیک و با بهره‌گیری از شمشیر و کلت خود، دشمنان را از پای درآورید. اما مشکل این جا است باید به سمت دشمنانی که به شما شلیک می‌کنند بدوید و این به معنای از دست دادن بخش قابل توجه‌ای از سلامتی شما است. نکته جالب این است که هوش مصنوعی دشمنان، یک فاجعه تمام عیار محسوب می‌شود؛ آن‌ها شما را گم می‌کنند، رفتار‌های عجیب از خود نشان می‌دهند و حتی عملا می‌توانید در کنار آن‌ها کاور بگیرید! در کل مبارزات بازی گیج‌کننده و آشفته هستند و احتمالا در طول مبارزه، بسیاری از لحظات افراد خودی را با دشمن اشتباه می‌کنید.

از هوش مصنوعی افتضاح و مبارزات اعصاب خرد کن بگذریم، مشکل دیگر بازی این است که هم تنوع دشمنان بسیار کم است و هم بازی به سرعت روندی یکنواخت به خود می‌گیرد. در را باز کنید، دشمنان را شکست دهید، کمی جلو بروید، کات سینی بد ساخت و ضعیف را تجربه کنید و این روند را ادامه دهید!
در واقع، وقتی که تنها بیست دقیقه از بازی را تجربه کنید، مشکلات روی هم تلنبار شده را به وضوح می‌بینید و عملا رغبتی به ادامه‌ دادن آن نخواهید داشت. از هوش مصنوعی افتضاح و رفتارهای سینوسی دشمنان گرفته، تا مشکلات سیستم کاورگیری و گان‌پلی خشک، بازی کلکسیونی کم‌نظیر از نقاط ضعف بزرگ و کوچک است. در واقع بخواهم صادقانه صحبت کنم، بازی تنها در دو بخش کمی عملکرد خوبی دارد. اولی تنوع بالای Finisher‌های موجود در بازی است که تعداد زیادی از آن‌ها را شاهد هستیم و طراحی قابل‌قبولی نیز دارند و دوم، عمق و جذابیت خوب درخت مهارت‌های بازی است. به غیر از این دو مورد، دیگر بازی نقطه قوت دیگری ندارد و فقط شاهد مشکلات مختلف هستیم!

فکر می‌کنم یکی از دلایلی که بازی Wanted:Dead تا این اندازه خروجی ضعیف و ناامیدکننده داشته، تصمیم‌های اشتباه سازندگان بوده است. از انتخاب آرت استایل نسبتا واقع‌گرایانه گرفته، تا شلوغ کردن مبارزات و قرار دادن المان‌های مختلف گیم‌پلی، بدون در نظر گرفتن پتانسیل‌های ساختاری بازی. در واقع تفکر سازندگان این بوده است که هر چه قابلیت، توانایی و اکشن بیشتری در بازی قرار دهیم و بگنجانیم، گیم‌پلی جذاب‌تر خواهد شد! اما در واقعیت، این تصمیم‌های اشتباه، بازی را به کام مرگ و شکست کشاندند. شاید تنها نکته مثبت تجربه‌ی Wanted:Dead، باگ‌ها و لحظات خنده‌داری باشد که از شدت احمقانه و عجیب بودن، شما را بخندانند!

در مورد گرافیک بازی نیز باید بگویم با یک فاجعه‌ی دیگر طرف هستیم. خصوصا کیفیت بافت‌ها و تکسچر‌ها در کات‌سین‌ها شما را از شدت ضعیف بودن مبهوت می‌سازند؛ البته، حداقل چهره‌ها کمی طراحی آبرومندانه‌تری دارند. اما در این بخش نیز شاهد مشکلات و ضعف‌های مختلفی هستیم.

این بازی بر اساس کد ارسالی ناشر (Publisher) و روی PS5 تجربه و بررسی شده است