نقد و بررسی بازی No More Heroes 3؛ داستان آشنای بیگانگان و انسان‌ها

پس از غیبتی طولانی، سال گذشته شاهد عرضه No More Heroes 3 برای نینتندو سوییچ بودیم، اما حالا این عنوان برای کنسول‌های پلی استیشن و ایکس باکس عرضه شده است.

آثاری مانند No More Heroes، از همان ابتدا با داستان‌ و روایتی عجیب و غریب و تا حدی غیر معمول نزد هواداران محبوب شدند و نسخه‌ی سوم این فرنچایز نیز از این قاعده مستثنی نیست. داستان بازی، سال‌ها بعد از اتفاقات نسخه‌ی دوم در جریان است و ما یک بار دیگر کنترل قاتل مشهور، Travis، را بر عهده می‌گیریم.

مقدمۀ No More Heroes 3، سال‌ها قبل از شروع نسخه‌ی اول رخ می‌دهد. جایی که پسر جوان و کنجکاوی به نام Damon Riccitiello در حالی که در جنگل مشغول دوچرخه‌سواری است، محل سقوط سفینه‌ای فضایی را پیدا می‌کند. Damon با جست و جوی محل حادثه، با بدن ناهوشیار موجود فضایی بسیار کوچکی به نام FU مواجه می‌شود. او سپس FU را به خانه می‌برد و از او مراقبت می‌کند.

پس از گذشتی مدتی و با بهبودی FU، به سرعت دوستی عمیقی بین او و Damon شکل می‌گیرد. به دنبال این موضوع، در طی فعل و انفعالات مختلف، FU قدرت مرموزی به Damon می‌دهد و در نهایت، آن دو با کمک هم یک سفینه ساخته و FU از دوست خود جدا شده و راهی سیاره خود می‌شود و در آخرین لحظات به Damon قول می‌دهد ۲۰ سال دیگر به زمین برگشته و‌ او را ملاقات کند.

سال‌های سال از این حادثه می‌گذرد و اکنون، Damon به فرد بسیار موفقی در Santa Destroy تبدیل شده و به لطف قدرتی که FU سال‌ها پیش به او داده بود، حالا مدیرعامل شرکتی بزرگ و قدرتمند است که ثروت بسیاری هم دارد. اما هر چیزی تاوانی دارد و در ادامه، شاهد بازگشت FU به زمین و Santa Clara هستیم. هدف FU مشخص است؛ فتح کل دنیا و نابود کردن آن و ساختن دنیایی جدید.

این جا است که ما (Travis) وارد عمل می‌شویم. برای نجات دنیا و متوقف کردن FU، ما می‌بایست تمام ده عضو ابرقهرمانی کهکشانی را شکست دهیم. در واقع بازی چه از نظر روایت و چه از نظر ساختار شکل یک تورنمنت به خود می‌گیرد که Travis باید با شکست هر یک از ده عضو ابرقهرمانی، به عضوهای بالاتر رسیده تا نهایت با خود FU روبه‌رو شود.

داستان بازی، همان طور که از این سری و آثار مشابه آن انتظار می‌رود، عجیب و غریب اما در عین حال جذاب و دوست‌داشتنی است. درست است که در بسیاری از لحظات منطق در طول بازی نقض می‌شود، اما باید توجه کرد که ساختار چنین عناوینی روی دوری از واقعیت و عجیب و غریب بودن بنا شده است. اگر بخواهم به صورت دقیق ارزیابی و بررسی کنم، داستان بازی یک‌سری مشکلات کلی خصوصا در بخش شخصیت پردازی دارد، اما در کل به خوبی در خدمت گیم‌پلی و اتمسفر بازی بوده و همین مسئله، باعث می‌شود بتوان به آن نمره قبولی داد.

همان‌طور که همه ما از یک بازی Hack & Slash انتظار داریم، گیم‌پلی No More Heroes 3 سریع، شلوغ، جذاب و پر از اتفاقات مختلف است. همچنان نقطه محوری مبارزات Travis، کاتانای معروف او، یعنی Beam Katana است. شمشیر قدرتمندی که همان‌طور که از اسمش پیداست، از انرژی تشکیل شده و حملات و تکنیک‌های Melee و Ranged مختلفی را در اختیار مخاطبان قرار می‌دهد.

مبارزات بازی، نقطۀ عطف آن هستند و چه در مراحل فرعی که غالبا به Defense Mission (ماموریت‌های دفاع) خلاصه می‌شوند و چه در قالب مراحل اصلی، شاهد مبارزات جذاب و لذت‌بخشی هستیم. از حرکات کُشتی گرفته، تا انواع کامبوهای ترکیبی با کاتانا و هم‌چنین Teleporting Dropkick، امکانات و ابزار زیادی در اختیار مخاطبان و Travis قرار می‌دهد تا دشمنان را قلع و قمع کند. گیم‌پلی بازی روان، خوش ساخت و سرگرم کننده است و به لطف قابلیت‌هایی مانند Killer Slash، حس یک قاتل قدرتمند را خواهید داشت.

کاتانای Travis، همان طور که اشاره کردم از جنس انرژی است و در نتیجه با استفادۀ زیاد از آن، شارژ خود را از دست می‌دهد. برای شارژ کردن دوباره شمشیر خود چند راه کلی وجود دارد، خوردن سوشی، انجام حرکات کشتی و مهم‌تر و راحت‌تر از همه، با لرزاندن و تکان دادن شمشیر، به مرور زمان شارژ می‌شود!

بازی ساختاری جهان آزاد دارد؛ هر چند نباید انتظار یک دنیای وسیع با محتویات فراوان را داشته باشید. اکثر فعالیت‌های جانبی بازی به شغل‌های پاره وقت و برخی مراحل کلیشه‌ای دفاع از یک نقطه خلاصه می‌شوند. دسته اول مراحل فرعی Voluntary Mission‌ها هستند که در قالب آن، Travis به انجام کار‌های مختلف برای کمک به مردم می‌پردازد و پول دریافت می‌کند. از تمیز کردن توالت گرفته، تا باغبانی و جمع‌آوری زباله‌ها! انجام این Mini Game‌ها پول لازم برای شرکت در هر Arena را در اختیار شما قرار می‌دهند.

دسته دوم مراحل فرعی نیز Defense Mission‌ها هستند که در قالب این مراحل، باید از نقطه‌ای دفاع کرده و با چند Wave از دشمنان مبارزه کنید و آن‌ها را شکست دهید. این دسته از مراحل، به سرعت تکراری می‌شوند و فاقد عمق و جذابیت لازم برای مخاطبان هستند.

ساختار بازی در کل به همین شکل است. فعالیت‌های جانبی انجام دهید تا پول مورد نیاز برای ورودی به مسابقات و مواجه شدن با هر دشمن اصلی را کسب کنید، دشمنان مختلف و در نهایت رئیس او را شکست داده و جای او را بگیرید و دوباره به جمع‌آوری پول برای مسابقه بعدی مشغول شوید.

فعالیت‌های جانبی بازی تنوع خوبی دارند (به غیر از Defense Missionها)، اما مشکل این‌ است در دراز مدت به شدت خسته‌کننده می‌شوند و از طرف دیگر، دنیای بازی (که خود پنج منطقۀ مختلف دارد)، می‌توانست میزبان اتفاقات، فعالیت‌ها و مراحل بسیار بیشتری باشد؛ اما در عوض کل فعالیت‌های فرعی بازی به Defense Mission‌های یکنواخت و تکراری خلاصه می‌شوند که پس از چند بار انجام دادن، بعید می‌دانم رغبت خاصی به انجام بیشتر آن‌ها داشته باشید.

جای خالی برخی مراحل فرعی ساختارمند و داستانی به شدت حس می‌شود. مثلا می‌توانستیم در قالب Travis، به حل مشکلات مردم شهر بپردازیم یا جلوی نقشه‌های بیگانگان را بگیریم. در هر صورت، باید بگویم که دنیای بازی پتانسیل بسیار بیشتری داشت و به هیچ عنوان از آن استفاده نشد. البته بازی به ساختار کلاسیک خود وفادار مانده و شاید یکی از دلایل نبود چنین مراحل مدرن و جدیدی همین مورد باشد، اما همان طور که می‌دانید، وفادار ماندن به ریشه‌ها تناقضی با المان‌های به‌روز و ساختار‌های منطقی ندارد.

در نهایت باید بگویم که باس‌فایت‌های بازی بهترین بخش مبارزات هستند، چرا که مبارزات متعدد با دشمنان معمولی آن هم برای مدت زیاد، آن قدر جذاب و سرگرم کننده نیست و این خود باس‌فایت و نبرد با اعضای ده‌گانه فضایی‌ها است که نقطه اوج گیم‌پلی بازی به شمار می‌آید. باس‌ها، قابلیت‌ها و سبک مبارزه متفاوتی با یکدیگر دارند و مبارزه با اکثر آن‌ها بسیار لذت‌بخش و جذاب است. خصوصا اگر روی درجه سختی Spicy ( معادل همان درجه سختی Hard) بازی را تجربه کنید، باس‌فایت‌ها جذاب، چالش برانگیز و سرگرم کننده خواهند بود.

اما مشکل اصلی No More Heroes 3 شاید همین باشد. آن قدری که باس‌فایت‌ها جذابیت دارند، نبرد با دشمنان معمولی یا انجام مینی گیم‌ها سرگرم‌کننده نیستند. شاید نبود مراحل فرعی درست و حسابی که کمی قبل‌تر به آن اشاره کردم، در این زمینه بی‌تاثیر نبوده باشد. بازی No More Heroes 3 آن قدر هم طولانی نیست و ۱۰ تا ۱۲ ساعت به صورت کلی به طول می‌انجامد، اما با این وجود، پس از گذشته نیمه‌ی اول، به شخصه مبارزه با دشمنان معمولی در هر بخش برایم بسیار یکنواخت، خسته‌کننده و تکراری شد و در هر قسمت فقط منتظر نبرد با باس‌فایت هر مرحله بودم و آنچنان مبارزه با دشمنان ضعیف‌تر و معمولی‌تر برایم جذاب نبود.

گرافیک بازی No More Heroes، ترکیبی از استایل سل شید (Cell Shade) و برخی عناصر پیکسلی مخصوص سری است. البته جای جای بازی شاهد کات سین‌های انیمه‌ای دو بعدی نیز هستیم.

بزرگ‌ترین نقطۀ قوت گرافیک بازی، رنگ بندی جذاب محیط‌های مختلف آن است. طیف رنگ وسیع به کار رفته باعث می‌شود چشم مخاطب دیرتر خسته شود و از طرف دیگر، محیط‌ها، دشمنان و مبارزات زنده‌تر و جذاب‌تر به نظر برسند. شنیده بودم که نسخه‌ی نینتندو سوییچ بازی به شدت از مشکلات افت فریم رنج می‌برد، اما خوشبختانه روی پلی‌استیشن ۵، شاهد افت فریم، پارگی صفحه و دیگر مشکلات فنی و گرافیکی نبودم.

در پایان باید بگویم که موسیقی و صداگذاری بازی، کاملا نمره قبولی را می‌گیرد، اگرچه هیچگاه از سطح معمولی پا را فراتر نمی‌گذارد. ساندترک جذاب با ریتم تند هنگام مبارزات، بر لذت نبرد‌های بزرگ و کوچک می‌افزاید و در کل اگر بازی‌های فانتزی مشابه را تجربه‌ کرده باشید، به خوبی با موسیقی و صداگذاری این چنین آثار آشنایی لازم را دارید.

این بازی بر اساس کد ارسالی ناشر (Publisher) و روی PS5 تجربه و بررسی شده است