نقد و بررسی Need for Speed Unbound؛ همین فرمون درسته!

آیا جدیدترین نسخه از سری Need for Speed یعنی Need For Speed Unbound توانسته است تا طلسم عناوین قبلی را باطل کند و یک ریسینگ خوب را تحویل مخاطب دهد؟

Need for Speed، نامی بود که دوران کودکی و نوجوانی بسیاری از گیمرهای دهه هفتادی و هشتادی را شکل داد. یادم می‌آید که زمانی، ساعت‌ها لحظه شماری می‌کردم تا زنگ مدرسه به صدا در بیاید و بعد با شور و اشتیاق به سراغ آن BMW M3 GTR خاکستری بروم و مسابقه دهم و هر از چند گاهی، سر به سر پلیس‌های بازی بگذارم.

در نهایت هم آن هلیکوپتر اعصاب خرد کن و ماشین‌‌های تقویت شده‌ی پلیس راهم را مسدود می‌کردند و با آن سن و سال، به سختی راهی برای فرار از دستشان پیدا می‌کردم.

طرفدار این سری باشید یا نه، قطعا با من هم‌نظرید که Need for Speed نتوانست آنطور که باید و شاید در نسل هشتم خودش را نشان دهد و NFS Heat آخرین اثر این سری در نسل هشتم، در بهترین حالت یک بازی خوب بود و نه بیشتر. اما آیا سرانجام در نسل نهم، Criterion توانسته است تا آن حس و حال قدیمی سری Need for Speed را زنده کند؟

انتقام و باز هم همان موضوع همیشگی

راستش را بخواهید، خوشبختانه در Need for Speed Unbound شاهد داستان چندان جدی‌ای نیستیم و بازی نیز، چندان آن را جدی نمی‌گیرد. ماجرا راجع به دو دوست قدیمی است که زیر نظر مکانیکی به نام Rydell، بزرگ شده‌اند و برایش کار می‌کنند و به نوعی، یک خانواده محسوب می‌شوند (آنقدر در طول بازی از خانواده صحبت می‌شود که یاد فیلم‌های سریع و خشمگین می‌افتید).

در روزی از روز‌ها، یکی از دو دوست که Yaz نام دارد (طبیعتا فرد دیگر شما هستید)، به خانواده خیانت و علاوه بر دزدیدن اموال Rydell، تمامی ماشین‌های موجود در گاراژ او و در آخر ماشین شما، خانواده را ترک می‌کند و به گروهی دیگر ملحق می‌شود. حال شما بعد از گذشت ۲ سال به طور اتفاقی متوجه بازگشت او به مسابقات خیابانی می‌شوید و قصد دارید تا از او انتقام بگیرید. هدف اصلی شما هم از این انتقام، پس گرفتن اعتبار از دست رفته‌ی گاراژ Rydell و صد البته، سوییچ ماشینتان است.

حال و هوا و فضای بازی بی‌شباهت به نسخه‌ی Carbon و یا Most Wanted نیست و سعی دارد تا با الهام گیری از آن‌ها، یک داستان ساده را روایت کند؛ با این وجود، عدم پرداخت مناسب به کاراکتر‌هایی چون Yaz ،Rydell و حتی Tess(مدیربرنامه‌ی گروه)، داستان را کاملا سطحی جلوه می‌دهد و در کل، سیستم روایی بازی کیفیت چندانی ندارد.

با این وجود، همانطور که گفتم، Unbound در این بخش چندان خودش را جدی نمی‌گیرد و گویی صرفا بهانه‌ای برای گذراندن مراحل و مسابقات بازی و در دسترس قرارگرفتن رویداد‌های محیطی موجود در بازی است که در ادامه بیشتر به آن خواهیم پرداخت ایجاد کرده است. در کل نمی‌توان داستان بازی را یک نقطه ضعف تاثیرگذار دانست.

پرواز ماشین‌ها بر فراز Lakeshore City

Need for Speed Unbound به مانند نسخه‌ی قبلی، به دو بخش شب و روز تقسیم می‌شود؛ با این وجود در Unbound، بازیکن این امکان را نخواهد داشت تا میان این دو، یکی را به دلخواه انتخاب کند. در سیستم جدیدی که برای بازی تعریف شده است، داستان به ۴ هفته و هر یک از روزهای هفته، به دو بخش شب و روز تقسیم شده‌اند.

روز‌های هفته به شکل یک تقویم برای شما به نمایش در‌ می‌آیند و هربار که به گاراژ باز می‌گردید صبح به شب تبدیل می‌شود و بار دوم، وارد روز بعدی خواهید شد. در انتهای هر هفته، بازیکن در یک مسابقه‌ی نهایی شرکت می‌کند و در هفته‌ی چهارم، در برابر Yaz قرار خواهد گرفت.

آیا مسابقات روز و شب به مانند گذشته متفاوت از هم ظاهر شده‌اند؟ تقریبا نه. در هر دو حالت مسابقاتی برای شما در نظر گرفته شده است که پاداش تقریبا یکسانی برایتان در نظر گرفته‌اند. با این وجود، رویداد‌هایی وجود دارند که در ادامه راجع بهشان صحبت می‌کنیم و این موارد، در شب و روز متفاوت از هم هستند.

مسابقه‌های بازی از حالت‌هایی که در نسخه‌های قبلی چون Heat شاهد بوده‌ایم تشکیل شده است. مسابقات دریفت و در نهایت حالت جدیدی به نام Takeover که قبل از این، شاهد آن نبوده‌ایم نیز در این نسخه حضور دارند. با وجود این که تنوع مسابقات بازی بسیار کم است و حتی تعداد پیست‌های بازی خیلی زود تکراری می‌شود، با این وجود کماکان جذاب هستند و می‌توانند بازیکن را راضی نگه‌ دارند.

از حالت Takeover گفتیم. این حالت، تنها در شب در دسترس شما قرار دارد و در روز، می‌توانید با مراجعه به پیست‌های تمرینی، برای کسب مهارت در آن تمرین کنید. در Takeover، شما وارد یک زمین مسابقه‌ پر از موانع مختلف می‌شوید و وظیفه دارید تا می‌توانید این موانع را نابود کنید، دریفت بکشید و غوغا کنید تا در نهایت بیشترین امتیاز را میان دیگر شرکت‌کننده‌ها به دست آورید. این حالت مسابقه، یکی از بهترین بخش‌های Need for Speed Unbound به شمار می‌رود و به شخصه حسابی از آن لذت بردم.

از مسابقات بازی که بگذریم، چه در شب و چه در روز شاهد رویداد‌هایی هستیم که طی آن‌ها یکی سری ماموریت از طرف کاراکترهای داستان به شما محول می‌شود. در روز شما وظیفه دارید تا ماشین‌های گران‌ قیمتی را در زمان معین به مقصد برسانید و در شب، وظیفه دارید تا مسابقه دهنده‌های تحت تعقیب را از میان پلیس‌های گشتی عبور داده و به محل‌امنشان منتقل کنید و در نهایت، آن محل به عنوان یکی از گاراژهای شما در نقشه ثبت خواهد شد.

Event دیگری در شب وجود دارد که از قضا، هنگام انجام آن پاداش بسیار خوبی به بازیکن داده می‌شود. طی این رویداد ماشینی تحت تعقیب به بازیکن داده می‌شود و او باید از دست پلیس‌ها فرار کرده و ماشین را به منطقه‌ای امن برساند. در صورتی که بازیکن خسارات زیادی به ماشین وارد نکند، پول خوبی از طرف مالک برای او واریز خواهد شد.

به مانند گذشته، یک سری چالش چون دوربین سرعت در سراسر نقشه قرار داده شده‌اند و با کسب امتیاز در این چالش‌ها می‌توانید کمی پول کسب کنید و با دیگر مسابقه‌دهنده‌ها به رقابت بپردازید.

یکی از مهم‌ترین و هیجان انگیزترین قسمت‌های سری Need for Speed، بی شک تعقیب و گریزها و پلیس‌های بی اعصابش هستند و این بخش، با کم و کاستی‌هایی در این نسخه نیز پیاده‌سازی شده است.

سیستم Heat به مانند گذشته در بازی پیاده‌سازی شده و پیشرفت‌ها و پسرفت‌هایی به خود به همراه آورده است. این سیستم به گونه‌ای کار می‌کند که در صورت شرکت در مسابقات خیابانی و یا سر به سر گذاشتن پلیس، میزان حرارت و یا به اصطلاح Heat ماشین شما افزایش پیدا می‌کند؛ به این صورت، پلیس‌ها حساسیت بیشتری روی ماشین شما خواهند داشت و تعداد بیشتری از آن‌ها در شهر گشت خواهند زد.

در صورتی که هنگام مواجه شدن با پلیس، درجه‌ی Heat ماشین شما بالا باشید، کلاس‌های ویژه‌تری از ماشین‌های پلیس به تعقیب شما خواهند پرداخت و تعداد ماموران پلیس نیز، بیش از قبل خواهد بود. خوشبختانه، تعقیب و گریزها به طور کلی از کیفیت خوبی برخوردارند و فرار کردن از دست پلیس‌ها، حس و حال نسخه‌های قدیمی بازی را در بازیکن زنده می‌کند.

همچنین، زمان‌بندی مناسبی برای بالارفتن درجه‌ی Heat در نظر گرفته شده و بازی در این بخش نه آنقدر سخت است که نتوان از دست پلیس‌ها فرار کرد و نه آنقدر آسان است که به راحتی بتوان به گاراژ پناه برد.

با این وجود، یک سری اشکالات در بخش تعقیب و گریز وجود دارد که مانع از تجربه‌ی بی‌نقص بازی می‌شود و مهم‌ترین عامل این اشکالات، هوش مصنوعی بسیار ضعیف پلیس‌ها در هنگام تعقیب و گریز است. گاهی، پلیس‌ها اصلا متوجه شما نمی‌شوند، گاهی به طور ناگهانی از روی نقشه محو و گاهی در کنار شما ظاهر می‌شوند.

حتی چند باری پیش آمد که پلیس‌ها اقدام به انهدام خود و یا دیگر اعضای نیروی پلیس کردند و در کمتر مواقعی موفق می‌شوند تا به طور صحیح به ماشین شما صدمه وارد کنند. اینطور بگویم که عملا در سطح هیت ۱ تا ۳، خطری شما را تهدید نمی‌کند و بیشتر چالش تعقیب و گریزها محدود به سطح ۴ و ۵ است که پلیس‌های مخفی و یا وانت‌های زره‌پوش پلیس سر و کله‌شان پیدا می‌شود.

در هر سطح از درجه‌ی Heat، تنها یک کلاس جدید از ماشین‌های پلیس به تعقیب و گریز اضافه می‌شود و در نهایت شاهد ۵ نوع ماشین پلیس به همراه هلیکوپتر گشت هستیم که متاسفانه راضی کننده نیست و حداقل ترجیح می‌دادم تا شکل ظاهری پلیس‌ها به مانند نسخه‌ی Rivals از تنوع بهتری برخوردار باشند.

یکی از بهترین قسمت‌های Unbound، بخش Tuning ماشین است که این‌بار کامل‌تر از همیشه برگشته تا بتوانید آنطور که دوست دارید، ماشین خود را شخصی‌سازی کرده و در خیابان‌ها جولان دهید. آیتم‌های بسیاری چه برای شخصی‌سازی ظاهری و چه شخصی‌سازی کاراکتر اصلی بازی در نظر گرفته شده است و سازندگان دست شما را برای طراحی تک‌تک بخش‌های ماشین باز گذاشته‌اند.

کلاس‌های مختلفی از انوع ماشین‌ها برای بازیکن در نظر گرفته شده است که هر یک، مسابقات مخصوص به خود را دارند. البته، تفاوت میان این مسابقات صرفا به ماشین‌های حریف محدود می‌شود و بیشترشان حتی در طراحی پیست شبیه به هم هستند.

بازی به مانند قبل به شما اجازه می‌دهد تا تجهیزات ماشین خود را ارتقا دهید و بسته به نوع قطعاتی که انتخاب می‌کنید، کلاس و تایپ مشخصی برای آن ماشین برگزینید و یا حتی آن را تغییر دهید. درنهایت بازیکن تشویق می‌شود که برای هر یک از مسابقات، ماشین مخصوصی را طراحی و برای مثال، از ماشین مناسبی برای دریفت و یا مسابقات خیابانی استفاده کند.

مراحل داستانی بازی، پلیر را به آن سمت سوق می‌دهند که مدام به انجام مسابقات مختلف بپردازد، پول کسب کند، ماشین خود را ارتقا دهد و در نهایت ماشین‌های جدید را خریداری و کلکسیون دلخواه خود را به دست آورد. این موضوع باعث شده است تا Unbound با وجود تمام اشکالاتش، تبدیل به تجربه‌ای اعتیاد آور شود و پلیر تا مدت‌ها درگیر بازی و انجام مسابقاتش باشد.

Need for Speed Unbound از حیث گیم‌پلی، نسخه‌ی بهبود یافته‌ی Heat به شمار می‌رود. در این نسخه، پلیر به راحتی می‌تواند دریفت بکشد و ماشین‌ها به مانند نسخه‌های قبلی، به بازیکن آن حس و حال سنگینی را القا نمی‌کنند. هندلینگ هر یک از ماشین‌ها بهبود یافته و هر یک، نقاط ضعف و قدرت خود را دارند و شما می‌توانید بسته به سلیقه‌ی خود در رانندگی، از بین دریفت‌کش‌های ژاپنی و یا Muscle‌های آمریکایی و مسابقه‌دهنده‌های اروپایی ماشین خود را انتخاب کنید.

یکی از بزرگترین نگرانی‌های طرفداران به هنگام عرضه‌ی Need for Speed Unbound، استایل گرافیکی جدیدی بود که سازندگان برای بازی در نظر گرفته بودند. در این سبک جدید، بازی تمی فانتزی به خود گرفته است و کاراکتر‌ها ظاهری انیمه‌ای دارند.

از طرفی، به هنگام انجام یک سری حرکات خاص، مثل پریدن از روی بلندی، دریفت کشیدن و یا استفاده از نیتروژن، شاهد افکت‌های گرافیکی قابل شخصی‌سازی‌ای هستیم که به پلیر نمایش داده می‌شوند و رنگ و روی جدیدی به دنیای بازی می‌بخشند.

خوشبختانه باید بگویم که این افکت‌‌ها و ظاهر جدید بازی نه تنها موجب شکست آن شده است، بلکه توانسته با ارائه‌ی جهانی رنگارنگ و مستقل، حس و حال خوبی به پلیر استفاده کند و از آن جایی که در استفاده از این افکت‌های گرافیکی افراط نمی‌شود، در طول زمان حس آزاردهنده‌ای به مخاطب القا نمی‌شود و در نهایت شاهد خروجی رضایت‌بخشی هستیم.

با این وجود، هنوز هم پلیرهایی هستند که دوست دارند کماکان با استایلی واقع گرایانه به تجربه‌ی این اثر بپردازند و بازی برای این افراد، گزینه‌ای جهت خاموش کردن افکت‌های گرافیکی جدید در نظر نگرفته است. از طرفی این موضوع می‌تواند باعث ناامید شدن این افراد شود، ولی با این وجود، سازندگان خواهان آن بوده‌‌اند تا هویتی مستقل برای Unbound به ارمغان بیاورند و این تصمیم به نفع بازی بوده است.

در Unbound، از یک سری NPC برای پر کردن شهر استفاده شده است که ظاهری شبیه به هم دارند و گویی سازندگان با کپی‌پیست کردنشان قصد در پر کردن شهر داشته‌اند. اگرچه در نهایت این موضوع تاثیر چندانی بر روی تجربه‌ی کلی ندارد، اما ترجیح می‌دادم تا حداقل سازندگان از طراحی باکیفیت‌تری برای NPCها استفاده کرده و از طرفی با وجود یک تنوع نسبی میان ظاهر این NPCها، مانع وجود دو یا چند ظاهر یک‌شکل در یک قاب می‌شدند.

بازی در شهری خیالی به نام Lakeshore City جریان دارد. طراحی این شهر تا حدودی یادآور نسخه‌های قدیمی سری NFS چون Carbon ،Underground و حتی Most Wanted است و با وجود استایل فانتزی بازی، بازیکن حس و حال آشنایی با محیط‌های بازی دارد.

از نظر فنی، با بهترین Need for Speed Unbound ساخته شده تا امروز سر و کار داریم و اگرچه در بخش‌هایی شاهد دیر لود شدن بافت‌ها و یا Mini map بازی هستیم، اما این مشکلات خیلی زود رفع می‌شوند و آنقدری آزاردهنده ظاهر نمی‌شوند.

باران، نقش به سزایی در زیبا شدن شهر ایفا می‌کند و به خصوص در بالاترین تنظیمات گرافیکی بازی، حسابی خودش را به پلیر نشان می‌دهد و قطرات آب به شکلی واقع‌گرایانه از روی بدنه‌ی خودرو به پایین لیز می‌خورند. بازتاب نور و انعکاس دنیای بازی روی بدنه‌ی ماشین از دیگر شگفتی‌هاییست که در هنگام رانندگی با اتوموبیل خود، چشمانتان را نوازش خواهد داد و اگرچه شاهد یک تجربه‌ی کاملا نسل نهمی نیستیم، اما با این وجود سازندگان بازی در بخش گرافیک برایتان کم نگذاشته‌اند.

Unbound از نظر صوتی، کماکان درگیر کننده است و کمتر اثری از سری Need for Speed پیدا می‌کنید که اینگونه نباشد. موسیقی‌های بازی تمی خیابانی دارند و هیجان مخاطب را، به خصوص در هنگام انجام مسابقات و تعقیب و گریزها به اوج می‌رساند.

با این وجود، بزرگترین اشکال Unbound یعنی عدم وجود تنوع در طراحی بخش‌های مختلف بازی، در این قسمت هم دیده می‌شود و ای کاش شاهد ترک‌های موسیقی بیشتری در بازی بودیم. آیا این موسیقی‌ها تکراری می‌شوند؟ اصلا، اما آنقدر باکیفیت هستند که حسرت شنیدن تعداد بیشتری از این ترک‌های هیجان انگیز را به دل گیمر می‌گذارند.

این بازی روی PC تجربه و بررسی شده است